The Dark King – Chapter 66 ติดอยู่ในกับดัก [อ่านฟรี]

The Dark King – Chapter 66 ติดอยู่ในกับดัก

เสียงคำรามดังใกล้เข้ามาในตอนนี้

เศษฝุ่นเริ่มคละคลุ้งขึ้นมา การมองเห็นของฟู่เทียนเริ่มลดน้อยลงไปเมื่อเขากระโดดออกไปตามสัญชาตญาณของตนเอง เขาล้มลงไปและลิงค์ไปหลายตลบเมื่อพื้นเริ่มยุบตัวลงไป เขาชนเข้ากับก้อนหินจำนวนมากในตอนนี้ เขารู้สึกราวกับว่าร่างกายของตนเองพร้อมที่จะแตกสลายไปได้ตลอดเวลา ทันใดนั้นศีรษะของเขาก็โดนกระแทกอย่างรุนแรงทำให้เขาหมดสติไป

เขาไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไรเมื่อเขาตื่นขึ้นมา เขารู้สึกหายใจลำบากในตอนนี้

เขาลืมตาขึ้นมาแต่ทุกๆสิ่งรอบตัวก็มีเพียงความมืดเท่านั้น

เขาเริ่มรู้สึกตื่นตระหนก

“ฉันยังไม่ตายอีกหรอ?” เขาพูดขึ้นมาเบาๆ

ทันใดนั้นความเจ็บปวดจากร่างกายของเขาก็ทำให้เขารู้ว่าเขายังอยู่กับโลกแห่งความเป็นจริง หลังของเขาสัมผัสกับอะไรบางอย่างที่มีความแข็ง เมื่อเขาเริ่มยื่นมือออกไปความเจ็บปวดที่มหาศาลก็เกิดขึ้น

เขาไม่กล้าที่จะขยับร่างกาย และเริ่มหันมองไปรอบๆ เหนือศีรษะของเขามีแสงสว่างส่องลงมาจางๆ เขาเงยหน้าขึ้นไปและเห็นแสงนี้ลอดลงมาจากรอยแตกของกองหิน

เขาถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก หลังจากที่ได้พักฟื้นแล้วเขาสามารถปีนออกไปได้

เขารู้สึกได้ว่าท้องของตนเองกำลังโดนเผาไหม้เพราะความหิว กระเป๋าของเขาหายไปตั้งแต่ตอนที่เขาหนี ในตอนนี้เขาต้องหาอะไรบางอย่างกิน ตั้งแต่ออกมาจากกำแพงยักษ์นั้นเขากินอาหารใช่มื้อเดียวเท่านั้น เมื่อวานเขาก็หนีจากนักล่าและมอนสเตอร์ตัวนั้น ต่อจากนั้นเขาก็หมดสติไป เขาไม่รู้ว่าเขาสลบไปนานเท่าไหร่ คงจะดีถ้าหากว่าเวลาผ่านไปเพียงแค่คืนเดียว

ฝ่ามือของฟู่เทียนเริ่มคลำไปรอบตัว เขาพยายามรับรู้ถึงสิ่งต่างๆรอบตัวจากการสัมผัส แม้ว่าเขาจะเจอต้นหญ้าในตอนนี้เขาก็พร้อมที่จะกินมันเข้าไป

เขายิ้มด้วยความหวังที่ว่าการพังทลายของอาคารครั้งนี้จะเป็นการดึงดูดความสนใจของพวกเมสันให้มาที่นี่ได้ “แต่เสียงที่เกิดขึ้นนี้จะนำพาพวกซอมบี้มาที่นี่แทนรึเปล่า? พวกเขากำลังทำอะไรอยู่นะตอนนี้?” เขาคิดกับตัวเอง

ทันใดนั้นความคิดที่จะร้องขอความช่วยเหลือของเขาก็หายไป แทนที่จะได้รับความช่วยเหลือคงดึงดูดพวกซอมบี้เข้ามาแทน

ขณะที่เขากำลังคิดนั้นเขารู้สึกได้ว่าสัมผัสกับของเหลวเหนียวที่ไหลผ่านมา ระบบน้ำในอาคารหลังนี้น่าจะเหือดแห้งไปหมดแล้ว หรือน้ำฝนจะซึมเข้ามาตามรอยแตกของอาคารนี้?

