ตอนที่ 54 แฟนเก่า
"เธอพูดว่าแฟนเก่างั้นเหรอ?"
เซจินั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับชิอากิ ตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ฝั่งตรงกันข้าม และประสานมือทั้งสองข้างแล้ววางคางไว้ ขณะที่เขาจ้องเขม็งไปที่เธอ
"ถูกต้อง แฟนเก่า" ชิอากิถอนหายใจ
"แฟนเก่าเธอเป็นแบบไหน?"
"อาจจะ... ตรงกับอย่างที่นายคิด"
"อา เธอนี้มันสุดๆไปเลยนะ!"
"อืม ถูกต้อง ฉันเป็นทอม" ชิอากิเงยขึ้นหน้าจากมือของเธอและก็เผยถึงให้เห็นการแสดงออกที่น่ากลัว "ยังไงซะฉันก็ไม่เคยมีแฟนที่เป็นผู้ชายอยู่แล้วนิน่า~"
เซจิกลายเป็นพูดไม่ออก เพราะการเปลี่ยนอารมณ์ที่ฉับพลันของเธอ
ใบหน้าของมิกะค่อยๆเริ่มแดงขึ้น
"ชะ... ชิอากิ จริงๆเหรอ... "
"โอ้ ฉันคงกระตุ้นมันมากเกินไปสำหรับเด็กสาวที่ไร้เดียงสาและน่ารักอย่างมิกะของเราสินะ?" ชิอากิหัวเราะออกมาเบาๆ ขณะที่เธอมองไปที่เพื่อนของเธอ "นั่นเป็นเหตุผลที่ ฉันถึงไม่ได้บอกเธอไง... อืม แน่นอน เป็นเพราะฉันก็ไม่ต้องการที่จะพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย"
"ผมสังหรณ์ว่า เนื้อหาต่อไปนี้อาจจะติดเรทระดับกลางๆสินะ หรืออาจจะถึงระดับสูงเลยก็ได้" เซจิพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น "ดังนั้น มิกะเดินออกไปข้างนอกก่อนเลย ไม่ต้องสนใจผม ผมจะอยู่ข้างหลังและสู้กับเธอเอง... เข้ามาเลย ชิอากิ ให้ผมได้เห็นช็อตที่ดีที่สูดของเธอหน่อย!"
"เซนโจ... ไม่สิ เซจิ ตอนนี้หน้าของนายมันแปลกๆแล้วนะ!" มิกะค่อยๆเหลือบไปมองอย่างเย็นชาที่ชายหนุ่มที่กำลังทำตัวงี่เง่าอยู่เล็กน้อย และแสดงให้เห็นถึงความคาดหวังกับหัวข้อที่กำลังจะเกิดขึ้น
"ฮ่าๆ ไม่ได้มีอะไรแบบนั้นหรอก มันก็เป็นเพียงเนื้อหาที่ติดเรทเพียงนิดหน่อยก็เท่านั้น แต่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเกินเลยหรอก" ชิอากิจับแก้มของเธอด้วยท่าทางเขินอาย
'นี้เธอเคยทำกับผู้หญิงมาก่อนงั้นเหรอ!?'
เซจิและมิกะรู้สึกเหมือนพวกเขาได้รับผลกระทบอย่างมาก ก่อนที่เซจิจะเริ่มพึมพำ ในขณะที่ใบหน้าของมิกะเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ
"ตอนที่เรียนอยู่ในโรงเรียนมัธยม ฉันเรียนอยู่ที่โรงเรียนมัธยมชิมิซุ ซึ่งเป็นโรงเรียนสตรีชั้นสูง โรงเรียนนั้นภูมิใจในหอพัก มีวิระเบียบ และผลการเรียนที่สูง" ชิอากิเล่าถึงอดีตของเธอ "ตอนที่ฉันเพิ่งเข้าเรียนที่นั่น ฉันก็เป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างเป็นเด็กผู้หญิงธรรมดา ฉันไม่ต้องการเปลี่ยนแปลงตัวเองแม้ในสภาพแวดล้อมนั้น ไม่ว่าครูจะสอนฉันยังไง บางทีอาจเป็นเพราะเป็นช่วงต่อต้าน ฉันจึงหันไปเป็นผู้ชายมากขึ้น และฉันเองก็เป็นที่นิยมมากในหมู่ผู้หญิง ดังนั้นฉันแสร้งทำเป็นเหมือนผู้ชายจริงๆ และพยายามที่จะได้ใกล้ชิดกับพวกเธอและ... ทำบางอย่างกับพวกเธอ "
"เธอช่วยเพิ่มละเอียดตอนท้ายทีได้ไหม?"
