บทที่ 18 พบมังกร 1 (2) [อ่านฟรี]
บทที่ 18 พบมังกร 1 (2)
ในขณะที่ชายชรากล่าวถึงเหล้าว่าทำไมจึงมีรสชาติดี คาร์ลก็เอ่ยชมก่อนจะยกขวดเหล้าขึ้นไปหาชายชรา
“ท่านมีเหล้านี่ จำนวนมากใช่หรือไม่?”
“ขอรับ...ค่อนข้างมาก”
“เอาเหล้านั้นออกมาเพิ่มและส่งมันไปรอบๆเพื่อทุกคนที่นี่”
“นายน้อย! ไม่จำเป็นต้อง...........”
รองหัวหน้าองครักษ์ตะโกนออกมาด้วยใบหน้าอันร้อนรน แต่ดวงตาของเขากลับจดจ่ออยู่กับขวดในมือของคาร์ล และทหารที่เหลือก็กำลังมองมายังสิ่งเดียวกัน มันเป็นเรื่องธรรมชาติ....คาร์ลได้ตระหนักถึงสิ่งที่พวกเขาคิด
“แค่ดื่ม ....ข้าบอกให้พวกเจ้าดื่ม....เข้าใจหรือไม่?”
สายตาของทหารที่มีอยู่ทั้งหมดเริ่มส่องประกาย นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขารู้สึกตื่นเต้นที่ได้เห็นขวดในมือของ คาร์ล เขามองดูชายชราเจ้าของโรงแรมที่กำลังตื่นเต้นดีใจที่สามารถขายเครื่องดื่มได้จำนวนมาก ก่อนจะลำเลียงเหล้าและของว่างมาแจกจ่ายให้ทุกคนที่นั่นก่อนสายตาของเขาจะคมกล้าขึ้น
คาร์ล เฮนิตัส มนุษย์คนนี้มีความคอแข็งต่อเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มาก ทุกคนคิดว่าเขากำลังเมาเพราะใบหน้าที่แดงก่ำและเขาจะเกิดอาการปวดหัวทุกครั้งเมื่อเขาดื่ม แต่ความจริงก็คือเขาทำทุกสิ่งเหล่านั้นโดยไม่ได้มีอาการเมาเลย
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมในหัวของคาร์ลจึงแจ่มชัดในตอนนี้ เขาดื่มเหล้าต่ออีกสามสิบนาทีก่อนที่จะมองไปทางเชวฮันและเริ่มพูด
“เชวฮันมาประคองข้าที ข้าจะขึ้นไปพักผ่อนแล้ว”
“ให้ข้าทำเถิด...นายน้อย”
“ไม่เป็นไร...ทานรองหัวหน้าองครักษ์ท่านพักเถิด ทหารคนอื่นๆก็เช่นกันถือเป็นการตอบแทนสำหรับการต่อสู้เมื่อวานแล้วกัน?นี่ไม่ใช่พื้นที่ที่เป็นอันตราย อีกอย่างข้ารู้สึกไม่ค่อยดีกับการรักษาเวรยามตลอดเวลานั่น พวกเจ้าผ่อนคลายและสนุกสนานกันเถิด”
“นายน้อย---”
“ข้าเหนื่อยแล้ว...ขอตัวก่อน”
มันจะกลายเป็นเรื่องยุ่งยากถ้าหากรองหัวหน้าองครักษ์หรือทหารคนอื่นๆตามเขาไป ขอบคุณอะไรก็ตามแต่ที่ทำให้พวกเขาไม่สนในคาร์ลอีกอาจเป็นเพราะเขามีเชวฮันคนที่ไม่ดื่มเหล้าสักหยดอยู่ข้างกายอีกทั้งยังเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดทำให้พวกเขาไม่มีอะไรต้องกังวลเพราะพวกเขามั่นใจว่าเชวฮันจะสามารถคุ้มครองเขาได้
‘เหลือเพียงแค่หนึ่งคน’
มันง่ายที่จะหลีกเลี่ยงจากทหารยามที่เฝ้าหน้าประตูและรอบๆโรงแรม แต่รอนก็ยังคงเหลืออยู่ ฮันส์และรอนไม่เคยเข้ามาในห้องถ้าเขาไม่อนุญาตให้เข้ามา อย่างไรก็ตามความแตกต่างระหว่างสองคนนั้นก็ค่อนข้างชัดเจน ฮันส์ไม่มีฝีมือพอที่จะรู้ว่าเขายังอยู่ในห้องหรือไม่แต่รอนนั้นมีฝีมือที่ดีเขาสามารถรู้ได้อย่างง่ายดายว่าคาร์ลจะแอบออกจากห้องไปในตอนไหน
‘หรือตาแก่นั่นคอยจับตาดูฉันกันนะ?’