เขารู้สึกหิวกระหายอย่างยิ่ง หากไม่ใช่เพราะพวกรังสีเขาคงจะดื่มน้ำที่ซึมเข้ามาในตอนนี้แล้ว ตราบใดที่มันสามารถบรรเทาความหิวได้เขาก็จะยอมกินแม้ว่าเป็นซากศพ

เขาเริ่มขยับแขนขึ้นเล็กน้อย เขาไม่อยากออกแรงมากนักเพราะมันส่งผลต่อแผลของเขาเอง เขาค่อยๆยื่นมือเข้ามาที่ปากของตนเอง ของเหลวที่เขากำลังเลียในตอนนี้นั้นมีกลิ่นคาวที่คละคลุ้ง

“เลือดงั้นหรอ?” ฟู่เทียนตกตะลึง

ในตอนนี้มีเสียงคำรามเบาๆดังขึ้นในความมืด

ดวงตาของฟู่เทียนเบิกกว้างขึ้น พระเจ้า ขอร้องละ อย่านะ… …

โฮก!

เมื่อเขารับรู้ได้ว่ามีเสียงคำรามจากความมืดเข้ามาจริง ก้อนหินจำนวนมากก็ถูกกระแทกและลอยไป เสียงที่น่ากลัวนี้อยู่ห่างออกไปประมาณ 5 เมตรเท่านั้น

มอนสเตอร์ตัวนั้น!

หัวใจของฟู่เทียนราวกับหยุดนิ่งไปในตอนนี้ “มันยังไม่ตาย!”

เขากัดฟันแน่น เขาให้มือยันพื้นและเริ่มเคลื่อนที่ไปทีละนิด ความรู้สึกที่เจ็บปวดนี้ราวกับร่างกายของเขากำลังฉีกขาด หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ

เขาขยับตัวให้ถอยไปอีก 2-3 เมตร เขารู้สึกเหน็ดเหนื่อยอย่างยิ่งและล้มลงไปนอนอีกครั้ง

แต่เขาก็รู้สึกได้ว่าเสียงคำรามนั้นยังไม่หยุดและมันไม่ได้ไล่ตามเขามา ดูเหมือนว่า… … มันกำลังติดอยู่ในอะไรบางอย่าง

ฟู่เทียนต้องลองเสี่ยงดู มันจะไม่พุ่งเข้ามาโจมตีเขาอีกใช่ไหม?

เมื่อคิดเช่นนี้เขาก็ตบไปที่กระเป๋ากางเกงของตนเอง ไม้ขีดไฟ มันยังไม่หายไปไหน มือของเขาสั่นระรัวเมื่อกำลังจุดไม้ขีดไฟ มีดวงไฟปรากฏขึ้นมาในความมืดนี้

ฟู่เทียนส่องไฟไป และเห็นมอนสเตอร์สีดำนอนอยู่ตรงหน้าเขา คอของมันหักและมีก้อนหินขนาดใหญ่จำนวนมากทับอยู่บนตัวมัน มันพยายามที่จะตะกายออกมาแต่ก้อนหินจำนวนมากที่ทับอยู่ทำให้มันไปไหนไม่ได้

เขารู้สึกโล่งใจ โชคดีที่มันติดอยู่ในนี้หรือเขาไม่โดนมันกินเข้าไปในตอนที่เขากำลังสลบ

ในตอนนี้ไฟของเขาได้ดับไปและความมืดก็กลับคืนมาอีกครั้ง

แต่จิตใจของฟู่เทียนนั้นรู้สึกผ่อนคลาย เขามองไปรอบๆตัว มอนสเตอร์ตัวนี้เหมือนติดอยู่ในกระป๋องและกำลังรอคอยให้เขาเข้าไปเปิดกิน!

 

ขอโทษที่หายไปนอนครับ เดี๋ยวจะพยายามกลับมาแปลลงให้ทุกๆวันครับ ช่วงนี้งานเยอะ จะพยายามเคลียงานแล้วกลับมาแปลลงให้ได้ตามปกตินะครับ