ตอนที่ 50 : คุณชายใหญ่ไม่ได้ไปโรงเรียน

นางไม่กล้าพูดอะไร ถึงแม้ตระกูลเฟิงจะมีแผนบางอย่าง แต่ก็ยังไม่แน่นอน นางต้องพิจารณาสิ่งเหล่านี้และรักษาตำแหน่งของนางในฐานะบุตรสาวของตระกูลเฟิงกับฮูหยินใหญ่ ดังนั้นนางจึงต้องรักษาตำแหน่งของเฉินซื่อไว้ในฐานะฮูหยินใหญ่ เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างไปได้ดี พวกเขาก็ทำได้ดีมาก เมื่อสิ่งต่าง ๆ ไม่ดี พวกเขาก็แย่มาก

เมื่อคิดเช่นนี้ เฟิงเฉินหยูคุกเข่าลงต่อหน้าฮูหยินผู้เฒ่าและกล่าว "เฉินหยูขอร้องให้ท่านย่าอภัยให้ท่านแม่ด้วยเจ้าค่ะทุกอย่างเป็นไปได้เพราะท่านแม่ไม่ได้คิดถึงพี่ใหญ่อย่างดี เฉินหยูยินดีที่จะรับการลงโทษแทน และหวังเพียงว่าท่านย่าจะดูแลตัวเอง ถ้าท่านย่าป่วยเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นกับพี่ใหญ่แล้ว ถึงแม้ว่าจะตายไป หนึ่งหมื่นคนก็คงจะไม่เพียงพอที่จะรับโทษ"

ขณะที่นางพูดน้ำตาไหลเต็มหน้า

เฉินหยูเกิดมาสวยอย่างไม่น่าเชื่อ การจับคู่ภาพลักษณ์ที่สวยงามของนางกับน้ำตานี้เป็นภาพที่สามารถจับหัวใจของทุกคนได้

เมื่อเห็นน้ำตาแล้ว ความโกรธของฮูหยินผู้เฒ่าลดลงและหัวใจของนางเริ่มเจ็บปวด

"หลานสาวที่รัก รีบลุกขึ้น ข้าไม่ตำหนิเจ้า" ฮูหยินผู้เฒ่ากล่าว

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฟิงเฉินหยูก็ร้องไห้มากขึ้น "ข้าขอท่านย่ายกโทษให้ท่านแม่ และพี่ใหญ่ด้วยเจ้าค่ะ! ตอนนี้การรักษาพี่ใหญ่เป็นเรื่องสำคัญ และสุขภาพของท่านย่าก็มีความสำคัญเช่นกันเจ้าค่ะ"

ฮูหยินผู้เฒ่าพยักหน้า "แล้วเฉินซื่อจะถูกขังอยู่ที่เรือนเฉินหยู! จินหยวน" นางเรียกเฟิงจินหยวน "เจ้าต้องเชิญหมอหลวงที่ดีที่สุดให้มาดูแลอาการของอาเฮา ให้พวกเขามากับวิธีการรักษาอาการป่วยนี้"

"อย่ากังวลท่านแม่ ข้าจำได้ทุกอย่าง ท่านแม่ควรกลับไปพักผ่อนก่อน ปล่อยให้บ่าวรับใช้ดูแลต่อ ข้าจะไปหาหมอหลวงที่ดีที่สุดที่จะมาดูแลจื่อเฮา"

เมื่อเห็นเฟิงจินหยวนแสดงออกแบบนี้ ฮูหยินผู้เฒ่ารู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น และกลับไปที่เรือนซูหยาด้วยการพยุงของยายจาว และบ่าวรับใช้คนอื่น ๆ เริ่มรู้สึกว่ามันไม่เหมาะสมที่จะอยู่ต่อไป ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดก็เริ่มออกมา เมื่อจินเฉินออกไป นางมองไปที่เฟิงจินหยวนด้วยความเสน่ห์หา เฟิงจินหยวนโบกมือให้นาง แต่ไม่ได้พูดอะไรเป็นพิเศษ

เขากังวลว่าร่างของมารดาจะมีอุบัติเหตุบางอย่าง เขาเดินตามพวกเขาออกไปและเรียกให้เฟิงหยูเฮงหยุด "เดินตามพวกเขาไป ดูให้แน่ใจว่าท่านย่าอาการดีขึ้นก่อนแล้วค่อยกลับ"

เฟิงหยูเฮงพยักหน้า "ข้าเข้าใจ ท่านพ่อมีคำแนะนำอื่นหรือไม่เจ้าคะ" ไม่มีการตอบสนองเป็นเวลานาน

