ตอนที่ 75 ฆ่าตัวตาย
เซจิคิดว่าชิอากิเหนื่อยจากค่ำคืนที่ยาวนาน เลยทำให้เธอทำตัวแปลกๆ
"ตอนกลางคืนแบบนี้ เราไปหาอะไรดื่มกันเถอะ!"
"ขอปฏิเสธ มันกำลังจะจบลงแล้วเพราะผมกำลังจะพาเธอกลับบ้านตอนนี้"
"ขอคัดค้านค่ะ ท่านผู้พิพากษา!"
"คุณไม่ได้รับอนุญาตให้พูด!"
ชิอากิถอนหายใจ "นายนี้แย่มาก!"
เซจิตอบโต้ข้อเรียกร้องที่ไม่สมควรของชิอากิทั้งหมดและพาเธอกลับบ้าน
ชิอากิอาศัยอยู่ในอพาร์ตเมนต์ที่ดูหรูหร่าอย่างสุดๆในระดับที่แตกต่างจากของเซจิ เซจิไม่สามารถเข้าไปได้เว้นเสียแต่ว่าเขามีบัตรหรือต้องผ่านการสแกนม่านตาได้เท่านั้น
หญิงสาวผมสีเงินเดินขึ้นไปที่ประตูด้านหน้าของอพาร์ทเมนท์ก่อนที่เธอจะหันกลับมาและยิ้มให้กับเซจิ
"ขอบคุณมากนะที่มากับฉันในคืนนี้"
เซจิเกาไปที่หน้า "เธอจำเป็นต้องเป็นทางการขนาดนั้นด้วยเหรอ? เธอจะทำให้ผมรู้สึกอึดอัดนะ"
ชิอากิหัวเราะออกมาเบาๆ "จริงๆแล้วฉันอยากจะทำให้นายอายก็เพราะนายดูน่ารักแบบนี้ยังไงล่ะ~"
"ผมกลับก่อนล่ะ ราตรีสวัสดิ์" เซกิหันกลับไปและโบกมือให้
"ไม่! อย่าหนีสิ ฉันยังพูดไม่จบเลย!" ชิอากิคว้ามือของเขาไว้
"มีอะไรอีกงั้นเหรอ?"
เซจิได้ยินเสียงแก้เชือกอะไรบางอย่าง หญิงสาวผมสีเงินแก้สายรัดสีแดงของเธอและปล่อยให้ผมสีเงินของเธอตกลงไปที่ไหล่อันบางเฉียบของเธอ
ฉากนี้รู้สึกคุ้นเคยกับเซจิ ขณะที่เขาเคยเห็นฉากที่คล้ายกันแบบนี้ในอนิเมะมาก่อน แม้ว่าเขาจะถูกบังคับให้ยอมรับว่าท่าทางในตอนนี้ของชิอากินั้นดูสวยงามจริงๆ
ชิอากิที่เพิ่งจะทำทรงผมกลับไปเป็นแบบปกติของเธอ แต่เนื่องจากเสื้อผ้าในปัจจุบันและการเคลื่อนไหวที่สง่างามของเธอ เธอจึงดูพิเศษกว่าปกติ
"นี้... ฉันให้นี้กับนาย" ชิอากิวางที่สายรัดผมสีแดงไว้ในมือของเซจิ
"เอ๊ะ?"
"นี้เป็นของอย่างแรกที่ฮารุกะเคยให้ฉัน แต่ตอนนี้ฉันไม่ต้องการมันอีกแล้ว" ชิอากิกล่าวด้วยท่าทางที่จริงจัง
เซจิไม่รู้ว่าควรตอบกลับไปยังไงดี
"นั่นคือเหตุผลที่ฉันให้มันกับนาย นายจะทำอะไรกับมันก็ได้ โยนมันทิ้งหรือเอาไปให้คนอื่นก็ได้ หรือ... ให้มันกับฮารุกะ" ชิอากิแสดงรอยยิ้มอันน่าหลงใหลออกมา
จากนั้นเธอก็หันกลับไป
"ก็ตามนั่นแหล่ะ! ราตรีสวัสดิ์นะ เซจิ~"
"เดี๋ยวก่อน! นี้มันสำคัญเกินไป... มันจะไม่เป็นไรจริงๆงั้นเหรอที่จะให้มันกับผมนะ! ยังไงซะ ทำไมเธอถึงให้กับผมล่ะ?"
