ตอนที่ 78 : ไปกันเถอะ! เรากำลังจะมาขอเงิน!

เสียงที่ดังขึ้นฉับพลันเกือบทำให้วิญญาณของฮันชิหลุดออกจากร่าง ใบหน้าของเฟิงเฟินไดก็ตกใจ

ทั้งสองหันหน้าไปดู และเห็นสาวใช้จากเรือนตงเซิง ฉิงหยูยืนอยู่ที่ประตู

"ดูเหมือนสาวใช้คนนี้มาถึงผิดเวลา ฮูหยินสี่และคุณหนูสี่กำลังสนทนากันอยู่ ข้าจะรออยู่ที่หน้าลานข้างนอกเจ้าค่ะ" ฉิงหยูกล่าวอย่างเย็นชา ขณะที่นางเดินออกจากบ้าน

"ช้าก่อน!" ฮันชิเรียกให้นางหยุด "ฉิงหยู! เจ้ากำลังพูดเรื่องอะไร เจ้ามาที่นี่ เจ้ามีอะไรหรือ? ข้าจะให้เจ้ารอได้อย่างไร" นางหยุดพักสักครู่ก่อนจะพูดต่อว่า "คุณหนูสี่ยังเจ็บแขนอยู่ทำให้นางอารมณ์ไม่ดี ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ใส่ใจกับคำพูดของนาง!"

ฉิงหยูยิ้มออกมา "คุณหนูรองให้ข้ามาเชิญฮูหยินสี่ไปที่เรือนตงเซิง และคุณหนูรองยังให้ข้าไปเชิญฮูหยินสามด้วยเจ้าค่ะ"

"หืม!" ฮันชิรู้สึกประหลาดใจ "คุณหนูรองได้บอกหรืไม่ว่านางต้องการพูดเรื่องอะไร?"

ฉิงหยูได้มองไปที่เฟิงเฟินไดแล้วกล่าวว่า "คุณหนูรองเคยทำข้อตกลงกันกับฮูหยินผู้เฒ่าและใต้เท้าเฟิง หลังจากที่สามร้านค้าที่เป็นของฮูหยินรองได้รับการตรวจสอบบัญชีอย่างถูกต้องแล้ว หากมีความแตกต่างใด ๆ จะแบ่งเงินส่วนต่างให้กับฮูหยินผู้เฒ่าและใต้เท้าเฟิง พร้อมด้วยคุณหนูสามและคุณหนูสี่ ตอนนี้การตรวจสอบบัญชีเสร็จเรียบร้อยแล้ว คุณหนูรองจึงเชิญฮูหยินทั้งสองคนไป "

เมื่อได้ยินเรื่องแบ่งเงิน เฟิงเฟินไดเริ่มมีชีวิตชีวาและรีบบอกฮันชิ "ท่านแม่รีบไปเร็ว รีบไปเจ้าค่ะ"

ฮันชิหันจ้องมองนางครู่หนึ่งแล้วตอบฉิงหยู "เช่นนั้นเจ้าไปก่อนเถิด ข้าจะตามเจ้าไปทีหลัง"

"งั้นข้าขอตัวก่อนเจ้าค่ะ" หลังจากพูดแล้ว นางก็หันหลังเดินออกไป

หลังจากที่ฮันชิเห็นฉิงหยูออกไปไกลแล้ว นางก็เดินไปหาเฟิงเฟินได นางโกรธมาก นางจึงตะคอกใส่เฟิงเฟินได "ปากไม่มีหูรูด! ฉิงหยูเป็นสาวใช้ของเฟิงหยูเฮง เจ้าไม่เห็นหรือว่านางได้รับความไว้วางใจหลังจากอยู่ที่นี้ไม่เพียงกี่วัน ถ้าคำพูดของเจ้าถูกบอกต่อไปยังเฟิงหยูเฮง จะเกิดอะไรขึ้น"

"หืม" เฟินไดก็รู้ว่ามันจะไม่ดีถ้าคำพูดเหล่านั้นออกมา นางหยุดคิด แต่หลังจากที่คิดนิดแล้วนางก็บอกฮันชิ "ที่นางมาเพราะพี่รองบอกว่าจะคุยเรื่องแบ่งเงิน แม่รองอันมีร้านค้าของนางเอง ดังนั้นเซียงหรูก็ไม่ต้องกังวลเรื่องสินเดิม แต่ข้าไม่มีอะไรเลย!" ขณะที่นางพูด นางก็จ้องมองฮันชิด้วย "ท่านแม่ไร้ความสามารถ"

