บทที่ 12 เอามันออกมา 5 (2) [อ่านฟรี]

บทที่ 12 เอามันออกมา 5 (2)

บิลอสมีท่าทางชะงักนิ่งไป ขณะที่เขาถามคาร์ลที่กำลังจิบชาและมองออกไปนอกหน้าต่าง

“นายน้อยดูเหมือนท่านจะเปลี่ยนไป?”

เมื่อคาร์ลหันกลับมามองบิลอส เขาก็ส่งยิ้มให้คาร์ลเต็มหน้า คาร์ลลดมือของเขาไปวางที่คางพลางจ้องมองไปที่บิลอส

“นายน้อยดูแตกต่างจากชื่อเล่นของท่านนัก”

“ชื่อไหน? ขยะไร้ค่าหรือไม่?”

บิลอสมองเห็นมุมปากของคาร์ลยกสูงขึ้น แน่นอนว่าเขาแตกต่าง คาร์ลคนนี้ไม่ใช่ขยะไร้ค่าที่เขารู้จัก เจ้าขยะนั่นไม่รู้ว่าเขาควรแสดงออกต่อผู้อื่นอย่างไรจะมีเพียงแต่รอยยิ้มดูแคลนคนอื่นก็เท่านั้น

‘ฉันควรจะได้ดื่มเหล้าสักเล็กน้อยและก็หักขาเก้าอี้เล่นหรืออะไรดี?’

บิลอสไม่ทราบว่าคาร์ลกำลังคิดอะไรอยู่

“ใช่แล้วขอรับ นายน้อยคือขยะ...ท่านไม่เคยเป็นเด็กหนุ่มที่ทำตัวมีค่าเลยสักครั้งนี่ขอรับ?”

เขาไม่กลัวหรือ? คาร์ลไม่สามารถยับยั้งความแปลกใจนี้ได้ แต่สงสัยว่าบิลอสกล้าพูดเช่นนี้กับลูกชายของท่านเคานต์ได้อย่างไรแถมเป็นลูกชายคนโตของผู้ครองนครแห่งนี้ซะด้วย? นี่เขาดื่มเหล้ามาหรืออย่างไรแต่คาร์ลไม่ต้องการที่จะสู้กับบิลอส เขาคือคนที่จะเข้าสู่สมาคมการค้ารายใหญ่และบิลอสก็จริงใจเขาไม่มีแม้แต่รอยยิ้มเมื่อเอ่ยประโยคนั้นขึ้นมาด้วยซ้ำ

‘ท่านไม่เคยเป็นเด็กหนุ่มที่ทำตัวมีค่าเลยสักครั้งนี่ขอรับ?’

คาร์ลตัดสินใจตอบคำถามของบิลอส มันไม่ใช่คำถามที่ยากที่จะตอบ มันง่ายกว่าการคิดหาวิธีหาเงินเมื่อไม่มีเงินใช้เสียอีก

“บิลอส”

คาร์ลมีรอยยิ้มบนใบหน้าแต่ไม่ได้หัวเราะเมื่อเขาเอ่ยเรียกบิลอส

"เจ้าไม่สามารถเรียกพ่อของเจ้าว่า 'พ่อ' และเจ้าไม่สามารถเรียกพี่ชายของเจ้าว่า 'พี่ชาย'ได้"

สายตาของบิลอสเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เขาเริ่มสังเกตนายน้อยที่อยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้ เขาโดนแตะจุดอ่อนที่สุดของตัวเขาเช่นเดียวกับที่เขาเลือกแตะจุดอ่อนที่เจ็บปวดที่สุดของนายน้อยคาร์ลเช่นกัน

คาร์ลสบตาของบิลอสเล็กน้อย ฝนข้างนอกเริ่มตกหนักขึ้นคาร์ลเริ่มทำลายความเงียบที่เกิดขึ้นก่อนส่งยิ้มให้กับบิลอสเมื่อเอ่ยถาม

“เจ้าคงอยากจะเป็นเพียงแค่ลูกเมียน้อย? เจ้าพอใจรึ?”

บิลอสรู้สึกได้ถึงสายตาแหลมคมที่ทิ่มแทงตัวเขาจากคาร์ล

“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่อยากเป็นเช่นนั้น”

คาร์ลเอนตัวลงพิงพนักเก้าอี้ก่อนจะทอดสายตาด้วยท่าทางที่เหมือนการรำลึกถึงอดีต

“ข้าทำตัวเหมือนขยะไร้ค่ามาประมาณ 10 ปีตั้งแต่ข้ามีอายุเพียง 8 ขวบ”

‘ว้าว! ฉันกำลังคิดว่า คาร์ล เฮนิตัส เริ่มทำอะไรสกปรกๆตั้งแต่อายุ 8 ขวบเริ่มดื่มเหล้าตั้งแต่อายุ 15 ปี’

คาร์ลได้คิดถึงเรื่องในอดีตของคาร์ลอยู่ในใจของเขาและเริ่มยิ้ม  รอยยิ้มนั้นดูน่ากลัวสำหรับบิลอส

ขณะนั้นมีเสียงเบาๆแทรกผ่านสายฝนไปหาคาร์ลและบิลอส

ตึง! ตึง! ตึง! ตึง! เสียงคนกำลังเดินบันไดขึ้นมา

คาร์ลมองผ่านไหล่ของบิลอสไปยังทางเข้าชั้นสาม เขาเห็นศีรษะใครบางคนกำลังโผล่ขึ้นมา...ผมสีดำ....เขาคือเชวฮัน ด้านหลังของเขาคือรอน คาร์ลได้สั่งให้ข้ารับใช้ให้แจ้งแก่เชวฮันเพื่อมาที่ร้านชาแห่งนี้ในตอนกลางวัน คาร์ลขยับตัวออกห่างจากสายตาของคนทั้งคู่เพื่อสนทนากับบิลอส เชวฮันและรอนเดินพ้นบันไดขึ้นมาและมองหาคาร์ล ขณะที่คาร์ลเริ่มพูดกับบิลอส

“บิลอส”

ใบหน้าที่ฝืนทนของบิลอสทำให้มันรู้สึกถึงความหนาวเหน็บได้

“ท่านสามารถทิ้งสิ่งที่ท่านทำมาตลอดสิบปีได้...”

