ตอนที่ 68 มันเกือบจะเป็นฤดู… ที่ขาวอีกครั้ง
ในคืนวันอาทิตย์ที่สถานีรถบัสในซิลเวอร์แวลลีย์
มีชายหนุ่มที่หล่อเหลาและดูงดงามดึงดูดทุกสายตาของหญิงสาวเกือบทั้งหมดที่เดินผ่าน โดยที่เขายืนอยู่ใกล้กับทางเข้าของสถานี
เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีดำโดยสวมเสื้อกันลมสีเทาอ่อนทับลงบนลำตัวของเขา ขณะที่ขาสวมกางเกงที่เข้ารูปกันอย่างพอดีซึ่งช่วยแสดงให้เห็นถึงรูปร่างที่น่าประทับใจของเขา เสื้อผ้าที่ของเขาที่เขาใส่อยู่นั้นเข้ากันได้ดีกับความหล่ออย่างน่าอัศจรรย์ใจจนเหมือนกับไอดอล เขาหล่อมากจนดูเหมือนมันไม่ยุติธรรม
สายตาของเขายังมองไปที่สถานีและมองไปโทรศัพท์มือถือของเขาดูซึ่งดูเหมือนกับฉากในละครอย่างมาก ผู้หญิงหลายกำลังหันไปมองรอบๆเพื่อดูว่าพวกเธอจะสามารถเห็นกล้องที่ซ่อนอยู่และถ่ายฉากพวกนี้เอาไว้ได้หรือเปล่า
มีเฉพาะคนอื่นๆที่อยู่ใกล้เคียงเท่านั้น ที่รู้ว่านี้ไม่ใช่ฉากในละครทีวี เช่นเดียวกับพวกเขา ผู้ชายคนนี้เป็นเพียงคนธรรมดาที่กำลังรอใครบางคนอยู่
ส่วนเรื่องที่ไม่ปกติคือความจริงที่ว่าในพื้นที่ไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ เขาถูกเข้าหาจากผู้หญิงรวมทั้งหมดสามคนแล้วและถูกทาบทามโดยแมวมองถึงสี่คน!
ชายหนุ่มผู้หล่อเหลาปฏิเสธทุกคนอย่างสุภาพในลักษณะเดียวกันและปฏิบัติแบบเดียวกันกับผู้หญิงแต่ละคนและแมวมองแต่ละคนที่กำลังมองหาดาวดวงใหม่ที่สร้างความมั่นคงให้แก่บริษัท
เขาเป็นไอดอลงั้นเหรอ? นายแบบ? หรือชายหนุ่มผู้ร่ำรวย?
คนอื่นๆที่อยู่รอบๆตัวเขาค่อนข้างอยากรู้เกี่ยวกับตัวตนที่แท้จริงของเขาและคนที่เขากำลังรออยู่
* แตะ แตะ...* มีเสียงของฝีเท้าที่กำลังใกล้เข้ามา
มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกจากสถานีรถบัสและมุ่งหน้าไปที่ผู้ชายคนนั้น
"ขอโทษนะ นายรอนานหรือเปล่า?"
และคนที่เขากำลังรออยู่ก็คือเธอนั้นเอง!
ทุกคนที่อยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ต่างก็พากันหันหน้าของพวกเขาไปมองอย่างกระตือรือร้น และต้องการมองดูที่ผู้หญิงคนนั้น
พวกเขาได้มองเห็นหญิงสาวที่มีผมยาวสีเงินถึงหัวไหล่ผูกริบบิ้นสีแดง ใบหน้าของเธอสะอาดและสวยงาม ดวงตาของเธอเฉกเช่นเดียวกับทะเลสาบ และริมฝีปากสีอมชมพูของเธอนั้นยกขึ้นอย่างน่ายั่วยวนใจเป็นอย่างมาก... เธอสวมชุดเดรสกระโปรงลายลูกไม้พร้อมสวมแจ็คเก็ตสีดำทับอยู่ด้านบน และเธอยังสวมถุงน่องสีดำและรองเท้าส้นสูงที่เน้นถึงรูปร่างยอดเยี่ยมของเธอ และบริเวณที่ชวนหลงใหลของต้นขาสีขาวครีมของเธอ!
สวยมาก!
ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้แต่งหน้าของเธอเลยและเธอก็ไม่ได้ขาดความอ่อนเยาว์ของสาววัยรุ่นเลยด้วย เมื่อพิจารณาถึงทุกอย่างแล้ว เธอดูน่าอัศจรรย์เกือบทุกอย่าง
เธอเป็นสาวสวยที่หาตัวได้ยากคนหนึ่ง
เมื่อเธอเดินเข้าไปหาผู้ชายที่หล่อเหลาคนนั้นด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ ผู้คนที่แอบยืนดูอยู่รอบๆนั้นทำได้เพียงถอนหายใจในหัวใจของพวกเขาได้ว่า ‘เป็นคู่ที่สมบูรณ์แบบสุดๆ!’
"ไม่หรอก ผมเพิ่งจะมารอได้แค่ห้านาทีเท่านั้นเอง" ชายหนุ่มคนนั้นเก็บโทรศัพท์มือถือของเขาไว้ขณะที่เขายิ้มออกมา ด้วยวิธีที่ทำให้หัวใจของผู้หญิงหลายคนลอยขึ้นไปเลย
"โกหก... แต่คำตอบของนายก็ถือว่าผ่านการทดสอบล่ะนะ" เด็กผู้หญิงคนนั้นปิดปากและหัวเราะออกมา ก่อนที่จะควงแขนของผู้ชายคนนั้น ราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา
และแล้วทั้งสองคนนั้นก็จากออกไปจากสถานีรถบัสด้วยกัน
ในขณะที่ทุกคนกำลังเฝ้าดูพวกเขาเดินออกไป บางคนคิดเกี่ยวกับคนที่พวกเขากำลังรออยู่ ในขณะที่คนอื่นๆกำลังคิดว่าทั้งคู่จะใช้เวลากลางคืนร่วมกันแบบสามีภรรยา...
"เป็นยังไงบ้าง? มันทำให้รู้สึกเหมือนกับเดตจริงๆเลยใช่ไหม? นายไม่คิดอย่างนั้นบ้างเหรอ? "
หญิงสาวผมยาวสีเงินที่มีชื่อว่าชิอากิกำลังหัวเราะขณะที่คุยกับเซจิ
"จริงๆแล้ว มันก็ใช่ล่ะนะ ทุกคนมองมาที่ผมตอนที่ผมกำลังยืนอยู่ที่นั่นและก็มีผู้หญิงบางคนมาจีบผมด้วย รู้สึกเหมือนว่าผมเป็นส่วนหนึ่งของของโชว์ในพิพิธภัณฑ์ยังไงก็ไม่รู้" ชายหนุ่มผู้หล่อเหลาที่ชื่อเซจิก็ถอนหายใจออกมาอย่างหมดหนทาง
‘ เฮอ เราจะมาด้วยกันก็ได้ แต่ชิอากิบอกว่ามันจะช่วยเพิ่มบรรยากาศด้วยการทำแบบนี้ นี้ไม่ใช่เดตจริงๆซักหน่อย ถึงจะ...อย่างนั้นก็เถอะ เราก็ไม่จำเป็นต้องทำตัวเหมือนคู่รักกันก็ได้นิ’
ที่ร้านกาแฟสโนว์ไวท์
จู่ๆเซจิก็นึกถึงอนิเมะที่เรียกว่า "ไวท์อัลบั้ม (White Album)" ในชีวิตที่ผ่านมาของเขา
อืม เกือบจะถึงฤดูนั้นแล้วสินะ ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังจะเผชิญกับสถานการณ์ที่คล้ายกันกับสิ่งที่เกิดขึ้นในเรื่องนั้น...
สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นไม่ใช่อดีตแฟนหนุ่มเจอกับอดีตแฟนสาว แต่มันเป็นการเจอกันของอดีตแฟนสาวทั้งสองคน...
หรือพูดให้ถูกต้องมากขึ้นคือ การเจอกันของสองอดีตแฟนสาวและแฟนหนุ่มในปัจจุบัน...
หรือจะเจาะจงมากขึ้นคือ อดีตแฟนสาวและแฟนหนุ่ม(ตัวปลอม)ในปัจจุบันของเธอและอดีตแฟนสาวและแฟน(ตัวจริง)ในตอนนี้ของเธอ?
เอ่อ... มันเป็นเรื่องยุ่งที่จะบอกความสัมพันธ์ของทุกคนซะแล้วซิ!