‘เธอควรจะให้มิกะสิ ถ้าเธออยากเอามันออกไปนะ?’ เซจิรู้สึกสับสนโดยของขวัญที่คาดไม่ถึงของเธอ
ชิอากิโบกมือให้เขาเพียงแค่นั้นและหันหลังกลับไปและเดินเข้าประตูหน้าอพาร์ทเมนท์โดยไม่ตอบกลับ
เซจิยืนสตั้นสองสามนาทีก่อนที่เขาจะถอนหายใจและเก็บสายรัดผมสีแดงอย่างระมัดระวัง
เขาหันไปมองที่อพาร์ตเมนต์อีกครั้งก่อนออกจะไป
ค่ำคืนอันยาวนานนี้ได้สิ้นสุดลงแล้ว
...
สัปดาห์ใหม่ในวันจันทร์
เซจิเล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนที่ผ่านมาให้มิกะระหว่างเดินทางไปโรงเรียน
เขาไม่ได้พูดถึงเหตุผลที่แท้จริงที่อยู่เบื้องหลังคำเชิญของฮารุกะ ชิมิซุ เขาบอกเธอว่าฮารุกะอยากให้ชิอากิย้ายโรงเรียนและเป็นเพื่อนกันอีกครั้ง โดยไม่ได้บอกเรื่องชิอากิลาหรือเรื่องเกี่ยวกับอันตราย
และเขายังไม่ได้พูดถึงเรื่องสายรัดผมสีแดงด้วย
นั่นเป็นเพราะหลังจากที่เซจิมาถึงอพาร์ตเมนต์ของเขาและตรวจสอบระบบของเขา ก็ทำให้เขาก็ตกใจ!
[ของขวัญ] นี้ทำให้เขาได้แต้มสูงเกินกว่าปกติ! มันต้องมีอารมณ์ที่ซับซ้อนอยู่ภายในสายรัดผมสีแดงนี้แน่!
ทำไมชิอากิถึงได้ให้อะไรที่สำคัญแบบนี้กับเขาล่ะ? เซจิไม่เข้าใจเหตุผลที่อยู่เบื้องหลังของขวัญของชิอากิ แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาควรจะใส่ใจแบบลวกๆ
เขาตัดสินใจที่จะไม่บอกมิกะจนกว่าถึงเวลา ไม่ใช่เพราะเขาอยากปิดมัน แต่เพราะเขารู้สึกเหมือนว่าเขาไม่ควรจะพูดอะไรก่อนที่เขาจะรู้ความตั้งใจที่อยู่เบื้องหลังของขวัญของชิอากิได้
ตามที่คาดไว้มิกะไม่ได้คิดมากเกินไปว่าเซจิจะบอกอะไรเธอ และเธอก็ยอมรับคำพูดของเขาโดยไม่ได้ถาม
"คนๆนั้น... คนที่ชื่อคุณซาคากิ เขาถูกตบโดยฮารุกะ แล้วก็ถูกนายชก เขาดูน่าสงสารจังนะ"
"ผมก็ไม่ได้ชกเขาถึงตายนะ"
"นั้นเป็นสิ่งที่นายเรียกความเมตตาเหรอ?" ดวงตาของมิกะหรี่ลง
"เธอยากเห็นไหมล่ะว่าจริงๆผมโหดร้ายแค่?" เซจิแกล้งทำเป็นปรับแว่น
"ฉันได้ไม่อยากรู้สักหน่อย... "
"น่าเสียดาย เธอพลาดโอกาสที่จะได้เห็นโลกของความเป็นจริงแล้ว"
"สิ่งนี้มันเกี่ยวข้องกับความจริงของโลกด้วยงั้นเหรอ?" มิกะตอบกลับอย่างทันที
ใช่แล้ว วันนี้ก็เป็นวันที่ดีอีกเช่นเคย
เมื่อถึงตอนนี้เซจิไม่ได้ก็คาดหวังว่าเขาจะต้องเผชิญหน้ากับอะไรต่อไป... ที่มันค่อนข้างไม่น่าพอใจสุดๆ
หลังจากที่มาถึงโรงเรียนแล้ว เซจิก็เอาจดหมายรักออกจากตู้เก็บรองเท้าของเขาอีกครั้ง และทักทายชิอากิและไปชั้นเรียนพร้อมกับสาวผมสีเงินและมิกะ
ทุกอย่างเป็นเรื่องปกติ
ในช่วงเวลาเรียน
"ชิอากิเธอจะเอายังไงเกี่ยวกับคำขอของชิมิซุ?" เซจิถามเธอเมื่อเขาได้พบเธอที่ห้องโถงหลังจากใช้ห้องน้ำเสร็จ
ที่จริงเขาต้องการจะถามเธอว่าเธอต้องการให้เขาทำอะไรกับสายรัดผมสีแดง... ถึงอย่างนั้นเขาก็รู้สึกเหมือนกับว่าเธอต้องการบอกเหตุผลให้เขา แต่มันยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม
"เกี่ยวกับเรื่องนี้... ฉันไม่ได้ตัดสินใจ... แล้วนายคิดยังไงบ้าง?" ชิอากิถามเขากลับด้วยคำถาม
"อันตรายมันก็อาจจะเกิดขึ้นก็เป็นไปได้ แต่การลาพักชั่วคราวจะลดช่วยความเสี่ยงให้เหลืออยู่น้อยที่สุดได้" เซจิพูดอย่างหนักหนา "ถ้าเกิดเธอลาแบบไม่ได้คิด เธออาจจะต้องเรียนซ้ำชั้น เธออาจจะไม่สามารถเข้าร่วมงานของชมรมละครได้และเธอก็จะพลาดงานโรงเรียนที่กำลังจะมาถึงนี้ด้วย..."
