บทที่ 110 - ฉันคือเจ้าของชีวิตของฉัน (2) [อ่านฟรีวันที่ 24/01/2562]

บทที่ 110 - ฉันคือเจ้าของชีวิตของฉัน (2)

 

เมื่อคังมิเรย์ได้เริ่มร่ายเวทย์ของเธอ หัวหน้าตระกูลอื่นๆที่กำลังคุยกันเองอยู่ก็ได้สะดุ้งไปกับการกระทำของเธอและเริ่มตั้งขบวนเตรียมสู้รบ

ตระกูลใหญ่ๆบางตระกูลก็ได้แยกกันเป็นหมวดเล็กๆ และตระกูลที่เล็กๆก็ได้รวมเข้าด้วยกัน บางตระกูลก็กระจายกันออกไปรวมกันในหน้าที่ที่แตกต่างไปในการต่อสู้ การกระทำพวกนี้ดูจะไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาทำแบบนี้เลย ออร่าแห่งการต่อสู้ได้พุ่งขึ้นทันที

[คนบนโลกน่าทึ่งมาก] (เอิลต้า)

จู่ๆเอิลต้าก็พูดออกมา

[แม้ว่าจะมีเวลาในการปรับตัวเพียง 10 ปี มนุษย์ก็มักจะสู้กันเองเพราะความแตกต่างกันเสมอ แต่ว่าที่นี่พวกเขากลับรวมพลังกันได้] (เอิลต้า)

"นั่นมันก็เพราะว่าพวกเขาอับอายในการต่อสู้ที่ญี่ปุ่นที่พวกเขาทำอะไรไม่ได้ไง"

ยูอิลฮานได้ตอบกลับอย่างดูแคลนในขระที่มองไปในเกตดันเจี้ยน ทางเข้านี่มันดูเหมือนจะระเบิดออกมาได้ตลอดเวลาจริงๆ ตามคำพูดที่คังมิเรย์ได้บอกมาดูเหมือนว่าส่วนใหญ่จะเป็นมอนสเตอร์คลาส 2 กับคลาส 3 แต่ว่าใครจะไปรู้กันว่ามันจะมีแค่นั้น ยูอิลฮานได้ตัดสินใจคิดถึงความเป็นไปได้ที่จะมีพวกคลาส 4 โผล่ออกมา

เขาได้แค่หวังว่ามันจะไม่มีพวกคลาส 4 มากเกินไปเท่านั้น ในปัจจุบันตัวยูอิลฮานชไม่ได้มีบัพของสกิลการสนับสนุนของทูตสวรรค์และก็ไม่ได้ผลบวกพลังจากหอกของเขาหากไม่ได้สู้กับมังกร

[ไม่ นั่นมันเพราะว่ามนุษย์ได้ตระหนักถึงการขาดพลังของตัวเองและเริ่มขึ้นที่จะเติมเต็มช่องว่างนั่นด้วยความช่วยเหลือจากคนอื่น นี่มันเป็นไปได้ก็เพราะว่าพวกเขาถ่อมตัวมากขึ้น] (เอิลต้า)

"นั่นก็เป็นสิ่งที่ดี"

[และนายก็เป็นคนที่ทำให้พวกเขาถ่อมตัว] (เอิลต้า)

"ฉันก็ถ่อมตัวเหมือนกันนะ"

หลังจากพูดแบบนั้นแล้วเขาได้สั่งให้เอลฟ์เตรียมตัวสู้และเปิดใช้งานพลังเหนือมนุษย์กระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้าหลายกิโล

เพราะแบบนี้เองทำให้การปกปิดตัวตนได้หายไปจากพวกเอลฟ์ ผู้คนรอบๆได้ตื่นตระหนกเล็กน้อยแต่ว่าเมื่อได้เห็นว่าพวกเอลฟ์ไม่ได้มีทีท่าเป็นศัตรู พวกเขาก็หันกลับไปเฝ้าระวังที่ตำแหน่งเดิมต่อ ในสถานการณ์ปัจจุบันนี้ทุกๆกองกำลังที่เป็นพันธมิตรคือสิ่งที่ล้ำค่า

