ตอนที่ 39 โดดเดี่ยว
เซจิมีท่าทางที่จริงจังในขณะที่เขาอธิบายถึงมุมมองของเขาและเนื้อหาที่น่ากลัวอย่างเหลือเชื่อ
"มัน... ไม่จะเป็นได้ยังไงที่จะไปมีคนแบบนั้นอยู่นะ?" มันเป็นเรื่องปกติมาก มิกะเป็นคนแรกที่ไม่เข้าใจคำพูดของเซจิ
"ตัวตนก่อนหน้าของผมก็เหมือนกับพวกเธอ" เซจิมองตรงไปที่เธอก่อนพูดว่า "ในอดีต ผมหำรับคนอื่นๆทั้งหมดแล้วก็เป็นแค่สิ่งของที่สามารถเคลื่อนที่ได้ และมันถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน คือที่มีประโยชน์และไม่มีประโยชน์... เธอควรรู้เรื่องนี้ให้ดีที่สุดนิ"
มิกะจำได้ในทันทีเกี่ยวกับโอตาคุอ้วนที่มืดมนในช่วงก่อนหน้าและทำให้ตัวเธอสั่นไปด้วยความกลัว
หลังจากได้ยินเรื่องนี้ทั้งหมดจากเซจิ ในที่สุดเธอก็จำได้ว่านอกจากความต้องการทางเพศแล้วดูเหมือนจะมีแสงที่ผิดปกติบางอย่างในแววตาของโอตาคุคนนั้น
"ตอนนี้ผมได้รู้ถึงความผิดพลาดของผมแล้ว และทุกอย่างในโลกนี้ก็ต่างจากผม ในที่สุดผมก็สามารถบอกได้ว่าตอนนี้ผมเป็นคนปกติแล้ว" เซจิยิ้มให้มิกะ
"แต่... พวกเธอยังไม่รู้ตัว ฉันเคยเป็นแบบเดียวกับพวกเธอ ฉันจึงสามารถเห็นนิสัยที่แท้จริงของพวกเธอได้ แต่สำหรับคนอื่นๆแล้ว... มันก็อาจจะเป็นเรื่องยากและไม่น่าเชื่อสำหรับคนอื่นๆ เพราะพวกเธอทั้งสวยและโดดเด่น และดูเหมือนว่าจะไม่ได้มีปัญหาใดๆเลย นั่นเป็นเหตุผลที่นายสามารถเอากลับไปคิดเองได้ และทั้งหมดนี้เป็นความคิดส่วนตัวของฉันเท่านั้น มันขึ้นอยู่กับนาย ว่านายต้องการที่จะเชื่อฉันหรือเปล่า"
"รุ่นพี่... " โฮชิก้มหน้าลงและกัดฟันแน่น เขาอยากที่จะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายเขาก็หยุดตัวเองไว้
"นายต้องตัดสินใจด้วยตัวเองนะ โฮชิ.... อะมามิ" เซจิจ้องมองที่เด็กผู้ชายคนนั้น ขณะออกเสียงเรียกชื่อโฮชิดังๆ
"บางทีนี้อาจเป็นเรื่องที่โหดร้ายเล็กน้อย แต่นายจำเป็นต้องคิดแบบนี้เพื่อตัวนายเอง โฮชิ... ถ้านายยอมรับคำพูดของฉัน– และมันคงจะเป็นเรื่องสำคัญมาด้วย– ใช่... สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่เกี่ยวกับพี่สาวของนาย ที่นายได้คิดเกี่ยวกับมันมาก่อน ทั้งแบบรู้ตัวและไม่รู้ตัว แน่นอน การหลีกเลี่ยงปัญหาก็เป็นหนึ่งในวิธีแก้ปัญหา แต่ผู้ที่หลีกหนีความจริงนั้น สุดท้ายก็จะถูกกลืนหายไปอย่างสิ้นเชิง และฉันไม่ต้องการให้นายเป็น... ผู้เสียสละแบบนั้น"
โฮชิยังคงนิ่งอยู่
มิกะก็ยืนอยู่ที่นั่นและไม่ได้ไปไหน
ชิอากิปรากฏสีหน้าที่ดูครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก่อนที่เธอจะดูเหมือนจะคิดอะไรได้ในทันที
"ฉันเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่า... รุ่นพี่แฝดพวกนั้นไม่เคยแสดงตัวตนที่แท้จริงของพวกเธอกับทุกคนมาก่อนเลยใช่หรือเปล่า? พวกเธอเป็นพวกที่ซ่อนความรู้สึกที่แท้จริงได้อย่างยอดเยี่ยมมาก! ตราบใดที่พวกเธออยู่ต่อหน้าคนอื่นๆ พวกเธอจะแสดงแบบนั้นอยู่เสมอ! ตั้งแต่ตอนเจอกันแล้ว ฉันรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างเกี่ยวกับพวกเธอที่ดูแปลกๆนะ"
"ชิอากิ... " มิกะหันหน้ามองไปที่เพื่อนของเธอ
"พวกเธอ... จริงๆแล้วมีเทคนิคการในแสดงที่ยอดเยี่ยมมากเลย" ชิอากิหัวเราะ และมีแววตาการยอมรับในสายตาคู่นั้น "ฉัน... คงไม่สามารถแสดงแบบนั้นได้แน่ๆ"
เซจิถอนหายใจ
"ลืมมันไปเถอะ เรามาหยุดกันแต่นี้ก่อน ถ้าเราคุยเรื่องนี้กันมากๆเข้า จะกลายเป็นว่าเรากำลังนินทาคนอื่นลับหลังอยู่แน่"
"รุ่นพี่..."