แววตาของคาร์ลเริ่มเป็นประกายขึ้นเรื่อยๆ

“ข้าไม่สามารถอยู่เป็นขยะไร้ค่าได้ตลอดไป”

แน่นอนว่าคาร์ลยังคงใช้เงินทั้งหมดตามที่ต้องการและทำทุกอย่างที่พอใจแม้ว่าเขาจะไม่ใช่ขยะก็ตาม เขาจะมีชีวิตที่สงบสุขและมีความสุขกับชีวิตเหมือนลูกชายของขุนนางที่ร่ำรวย แม้ว่าสิ่งนี้จะต่างไปจากทิศทางการใช้ชีวิตของบิลอส แต่สิ่งที่สำคัญคือการที่ทั้งคู่จะไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างเดิมที่เคยเป็นมา

“เจ้าไม่เหมือนกันหรือ?”

ริมฝีปากของบิลอสค่อยๆขยับขึ้น จากนั้นเขาก็โค้งคำนับและเริ่มหัวเราะในใจ หลังจากหัวเราะอย่างเงียบๆ บิลอสก็เงยหน้าจ้องมองไปที่คาร์ล

“กระผมเหนื่อยกับมันจริงๆ” บิลอสหัวเราะเมื่อเขาบอกว่าเขาเหนื่อยกับมัน

“ใช่มั้ย? ข้าบอกเจ้าแล้ว”

คาร์ลยักไหล่ของตัวเองก่อนจะเรียกเชวฮันและรอนมาหาตน ในขณะนั้นบิลอสก็ลุกจากที่นั่งและเริ่มพูด

“นายน้อย”

“มีอะไร?”

“กระผมจะไปพบนายน้อยที่เมืองหลวง”

“ทำไมถึงตื้อเช่นนี้?”

คาร์ลบอกให้บิลอสออกไปก่อนที่บิลอสจะโค้งคำนับอย่างสุภาพและเดินจากไป

รอน เชวฮันและบิลอสเดินสวนผ่านกันมีเพียงแค่สบตากันเล็กน้อยแต่พวกเขาก็ไม่ได้สนใจกันเท่าใดนัก

‘เยี่ยม!’

คาร์ลยินดีกับฉากนั้นแทบไม่ได้เฉียดเข้ากันมากนักแต่มันก็เป็นเหตุการณ์ที่เหมือนในหนังสือ คาร์ลเริ่มส่งยิ้มให้คนอื่นๆด้วยความพึงพอใจ

“รอน...ข้ารู้ว่าเจ้าจะมากับเขา ตามที่ฮันส์ได้บอกกับข้าว่าบารอคได้ไปกับพวกเจ้าด้วย แต่ข้าคิดว่าเขาคงกลับไปที่ห้องครัวแล้ว เขาเป็นคนที่มีความรับผิดชอบด้านงานครัวที่ดี”

“นายน้อยสนิทกับคนคนนั้นหรือขอรับ?”

“ไม่?”

“...เป็นเช่นนั้น.....”

คาร์ลผลักให้มันเป็นเรื่องไม่สำคัญ แต่รอนได้ยินมัน เขาได้ยินเสียงของคาร์ลบอกว่าเขาไม่สามารถจะเป็นขยะได้ตลอดไป

คาร์ลหยุดมองรอนที่มีอาการระแคะระคายตนก่อนจะหันไปสบตาของเชวฮัน

“ข้าเดาว่าท่านไม่สามารถเชื่อข่าวลือนี้ได้”

‘เขาพูดอะไรน่ะ?’

คาร์ลละความสนใจในคำพูดของเชวฮัน ขณะนั้นบิลอสน้ำถ้วยชาสองใบที่เขาได้สั่งไว้ล่วงหน้า

“กระผมควรจะให้ชาเหล่านี้กับสุภาพบุรุษทั้งสองนี่?”

“ใช่”   คาร์ลเริ่มยิ้มอีกครั้ง

“ข้าสั่งให้พวกเขาล่วงหน้า”

คาร์ลหยิบถ้วยชาขึ้นมาทีละใบก่อนจะวางไว้หน้าของทั้งคู่ ชาที่อยู่ตรงหน้าเชวฮันเป็นชาที่เขาสุ่มเลือกจากเมนูในร้านของบิลอส  สำหรับรอน

“ข้าสั่งให้เจ้าเป็นพิเศษเพราะดูเหมือว่าเจ้าจะชอบดื่มมันมาก ทำไมเจ้าถึงนำมันมาให้ข้าทุกวัน?”

มันคือชามะนาวอุ่นๆ คาร์ลสังเกตเห็นอาการที่แปลกไปของรอนก่อนจะรู้สึกพึงพอใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดกว่าที่เขารู้สึกมาตลอดทั้งวัน

1 ฮงกิลดง เป็นอาชญากรของเกาหลีใต้ในสมัยราชวงศ์โชซอน ที่มีเรื่องราวคล้ายคลึงกันคือการเป็นลูกนอกสมรส