"ใช่ ฉันรู้ ดังนั้นแม้ว่าฮารุกะจะขอฉัน ฉันก็ยังลังเลเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่" ชิอากิถอนหายใจ "ฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วงฉัน และฉันต้องการที่จะยอมรับความปรารถนาดีของเธอ แต่การลาพักแบบนี้... นั่นมันมากไป ฉันไม่สนใจเกี่ยวกับการเรียนซ้ำชั้นของฉันซักเท่าไหร่หรอก แต่สำหรับเรื่องชมรมละคร... ถ้าฉันไม่อยู่ในตอนนี้ ฉันจะรู้สึกไม่ดีกับทุกคนในชมรมละคร นอกจากนี้ถ้าฉันหยุดแค่คนเดียว ฉันก็รู้สึกเหมือน... ว่าฉันทิ้งคนอื่นๆไปแล้วหนีไปคนเดียว"
ชิอากิมองไปที่เซจิ
"นายคิดว่าฉันควรจะทำยังไงดี?"
ขณะที่เธอถามเรื่องนี้ก็มีตัวเลือกการสนทนาปรากฏขึ้น -
A: [เธอควรลาพักเพื่อที่ฮารุกะจะสามารถมั่นใจได้]
B: [ฉันไม่สามารถตัดสินใจแทนเธอได้]
C: [อยู่ที่โรงเรียนต่อเลย ผมจะปกป้องเธอเองไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม!]
ตัวเลือกการสนทนาที่ปรากฏขึ้นมาแบบนี้หมายความว่านี่เป็นคำตอบที่สำคัญซึ่งจะมีผลต่อรูทของชิอากิ... เออ ไม่ว่าเธอจะลาโรงเรียนหรือไม่
ตัวเลือกการสนทนามักจะปรากฏเป็นประจำ แต่โดยทั่วไปเซจิมักไม่สนใจพวกมันในขณะที่เขาเลือกตอบตามสิ่งที่เขาเชื่อมากกว่าการตอบแบบไม่จริงใจเพื่อเพิ่มค่าความชื่นชอบของเด็กผู้หญิง
สำหรับสิ่งที่เขาคำตอบชื่นชอบในครั้งนี้ เขาคิดว่าตัวเลือก B เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดเพราะเขารู้สึกว่าเขาไม่ควรจะตัดสินใจเรื่องสำคัญนี้แทนชิอากิ แต่พิจารณาถึงสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้นในอนาคตอันใกล้นี้... เขาตัดสินใจที่จะเซฟสำหรับจุดนี้ไว้
ถ้ามีอันตรายอย่างมากเกิดขึ้นกับโรงเรียนในอนาคต เขาสามารถกลับมาในเวลานี้และบอกให้ชิอากิเลือกข้อ A เพื่อให้เธอปลอดภัยก็ได้
หลังจากเซฟแล้ว เซจิก็ตอบชิอากิ
"ผมไม่สามารถตัดสินใจแทนเธอได้ เธอต้องตัดสินใจด้วยตัวเอง ฮารุกะและโรงเรียนมีความสำคัญกับเธอดังนั้นเธอต้องเป็นคนตัดสินใจที่จะเลือกว่าอะไรสำคัญมากกว่าสำหรับเธอ"
ระบบไม่ได้มีการแจ้งแก่เขาให้รู้ว่าคะแนนของเขาเพิ่มขึ้นในตอนนี้
ถ้านี้เป็นกับเดต ซิมในชีวิตจริงแล้วล่ะก็ ตัวเลือกนี้น่าจะเป็นทางเลือกที่ผิด ทางตัวเลือก C เห็นได้ชัดว่าเป็นรูทที่ถูกต้อง... เอ้ย ตัวเลือกที่ถูกต้องในการเพิ่มค่าความชอบ
ชิอากิยิ้มออกมา
"ฉันรู้ว่านายจะพูดแบบนี้... นายควรใช้โอกาสนี้ในการแสดงท่าทางเท่ๆออกมานะ! นายควรจะบอกให้ฉันอยู่ที่โรงเรียนต่อไปและสัญญาว่าจะปกป้องฉัน ถ้านายบอกแบบนี้ล่ะก็ ฉันอาจจะตกหลุมรักนายไปแล้วก็ได้น่า~"
เซจิหัวเราะออกมาเบาๆ "ทำไมผมต้องทำให้เธอตกหลุมรักผมด้วยล่ะ? เธอทำเสียงเหมือนผมเป็นคนชอบทำเท่อย่างนั้นแหล่ะ"
"เอ๊ะ นายไม่ได้เป็นงั้นเหรอ~?"
