ตอนที่ 73 : เจ้าหายตัวไป

ในคืนนั้นนอกเหนือจากผู้บาดเจ็บ เฉินซื่อและเฟิงจื่อเฮา ทุกคนในตระกูลเฟิงได้ออกตามหาเฟิงหยูเฮงและเฟิงจื่อหรูที่หายออกไป ฮูหยินผู้เฒ่ายังเดินตามไปรอบ ๆ โดยมีสาวใช้ช่วยประคอง

เอ่ยถึงการหายตัวไปของเฟิงหยูเฮงและน้องชายของนาง ซึ่งถูกค้นพบโดยเฟิงเฉินหยูที่ตื่นขึ้นมากลางดึกและรู้สึกเจ็บที่หัวใจ  นางลุกขึ้นจากเตียง และให้สาวใช้พาไปหาเฟิงหยูเฮงเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่เมื่อนางมาถึงห้องของเฟิงหยูเฮง นางก็เห็นว่ามีแค่วังซวนอยู่ในห้องเท่านั้น

เฉินหยูไม่ได้ถามว่าเกิดอะไรขึ้น และตระโกนเสียงดัง "แย่แล้ว ! น้องรองถูกลักพาตัว!"

ด้วยเสียงกรีดร้องนี้ ทุกคนจากตระกูลเฟิงตื่นขึ้นมาทันที

เฟิงจินหยวนนำสมาชิกทั้งหมดของตระกูลเฟิงไปค้นที่ด้านหลังภูเขา เพราะเฟิงหยูเฮงกล่าวว่าด้านหน้ามีพระสงฆ์จำนวนมากอยู่ทุกหนทุกแห่ง ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถหลบหนีไปทางด้านหน้าได้

พวกเขาได้สำรวจด้านหลังภูเขาในตอนกลางคืน พวกเขาไม่เห็นเงาของคนอื่นเลยแม้แต่คนเดียว

คนของตระกูลเฟิงหยุดนิ่งอยู่ในป่า คบเพลิงของพวกเขาสว่างขึ้นตามป่าราวกับว่ามันเป็นเวลากลางวัน ใบหน้าของเฟิงเฉินหยูซีดและนางกุมหน้าอกของนาง ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความวิตกกังวลและมีน้ำตาไหลออกมา

"จะทำอย่างไรดี ? เราจะทำอย่างไรถ้าเราหาน้องรองไม่เจอ?" เสียงของนางเต็มไปด้วยความกังวล และดูเหมือนกับพี่สาวที่ดูแลน้องสาวของนาง

หลังจากเฟิงเซียงหรูกินยาแก้ไข้ นางก็รู้สึกดีขึ้นมาก ในเวลานี้นางอยู่กับอันชิ พวกเขาจับมืออย่างแน่นหนา อันชิกลัวว่านางจะเสียบุตรสาวด้วย

แต่เฟิงเซียงหรูยังมองไปที่เฟิงเฉินหยู หลังจากนั้นไม่นานนางก็กระซิบกระซาบถามอันชิว่า "ทำไมเราถึงไม่ค้นหาไปรอบ ๆ  เจ้าคะ? ดูเหมือนว่าเราเดินตามพี่ใหญ่ตลอดเวลา"

อันชิก็ตกใจแล้วก็พยายามทำตัวปกติ เฟิงเซียงหรูพูดถูกต้อง ระหว่างทางเฟิงเฉินหยูกังวลมาก ดังนั้นทุกคนจึงเดินตามนางในการค้นหา ดังนั้นพื้นที่ไม่ได้กว้างมากนัก

นางอยากจะเตือนเฟิงจินหยวนเพื่อค้นหาสภาพแวดล้อมรอบ ฮันชิพูดเบา ๆ ว่า "ถูกลักพาตัวไปตอนกลางดึก ไม่ว่าเราจะหานางเจอหรือไม่ ยังไงก็ตามข้าก็ต้องกังวลเรื่องชื่อเสียงของคุณหนูรอง..."

อันชิขมวดคิ้ว นางรู้ดีว่าเนื่องจากอาการบาดเจ็บของเฟิงเฟินได มีความเป็นไปได้สูงถึง 8 ส่วนที่ฮันชิจะเกลียดชังเฟิงหยูเฮง

ในความเป็นจริง โดยที่ฮันชิไม่ต้องเตือนพวกเขา ทุกคนเข้าใจความเป็นจริงนี้ เด็กหญิงถูกลักพาตัวไปในตอนกลางคืน และพวกเขาไม่ได้พบที่นี่ถึงจุดนี้ นี่หมายถึงอะไร? แม้ว่าเฟิงหยูเฮงจะกลับมาอย่างปลอดภัย ใครจะเชื่อได้?

