ตอนที่ 42 : ฮูหยินใหญ่หัวเสีย

"นี่เป็นสิ่งของมีค่าที่คนเปอร์เซียมอบให้เจ้าหรือ?" ในยุคนี้ ชาวเปอร์เซียเป็นเผ่าลึกลับที่หยูเฮงได้ยกขึ้นมาอ้าง และสินค้าที่อยู่ในมือของนางได้กลายเป็นของล้ำค่า "ของจากคนแปลกหน้าของเปอร์เซียหาได้ยากแม้กระทั่งในราชวัง อาเฮงโชคดีจริง ๆ "

"ท่านย่าเป็นคนที่โชคดีมากกว่าเจ้าค่ะ" เฟิงหยูเฮงมอบพลาสเตอร์ทางการแพทย์ให้กับยายจาว "ยายจาว ข้าฝากดูแลด้วย คืนนี้หลังจากที่ท่านย่าอาบน้ำแล้ว ยายจาวแปะไว้โดยตรงบนบริเวณผิวที่ปวด ในวันถัดมาในเวลาเดียวกันเอาพลาสเตอร์อันเก่าออก และแปะแผ่นใหม่ลงไปนะ"

ยายจาวฟังอย่างตั้งใจ และยังถามอย่างจริงจัง "1 แผ่นใช้ได้เพียงครั้งเดียวหรือเจ้าคะ?"

เฟิงหยูเฮงอธิบาย "ถ้าบริเวณที่มีอาการปวดใหญ่เกินไปให้ใช้ 2 แผ่นแปะติดกัน ข้าเตรียมให้เพียงพอสำหรับ 7 วัน หลังจาก 7 วันถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด อาการปวดเอวของท่านย่าจะดีขึ้น อย่างน้อยในปีนี้ก็ไม่มีอาการอีกเลย"

ขณะที่นางพูด นางมองไปทางฮูหยินผู้เฒ่า "ท่านย่าไม่ต้องกังวล ในอนาคตอาเฮงจะคิดหาแนวทางในการรักษาอาการปวดเอวของท่านายเจ้าค่ะ"

ฮูหยินผู้เฒ่ายังคงลูบมือของเฟิงหยูเฮงที่กอดเอวนางอยู่ พลางกล่าวว่า "เด็กดี เจ้าเป็นเด็กดีจริง ๆ"

ด้านข้างของพวกเขายังคงมีชีวิตชีวา แต่ในอีกด้านหนึ่งความอยากรู้ของฮันชิไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป ขณะที่นางถามอย่างกระวนกระวายว่า "หลังจากได้พบท่านหมอซูแล้ว คุณชายรองยอมดื่มยาหรือไม่เจ้าคะ?"

เฉินซื่อสนใจเรื่องนี้มากและมองไปที่เฟิงหยูเฮงทันที

เฟิงหยูเฮงยังคงฝังศีรษะไว้ที่เอวของฮูหยินผู้เฒ่า ดังนั้นจึงไม่มีใครเห็นรอยยิ้มที่ผุดขึ้นบนใบหน้าของนาง

หลังจากคำนวณเวลาแล้ว นางรู้สึกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นทางด้านวังซวนควรจุสำเร็จลุล่วง นางดึงตัวเองออกจากเอวของฮูหยินผู้เฒ่าและหันไปมองไปที่เฉินซื่อ พลางตอบว่า "ใช่เจ้าค่ะ ข้าอยากจะคุยกับท่านแม่เรื่องของยาเจ้าค่ะ"

เฉินซื่อส่ายหัวของนางโดยไม่ได้ตั้งใจ "เจ้าจะพูดอะไรกับข้า?"

เฟิงหยูเฮงเอ่ยขึ้นมาว่า "เกี่ยวกับยา! เช้านี้หลังจากที่หมอหลวงซูได้สั่งยา สาวใช้ของท่านแม่ จินเฉินก็ยังดูแลยาตามใบสั่งของหมอหลวงซู ท่านแม่บอกว่าจะใช้ยาที่มีคุณภาพสูง"

ได้ยินเฟิงหยูเฮงพูดแบบนี้ ฮูหยินผู้เฒ่าพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ "นี้เป็นสิ่งที่ฮูหยินใหญ่ของตระกูลควรทำ"

จากนั้นเฟิงหยูเฮงกล่าวต่อไปว่า "แล้วหมอหลวงซูบอกว่าเขาเองจะเตรียมยาเพื่อให้เรามีความสุข หลังจากที่ทำการเตรียมยาแล้ว สาวใช้คนหนึ่งจากเรือนรับรองมาส่งยาให้ แต่ก่อนที่เราจะมอบให้กับจื่อหรูดื่ม จินเฉินรีบวิ่งมาบอกข้าว่าส่งยาผิดเจ้าค่ะ แล้วนางก็ขอยาคืนเจ้าค่ะ"

ฮูหยินผู้เฒ่ากล่าวว่า "แม้แต่ยาที่ใช้ง่าย ๆ ก็ยังส่งไม่ถูกต้อง สาวใช้ทำงานแย่จริง ๆ "

เฉินซื่อสามารถบอกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ และถามด้วยเสียงแหลมคมว่า "เจ้าบอกว่าจินเฉินเอายาไป?"

เฟิงหยูเฮงพยักหน้า "นางบอกว่ายาส่งมาผิด นางบอกว่ามันถูกจัดทำขึ้นโดยท่านแม่เพื่อเป็นยาบำรุงให้ท่านพ่อเจ้าค่ะ และข้าต้องส่งมันคืน ข้าเคยตามท่านตาและอ่านหนังสือทางการแพทย์หลายเล่มตอนเด็ก ๆ ด้วยการตรวจสอบอย่างรอบคอบ วัตถุดิบในถ้วยยาที่สามารถกำหนดได้ในบางส่วน อันที่จริงยาตัวนี้น่าจะถูกส่งไปให้ท่านพ่อ ดังนั้นข้าจึงเห็นด้วยกับจินเฉินที่จะนำไปให้ท่านพ่อ ตอนที่จินเฉินวิ่งมาที่เรือนขจี ข้าเห็นนางเหนื่อยมาก ข้าจึงให้สาวใช้ของข้าช่วยนางไปส่งยาให้ท่านพ่อด้วยเจ้าค่ะ ตอนนี้นางน่าจะกลับมาแล้ว"

เฉินซื่อลุกพรวดขึ้นยืน เพราะนางลุกขึ้นเร็วเกินไป เก้าอี้ที่นางนั่งอยู่พลิกคว่ำ

ส่วนฮันชิที่นั่งอยู่ข้าง ๆ นาง นางถอนหายใจ และมองไปที่เฟิงหยูเฮงพร้อมลอบยิ้มอย่างรวดเร็ว

ฮูหยินผู้เฒ่าตกใจสิ่งที่เฉินซื่อทำ นางก็นำไม้เท้าในมือกระแทกลงบนพื้นอย่างรุนแรง "เจ้าไม่เคารพกฏนี้หรือ? เจ้ากำลังพยายามทำอะไร? "

เฟิงหยูเฮงขอโทษฮูหยินผู้เฒ่าที่อยู่ข้าง ๆ และพยายามที่จะช่วยเฉินซื่อในอีกด้านหนึ่ง "ท่านแม่สงบใจไว้เจ้าค่ะ ท่านแม่นั่งลงก่อน ท่านแม่รู้สึกไม่สบายหรือเจ้าคะ?"

ด้านนอก วังซวนที่เดินทางกลับมาจากเรือนไผ่หยกพึ่งมาถึงและกำลังมองหาเฟิงหยูเฮง

เฟิงหยูเฮงโบกมือให้วังซวนและกล่าวว่า "วังซวน จินเฉินเอายาบำรุงให้ท่านพ่อหรือยัง ท่านพ่อดื่มมันหรือไม่?"

วังซวนได้โค้งคำนับฮูหยินผู้เฒ่า ฮูหยินผู้เฒ่าจำได้ว่านี่เป็นสาวใช้ที่ส่งมาโดยองค์ชายเก้าเมื่อวานนี้ ดังนั้นนางจึงสุภาพ "ลุกขึ้นเถิด มองไปที่ใบหน้าเล็กๆ ของเจ้า แล้วเจ้าเกิดมางดงามมาก"

วังซวนโค้งคำนับอีกครั้ง "ขอบคุณมากสำหรับคำชมเจ้าค่ะ ฮูหยินผู้เฒ่า" จากนั้นนางก็ตอบคำถามของหยูเฮง "ข้ากับจินเฉินได้มอบยาบำรุงให้กับใต้เท้าเฟิงแล้วเจ้าค่ะ ใต้เท้าเฟิงดื่ม แต่... "

"แต่อะไร? " ใบหน้าของเฟิงหยูเฮงเต็มไปด้วยความอยากรู้ นางก็เลยถามกลับไปอีกว่า "จินเฉินไม่ได้กลับมาพร้อมกับเจ้าหรือ?"

วังซวนตอบ "นางไม่ได้กลับมาเจ้าค่ะ หลังจากที่ใต้เท้าเฟิงดื่มยาแล้ว จินเฉินมีเรื่องที่จะคุยกับใต้เท้าเฟิง ข้าจึงขอตัวออกมาก่อนเจ้าค่ะ"

เฉินซื่อสะบัดมือออกจากมือของเฉินหยูที่กุมมือนางอยู่ นางกำหมัดแน่น กัดฟันพูดออกมา "จินเฉิน!"

ในเวลานี้ในเรือนไผ่หยก ภายในห้องการศึกษาของจินหยวน จินหยวนช่วยจินเฉินไม่ให้ล้ม หมึกที่เตรียมไว้ล้นจากแผ่นหมึกและครอบคลุมกระดาษทั้งหมดที่มีคุณภาพสูง บางหยดก็ตกลงบนใบหน้าของจินเฉิน

จินหยวนดื่มยา แล้วเขาจะไม่แสดงความรักต่อผู้หญิงได้อย่างไร จิตสำนึกของเขาเริ่มพร่ามัว ร่างที่บอบบางของจินเฉินล้มลงเพื่อจะขอความเมตตา

ที่ประตูด้านนอก บ่าวรับใช้ตั้งใจฟัง เขาถอนหายใจ จินเฉินนั้นช่างกล้าจริง ๆ จริงกล้าที่จะใช้ฮูหยินใหญ่ และนางก็ประสบความสำเร็จจริง! ในขณะนี้เขาหวังว่าทั้งสองคนจะรีบเพื่อหลีกเลี่ยงฮูหยินใหญ่ หรือใครบางคนที่กำลังมองหาพวกเขา และมีแนวโน้มที่จะระบายความโกรธกับพวกเขา

แต่วิธีการที่คนที่ดื่มยา เห็นผลกระทบได้อย่างรวดเร็ว? นอกจากนี้จินเฉินผู้ซึ่งเคยกลัวมากตั้งแต่แรกเริ่มตั้งสติขึ้นมา

นางไม่ใช่เด็กสาวที่ไม่มีประสบการณ์ทางเพศ ถึงนางจะมีประสบการณ์น้อย ถูกย่ำยีจากเฟิงจินหยวนอย่างรวดเร็ว นอกจากนี้ในความเห็นของนาง เฟิงจินหยวนเป็นเจ้านายของนางแตกต่างจากลีจู นางอยู่กับลีจูไม่มีอะไรดีขึ้นมาเลยและทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจตลอดเวลา ตอนนี้กลายเป็นเฟิงจินหยวน บางทีการมอบกายให้เขา นางอาจจะได้รับการปฏิบัติคล้ายกับอนุ แม้ว่านางจะไม่สามารถกลายเป็นผู้ที่ร่วมกันเตียงจะดี ถ้านางท้อง นางมีการแสดงที่ดีบางทีนางอาจจะให้กำเนิดบุตรสักคนหรือสองคน นางยังต้องกังวลเกี่ยวกับการมีสถานที่ที่เหมาะสมภายในตระกูลเฟิงอีกหรือ?

ด้วยความคิดนี้ จิตใจของจินเฉินดำดิ่งลง ไม่นานหลังจากนั้น เฟิงจินหยวนเริ่มค่อย ๆได้สติขึ้นมา

เฟิงจินหยวนตกใจมาก ยานี้อันตรายต่อชีวิตของเด็ก เฟิงจินหยวนตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ ก็ตะลึงกับฉากตรงหน้าเขา ตรรกะบอกว่าเขาควรจะหยุดทันที และหญิงสาวควรจะถูกตีจนตาย แต่ผลของยาไม่ได้หมดไปโดยสิ้นเชิง ความงดงามอ่อนเยาว์ของจินเฉินแม้จะไม่อาจทัดเทียมกับเหล่าอนุซึ่งมีบุตรแล้วของเขา

จินหยวนมองจินเฉินอีกครั้งด้วยความสงสาร ในขณะที่เขารู้สึกว่ายาบำรุงที่จัดส่งในวันนี้แตกต่างจากที่ผ่านมา ดูเหมือนจะไม่ได้บำรุงเลย แต่มันเป็นยาที่อาจทำให้คนที่จะสูญเสียความรู้สึกในการควบคุมตนเองทั้งหมด เขาเชื่อมโยงกับสิ่งที่วังซวนกล่าวไว้ เขาเข้าใจความตั้งใจที่ชั่วร้ายของเฉินซื่อในที่สุด

"ท่านใต้เท้า" เสียงนุ่ม ๆ ของจินเฉินดังขึ้น นำวิญญาณของเฟิงจินหยวนกลับมา

เมื่อคิดถึงถ้อยคำที่หวาน ๆ จินเฉินกล่าวว่าเขาจะต้องรับผิดชอบเพื่อให้แน่ใจว่านางไม่มีอะไรต้องกลัว

แต่ก่อนที่เขาจะสามารถพูดได้ เขาได้ยินคนรับใช้พูดจากข้างนอกว่า "ท่านฮูหยินใหญ่! มาทำที่นี่ขอรับ?"

