บทที่ 95 - คนแปลกหน้า (14) [อ่านฟรีวันที่ 24/12/2561]

บทที่ 95 - คนแปลกหน้า (14)

 

มันจะเป็นการดีที่สุดถ้าหากว่าความวุ่นวายมันเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องจนการต่อสู้ได้จบลงไป แต่ไม่ว่ายังไงมันก็มีขีดจำกัดอยู่ มังกรได้เริ่มระวังตัวมากขึ้นเมื่อจำนวนของพวกมันได้ลดลงไปอย่างเห็นได้ชัดและเริ่มที่จะวิเคราะห์ในสถานการณ์รอบๆมากยิ่งขึ้น และในที่สุดพวกมันก็ได้ได้เข้าใจถึงจุดอ่อนของยูอิลฮานที่กำลังโจมตีมังกรอยู

ตัวตนของเขา เพื่อที่ใช้ประโยชน์จากประสิทธิภาพของสนามรบที่เข้าได้สร้างขึ้นมาจนถึงขีดสุด เขาจึงไปทั่วทุกๆที่และมันทำให้เขาไม่สามารถใช้ไพ่ที่แข็งแกร่งที่สุดได้นั่นคือการปกปิดตัวตนของเขา

นับจากตอนนี้ไปพวกมังกรส่วนหนึ่งได้เปลื่ยนแผนของมันไป พวกมันไม่ยอมปล่อยยูอิลฮานเอาไว้และเริ่มโจมตีระยะไกลใส่เขา เพราะแบบนี้เองทำให้บาดแผลของยูอิลฮานได้เริ่มเพิ่มมากขึ้นมา

ในหมูพวกมันก็มีมังกรคลาส 3 บางตัวที่พยายามจะดึงเสาที่ปักอยู่ด้วยการมุดลงไปในดินและทำให้ดินพลิกออกมา แต่ว่ายูอิลฮานกไม่ได้สนใจพวกมัน ถ้าหากว่าเสากับฉมวกนี่ถูกจัดการได้ด้วยคลาส 3 เขาก็คงไม่ทำมันมาแต่แรกแล้ว

[อ๊า ทำไมเจ้าพวกของที่ดูกระจอกพวกนี้มันถึงทนทานแบบนี้กัน?]

[พวกเราจะต้องแช่แข็งมันก่อน! สารเลว!ทำไมข้าถึงได้เกิดมาพร้อมกับพลังไฟกัน!]

ในที่สุดช่วงเวลานั้นก็มาถึง เขาได้ใช้ฉมวกมากพอแล้ว และพวกมังกรก็เริ่มที่จะไม่สนใจพรรคพวกที่ถูกฉมวกรั้งไว้และหันมาฆ่ายูอิลฮานแทน ในตอนนี้ยูอิลฮานก็ยังจำเป็นจะต้องเริ่มขั้นต่อไปแล้ว

ในทันทีที่เขาได้ตัดสินใจแบบนั้นยูอิลฮานก็พุ่งตัวออกไป เนื่องจากว่ามังกรที่ถูกรั้งไว้ต่างก็อยู่กันบนพื้นทำให้มันขยับไม่ได้ ดังนั้นยูอิลฮานได้วางแผนที่จะลดจำนวนของมังกรที่บินอยู่ให้มากที่สุด

[ตอนนี้เราไม่สนอะไรแล้ว ตายไปซะ!]

มังกรคลาส 4 ที่ยังอยู่ในสภาพที่สมบูรณ์ได้พุ่งเข้ามาหาเขาทันที ในขณะที่มันพุ่งเอามามันก็ได้รับการเสริมพลังทุกชนิดใส่ตัวของมันเอง

ยังไงก็ตามยูอิลฮานได้ตรวจสอบข้างหลังก่อนที่จะหยิบเอาไพท์บังเกอร์(pile bunker) ออกมากระเป๋าเก็บสะพายและยิงกระสุนมันออกไปในทันทีที่มังกรได้เข้ามาใกล้เขา

[ติดคริติคอล!]