"โฮชิ นายต้องระวังพี่สาวของนายด้วยนะ นี้เป็นคำแนะนำสุดท้ายที่ฉันสามารถให้ได้... จงระวังตัวไว้ให้ดีจนกว่าพวกเธอจะรู้ถึงความผิดพลาดของพวกเธอเองหรือเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของพวกเธอออกมา... "
โฮชิ อะมามิก้มหัวลงและใบหน้าสวยๆของเขาแสดงออกถึงความขัดแย้ง
"ผม... ไม่สามารถยอมรับเรื่องนี้ได้ แม้ว่า... รุ่นพี่บอกผมแบบนี้... ผมก็ไม่รู้ว่าผมควรจะทำยังไงดี... "
เซจิมองไปที่เขาและยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
"แม้ว่าฉันจะเกลียดการใช้คำพูดที่น่ารำคาญ แต่สิ่งที่ฉันสามารถพูดได้ก็คือ ทำในสิ่งที่นายต้องการทำ นายสามารถเลือกที่จะเชื่อฉัน เมินฉัน หรือแม้กระทั่งหยุดเป็นเพื่อนกับฉันได้ ทุกอย่างนี้ขึ้นอยู่กับตัวนายเอง"
ร่องรอยของความเจ็บปวดพุ่งออกมาจากท่าทางของโฮชิ อะมามิ
ด้านหนึ่งเป็นพี่สาวของเขาที่เขาได้อาศัยอยู่ด้วยกันมานานกว่าสิบปี แม้ว่าเขาจะไม่สนิทกับพวกเธอ แต่พวกเขาก็ยังเป็นครอบครัวเดียวกันอยู่ดี ถึงอย่างนั้นอีกด้านหนึ่งคือคนที่เขารู้จักเพียงแค่ไม่กี่วัน แต่กลับกลายเป็นไอดอลที่เขาชอบมากที่สุด... แล้วเขาควรจะเลือกข้างไหนดีล่ะ?
ทุกคนกินอาหารเที่ยงเสร็จแล้วก็อยู่ด้วยกันอย่างเงียบๆ
และพวกเขามองดูโฮชิ อะมามิที่เดินออกไป ชิอากิมองไปที่เซจิ
"บางที... เด็กนั้นอาจจะไม่มาพูดกับนายอีกต่อไปก็ได้นะ"
เซจิยิ้มบางๆ รอยยิ้มบางๆของเขานั้นให้ความรู้สึกที่โดดเดี่ยวแฝงอยู่
ไม่กี่วินาทีต่อมาเขาก็หันกลับไปและหยุดดูร่างที่เล็กนั้นหายไปจากสายตา
เซจิถอนหายใจ ระยะเวลาที่เขาได้เป็นไอดอลของเด็กคนนั้นมันสั้นมาก และมันเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะหาเพื่อนโอตาคุได้อีกคน
ถึงอย่างนั้น ถ้าเขาเลือกที่จะโหลด เขาก็คงจะทำซ้ำกับวันนี้อีกอยู่ดี
ไม่ว่าจะอีกกี่ครั้งที่เขาก็จะทำมันเหมือนเดิม เขาก็จะยังคงพูดเหมือนเดิม เพราะนั้นเป็นความรู้สึกที่แท้จริงของเขา
มีบางอย่างผิดปกติอย่างมากกับฝาแฝดพวกนั้น
แต่... มันก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขาอีกแล้ว...