ประตูห้องการศึกษาถูกผลักดันเข้ามา กลิ่นอายเป็นเหมือนคลื่นที่โกรธแค้น บ่าวรับใช้คอยเฝ้าอยู่ข้างนอกประตูรู้สึกว่าลมพัดผ่านหู ในระหว่างช่วงเวลาแห่งแสงสว่าง เฉินซื่อก็รีบวิ่งเข้าไปในห้อง ข้างหลังนางคือทุกคนที่อยู่ที่เรือนซูหยา แม้ฮูหยินผู้เฒ่ารีบวิ่งไปด้วยความช่วยเหลือของยายจาวและบ่าวรับใช้

บ่าวรับใช้พึมพำกับตัวเองว่า "จบสิ้นแล้ว"

การได้ยินคำว่า "จบสิ้นแล้ว" จากด้านใน เสียงกรี๊ดของเฉินซื่อดังขึ้น พร้อมกับเสียงร้องไห้ เมื่อกลุ่มแรกเข้ามาพร้อมกับเฟิงหยูเฮง พวกเขาเห็นว่าเฉินซื่อกดจินเฉินอยู่บนพื้น ร่างอ้วนของนางนั่งอยู่บนร่างของจินเฉิน ขณะที่จินเฉินพยายามป้องกันตัว

จินเฉินปกป้องใบหน้าของนางด้วยมือทั้งสองข้างด้วยความกลัวว่าเฉินซื่อจะทำลายใบหน้าของนาง โชคร้ายที่พลังของเฉินซื่อมีมาก เฉินซื่อดึงมือของจินเฉินออก นางจัดการขีดข่วนใบหน้าของจินเฉินไม่กี่ครั้ง

เฟิงหยูเฮงพบว่าเรื่องนี้เป็นตลก นี่เป็นเรื่องที่ตลกมาก เฉินซื่อมีไหวพริบอะไรในชีวิตของหัวหน้าครอบครัว นางเห็นได้ชัดว่าเฟิงจินหยวนตะโกนด่ารู้สึกอับอายมากที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้

"ข้าจะทุบตีเจ้าจนตาย ผู้หญิงชั้นต่ำ! ปีนบนเตียงของเจ้านาย ใครทำให้เจ้ากล้าได้กล้าเสียขนาดนี้?" เฉินซื่อเริ่มรู้สึกเหนื่อย นางด่าทอขณะที่กำลังหอบอย่างแรง "ผู้หญิงหน้าด้าน ไร้ยางอาย เจ้ากำลังพยายามประจบโดยการปรากฏตัวของเจ้าทุกวัน? อาจารย์คนใดเล่าที่สอนให้เจ้าเป็นแบบนี้?"

เมื่อคำพูดเหล่านี้ออกมา แม้แต่เรื่องนี้ อันชิกับฮันชิก็หัวเราะไม่ออก ครอบครัวอะไร? ไม่ใช่เฉินซื่อเองที่สอนให้นางเป็นเช่นนี้หรอกหรือ?

ทำไมคนอื่นบอกว่าละเว้นจากการทำร้ายคนอื่น! เมื่อเจ้าคิดจะทำร้ายผู้อื่น เจ้ามักจะทำร้ายตัวเองแทน

"ร้องไห้! ข้าบอกให้เจ้าร้องไห้หรือ! ข้าจะฉีกปากของเจ้า!" เฉินซื่อนั่งพักไม่นานแล้ว จากนั้นเริ่มทุบตีอีกรอบครั้ง

เฟิงเฉินหยูเห็นว่านี่ไม่มีเหตุผลแล้ว และก้าวไปข้างหน้าเพื่อคว้าเฉินซื่อแต่การเคลื่อนไหวของเฉินซื่อมีแรงเกินไป  นางผลักเฟิงเฉินหยูออกไป

ฮูหยินผู้เฒ่าเห็นเฟิงเฉินหยูโดนผลักอย่างแรง ฮูหยินผู้เฒ่าไม่สนใจว่านางจะปวดเอวหรือไม่ นางรีบก้าวไปสองถึงสามก้าวเพื่อจะช่วยเฟิงเฉินหยู

