บทที่ 7 ได้พบกัน 4 [รีไรท์อ่านฟรี]
บทที่ 7 ได้พบกัน 4
เชวฮันค่อยๆพยุงร่างกายตัวเองลุกขึ้นยืนโดยอาศัยกำแพงเมืองเป็นเกาะยึด ร่างกายของเขาเซไปด้านซ้ายเล็กน้อยอาจเป็นเพราะข้อเท้าของเขาที่มีอาการบาดเจ็บ แต่คาร์ลไม่ได้เข้าไปช่วยพยุงใดๆเพราะเท่าที่ทำอยู่ในตอนนี้ก็มากเกินพอแล้ว
คาร์ลบอกเชวฮันให้เดินตามเขาไปก่อนที่จะมุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์ที่อยู่ด้านหลังของเมืองอย่างไรก็ตามการใช้ชีวิตในสถานที่แห่งนี้เชวฮันต้องพึ่งพาเขาอยู่ดี
“เมี้ยวววววววววว!”
เจ้าแมวตาสีทองทั้งคู่ต่างวิ่งเข้าไปหาคาร์ลก่อนที่จะใช้หัวของพวกมันคลอเคลียไปที่รองเท้าของคาร์ล เขาเริ่มที่จะหงุดหงิดพวกมัน ‘ถึงจะเอาไก่ให้กินฉันก็ไม่ได้ชอบพวกแกนะ’
เขาไม่ชอบแมวแต่ก็ยังมีคนที่ชอบสัตว์น่ารักแบบๆนี้ เขารู้สึกว่าร่างกายของตนเองเย็นวาบขึ้นก่อนจะหันมองไปรอบๆและเห็นว่าเชวฮันกำลังจ้องมองเขาอยู่
‘ให้ตายสิ...’ คาร์ลเริ่มละล้าละลังไม่รู้จะทำอย่างไรกับลูกแมวทั้ง 2 ตัวดี
“ดูท่าพวกเจ้าจะชอบข้านะ แต่ข้าต้องไปแล้วล่ะ”
คาร์ลไม่เคยเข้าใจว่าทำไมคนถึงชอบพูดกับสัตว์ ทั้งที่ไม่สามารถสื่อสารกันเข้าใจแต่ตอนนี้เขากลับทำแบบคนพวกนั้น เขารีบยืนขึ้นและเดินห่างออกจากลูกแมว
“กรรรจ์!!!!!”
เสียงขู่ของลูกแมวตาสีทองขนสีเงินดังขึ้นคล้ายกับกำลังบอกลูกแมวขนสีน้ำตาลแดงให้กลับไปยังที่เดิมที่พวกมันเคยอยู่และคล้ายกับบอกให้คาร์ลออกไปจากบริเวณนี้ได้แล้ว ส่วนลูกแมวขนสีน้ำตาลแดงไม่ยอมกลับไปมันยังคงจ้องมองคาร์ลต่อไป ส่วนตัวเขาไม่คิดจะหันกลับไปมองพวกมันอีก
“เมี้ยวววววว........ววววววว” เสียงของลูกแมวค่อยๆไกลห่างออกไป คาร์ลลอบมองเชวฮันที่ค่อยๆเดินอย่างกระโผลกกระเผลกก่อนที่เขาจะค่อยๆลดฝีเท้าลงเพื่อให้เชวฮันเดินตามเขาได้ง่ายขึ้น พวกเขาค่อยๆเดินผ่านอาคารบ้านเรือน ร้านเหล้า ตลาด คฤหาสน์ของเหล่าเศรษฐี ก่อนจะมาถึงคฤหาสน์ของท่านเคานต์เดอรัชที่ตั้งอยู่ด้านหลังของเมือง
“เจ้าคิดจะทำอะไร?”
คาร์ลมองไปทางเชวฮันที่หยุดการเคลื่อนไหวลง เขาคงสังเกตเห็นว่าทหารรักษาประตูเมืองได้ทำความเคารพตน พอๆกับที่เห็นชาวเมืองบางส่วนหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับเขา เชวฮันอาจจะตั้งคำถามว่าตนสามารถฆ่าคาร์ลได้ง่ายๆหรือไม่? ก่อนเอ่ยปากถามอีกครั้ง
“เจ้าจะตามมาหรือเปล่าล่ะ?”
ตามที่คาดไว้เชวฮันยังคงเดินตามคาร์ลต่อไป เหตุผลที่เขายังคงตามต่อไปก็เพื่อจะใช้คาร์ลในการสืบหาข้อมูลบางอย่างเช่นเดียวกับการหาคนที่จะรับผิดชอบการจัดงานศพให้แก่ชาวบ้านในหมู่บ้านแฮร์ริส
“นั่นใช่นายน้อยคาร์ลรึไม่ขอรับ...”
