ตอนที่ 60 ลองชุด

สองสามวันข้างหน้าผ่านไปตามปกติ

มีสิ่งเดียวที่ทำให้เซจิสนใจคือความจริงที่ว่าโฮชิ อะมามิยังไม่ได้ปรากฏตัวที่ร้านในวันเสาร์นี้

เซจิกังวลมาก จึงตัดสินใจที่จะถามผู้จัดการร้านริกะ อามามิเกี่ยวกับสถานการณ์ ทั้งหมดที่เธอรู้ก็คือโฮชิรู้สึกไม่สบาย ดังนั้นเขาจึงไม่ได้มาทำงานในสัปดาห์นี้

เขาป่วยจริงๆหรือว่ามีอะไรเกิดขึ้นกันแน่?

'บางที... เขาอาจจะพยายามหลีกเลี่ยงฉันอยู่ก็ได้... ' เซจิคิดอย่างสงสัย

ช่างมันเถอะ เนื่องจากน้าของเขาไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติก็อาจจะปกติก็ได้

คืนวันเสาร์

เซจิ มิกะและ ชิอากิขึ้นรถบัสไปยังซิลเวอร์แวลลีย์เพื่อเพิ่ม... เออ มาซื้อเสื้อผ้า

ตรงข้ามป้ายรถเมล์เป็นย่านธุรกิจที่เฟื่องฟูเต็มไปด้วยแสงสีสันสดใสอยู่ทั่วไป ป้ายร้านทุกป้ายส่องสว่างในท้องฟ้ายามค่ำคืน บรรยากาศโดยรอบเต็มไปด้วยอากาศที่ดูหรูหราและทันสมัย

"ยินดีต้อนรับสู่ซิลเวอร์แวลลีย์แหล่งช็อปปิ้งและสวรรค์ของการเล่นเกม—ถ้านายมีเงิน ก็เชิญที่นี้เลย!" ชิอากิยิ้มออกมาในขณะที่เธอบอกแก่เพื่อนของเธอ

อดีตนีทที่กำลังทำงานอยู่และนักเรียนหญิงม.ปลายที่ไม่สามารถหารายได้ได้ด้วยตนเอง "..."

"เธอมาที่นี้บ่อยแค่ไหน?" เซจิจบลงด้วยการถอนหายใจ

"ฉันมักจะมากับเพื่อสนิทตอนช่วงม.ต้นนะ แต่ฉันไม่ได้มาที่นี้ตั้งแต่เริ่มเข้าม.ปลายแล้ว" ชิอากิอธิบาย "อย่ามั่วยืนอยู่ตรงนั่นเลย ไปกันเถอะ!" เธอโบกมือให้กับพวกเขาพร้อมกับรอยยิ้มกว้างๆบนใบหน้าของเธอ

"นี้รู้สึกเหมือนเป็นนักเล่นเกมที่ร่ำรวยและมีประสบการณ์มากพูดกับมือใหม่สองคนที่เล่นพร้อมกันในตอนเล่นเลยแฮะ" เซจิพูดกับตัวเอง

เห็นได้ชัดว่ามิกะเองก็เป็นเหมือนกัน เธอเองก็พยายามปลอบใจตัวเองในลักษณะนี้อยู่เหมือนกัน

นี้เป็นครั้งแรกของเธอที่มาที่นี้ ซึ่งขอส่วนใหญ่มาเป็นของราคาแพง ไม่มีนักเรียนผู้หญิงม.ปลายธรรมดาที่ไหนซื้อไหวหรอก นั้นเป็นเหตุผลที่เธอไม่เคยซื้อสินค้าที่นี้มาก่อน

เมื่อเซจิสังเกตเห็นว่าเธอรู้สึกกังวลแค่ไหน เขาก็ยิ้มให้กับเธอ พร้อมพยายามที่จะบรรเทาความตึงเครียดลง

