บทที่ 115 - ฉันคือเจ้าของชีวิตของฉัน (7) [อ่านฟรีวันที่ 04/02/2562]

บทที่ 115 - ฉันคือเจ้าของชีวิตของฉัน (7)

 

[กรรรรรร!]

[แอ๊ก!]

[คุณได้รับค่าประสบการณ์ 12,332,122]

[คุณได้รับค่าประสบการณ์ 7,642,102]

[คุณได้รับ....]

ในสนามรบได้เต็มไปด้วยความวุ่นวาย กระทั่งในตอนนี้หมาป่านับร้อยตัวได้ตายลงไปอย่างต่อเนื่องในทุกๆวินาที ยิ่งเวลาได้ผ่านไปจากหมาป่าเป็นร้อนได้กลายเป็นพัน จากพันเป็นหมื่นในทุกวินาทีที่เลื่อนไป

"อ๊า อ๊ากกกกกก!"

"ควอแสด แม้กระทั่งควอแสดยังตายแล้ว พวกเราฆ่ามันไม่ได้"

ศพของหมาป่าได้ถูกเก็บเข้าไปในช่องเก็บของของเขาในทันทีที่พวกมันตาย ดังนั้นสิ่งที่เหลืออยู่จึงมีเพียงแค่พื้นหิมะสีขาว รอยเท้าและร่องรอยเลือด ยูอิลฮานได้ใช้พื้นหิมะเหมือนกระดาษภาพ ใช้หอกกระดูกเหมือนพู่กันและใช้เลือดของหมาป่าเป็นหมึกเพื่อสร้างงานชิ้นเอกออกมา

"อ่า พระเจ้า ปวดหัว...."

[นายมีสัมผัสที่พิเศษในการจำแนกพื้นที่จริงๆ ฉันคิดว่านายก็ใช้พลังเวทย์ได้ดีอีกด้วย]

จากการที่เขาได้เริ่มจากการฆ่าพวกเลเวลต่ำก่อนทำให้ตอนนี้มันเป็นเรื่องยากที่จะหาหมาป่าคลาส 2 อีก ดังนั้นเขาจึงได้เปลื่ยนวิธีเป็นเลือกขว้างหอกมากกว่าหนึ่งอันใส่ตัวที่ไม่อาจจะฆ่าได้ในครั้งเดียว

เพราะทำแบบนี้ทำให้ความเร็วในการฆ่าของเขาลดลงไปแต่ว่าการปกปิดตัวตนก็ไม่ได้หายไปและเนื่องจากการปกปิดตัวตนไม่ได้หายไปก็ทำให้สกิลยมทูตยังคงอยู่

พวกหมาป่าคลาส 4 ที่ทำได้แต่มองดูหายนะที่ทำให้เผ่าพันธ์ตัวเองต้องตายไปได้ตกลงไปอยู่ในความสิ้นหวังและโกรธขึ้นมา

"เฟมิล! ถ้าแกไม่ได้ฆ่าอิลเอ็ดก้าไป เราก็คงจะฉีกกระชากเจ้ามนุษย์สารเลวได้นานแล้ว!"

"แกมันไม่ใช่เผ่าพันธืหมาป่าอีกต่อไปแล้ว ต่อให้แกฆ่ามนุษย์นั่นมันก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นชัยชนะของเผ่าหมาป่านี่ นอกจากนี้...."

เฟมิลที่หาเป้าหมาระบายความโกรธลงไม่ได้ได้แต่กัดฟันแน่นในขณะที่จ้องมองไปที่หมาป่าดีดีที่คำรามใส่เขา

ก่อนหน้านี้เขาก็ได้เห็นควอแสด หมาป่าที่แข็งแกร่งที่สุดในไคโรได้ถูกมนุษย์ฆ่าไปอย่างง่ายดาย ถึงแม้ที่มันเป็นไปได้แบบนี้ก็เพราะพวกของเขาเคียน่าที่ได้สร้างความเสียหายที่ร้ายแรงด้วยการแลกชีวิตของเธอไป แต่ว่าเฟมิลก็ไม่เชื่อว่าตัวเขาจะไปฆ่าควอแสดได้หากอยู่ในเงื่อนไขแบบเดียวกัน