เฟิงจินหยวนจำได้ในที่สุดเรื่องของคืนนี้ และเขายังต้องแสดงความห่วงใยต่อหยูเฮง เขาหันกลับไปมองไปที่จื่อเฮา เขารู้สึกกังวล

"อาเฮง" เขาชี้ไปที่จื่อเฮา "ถึงแม้พี่ชายของเจ้าจะทำผิด แต่เจ้าก็ทำร้ายเขา และแม้กระทั่งสาปแช่งเขา จากสภาพตอนนี้ ข้าไม่สามารถทำอะไรให้เขาได้ ขึ้นอยู่กับเหตุการณ์ในคืนนี้ ตระกูลเฟิงเป็นหนี้บุญคุณเจ้า"

นางขมวดคิ้ว "ตระกูลเฟิงเป็นหนี้บุญคุณข้า? นี่ท่านพ่อผลักดันข้าออกไป"

"ข้าไม่ได้มีความหมายแบบนั้นหรอก" เฟิงจินหยวนพบว่าการพูดกับหยูเฮงทำให้เขารู้สึกปวดหัว มันเหมือนกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาพูดจะมีความหมายตรงกันข้าม "ข้าหมายความว่าถ้าเจ้าเรื่องที่จะร้องขอ ตระกูลเฟิงจะไม่นิ่งดูดาย"

นางหัวเราะ ไม่ได้เป็นเพียงแค่บอกว่านางและตระกูลเฟิงเป็นแยกกันอยู่ นี่ก็เป็นได้ดี "ข้าขอบคุณท่านพ่อ ข้าจะจดจำคำพูดที่ท่านพ่อบอกไว้ในวันนี้ ในอนาคตถ้ามีคำขอใด ๆ ส่งถึงตระกูลเฟิง ข้าหวังว่าท่านพ่อจะไม่ปฏิเสธ "

"ได้" จินหยวนโบกมือและอนุญาตให้เฟิงหยูเฮงออกไปพร้อมกับฮูหยินผู้เฒ่า

ฮูหยินผู้เฒ่าไม่ปฏิเสธเฟิงหยูเฮง เฟิงหยูเฮงกลับไปที่เรือนซูหยา นางถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เมื่อพูดถึงช่วงเวลาที่นางรู้สึกเวียนหัว นางก็รู้สึกกลัวเกินกว่าความเชื่อ ราวกับว่าเลือดไหลไปที่ศีรษะของนาง และไม่มีอะไรที่นางสามารถทำได้เพื่อปราบปรามมัน ถ้าคนไม่อยู่ในการควบคุมพวกเขา นางจะล้มลง นางไม่แน่ใจว่านางจะหยุดยั้งตัวเองได้หรือไม่ถ้าเกิดขึ้นอีก ตอนนี้ไม่มีท่านหมอในคฤหาสน์ ถ้านางตกต่ำในภายหลังใครจะมาดูแลนาง?

"อาเฮง" ฮูหยินผู้เฒ่าไม่ได้โง่ เนื่องจากนางได้รับคำขอแล้ว การนิ่งเฉยก็ดูไม่ดี นอกจากนี้นางยังเห็นด้วยว่าหลานสาวคนนี้เป็นคนที่รับมือได้ลำบากที่สุด นางต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ 3 ปีบนภูเขา ใครจะรู้ได้ว่าการลงโทษจะเกิดขึ้นกับสมาชิกของตระกูลเฟิง ตอนนี้นางยังมีองค์ชายเก้าหนุนหลังอีกด้วย นางก็ยิ่งกลัวน้อยลงเท่านั้น

ถูกต้อง!

ฮูหยินผู้เฒ่าจำได้ว่าเฟิงหยูเฮงมีองค์ชายเก้าหนุนหลัง นางจะทำแบบนั้นกับหลานสาวคนนี้ได้อย่างไร? น่าเสียดายอย่างแท้จริง

"ท่านย่า อาเฮงอยู่ที่นี่" นางรีบเดินไปสองสามก้าวก็ถึงตัวฮูหยินผู้เฒ่า แต่นางก็ไม่ได้รับหน้าที่ในช่วยฮูหยินผู้เฒ่า เพราะมีบ่าวรับใช้ช่วยอยู่ นางก็ค่อย ๆ ตามไปด้วย

ฮูหยินผู้เฒ่าถอนหายใจเบา ๆ และกล่าวว่า "ก่อนหน้านี้ย่าพูดแรงเกินไป อย่าใส่ใจกับคำพูดของย่าเลยนะ"