ฮันชิถูกบุตรสาวของนางตำหนิเรื่องนี้ นางรู้สึกหดหู่ เป็นกรณีที่นางไร้ความสามารถ นางไม่สามารถที่จะจ่ายสินเดิมให้กับเฟิงเฟินไดได้

"คนของตระกูลเฟิงอยู่แต่ในรูของพวกเขา" เฟิงเฟินไดจับแขนที่ถูกทำร้าย และพึมพำเป็นระยะ ๆ "เมื่อพบคนที่มีอำนาจมากกว่า พวกเขาจะหดหัวอยู่แต่ในรู"

นี่เป็นความคิดที่ทำให้ฮันชิโกรธ "เขาเป็นองค์ชาย! เจ้าอยากจะเห็นตระกูลเฟิงทำอะไร?"

เมื่อกล่าวถึงองค์ชายเก้า เฟิงเฟินไดกล่าว "เพราะเหตุใดนางจึงแต่งงานกับองค์ชายเก้า ? พวกเราทุกคนเป็นบุตรสาวของอนุ แล้วทำไมถึงเป็นนางที่ได้แต่งงาน? ข้าจำได้ว่าการแต่งงานครั้งนี้จัดขึ้นเพื่อบุตรสาวของฮูหยินใหญ่"

"แล้วยังไงล่ะ?" ฮันชิพูดออกไป แต่นางต้องปลอบเฟิงเฟินได "แม้ว่าเขาจะเลือกที่จะไม่แต่งงานกับเฟิงหยูเฮง แต่ก็คงไม่ใช่เจ้า ถ้าพวกเขาต้องการบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ พวกเขาจะต้องแต่งงานกับเฟิงเฉินหยู!"

"ทุกคนไม่ได้ผลัดกันเป็นบุตรสาวของฮูหยินใหญ่หรือ?" เฟินไดรู้สึกไม่พอใจ และบอกใบ้ว่า "ในเมื่อถึงคราวของทุกคนแล้ว ไม่ช้าก็เร็วจะมาถึงคราวของข้า! ข้าไม่กลัวที่จะรอ" มองไปที่ฮันชิอีกครั้ง นางโกรธกล่าวว่า "ก่อนหน้านี้ท่านแม่รู้เพียงวิธีที่จะรับมือเฉินซื่อ ในตอนท้ายท่านแม่ได้รับผลประโยชน์อะไรบ้าง? ท่านแม่ไม่สามารถเปรียบเทียบกับสิ่งที่เฟิงหยูเฮงทำได้แม้แต่น้อย ! เอาล่ะ ท่านแม่รีบไป โปรดจำไว้ว่าเงินยิ่งได้เยอะยิ่งดี"

ฮันชิถูกเฟิงเฟินไดไล่ให้รีบไป ความผิดเพี้ยนของตัวเฟิงเฟินไดทำให้นางรู้สึกผิดหวัง เฟิงเฟินไดหยิ่งยโสและเจ้ากี้เจ้าการ นิสัยนางเหมือนกับเฉินซื่อ แต่อย่างน้อยเฉินซื่อมีครอบครัวมารดาที่ดีแต่นางก็ยังคงพบกับผลลัพธ์นี้ เฟิงเฟินไดมีอะไรบ้าง? นางเป็นบุตรสาวของอนุ ตระกูลเฟิงสามารถสนับสนุนนางได้เช่นนั้นหรือ ?

ฮันชิมุ่งหน้าไปยังเรือนตงเซิงในอารมณ์ที่ซับซ้อน ในเวลาเดียวกันนางมีความวิตกกังวลกับการที่เฟิงหยูเฮงเรียกนางมาพบเพราะเรื่องการสมรู้ร่วมคิดกับเฟิงเฉินหยูในเหตุการณ์คืนนั้น

ในที่สุดเมื่อนางมาถึงเรือนตงเซิง สาวใช้ที่เฝ้าประตูจันทราซึ่งเป็นประตูเล็ก ๆ ระหว่างคฤหาสน์ตระกูลเฟิงและเรือนตงเซิงก็ได้ทำความเคารพนางและพานางเข้าไป

นี่เป็นครั้งแรกที่ฮันชิมาถึงฝั่งนี้ และนางได้แต่ลอบถอนใจ: สถานที่แห่งนี้น่าประทับใจมาก

แม้ว่านางรู้ว่านี่คือที่พักของเฟิงหยูเฮง แต่ความรู้สึกที่ต่างออกไป ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเหตุใดเฟิงเฟินไดรู้สึกไม่พอใจ พวกเขาทั้งสองเป็นบุตรสาวของอนุแต่ก็มีความแตกต่างเช่นกัน ใครจะมีความสุข?