ไม่สิ เขาก็คงจะหมดสภาพไปจากลูกเตะแรกแล้ว นอกไปจากนี้หอกที่โจมตีควอแสดในตอนสุดท้ายนั่น.... พูดตามตรงแล้วเขาไม่อาจจะมองทันเลย

มนุษย์คนนั้นมีพลังอยู่ในระดับที่ไม่น่าเชื่อเลยสำหรับมนุษย์คนหนึ่ง มันเป็นเรื่องยากที่จะเชื่อว่าคนๆนี้เป็นคนที่มาจากเผ่าพันธ์เดียวกับมนุษย์ที่ครั้งหนึ่งเคยอยู่ในไคโร

'พ่อของมังกร... เขามีคุณสมบัตินั้นจริงๆ'

เฟมิลได้หลับตาลง เขาได้รู้แล้วว่าอะไรที่ทำให้มันทุกอย่างผิดแปลกไปเป็นแบบนี้

ขอเป็นพันธมิตรกับมนุษย์บนโลกงั้นหรอ? พยายามจะหลอกเขา?

ไม่เลย มันนับตั้งแต่ที่พวกเขาได้พยายามจะใช้โลกเพื่อช่วยตัวเองนี้มันก็คือจุดจบแล้ว

ฉันจะทำอะไรได้บ้างนะ? ฉันจำเป็นต้องทำอะไร? ความปลอดภัยขององค์หญิงงั้นหรอ? บางทีมนุษย์คนอื่นๆอาจจะฆ่าหมาป่าดำทั้งหมดเหมือนมนุษย์คนนี้ไปแล้ว? ฉันยังจะรอดได้ในสถานการณ์นี้ไหมนะฦ

สารพัดคำถามได้โผล่ขึ้นมาบนหัวของเขาและหัวใจของเขาได้ตกลงไปในความสิ้นหวัง ในขณะเดียวกันเสียงเล็กๆก็ได้ดังขึ้นถัดไปจากเขา

"อ๊ากกกกกกกก!"

เมื่อเขาหันหัวไปเขาก็ได้เห็นฉากที่คอของหนึ่งในหมาป่าดีดีที่รอดชีวิตอยู่ได้ถูกตัดออกไปและศพของมันก็ได้ตกลงบนพื้นอย่างน่าสังเวช ภาพของมนุษย์หายนะก็ยังอยู่ตรงนั้นด้วย เขาไม่อาจจะทำการฆ่าได้ในทันทีเพราะมันไม่เกิดคริติคอลในครั้งนี้ แต่ถึงแบบนั้นหมาป่าก็ได้ตายลงไปทันทีหลังจากเขาได้ใช้การโจมตีด้วยหอกไร้วิถีอีกไม่กี่ครั้ง!

[คุณได้รับค่าประสบการณ์ 820,225,008]

"ฮ่าห์"

ทีนี่ก็เหลือคลาส 4 อีกแค่สอง - ยูอิลฮานได้พึมพัมกับตัวเองและถอนหอกกลับไปเมื่อเห็นหมาป่าที่อยู่ถัดไปจากเฟมิลกำลังวิ่งเข้ามาพร้อมคำรามอย่างกับคนบ้า

"อย่าได้คิดจะหนีนะ!"

"ก๊าซซซซซซ"

เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวนี้ยูอิลฮานได้ขว้างหอกของเขาออกไปอย่างรวดเร็ว แต่ว่าเจ้านั่นได้กลายร่างจากร่างของมนุษย์ไปเป็นหมาป่าทำให้หอกพลาดเป้าไป

[พวกมันแปลงกลับเป็นหมาป่าได้ด้วย!] (เอิลต้า)

"หือ เธอคงมีความสุขมากเลยนะที่ได้ความรู้ใหม่เนี้ย!"