เฟิงหยูเฮงยิ้มอย่างอ่อนโยน "ข้าไม่ได้เก็บมาใส่ใจเลยเจ้าค่ะ"

"เป็นเฉินซื่อที่สมควรถูกตำหนิมากที่สุด เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้เกิดจากการกระทำของเฉินซื่อ" ฮูหยินผู้เฒ่าได้โยนความผิดให้กับเฉินซื่อ "อาเฮงไม่ต้องห่วง ถ้านางกล้าที่จะสร้างความเดือดร้อนอีก ข้าจะจัดการนางเอง"

"อาเฮงไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของตระกูลเฟิง ข้าขออยู่เงียบ ๆ จนกว่าจะแต่งงาน ข้าหวังว่าท่านย่าจะช่วยข้าในเรื่องนี้นะเจ้าคะ" เฟิงหยูเฮงเอ่ย

เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าเห็นว่าเฟิงหยูเฮงยอมรามือ นางก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เฟิงหยูเฮงไม่ได้วางแผนที่จะทำร้ายทุกคนในคฤหาสน์นี้ ยังคงมีนักฉวยโอกาสบางคนที่สามารถใช้ประโยชน์ได้ ในขณะที่อายุยังน้อย และในขณะที่นางยังคงต้องอาศัยอยู่ที่คฤหาสน์นี้ นางจะต้องทำให้ศัตรูในตระกูลเฟิงนี้ล้มลงทั้งหมด นี่ไม่ใช่แค่สัญญาที่นางทำกับเจ้าของร่างเดิมเท่านั้น เป็นเพราะนางอยากจะหาทางออกให้กับเฟิงจื่อหรูและมารดา ผู้ซึ่งเหมือนกับน้องชายและมารดาของชีวิตคนก่อนหน้านี้

เมื่อมาที่เรือนซูหยา สาวใช้ช่วยฮูหยินผู้เฒ่านอนลง และเฟิงหยูเฮงก็ตรวจชีพจรของฮูหยินผู้เฒ่า

"ทุกอย่างปกติดีหรือไม่?" ฮูหยินผู้เฒ่าชอบชีวิตของนางจริง ๆ เห็นว่าเฟิงหยูเฮง ไม่สามารถพูดได้ นางรีบพูด "นอกจากเอวข้าแล้ว ข้าไม่ได้เป็นอะไรอีกใช่ไหม? "

เฟิงหยูเฮงพยักหน้า "ร่างกายท่านย่าถือว่ามีสุขภาพดีมากเจ้าค่ะ แต่เนื่องจากที่ท่านย่าโกรธพี่ชายใหญ่มากเกินไป ทำให้ชีพจรของท่านย่าผิดปกติ" ขณะที่นางพูด นางอธิบายกับสาวใช้ของเรือนซูหยาว่า "ใช้น้ำอุ่น ผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำอุ่นและเช็ดใบหน้าท่านย่าเบา ๆ ต้องจำไว้ว่าอุณหภูมิของน้ำต้องไม่เย็นหรือร้อนมากเกินไป" เมื่อเห็นสาวใช้ออกไป ในขณะที่แสดงความเข้าใจ นางก็พูดต่อกับฮูหยินผู้เฒ่าว่า "ท่านย่าเมื่อท่านย่าตื่น อย่าลุกขึ้นเร็วเกินไปนะเจ้าค่ะ เมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้าอย่าลุกขึ้นทันที ยืดกล้ามเนื้อขณะอยู่บนเตียงสักพักหนึ่งก่อนที่จะลุกขึ้น อาหารการกินอย่าใส่น้ำมันเยอะ และไม่ดื่มชาเยอะเกินไปเจ้าค่ะ"

นางให้คำแนะนำพื้นฐานครั้งหนึ่งแล้วกล่าวว่า "ข้าได้รับของหมั้นส่วนตัวจากองค์ชายเก้า พระองค์ส่งสมุนไพรและอาหารบำรุงมาให้จำนวนมาก เมื่อข้าได้ย้ายไปอยู่เรือนด้านข้างและจัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว ข้าจะมาช่วยท่านย่าฟื้นฟูร่างกายเจ้าค่ะ"

ฮูหยินผู้เฒ่าคิด! จริง ๆ แล้วหลานสาวคนนี้เป็นคนที่น่าคบ สำหรับเฟิงเฉินหยูนอกจากที่เกิดมาสวยแล้ว และบางครั้งได้รับสิ่งดี ๆ จากเฉินซื่อแล้ว นางก็ด้อยกว่าเฟิงหยูเฮงในหลาย ๆ ด้าน