[ก๊าซซซซซซซซซ]

อาจจะด้วยพลังของไพท์บังเกอร์ที่ถูกทำให้ยิงออกไปในครั้งเดียวด้วยพลังทั้งหมดจนอาจจะเรียกได้ว่าไร้ซึ่งสมดุลทำให้มันทำลายผ่านทั้งการเสริมกำลังและพลังป้องกันทางเวทย์ก่อนที่จะทะลวงลิ้นและกรามของมังกรไป เมื่อนั้นยูอิลฮานยังได้ถ่ายโอนน้ำหนักลงไปอีกด้วย

ในขณะเดียวกันเนื่องจากแรงกระแทกกันนี้ทำให้ตัวยูอิลฮานได้ลอยกลับหลังไปโดยไม่จำเป็นต้องกระโดดเลย เขาได้หยิบไพท์บังเกอร์ออกมาอีกอันหนึ่ง รอบๆตัวของเขาต่างก็มีแต่มังกรกับเผ่ามังกรไปหมด

"ฟู่"

[คุณได้ใช้มันทั้งในการโจมตีและเป็นตัวผลักถอยในเวลาเดียวกัน!!] (เอิลต้า)

"ฮ่าห์!"

ตามปกติแล้วทั้งมนุษย์ปกติหรือไม่ว่าจะเป็นมนุษย์ที่มีความสามารถในการต่อสู้เป็นพิเศษต่างก็ต้องถูกผูกติดอยู่กับสภาพแวดล้อมที่พวกเขาใช้ชีวิตมาตลอด

หากว่าจู่ๆพวกเขาถูกโยนไปในอากาศที่ที่ไม่มีที่หยั่งเท้า พวกเขาก็ทำได้แต่เพียงตื่นตระหนกหรือไม่ก็ไม่อาจจะตั้งสมาธิได้ง่ายๆ ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นดาบหรือปืนมันก็เป็นการยากที่จะดึงศักยภาพของพวกมันออกมาได้ในสภาพแบบนี้ นอกไปจากนี้หากว่าพวกเขาต้องต่อสู้กับมอนสเตอร์ที่มีความคล่องตัวในอากาศสูงกว่ามันก็เป็นการง่ายมากที่พวกเขาจะต้องได้รับบาดเจ็

ยังไงก็ตามยูอิลฮานกลับไปใช่แบบนั้นแล้ว เนื่องจากการที่เขาได้ต่อสู้ทางอากาศมาอย่างต่อเนื่องนับตั้งแต่ที่เข้ามาในดาเรย์ทำให้เขาสามารถจะขยับไปที่ไหนก็ได้ตามที่เขาต้องการเพื่อที่จะต่อสู้กับศัตรูจำนวนมากได้ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีปีก แต่ว่าเขาก็ใช้เพียงแค่การกระโดดซ้ำและแรงดีดของไพท์บังเกอร์ในการทำแบบนั้น

[ตอนนี้แหละจับมัน]

[กรรรรรรรรรร!]

มังกรส่วนหนึ่งได้เปิดปากของพวกมันพ่นไฟที่ร้อนแรงเข้าใส่ยูอิลฮาน มาถึงจุดนี้แล้วหากว่าพวกมันรู้ว่ายูอิลฮานมีความสามารถต้านไฟเป็นพิเศษก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ แต่เนื่องจากว่าไฟคือลักษณะโดยธรรมชาติแต่กำเนิดของมันเองทำให้พวกมันไม่มีทางเลือกอื่นอีก

ยูอิลฮานได้มุดไปที่ไฟนั้นที่ดูเหมือนจะกลืนกินโลกได้ทั้งใบ ในตอนนี้เขาได้มีประสบการณ์กับความเจ็บจากการถูกเผามาหลายต่อหลายครั้งแล้ว ทำให้ในตอนนี้เขาชินกับมันไปแล้ว ดวงตาของเขาได้เป็นประกายแหลมคมแม้ว่าจะอยู่ในเปลวเพลิงก็ตาม เขาได้จ้องมองไปที่เพดานปากของมังกร

"ฮ่าห์"

ยูอิลฮานได้ใช้การกระโดดซ้ำในเปลวเพลิง และทะลวงมันออกไปจากนั้นเขาก็ถือไพท์บังเกอร์เล็งขึ้นไปและยิงอัดเข้าใส่เพดานปากของมังกร

[ก๊าซซซซซซ]

"กินนี่ไปด้วย"

มันน่าผิดหวังนิดๆหากว่าเขาถอยไปแค่การโจมตีครั้งเดียวดังนั้นยูอิลฮานจึงได้ขว้างระเบอดเข้าไปในรูที่ถูกเขาเจาะและบนลิ้นของมันก่อนที่จะลอยถอยออกมาอย่างรวดเร็ว

[ทางนี้!]

[ถ้าพวกเราพลาดโอกาสไปมากกว่านี้อีก พี่น้องของเราจะตาย โจมตีเร็ว!]

มังกรตัวอื่นทั้งหมดได้เริ่มเปิดใช้งานเวทย์ทั้งหมดของพวกมันราวกับว่ามันรอคอยอยู่ ถึงแม้ว่าพรรคพวกของมังกรมันจะได้รับความเสีบหายมากๆในสถานการณ์ พวกมันต่างก็ยินดีหากว่ามันจะสามารถฆ่ายูอิลฮานได้

ในตอนนี้พวกมันไม่สามารถจะไปสนใจเรื่องของกองทัพปีศาจแห่งการทำลายอะไรพวกนี้ได้อีกแล้ว สำหรับพวกมันยูอิลฮานเป็นหายนะที่ไม่อาจจะอยู่ร่วมโลกกันได้อีกต่อไป! ศัตรูที่พวกมันจะต้องฆ่าด้วยการพยายามทั้งหมดของพวกมัน!

สถานการณ์แบบนี้มันชัดเจนอย่างมากเพียงแค่มองดูจากความจริงที่ว่าพวกมันได้ใช้มานาไปกับเวทย์อย่างมาก จะมีเพียงแต่มังกรคลาส 3 ที่ตายจากไฟของพวกเดียวกันเอง

[ยูอิลฮานคุณถูกล้อมแล้ว]

"ระวังอย่าให้โดนไฟล่ะ"

เขาได้สร้างโลกขึ้นมาเอาไว้ในเวลาแบบนี้นั่นแหละ เขาได้เรียกโล่หลายร้อยอันออกมาหุ้มตัวเขาเอาไว้

เวทย์จำนวนนับไม่ถ้วนได้ปะทะเข้ากับชั้นโล่ไปเรื่อยๆและได้สร้างเสียงเสียดหูยูอิลฮานขึ้นมาเขาได้แต่ทนมันเอาไว้ด้วยความคิดที่ว่ามันดีกว่าการที่เขาต้องไปรับมันตรงๆ

ถึงแม้ว่าช่วงเวลาที่โล่พวกนี้จะอยู่ได้สั้นมากๆ แต่ว่าโล่อันใหม่จะปรากฏขึ้นมาในทันทีที่มันพังลงไป ส่วนอันที่พังลงก็ได้กลับลงไปในกระเป๋าสะพายของเขา แน่นอนว่ายูอิลฮานก็ไม่อาจจะป้องกันความเสียหายจากเวทย์จำนวนไม่ถ้วนทำให้เขารีบหยิบเอาโพชั่นขึ้นมาดื่มอย่างเร่งรีบ

[คุณได้ดื่ม 'ลมหายใจ' พลังชีวิตเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องและพลังงานพักผ่อนได้ถูกเติม พลังเวทย์เพิ่มขึ้นเล็กน้อย สัมผัสที่เกี่ยวข้องกับการต่อสู้ทั้งหมดได้คมชัดยิ่งขึ้น]

เมื่อโล่นับร้อยได้หายไปและยูอิลฮานก็ปรากฏตัวออกมาในสภาพสมบูรณ์ สิ่งนี้ได้ทำให้มังกรโกรธขึ้นมา

[กะ แกมันสัตว์ประหลาด]

[เราจะปล่อยให้แกรอดไม่ได้ พวกนั้นทำพลาดแล้ว พวกนั้นลำดับความสำคัญผิดแล้ว พวกเขาจำเป็นต้องลยเจ้าสิ่งมีชีวิตนี่ออกไปก่อนที่จะทำทุกๆอย่าง!]

เมื่อได้เห็นปฏิกิริยานี้ของพวกมันทำให้ยูอิลฮานขำออกมา การที่ได้เห็นมังกรที่สงบได้เริ่มตื่นตระหนกแบบนี้ ดูเหมือนว่ายูอิลฮานจะมีพรสวรรค์ในการยั่วศัตรูอย่างแม้จริง

ยูอิลฮานได้ใช้การกระโดดซ้ำและเข้าไปหาหนึ่งในพวกมันก่อนจะหยิบเอาไพท์บังเกอร์ออกมา

เขายังเหลืออาวุธนี่อีกมากและก็ยังมีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่ทำมาจากเลือกของมังกรให้ใช้อย่างไม่รู้จบ

"พวกแกมารู้ตัวสายเกินไปแล้ว เอาเถอะทำให้ดีที่สุดล่ะกัน"

เมื่อยูอิลฮานได้ลงถึงพื้นแล้ว ท้องฟ้าก็ได้ถูกย้อมเป็นสีแดง นี่มันไม่ใช่เพราะเพลิงจากมังกร ไม่ใช่เพราะเลือดของพวกมัน แต่ว่าเป็นเพราะว่าดวงอาทิตย์ได้ตกดินแล้ว

ยูอิลฮานได้เก็บเอาศพของมังกรตัวสุดท้ายที่ตายลงไปในกระเป๋าสะพายก่อนที่จะอ่านข้อความที่อยู่ในนัยตาขอเขา

[ฆ่าคลาส 4 1,000/1,000]

"ฟู่ นี่มันง่ายมาก"

[ฮ่าห์ ง่ายจุง] (เอิลต้า)

[คุณทำมันจริงๆ] (เรต้า)

เรต้าได้แสดงความตกใจออกมาอย่างสุดหัวใจต่างจากการเยาะเย้ยจากเอิลต้า ยูอิลฮานได้หัวเราะขึ้นมาและดื่มขวดโพชั่นลงไป มันไม่ใช่ลมหายใจหากแต่เป็นบลัดดริ้ง

"มันเป็นเรื่องดีที่ลมหายใจฟื้นฟูทั้งพลังชีวิตแล้วก็พลังการพักผ่อนของฉัน แต่ว่าปัญหาคือมันทำให้ฉันเวียนหัว"

[นั่นมันก็เป็นผลข้างเคียงตามปกติของแอลกอฮอล์] (เอิลต้า)

เขาได้เติมเต็มพลังชีวิตของเขาอย่างสมบูรณ์และแม้กระทั่งซ่อมอุปกรณ์ชั่วคราว มันไม่มีศพของเผ่ามังกรเหลืออยู่แม้แต่ตัวเดียวบนที่แห่งนี้ มันจะมีเหลือก็เพียงแต่เศษที่เหลือของไพท์บังเกอร์ ตามมาด้วยบาลิสต้าและก็ฉมวกที่ไม่มีเป้าหมายแล้วซึ่งของพวกนี้ทั้งหมดได้สะท้อนแสงอาทิตย์ตกเผยออกมาเป็นภาพที่ดูน่าสนใจ

เขากังวลว่ากระเป๋าสะพายของเขาอาจจะระเบิดออกมาได้หากเก็บของลงไปอีก แต่แล้วเขาก็ตัดสินใจเชื่อในคำพูดของเอิลต้าที่ว่าเธอจะเพิ่มขีดจำกัดกระเป๋าให้ต่อให้เธอจะต้องเรียกทูตสวรรค์นับร้อยก็ตาม

จากนั้นตอนนี้มันก็ถึงเวลาที่เขาจะเปิดของขวัญหลักของเขาแล้ว

[เควสเลื่อนคลาสเสร็จสิ้น! คุณต้งการเลื่อนคลาสเป็นยมทูตประกายเพลิงหรือไม่!?]

"ในที่สุดเวลานี้ก็มาถึง"

[มันเป็นเวลาที่ยาวนานจริงๆ] (เอิลต้า)

[การเลื่อนคลาส อ๊า งั้นมันก็มาถึงเวลานี้แล้วสินะ ท่านพัฒนาได้รวดเร็วเกินไปจริงๆ] (เรต้า)

ยูอิลฮานได้รับคลาส 2 มาในการสู้กับเรต้า ถึงแม้ว่ามันจะมีเหตุการณ์เกิดขึ้นมามากมายในเวลานั้นแต่ว่ามันก็ผ่านมาไม่นานนัก ในตอนนี้เขากลับได้รับคลาส 3 มาแล้ว นี่มันเป็นสิ่งที่ทำให้เรต้าต้องตะลึง

[แม้แต่ข้าก็ยังไม่อาจจะเตรียมพร้อมได้สมบูรณ์แต่ว่า.... มันก็ช่วยไม่ได้แล้ว] (เรต้า)

ยังไงก็ตามคำพูดต่อมาของเธอมันแปลกเล็กน้อย ยูอิลฮานได้ถามอย่างสงสัยทันที

"อะไรไม่ได้?"

[ถ้าหากว่าท่านได้อยู่ในระดับเดียวกันกับที่ข้าเคยเลื่อนขั้นมาถ้างั้นความน่าจะเป็นที่จะสำเร็จของเวทย์ข้าก็จะลดลงไปอย่างไม่สิ้นสุด]

คิ้วของยูอิลฮานได้ขมวดขึ้นมา นี่มันดูจะน่าเป็นห่วงมาก

"เวทมนตร์?"

[ใช่แล้วเวทมนตร์] (เรต้า)

ในขณะที่เรต้าพูดออกมาทุกๆอย่างก็ได้เปลื่ยนแปลงไป

เริ่มนับตั้งแต่จุดที่ยูอิลฮานยืนอยู่ได้เริ่มมีแสงสีน้ำเงินปรากฏขึ้นมากระจายออกไปทั่วทุกทิศทางอย่างไม่สิ้นสุด เหนือเกาะเล็กๆไปสู่ทะเล บางทีมันอาจจะไปถึงจุดสิ้นสุดของทวีป

เมื่อเห็นรูปทรงเลขาคณิตที่ไม่อาจจะจำแนกแยกออกปรากฏขึ้นมาภายใต้แสงสีฟ้าที่ปกคลุมอยู่นี้ทำให้ยูอิลฮานได้คิดถึงบางสิ่ง

"นี่มันคือวงเวทย์?"

[ถูกแล้ว นี่คือวงเวทย์ที่จักรวรรดิโบราณได้ร่ายเอาไว้ทั่วทั้งทวีป มันเป็นวงเวทย์ที่น่าทึ่งที่อาจจะนับได้ว่าคือแก่นแท้ของเวทย์แห่งเอลฟ์ มันก็ยังเป็นวงเวทย์ที่ท่านได้ใช้เพียงเคลื่อนย้ายหลายต่อหลายครั้งอีกด้วย]

เพียงเคลื่อนย้าย.... ยูอิลฮานได้ถามกลับไปเบาๆทันที

"ถ้างั้นมันก็ใช้แบบอื่นได้"

[มีการกล่าวเอาไว้ว่าจักรพรรดิแห่งอาณาจักรเอลฟ์ได้แสวงหาชีวิตนิรันดร์ด้วยการสร้างวงเวทย์นี่ ร่ายเวทย์กำจัดเนื้อที่แก่ออกไปและถ่ายโอนวิญญาณไปสู่ร่างกายของคนอื่น] (เรต้า)

ยูอิลฮานคิดว่าเวทย์นี่มันเป็นเวทย์ที่ชั่วร้ายมากกที่เหมาะสมกับบอสสุดท้ายที่จะใช้มัน

[ข้า ผู้ที่ได้กลายเป็นกำลังจะถูกเสียสละไปได้ฆ่าเขาได้ด้วยการช่วยเหลือจากพรรคพวกของฉันและได้กลายมาเป็นเจ้าของคนใหม่ของวงเวทย์นี่ ที่มันเป็นไปได้นี่มันก็เพียงเพราะว่าเกิดควมวุ่นวายขึ้นในอาณาจักรจากมังกร] (เรต้า)

ยังไงก็ตามเธอไม่อาจจะใช้มันได้ พลังของมังกรแข็งแกร่งจนเกินไปและการย้ายวิญญาณมันเป็นเรื่องยากที่จะใช้งานกับศัตรูที่มีระดับใกล้เคียวกันหรือสูงกว่า

ในวินาทีสุดท้ายเธอได้ร่ายเวทย์ย้ายวิญญาณกับศัตรูที่เป็นมังกรซึ่งทำให้เธอตกไปอยู่ในสภาพของพวกเบรกเกอร์ ยังไงก็ตามเธอเป็นยมทูตที่พิเศษและได้รวบรวมเศษเสี้ยววิญญาณที่ซึ่งมันก็ควรจะหายไปตามธรรมชาตินานแล้ว และได้ประสบความสำเร็จในการย้ายเศษเสี้ยวพวกนั้นลงไปในร่างกายของเธอเองและอาร์ติแฟคของเธอ

ถ้างั้นในท้ายที่สุดแล้วเธอก็พบกับผู้ที่จะมาเป็นร่างใหม่ให้เธอ คนที่มีชื่อว่ายูอิลฮานและเป็นคนที่มีพรสวรรค์มากยิ่งกว่าใครๆ

ดังนั้นทุกๆคำพูดที่เธอได้พูดมาในก่อนหนานี้รวมไปถึงความจริงที่ว่ามังกรคือศัตรูที่สำคัญที่สุดมันเป็นเรื่องที่โกหก

ยูอิลฮานได้พยายามจะยกแขนของเขาขึนมา แต่ว่าเขาก็ทำไม่ได้

ในตอนนี้ เขาได้พยายามที่จะเลื่อนขั้นด้วยเพียงแค่ความตั้งใจเพียงอย่างเดียว แต่ไม่ว่าเขาจะตั้งใจกับมันมากแค่ไหน มันก็ไม่มีข้อความใดๆปรากฏขึ้นมาที่ม่านตาของเขาเลย ร่างกายกายภาพของเขามันไม่ได้ฟังเขาอีกต่อไป

[ท่านเป็นคนที่พิเศษเป็นอย่างมาก แต่ว่าก็ไม่ได้สัมผัสถึงวิกฤตินีเลย ข้าคิดว่าท่านจะเสียชีวิตของคุณในขณะที่เอาแต่สนุกกับตัวเองแบบนี้] (เรต้า)

เรต้าได้ขำออกมาอย่างเช่นช้า

[ข้าในครั้งหนึ่งเคยเป็นยมทูต ยมทูตที่เชี่ยวชาญในการรับมือกับพลังวิญญาณ ซึ่งนั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้ข้าสามารถจะฝังวิญญาณของตัวเองลงไปในอาร์ติแฟคและทำให้สามารถจะใช้วงเวทย์ของเอลฟ์ได้ถึงแม้ว่าจะไม่มีร่างกายกายภาพ คุณไม่สงสัยเลยงั้นหรอว่าทำไม? ข้าเป็นอิสระมากอีกด้วย? นั่นมันทำให้ข้าซ่อนความตั้งใจที่จะทรยศไว้ได้] (เรต้า)

"มันก็คงจะเป็นเรื่องโกหกหากว่าฉันบอกว่าฉันอยากจะเชื่อในตัวเธอใช่ไหมล่ะ?"