ฮูหยินผู้เฒ่าถอนหายใจและเงยหน้าขึ้นท้องฟ้า กล่าวว่า "ตระกูลเฟิงทำบาปกรรมอะไรไว้!"

เฟิงจินหยวนปลอบโยนนางอย่างรวดเร็ว "ท่านแม่ไม่ต้องกังวล ยังไงเราก็ยังค้นหาอยู่" แม้ว่าจะมีคำพูดอยู่ก็ตาม แต่เขาก็ยังไม่มีหลักฐาน ส่งยามที่ซ่อนอยู่เพื่อค้นหาโดยรอบแต่ไม่มีใครกลับมาพร้อมกับข่าวใด ๆ

เฟิงเฉินหยูปิดปากและสะอื้นเบา ๆ แต่ดวงตาของนางยังคงสอดส่ายไปรอบ ๆ แต่น่าเสียดายที่ภายใต้แสงไฟของคบเพลิงไม่สามารถเห็นแม้แต่เงาของเฟิงหยูเฮง

ในความเป็นจริง พวกเขาไม่ทราบว่าพื้นที่เดียวกันกับที่พวกเขายืนอยู่นั้น เฟิงหยูเฮง บันซี และหวงซวนได้ต่อสู้กับชายชุดดำ เพียงแค่นั้นในพริบตานอกเหนือจากอากาศเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นคาวของโลหิตและร่องรอยบางอย่างที่ยากที่จะขจัดออกในที่มืด ไม่มีสัญญาณใด ๆ ที่ผิดปกติ

อันชิเห็นว่าเฟิงจินหยวนจมอยู่ในความคิด นางจึงกล่าวว่า "ท่านพี่" นางเดินไปข้างหน้า "เราแยกกันค้นหาดีหรือไม่เจ้าคะ ก่อนหน้านี้เรามุ่งความสนใจไปที่หลังภูเขา ดังนั้นจึงมีสถานที่อีกมากมายที่ยังไม่ได้ค้นหา! "

เฟิงเฉินหยูกล่าวสนับสนุนว่า "แม่รองอันพูดถูก นี้เป็นเส้นทางที่น่าจะเป็นไปได้ที่สุด ด้านหน้ามีพระสงฆ์คอยเฝ้าระวังในยามค่ำคืน ดังนั้นต้องวิ่งไปทางด้านหลัง"

อันชิไม่ต้องการโต้เถียงกับเฟิงเฉินหยู ดังนั้นนางจึงเตือนเฟิงจินหยวนและฮูหยินผู้เฒ่า "คุณหนูรองออกมากับตระกูลเฟิง ตอนนี้นางหายตัวไป ถ้าองค์ชายเก้ารู้เรื่องนี้ ใครจะสามารถแบกรับความรับผิดชอบได้?"

เพราะบุตรชายและบุตรสาวของนางหายตัวไป เหยาซื่อที่กำลังจะพังทลายลงมาในที่สุดก็เริ่มร้องตะโกน นางไม่อ่อนแอและง่ายต่อการกลั่นแกล้ง นางเปิดปากของนาง น้ำเสียงของนางโกรธมาก "ถ้าตระกูลเฟิงไม่พยายามหาอาเฮงและจื่อหรู ข้าจะไปขอความช่วยเหลือจากพระชายาเวิ่นซวน วังซวน แม่นมซัน! เรากลับกันเถอะ!"

เหยาซื่อกำลังจะเดินออกไป ฮูหยินผู้เฒ่าจึงกล่าว "พยายามอย่างเต็มที่! เราจะไม่พยายามอย่างเต็มที่ได้อย่างไร! พวกเขาเป็นหลานชายและหลานสาวของข้า คืนนี้แม้ว่าเราจะต้องขุดพวกเขาขึ้นมาจากหลุมฝังศพ เราก็ต้องพบพวกเขา!"

ฮูหยินผู้เฒ่าแสดงจุดยืนของนางอย่างชัดเจน ดังนั้นเฟิงจินหยวนจึงออกคำสั่งอีกครั้ง "ค้นหาให้ทั่วภูเขา! อย่ามองข้ามแม้แต่จุดเดียว!"

