ตอนที่ 3 เวทีประลองมังกรเหินหาว

"โอ้ หนูปวกเปียกบังเอิญจริงๆ ที่มาเจอกันที่โรงอาหาร" เซียะปิงพูดกับหยางเว่ย (หยางเว่ยชื่อออกเสียงคล้ายๆ เสื่อมสมรรถภาพทางเพศในภาษาจีน)

หยางเว่ยกัดฟันพูด "นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ฉันมาตามหาแกอยู่"

"มองหาข้าเป็นพิเศษ มีไร มีไรเหรอ? " เซียะปิงกะพริบตาทำท่าทางซื่อบริสุทธิ์

มองหาทำไมอะ?

เมื่อเห็นมันทำท่าทางเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หยางเว่ยย่นจมูกด้วยความบ้าคลั่ง เขากำลังโกรธอย่างมาก " อย่าแกล้งทำเป็นลืมเรื่องที่ผ่านมาในห้องเรียนนะ"

เขามองมาที่เซียะปิงเหมือนคนที่จะกินเลือดกินเนื้อ เจ้าปีศาจบ้านี่พูดชื่อล้อเลียนเขาทำให้เขาต้องอับอายคนทั้งห้อง เขาต้องทนดูคนอื่นมองเขาด้วยท่าทางแปลกๆ

ตอนนี้เขารู้สึกอึดอัดมากราวกับเขาว่าเขาเป็นสัตว์หายากที่ล้ำค่า นักเรียนรอบตัวของเขาต่างพูดด้วยน้ำเสียงที่หัวเราะเยาะเย้ยเขา

เป็นแบบนี้แล้วเขาจึงเกลียดเซียะผิงอย่างมาก หากไม่ตบไอ้เหี้ยนี่ ยากมากที่ความโกรธแค้นจะหายไปจากจิตใจ

"เรื่องในห้องเรียนวันนี้เหรอ? " เซียะปิงทำท่าทางคิดมาก "เจ้ามาขอโทษข้าเหรอ ไม่ต้องมาสุภาพนักหรอก ข้าไม่ใส่ใจเรื่องนี้หรอก"

เขาโบกมือให้ท่าทางเหมือนคนใจกว้างไม่ถือสาหาความ

"ใครเขามาขอโทษแก อย่ามาเข้าใจผิด" หยางเว่ยโกรธจนมีเสียงออกมาจากจมูก เจ้าคนนี้ตั้งชื่อล้อเลียนให้กับเขา ทำให้เขาโดนเพื่อนนักเรียนหัวเราะเยาะเย้ย

ยังไงเขาก็ไม่ขอโทษไอ้เหี้ยนี่ ไอ้เหี้ยนี่คิดว่าเขาจะมาขอโทษ เจ้าบ้านี่หน้าด้านไร้ยางอายแบบไม่มีขีดจำกัดเลย

"หาไม่ได้มาขอโทษจะมากินข้าวด้วยกันเหรอ? " เซียะปิงกะพริบตา

ตอแหล อยากจะให้ข้ามากินข้าวกันกับเจ้ากินข้าวกันกับหมายังดีกว่ากินกับไอ้ห่านี่ หยางเว่ยโกรธจนพูดอะไรไม่ออก เขาไม่รู้จะพูดยังไงกับไอ้ห่านี่ดี

"หุบปาก"

ในตอนนี้มีชายหนุ่มสูงสองเมตรเหมือนหมีดำเดินเข้ามา ร่างของเขาเหมือนภูเขาเล็กๆ ที่หดตัวอยู่ในร่างของมนุษย์

เขามองมาที่เซียะผิงแล้วพูดจาเยาะเย้ยว่า "เจ้าคิดว่าซ่อนความผิดของเจ้าไปได้เหรอ? ผลการเรียนก็แย่ มีอะไรจะโต้แย้งไหม?