ในขณะเดียวกันนั้นยูอิลฮานก็ได้ฟังก์ชั่นพิเศษของสกิลกกระโดดอยู่บนท้องฟ้านานขึ้นเล็กน้อย เขาได้หยิบเอาหอกยักษ์ขึ้นมาและจับมันไว้ด้วยสองมือของเขา ความยาวของมันมีกว่าห้าเมตรและความหนามันหนายิ่งกว่าตัวยูอิลฮานซะอีก นี่คือหอกขนาดมหึมาที่ยูอิลฮานได้ทำขึ้น หอกที่น่าทึ่งนี้มันมีเอาไว้สำหรับการขว้างออกไป

[นั่นมันไม่ใช่ว่าเป็นกระดูกของเผ่ามังกรคลาส 3 ที่ถูกเหลาให้แหลมหรอกหรอ?] (เอิลต้า)

"กระดูกนี่คือของเผ่ามังกรที่ใช้สายฟ้า"

ในขณะที่เริ่มมีการระเบิดจากเกต ยูอิลฮานก็หัวเราะออกมา พร้อมๆกันนี้ได้มีมอนสเตอร์มหาศาลวิ่งออกมาจากเกตกัน! คนที่ได้เตรียใตัวอยู่แล้วได้ใช้เวทย์โจมตีระยะไกลและอัศวินที่ใช้โล่ก็พุ่งออกไปด้านหน้าและหยุดพวกมอนสเตอร์เอาไว้

"ฮ่าห์"

และยูอิลฮานได้ขว้างหอกของเขาออกไป เขาไม่จำเป็นจะต้องใช้การถ่ายโอนน้ำหนักเลย เพียงแค่การใช้พลังเหนือมนุษย์ที่เสริมพลังให้กับกล้ามเนื้อและความแม่นยำสัมบูรณ์บวกกับระยะทางหลายกิโลเมตรมันก็มากพอแล้วที่จะทำลายทุกๆสิ่งที่ขวางทางอยู

ตูม! หอกยักษ์ได้ตกลงไปบนพื้นพร้อมกับแสงสายฟ้าที่กระจายออกมาทำลายมอนสเตอร์หลายสิบตัวที่วิ่งออกมาจากเกตในทันที

[ก๊าซซซซซซซ!]

[กี๊ซซซ!]

ยังไงก็ตามหอกของยูอิลฮานไม่ได้จบลงแค่นั้น มันได้ทะลวง 2 ตัว 4 ตัว 7 ตัว

[ก๊าซซซซซ!]

"บะ บ้าอะไรเนี้ย?"

หอกยักษ์ได้ตกลงมาล้อมรอบเกตเป็นวงกลมตามลำดับทันที มันได้ทำลายมอนสเตอร์ไปกว่าร้อยตัวในทันทีและแม้ว่าพายุสายฟ้าของมันจะหายไปแล้วมอนสเตอร์ที่ออกมายังเกตก็ไม่อาจจะดันหรือทำลายหอกยักษ์ที่ขว้างทางพวกมันได้เลยทำให้พวกมันไม่อาจจะออกไปโจมตีมนุษย์ได้

[ก๊าซซซซซซซซซซ!]

มอนสเตอร์คลาส 3 ก็ไม่ได้ต่างกันมากนักเพราะสายฟ้ามันยังคงสถิตอยู่ภายในหอกป้องกันไม่ให้มอนสเตอร์ไปสัมผัสกับหอกตรงๆ

ทั้งหมดนี้ได้ถูกทำขึ้นจากคนเพียงคนเดียวเท่านั้น อัศวินโล่ที่เตรียมตัวรออยู่ได้ตกตะลึงทันที

"งั้นนี่มัน...."

"มีแค่คนเดียวที่โจมตีแบบนี้ได้...."

คนอื่นก็ยังตระหนักได้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้น นี่คือพันธมิตรที่แข็งแกร่งมากๆและคนที่ชอบขว้างหอกแบบนี้.... ซูซาโนะได้มาแล้ว!

และท่ามกลางผู้คน หญิงสาวคนหนึ่งได้กางมือขึ้นมาทางหอกสายฟ้าที่ล้อมรอบเกตอยู่ เธอได้รู้แล้วว่า 'เมื่อถึงเวลา' ที่เขาบอกมันมาถึงแล้ว

"สายฟ้ายักษ์!"