คนของตระกูลเฟิงกำลังจะแยกย้ายกันตามหา พวกเขาเห็นพระสงฆ์ถือคบเพลิงมาจากทิศทางของวัดภูดู พระสงฆ์หยุดอยู่ตรงหน้าจินหยวน และถามว่า "อาตมาขอถามพวกโยมได้หรือไม่ มีอะไรเกิดขึ้น? ทำไมตอนกลางดึกพวกโยมถึงไม่หลับไม่นอน และมาที่นี่แทน?"

เดิมทีเฟิงจินหยวนไม่ต้องการรบกวนพระสงฆ์ที่วัด นอกจากนี้นี่ไม่ใช่สิ่งที่ควรกระทำกันอย่างเปิดเผย แม้ว่าพวกเขาจะไม่พบเฟิงหยูเฮงที่หายไปในคืนนี้ แต่เขาก็ยังคงคิดว่าเขาสามารถปกปิดข้อมูลเหล่านี้ได้ ขณะที่ค่อย ๆ ช่วยกันค้นหาอย่างลับ ๆ ในกรณีที่เลวร้ายที่สุด เขาก็สามารถบอกได้ว่านางเสียชีวิตจากอาการป่วยฉุกเฉิน ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม ก็ไม่อาจทราบได้ว่ามีการลักพาตัวคุณหนูรองและคุณชายรองของตระกูลเฟิง มิฉะนั้นชื่อเสียงของตระกูลเฟิงจะเสียหาย แต่จะไม่สามารถปกปิดองค์ชายเก้าได้!

แต่มีคนที่ไม่ได้คิดเช่นนี้อย่างชัดเจน ฮันชิได้รับสัญญาณจากเฟิงเฉินหยู นางกล่าวขึ้นตรงหน้าจินหยวนและพระสงฆ์ "ข้าขอตอบความจริงเจ้าค่ะ คุณหนูรองของตระกูลเฟิง นางถูกลักพาตัวไปในคืนนี้ เราตามหานางกันนานแล้วแต่ก็ยังไม่นางเลยเจ้าค่ะ"

เฟิงจินหยวนจ้องมองฮันชิทันทีและทำให้ฮันชิกลัวจนตัวหด อย่างไรก็ตามเฟิงเฉินหยูก็กล่าวต่อว่า "ท่านพ่อไม่ควรตำหนิแม่รองฮัน เราจะโกหกได้อย่างไร มันเป็นบาปนักหนานะเจ้าคะ"

จินเฉินมองที่ทุกคน จิตใจของนางกำลังคำนวณความเป็นไปได้ที่จะเกิดอะไรขึ้นกับเฟิงหยูเฮง หากมีบางอย่างเกิดขึ้นจริง ตำแหน่งของนางจะได้รับผลกระทบหรือไม่ ในเวลานี้นางควรจะไปทางไหน? นี่เป็นปัญหาจริง ๆ

แต่หลังจากพิจารณาความสัมพันธ์ของเหยาซื่อกับพระชายาเวิ่นซวน นางรู้สึกว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเฟิงหยูเฮงย่อมจะดีกว่าฝั่งเฉินซื่อเท่าไร อย่างน้อยที่สุดคนที่อยู่ข้างเฟิงหยูเฮงจะไม่สูญเสียอำนาจ หากพวกเขาสามารถพบนางได้อย่างรวดเร็ว บางทีสถานการณ์อาจจะไม่เลวร้ายเช่นนั้นก็ได้

"คุณหนูรองจะถูกลักพาตัวไปได้อย่างไร?" ขณะที่นางพูด นางมองไปที่วังซวน "เจ้าเป็นสาวใช้ของนางไม่ใช่หรือ? เจ้าต้องรู้อย่างแน่นอนว่าคุณหนูรองและคุณชายรองหายไปไหน"

วังซวนมองไปทุกคน รอยยิ้มที่เยือกเย็นของนางทำให้ยากที่จะเข้าใจ จากนั้นนางก็เผชิญหน้ากับเฟิงจินหยวนและฮูหยินผู้เฒ่า และกล่าวว่า "คำถามของอนุจินเฉินช่างตรงประเด็นเหลือเกิน ข้าคนนี้ยังสับสนว่าทำไมคุณหนูใหญ่จึงด่วนตัดสินใจว่าคุณหนูรองถูกลักพาตัวไปเจ้าคะ?"