หลังจากฮูหยินผู้เฒ่าหลับไปแล้ว เฟิงหยูเฮงและฉิงหยูก็กลับไปที่เรือนขจี

เฟิงจื่อหรูหลับไปแล้ว แต่เหยาซื่อรอนางกลับมา เห็นนางกลับมาในที่สุดนางก็ผ่อนคลาย นางไม่พูดอะไร นางรีบกลับเข้าห้องนอนของนาง

เฟิงหยูเฮงยังคงไม่อนุญาตให้ฉิงหยูเข้าไปในห้องด้วย ไม่นานเสียงของวังซวนก็ดังมาจากข้างนอก  "คุณหนูรอง หลับหรือยังเจ้าค่ะ?"

นางตอบว่า "เข้ามา"

วังซวนเปิดเข้าประตูเข้ามาแล้วก็ปิดประตูข้างหลังนาง

เมื่อเฟิงหยูเฮงตามฮูหยินผู้เฒ่าไปที่เรือนซูหยา วังซวนได้รับคำสั่งจากเฟิงหยูเฮงให้ไปติดตามข่าวบางอย่าง นางจึงเดินกลับไปที่เรือนเจียนหลิง

"เป็นไปตามที่คุณหนูรองคิดไว้เจ้าค่ะ หลังจากที่ทุกคนออกมา นายท่านสั่งให้บ่าวรับใช้ทุบตีสองคนนั้นจนตายเจ้าค่ะ นอกจากนี้นายท่านยังส่งคนไปที่เสี่ยวโจวเพื่อดูแลเด็กหญิงที่อยู่ที่นั่นเจ้าค่ะ"

เฟิงหยูเฮงรู้สึกขุ่นเคือง นางคิดว่าเฟิงจินหยวนจะขจัดจุดด่างพร้อยของเฟิงจื่อเฮาทั้งหมด แต่เมื่อได้ยินทั้งสองคนนั้นพูดถึงเด็กหญิงอายุแค่ 10 ปี นางอยากรู้ว่าเฟิงจื่อเฮาเอาอะไรใช้หลอกล่อพวกนาง แม้จะบอกให้ดูแลพวกนางแต่ก็อาจหมายถึงการฆ่าพวกนางก็ได้ แต่สำหรับคนเหล่านี้ที่จะต้องตาย หากพวกนางสามารถใช้ประโยชน์ได้ ก็จะดีกว่าการตายด้วยความคับข้องใจ

"พาข้าไปเที่ยวเสี่ยวโจว" เฟิงหยูเฮงสั่งวังซวน "ช่วยเด็กหญิงเหล่านี้ไว้ก่อน และหาสถานที่ซ่อนก่อน" ขณะที่นางพูด นางเดินไปที่ห้องแต่งตัว หยิบตั๋วแลกเงิน 2 ใบออกมาและมอบให้กับวังซวน "ข้าไม่รู้ว่าเสียค่าใช้จ่ายเท่าไรในการซื้อบ้านที่ปลอดภัย เจ้าคิดว่าพอหรือไม่?"

วังซวนรับมันและมอง แต่ละใบมีมูลค่า 2,000 เหรียญเงิน ดังนั้นสองใบจึงมีมูลค่า 4,000 เหรียญเงิน นางพยักหน้า "พอเจ้าค่ะ คุณหนูรองไม่ต้องกังวล ทิ้งเรื่องของเสี่ยวโจวให้ข้าคนนี้ แต่เรื่องของตระกูลเฟิง..." นางรู้สึกกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับตระกูลเฟิงนี้

"ไม่เป็นไร" หยูเฮงยักไหล่ "พวกเขายังไม่กล้าทำอะไรให้ข้า? นอกจากนี้หวงซวนยังอยู่ที่นี่"

วังซวนกังวลเพียงเล็กน้อยเท่านั้น "งั้นข้าจะออกเดินทางในคืนนี้ ข้าจะบอกหวงซวนก่อน คุณหนูรองดูแลตัวเองด้วยเจ้าค่ะ"

ขณะที่วังซวนบอก นางก็ออกไป นางเดินทางออกจากเมืองหลวงก่อนที่ดวงอาทิตย์จะขึ้น

หลังจากที่ถูกรบกวนการนอนคืนที่ไม่มีใครได้นอน เช้าวันที่สองฮูหยินผู้เฒ่าได้ยกเลิกการคารวะ เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่านางอาจจะนอนหลับจนเที่ยงหรือนานกว่านี้