เซจิสูญเสียความคิดที่มีเหตุผลไปซะแล้ว
ขณะที่เขากำลังหยุดความคิดในจิตใจ ชิอากิก็ได้ดึงเขาเข้าไปในร้านแล้ว พวกเขาเดินตามเซิร์ฟเวอร์ไปยังชั้นสองที่ถูกสงวนไว้ก่อนหน้านี้
ด้านหน้าของห้อง 203
ในที่สุดเซจิก็ได้สติขึ้นมาจากคิดยุ่งยากที่ไม่มีจุดหมายของเขา ขณะที่มองไปที่ชิอากิซึ่งอยู่ข้างๆเขา
ดวงตาของหญิงสาวผมสีเงินที่กำลังจ้องมองอยู่ตรงประตูด้านหน้าของเธอ แม้ว่าเธอภายนอกเธอจะดูสงบ แต่ดวงตาของเธอก็ได้แสดงอารมณ์ที่ซับซ้อนหลากหลายออกมาเช่น ความคิดถึง ความคาดหวัง ความผิดหวัง และความเสียใจ...
เซจิรู้สึกว่าเธอจับเขาไว้แน่นโดยไม่ตั้งใจ
เขายังคงรู้สึกนุ่มนิ่มจากหน้าอกของเธอที่กดทับกับแขนของเขา ดังนั้นมันจึงกลายเป็นว่าชิอากิ...
* แฮะ แฮ่ม! *
'นี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดอะไรแบบนั้นซักหน่อย ไอ้เจ้าโง่เอ้ย!' เซจิด่าตนเองในใจ
"ไม่เป็นไรหรอกน่า" เซจิปลอบเธอด้วยรอยยิ้มขณะที่เธอเหลือบมองมาที่เขา "ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เธอก็ต้องจำไว้ว่าเธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว "
มีแสงจางๆเกิดขึ้นในดวงตาของชิอากิ
"ตอนนี้นายละทำเป็นเก่งเชียว ทั้งๆที่เมื่อคืนนี้ไม่แม้แต่จะกล้าเผชิญหน้ากับพี่สาวของตัวเองเลยแท้นะ~ "เธอก็ส่งเสียงล้อเลียนเขาอย่างสนุกสนาน
"เออ... นั้นมันต่างกัน!" เซจิเบนสายตาไปทางอื่น
"อิอิ" ชิอากิปล่อยเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ และมุมปากของเธอก็เริ่มยกสูงขึ้นอีกครั้งขณะที่เธอมองไปที่ผู้ชายคนนี้
อา ดูมั่นใจจริงน่า รอยยิ้มสบายๆของเขาเหมือนอย่างเคยเนี่ย!
'ขอบคุณนะ เซจิ' เธอรู้สึกขอบคุณเขาจริงๆจากหัวใจ
จากนั้นเธอก็กดกริ่ง
"โปรดรอสักครู่" ประตูนั้นปลดล็อกอัตโนมัติหลังจากได้ยินเสียงจากข้างใน
เซจิเหลือบมองไปที่ชิอากิก่อนที่จะเปิดประตูให้เธอขณะที่พวกเขาเดินเข้าไปในห้อง
ในห้องมีหน้าต่างบานใหญ่เพื่อที่จะสามารถมองเห็นถนนด้านล่างได้อย่างชัดเจน เซจิจำได้ว่าเขาไม่สามารถมองจากข้างนอกได้ หมายความว่านี่เป็นกระจกเงาที่มองเห็นได้เพียงด้านเดียว
ห้องนี้กว้างมาก ดูหรูหราและงดงาม มีเพลงเล่นจากที่ไหนซักที่และการร้องเพลงที่ดูนุ่มนวลของนักร้องหญิงคนนี้ดูเหมือนเป็นสถานที่เดตที่ยอดเยี่ยมมาก
มีโต๊ะกลมอยู่ทางด้านขวาของห้อง มีผู้ชายคนหนึ่งและผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ที่นั่น
ผู้หญิงคนนั้นมีผมยาวสีฟ้าอ่อนที่ดูเงาและนุ่มลื่น ผมที่ยาวถึงเอวของเธอถูกมัดเข้าด้วยกันด้วยเครื่องประดับสีขาวพร้อมด้วยเครื่องประดับสีชมพู
เธอสวมชุดสีฟ้าที่ดูหรูหราสง่างาม พร้อมชุดเสื้อคลุมขนสัตว์สีขาวที่ประดับไว้บนบ่า ดวงตาสีฟ้าของเธอมีบรรยากาศที่เงียบสงบ และใบหน้าของเธอก็ดูนุ่มนวลและอ่อนโยน รอยยิ้มของเธอดูเหมือนเกือบจะน่าหลงใหลเข้าให้ เธอเป็นคนที่สวยมาก
ส่วนหนึ่งของเธอที่ทำให้เซจิประทับใจมากที่สุดคือบรรยากาศที่เงียบสงบของเธอ ราวกับว่าความงามของเธอเป็นสิ่งที่เป็นธรรมชาติ ปราศจากมลทิน เฉกเช่นทะเลสาบหรือผืนป่าที่ยังไม่ถูกค้นพบ
ความงามที่พิเศษกว่าใครๆ... เซจิเข้าใจเพียงแค่ได้เจอกับผู้หญิงคนนี้แล้วว่าทำไมชิอากิถึงตกหลุมรักเธอทันที
ผู้หญิงคนนี้นั่งอยู่ตรงหน้าเขานี้มีพรสวรรค์มากพอที่จะดึงดูดทุกคนได้โดยไม่ต้องคำนึงถึงเพศ!