สายฟ้าสีทองได้พุ่งไปในส่หอกยักษ์ ในตอนนี้เองหอกยักษ์ได้ถูกย้อมไปด้วยสีแทงส่งสายตาเล็กๆกระจายออกมาเผามอนสเตอร์ที่พุ่งออกมาจาเกตในทันที

'ได้ไง....'

คังมิเรย์ได้ปากอ้าค้างในขระที่ได้เห็นจำนวนค่าประสบการณ์เป็นแถวที่แจ้งเตือนกับตัวเอง ยูอิลฮานได้คิดถึงสิ่งนี้ไหมนะ? แน่นอนว่าเขารู้ แต่ว่าการที่เขาไม่ได้มาปาร์ตี้กับเธอมันดูเหมือนว่าค่าประสบการณ์พวกนี้จะไม่จำเป็นกับเขาเลย

'น่าทึ่ง คนที่ปามันลงมาจากที่สูงมันน่าทึ่งมาก แต่ว่าคนที่สร้างหอกก็น่าทึ่งเช่นกัน! ปกติแล้วมานามีแต่จะลดลงไปเมื่อมันโจมตีเป้าหมายถูกแล้ว แต่ว่ามานาที่อยู่ตรงหอกยักษ์กลับไม่ลดลงมีแต่เพิ่มขึ้นแทน'

แม้กระทั่งคังมิเรย์ที่ยิงเวทย์ออกไปเองก็ยังไม่คาดคิดว่าจะเป็นแบบนี้ หอกยักษ์ได้ดูดซับและเสริมพลังให้กับสายฟ้า? ประกายสายฟ้าเล็กๆที่ปรากฏออกมาได้แสดดงให้เห็นถึงความทรงพลังมากๆ แต่ว่าในสายตาของคังมิเรย์นี่มันก็แค่ของเสีย ของเสียที่เกิดขึ้นมาจากกระบวนการเสริมพลังสายฟ้า

"เวรเอ้ย ตอนนี้ที่ซูซาโนะมาอยู่ที่นี่แล้วมอนสเตอร์ก็ไม่ได้น่ากลัวอีกต่อไปแล้ว"

"มอนสเตอร์ออกมาจากรั้วหนามไม่ได้เลย ให้ตายสินี่มันเหมือนกับคุกเลย"

"ตอนนี้แหละโจมตีไปเลย! คนที่ใช้เวทย์สายฟ้าทุกคนเล็งไปที่หอก!"

หลังจากได้รู้ถึงสถานการณ์แบบนี้ ผู้คนก็มองดูพวกมอนสเตอร์ที่ถูกรั้วหอกกั้นไว้ไม่ให้ออกมาง่ายๆ นักเวทย์สายฟ้าก็ยังยิงเวทย์ไปที่หอกยักษ์ตามมิเรย์แม้ว่าพลังของพวกเขาจะอ่อนแอกว่าอย่างชัดเจนก็ตาม

เมื่อเวลาได้ผ่านไปซักพัก หอกได้ดูดและเสริมพลังของคังมิเรย์ไปมากก่อนที่หอกทั้งหมดรอบๆจะเริ่มส่องแสงออกมา

ในตอนที่คังมิเรย์ได้พึมพัมออกมา 'ไม่มีทาง' สายฟ้าสีทองที่อยู่ในหอกหลักได้ถูกส่งต่อพลังงานไปที่หอกอื่นๆด้วยความเร็วที่มองไม่เห็นด้วยตาเปลาได้ แต่ว่ามันชัดเจนเนื่องจากว่ามอนสเตอร์ที่อยู่ในเส้นทางต่างถูกเผาจนตาย

"นี่มันบ้าอะไรไกล!?"

"นั่นมันยังไม่จบอีก!"

ปาร์ตี้จริงๆมันเพิ่งจะเริ่มขึ้นเท่านั้น สายฟ้าที่ถูกส่งต่อไปได้ถูกเสริมพลังขึ้นอีกครั้งก่อนที่จะส่งต่อไปให้หอกอีกอันและพวกที่อยู่ในระหว่างทางก็ถูกเผาจนตายเช่นเดม ผู้คนที่ถือโล่อยู่แนวหน้าได้ก้าวถอยหลังด้วยความหมายกลัว

"สายฟ้านี่...."