"เธอไม่จำเป็นต้องใส่ใจมากเกินไปกับสิ่งต่างๆ นอกเหนือจากนี้ของทุกอย่างราคาอาจจะต่างกันแค่มีเลขศูนย์หนึ่งถึงสองตัวเท่านั้น แต่พวกนั้นก็ไม่ได้ต่างกันมากหรอก"

"มันโคตรแตกต่างกันมากเลยต่างหาก โอเค!" มิกะตอบกลับมาแบบอย่างกะทันหัน

"ใครสน? เพราะเรามีนักเล่นเกมผู้ร่ำรวย... แฮะ แฮ่ม ชิอากิจ่ายเงินเองให้พวกเราในวันนี้ไม่ใช่หรือไง" เซจิยักไหล่อย่างไม่สนใจ

"ก็จริงนะ แต่ท่าทางของนาย... " มิกะนึกถึงคำพูดที่เหมาะสมไม่ออก พอที่จะอธิบายให้เซจิฟัง

"เราแค่เดินตามสาวผู้ร่ำรวยและไม่ต้องกังวลอะไรเลยก็แค่นั้น! ยังไงซะ ทำไมชิอากิถึงได้มีเงินขนาดนั้น?" ในที่สุดเซจิก็คิดที่จะถามคำถามนี้

"พ่อของเธอเป็นศิลปินที่มีชื่อเสียงและรวยสุดๆ แต่เขาไม่เคยอยู่บ้านเลย เขาจึงให้จ่ายเงินเป็นค่าชดเชยให้ชิอากิแทนนะ" มิกะอธิบาย

เซจิพยักหน้าตอบกลับ

'อืม มิกะไม่ได้พูดถึงแม่ของชิอากิดังนั้นบางทีครอบครัววากาบะ อาจมีผู้ปกครองคนเดียวก็ได้... ฉันสงสัยว่าแม่ของชิอากิหย่ากันกับพ่อเธอกันหรือเป็นอะไรอย่างอื่น... สำหรับผู้หญิงสวยๆสองคนที่มีบุคลิกที่แตกต่างกันจะกลายมาเป็นเพื่อนกันก็ต้องมีบางจุดที่เหมือนกันสินะ'

"พวกเธอกำลังแอบคุยกันเรื่องอะไรอยู่? มาเถอะ เราจะไปที่ห้างแกรนด์สปริงกันแล้ว!" ชิอากิผู้เดินนำไปข้างหน้าพวกเขา รีบกลับไปหาเซจิและดึงแขนขวาเขาไว้

"ห้างแกรนด์สปริง... นั่นเป็นสถานที่ที่ของแพงที่สุดในซิลเวอร์แวลลีย์เลยนะ!" มิกะพึมพำกับตัวเอง

ดวงตาของมิกะเริ่มเบิกกว้างขณะที่เธอมองไปที่ตึกที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าเธอ เธอไม่ได้สังเกตเห็นว่าชิอากิกำลังควงแขนอย่างสบายใจกับเซจิอยู่

"ผ่อนคลายไว้ ผ่อนคลายไว้ ฉันอยู่นี้แล้ว ไปเลย!"

"เธอไม่จำเป็นต้องดึงผมไปด้วยก็ได้... "

"นี้คือการฝึกซ้อมสำหรับวันพรุ่งนี้ไงล่ะ"

"ดะ... เดี๋ยวก่อน!"

ขณะที่พวกเขาเดินตามถนนที่คึกคักไปด้วยกัน

ห้างสรรพสินค้าแกรนด์สปริง

ร้านนี้มีประวัติและประเพณีมายาวนานถึงห้าสิบปี หลังจากประสบปัญหาภาวะตกต่ำและการถูกรุกล้ำ และภาวะถดถอยต่างๆแล้ว ปัจจุบันเป็นหนึ่งในห้างสรรพสินค้าชั้นนำในเกาะซากุระทั้งหมด

ปัจจุบันอยู่ที่ปลายสุด คือร้านของซิลเวอร์แวลลีย์

การประเมินแบบปกติของร้านค้านี้พูดได้คำเดียว แพง! ถ้าคุณต้องเพิ่มคำอีกคำหนึ่งเพื่อประเมินมันก็จะเป็น "โคตรแพง!"

