"ดูเหมือนจะเป็นเรื่องอื้อฉาวทางความสัมพันธุ์ทางเพศ? " เซียะปิงไม่คิดว่าเรื่องอื้อฉาวทางเพศจะแพร่กระจายไปจนถึงขนาดนี้ เพียงแค่วันเดียวใครบ้างในโรงเรียนไม่รู้

เสียงติ่งของระบบเตือน "ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ได้แต้มความเกลียดชังทั้งหมด 736 แต้ม"

"อะไรนะแต้มความเกลียดชัง 736 แต้ม"

เซียะปิงไม่ได้พูดอะไรมาก เขาวางแผนจะไม่ทำตัวให้เป็นที่รู้จักมากนัก แล้วค่อยไปขึ้นลานประลองมังกรเหินหาวเพื่อหาแต้มความเกลียดชังสัก

200-300แต้ม

แต่ตอนนี้เรื่องอื้อฉาวทางเพศแพร่กระจายออกไป เขาได้รับคะแนนความเกลียดชังมากมาย เรื่องของเขากับดอกไม้ของโรงเรียนทำให้มีคนมากมายเกลียด แล้วพูดจาไปเรื่อยเปื่อย

แต่หากจะพูดกันตามตรง มีคนมากมายที่ชื่นชมดอกไม้ของโรงเรียน เธอเป็นที่นิยมและสวยมากๆ เรื่องแบบนี้มีคนมากมายที่อิจฉาเขา

"ขนาดไม่ได้ไปทำอะไรก็ได้รับแต้มความเกลียดชัง เพียงแค่แทะเล็มสาวน้อยนิดๆ หน่อยๆ เท่านั้นเหรอ? " เซียะปิงคิดความเป็นไปได้ของเรื่องนี้อย่างจริงจัง

"แกคือเซียะปิง"

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงที่เปล่งออกมาจากด้านหลังของเซียะปิง เซียะปิงมองร่างที่สูงหนึ่งร้อยแปดสิบเซ็นติเมตร ร่างกายกำยำสมบูรณ์แบบ หน้าตาหล่อเหล่า มีกลุ่มนักเรียนที่อยู่ข้างๆ ท่าทางน่าเกรงขาม

เขาอยู่ไกลออกไปมีผู้ติดตามเขาห้าหกคน แต่ละคนล้วนร่างกายกำยำ ปลดปล่อยกลิ่นอายน่ากลัวออกมาทำให้ไม่มีใครกล้าขว้างทางพวกเขา

"นั้นไม่ใช่นักเรียนชั้นปีที่สามโจวไท่อันเหรอ? เขาอยู่ในระดับผู้ฝึกฝนนักรบสวรรค์ขั้นที่หก เขาติดสามอันดับแรกของโรงเรียน เขาฝึกฝนทักษะการต่อสู้ระดับกลางหมัดห้าภูผา เขาเป็นคนที่น่ากลัวยิ่งกว่าหมีทรราชเสียอีก"

"พรสวรรค์ไม่เพียงน่าอัศจรรย์เท่านั้น แต่ครอบครัวของเขาก็รวยมากเปิดโรงแรมห้าดาวในเมืองเทียนชุ่ย มีทรัพย์สินมากกว่าร้อยล้าน มีรถหรูหราหลายแสนเหรียญรัฐบาลกลางหลายคัน ไม่มีใครเทียบเขาได้"

"เขาเป็นเสมือนผู้นำของโรงเรียนมัธยมกลางเขต95 ไม่รู้ว่ามีผู้หญิงกี่คนที่ชอบเขา แต่เขาชอบเจียงหย่าหรู่ เขาได้ปฏิเสธผู้หญิงมากมายที่ชอบเขานับไม่ถ้วน"

"นี่น่าสนใจจังเลย ไม่ใช่ว่าเจ้าเซียะปิงคือแฟนของเจียงหย่าหรู่ที่มีเรื่องอื้อฉาวทางเพศด้วยกันไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้คือจังหวะที่ดีที่จะตบสั่งสอนเขาแล้ว"

มีนักเรียนหลายคนจับกลุ่มนินทาอย่างไม่กลัวอะไร พวกเขาสูดลมหายใจออกมาตอนนี้โจวไท่อันกำลังโกรธ ตอนนี้เขาอยากจะมาเพื่อหาเรื่องเซียะปิง

"เจ้ามองหาข้าทำไม? " โจวไม่อันมองเซียะปิงตอนที่เดินเข้าไป

โจวไท่อันมองเซียะปิง "นายรู้ว่าฉันมองหานายเรื่องอะไร มันเป็นเรื่องเจียงหย่าหรู่" ดวงตาเขาเผยให้เห็นแสงสว่างจ้า เขามองเซียะปิงตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วปลดปล่อยแรงกดดันที่แข้งแกร่ง

"ฉันได้ยินข่าวลือในโรงเรียนแล้ว ฉันไม่เชื่อเจียงหย่าหรู่ไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น ฉันมาที่นี่เพื่อที่จะคุยกับนาย อย่าได้มายุ่งกับเธออีก"

น้ำเสียงของเขาช่างทรงพลังเหลือเกิน

"นายมาที่นี่เพื่อเตือนฉัน? " เซียะปิงขมวดคิ้วถาม

โจวไท่อันพูดจาเยาะเย้ย "ใช่ ฉันมาเตือน อย่าคิดว่าเอาชนะหมีทรราชแล้วตัวเองจะเก่งมาก เขามันก็แค่ตัวตลกในโรงเรียนไม่อาจจะทำอะไรได้มากมายนัก เขามันก็แค่พวกนักเลง ก่อนหน้านี้ฉันไม่ได้สู้กันกับเขา เขาไม่ได้มาหาเรื่องอะไรฉัน ฉันเลยไม่ได้ทำอะไรเขา