ในตอนนี้แม้แต่พูดมันก็ยังยากแล้ว นี่มันเป็นเรื่องปกติมาก เนื่องจากว่าวงเวทย์มันได้ติดตั้งอยู่ทั่วทั้งทวีปทำให้การใช้งานมันสามารถจะผูกมัดยูอิลฮานได้อย่างสิ้นเชิง

นั่นมันเป็นอำนาจที่เบ็ดเสร็จอย่างแท้จริง เมื่อคิดๆดูแล้วยูอิลฮานก็คิดว่าหินพลังเวทย์ที่เขาได้ใช้เปิดวงเวทย์มันก็อาจจะไม่ได้ถูกใช้ไปจนหมดและพลังของมันได้ถูกเก็บเอามาไว้ใช้ในตอนนี้

[คุณได้ส่งพลังชีวิตมาให้ฉันที่อยู่ภายในวิญญาณของคุณหลายครั้งโดยไร้ความกลัว นั่นมันได้ทำให้ความคิดของฉันชัดเจนมากยิ่งขึ้นและมันยังได้เสริมพลังที่ฉันเหลือไว้อีกด้วยเล็กน้อย อ๊าา คุณน่าจะรู้ตัวว่ามันมีปัญหาเกิดขึ้นตั้งแต่ในตอนที่วงเวทย์ของเอลฟ์ไม่ได้ยอมรับคุณในฐานะเเจ้านายแล้ว!] (เรต้า)

เมื่อเขาได้ยินมันเขาก็คิดว่ามันเป็นแบบนั้นจริงๆ เธอเป็นเศษเสี้ยววิญญาณ มันแปลกมาก ถึงแม้ว่าเธอจะไม่อาจจะแสดงตัวออกมาด้านนอกได้หลังจากกินพลังชีวิตไป แต่ว่าเธอกลับใช้วงเวทย์ได้ด้วยความต้องการของเธอราวกับเป็นเจ้าขงอมัน

จากนั้นเธอก็ยังใช้วงเวทย์เพื่อต่อต้านจิตใจของยูอิลฮาน

[มันยากมากเลยนะที่จะกลั้นขำในขณะที่คุยกับท่านที่คาดเดาถึงวงเวทย์นี่ คาดเดาอนาคตงั้นหรอ? มังกรจะทำอะไรกันนะ? ท่านเดาผิดแล้ว!!! วงเวทย์มันเป็นสิ่งที่ไม่มีใครจะทำอะไรกับมันได้นอกเหนือไปจากเอลฟ์ มันเป็นวงเวทย์ที่ยิ่งใหญ่ที่นำเผ่าพันธ์เราไปสู่ความมั่งคัง!] (เรต้า)

"อั๊ก"

พลังเวทย์ที่ผูกมัดร่างของยูอิลฮานได้เริ่มถูกดูดเข้าไปภายในร่างของเขา มานาจำนวนมหาศาลที่เขาไม่อาจจะทนได้กำลังพยายามขจัดจิตใจของเขาออกไป

[ข้าจะรับร่างกายท่านไปเอง ข้าจะจัดการกับมังกรทั้งหมดที่เป็นพวกกองทัพปีศาจแห่งการทำลายและเข้าร่วมพันธมิตรกับสวนอาทิตย์อัสดงเพื่อจะพัฒนาดาเรย์อีกครั้งหนึ่ง] (เรต้า)

เรต้าได้หัวเราะออกมา เนื่องจากว่าวิญญาณของเธอได้เริ่มต้นออกมาจากภายในร่างของยูอิลฮานแล้ว เวทย์ย้ายวิญญาณได้ทำงานสำเร็จแล้ว