คำพูดเหล่านี้ทำให้ทุกคนตกใจรวมทั้งเหยาซื่อด้วย

นางคว้าแขนของวังซวน และถามอย่างใจจดใจจ่อว่า "วังซวน เจ้ากำลังบอกว่า อาเฮงและจื่อหรูไม่ได้หายไปไหนใช่หรือไม่?"

คำถามนี้ได้รับคำตอบจากพระสงฆ์ว่า "อมิตาพุทธ พวกโยมมาชุมนุมกันเพื่อตามหาผู้คน แต่อาตมาไม่เข้าใจ เห็นได้ชัดว่าทั้งบุตรสาวและบุตรชายของโยมตระกูลเฟิงอยู่ในห้องโถงสวดมนต์ตลอดเวลา ทำไมพวกโยมมาตามหาพวกเขาที่หลังภูเขา?"

ด้วยคำพูดเหล่านี้มาจากพระภิกษุสงฆ์ ทำให้เฟิงเฉินหยูถามด้วยเสียงแหลมขึ้นมาว่า "ท่านหมายความว่าอย่างไรเจ้าค่ะ?"

พระภิกษุสงฆ์ย้ำคำเดียวกัน และเฟิงเฉินหยูกระซิบว่า "ไม่ เป็นไปไม่ได้"

จินเฉินที่ยืนอยู่ใกล้นางมากจึงถามว่า "ทำไมคุณหนูใหญ่ถึงคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้?" ในขณะนี้นางมีความสุขมากที่ได้เลือกฝ่ายที่เหมาะสม คุณหนูรองช่างมีความสามารถเยี่ยมยอดจริง ๆ

"เฉินหยู" เฟิงจินหยวนรู้สึกผิดหวัง คืนนี้เขารู้สึกว่าบุตรสาวซึ่งเคยเข้าใจและเชื่อฟังอยู่เสมอนั้นแปลกไป

เฟิงเฉินหยูกลับมาได้สติทันที และกล่าวว่า "ข้ามีความสุขที่ได้ข่าวน้องรอง" หลังจากพูดแล้ว นางก็หันถามพระภิกษุสงฆ์ว่า "โยมทั้งสองคนคือน้องสาวและน้องชายใช่หริอไม่เจ้าคะ?"

พระภิกษุสงฆ์ตอบว่า "เป็นเด็กหญิงอายุประมาณ 10 ขวบ และเด็กชายอายุประมาณ 5 หรือ 6 ขวบ"

เหยาซื่อถอนหายใจด้วยความโล่งอก "ใช่เจ้าค่ะ! ต้องเป็นอาเฮงและจื่อหรูแน่นอน" ในยามรีบ นางลืมที่จะเรียกพวกเขาว่าคุณหนูรองและคุณชายรอง นางเรียกพวกเขาด้วยชื่อของพวกเขา

ฮันชิได้ยินเช่นนี้ก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจ และพูดขึ้นเพื่อเตือนนาง "พี่เหยา อย่าลืมกฎ"

ฮูหยินผู้เฒ่าโบกมือให้นาง ความไม่สบายใจในใจลดลง "โอ้! อาเฮง และจื่อหรูไม่ตกอยู่ในอันตราย ด้วยข่าวอันยิ่งใหญ่เหล่านี้ สามารถยกเว้นกฎต่าง ๆ ได้ชั่วคราว"

วังซวนได้กล่าวแก้ตัวกับฮูหยินผู้เฒ่าว่า "บางทีพวกเขาอาจหนีอันตราย คุณชายรองและคุณหนูรองเดินไปที่ห้องโถงเพื่อสวดมนต์ อาจมีอันตรายอะไรอยู่ที่นั่น และเป็นเพราะคุณหนูใหญ่ไปที่ห้องของคุณหนูรองในตอนกลางคืน เมื่อนางเข้าไป นางก็เห็นว่าพวกเขาไม่อยู่ โดยไม่ถามสาวใช้คนนี้ นางเริ่มตะโกนเสียงดังว่าคุณหนูรองถูกลักพาตัวไป สาวใช้คนนี้งงมากเจ้าค่ะ"

เฟิงเฉินหยูไม่ทราบว่าจะพูดแก้ตัวอย่างไรดี เมื่อเห็นจินหยวนจ้องมองมาที่นาง นางก็เริ่มที่จะกล่าวปกป้องตัวเองว่า "ข้าคงตกใจมากเกินไปเจ้าค่ะ ใครจะคิดได้ว่าน้องรองจะไปสวดมนต์ตอนกลางดึก? "