ทันทีที่คาร์ลหยุดยืนหน้าคฤหาสน์ ยามรักษาการณ์และทหารองครักษ์ก็ได้ยินเสียงพูดคุยของเขากับเชวฮันก่อนจะทักขึ้นมา
‘เฮ้อ!!....ฉันหวังว่าพวกเขาจะไม่ยุ่งกับเรื่องของเจ้านายหรอกนะ’
มันแปลกที่เห็นพวกเขาหยุดชะงักกับท่าทางที่คาร์ลแสดงออก เนื่องจากตอนนี้เขาอยู่ในร่างของขยะไร้ค่าจึงพยายามอย่างสุดความสามารถในการเลียนแบบคาร์ลตัวจริงเอาไว้ แต่มันจะเป็นเรื่องที่ลำบากไปหน่อยหากจะต้องใช้ชีวิตแบบคาร์ลตัวจริงสิ่งที่เขาปรารถนามีเพียงแค่การดำเนินชีวิตที่เรียบง่ายเท่านั้น คาร์ลขมวดคิ้วมุ่นก่อนที่ทหารองครักษ์จะเปิดประตูให้เขาอย่างรวดเร็ว
“เชิญเข้ามาด้านใน ขอรับ...”
คาร์ลหันกลับไปมองเชวฮัน เช่นเดียวกับคนอื่นๆที่หันไปมองเชวฮันเช่นกัน พวกเขาอยากรู้ว่าขอทานสกปรกที่ตามนายน้อยของตนมาเป็นใคร ช่างน่าสงสัยเหลือเกินในสายตาของพวกเขา
“ตามข้ามา.....” เชวฮันน่าจะทราบถึงสถานะของคาร์ลในตอนนี้ เขายังคงเดินกระเผลกเมื่อเดินเข้ามาใกล้คาร์ล เขามองเชวฮันอย่างใจเย็นก่อนจะหันหลังกลับทันทีที่เห็นเชวฮันยืนอยู่ด้านหลังของตน
......ตอนนี้ใจของเขาเต้นแรงแทบจะกระโดดออกมาแล้ว....
‘ฉันมั่นใจว่าเขาคิดจะใช้ฉันเป็นตัวประกันถ้าหากเกิดอะไรขึ้น นั่นอาจเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาเลือกยืนอยู่ข้างหลังฉัน’
เขามั่นใจว่าเชวฮันจะไม่ฆ่าเขาแต่ถึงอย่างไรความคิดที่ว่าตัวเองถูกจับเป็นตัวประกันก็ยังทำให้มีผลกระทบทางจิตใจของเขาอย่างรุนแรง คาร์ลขมวดคิ้วมุ่นขณะที่มองไปยังทหารองครักษ์ 2 คนที่ติดตามพวกเขามา
‘ไม่ต้องตามข้ามา ....’
ทหารองครักษ์สังเกตเห็นสัญญาณที่คาร์ลส่งให้ผ่านสายตา ก่อนที่เขาทั้ง 2 จะหันมามองคาร์ลสลับกับมองไปที่เชวฮัน ก่อนที่ทหารองครักษ์หนึ่งนายจะเดินเข้ามาหาเชวฮันและคาร์ลที่กำลังมีใบหน้าที่แข็งกระด้าง
ทหารองครักษ์ทั้ง 2 ยังคงเชื่อในสัญชาตญาณของตนและยังคงตั้งใจดูแลความปลอดภัยของเจ้านายได้อย่างยอดเยี่ยม สมแล้วที่เป็นทหารของท่านเคานต์เฮนิตัส
‘ดีมาก...คิดแล้วว่าพวกนายจะทำแบบนี้นับว่าเป็นทหารที่ยอดเยี่ยม'
ก่อนจะมีทหารองครักษ์หนึ่งนายที่แยกตัวออกไปเมื่อพาเขามาถึงหน้าที่พักของตน
“นายน้อยกลับมาแล้วหรือขอรับ?”
“ใช่แล้วรอน.....”