"เซจิ!"
ผู้ชายที่ทำงี่เง่านี้ถูกบังคับให้ต้องปิดปากตัวเองด้วยการถูกเขกหัว
"นั้นอาจจะเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตของฉันก็ได้ แล้วก็สาวม.ต้นนะ นุ่มนิ่มและอร่อยมากด้วย~"
"ชิอากิ!"
ผู้หญิงงี่เง่าคนนี้ก็ถูกห้ามปราบด้วยการถูกเขกหัวเหมือนกัน
ผู้พิพากษามิกะวางมือทั้งสองข้างบนสะโพก ในขณะที่เธอจ้องไปที่เพื่อนทั้งสองของเธออย่างน่ากลัว
"พูดเกี่ยวกับเรื่องที่สำคัญเท่านั้น"
"รับทราบค่ะ... " ชิอากิลูบไปที่หัวของเธอตรงที่เธอถูกเขก
"ในตอนแรก ฉันก็เป็นเด็กผู้หญิงที่แสดงเป็นผู้ชายจริงๆ แล้วฉันเองก็ยังเป็นผู้หญิงเพลย์บอยด้วย ฉันได้นัดเดทกับสาวน่ารักๆหลายคน และทำแบบนั้น และทำแบบนี้ มันก็เลยทำให้ฉันสูญเสียตัวตนกับการชื่นชมและโปรยเสน่ห์ใส่พวกเธอ"
'ช่างเป็นชีวิตที่น่าอิจฉาจริงๆ!' เซจิแม้นปากแน่น และตะโกนข้างในจิตใจ
ถ้าไม่ใช่เพราะชิอากิเป็นผู้หญิง ประสบการณ์แบบนี้อาจทำให้ผู้ชายหลายคนเกิดความอิจฉาได้
แต่ถ้าเธอยังไม่เป็นผู้หญิง เธอก็จะไม่สามารถไปโรงเรียนของพวกผู้หญิงได้ แม้ว่านั้นจะไม่จำเป็นเสมอไปก็ตามในกรณีนี้…
"ดังนั้น ตอนที่ฉันกลายเป็นนักเรียนชั้นปีสองของโรงเรียนมัธยมต้น และนั่นคือตอนที่ฉันได้พบกับเธอ"
เซจิก็ได้สติกลับมาตั้งแต่ตอนที่ชิอากิเล่าเรื่องของเธอต่อ
"เธอแตกต่างจากเด็กสาวๆ รอบตัวฉัน... เธอสวยมากและให้ความรู้สึกที่เงียบสงบกับคนอื่นๆ เธอไม่ได้เป็นมิตรกับฉันมากหรือไม่ชอบ เธอมีเพื่อนเพียงไม่กี่คนที่เธอจะพูดด้วย และเธอก็มักจะอ่านหนังสืออยู่ตัวคนเดียว... ฉันไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ แต่เธอก็กลายเป็นคนพิเศษสำหรับฉันไปแล้ว "
ชิอากิมองนอกหน้าต่างขณะที่เธอพึมพำ มันก็เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังนึกถึงความทรงจำของเธอ
มิกะและเซจิสบตากัน และได้ให้ชิอากิพูดต่อไป
"หลังจากพบว่าฉันตกหลุมรักเธอ ฉันจึงพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะได้รับรักจากเธอ นี้เป็นขั้นตอนที่ยากลำบากเพราะฉัน... ไม่สิ นั้นเพราะเธอเว้นระยะห่างไว้กับทุกคน ทั้งหมดที่ฉันทำได้คือการหยุดติดต่อกับผู้หญิงที่ฉันสนิทสนมกับพวกเธอ ฉันพยายามทุกวิธีที่ฉันสามารถคิดได้ แต่ฉันถูกปฏิเสธทุกที สถานการณ์นี้ยังคงเป็นแบบนี้อยู่จนถึงปีที่สาม "
ชิอากิหยุดพูดชั่วคราวและค่อยๆลุกขึ้นยืนโดยไม่หยุดจ้องออกไปที่นอกหน้าต่าง
"เพราะความก้าวหน้าที่คงตัวของฉัน ทำให้ทัศนคติของเธอที่มีต่อฉันดีขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่ได้เห็นถึงความหวังใดๆเลย ตอนนั้นฉันคิดไม่ออกว่าจะทำยังไงให้มันก้าวหน้าได้ ดังนั้นฉันคิดว่าอาจจะสามารถเป็นเพื่อนสนิทกับเธอได้ก็ได้ ถึงอย่างนั้นในคืนนั้น... "
ใบหน้าของชิอากิมีความซับซ้อนและแสดงออกที่ขัดแย้งกัน ซึ่งดูเหมือนครึ่งหนึ่งจะเป็นรอยยิ้มที่มีความสุข