พ่อแม่เจ้าไม่ได้สอนมารยาทให้เหรอ? เรียกชื่อล้อเลียนชาวบ้าน ทำให้ชาวบ้านอับอายนี่คือสิ่งที่พ่อแม่สอนเจ้าใช่ไหม? "

เขาพูดจาดูถูกอย่างรุนแรง

"ในชีวิตของข้าจนอายุสิบแปดพ่อแม่ข้าสอนข้าเรื่องเที่ยวสาวๆ เท่านั้น" เซียะปิงหรี่ตา มองร่างคนที่สูงสองเมตรคนนี้

เขากำหมัดเสียงหมัดดังกรอบๆ ดังออกมา "น่าสนใจดี ดีแต่สอนเรื่องเที่ยวผู้หญิง แต่ไม่รู้ว่าคนอย่างเจ้าจะมีความสามารถหรือเปล่า

ใช้ทักษะการต่อสู้มาแก้ปัญหาเอาดีกว่าไหม? เจ้ากับข้าไปสู้กันที่ลานประลองมังกรเหินหาว ตราบใดที่เจ้าชนะ เรื่องพวกนี้ถือว่าแล้วไป พวกเราจะไม่หาเรื่องเจ้า เจ้าคิดว่าไง? "

เล่นเกมส์ใช่ไหม?!

เซียะปิงกระพริบตา ในโลกนี้มีการฝึกฝนที่แข็งแกร่งอย่างมาก นักเรียนแต่ละคนล้วนฝึกฝนวิชาการต่อสู้ นักเรียนที่มีพลังและความแข็งแกร่งต่อสู้กันก็จะนำความขัดแย้งมาสู่โรงเรียน

เพื่อที่จะแก้ปัญหานี้โรงเรียนจึงได้สร้างลานประลองเวทีมังกรเหินหาว เพื่อให้นักเรียนที่มีความขัดแย้งกันระบายความโกรธ และให้นักเรียนได้ตัดสินกันในลานประลองมังกรเหินหาว

ด้วยเหตุนี้การต่อสู้กันในโรงเรียนจึงเป็นสิ่งที่โรงเรียนไม่ได้รับอนุญาต โรงเรียนห้ามมีการต่อสู้กันเมื่อมีการพบว่ามีต่อสู้กันในโรงเรียนก็จะถูกไล่ออกทันที

ดังนั้นคนพวกนี้จึงไม่กล้าที่จะหาเรื่องเซียะปิง พวกเขามาหาเซียะปิงแล้วให้เขาขึ้นไปต่อสู้ในลานประลองเวทีมังกรเหินหาว

กลุ่มคนพวกนี้มาหาเรื่องเซียะปิง ไม่นานก็โดนนักเรียนที่อยู่รอบๆ มองดู หลังจากนั้นทุกคนก็จ้องมองมาทางนี้

"ดูสิอีกไม่นานก็จะมีคนขึ้นไปที่ลานประลองเวทีมังกรเหินหาวจะถูกใช้แล้ว"

"คนที่สูงอยู่สองเมตรนั้นใช่หมีทรราชใช่ไหม? คนที่เขามาหาเรื่องช่างโชคร้ายจริงๆ "

"หมีทรราช ใช่คนที่อยู่ชั้นปีสามห้องหกใช่ไหม ได้ข่าวว่าความแข็งแกร่งของเขาอยู่ในระดับผู้ฝึกฝนนักรบสวรรค์ขั้นที่ห้าแล้ว"

"ใช่เจ้าหมีดำนั้นไม่มีใครเป็นคู่ต่อสู้ของเขา คนที่สู้กับเขาบนลานประลองเวทีมังกรเหินหาวซี่โครงหักห้าหกซี่ ตลอดทั้งเดือนเขาทำไม่ได้เลย"

"ใช่ ข้าได้ยินเรื่องนี้นักเรียนคนนั้นกลายเป็นปมการฝึกฝนออกไปจากโรงเรียนแล้ว"

"มันน่ากลัวจริงๆ เจ้าเด็กนั้นถูกหมีทรราชจ้องเล่นงาน ไม่รู้จะซวยไปสามชั่วคนไหม"

