บทที่ 10 เอามันออกมา 3 (2) [อ่านฟรี]
บทที่ 10 เอามันออกมา 3 (2)
หนึ่งคือเจ้าหญิงแห่งอาณาจักรที่อยู่ใกล้เคียงซึ่งกำลังเดินทางกลับไปยังอาณาจักรของเธอหลังจากที่รอดตายจากการลอบสังหารและอีกคนเป็นเด็กที่ได้รับบาดเจ็บ และแน่นอนว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาเขาคือทายาทของราชาหมาป่า มันเป็นไปได้ที่เขาอาจจะกลายร่างเป็นหมาป่าเมื่อใดก็ได้
เจ้าหญิงโรสลินแข็งแรงและเย็นชา เธอมีพลังเวทย์ในการทำลายล้างสูงที่ยากจะควบคุมได้ก่อนที่เชวฮันจะสามารถสอนเธอให้ใช้พลังได้อย่างเหมาะสม เธอไม่สนใจในการขึ้นครองบัลลังก์ เป้าหมายของเธอคือการสร้างเมืองแห่งอาคมที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในทวีป เช่นเดียวกับที่จะเติบโตเป็นวีรสตรีที่ยอดเยี่ยมเมื่อได้เข้าใกล้เป้าหมายที่ตั้งใจไว้
‘ท่านดยุคแห่งอาณาจักรที่พยายามลอบสังหารโรสลิน จะถูกบารอคทรมานอย่างโหดเหี้ยมในอนาคต’
หัวใจของคาร์ลเริ่มสั่นสะท้าน ขณะที่นึกขึ้นมาได้ว่าฉากทรมานในนิยายเรื่องนี้สามารถอธิบายภาพไว้ได้อย่างชัดเจน อ่า....หัวใจของเขาเต้นรัวแรงเล็กน้อย
“โรสลิน .....ล็อก.....”
“ใช่...นั่นคือชื่อของสองคนนั้น ข้าดีใจที่เจ้ารู้ว่าต้องอ่านมันยังไง”
เชวฮันยังคงจ้องมองที่ชื่อทั้งสอง และสายตาของคาร์ลก็หยุดอยู่ที่ชื่อของล็อก
ล็อก...โลกนี้มีเผ่าพันธุ์อื่นๆเช่นเอล์ฟ คนแคระ และสัตว์อสูร อย่างไรก็ตามเผ่าพันธุ์ที่มีความลับมากที่สุดก็คงเป็นเผ่าพันธุ์สัตว์อสูร
สัตว์อสูรจะถูกรวมเขากับเหล่าสัตว์เดรัจฉาน นก และเหล่าแมลงต่างๆ เหล่าสัตว์อสูรจะแตกต่างจากสัตว์ประหลาดทั่วไปคือลักษณะการดำรงชีวิตของพวกมัน
‘ล็อกมีสายเลือดอันบริสุทธิ์ของเผ่าพันธุ์มนุษย์หมาป่า....’
ล็อกได้รับการถ่ายทอดสายเลือดเพื่อการปกครองอำนาจของเผ่าพันธุ์หมาป่า สัตว์อสูรที่มีสายเลือดบริสุทธิ์มักจะดูอ่อนแอและธรรมดาเมื่ออยู่ในรูปลักษณ์ของสัตว์หรือมนุษย์อย่างเดียว อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าสังเวชหรือการกลายร่างพวกเขาจะกลายเป็นสิ่งที่โหดร้ายรุนแรงมากขึ้นกว่าเดิม และล็อกเป็นผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียวของเผ่าพันธุ์มนุษย์หมาป่าสีน้ำเงิน
คาร์ลนำแผนที่ออกมาจากลิ้นชักและเปิดมันขึ้นมาบนโต๊ะ
“เจ้าจะเริ่มต้นออกเดินทางไปพร้อมข้า...” จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่ตำแหน่งหนึ่งบนแผนที่
“เราจะแยกกัน ณ จุดนี้ เจ้าเพียงทำตามสิ่งที่ข้าเขียนไว้บนกระดาษนั่น”
เชวฮันไม่ได้เอ่ยคำถามใดๆออกมาและตั้งใจฟังอย่างเงียบๆ คาร์ลเหลือบมองเชวฮันเล็กน้อย เขามีเหตุผลที่ต้องให้เชวฮันไปกับเขาจนกว่าจะถึงจุดนั่น
‘เขาต้องหลีกเลี่ยงการเจอมังกรบ้านั่น’
จุดเริ่มต้นของนิยายเรื่อง กำเนิดวีรบุรุษ ก็เหมือนเช่นนิยายเรื่องอื่นๆ ตัวร้ายคนใหม่จะต้องปรากฏตัวขึ้นต่อจากคาร์ล และแน่นอนว่าตัวร้ายคนอื่นยากที่จะจัดการได้ง่ายๆ เหมือนคาร์ล
จอมวายร้ายคนต่อมาเขาร่วมมือกับมาร์ควิสผู้ที่เป็นหนึ่งในขุนนางผู้สูงศักดิ์ ตลอดช่วงเริ่มต้นของนิยายเขาเป็นศัตรูที่ต้องปะทะกับองค์รัชทายาทและเชวฮันก่อนที่จะถูกกำจัดและหมดบทบาทไปในนิยายเล่มที่ 2 แต่ครั้งนี้เชวฮันอาจจะได้โจมตีมาร์ควิสตั้งแต่ครั้งแรกที่ไปเยือนเมืองหลวง
‘เจ้าบ้ามาร์ควิสชื่นชอบมังกรบ้านั่น’
แน่นอนว่ามันเป็นมังกรบ้า.......