แต่สำหรับผู้ที่มีฐานะทางการเงินที่ดี ระดับพวกนี้คงเหมาะสมกับพวกเขา

สินค้าที่ขายที่นี้มีราคาเหมาะสมกับชื่อแบรนด์และคุณภาพ ดังนั้นร้านนี้จึงเป็นที่นิยมมากกับชนชั้นสูง

หลังจากเข้าร้าแล้วคนทั่วไปคงเกือบจะตาบอด เพราะเสื้อผ้าที่หรูหรา แต่แฟชั่นพวกนี้ก็ทำให้พวกเขาตกตะลึงด้วย นอกจากนี้ยังได้ยินเสียงของเปียโนได้ที่ดังไปทั่วทั้งร้าน ธรรมดาไม่ไม่ได้ถูกอัดไว้ละเปิดใส่ลำโพง แต่มันเป็นเสียงของนักเล่นเปียโนชื่อดัง

ลูกค้าทุกคนที่นี้แต่งตัวดูดีมี มีผู้หญิงที่ดูสวนและสง่างามในขณะที่ผู้ชายดูเป็นสุภาพบุรุษ แม้ว่าจะมีจำนวนลูกค้ามาก แต่ก็ไม่ได้มีเสียงที่ดังมากเกินไปในร้านค้า

ร้านเสื้อผ้ามีแบรนด์ต่างๆที่ถูกจัดแสดงและมีทั้งเสื้อผ้า อุปกรณ์เสริม กระเป๋า และของอื่นๆ ที่มีราคาแพงไปจนถึงจุดที่คนธรรมดาไม่ต้องการสอบถามเกี่ยวกับราคาของมันเลย

นี้เป็นเหมือนโลกที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง สำหรับเซจิและมิกะที่เคยแต่ไปช็อปปิ้งที่ซูเปอร์มาร์เก็ตและร้านค้าที่ต่อรองราคากันได้เท่านั้น!

เซจิไม่อาจอดคิดถึงบรรยากาศแบบนี้ได้ จากประสบการณ์ในชีวิตของเขาก่อนหน้านี้ แต่มิกะดูเหมือนราวกับว่าเธอเล็กลงและเธอก็ดูตัวแข็งขึ้น

"ไม่ต้องกังวลไป มิกะ ทุกคนที่นี้ทำท่าทางแค่อวดอยู่ ดังนั้นเพียงแค่ทำเหมือนพวกเขาทั้งหมดเป็นผัก ก็ไม่เป็นไรแล้ว!" ชิอากิพยายามแนะนำให้เพื่อนสนิทกลับมาทำตัวเหมือนเดิม

"ผมรู้ว่าเธอแค่พยายามที่จะช่วยลดความตึงเครียดให้เธอ แต่นั้นมันไม่ได้ทำให้ทุกคนในที่นี่สนุกหรอกนะ" เซจิพูดกับชิอากิด้วยท่าทางที่ดูโกรธ "มันจะแย่ถ้ามีใครมาได้ยินเราเข้า"

"แล้วนายจะพูดอะไร ถ้าไม่มีใครได้ยินที่นายพูด?"

"หึ หึ... " เซจิใช้มือปิดหน้าข้างหนึ่งและมองผ่านระหว่างนิ้วมือของเขา ในขณะที่ทำท่าทางแบบพวกจูนิเบียว "จากมุมมองของฉันแล้ว มนุษย์ก็เป็นได้แค่ขยะเท่านั้น"

"ไปตายซะ! " ชิอากิตอบกลับ

มิกะพูดไม่ออกเมื่อได้เห็นท่าทางของคู่

'เฮอ เป็นไปไม่ได้เลยที่จะเครียดนานกว่าหนึ่งนาที เมื่อไหรก็ตามที่ฉันอยู่กับทั้งสองคนนี้' มิกะคิด

ในความจริง เธอรู้สึกดีใจและรู้สึกขอบคุณที่ได้อยู่กับพวกเขา

"ลองเริ่มสำรวจจากร้านที่ฉันคุ้นเคยมากที่สุดก็แล้วกัน ไปที่ชั้นสามกันเลย!" ชิอากิเดินนำ

และแล้วช้อปปิ้งที่สนุกสนานก็ได้เริ่มต้นขึ้น...