ยูอิลฮานได้ขว้างหอกของเขาออกไปอีกครั้งโดยไม่ลังเลใดๆ มันถูกเป้าหมายและเข้าไปในจุดที่สร้างบาดแผลร้ายแรงและหมาป่าก็ไม่แม้กระทั่งจะคิดเรื่องสู้กลับมา มันได้หายเข้าไปในเกตพร้อมกับหอกที่ปักคาตูดของมันอยู่

"บ้าอะไรเนี้ย? เจ้านั่นมันเป็นคลาส 4 จริงดิ?"

[นี่ก็เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันได้เห็นคลาส 4 ที่ไร้ยางอายแบบนี้...] (เอิลต้า)

ยูอิลฮานได้คิดที่จะไล่ตามมันไป แต่เมื่อคิดย้อนดูดีๆถึงสิ่งที่เขาได้บอกจักรพรรดินีก่อนหน้านี้ เขาก็ส่ายหัวออกมา หากว่าเธอได้ใช้หอกยักษ์ของเขา เธอก็น่าจะมีโอกาสอย่างมากในการฆ่าหมาป่านั่น นอกไปจากนี้เนื่องจากหอกของเขายังคงปักคามันอยู่ เธอก็ไม่น่าจะพลาดได้

นอกไปจากนี้มันก็ยังถึงเวลาที่ชาวมนุษย์จะต้องได้มีประสบการณ์และก้าวข้ามคลาส 4 แล้ว ยูอิลฮานไม่มีทางจะไปปกป้องพวกเขาได้ตลอด! มีเพียงแค่มนุษยชาติต้องประสบพบเจอกับช่วงเวลาความยากลำบากเท่านั้นที่จะทำให้มนุษยชาติเข้มแข็งขึ้น

"และเพราะแบบนี้"

ยูอิลฮานได้จัดการฆ่าหมาป่อีกตัวที่คิดจะเข้าไปในเกตและเก็บหอกของเขา จากนั้นก็หันไปคุยกับเฟมิล

"ทำไมนายไม่ตามมันไปล่ะ? นายก็เข้าใจความหมายไม่ใช่หรอ?"

ถึงแม้ว่าการทำหลายๆอย่างพร้อมกันแบบนี้มันจะสร้างภาระให้กับสมองของเขา แต่ใบหน้าของเขาก็ยังคงใจเย็นและหนักแน่น

จากประสบการณ์ที่เขาได้อ่านมาจากหนังสือหลายๆเล่มในครั้งเดียวด้วยความเร็วบางทีมันอาจจะช่วยฝึกฝนให้เขาทำแบบนี้ได้

[การฝึกที่งี่เง่าแบบนี้มัน....] (เอิลต้า)

"ฉันบอกแล้วไงว่าอย่ามาอ่านใจฉัน"

เมื่อเอิลต้ากับยูอิลฮานได้ล้อกันไปมากอย่างสบายๆ ในที่สุดเฟมิลก็เปิดปากออกมา

"งั้นคุณรู้อยู่แล้ว?"

ยูอิลฮานได้หยักหน้านิ่งๆ ในเวลาเดียวกันหมาป่ามากกว่าร้อยตัวก็ตายไปในเวลาเดียวกัน

"นายนี่คิดว่าฉันมีสมองเป็นเส้นหมี่รึไงกันนะ?"

"....ผมขอโทษ"

"ฉันไม่ต้องการหรอก ฉันก็แค่ต้องฆ่าพวกนั้นทั้งหมด"

ด้วยการดีดนิ้วอีกครั้งหนึ่งหอกกระดูกมังกรได้ตกลงมาซ้ำอีกครั้ง เนื่องจากว่ามอนสเตอร์ส่วนใหญ่ที่เหลืออยู่มีแต่พวกระดับสูงทำให้จำนวนที่ฆ่าได้ลดลงไป

"ย่ะห์"

ด้วยการคำนวน กาคควบคุมและผลจากการใช้การควบคุมเก็บของระยะไกลของเขาให้เกิดการล่าช้าขึ้นบ้าง แต่ยูอิลฮานในตอนนี้ได้ใช้เซ็ตหอกที่มัดรวมกันสิบอันเล็กๆแทนแล้ว แม้ว่าจำนวนมันจะน้อยลงแต่รวดเร็วยิ่งกว่า

"ก๊าซซซซซซ!"