ในความเป็นจริงรอนอาจไม่ได้สนใจว่าคาร์ลจะแอบหนีออกไปหรือจะแอบออกไปทำอะไร นั่นเป็นวิธีที่เขาทำจนถึงบัดนี้ แต่ถึงอย่างนั้นคาร์ลไม่อยากเสี่ยงเขาไม่ต้องการให้เกิดสิ่งที่น่ารำคาญในอนาคตได้ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะบอกรอนล่วงหน้า
เมื่อเห็นรอนเดินตามหลังเชวฮันมา คาร์ลเลยรีบแจ้งความต้องการอย่างรวดเร็ว
“รอน....ข้าจะออกไปข้างนอก...มันเป็นความลับ...เจ้าคงเข้าใจนะ”
ตาแก่นี้เป็นคนชอบดื่มเหล้าแต่ไม่ได้ดื่มในคืนนี้ เขามีแต่จ้องมองมาที่คาร์ลตลอดทั้งคืน เขาเป็นคนที่น่ากลัวจริงๆ รอยยิ้มอันอ่อนโยนที่รอนมอบให้กับเขาตอนนี้มันยิ่งดูน่ากลัวขึ้น
“กระผมเข้าใจ....กระผมจะรอนายน้อยนะขอรับ”
‘รอฉัน ....ตูดแกนะสิ’
ตามที่คาดไว้รอนตอบตกลงโดยไม่ได้พูดอะไรมาก คาร์ลยังคงได้รับการประคองจากเชวฮันในขณะที่เขากำลังเดินเข้าไปในห้องของตน
“ข้าจะพักผ่อนแล้ว ฮันส์...รอน...อย่าเข้ามาปลุกข้านอกจากจะมีเรื่องเร่งด่วนเท่านั้น พวกเจ้ารู้ใช่มั้ย?ว่าจะเป็นเช่นไรหากมีใครมารบกวนการหลับของข้า?”
ในอดีตมีข้ารับใช้ถูกคาร์ลสบถด่าอย่างรุนแรงเมื่อต้องทำหน้าที่ในการปลุกคาร์ลขึ้นมาแต่งตัวตามคำสั่งของรอน แม้ว่าคาร์ลไม่ได้ทำร้ายร่างกายใครก็ตามแต่ข้ารับใช้คนนั้นก็เดินไปรอบๆคฤหาสน์เพื่อบอกข้ารับใช้คนอื่นว่าตนรู้สึกราวกับว่าเขาโดนต่อยอย่างรุนแรงจากคำสบถด่านั่น
“ขอรับนายน้อย...กรุณาพักผ่อนให้เต็มอิ่มนะขอรับ”
“นายน้อย....เดี๋ยวกระผมจะเฝ้าดูความเรียบร้อยด้านนอกห้องของนายน้อยเองนะขอรับ”
คาร์ลตัวแข็งทื่อไปชั่วครู่เมื่อได้ยินประโยคนั้นจากรอนแต่ก็ยืนมองคนทั้งสองถอยห่างออกไปก่อนจะก้มกระซิบบอกเชวฮัน
“เจ้าขึ้นมาหาข้าทางหน้าต่างแล้วกันและทำให้เงียบที่สุด เข้าใจมั้ย?”
เชวฮันพยักหน้าอย่างรวดเร็วและเดินตามอีกสองคนออกจากห้องและปิดประตู
“เมี้ยว เมี้ยว” “เมี้ยว เมี้ยว”
“ถึงเวลาแล้วเหรอ?”
คาร์ลพยักหน้าให้กับออนและฮง เมื่อทั้งสองมาตามเขาที่ห้องและเปิดกล่องเวทย์ออกทันที
คลิ๊ก!
กล่องถูกเปิดออกก่อนที่คาร์ลจะเอาชุดออกมาจากกล่องนั่นและทำการเปลี่ยนชุดทันที เมื่อเชวฮันปีนหน้าต่างเข้ามาตาของเขาก็ต้องเบิกกว้างด้วยความตกใจ
“ท่านคาร์ล?”
ก่อนที่จะสวมหน้ากาก เขาก็โยนชุดสีดำอีกชุดที่อยู่ในมือของเขาส่งในเชวฮันทันที
“เจ้าก็ต้องใส่มันเช่นกัน”
ลูกกลมสีดำนั่นสามารถหยุดพลังเวทย์ทั้งหมดที่อยู่บริเวณนั้นได้ชั่วคราว แต่นั่นยังไม่เพียงพอคาร์ลไม่ต้องการเสี่ยงที่จะถูกจับตัวได้ นั่นเป็นเหตุผลที่เขาตื่นมาตั้งแต่กลางดึกและเตรียมชุดเหล่านี้ไว้
“มันคืออะไรขอรับ?”