...ว่าไปนั่น

อีกสองชั่วโมงต่อมาเซจิทำหน้าอย่างหมดแรง ขณะที่เขาเฝ้ามองสาวงามสองคนที่มาพร้อมกับเขา เลือกหยิบเสื้อผ้าออกมา

บางทีควรอาจจะมีผู้ชายสองสามคนที่มีความคิดคล้ายๆกัน ในการช็อปปิ้งกับผู้หญิง กับผู้ชายทั่วไป ผู้หญิงจะกลายเป็นสิ่งมีชีวิตลึกลับที่ไม่รู้สึกเหนื่อย หิว หรือกระหาย เธอจะสามารถลองเสื้อผ้าได้อย่างไม่มีวันสิ้นสุดได้ โดยไม่จำเป็นต้องหยุดพักเลย

เซจิยังรู้สึกสนุกในตอนแรก เพราะเขาสามารถดูชิอากิและมิกะได้ (ชิอากิบอกมิกะลองใส่เสื้อผ้าทุกตัว) เสื้อผ้าแต่ละตัวดูน่าสนใจ หลากหลาย เขาได้เห็นภาพที่ล่ำค่าที่ไม่มีที่สิ้นสุด

แต่หลังจากนั้นสองชั่วโมง... เฮอ

เซจิไม่รู้สึกเหนื่อยทางกาย แต่เขาต้องการที่จะพักผ่อนและเพียงนั่งลงที่ไหนสักแห่งซักพักเพียงนิดเดียว แม้ว่าจะไม่ได้ทำอะไรนอกจากพักผ่อนแล้วก็ตาม ถึงอย่างนั้น...

"เซนโจมานี้ ลองดูนี้สิ!"

เขาลองมากี่ชุดแล้วเพื่อตัดสินใจ? เซกิเสียท่าแล้วในตอนนี้

นี้ไม่ได้หลงตัวเองนะ แต่เซจิมีร่างกายที่เยี่ยมยอดจริงๆในตอนนี้ เสื้อผ้าทุกชิ้นเหมาะกับเขาอย่างสมบูรณ์แบบ และรูปแบบที่แตกต่างกันเล็กน้อย ก็ทำให้ภาพลักษณ์โดยรวมเปลี่ยนไป

ชิอากิและมิกะเป็นแบบนั้นเดียวกัน เสื้อผ้าทุกแบบช่วยเพิ่มความความสง่างามให้พวกเขาได้

แต่สาวสวยทั้งสองก็ไม่สามารถตัดสินใจได้ ขณะที่พวกเธอดึงเขาไปรอบๆ บริเวณนั้นและบังคับให้เขาลองชุดที่ต่างกัน ดูเหมือนว่าพวกเธอคิดจะทำแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆจนกว่าพวกเธอจะทำให้เขาได้ใส่เสื้อผ้าทุกชิ้นในร้านทั้งหมด

เซจิถอนหายใจและเอาเสื้อผ้าที่พวกเธอเลือกไว้ให้เขา และเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า

เขาพลาดที่จะสังเกตเห็นว่าผู้หญิงทุกคนในร้านรวมทั้งพนักงานลูกค้าและมิกะและชิอากิ... ทุกคนเงียบไปหมดและให้ความสนใจกับเขา!

"เขาหล่อมากจริงๆ เขาทั้งที่สูงและแข็งแรง ดังนั้นเขาคงเป็นโมเดลที่สมบูรณ์แบบแน่เลย!"