มีนักเรียนมากมายมองมาทางเซียะปิง ด้วยท่าทางที่ดีใจในความโชคร้ายของคนอื่น

"อะไร? กลัวเหรอ? "

หมีทรราชกำหมัดเอาไว้ เขาจะยิ้มแต่ก็ดูเหมือนไม่ยิ้ม เขาจ้องมาที่เซียะปิง "หากเจ้าคุกเข่า แล้วเดินลอดขาข้าไป ข้าคงจะลืมมันไปสักครั้ง แต่หากเจ้าไม่มั่นใจข้าจะต้องเจ้าให้เจ้าทำอะไรไม่ได้สามเดือน"

"กลัว? " เซียะปิงยิ้ม " กลัวเจ้าโคตรโง่เลย?! "

โคตรโง่เลย?!

นักเรียนที่อยู่รอบๆ ก็ท่าทางเงียบ หยางเว่ยนิ่งไปเจ้าคนนี้พูดอะไรออกมา? หมีทรราชอยู่ในขั้นผู้ฝึกฝนนักรบสวรรค์ขั้นที่ห้า ความแข็งแกร่งของเขาน่ากลัวและโหดเหี้ยม

ไอ้ห่านี่กล้าหมีทรราชต่อหน้าคนอื่นๆ ไม่โคตรโง่ก็บ้าไปแล้ว?!

"เซียะปิง"

หมีทรราชโกรธมากจนดวงตามีสีแดงเข็ม ไม่มีคนโง่ตัวไหนกล้าเรียกมันแบบนี้ หากมันไม่ถูกส่งโรงพยาบาลก็ต้องไปที่ห้องฉุกเฉินเพราะเขาแน่ๆ

เจ้าเด็กที่กล้าทำแบบนี้โชคร้ายมากๆ

"ข้าสัญญาว่าจะไปที่ลานประลองเวทีมังกรเหินหาว เรื่องนี้คนที่เกี่ยวข้องมีแค่หยางเว่ยเท่านั้น เขาจะรับปากไหม? "

เซียะปิงพูดอย่างไม่ใส่ใจ

หยางเว่ยพูดออกมาทันทีว่า "ตราบใดที่เจ้าสัญญาว่าจะสู้กับพี่ใหญ่ พวกเราจะไม่มาหาเรื่องเจ้าอีก"

ในเรื่องนี้เมื่อเจ้าคนชั่วช้าหน้าด้านขึ้นไปอยู่บนเวทีลานประลองมังกรเหินหาว ไม่นานเจ้าคนนี้จะต้องโดนตบตีอย่างน่าสังเวชไปจนกว่าเขาจะพอใจ

แม้เขาจะไม่ได้กำจัดมันด้วยตัวเอง แต่นี่ก็เป็นการแก้แค้นให้กับเขา

"ดี แล้วจะเริ่มเวลาเมื่อไหร่? " เซียะปิงถามอย่างไม่สนใจ เรื่องนี้เขาอาจจะได้รับประโยชน์จากแต้มระบบสุดยอดแห่งความเกลียดชัง

เขาจะได้รับแต้มความเกลียดชังจากศัตรูเพียงอย่างเดียว ดุเหมือนตอนนี้จะเป็นโอกาสสร้างศัตรูขึ้นเรื่อยๆ แล้ว แล้วเขาก็คงได้แต้มความเกลียดชังอย่างล้นหลามอีกด้วย

"ดีมาก"

หมีทรราชจ้องมาทางเซียะปิง "เวลาสี่โมงสามสิบนาที มาเจอกันที่จุดนัดพบที่โรงเรียนภายในครึ่งชั่วโมง อย่าได้คิดหนีหากข้าโกรธผลที่ตามมาจะยิ่งร้ายแรงขึ้น"

เขามองมาที่เซียะปิง หยางเว่ยกับคนอื่นๆ ก็ออกไปจากโรงอาหาร

 

เพจชื่อ เทพปีศาจ นะ อย่าลืมไปกดไลค์กัน