แม้ว่ามอนสเตอร์จะหลบการโจมตีแรกไปได้แต่มันไม่อาจจะหลบการโจมตีจากหอกที่ตกมาจากบนท้องฟ้าอย่างต่อเนื่องราวกับว่าการเคลื่อนไหวของพวกมันถถูกอ่าน ในที่สุดแล้วเขาก็ได้เรียนรู้ในเทคนิคการหลบทั้งหมดของหมาป่าคลาส 3 ทำให้พวกมันได้พบเจอกับความตายอีกครั้ง ในตอนนี้มีหมาป่าเหลืออยู่ไม่ถึงสองหมื่นตัวแล้ว

[อ่า สกิลที่น่ากลัวได้พัฒนาต่อไปอีกแล้ว] (เอิลต้า)

หอกของยูอิลฮานก็ยังตกลงมาไม่หยุดไม่ว่าเอิลต้าจะสิ้นหวังยังไง มอนสเตอร์ได้ตายลงไปอย่างไม่สิ้นสุดลง

การปกปิดตัวตนของยูอิลฮานหายไปตั้งนานแล้ว แต่ว่ามอนสเตอร์ไม่ได้เข้ามาโจมตีเขาเลย พวกมันทำได้แค่เพียงฝืนพาร่างของพวกมันเข้าไปในเกตเพื่อเอาชีวิตรอดเท่านั้นเอง

พวกมันทั้งหมดต่างก็ทำเหมือนๆกันไม่ว่าจะเป็นหมาป่าดำหรือแดง ความสามัคคีที่แท้จริงได้ปรากฏมาแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นยูอิลฮานก็ไม่สนสักนิด เขาเพียงแค่ตัดสินใจว่าจะเชื่อในมนุษย์ที่ต่อสู้อยู่อีกฝั่งหนึ่งของเกต

ในขณะเดียวกันข้อความที่น่ายินดีก็ปรากฏขึ้นมาให้เขาได้เห็น

[คุณได้กลายเป็นเลเวล 140 พละกำลัง +2 ความคล่องแคล่ว +1 พลังชีวิต+1 พลังเวทย์+1]

"เย้!"

ยูอิลฮานได้ยินดีกับความรู้สึกที่พละกำลัง ความคล่องแคล่ว พลังชีวิตและพลังเวทย์เพิ่มขึ้น

แต่จริงๆเขาก็ท้อ เขาได้กวาดล้างพวกหมาป่าไปตั้งเป็นกองทัพ แต่เลเวลเขากลับเพิ่มขึ้นแค่สาม! แน่นอนว่ามันต่างไปจากดาเรย์ พวกนี้ส่วนใหญ่อ่อนแอและเขาก็ทำทั้งหมดนี้ในวันเดียว แต่ถึงแบบนั้นก็เเถอะ!

ยังไงก็ตามเพียงเมื่อยูอิลฮานได้ยกมือของเขาขึ้นมาหลังจากปล่อยวางความยินดีเอาไว้ เฟมิลก็ได้หมอบกราบลงไปกับพื้น

"ได้โปรดยกโทษให้พวกเรา"

"อย่าหวัง"

"ผมไม่อาจจะปล่อยให้เผ่าหมาป่าเราต้องสูญพันธ์ไปทั้งแบบนี้ ได้โปรด"

"อย่าหวัง"

พวกนี้ต่างไปจากพันธมิตรมังกรและเอลฟ์ที่ยกย่องให้เขาเป็นจักรพรรดิ! เจ้าพวกนี้มันคิดที่จะทำให้มนุษย์ต้องสูญพันธ์ไปตั้งแต่แรกต่อให้ไม่มีกองทัพปีศาจแห่งการทำลายก็ตาม

และไม่ว่าจะเป็นที่ไหนพวกนี้ก็คิดว่าโลกเป็นแค่เหยื่อเท่านั้นเอง บาปที่มากขนาดนี้ต้องประหาร

ยิ่งไปกว่านั้นอีก

"เรื่องบ้าอะไรที่ฉันต้องไปเชื่อนายกันล่ะ?"