เมื่อนางมาถึงเรือนของเฟิงหยูเฮง อันชิได้มาถึงแล้วและคุยกับเฟิงหยูเฮง พวกเขาสนทนากันและยิ้มแย้ม มันดูมีชีวิตชีวาและน่าอบอุ่นมาก

ฮันชิต้องการเข้าร่วมการสนทนาด้วย แต่เมื่อนางกำลังจะเปิดปากของนาง และก่อนที่นางจะปล่อยเสียงหัวเราะ การแสดงออกที่อบอุ่นของเฟิงหยูเฮงกลายเป็นความเย็นชาทันทีเมื่อนางหันมาเผชิญหน้ากับฮันชิ นางกล่าวว่า "แม่รองฮันมาถึงแล้ว!"

ฮันชิเปิดปากแล้วปิดอีกครั้ง นางก้มศีรษะลงด้วยความลำบากใจ นางทักทาย "คารวะ คุณหนูรอง"

"ไม่" หยูเฮงพูดว่า "ไม่จำเป็นต้องมากพิธี" นางยอมรับคำทักทายของนางอย่างเป็นธรรมชาติ และกล่าวว่า "เหตุผลหลักในการเชิญแม่รองทั้งสองมาวันนี้เป็นเพราะการตรวจสอบบัญชีเสร็จสิ้นแล้ว ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาฮูหยินใหญ่ได้ยักยอกทรัพย์จำนวน 200,000 เหรียญเงิน ก่อนหน้านี้ข้าเคยกล่าวว่าเงินนี้จะส่งมอบให้ท่านย่าและท่านพ่อ นอกจากนี้จะแบ่งให้น้องสาวทั้งสองคนของข้า เพื่อเป็นสินเดิมของพวกเขา เนื่องจากทุกคนมีส่วนร่วม ข้าขอเชิญแม่รองทั้งสองคนไปหาท่านย่าพร้อมกับข้า ข้าจะขอให้ท่านย่าช่วยทวงสิ่งที่เป็นของเรากลับคืนมา"

เมื่อฮันชิได้ยินเช่นนั้น นางจับประเด็นได้อย่างรวดเร็ว นางพยักหน้าพลางกล่าวยิ่ง "ดียิ่งนัก !"

เฟิงหยูเฮงเตือนสองคนว่า "ตอนนี้ฮูหยินใหญ่ยังอยู่ที่วัดภูดู ถ้าหนี้สินจำนวนนี้ยังไม่มีคนจัดการให้เรียบร้อย อาจยากต่อการที่จะได้รับเงินกลับมา ข้าหวังว่าแม่รองทั้งสองคนจะช่วยสนับสนุน"

นางพูดกับอนุทั้งสองคนนี้ แต่สายตาของนางยังคงยึดติดอยู่กับฮันชิ ขณะที่นางมองมา ฮันชิเริ่มรู้สึกกังวล

"แน่นอน แน่นอน" ฮันชิเดินไปหาอันชิ พลางกล่าวว่า "ท่านพี่อัน เราต้องช่วยคุณหนูรองทวงเงินของนาง"

เฟิงหยูเฮงกล่าวแก้คำพูดของนางว่า "ท่านกำลังช่วยทวงเงินของตัวเอง" จากนั้นไม่ต้องรอฮันชิตอบ นางก็ก้าวขึ้น "ไปกันเถอะ ถ้าเราไปถึงช้า ท่านย่าจะต้องเริ่มทานอาหารเย็นแล้ว"

ดังนั้นทุกคนจึงเดินไปที่เรือนซูหยา

เมื่อทุกคนมาถึง ฮูหยินผู้เฒ่าก็เอนกายพิงหลังเก้าอี้พักผ่อน ขณะที่สาวใช้กำลังนวดขาให้

เมื่อเห็นทั้งสามคนมาถึง สาวใช้ลังเลอยู่ชั่วครู่ ฮูหยินผู้เฒ่ารู้สึกว่ามือที่นวดขาของนางหยุดชั่วขณะหนึ่ง นางขมวดคิ้วและกล่าวว่า "นวดแรงกว่านี้" พลางเตะสาวใช้ร่วงลงกองกับพื้น

เฟิงหยูเฮงแอบหัวเราะเยาะในใจและเดินไปไม่กี่ก้าว พลางกล่าวว่า "ท่านย่าปวดขาหรือเจ้าคะ?

เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าได้ยินเสียงของเฟิงหยูเฮง นางลืมตาขึ้น โบกมือไล่สาวใช้คนนั้น นางยิ้มและถามว่า "อาเฮง มาหาข้ามีอะไรหรือเปล่า?" จากนั้นจ้องมองไปข้างหลังนาง อันชิและฮันชิก็เดินตามมาด้วย "ทำไมพวกเจ้าก็มาด้วย? "

อันชิและฮันชิเดินขึ้นไปคารวะฮูหยินผู้เฒ่า ในขณะที่เฟิงหยูเฮงเดินไปข้างหน้า และดูขาของฮูหยินผู้เฒ่า "ไม่มีอะไรมากเจ้าค่ะ ท่านย่าไม่สบายหรือเจ้าคะ อาเฮงจะเตรียมยาเพิ่มให้ท่านย่า"

“อา! ดีดี” ฮูหยินผู้เฒ่าชอบที่ได้ยินเฟิงหยูเฮงกล่าวถึงการส่งยา ในสายตาของนาง ยาในมือของเฟิงหยูเฮงเป็นยาที่แปลกและไม่เหมือนกับยาทั่วไป ไม่เพียงแต่มีประสิทธิภาพเท่านั้น พวกมันยังใช้งานได้ง่าย "หลานมานั่งนี้มา พวกเจ้าทั้งสองคนก็ไม่ควรยืนอยู่ตรงนั้น มานั่ง" ทัศนคติของนางต่ออันชิและฮันชินั้นเย็นชามาก ขณะที่นางยังคงสงสัยว่าทำไมทั้งสามคนมาที่นี่

เฟิงหยูเฮงไม่ได้ปล่อยให้ฮูหยินผู้เฒ่าคาดเดานานนัก ในขณะที่นางเริ่มที่จะอธิบายว่า "หลานมาพร้อมกับแม่รองอันและแม่รองฮันเพื่อช่วยเป็นกระบอกเสียงของพวกเรา"

"กระบอกเสียง ?" ฮูหยินผู้เฒ่ารู้สึกประหลาดใจ "กระบอกเสียงอะไร?"

อันชิเป็นคนตอบก่อน "ท่านแม่เป็นแบบนี้เจ้าค่ะ คุณหนูรองตรวจสอบบัญชีร้านค้า 3 ร้านของนางแล้ว ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ฮูหยินใหญ่ยักยอกเงินไป 200,000 เหรียญเงินเจ้าค่ะ"

ฮันชิพูดสนับสนุนต่อทันที "ใช่เจ้าค่ะ! 200,000 เหรียญเงิน! นี่ไม่ใช่เงินจำนวนเล็กน้อย ข้าได้ยินเกี่ยวเรื่องนี้ มันทำให้ข้าหวาดกลัวเกือบตาย! ฮูหยินใหญ่ช่างกล้าเหลือเกินเจ้าค่ะ"

เฟิงหยูเฮงกล่าวเสริมว่า "ข้าไม่รู้ว่าแม่ใหญ่เอาเงินมาใช้ในตระกูลหรือไม่" นางมองไปรอบ ๆ ห้องของฮูหยินผู้เฒ่าและส่ายหน้า "ไม่น่าจะใช่ ถ้าใช้เงินเพิ่มขึ้น 200,000 เหรียญเงิน ห้องของท่านย่าคงไม่โทรมขนาดนี้?"

นางจงใจพูดแบบนี้ ในความเป็นจริงห้องของฮูหยินผู้เฒ่าไม่โทรมมากนัก ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาเฉินซื่อและเฟิงเฉินหยูได้มอบสิ่งต่าง ๆ มากมายให้กับนาง อย่างไรก็ตามไม่ว่าจะส่งมามากน้อยแค่ไหน ก็ไม่สามารถเทียบได้กับเรือนจินหยูของเฉินซื่อได้

ดังนั้นฮันชิจึงพูดอีกครั้งว่า "ใช่เจ้าค่ะ! ท่านแม่ไม่ได้ไปที่เรือนจินหยูบ่อยนัก ท่านแม่อาจไม่ได้สังเกตเห็นว่าเรือนจินหยูของฮูหยินใหญ่เหมือนภูเขาที่ทำจากทองคำ! ห้องโถงที่เต็มไปด้วยทองคำและหยกเจ้าค่ะ!"

เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าได้ยินแบบนั้น 200,000 เหรียญเงิน นางก็รู้สึกทึ่ง นางคิดไว้แล้วว่าเฉินซื่อต้องยักยอกเงิน แต่นางไม่คิดว่าจำนวนเงินจะมากขนาดนั้น นอกจากนี้เฟิงหยูเฮงและฮันชิได้เปรียบเทียบห้องของนางกับเรือนจินหยูของเฉินซื่อ ยิ่งพวกเขาเปรียบเทียบมากเท่าไหร่ นางยิ่งรู้สึกโกรธมากเท่านั้น

"หญิงชั่วช้า!" ฮูหยินผู้เฒ่ากัดฟันของนางด้วยความโกรธ "นางเอาเงินมาใช้จ่ายในตระกูลงั้นหรือ? ทุกปีนางบอกว่าการเงินของตระกูลอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ดี ข้าจำได้ก่อนหน้านี้ เฟิงเฟินไดไม่ได้รับชุดที่ทำด้วยวัสดุทั่วไปหรือ? ถ้านางเอาเงิน 200,000 เหรียญเงินมาใช้จ่ายในตระกูล พวกเราก็มีเงินไปสั่งตัดชุดผ้าเสฉวนแล้วหรือ?"

"ใช่เจ้าค่ะ" เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ฮันชิรู้สึกเศร้า "ท่านแม่ต้องช่วยสนับสนุนหลาน ๆ นะเจ้าคะ! ในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้ฮูหยินใหญ่ได้ข่มขู่คุณหนูและคุณชายไม่น้อย ก่อนหน้านี้เรื่องยาของใต้เท้าเฟิงอีก..."

"พอ" ฮูหยินผู้เฒ่ารู้สึกโกรธเพียงแค่คิดเกี่ยวกับชามยา ยิ่งไปกว่านั้นก็จำได้ว่านั่นเป็นเพราะยาชามนั้นที่ทำให้จินเฉินกลายเป็นอนุอีกคน นางโกรธมากขึ้น "คนที่เรือนหรูยี่เป็นหนึ่งในคนของนางไม่ใช่หรือ ข้าไม่รู้ว่านางจะก่อให้เกิดพายุหรือภัยพิบัติขึ้นหรือไม่"

เฟิงหยูเฮงยิ้มและปลอบฮูหยินผู้เฒ่า "เรื่องในอนาคตควรจะกล่าวถึงในอนาคต อย่างน้อยตอนนี้อนุจินยังยุติธรรม ตอนที่นางอยู่เรือนของฮูหยินใหญ่ นางคงจะถูกตีและถูกดุด่าในขณะที่ทำงาน ดังนั้นนางคงไม่สมรู้ร่วมคิดด้วยเจ้าค่ะ"

"หืม" ฮูหยินผู้เฒ่าเยาะเย้ย "ข้าไม่คิดว่านางจะกล้า" มองไปที่เฟิงหยูเฮงอีกครั้ง นางเริ่มถาม ว่า "ในเรื่องนี้ เจ้ามีความคิดเห็นเช่นไร?"

เฟิงหยูเฮงพยักหน้า "อย่างที่อาเฮงได้เคยบอกไว้ เงินจำนวนนี้อาเฮงไม่ต้องการ เงินทั้งหมดนี้จะมอบให้แก่ท่านย่าและท่านพ่อ ในเวลาเดียวกันบางส่วนจะแบ่งให้น้องสามและน้องสี่เป็นสินเดิมของพวกนาง แต่ตอนนี้…"

อันชิก็เอ่ยขึ้นมาว่า "ตอนนี้ฮูหยินใหญ่ยังอยู่ที่วัดภูดู เราจะไปทวงเงินนี้ได้จากใคร? "

ฮันชิแสร้งกล่าวออกมาว่า "เป็นไปได้หรือไม่เจ้าคะ? ท่านแม่ เงิน 200,000 เหรีญเงินนั้น ! เป็นไปได้หรือไม่ว่าเงินบางส่วนถูกมอบให้ท่านแม่"

ฮูหยินผู้เฒ่าครุ่นคิดเล็กน้อย นางหันหน้าไปหายายจาวพลางสั่งว่า "เจ้าไปตามเฉินหยูมา"