"หลังจากคืนนั้นความสัมพันธ์ระหว่างเราเปลี่ยนไป แม้ว่าฉันจะสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ แต่ฉันก็มีความสุขมากที่ได้ใกล้ชิดกับเธอมากขึ้นเรื่อยๆ เรากลายเป็น... คนรักกัน และเมื่อฉันพูดออกไปในที่ทั่วไป เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธมันอย่างใด ดังนั้นเราจึงอยู่ด้วยกันเป็นเวลานานนานและ ได้สร้างความทรงจำที่น่าจดจำไว้มากจน... จบการศึกษาของเราทั้งคู่"
การแสดงออกของชิอากิกลายเป็นหดหู่
"ฉันคิดว่าเราจะสามารถไปเรียนที่โรงเรียนเดียวกันได้และมีช่วงเวลาที่สนุกสนานมากขึ้น เธอ... บอกหลายๆอย่าง หลังจากนั้นฉันก็หมดหวัง จากนั้นฉันก็ร้องไห้ออกใสแบบไม่หยุด ฉันหลั่งความรู้สึกต่างๆออกมามากมาย และฉันก็หลั่งน้ำตาออกมามากมาย แต่ความคิดของเธอยังคงมั่นคง ดังนั้นแล้ว... เราก็เลิกกัน เธอไม่ได้ไปโรงเรียนประจำ และเหมือนกับว่าฉันกำลังหนี ฉันก็ย้ายโรงเรียนด้วยเหมือนกัน"
ในที่สุดชิอากิก็หยุดจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างและจ้องมองไปที่เพื่อนของเธอทั้งสองคนแทน
"ฉันไม่เคยเปลี่ยนเบอร์มือถือของฉัน... บางทีฉันควรมีจะเปลี่ยนและลบเบอร์ของเธอไป แต่ก่อนหน้านั้น.. ฉันได้รับโทรศัพท์จากเธอ"
ทอมบอยบังคับให้ตัวเองหัวเราะและซ่อนความรู้สึกเศร้าหมองไว้
"นายคิดว่ายังไง? มันไม่ค่อยเป็นเรื่องใช่มั้ย?"
ใบหน้าของมิกะเป็นสีแดงสดและเธอเองก็ยังไม่ได้สติจากคำพูดพวกนั้น
"จริงๆแล้ว มันไม่ค่อยมีเรื่องอะไรมากมายหรอกนะ... แต่เธอข้ามทุกส่วนที่น่าตื่นเต้นไปหมดเลย! อาจารย์วากาบะ! อย่าข้ามฉากพวกนั้นไปสิ!"
"โอ้ ขอโทษด้วยจริงๆ ตอนสุดท้ายยังอยู่ในขั้นตอนการเขียน ดังนั้นโปรดรออีกสักหน่อยก็แล้วกัน~"
"บอกผมด้วยว่าจะตีพิมพ์ออกมาวันไหน!"
"โอะ ซักประมาณ 100 ปีหรือมากกว่านั้นนะ"
"นานไปแล้ว!" เซจิหัวตกลงอย่างผิดหวัง
มิกะที่เฝ้าดูพวกเขาทั้งสองที่กำลังเล่นกันอยู่
"แล้วเธอตั้งใจจะทำอะไรในภาคที่สองล่ะ?" เซจิก็หยุดล้อเล่น และถามด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
"อืม... มันก็ไม่นับเป็นภาคที่สองหรอกนะ ฉันคิดว่าที่อย่างมากที่สุดก็คงจะเป็นตอนพิเศษแบบจัดเต็มมากกว่า" ชิอากิเอียงศีรษะของเธอ "เอาจริงๆ ตอนนี้ฉันยังไม่รู้ว่าฉันควรจะทำยังไงดีกับเธอ"
น้ำเสียงของเธอดูอ่อนลง
"การโทรมาแบบนี้ส่วนใหญ่น่าจะอยากเจอเธออีกครั้ง... หรืออะไรแบบนั้น" เซจิสังเกตเห็นการแสดงออกของเธอ และได้ให้คำแนะนำอย่างจริงจัง "ไปพบกับเธอซะ ถ้าทุกสิ่งทุกอย่างไปได้ดีเธอสามารถกลับมาเป็นเพื่อนกันได้อีกครั้ง ถ้าไม่ เธอก็สามารถปฏิบัติกับเธอได้แบบเพื่อนเก่า"
"นายพูดเหมือนมันง่ายมากเลยนะ... " ชิอากิบุ้ยปาก [ทําปากจู๊]
นี้เป็นครั้งแรกเลยนะที่เธอเคยทำท่าทางแบบนี้และมันก็ค่อนข้างน่ารักซะด้วย
"แล้วเธอไม่ต้องการไปงั้นเหรอ?"