หลังจากลุกขึ้นแล้วสิ่งแรกที่นางทำคือการตรวจสอบความคืบหน้าของประตูจันทรา

พ่อบ้านเฮ่อจงได้ดูแลการก่อสร้างด้วยตัวเอง ความคืบหน้าเร็วกว่าที่คาดไว้ ประตูจันทราใกล้เสร็จแล้ว เหลือแค่แกะสลักและเคลือบเงา

เฟิงหยูเฮงสั่งเริ่มต้นการย้าย ตราบเท่าที่ประตูถูกเปิดทุกอย่างสามารถทำได้อย่างช้า ๆ

เขาส่งบ่าวรับใช้ผู้ชายช่วยอย่างรวดเร็ว ทุกคนทำงานอย่างหนักเป็นเวลา 1 ชั่วยาม ในตอนท้าย เรือนขจีก็ว่างเปล่า

"ใต้เท้าเฟิงกล่าวว่าเรือนขจียังคงเป็นของคุณหนูรอง ความจริงคุณหนูรองสามารถสร้างกำแพงล้อมรอบได้ขอรับ" เฮ่อจงกล่าว

เฟิงหยูเฮงส่ายหัว "ข้าไม่ต้องการ ข้าจะส่งคืนท่านพ่อ เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงเกี่ยวกับประตูเล็ก ๆ นี้ ถ้าเราสามารถผ่านมันได้นั่นก็เพียงพอแล้ว" ทั้งสองวิธีก็จะได้รับการเติมเต็มในไม่ช้า

เขารู้ได้อย่างไรว่านางกำลังคิดอยู่ในทิศทางนั้น เขาคิดว่านางเป็นคนสุภาพ และพูดว่า "ข้าไม่กล้า ข้าไม่กล้า แน่นอนข้าจะทำประตูที่สวยงามให้คุณหนูรองขอรับ" จากนั้นเขาก็อึกอักอยู่ชั่วครู่ก่อนกล่าวว่า "คุณหนูรอง ใต้เท้าเฟิงบอกว่าเนื่องจากคุณหนูรองยังไม่ถึงวัยแต่งงานจึงไม่สามารถออกไปจากตระกูลเฟิงได้ด้วยตัวเอง ดังนั้นประตูหลักของเรือนข้าง ๆ จึงไม่สามารถใช้งานได้ ถ้าคุณหนูรองอยากจะออกไปข้างนอก คุณหนูรองต้องไปขอฮูหยินผู้เฒ่าก่อนขอรับ"

เฟิงหยูเฮงกล่าวว่านางเข้าใจ อย่างไรก็ตามในยุคศักดินานี้ หญิงสาวที่ยังไม่ได้แต่งงานที่อาศัยอยู่นอกตระกูลก็ดูไม่ดีนัก

หลังจากย้ายไปแล้ว เฟิงหยูเฮงได้นำกลุ่มสาวใช้ที่อาศัยอยู่รอบเรือนใหม่

สิ่งที่ทำให้นางประหลาดใจเป็นครั้งแรกที่นางได้ยินมาว่ามันเป็นเวลาหลายปีแล้วที่ไม่มีใครอยู่ในเรือนนี้ แต่ก็ไม่มีวัชพืชขึ้น และดูเหมือนจะไม่เป็นระเบียบ มันเหมือนกับว่าใครบางคนดูแลมันทุกวัน เป็นฤดูใบไม้ผลิที่สวยงาม แม้ปลาทองในบ่อเล็กดูเหมือนจะมีสุขภาพดี

เมื่อเห็นใบหน้าของหวงซวนที่มีรอยยิ้มเล็ก ๆ นางก็รู้ว่าผู้หญิงคนนี้รู้อะไรบางอย่าง นางเอียงศีรษะของนางทันที และขมวดคิ้วขณะที่มองไปที่นาง

หลังจากนั้นไม่นาน หวงซวนก็ไม่อาจทนได้อีกต่อไป "คุณหนูรอง ข้ามีเรื่องจะสารภาพ เมื่อเราออกจากตระกูลเฟิง เราได้ยินเป่ยจื่อกล่าวว่าองค์ชายเก้าส่งคนมาทำความสะอาดเรือนนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่ได้มีการตัดสินใจแล้วว่าเรือนนี้จะเป็นส่วนหนึ่งของของหมั้นสำหรับคุณหนูรอง บ่าวรับใช้จำนวนมากถูกส่งมาทำความสะอาดอีกครั้ง"

ใบหน้าของหยูเฮงไม่สามารถปิดบังรอยยิ้มได้ คนนี้จริง ๆ ไม่ได้โง่!