ตาแก่คนนี้น่ากลัวจริงๆ รอนกำลังรอคาร์ลอยู่ทางเข้าประตู เขาไม่คิดว่าตาแก่จะรอเขากลับมาจริงๆแต่ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีแล้วกัน สายตาของรอนหันไปมองเชวฮันก่อนรอยยิ้มที่อ่อนโยนจะแข็งค้างไป รอนต้องสัมผัสได้ถึงพลังและความสามารถของเชวฮันได้อย่างแน่นอน
เชวฮันเองก็จ้องมองรอนเช่นเดียวกัน คาร์ลไม่สนใจว่าพวกเขาส่งสายตาโจมตีกันแบบใดเพราะตัวเขายังมีสิ่งอื่นที่ต้องทำ
“ตามข้ามา......” คาร์ลส่งเสียงเรียกเชวฮันอีกครั้งและเริ่มออกเดิน พ่อบ้านรอนรีบวิ่งตามคาร์ลมาทันที
“นายน้อยมีสิ่งใดเกิดขึ้นหรือขอรับ? กระผมจะดูแลแขกคนนี้เองเพียงแค่นายน้อยสั่งมา”
“ไม่ต้อง...” ก่อนจะมีคนอื่นอีกที่เข้ามาใกล้คาร์ลขณะที่รอนกำลังพูดกับคาร์ล
“นายน้อยกลับมาจากการดื่มแล้วหรือขอรับ?” รองพ่อบ้านฮันส์นั่นเอง
‘อ่า...เขาเป็นคนดูแลฉันนี่นา...’ คาร์ลเดาะลิ้นตัวเองและไม่สนใจกับคำถามของฮันส์ เขาเปิดฝาขวดเหล้าออกก่อนที่จะสาดเหล้าไปที่ฮันส์ทันที
~ ซ่า…… ~
“อ๊ะ!” ฮันส์ยกมือปิดหน้าของตนก่อนจะขยับตัวเองออกห่าง เกิดความเงียบขึ้นในฉับพลัน
“เตราะ!” คาร์ลเดาะลิ้นตัวเองอีกครั้งพร้อมกับที่ฮันส์เงยหน้าขึ้นด้วยใบหน้าที่แดงก่ำด้วยความอายก่อนที่เขาจะหันหน้าไปยังคาร์ล
“เอานี่ไป”
“ขอรับ...” ฮันส์รับขวดเหล้าจากคาร์ลด้วยสีหน้าว่างเปล่า
“ข้าจะสาดมันใส่หน้าเจ้าอีกในครั้งหน้า!”
ฮันส์หน้าซีดเผือดลงทันทีที่ได้ยินคำพูดของคาร์ล แต่ตอนนี้เขาไม่คิดที่จะสนใจมันอีก ก่อนที่จะเดินต่อไปเมื่อรวมกับการปรากฏตัวของฮันส์ตอนนี้มีคนที่ติดตามเขารวมเป็น 4 คนแล้ว คาร์ลหันกลับไปมองพวกเขาเป็นระยะๆเพื่อแน่ใจว่าพวกเขาจะตามมาถึงจุดหมายปลายทางได้อย่างถูกต้อง
[ ห้องครัว#2]
“นายน้อย....” เขาได้ยินเสียงเรียกอย่างลังเลของฮันส์ที่อยู่ด้านหลังเขา อย่างไรก็ตามรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาค่อยๆกว้างๆขึ้น ‘มันจะจบลงแล้วสินะ’
ตอนนี้บารอคและเชวฮันจะได้พบกันแล้ว หัวใจของคาร์ลเต้นกระหน่ำด้วยความตื่นเต้น ประตูถูกเปิดออกอย่างง่ายดายก่อนที่คาร์ลจะชะงักไปเมื่อเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้า
“เคร้ง เคร้ง เช้ง เช้ง”
รองพ่อครัวบารอค กำลังยิ้มอย่างมีความสุขขณะที่ลับใบมีด เขาดูเหมือนจะชื่นชอบเวลาตนเองลับมีดในตอนที่ตนเองอยู่ในห้องครัวเพียงลำพัง ก่อนที่รอยยิ้มจะหายไปเมื่อคาร์ลปรากฏตัวขึ้น นั่นเป็นเหตุผลที่คาร์ลกลัว...มันน่ากลัวเสมอหากเราจะต้องรับมือกับคนบ้าเพราะเราไม่สามารถรู้ได้ว่าคนบ้าจะลงมือทำสิ่งใด
คาร์ลเดินเข้าไปใกล้บารอคก่อนที่เขาจะทันได้ตอบสนองใดๆต่อคาร์ล เขาแตะไปที่ไหล่ของเชวฮันพลางเอ่ยคำสั่งแก่บารอค
“ทำอะไรให้เขากินด้วย เขาหิว......”
“อะไรนะ?” บารอคถามเสียงแข็งและความกระด้างก็ปรากฏบนใบหน้า ใบมีดที่คมวาวภายในมือของบารอคกำลังสะท้อนเข้าตาของคาร์ล เขาพยายามระงับความสั่นที่เกิดขึ้นในใจของตนเองก่อนจะกล่าวอีกครั้ง
“หาอะไรให้เขากินด้วย เขาหิว....”