"ถ้าฉันมีแฟนเหมือนเขาก็ดีนะซิ! "

"ผู้ชายที่หล่อเหลาและแข็งแรง... สามีของฉันไม่แม้แต่จะเปรียบเทียบได้ด้วยซ้ำ... "

"เขาเป็นไอดอลเหรอ?"

"เขาดูเหมือนจะเป็นผู้ชายที่ร่ำรวยมากแน่... รู้สึกเหมือนว่าฉันเคยเห็นเขาก่อนมาที่ไหนสักที่หรือเปล่านะ?"

"หยุดเลย เธอแค่ต้องการจีบเขาหรือเปล่า ฮี่ ฮี่"

"ไม่ ฉันรู้สึกว่าฉันเคยเห็นเขามาก่อนจริงๆ... "

พนักงานหญิงคนหนึ่งขมวดคิ้วอย่างหนักเมื่อนึกถึงความจำของเธอ

ไม่กี่นาทีต่อมา ประตูห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ได้ถูกเปิดออกอีกครั้ง

ชายหนุ่มที่ดูน่าเกรงขามและมีความรู้สึกเย็นชาเล็กน้อย เดินออกมาขณะที่สวมผ้าคลุมไหล่สีขาวสวยๆ และหรูหรา

ร่างของเขาแสดงให้เห็นถึงความสูงที่เต็มไปด้วยกล้าเนื้อและดูหล่อเหลาเมื่อเขายืนอยู่ที่นั่น สิ่งนี้ควบคู่กับรูปลักษณ์ที่ไม่แยแสของเขา (ซึ่งความจริงเนื่องจากความเหนื่อยล้าทางจิตใจของเขา) ทำให้เขาดูเหมือนว่าเขาเป็นนายแบบโฆษณาเลย!

'ว้าว!' ผู้หญิงทุกคนที่แอบสังเกตตัวเขาพร้อมๆกันและก็คิดอย่างเดียวกัน

ซึ่งรวมถึงพนักงานหญิงที่เคยสงสัยว่าเธอเคยเห็นเขาอยู่ที่ไหนมาก่อน เธอดูตกใจเมื่อความสนใจของเธอถูกขโมยไปอย่างสิ้นเชิงด้วยความหล่อของเขา

มิกะและชิอากิถึงกับมึนงงกับฉากพวกนี้เหมือนกัน

นับตั้งแต่ที่พวกเธอบังคับให้เซจิเริ่มทดลองกับเสื้อผ้าหลายๆแบบ พวกเธอก็ได้รับผลกระทบมาอย่างมากเหมือนกัน ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเธอถึงอยากจะทำให้เขากลายเป็นนายแบบส่วนตัวของพวกเธอ

'ฉันก็รู้นะว่าเขาหล่อ แต่นี้มัน... '

'หลังจากที่ทำให้เขาสวมเสื้อผ้าแบบนี้แล้ว ฉันรู้เลยว่าจริงๆแล้วเขา... '

'หล่อสุดๆไปเลย!' ทั้งสองสาวต่างก็มีความรู้สึกเดียวกันในใจ

เซจิเป็นไอดอลระดับ... ไม่สิ เขาอยู่เหนือกว่าระดับไอดอลแล้ว!

สิ่งที่เขาทำก็แค่ใส่เสื้อผ้าที่มีที่ดูดีบางส่วน โดยไม่จำเป็นต้องแต่งหน้า!

ยีนของเขาน่าทึ่งมาก!!

'นี้ เซจิ ฮารุตะ จริงๆแล้ว นายเป็นใครกันแน่? จริงๆแล้วนายเป็นชายหนุ่มผู้ร่ำรวยก่อนที่จะถูกไล่ออกมาจากครอบครัวของนายมาก่อนใช่หรือเปล่า? ' ความคิดเดียวกันนี้แล่นเข้าสู่ทั้งจิตใจของมิกะและชิอากิ