วังซวนกล่าวอีกครั้งว่า "คุณหนูรองกล่าวว่ามีเรื่องเกิดขึ้นมากมายในตระกูลเฟิงในช่วงนี้ นางเพิ่งกลับมาที่เมืองหลวงเมื่อไม่นานมานี้ ดังนั้นคุณหนูรองจึงทุ่มเทความพยายามพิเศษนี้ ด้วยเหตุนี้คุณหนูรองจึงพาคุณชายรองไปที่ห้องโถงเพื่อสวดมนต์ข้ามคืน เพื่อเป็นสิริมงคลกับตระกูลเฟิงเจ้าค่ะ" ขณะที่นางพูด นางมองไปรอบ ๆ " การมาที่วัดภูดูเพื่ออธิษฐานขอโชคลาภของตระกูลเฟิงไม่ใช่หรือเจ้าค่ะ?"

ด้วยคำพูดเหล่านี้ หน้าของทุกคนกลายเป็นสีแดง

เฟิงจินหยวนเห็นว่าบางคนเริ่มรามือแล้ว เขาจึงรีบสั่งให้ทุกคนกลับไป

ภายใต้การแนะนำของพระภิกษุสงฆ์ ทุกคนกลับไปที่ห้องโถงวัดภูดู พวกเขาเห็นเฟิงหยูเฮงและเฟิงจื่อหรูคุกเข่าลงบนหมอน ขณะที่พวกเขาพนมมือกันด้วยความจริงใจอธิษฐานขอความโชคดี มีพระภิกษุสงฆ์หนุ่มคนหนึ่งกำลังเคาะไม้และสวดมนต์

ไม่นานหลังจากนั้น เมื่อได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวจากภายนอก เฟิงหยูเฮงดึงเฟิงจื่อหรูลุกขึ้น และหันไปรอบ ๆ เห็นทุกคนจากตระกูลเฟิงยืนอยู่นอกประตูห้อง และมองมาที่นาง นางแอบยิ้มเยาะเย้ย

พวกเขาคิดว่านางถูกลักพาตัวเช่นนั้นหรือ?

คงมีใครบ้างที่แอบดีใจ?

เสียใจด้วยที่ทำให้เจ้าผิดหวัง

นางดึงเฟิงจื่อหรูเดินไปที่ประตูและแกล้งทำเป็นหน้าตาประหลาดใจ นางถามเฟิงจินหยวนว่า "ท่านพ่อมาทำอะไรที่นี่เจ้าคะ? ท่านพ่อจะมาสวดมนต์ด้วยหรือเจ้าคะ?"

เฟิงจินหยวนพบว่ามันยากที่จะมองตรงไปที่บุตรสาวคนนี้ ในความเป็นจริงเขามีข้อสงสัยเกี่ยวกับสิ่งที่วังซวนกล่าว แม้พระภิกษุสงฆ์จะเป็นพยาน แต่เขาก็ยังมีข้อกังขา แต่เมื่อเขามองไปที่เฟิงหยูเฮง เขาไม่เห็นข้อพิรุธใดๆ

"อาเฮงอยู่ในห้องโถงนี้สวดมนต์อธิษฐานเพื่อความโชคตลอดเวลาหรือ" เขาถามบุตรสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา

เฟิงหยูเฮงพยักหน้า "เจ้าค่ะ ตั้งแต่หัวค่ำเจ้าค่ะ ข้าอยู่ที่นี่ตลอดเวลา พระสงฆ์บางรูปเป็นพยานได้เจ้าค่ะ ท่านพ่อถามทำไมเจ้าคะ?"

เฟิงจินหยวนส่ายหัว "ดีแล้ว เจ้าไม่เป็นอะไร"

เฟิงหยูเฮงถามว่า "ท่านพ่อคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับข้าหรือเจ้าคะ?"

เฟิงจินหยวนนิ่งไปอยู่ครู่หนึ่ง และไม่สามารถตอบสนองได้

"ดึกมากแล้ว เจ้าไปพักผ่อนเถอะ" เฟิงจินหยวนไม่ต้องการจะคุยกับนางอีกต่อไป หลังจากพูดเสร็จเขาก็เดินกลับออกไป

เมื่อเขากลับไปที่ห้องของเขา ผู้คุ้มกันลับของเขายืนอยู่ตรงหน้าเขาและทำความเคารพ "หลังภูเขาพบศพชายสวมชุดดำ 20 คนของรับ ทั้งหมดเป็นนักฆ่าจากวังยามะขอรับ"