ฉันไปสืบเรื่องนายมา พ่อของนายชื่อเซียะซวงหลิวเป็นผู้บริหารเมือง แม่ของนายฮวงหลานชิงเป็นแม่ค้าขายของแผงลอย ครอบครัวนายมีรายได้เจ็ดแปดพันเหรียญรัฐบาลกลาง แต่ก็กู้เงินมาหลายแสนเหรียญ

เจียงหย่าหรู่นั้นต่างกันกับนาย เธอเป็นอัจฉริยะ เป็นทายาทแห่งสวรรค์ที่สูงส่ง อนาคตของเธอจะไม่ได้อยู่ในเมืองเล็กๆ อย่างเมืองเทียนชุ่ย แต่อยู่ในมหาวิทยาลัยเหยียนฮวง เธอจะทะยานขึ้นไปบนโลกที่สูงส่งไม่ใช่โลกเดียวกับคนอย่างนาย"

"ครอบครัวนายมีฐานะไม่ดี ระดับการเรียนของนายก็ธรรมดา เขาเข้าได้แต่มหาวิทยาลัยชั้นสอง คนอย่างนายเนี่ยนะจะทำให้เจียงหย่าหรู่มีความสุขในอนาคต สำคัญตัวเองบ้างเข้าใจไหม?

สีหน้าของเขาดูหยิ่งยโสอย่างมาก เหมือนเขายืนอยู่บนภูเขามองดูเซียะปิงอย่างดูถูกดูแคลน อย่างกับว่าเขาเหนือชั้นกว่ามาโดยตลอด

เมื่อได้ยินโจวไท่อันพูดใบหน้าของเซียะปิงยิ้มแย้มก่อนที่จะพูดจาเยาะเย้ยออกมา "นายพูดว่าคนอื่นๆ ในโรงเรียนเป็นแค่สวะ พูดว่านายแข็งแกร่งที่สุดในโรงเรียน ทำเป็นตำรวจยุ่งเรื่องอื่นๆ ของคนในครอบครัว หรือพยายามมายุ่งกันกับเรื่องของฉัน คนอื่นคิดว่านายสูงส่งแต่สายตาฉันแล้วนายหาได้สูงส่งไม่"

"ก่อนอื่นฉันกับเจียงหย่าหรู่มีความสัมพันธ์กัน แล้วความสัมพันธ์พวกนี้เกี่ยวข้องอะไรด้วย"

"ฉันเซียะปิงจะทำอะไรต้องมาพูดให้นายฟังด้วยเหรอ"

เขามองโจวไท่อันด้วยดวงตาที่ไม่สนใจอะไร

"แก"

ดวงตาของโจวไท่อันหดตัว เขาไม่คิดว่าเจ้าเด็กเหลือขอจะกล้าพูดจาแบบนี้ออกมา ไม่สนใจสถานะตัวเอง แต่กล้าตอบกลับเขาเผชิญหน้ากันกับเขา

ในโรงเรียนมีหลายคนเคารพเขา เขามีลูกน้องอยู่หลายคน คุณครูเองก็ยังต้องนอบน้อมต่อเขา เขาเป็นที่เคารพอย่างมาก เจ้าคนนี้กล้าพูดจาออกมาอย่างไม่คิด

สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกรำคาญอย่างมาก

"เซีนยะปิงแกหยิ่งเกินไปแล้วนะ"

"ลูกพี่โจวมีฐานะแบบไหน แกมีสถานะแบบไหน แกกล้าพูดแบบนี้กันกับลูกพี่โจวเหรอ? "

"ฉันกล้าพูดแบบนี้กับลูกพี่โจวของแกแล้ว แกเป็นอะไรนัก"

"แกเอาชนะหมีทรราชแล้วคิดว่าแกจะอยู่รอดปลอดภัยเหรอ? "

"ในโลกใบนี้มีคนมากมายที่มีความสามารถมากกว่าคนโง่แบบแก"

คนกลุ่มหนึ่งตะโกนจ้องมองเซียะปิงด้วยความโกรธ โจวไท่อันเป็นนักเรียนหัวกะทิอยู่สามอันดับแรกของโรงเรียน แต่เวียะปิงเป็นอะไรมันน่าหัวเราะเกินไป

"เซียะปิง"

ใบหน้าของโจวไท่อันมีสีหน้าเย็นชา "นายกล้าพูดแบบนี้กับฉัน หวังว่านายคงจะอยู่รอดนะ แกมันก็แค่คนไร้ค่า

ได้ยินว่าแกจะแข่งขันการต่อสู้ประจำโรงเรียนด้วยเป็นตัวแทนของชั้นเรียน อย่าได้มาเจอฉันแล้วจะได้รู้ว่าอัจฉริยะกับคนที่ต่ำต้องเป็นยังไง แล้วจะได้รู้ว่าไม่อาจจะเทียบกันได้เป็นยังไง? "

เขากำหมัดพลังลมปราณถูกปลดปล่อยออกมา ร่างกายของเขาปลดปล่อยกลิ่นอายที่น่ากลัวเหมือนกับสัตว์ดุร้ายออกมา นักเรียนที่อยู่รอบๆ ทนไม่ไหวถอยหลังไปหลายก้าว

เซียะปิงไม่ได้พูดอะไร ดูเหมือนว่าไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นกับเขาเลย

"พวกเราไปกันเถอะ"

หลังจากพูดแบบนี้โจวไท่อันก็จ้องมองเซียะปิงด้วยท่าทางเยือกเย็น จากนั้นเขาก็พาคนของเขาเดินจากไป

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด