ตอนที่ 17 : น้องสาวทั้งสองคน เฟิงเฟินไดและเฟิงเซียงหรู

ตอนที่ 17 : น้องสาวทั้งสองคน เฟิงเฟินไดและเฟิงเซียงหรู

 

เฟิงหยูเฮงหันมองออกไปนอกประตู ที่ทางเข้าลานบ้านมีเด็กหญิง 2 คน ทั้งสองอายุประมาณ 10 ปี คนหนึ่งสวมชุดสีชมพูสวยงาม ในมือข้างหนึ่งนางยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาปิดจมูกและปากของนาง และมืออีกข้างหนึ่งถือถุงผ้าเล็ก ๆ มีร่องรอยของการดูถูกเหยียดหยามบนใบหน้าของนางมากกว่าม่านซี ในขณะที่เดินมา นางเตะเก้าอี้ในลานกระจัดกระจายไปทั่ว การเคลื่อนไหวของนางเป็นไปอย่างจงใจและแสดงความกดขี่ข่มเหง

คนที่สวมชุดสีฟ้า นางถือผ้าเช็ดหน้าปิดจมูกและปากของนางเช่นกัน แต่นางก็ไม่ได้แสดงอาการไม่พอใจ แต่นางมองไปรอบ ๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เมื่อเห็นเด็กหญิงคนนั้นเตะเก้าอี้ นางดึงแขนเล็กน้อย และกล่าว "น้องสี่ อย่าทำเช่นนี้สิ"

"แล้วข้าต้องทำอย่างไร? พี่สามไม่ต้องกังวล ท่านพ่อให้พวกเขาอาศัยอยู่ที่นี่ก็บ่งบอกแล้วว่าพวกเขาเป็นเพียงสิ่งไร้ค่า ความเลวร้ายที่พ่อแม่ของเหยาซื่อทำ  ตระกูลเฟิงโชคดีแล้วที่ไม่ได้มีส่วนพัวพันไปด้วย แม้ว่าพวกเขาจะกลับมาที่ตระกูลเฟิงแล้วก็ตาม ก็ไม่จำเป็นที่พวกเราจะต้องไปประจบประแจงพวกเขา"

เฟิงหยูเฮงฟังที่พวกนางคุยกัน พวกเขาเป็นบุตรสาวสองคนของฮูหยินรอง พวกนางคือบุตรีคนที่ 3 เฟิงเซียงหรู, บุตรีคนที่ 4 เฟิงเฟินได

เจ้าของร่างเดิมไม่ได้มีความทรงจำที่เกี่ยวข้องกับเด็กหญิงทั้งสอง นางรู้ว่าทั้งสองอายุน้อยกว่าตัวนาง 2 ปี แต่คนละมารดากัน มารดาของนางคือฮูหยินสามและฮูหยินสี่

ในขณะที่พูดไปด้วยก็เดินไปด้วย ทั้งสองก็มาถึงประตูเรือน เฟิงหยูเฮงที่กำลังล้างพื้นอยู่ก็ได้สาดน้ำออกไปโดยไม่ได้มอง มีเสียงกรีดร้องเล็ก ๆ ดังขึ้น

"ว้าย!" เด็กหญิงทั้งสองคนกรีดร้องออกมา

เฟิงเฟินไดเปียกตั้งแต่หัวจรดเท้า ส่วนเฟิงเซียงหรูที่ยืนอยู่ด้านหลังนางเปียกเล็กน้อย

"สาวใช้คนไหนทำ เจ้าเป็นสุนัขตาบอดหรืออย่างไร!" เฟิงเฟินไดที่หลับตาอยู่ก็ได้ตะโกนออกมา "เจ้าจะต้องถูกลงโทษ! พาตัวมันไป มันจะต้องถูกตีจนตาย!"

ในขณะที่คนที่อยู่ข้างกายของนางดูเอือมระอากับอาการโหวกเหวกโวยวายของนาง เฟิงเซียงหรูเห็นคนที่สาดน้ำได้อย่างชัดเจน ซึ่งผู้ที่สาดน้ำคือพี่รองของนาง

เฟิงเซียงหรูรีบห้ามเฟิงเฟินไดและพยายามจะเตือนนางว่า "น้องสี่ เจ้าหยุดโวยวายได้แล้ว กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า สภาพของเจ้าดูแย่มาก"

ตอนนี้สิ้นสุดฤดูร้อนแล้ว แม้ว่าอากาศจะเย็นในตอนเย็น แต่ก็ยังร้อนจัดในช่วงกลางวัน พวกนางใส่เสื้อผ้าบาง ๆ เมื่อเสื้อผ้าของพวกนางเปียก เสื้อผ้าจะแนบเนื้อ เห็นแม้กระทั่งชุดชั้นใน

เฟิงเฟินไดทั้งอึดอัดและรำคาญ นางเอาแขนปิดหน้าอกและลืมตามองผู้ที่ถืออ่างน้ำไว้ในมือ ดวงตาของนางเป็นประกายดุร้ายราวกับจะแผดเผาผู้อื่นได้

"เฟิงหยูเฮง!" นางกัดฟันขณะที่เรียกชื่อนี้ ถ้าหากนางไม่หักห้ามใจไว้ นางก็อยากจะวิ่งไปข้างหน้าและจัดการคนที่ทำนาง

อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงที่ถืออ่างน้ำในมือก็ได้กล่าวว่า "น้องสี่ พวกข้าเพิ่งทำความสะอาดประตูนี้ แต่เจ้าเดินมาไม่ดูตาม้าตาเรือเอง ม่านซี เจ้ามีปัญหาอะไร!" นางตะเบ็งเสียงดังขึ้น "ทำความสะอาดประตูเร็ว! "

ใบหน้าของเฟิงเฟินไดเปลี่ยนสีด้วยความโกรธ นางชี้ไปที่เฟิงหยูเฮง

"เจ้า เจ้า" นางยังคงพูดต่อไปในขณะที่ไม่แน่ใจว่าจะเริ่มด่าอย่างไร เนื่องจากนางถูกเลี้ยงดูมาในครอบครัวที่ร่ำรวย ซึ่งไม่คุ้นเคยกับคำหยาบคาย นางจึงเอ่ยคำว่า "สุนัขตาบอด" ออกไป แต่นางก็คิดวาจาที่จะด่าต่อไปไม่ออก

เฟิงเซียงหรูยืนอยู่ด้านข้าง นางไม่พูดแม้แต่น้อย ตอนแรกนางรู้สึกดีใจมากเมื่อได้ยินว่าเฟิงหยูเฮงกลับมา นางก็แอบหนีสาวใช้วิ่งมาที่เรือนขจี ใครรู้ว่าเมื่อนางมาถึงทางเข้า นางไม่คิดว่าจะพบกับเฟิงเฟินไดที่หนีสาวใช้ของตัวเองมาด้วยเช่นกัน

ทันทีที่เฟิงเฟินไดมาถึง นางก็เริ่มพูดมากขึ้น พี่รอง เฟิงหยูเฮงไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่ในตระกูลเฟิงเพียงไม่กี่ปี แต่นางก็เรียนรู้จนกลายเป็นคนที่ฉลาดและมีไหวพริบ และกล้าที่จะพูด พวกเขาเงียบอยู่ครู่หนึ่ง จนกระทั่งได้ยินเสียงน้ำหยดมาจากเสื้อผ้าของเฟิงเฟินได

“ขอบใจน้องสาวทั้งสองที่มาเยี่ยม แต่เรือนของข้าตอนนี้สกปรกมากและข้าวของยังระเกะระกะไปหมด ข้ายังไม่กล้าเชิญใครมาที่เรือนตอนนี้ ได้โปรดกลับไปก่อนได้หรือไม่ ส่วนเรื่องของน้องสี่ที่ทำให้เกิดเรื่องวุ่นวาย อย่ากังวล ข้าจะไม่บอกใครเกี่ยวกับเรื่องนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อน้องสาวตัวน้อยมาที่นี่เพื่อพบข้า หากถูกลงโทษคงจะไม่ดีนัก” คำพูดของนางฟังดูจริงใจราวกับว่ามันเป็นจริงตามที่นางอธิบายไว้

เฟิงเฟินไดตกใจจนพูดไม่ออกกับคำพูดที่เฟิงหยูเฮงกล่าวออกมา แม้กระทั่งเฟิงเซียงหรูก็ตกใจเช่นกัน พี่รองกล่าวคำโกหกได้หน้าตาเฉย พี่รองเปลี่ยนไปจริง ๆ!

เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนตกใจ เฟิงหยูเฮงยกมือขึ้นและผายมือไปที่ประตู เป็นวิธีการส่งแขกที่ดีที่สุด

เฟิงเฟินไดรู้สึกโกรธมากจนทำให้ปากของนางสั่น แต่นางไม่อยากให้เฟิงหยูเฮงสร้างเหตุการณ์ให้ใหญ่โตขึ้นมา ฮูหยินสี่ ฮันซื่อได้บอกกับนางว่าอย่าสร้างปัญหากับเหยาซื่อและดูท่าทีของตระกูลเฟิงก่อน มันเป็นสิ่งสำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อได้ยินว่าเฟิงจินหยวนอนุญาตให้พวกเขาอยู่ในตระกูลเฟิง มันทำให้ข้าใจได้ยากยิ่งขึ้น

อย่างไรก็ตาม เฟิงเฟินไดก็ยังไม่ชอบเฟิงหยูเฮงที่เคยเป็นบุตรีของฮูหยินใหญ่ ในขณะที่นางเป็นบุตรีของฮูหยินรอง นางไม่มีทางที่จะเอาชนะเฟิงหยูเฮงได้ และนางไม่สามารถทำอะไรเฟิงหยูเฮงได้ ตอนนี้สิ่งต่าง ๆ ก็แตกต่างออกไป !

เมื่อได้ยินว่าเฟิงหยูเฮงกลับมาที่ตระกูลเฟิง เฟิงเฟินไดเกลียดที่นางไม่สามารถข่มเหงเฟิงหยูเฮงได้สักนิด นางจะอดทนเชื่อฟังได้อย่างไร นางไม่คิดว่าไม่ใช่แค่นางล้มเหลวที่จะข่มเหง แต่นางกลับถูกข่มเหงแทน ผลของการเดินทางมาที่นี่กลับกลายเป็นนางยกหินทุ่มใส่เท้าของนางเอง

"หึ!" เฟิงเฟินไดมองเฟิงหยูเฮงด้วยความโกรธและปาถุงผ้าที่อยู่ในมือใส่เฟิงหยูเฮง "พี่รองจากไปอย่างรีบเร่งในครานั้น เสื้อผ้าจำนวนมากถูกทิ้งไว้ ข้าได้เก็บรักษาไว้ ในเมื่อพี่รองกลับมา ข้าจึงนำมาส่งคืน มันน่าละอายเสียจริง แม้ว่าเสื้อผ้าเหล่านี้ถูกตัดเพื่อบุตรีของฮูหยินใหญ่ แต่ตอนนี้ท่านเป็นบุตรีของฮูหยินรองแล้ว ท่านไม่ควรใส่มัน"

เฟิงหยูเฮงพยักหน้ากล่าวว่า "ถูกต้อง บุตรีของฮูหยินรอง จริง ๆ เราทั้งสองคนลงเรือลำเดียวกัน" นางมองไปที่เฟิงเฟินได "น้องสี่ เจ้าไม่คิดหรือว่ามันจะดูไม่ดีหากเจ้าจะจากไปเช่นนี้? ม่านซีถอดเสื้อผ้าของเจ้าออกให้น้องสี่ใส่กลับไป"

"นี่ ... " ม่านซีเศร้ามาก ความขัดแย้งระหว่างพี่น้อง เหตุใดจึงลากนางเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยเช่นนี้ ? "คุณหนูรอง ข้าไม่กล้ามอบเสื้อผ้าของข้าให้คุณหนูสี่ ดูเถิด ข้าสูงกว่าคุณหนูสี่เยอะ คุณหนูสี่ใส่เสื้อผ้าของข้าไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ!"

เฟิงหยูเฮงคลายมือของนาง "น้องสี่ เจ้ามองซ้ายมองขวาให้ดีแล้วรีบวิ่งไป ถ้าเจ้ายังไม่ออกไป ข้ากลัวว่าจะมีใครเข้ามาเจอเข้า แล้วสถานการณ์มันคงย่ำแย่ยิ่งไปกว่านี้"

เฟิงเฟินไดยังเป็นเด็ก เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้นางก็ตื่นตระหนก และไม่คิดโกรธอีกต่อไป นางรีบวิ่งออกจากเรือน ทิ้งเฟิงเซียงหรูที่ยังคงสับสนอยู่เบื้องหลังคนเดียวในเรือน สำหรับนางก็ไม่สมควรที่จะมาอยู่ที่นี่

เฟิงหยูเฮงมองไปที่น้องสาวตัวน้อยคนนี้ นางไม่ชอบเฉินหยูที่จัดการเรื่องต่าง ๆ ด้วยแบบปากว่าตาขยิบและไม่เหมือนเฟิงเฟินได แต่เฟิงเซียงหรูค่อนข้างขี้อายเหมือนกับเหยาซื่อ นางอ่อนโยนและมีมารยาท

"น้องสาม ไม่ได้พบหน้ากับเสียนาน เจ้าสบายดีหรือไม่ ? "