มันเป็นเพียงแค่มังกรทารก มังกรดำถูกทรมานโดยผู้ที่รับคำสั่งจากมาร์ควิสในสถานที่ลับแห่งหนึ่ง พวกเขาฝึกให้มันเชื่อฟังคำสั่งของมาร์ควิส พวกนั้นบ้าเกินไป มังกรเป็นสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกพวกเขาคิดว่าจะสามารถทำให้มังกรมันเชื่องได้อย่างไร?
มันไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิด.....
มาร์ควิสได้รับไข่มังกรจากองค์กรลับและกักขังมันด้วยเวทย์อาคมก่อนจะจับมันล่ามกับโซ่อาคมทันทีเมื่อมันฟักตัวออกจากไข่ คาร์ลไม่สามารถทราบถึงขอบเขตความแข็งแกร่งขององค์กรลับนั้นได้
แต่มังกรก็ถูกเรียกว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกไม่ใช่หรือ?
มังกรดำที่อายุน้อยกว่า 5 ปี ยังไงมันก็คือมังกร..... ในที่สุดมังกรก็คลุ้มคลั่งและอาละวาด มันอาจจะยังเล็กแต่ในนิยายมันสามารถทำลายโซ่อาคมได้เพียงครั้งเดียวหลังมันระเบิดพลังชีวิตของมันออกมา หลังจากที่อาศัยอยู่ในถ้ำและถูกทรมานทุกวันโดยที่ไม่สามารถมองเห็นแสงเดือนแสงตะวันได้มันจึงตัดสินใจหนีออกมาเพื่อหาอิสรภาพ เมื่อมันหลบหนีออกมาได้มันก็สูญเสียความเป็นตัวเองและเริ่มคลุ้มคลั่ง
หมู่บ้านแห่งหนึ่งที่เชวฮันได้พักอยู่กำลังตกอยู่ในอันตรายเนื่องจากมังกรดำที่คลุ้มคลั่งก่อนที่จะจบลงด้วยการต่อสู่กันระหว่างเชวฮันและมังกรดำ
[ เชวฮันมองไปที่มังกรตัวเล็กที่ยาวไม่ถึง 1 เมตร มันสามารถระเบิดภูเขาด้วยร่างเล็กๆนั่นทำให้ชาวบ้านตกอยู่ในอันตรายเป็นอย่างมาก อย่างไรก็ตามเชวฮันไม่สามารถโจมตีมังกรดำตัวนี้ได้ง่ายนัก]
[สายตาของมังกรดำตัวนี้สูญเสียการมีตัวตน ความมีเหตุมีผลไป มันมีแต่ความเจ็บปวดและเต็มไปด้วยความเศร้าโศก อย่างไรก็ตามปากของมังกรดำกลับยกยิ้ม เชวฮันรู้ว่ามันต้องเสียใจมากเพียงใด]
การต่อสู้สิ้นสุดลงด้วยการที่เชวฮันสามารถฆ่ามังกรดำได้ เขาปลดปล่อยมันให้เป็นอิสระด้วยความตาย
คาร์ลต้องไปที่หมู่บ้านนั้น
‘เชวฮันมีวิธีดูแลและป้องกันไม่ให้มันคุ้มคลั่งและสามารถหาทางปลดปล่อยมันได้’
มันไม่มีทางเลือกอื่นเพราะเขาต้องเดินทางไปยังเมืองหลวง เขาจะต้องใช้ทางลัดที่ไกลมากเพื่อหลีกเลี่ยงหมู่บ้านนั้นและนั่นจะต้องใช้เวลานานขึ้นซึ่งมันอาจสามารถเปลี่ยนแปลงเรื่องราวจากในนิยายเพิ่มอีกได้อีก และกว่าจะไปถึงเมืองหลวงก็คงช้าไม่ทันร่วมเข้าเฝ้าพระราชาเป็นแน่
‘ถึงจะเป็นมังกรบ้าแต่มันก็ถูกบรรยายว่าเป็นมังกรที่น่ารัก’
ในนิยายถูกบรรยายว่ามันเป็นมังกรดำที่น่ารักด้วยขาสั้นๆของมัน มันเป็นสิ่งที่น่ากลัวและน่าหดหู่ที่สิ่งมีชีวิตที่น่ารักแบบนี้ต้องคลุ้มคลั่งและสร้างความโกลาหลวุ่นวายแบบนี้ขึ้นมา คาร์ลตัดสินใจที่จะหยุดคิดถึงเรื่องของมังกรดำก่อนจะเอ่ยคำสั่งที่เหลือแก่เชวฮัน
“มาที่เมืองหลวงพร้อมกับเจ้าของชื่อทั้งสองคน นั่นคือวิธีการคืนเงินให้ข้า....”