"แน่นอน ว่าไม่ใช่!"
ชิอากิหัวเราะเมื่อเธอได้ยินคำตอบ
แม้ว่าเธอจะไม่ได้คำตอบที่เธออยากได้ยิน แต่ก็รู้สึกเหมือนนี้เป็นสไตล์ของเซจิ
‘เขาไม่จำเป็นต้องทำตัวเท่หรอกเพราะเขาเท่อยู่แล้วจริงๆ’
ทั้งสองกลับไปที่ห้องเรียนหลังจากจบการสนทนา
ไม่นานหลังจากนั้นระฆังส่งสัญญาณก็ถึงจุดเริ่มของชั้นเรียนถัดไป
เหมือนเช่นเคย นักเรียน ครู ห้องเรียน สภาพอากาศและทุกสิ่งล้วนเป็นไปตามปกติ มันเป็นวันที่แดดภายนอกดูสดใสงดงามและอากาศก็เย็นสบาย เป็นวันที่เหมาะสำหรับการเดินเล่นนอกบ้าน
เวลาได้ผ่านพ้นไปแบบนี้ไปเรื่อยๆ และอีกเพียงหนึ่งคาบก่อนที่จะถึงเวลาอาหารกลางวัน
ก่อนที่คาบจะเริ่มต้นขึ้น ใครบางคนก็โทรหาเซจิ
เมื่อเขาตรวจดูโทรศัพท์มือถือของเขา เขาพบว่ามันเป็นของ... โฮชิ อะมามิ!
"ไง อะมามิ" เซจิรับสาย "ฉันได้ยินมาว่านายเป็นไม่สบาย ตอนนี้นายเป็นยังไงบ้าง?"
ไม่มีคำตอบออกมาจากอีกฝั่ง
"อามามิ?" เซจิขมวดคิ้วของเขาและรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
เขาก็ยังไม่ได้รับคำตอบ
"โฮชิ อะมามิ นั่นนายใช่ไหม! ช่วยพูดอะไรสักหน่อยสิ!" เซกิเพิ่มเสียงขึ้น
"รุ่นพี่... " ในที่สุดเขาก็ได้รับการตอบกลับด้วยเสียงที่เขาแทบไม่ได้ยิน "…ผมขอโทษ"
ขอโทษ? หมายความว่ายังไง
จู่ๆเซจิก็มีลางสังหรณ์ว่าจะเป็นเรื่องไม่ดี
"เฮ้ อะมามิทำไมนายถึงต้องขอโทษ!! ตอนนี้นายอยู่ที่ไหน!?" เขาลุกขึ้นยืนและเริ่มตะโกน
การเคลื่อนไหวอย่างฉับพลันและเสียงอันดังก้องของเขาดึงดูดความสนใจจากนักเรียนคนอื่นๆในห้องเรียน
กระดิ่งดังขึ้นเพื่อเริ่มคาบเรียนและคุณครูก็มาถึงห้องเรียนแล้ว
"โฮชิ ตอบฉัน!!!"