"ยังไงก็เถอะ!"

"มีวิธีอยู่!"

ได้มีคนอื่นนอกไปจากเฟมิลตะโกนออกมา เสียงนี้เป็นเสียงของผู้หญิงอย่างขัดเจน ยูอิลฮานได้เอียงหัวหันกลับไปมองและได้เห็นหญิงสาวผมสีดำยืนอยู่ที่นั่น

หูตั้งของหมาป่ากยังมีอยู่บนหัวของเธอและแม้ว่าจะมีเกราะหนังกับเกราะเหล็กอยู่แต่ก็ไม่อาจจะซ่อนเสน่ห์ในตัวเธอได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหน้าอกที่ตึงรัดแน่นไปกับเกราะเหล็กที่ดูน่าจะอึดอัดเอามากๆด้วย

"อะ องค์หญิง!? ได้ยังไง!"

"ฉันมาที่นี่ด้วยตัวเองเฟมิล"

"ทำไมกัน!"

จากการแสดงออกถึงความกลัวของเฟมิลและการเรียกเธอว่าองค์หญิงด้วยความตื่นตกใจ มันดูเหมือนว่าหญิงสาวคนนี้จะต้องเป็นองค์หญิงของเผ่าพันธ์หมาป่าอย่างแน่นอน จากการที่เธอบอกว่าเธอได้มาที่นี่ด้วยตัวเองมันก็ดูเหมือนจะเป็นความจริงว่าเธอได้ไปที่โลกและกลับมาที่ไคโรนี่

ยังไงก็ตาม.... ยูอิลฮานยังมีคำถามอยู่

"แม้ว่าที่ฝั่งนั้นจะแค่หมาป่าธรรมดานอกเหนือไปจากเฟมิลนี่?"

"ท่ามกลางเผ่าพันธ์หมาป่า เหล่าผู้ที่ได้รับการล้างบาปจากดวงจันทร์จะสามารถเปลื่ยนไปมาระหว่างร่างของมนุษย์และหมาป่าได้ ฉันเองก็เป็นหนึ่งในนั้น"

องค์หญิงได้ตอบกลับมา และยูอิลฮานก็ได้ยอมรับในความผิดพลาดของตัวเอง เขาได้พลาดไปเพราะเขาคิดว่ามีเพียงแค่คลาส 4 ที่อยู่ในร่างมนุษย์คนเดียวเท่านั้น แต่ดูๆแล้วมันจะไม่เป็นแบบที่เขาคิด

มันไม่ใช่ว่าคลาส 4 จะเปลื่ยนร่างเป็นมนุษย์ได้ แต่ว่าคำตอบที่ถูกก็น่าจะเป็นประมาณว่า 'มันจะมีโอกาสสูงที่จะกลายเป็นคลาส 4 หลังจากที่ได้รับพลังในการแปลงร่างเป็นมนุษย์มาจากการล้างบาปของดวงจันทร์'

"ถ้างั้นแล้วทำไมเธอถึงได้มาที่นี่ทั้งๆที่รู้ว่ามันอันตราย?"