"นี่เป็นเวทย์ของจักรพรรดินีหรอ?"

"จักรพรรดินี น่าทึ่งสมคำร่ำรือจริงๆ"

สายฟ้าได้ถูกส่งต่อไประหว่างหอกแต่ละเล่มเหมือนกับการส่งบอลของนักบอล และทุกๆที่ที่สายฟ้าผ่านไปจะต้องมีมอนสเตอร์ตายไปหรือต่อให้ยังรอดก็กลายเป็นอัมพาตอยู่พักหนึ่ง

ถึงแม้ว่าพลังของสายฟ้าจะลดลงไปเมื่อผ่านมอนสเตรอ์และพลังทำลายในตอนแรกได้ลดลงไป แต่ว่าความเร็วในการส่งของสายฟ้าก็ได้เร็วมากขึ้นแทน

"พวกคนที่โจมตีระยะไกลไม่ได้รีบหาอะไรมาขว้าง! สายฟ้านี่ไม่ได้อยู่ตลอดไป!"

"ไม่ ฉันคิดว่านายคิดผิด"

ในทันทีที่มีคนบอกว่ามันจะไม่อยู่ตลอดไป คังมิเรย์ก็ได้ยิงสายฟ้าขนาดใหญ่ลงไปในหอกอีกและเส้นสายฟ้าก็ได้ถูกเสริมพลังทันที ไม่ใช่เพียงแค่นั้น

"โปรดเสริมพลังให้กับรั้วพวกนั้นอีกนิด! ขังพวกนั้นเอาไว้ข้างใน!"

ในตอนที่นายูนาได้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเหมือนกับขออะไรบางอย่างจากคุณลุง หอกทั้งหมดได้เริ่มปรากฏออร่าสีชมพูและสายฟ้าที่ส่องออกมาได้แข็งแกร่งยิ่งขึ้น

"โอ้ให้ตายสิ ไม่ว่าที่นี่จะเป็นบ้านเกิดของตระกูลเทพสายฟ้า แต่ว่าเขาจะปล่อยให้พวกเขาทำทุกอย่างไม่ได้! พวกเขาควรจะใช้เวทย์เหมือนกัน"

"เข้าใจแล้วหัวหน้า!"

เนื่องจากตระกูลเธอก็เกี่ยวกับเวทย์เช่นกัน คาริน่า มาเลเทสต้าจึงไม่อยากจะด้อยกว่าในด้านเวทย์และเพราะแบบนี้เธอได้แสดงเวทย์ที่มีแต่พรรคพวกของเธอเท่านั้นที่จะเป็นไปได้เพราะตระกูลเธอเป็นการร่วมตัวแต่จอมเวทย์

จอมเวทย์ทั้งหมดได้ใส่พลังมานาของไปในหินพลังเวทย์ที่หัวหน้าตระกูลถืออยู่ จากนั้นเธอก็ได้ใช้วัสดุนี้ในการร่ายเวทย์ การโจมตีนี้อาจจะพูดได้ว่าเป็นการโจมตีด้วยเงินที่ใช้หินพลังเวทย์คลาส 2 เป็นสื่อ ที่แบบนี้มันเป็นไปได้ก็เพราะมอนสเตอร์คลาส 2 ได้เริ่มปรากฏตัวบ่อยมากขึ้นบนโลก

"สุดยอดโซ่สายฟ้า!"

เวทย์ของคาริน่าได้เข้าไปในหอก พวกมนอสตเรอ์ได้ร้องออกมาอย่างเจ็บปวดในขณะที่เหล่ามนุษย์ต่างชื่นชมยินดี

สถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่สำหรับการต่อสู้ เฉลิมฉลอง พัฒนา และสามัคคี....