มันเป็นชุดที่มีสีดำ บริเวณอกเสื้อมีดาวสีแดงขนาดใหญ่ถูกล้อมรอบด้วยดาวสีขาวเล็กๆห้าดวง
‘เจ้าชุดนี่นะเหรอ? มันก็เป็นชุดขององค์กรลับนะสิ’
ในนิยาย กำเนิดวีรบุรุษ ได้อธิบายไว้อย่างชัดเจนเกี่ยวกับชุดขององค์กรลับที่เชวฮันจะได้เข้าร่วมทำงานเป็นระยะๆหลังจากนี้ต่อไป ชุดนี้ได้ถูกคาร์ลสั่งทำขึ้นตามที่นิยายได้อธิบายไว้อย่างละเอียดที่สุด และเพื่อความปลอดภัยของตัวเขาเองเขาได้สั่งทำชุดนี้ขึ้นมาต่างหากและเย็บดาวเพิ่มเข้าไปด้วยตัวเขาเอง นั่นเป็นเหตุผลให้ชุดถูกปักเย็บไม่เรียบร้อยเท่าไรนัก แต่มันก็ยังดูสวยดีหากมองมันจากระยะไกลๆ
คนที่ได้เห็นชุดนี้จะไม่จดจำความประณีตในการปักเย็บเสื้อผ้าแต่พวกเขาจะจำได้เพียงว่ามันเป็นชุดสีดำที่มีดาวแดงหนึ่งดวงและมีดาวสีขาวห้าดวง สำหรับเวเนี่ยนที่ไม่เคยได้พบกับองค์กรลับเหมือนเช่นมาร์คควิส สแตนเคยพบมาก่อน หากเขาได้รับรายงานจากผู้ใต้บังคับบัญชาที่ได้เห็นชุดนี้ แน่นอนว่าเขาจะปวดหัวและโกรธแค้นเป็นอย่างมาก
“.....เหมือนเรากำลังจะทำอะไรที่ไม่ดี?”
เชวฮันถามอีกครั้งหลังจากเห็นคาร์ลไม่ตอบอะไร การได้เห็นคาร์ลสวมหน้ากากดำทำให้เขาดูเหมือนคนร้าย
“ใช่...เรากำลังทำอะไรที่ไม่ดี”
คาร์ลเริ่มอมยิ้มภายใต้หน้ากาก
“เรากำลังทำบางอย่างที่ไม่ดีให้กับ...เวเนี่ยน..”
“อ่า........”
เชวฮันเหมือนจะเข้าใจในที่สุดก่อนที่เขาจะรีบชี้ไปที่หน้ากากใบอื่นในมือของคาร์ล
“กรุณามอบมันให้ข้า”
ถึงจะเป็นคนดีเพียงใดก็ต้องมีคนที่เกลียดและต้องการที่จะจัดการกับไอ้เบื๊อกนั่นมันก็คงจะไม่มีอะไรต่างมากนักสำหรับเด็กอายุเพียง 17 ปี แม้จะอาศัยอยู่ในโลกนี้เพียงลำพังเป็นสิบๆปีก็ตาม
“อ้อ.....และเด็กพวกนี้มาจากเผ่าแมว พวกมันเป็นสัตว์อสูร”
คาร์ลได้แนะนำออนและฮงให้เชวฮันได้รู้จักเหมือนกับว่าเป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นเพียงแค่พวกเขาแค่เปลี่ยนการทักทายต่อกันแค่เล็กๆน้อย ๆ เด็กจากเผ่าแมวทั้งสองตัวมีความรู้สึกอ่อนไหวต่อตัวตนที่แท้จริงของ เชวฮันเขาเป็นคนที่มีพลังที่แข็งแกร่งมากและเชวฮันก็ได้สังเกตเห็นว่าแมวเหล่านี้ไม่ใช่แมวตัวน้อยๆแสนน่ารักบอบบางในระหว่างการเดินทางของพวกเขาเลย
“เขาคือเชวฮัน ส่วนนี้คือออนและฮง จบการแนะนำตัวให้รู้จักกันล่ะ ทุกคนคงพร้อมแล้วนะ?”
มีเวลาสั้นๆที่จะเตรียมตัวให้พร้อมก่อนที่คาร์ลจะเอ่ยสั่งแก่เชวฮันที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำที่สวมชุดสีดำและหน้ากากดำเหมือนกัน
“ไปกันเถอะ....”
จากนั้นคาร์ลก็เพิ่มคำสั่งแก่เชวฮันเป็นครั้งที่สองเมื่อได้มายืนข้างหน้าต่าง
“พาข้าออกไปด้วยเมื่อเจ้าจะกระโดดออกทางหน้าต่างข้าไม่สามารถจะกระโดดลงไปโดยไม่ได้รับบาดเจ็บ”
เชวฮันถอนหายใจยาวเป็นครั้งแรกต่อหน้าคาร์ล ออนและฮงเดินเข้าไปหาเชวฮันพลางใช้อุ้งเท้าตบไปเบาๆที่เท้าของเขาเพื่อปลอบใจเชวฮัน ก่อนที่จะได้ยินเสียงคาร์ลเร่งพวกตน
“เร็วเข้า....”
กลุ่มคนที่สามารถออกจากโรงแรมได้อย่างปลอดภัยกำลังมุ่งหน้าไปยังภูเขาที่เป็นสถานที่ตั้งของคฤหาสน์และคุกที่ใช้คุมขังมังกร