"ฉันได้คาดเดาได้ถึงบางอย่างหลังจากที่ได้เห็นทั้งเผ่าพันธ์หมาป่าและพวกที่ถูกกองทัพปีศาจแห่งการทำลายได้วิ่งโผล่ออกมาจาเกตด้วยความหวาดกลัว นอกไปจากนี้ฉันยังมั่นใจหลังจากได้เห็นเม.... หมาป่าที่น่าสงสารคลาส 4 ที่ถูกกองทัพปีศาจแห่งการทำลายล่อลวงพยายามวิ่งหนีจากบางอย่างออกมาจากเกต สิ่งที่ฉันคาดเดาได้ก็คือคุณโกรธและตัดสินใจจะทำลายเผ่าพันธ์หมาป่า"

บางทีมันอาจจะเป็นเพราะการเป็นราชวงค์ทำให้ดูเหมือนว่าหัวของเธอจะดีกว่าเฟมิลนิดๆหน่อย และแบบนี้เธอเลยกลับมาที่ไคโร่เมื่อได้เห็นว่าเผ่าหมาป่ากำลังจะสูญพันธ์และเธออยากจะปกป้องมันเอาไว้ สำหรับราชวงศ์แล้วนี่มันเป็นความรับผิดชอบที่ค่อนข้างดีเลย ถึงแม้ว่าจะมีเผ่าพันธ์หมาป่าเหลืออยู่น้อยกว่าหนึ่งในสามก็ตาม

"ยังมีพวกราชวงศ์เหลืออีกไหม?"

"ไม่มี ฉันเป็นคนสุดท้ายที่รอดอยู่"

"จริงดิ?"

ยูอิลฮานได้ยกมือขึ้นมา ในตอนนี้เองเฟมิลได้ก้มหัวลงต่ำไปอีกในขณะที่ตะโกนออกมา

"ได้โปรดปล่อยองค์หญิงไป! ผมยอมทำทุกอย่างเลย!"

"ไม่ ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ได้ต้องการแก"

"แล้วถ้าเป็นทั้งเผ่าพันธ์หมาป่าล่ะ! ปกครองเผ่าพันธ์หมาป่าทั้งหมดที่รอดชีวิต!"

ในคราวนี้เป็นเสียงตะโกนมาจากองค์หญิง นี่มันช่างใจดีกับคนของเธอจริงๆเลย ยูอิลฮานได้หัวเราะออกมา

"ฉันไม่เชื่อใจเธอและฉันก็ไม่ต้องการพวกนั้นด้วย"

"ฉันทำให้คุณเชื่อใจพวกเราได้! และในสักวันหนึ่งจะมีวันที่คุณต้องการความช่วยเหลือจากเราแน่นอน"

ยูอิลฮานได้ดีดนิ้วของเขาหลังจากได้ยินคำพูดที่มั่นใจขององค์หญิงเป็นการตอบกลับไป

หอกกระดูกนับร้อยได้ตกลงมาอีกครั้ง แต่ว่าในคราวนี้มีเพียงแค่พุ่งไปใส่หมาป่าแดง

"อ่า"

เมื่อได้เห็นฉากๆนี้องค์หญิงได้ถอยหายใจอย่างโล่งอก ยังไงก็ตามยูอิลฮานได้ดีดนิ้วอีกครั้งและถามกับเธอ

"แล้ว? เธอจะทำให้ฉันเชื่อใจเธอยังไง?"

องค์หญิงได้ตอบกลับมา

"ฉันได้ยินที่เอลฟ์คุยกันหมดแล้ว คุณมีสกิล 'ปกครอง'

ทำไมเจ้าพวกนั้นถึงพูดออกมากันนะ! - ยูอิลฮานได้ใส่สบถกับพวกเอลฟ์เมื่อองค์หญิงได้ประกาศออกมาอย่างมั่นใจ

"ถ้าหากว่าคุณปกครองเป็นจ้าวชีวิตชั้นด้วยการใช้สกิลนั่น ถ้างั้นเผ่าหมาป่าทั้งหมดก็จะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเชื่อฟังคุณ"

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ ยูอิลฮานก็ได้คิดขึ้นมา

'หือ? ฉันคิดว่าฉันเคยได้เห็นเหตุการณ์แบบนี้ที่ไหนมาก่อนนะ'