เสียงของเซจิดังกึกก้องไปทั่วกว่าเสียงกระดิ่ง
เกือบทุกคนสะดุ้งขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเขาและครูผู้สูงอายุเกือบจะทำหนังสือที่เขาถือไว้ตกมือ
"ฮาราโนะคุง... มันเรื่องอะไรเหรอ?" คุณครูสอนภาษาคนหนึ่งอายุเกินห้าสิบปีถามเขา ในขณะที่เขาปรับแว่นตาของเขา
นักเรียนทุกคนกำลังมองไปที่เซจิ
ตอนนี้เซจิไม่ได้สนใจเรื่องนี้เลย
โฮชิ อะมามิไม่ได้พูดอะไรอีกในสาย ทุกสิ่งที่เขาได้ยินก็คือเสียง บี๊บ ซึ่งบอกว่าโฮชิวางสายแล้ว
เซจิได้สติกลับมาทันที
"ฮาราโนะคุง เธอกำลังจะทำอะไร?" คุณครูสูงวัยถามเขาอีกครั้ง เสียงของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
เซจิหันไปหาครู
"ขอโทษนะครับ คุณครู" เขาพูดอย่างโผงผางขณะที่เขาลุกขึ้นจากที่นั่ง "ผมขอโดดเรียนครับ!"
เขาทิ้งประโยคนี้ไว้ให้กับทุกคนที่เฝ้าดูด้วยความประหลาดใจและตกตะลึงขณะที่เขาออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
ชิอากิและมิกะสายตาของพวกเธอเต็มไปด้วยความสับสนและความกังวล
"ฮาราโนะคุง... เกิดอะไรขึ้นกับเขางั้นเหรอ?"
"แล้วใครคือ... โฮชิ?"
"เขากำลังจะไปไหนน่ะ?"
"ฉันไม่เคยเห็นวิธีการโดดเรียนที่ยอดเยี่ยมแบบนี้มาก่อนเลย... "
นักเรียนทุกคนคุยกันถึงสิ่งที่เกิดขึ้นและเรื่องอื่นๆ
*แฮะ แฮ่ม * ครูขัดจังหวะการพูดคุยของทุกคนโดยการไอ
"นี้มัน... ไม่สมควร!" เขาโกรธมาก
นอกห้องเรียน
เซจิวิ่งผ่านห้องโถงอย่างรวดเร็วและกระโดดลงบันไดสองหรือสามครั้งในขณะที่เขาเดินมาถึงที่บันได
เขายังไม่สามารถโทรหาโฮชิได้
เขาไม่รู้ว่าตอนนี้โฮชิอยู่ที่ไหน เขาสามารถทำได้แค่... วิ่งไปที่บริเวณโรงเรียนม.ต้น!
ด้วยความเร็วของเขาใช้เวลาไม่นานก่อนที่จะมาถึงบริเวณของโรงเรียนม.ต้น
แต่เมื่อเขามาถึงเขาสังเกตเห็นกลุ่มคนรอบๆอาคารเรียน เมื่อเห็นเรื่องนี้เซจิรู้ทันทีว่าเขาสายเกินไป
กลุ่มครูที่มีการแสดงออกอย่างเคร่งขรึมหรือน่าหวาดกลัวรวมเข้าด้วยกัน ตาของพวกเขามองไปที่พื้น
มีของเหลวสีแดงอยู่ตรงนั่น
"โฮชิ อะมามิ!" เซจิวิ่งเข้ามา
ครูทุกคนหันไปพร้อมๆกันเพื่อมองเขา ซึ่งดูเหมือนเกือบจะเป็นฉากที่ตลก
"เธอเป็นใครนะ!?"
"อย่ามาตรงนี้!"
"เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้เขาตะโกนชื่อของเด็กคนนี้ด้วย... "
"คนรู้จักงั้นเหรอ!?"
"ออกไป!" เซจิวิ่งไปที่กลุ่มครูและผลักดันคนเหล่านั้นออกไปเพื่อที่เขาจะสามารถมองเห็นสิ่งที่พวกเขากำลังมองอยู่ได้
สิ่งที่เขาเห็นคือ... บางอย่างที่เขาไม่อยากเห็น
เลือดแดงเข้มปกคลุมไปทั่วพื้นและมีกลิ่นฉุนลอยเข้ามาในจมูกของเซจิ
มีร่างของเด็กผู้ชายที่หน้าเหมือนผู้หญิงที่สวมชุดเครื่องแบบนักเรียนม.ต้นนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น
"อ๊ากกกกกกกกกกกก!!! สารเลวเอ๊ยย!!!" เสียงคำรามของเซจิทะลุผ่านทั่วท้องฟ้า
โฮชิ อะมามิ นักเรียนชั้นม.ต้นปีที่ 3 โรงเรียนมัธยมต้นเซนต์ฮานะ
วันนี้ วันที่อากาศสดใสและมีแสงแดดที่เป็นประกายในเช้าวันจันทร์
วันนี้เป็นวันที่โฮชิ อะมามิได้กระโดดขึ้นลงมาจากอาคารเรียนและตายไป!