แต่เป็นสำหรับทุกคนไม่ใช่ยูอิลฮาน

"เวรเอ้ย"

ยูอิลฮานได้สบถออกมา เขาเพิ่งจะลงมาถึงพื้นซ่อนตัวในท่ามกลางสนามรบหลังจากที่สร้างรั้วขึ้นมาล้อมเกตุ

เขาได้สั่งให้เอลฟ์โจมตี

ในตอนนี้นักธนูพีทได้มีผลงานนำเป็นอันดับหนึ่งด้วยการยิงธนูจากที่ปลอดภัย และคนอื่นๆอีกสามคนได้ไปจัดการกับมอนสเตอร์คลาส 3 ที่หลุดออกมาจากรั้ว

ยังไงก็ตามสิ่งที่สำคัญในตอนนี้ไม่ใช่สิ่งนั้น ตัวเขาในตอนนี้กำลังหดหู่มากๆ

"นี่มัน.... เหมาะสมแล้วสินะ?"

[อ่า.... เหมาะสมแล้ว] (เอิลต้า)

เอิลต้าได้ยอมรับก่อนที่จะเสริมขึ้นอย่างรู้สึกผิด

[ฉันว่าจะบอกนายก่อนหน้านี้แล้ว แต่ว่าฉันลืมไปก็เพราะเลื่อนคลาสเร็วเกินไป] (เอิลต้า)

"นั่นมันไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีเลยนะสักนิด"

[ฉันก็ไม่ได้จะให้กำลังใจนาย ฉันแค่บอกความเป็นจริงที่เป็น] (เอิลต้า)

เหตุผลที่เขาหดหู่เอามากๆก็ง่ายมาก ในก่อนหน้านี้เขาได้ฆ่ามอนสเตอร์คลาส 2 ไปนับร้อยจากแรงกระแทกอย่างเดียว

แต่เขากลับไม่ได้ค่าประสบการณ์เลยสักนิด!

[หลังจากได้คลาส 3 มาจะไม่มีทางได้รับค่าประสบการณ์จากพวกที่เลเวลต่ำกว่าหนึ่งร้อยอีก นั่นก็คือพวกที่มีคลาสต่ำกว่านาย นั่นมันเพราะว่าพวกมันจะไม่ช่วยให้นายได้พัฒนาขึ้นซักนิด] (เอิลต้า)

"ฉันไม่ได้อยากได้คำอธิบาย"

[แต่ว่ามันดีแล้วนี่!เกตได้เชื่อมต่อกับโลกที่ถูกทิ้ง ในตอนนี้มอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งจะเริ่มออกมาแล้ว มันยังมีมอนสเตอร์คลาส 3 ตั้งเยอะให้นายล่า!] (เอิลต้า)

สำหรับผู้คนที่ต่อสู้มาอย่างยากแล้วมันเป็นคำพูดปลอบที่ดูโหดดร้าย แต่ยังไงก็ตามจินตนาการของยูอิลฮานเหนือไปกว่านั้น

"แล้วหลังจากฉันกวาดล้างที่นี่หมดจะเกิดอะไรขึ้นล่ะ?"

ในขณะที่ผู้คนกังวลอยู่ว่าจะเอาชีวิตรอดในสถานการณืนี้ยังไง ยูอิลฮานกลับมองหาอนาคตจากนี้ซึ่งมันทำให้เอิลต้าต้องเหงื่อตกในขณะตอบกลับไป

[เนืองจากว่าโลกเพิ่งจะผ่านหายนะครั้งที่หนึ่งไปมันจะไม่มีดันเจี้ยนมากนักที่จะมีมอนสเตอร์คลาส 3 ให้นายล่า เพราะแบบนี้มันจะมีเพียงแต่ดันเจี้ยนใหม่ที่มาหลังจากหายนะครั้งใหญ่ครั้งที่สองเท่านั้นที่จะมีมอนสเตอร์คลาส 3 เกิดเป็นแบบมอนสเตอร์ปกติ!] (เอิลต้า)

"แล้วจนกว่าจะถึงตอนนั้นล่ะ?"