โชคดีที่สาวใช้ทั้งสองคนที่อยู่กับเฟิงเฉินหยู อี้หลินและอี้เหย่วมีปฏิกิริยาตอบสนองได้เร็วพอ ฮูหยินผู้เฒ่าช่วยเฟิงเฉินหยูลุกขึ้น แล้วถามว่า "เจ้าบาดเจ็บหรือไม่? ใบหน้าของเจ้าเป็นอะไรหรือไม่? "

เฟิงเฉินหยูส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว "ขอบคุณท่านย่า ข้าไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ แต่ท่านแม่... "

"หื้ม!" ฮูหยินผู้เฒ่ากระแทกไม้เท้าลงบนพื้น ไม่ว่านางจะโกรธเฉินซื่อหรือจินหยวน แต่เมื่อมองไปที่จินเฉินผู้ที่ถูกเฉินซื่อทำร้ายอยู่ นางก็ตัดสินใจที่จะโกรธเฉินซื่อ "เจ้ายังมีหน้าที่จะตีนาง? ไม่ใช่ว่านางเป็นสาวที่เจ้าฝึกฝนมากับมือ !" ฮูหยินผู้เฒ่ายกไม้เท้าขึ้นและตีที่หลังของเฉินซื่อ

เฉินซื่อร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด และมองไปที่ฮูหยินผู้เฒ่าอย่างไม่เชื่อ "ทำไมท่านแม่ถึงตีข้า?" หลายสิ่งที่ทำให้นางบ้า นางไม่สนใจว่าจะทำอะไรได้และพูดได้ นางเปิดปากและพูดว่า "ดูสิ่งที่ลูกชายของท่านแม่ทำสิเจ้าคะ! ท่านแม่ยังมีหน้ามาตีข้าอีกหรือเจ้าคะ?"

เฟิงเฉินยูสั่นด้วยความกลัว "ท่านแม่หยุดพูดเรื่องบ้าๆ เหล่านี้!"

ตอนนี้เฉินซื่อไม่สนใจเรื่องเหล่านั้น นางหลงผิดอย่างแท้จริง เห็นทุกคนเป็นศัตรู คำแนะนำของเฟิงเฉินหยูทำให้นางหันไปมองและด่าทอทันที "หุบปากของเจ้า!"

เฟิงเฉินหยูหดตัวด้วยความกลัว ตั้งแต่ตอนที่นางกลายเป็นบุตรีของฮูหยินใหญ่ ไม่มีใครที่พูดกับนางอย่างนี้ แต่คนที่ด่าทอตอนนี้คือมารดาของตัวเอง แม้ว่านางจะรู้สึกเสียใจ แต่นางก็กล้ำกลืนความรู้สึกนั้นไปเท่านั้น

ส่วนเฟิงจินหยวนเงียบขรึม เขากู้คืนความรู้สึกของเขา เขามองไปที่ฉากตรงหน้าเขาและรู้สึกตกใจ การลดศีรษะของเขาลง เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่กระเซิงของเขา จึงตะโกนใส่บ่าวรับใช้ที่ยืนดู "ทำไมเจ้าถึงไม่ได้เอาเสื้อคลุมมาให้ข้า?"

"เจ้าจะเอาเสื้อคลุม?!" เฉินซื่อเป็นเหมือนหมาบ้า กัดทุกคนที่นางเห็น "เจ้าจะทำอย่างไรกับเสื้อคลุม? ตอนนี้เจ้าอายหรือไม่? ทำไมเจ้าไม่คิดที่จะรู้สึกอับอายเมื่อเจ้าทำสิ่งโสมมดังกล่าว? เฟิงจินหยวน เจ้ายังคงทำทุกอย่างเพื่อรักษาหน้าของเจ้าหรือไม่? ฮะ? เมื่อไหร่ที่ตระกูลเฉินของข้าไม่ช่วยเจ้า? เมื่อเจ้าต้องการเงินเราให้เงินเจ้าตลอด เมื่อเจ้าต้องการสิ่งต่าง ๆ เราให้แก่เจ้า ปีที่แล้วที่เจ้าต้องการถวายของล้ำค่าที่ฮ่องเต้และฮองเฮาต้องการ ไม่ใช่เพราะน้องชายของข้าหรือที่เสาะหาให้เจ้า? ระยะห่างระหว่างตระกูลของเจ้ากับตระกูลของข้าคืออะไร?"