ในขณะที่เธอได้เริ่มควบคุมความรู้สึกของยูอิลฮาน ริมฝีปากของยูอิลฮานได้กระตุกขึ้นมาโดยไม่ตั้งใจ

[นับจากนี้ไปก็อย่าไปเชื่อใจใครง่ายๆนะ โอ้้ วิญญาณท่านจะหายไปนี่นาดังนั้นการได้รู้ถึงเรื่องนี้ก็ไม่ได้มีอะไรดีแล้ว] (เรต้า)

[อืมม ฉันไม่มั่นใจในเรื่องนี้นะ] (เอิลต้า)

เอิลต้าที่เฝ้ามองดูมาจนกระทั่งถึงตอนนี้ในท้ายที่สุดก็พูดออกมา มันดูแปลกมากๆเมื่อคิดถึงอารมณ์ที่เธอมีต่อยูอิลฮาน แต่ว่าเรต้าก็ดีใจมากที่มันเป็นแบบนี้

เอิลต้ายังคงนั่งอยู่บนหัวของยูอิลฮานอยู่ แต่ว่าท่าทางของเธอแม้กระทั่งดูจะภูมิใจเล็กๆ

[ฉันไม่คิดว่าเธอจำเป็นต้องไปสอนเขานะ] (เอิลต้า)

[อะไรนะ?] (เรต้า)

เพียงแค่เมื่อเอิลต้าได้พูดออกมาและเรต้าได้ส่งเสียงขึ้น ยูอิลฮานก็พูดอย่างยากลำบาก

"ตื่นขึ้นมาได้แล้ว"

เมื่อเขาพูดออกมาราวเสียงกระซิบ สิ่งที่หลับไหลอยู่ภายในตัวเขาก็ได้เปิดตาของมันออกมา มันเป็นสิ่งที่แม้แต่เรต้าที่ได้เสริมพลังขึ้นมาด้วยวงเวทย์และพลังชีวิตก็ลืมมันไปแล้ว

"ถ้าแกตื่นแล้วก็กัดเธอให้ตายไปเลย"

[กรรรรรรรรรรรรร!]

ในช่วงสองเดือนที่ผ่านมานี้ ภายในบาเรียที่เรต้าไม่อาจจะเข้าไปได้ ยูอิลฮานได้ทำการให้โอโรจิกินพลังชีจทั้งหมดของเผ่ามังกรที่เขาได้รับมาจนถึงตอนนี้และในตอนนี้โอโรจิก็ได้ส่งเสียงคำรามดังสนั่นออกมาแล้ว

[โอโรจิ... ได้ยังไงกัน? บะ บาเรียนี่เอง! จะ เจ้า เจ้ารู้อยู่แล้ว!เจ้าไม่ได้เชื่อใจข้า! เจ้าไม่ได้เชื่อใจข้าตั้งแต่แรกแล้ว!] (เรต้า)

"หึ"

ยูอิลฮานได้หัวเราะกับเสียตะโกนของเรต้า มันเป็นรอยยิ้มที่เป็นธรรมชาติมากกว่าแต่ก่อน นี่ไม่ใช่เรต้าที่ควบคุมอยู่อีกแล้ว ความคิดของเรต้าที่อยู่ในตัวเขาได้ถูกโอโรจิบดขยี้ไปแล้ว ยูอิลฮานได้รับการควบคุมร่างกายกลับมาและหัวเราะขึ้น

"ไม่ใช่ว่าแกควรจะฟังจนจบหรอกหรอ?"

[ก๊าซซซซซซซซซซ!] (โอโรจิ)

ตัวรับประกันอย่างสุดท้ายของเขาก็คือศัตรูที่เขาอยากจะไว้ใจ แต่ว่าไม่อาจไว้ใจได้ และในที่สุดศัตรูนั่นก็เล่นงานเขา