[ที่ดาเรย์เป็นไง?] (เอิลต้า)

"พวกเอลฟ์จำเป็นต้องจัดการเองเพื่อพัฒนาการของพวกเขา"

[....ถ้าแบบนั้นนายก็ต้องไปทัวร์รอบโลกเพื่อดูว่ามีที่ไหนอกีที่เชื่อมต่อกับโลกที่ถูกทิ้ง?] (เอิลต้า)

เอิลต้าได้ขอให้อยู่อิลฮานออกเดทซึ่งเธอไม่เคยทำมาก่อนเลยทั้งชีวิตเธอ แต่ว่ามันน่าเสียดายที่ทั้งเวลาและโอกาสมันแย่มาก ยูอิลฮานได้ถอนหายใจส่ายหัวออกมา

"ฉันแค่ต้องเลี้ยงลูกของฉัน ฉันจะทำให้เขาทรงพลังสุดๆ"

ใช่แล้ว นี่ต้องเป็นโชคชะตา บางทีที่เลอซิสน่าได้ให้ลูกเธอกับเขาก็เพราะเธอรู้ว่าเขาจะไม่ได้รับค่าประสบการณ์ใดอีกหลังจากกลับมาที่โลก! เธอเป็นผู้หญิงที่น่าซาบซึ้งจริงๆเลย

"ฉันไม่น่าปลอดให้เธอได้ตายเลย ฉันน่าจะเก็บเธอไว้ข้างๆและแกล้งเธอตลอดเวลา"

ยูอิลฮานได้ขบฟันในขณะที่ภาวนาอย่างปรารถนาดี(?)กับเลอซิสน่า ก่อนที่จะหยิบเอาที่ข้างกระดูกมังกรออกมาจากช่องเก็บของและรอเวลาของเขา

ในขณะที่เขานั่งดูดนิ้วโป้งดูคังมิเรย์หัวหน้าตระกูลเทพสายฟ้ากับคาริน่า มาเลเทสต้าหัวหน้าตระกูลมาเกียที่กำลังใช้เวทย์ของพวกเธออยู่ ในที่สุดโอกาสของเขาก็มาถึง

แค่ในตอนที่ตระกูลที่ไม่ได้อยู่ในพันธมิตรแนวหน้าเข้าร่วมการต่อสู้และยกระดับความวุ่นวายได้มีมอนสเตอร์ตัวหนึ่งหลุดออกมาจากเกตในทันทีหลังจากเห็นโอกาส มันได้คำรามออกมาและกระโดดขึ้นไปหลายเมตร

[กรรรรรรรรรรรรรร!]

"เยี่ยมเลย เจ้านี่มันมีแวว"

ใช่แล้ว หากว่าวิ่งออกมาจากรั้วไม่ได้ก็ต้องกระโดดแบบนี้แหละ! เขาได้คิดว่าเจ้านี่มันมีแววและใช้ที่ขว้างกระดูกออกไปอย่างสุดพลัง

[ก๊าซซซซ!]

หอกกระดูกแหลมได้ทะลุหัวมอนสเตอร์ที่เพิ่งจะถึงพื้นตายลงไปในทันที

[คุณได้รับค่าประสบการณ์ 25,421,123]

[คุณได้รับบันทึกหมาป่ายักษ์ทมิฬเลเวล 161]

"อ่า"

ยูอิลฮานได้พึมพัมอย่างผิดหวัง

 

"เจ้านี่มันก็เป็นตัวประกอบ"

"...."

"เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น"

"เป็นซูซาโนะ เขาอยู่ที่นี่แล้วนี่"

"ใช่แล้วเป็นซูซาโนะ แต่ว่ามอนสเตอร์ที่เพิ่งจะตาย....?"

ผู้คนที่อยู่กลางสนามรบได้มองไปในที่ที่ศพของหมาป่ายักษ์ทมิฬได้หายไปก่อนที่จะตระหนักไดว่ามันไม่มีเวลาให้เขามาสนใจแบบนี้และหันกลับไปสนใจการต่อสู้

ยังไงก็ตามฉากๆนี้มันได้ประทับตราตรึงเข้าไปในหัวของทุกๆคน มันไม่มีไอโง่ที่ไหนที่ไม่เข้าใจถึงสิ่งที่สื่อออกมา

หอกของซูซาโนะที่เจาะทะลวงมอนสเตอร์คลาส 2 คลาส 3 เมื่อเดือนก่อน ในตอนนี้มันสามารถจะเจาะทะลวงมอนสเตอร์คลาส 3 ได้โดยไร้ปัญหาใดๆ