“โอ้ววว....” คล้ายได้ยินเสียงของทหารองครักษ์ดังขึ้นแต่เขาไม่ได้สนใจ เขารอฟังคำตอบจากบารอคด้วยความกังวลก่อนที่บารอคจะตอบด้วยท่าทางแข็งกระด้างเช่นเดียวกับใบหน้าของเขา
“กระผมจะทำตามที่นายน้อยสั่งขอรับ...”
เรียบร้อย!!!! บารอค เชวฮันและแม้กระทั่งรอนคนที่เขาไม่ได้คาดไว้ พวกเขาทั้ง 3 คนได้มาเจอกันแล้ว รอยยิ้มสดใสเริ่มปรากฏขึ้นที่ใบหน้าของเขา คาร์ลเริ่มผ่อนคลายลงก่อนจะเอ่ยคำสั่งแก่บารอคด้วยเสียงที่สูงขึ้นเล็กน้อย
“เตรียมอาหารให้ข้าด้วย ข้าก็หิวเช่นกัน” คาร์ลนึกถึงสเต็กจากอาหารมื้อค่ำของเมื่อวาน
“สเต็กของเจ้าเมื่อคืนนี้เยี่ยมมาก เจ้าเป็นพ่อครัวที่ยอดเยี่ยม”
มีดคมในมือของบารอคสั่นเล็กน้อย
“ทำอะไรก็ได้ให้มันอร่อยเหมือนสเต็กที่ยอดเยี่ยมนั่น ....ทำให้เร็วด้วยล่ะ”
คาร์ลหันกลับโดยไม่รอคำตอบใดๆจากบารอค จากนั้นก็ออกจากห้องครัวและมุ่งหน้าไปที่ห้องของตน ทหารอารักขาและฮันส์ยังคงตามเขาไปก่อนจะเอ่ยถามเขาด้วยความรวดเร็ว
“กระผมควรทำอย่างไรกับแขกคนนี้ดีขอรับ?”
“เขาเป็นแขกของข้า เจ้าดูแลเขาให้ดีแล้วกัน”
ในเมื่อเขาสามารถพาพวกเขาทั้ง 3 คนมาเจอกันได้แล้วเขาก็ไม่สนใจที่จะจัดการอะไรต่อในวันนี้
บารอคและรอน เป็นคนที่สามารถบอกถึงความแข็งแกร่งของเชวฮันได้ ในนิยายเรื่องนี้บารอคได้สาบานว่าจะจงรักภักดีต่อเชวฮันเพราะพลังอันแข็งแกร่งของเขา ดังนั้นบารอคจะต้องเกิดความภักดีกับเชวฮันเมื่อได้เห็นพลังของเชวฮันในครั้งนี้ด้วยเช่นกัน แน่นอนว่าคาร์ลมีแผนการอื่นๆในกรณีที่บารอคไม่สามารถเห็นความสามารถของเชวฮันได้ สิ่งที่คาร์ลต้องทำคือการทำให้เชวฮันสู้ชนะใครสักคนจะเป็นใครหรือสิ่งใดก็ได้ที่ไม่ใช่เขา อ่า!! และบารอคจะต้องอยู่ที่นั่นด้วย ถึงแม้ว่าแผนการอาจจะมีช่องโหว่อยู่บ้างแต่คาร์ลก็คิดถึงสิ่งต่างๆมากมายที่พอจะทำได้
“ฮันส์ เลิกทำให้ข้ารำคาญเจ้าได้แล้ว แค่นำอาหารมาให้ข้าที่ห้องก็พอถ้ามันทำเสร็จแล้วนะ”
เป็นไปตามที่คาดไว้...รอนไม่ตามเขามา คาร์ลทิ้งทหารองครักษ์และฮันส์ไว้หน้าประตูก่อนที่จะปิดประตูลงและทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มตอนนี้เขามีความสุขมาก ความอ่อนเพลียและฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้เขาเผลอหลับไปก่อนที่อาหารจะถูกนำมาเสริ์ฟ
และนั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้คาร์ลไม่รู้ว่า....ตอนนี้มีดสำหรับทำอาหารของบารอคกำลังจะตัดไปที่คอของเชวฮันและมีดคมของรอนกำลังแทงเข้าไปที่หัวใจของเชวฮันเช่นกัน แน่นอนว่าการโจมตีของพวกเขาทั้งคู่...ล้มเหลว !! นี่เป็นเหตุการณ์ที่คนอื่นไม่สามารถรู้เห็นได้นอกจากคน 3 คนที่อยู่ในเหตุการณ์นี้เท่านั้น