"ฉันไม่ได้พูดอย่างนั้น... "
เซจิเปิดปากของเขาออกมา
"อืม นั้นมันขัดแย้งกันแล้ว! ถ้าเธอตัดสินใจได้แล้ว บอกให้เรารู้ด้วย ฉันต้องไปทำงานแล้ว เจอกันนะ!"
"นายนี้มันใจร้ายมาก! กล้าทิ้งฉันในเวลาแบบนี้ นายลืมวันคืนอันแสนมหัศจรรย์ของเราที่อยู่ด้วยกันไปได้ยังไง? " ชิอากิบ่นออกมาแบบติดตลก
"ผมไม่ได้ใช้เวลาช่วงเย็นตอนไหนอยู่กับเธอเลย อย่าพูดเหมือนเรามีความสัมพันธ์กันแบบนั้นสิ เดี๋ยวถูกเข้าใจผิดได้ง่ายหรอก!"
หลังจากที่ตบมุกกลับแบบอย่างเคยแล้ว เซจิก็หันกลับไปและโบกมือให้ทั้งคู่
"ขอโทษนะ แต่ตอนนี้ผมต้องไปทำงานจริงๆ คนระดับสูงที่กำลังรอผมอยู่"
แม้ว่าคำพูดของเซจิจะไม่ได้มีคำหลอกลวงใดๆออกมา มิกะและชิอากิก็คิดเป็นธรรมดาว่า เขากำลังหมายถึงเจ้าของร้านขายขนมหวาน พวกเธอไม่เคยคาดคิดเลยว่าคนที่เขาพูดอยู่คือเจ้าพ่อมาเฟีย
ทั้งสองคนดูเซจิที่ออกจากห้องเรียนไป
"ชิ~... ว่าแล้วเซจิชอบล้อเล่นอยู่เสมอเลย" มิกะถอนหายใจ
"เขาก็พยายามดีที่สุดในแบบของเขาเพื่อช่วยให้ความเสียใจของฉันหายไปแล้วล่ะ" มุมปากของชิอากิยกขึ้น "ฉันรู้สึกขอบคุณเขาจริงๆ ฉันเองก็รู้สึกสบายใจมากๆ ที่ได้อยู่ใกล้ๆเขา"
"ชิอากิ... " มิกะเหลือบมองเพื่อนของเธอและถูกบังคับให้ยอมรับว่าถ้ามี้เพียงเธอสอง บรรยากาศพวกนี้คงจะไม่ผ่อนคลายแน่
อันที่จริงมิกะยังไม่สามารถจะเป็นผู้นำที่ดีได้
บางทีเธอควรจะพยายามอย่างจริงจังที่จะเรียนรู้เกี่ยวกับวิธีการตบมุกแบบตลกๆ? เด็กสาวผมเปียถูกขังอยู่ในแนวความคิดนี้ในไม่ช้า
ชิอากิยังคงจ้องไปที่ทิศทางที่เซจิเพิ่งออกไป ในขณะที่ดวงตาของเธอประกายไปด้วยแสงที่ไม่อาจอธิบายได้ หลังจากนั้นซักพักเธอก็มองอย่างระมัดระวังไปที่มิกะ
"มิกะ ฉันต้องขอโทษเธอก่อนนะ"
"หืม?"
"เพราะ... ฉันต้องการให้เซจิกลายเป็นแฟนฉันนะ"
มิกะที่ไม่เข้าใจสิ่งที่เธอเพิ่งได้ยิน
หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีต่อมา
"เอ๊ะ? เออออออออออ๊-" เสียงร้องตะโกนตกใจของเธอดังก้องไปทั่วทั้งห้องเรียน