เชวฮันเอ่ยถามขึ้น
“.......ข้าต้องปกป้องสองคนนี้???”
“ถ้าเจ้าต้องการ....” สองคนนี้มีความแข็งแกร่งพอที่จะไม่ต้องการการปกป้องใดๆจากเชวฮัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเจ้าหญิงโรสลินเธอไม่ต้องขยับแม้กระทั่งปลายนิ้วด้วยซ้ำเมื่อโจมตีศัตรู จนบางครั้งคาร์ลยังนึกอยากนำโล่ห์นิรันดร์กาลลองโจมตีเธอดูสักครั้ง
“ทำตามที่เจ้าต้องการ ถึงอย่างนั้นเจ้าก็ต้องมาถึงเมืองหลวงให้ได้ ต้องไปพบข้าที่นั่นโดยไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ อย่างน้อยเจ้าก็ต้องดูแลตัวเองให้ปลอดภัยได้ใช่หรือไม่?”
คาร์ลและเชวฮันไม่มีเหตุผลใดที่จะต้องได้พบกันอีก และต่อจากนั้นเชวฮันจะได้เผชิญหน้ากับคนในองค์กรลับอีกครั้งหลังจากที่ได้พบกับล็อกก่อนที่ล็อกจะเป็นคนแนะนำให้เชวฮันสามารถยับยั้งเหตุการณ์ร้ายในเมืองหลวงได้เช่นเดียวกับเนื้อหาในนิยาย
“ทำไมเจ้าไม่ตอบข้า?....เจ้าทำได้หรือไม่?”
แววตาของเชวฮันมีความมั่นใจยิ่งขึ้น......
“ได้...ข้าทำได้...” ดูเหมือนเขาจะพูดด้วยด้วยความเคารพมากกว่าก่อน แต่คาร์ลก็ปล่อยให้มันเป็นเช่นนั้นเขาผ่อนคลายเล็กน้อยหลังจากที่เห็นเชวฮันพับกระดาษใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อ
‘ฉันควรจะดื่มเหล้าอย่างที่เคยทำ.....’
เหนื่อยมากกับการที่ได้คุยกับเชวฮันในร่างของคาร์ล
“เจ้าออกไปได้แล้วล่ะ....”
คาร์ลโบกมือให้เชวฮันก่อนที่เขาจะเริ่มเดินไปทางประตูหลังจากได้เห็นท่าทีของคาร์ลแล้ว คาร์ลค่อยๆเอนหลังพิงพนักเก้าอี้และเฝ้ามองเชวฮันที่กำลังเดินถึงประตูก่อนเอ่ยขึ้น
“ข้าแน่ใจว่า..ข้าคงไม่ต้องบอกเจ้ากระมังว่าสิ่งที่เราคุยกันในวันนี้เป็นความลับ?....”
เชวฮันไม่ได้หันกลับไปมองและเอ่ยตอบเมื่อเปิดประตูกว้างขึ้นก่อนที่จะพาตนออกจากห้องไป
“แน่นอน....”
เสียงของเชวฮันดูเหมือนจะบอกว่าเขากำลังยิ้ม แต่คาร์ลไม่ได้สนใจ เมื่อเขาอยู่ตามลำพังอีกครั้งคาร์ลก็หยิบปากกาและกระดาษขึ้นมาและเริ่มเขียนเป็นภาษาเกาหลี หลังจากเขียนได้ครู่ใหญ่เขาก็ออกจากห้องหนังสือและมุ่งหน้าไปยังห้องทำงานของบิดาตน
“ท่านพ่อ....”
“ว่าอย่างไรลูก..?”
“ลูกจำเป็นต้องใช้เงินขอรับ.....”
“ได้สิ เดี๋ยวพ่อให้ฮันส์จัดการให้เจ้า...”
คาร์ลต้องการเงินเป็นจำนวนมาก เมื่อคาร์ลวางมันลงบนเตียงพร้อมกับเช็คอีก 10 ล้านแกลลอนในกระเป๋าเสื้อของตน รอนก็เข้ามาหาเขาพร้อมกับวางขวดแก้วข้างหัวเตียง ก่อนจะเริ่มพูด
“มันเป็นชามะนาวผสมน้ำผึ้ง ลูกชายของกระผมทำมาให้นายน้อยโดยเฉพาะ โปรดมีคืนที่ดี กระผมจะอยู่เคียงข้างนายน้อยเสมอ...”
ความง่วงของคาร์ลหายเป็นปลิดทิ้ง ไม่ว่ายังไงเขาต้องให้สองคนนั่นออกไปจากที่นี่พร้อมกับเชวฮันให้ได้!!
วันรุ่งขึ้น คาร์ล เฮนิตัสก็มุ่งหน้าไปยังสลัมทันทีที่เขาตื่น......