ชื่อของเธอคือ... ฮารุกะ ชิมิซุ
"ชิอากิ... " สาวผมสีฟ้าลุกขึ้นยืนด้วยประกายแวววาวในดวงตาของเธอเมื่อทั้งสองคนเข้าใกล้กัน "ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ"
"ฮารุกะ... " ชิอากิเหลือบมองผู้หญิงคนนั้น แสงที่ไม่อาจอธิยายได้สว่างขึ้นในดวงตาของเธอ "อันที่จริงๆแล้ว มันก็นานมากเลยที่เดียว"
ทั้งสองคนไม่ยอมละสายตาของพวกเธอเพื่อมองไปที่อื่นเลยขณะที่เดินเข้าไปใกล้กัน
ในที่สุดพวกเธอก็หยุด เพราะความกว้างของระยะทางที่แยกกันของทั้งคู่
มันเป็นระยะทางที่พวกเธอที่สามารถเอื้อมถึงกันได้และโอบกอดกันได้ ถ้าพวกเธอต้องการ แต่ก็ยังดูเหมือนห่างไกลกันเล็กน้อย
"เธอ... ดูเหมือนจะทำได้ดีทีเดียวเลยนะ" ฮารุกะพูดพึมพำออกมา
"...เธอก็เหมือนกัน—เธอดูสวยกว่าแต่ก่อนอีก" ชิอากิยิ้ม
ชิอากิยกมือขึ้นและกำลังจะสัมผัสผมของฮารุกะ แต่เธอก็หยุดตัวเองไว้ทันทีหลังจากยกมือขึ้น
ฮารุกะมองไปที่มือของชิอากิก่อนที่จะมองเธอ
"ได้โปรดนั่งเถอะ— เดี๋ยวฉันจะไปเตรียมกาแฟให้สำหรับพวกเธอ"
ในห้องของร้านกาแฟสโนว์ไวท์มีเมล็ดกาแฟเป็นของตนเอง กาแฟสำเร็จรูป รวมทั้งเครื่องชงกาแฟ ถ้วยกาแฟ และอื่นๆทุกๆอย่างนี้ทำด้วยตัวคุณเอง ดูเหมือนว่านี้จะถูกออกแบบมาเป็นพิเศษสำหรับลูกค้า...
ลูกค้าทุกคนมาที่ร้านกาแฟ แต่ต้องทำกาแฟกินเองงั้นเหรอ!?
อืม เซจิไม่เข้าใจว่าพวกคนรวยคิดอะไรอยู่กันแน่
นั่นมันไม่สำคัญหรอกเพราะเขาไม่ใช่คนที่ชงกาแฟซักหน่อย
เมื่อเขานั่งลงไปข้างๆชิอากิ เขาเริ่มให้ความสำคัญกับผู้ชายที่มากับฮารุกะ
แฮะ แฮ่ม มันไม่ได้เป็นเพราะชิมิซุสวยจนน่าสะดุดตามากหรอกนะ... โอเค ก็ได้—เพราะนั้นแหล่ะ
เซจิกำลังตรวจสอบคนที่คาดว่าน่าจะเป็นแฟนของหญิงสาวที่เงียบสงบ คนที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆเธอ
-------------------------------
ผมไม่เคยดู White Album นะครับ เลยไม่สามารถบอกรายระเอียดเฉพาะได้ดีนัก ยกเว้นผมจะนั่งดู(แล้วไม่ได้แปล) 555
เอาจริงๆผมป่วยแล้วนั่งแปล แล้วมึนมาก