เซจิรู้สึกเหมือนว่ามันจะจบแบบนี้ โฮชิ อะมามิจะเลิกเป็นเพื่อนกับเขา และฝาแฝดนั้นอาจจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าเขาอีกต่อไป
แต่น่าเสียดายที่ความเป็นจริงนั้น มันมักจะแตกต่างจากความคิดของผู้คนอยู่เสมอ
...
ในช่วงเวลาเรียนคาบบ่ายเซจิได้ลองตรวจสอบตัวเลือกใหม่ [ของขวัญ] ในระบบของเขา
แบบเดียวกับที่เขาคาดการณ์เอาไว้ เขาได้รับรางวัลสำหรับของขวัญแต่ละชิ้นที่เขาได้รับมาในชีวิตจริง ตัวอย่างเช่น จดหมายรัก 5 ฉบับที่เขาได้รับมาก่อนหน้านี้ ได้เพิ่มแต้มให้เขาขึ้นมา 7 แต้ม โดยมีสามฉบับที่เพิ่มขึ้นมาฉบับละ 1 แต้ม และอีกสองฉบับที่เพิ่มขึ้นมา 2 แต้ม
จดหมายรักจะทำให้เขามีแต้มที่แตกต่างกันขึ้นอยู่กับ "คุณภาพ" ของจดหมายนั้นด้วยว่าในกรณีนั้นมันมีความรักมากแค่ไหนในแต่ละฉบับ
ยิ่ง "ความรัก" ของจดหมายนั้นสูงเท่าไหร่ ผลตอบแทนก็จะยิ่งสูงขึ้นด้วย
นอกจากนี้ เซจิยังสามารถบอกชื่อของบุคคลและดึงรายชื่อของขวัญเข้ามาในระบบได้ รายชื่อของขวัญจะเป็นการ์ดข้อมูลที่เขาสามารถซื้อได้ การ์ดข้อมูลมีข้อมูลเกี่ยวกับของขวัญที่ผู้หญิงแต่ละคนชื่นชอบและพวกเธอจะถูกจัดอันดับจากระดับ 1 จนถึงระดับ 9 แน่นอนว่า อันดับสูงสุดคือ 9 แต้ม มันจำเป็นต้องใช้แต้มมากที่สุดเพื่อปลดล็อกข้อมูลเกี่ยวกับของขวัญของผู้หญิงคนนั้น ดังนั้นเขาเชื่อว่านี้น่าจะเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุดคือข้อมูลของขวัญ ระบบสามารถที่จะหาของขวัญที่ผู้หญิงคนนั้นชื่นชอบมากที่สุดได้
ตัวอย่างเช่น เมื่อเขาบอกชื่อของ มิกะ อุเอะฮาระไป ระบบจะระบุเป็น 9 การ์ดข้อมูลที่เขาสามารถแลกเปลี่ยนได้จากระดับ 1 ถึง 9 แต่เมื่อเขาพูดว่า ชิอากิ วากาบะ ชื่อนั้น ระบบแสดงเฉพาะการ์ดข้อมูลอันดับ 7 เซจิจึงสรุปได้ว่าเขาสามารถซื้อข้อมูลได้ด้วยระดับเดียวกับค่าความชื่นชอบของเป้าหมายที่มีต่อเขา
เซจิต้องการลองแลกกับการ์ดข้อมูลของขวัญดู แต่เขาไม่สามารถเสียแต้มได้ในตอนนี้– เขาจำเป็นต้องเก็บแต้มให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ เพื่อทักษะ [เร็วดั่งกระสุน]
จุดแลกเปลี่ยนสำหรับการ์ดข้อมูลของขวัญนั้นคือของขวัญของเป้าหมายต้องการมากที่สุด... เดี๋ยวก่อนนะ มันไม่ได้คล้ายกับ "การใจอ่าน" หรือไง? เซจิก็ได้ตระหนักถึงเรื่องในทันที
เขาไม่ได้สงสัยในความสามารถของระบบของเขา เพราะมันยังมีพลังที่จะช่วยให้เขาประหยัดเวลาในการอ่านหนังสือและมันก็ไม่ได้เป็นเรื่องพิเศษอีกต่อไป นอกจากนี้ความสามารถในการมองเห็นการค่าความชอบของสาวๆที่มีต่อเขาได้ หากเป็นเรื่องของการอ่านใจแล้ว ตอนนี้เขาก็คงสามารถที่จะดูของขวัญที่พวกเธอชื่นชอบได้ด้วยเหมือนกัน
ความรู้สึกนี้ มันอ่านกันได้ด้วยงั้นเหรอ?
เซจิคิดเรื่องนี้เพียงเล็กน้อย แต่ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจไม่คิดลึก
ในช่วงพักระหว่างเรียน
มิกิและชิอากิเดินไปห้องน้ำหญิงด้วยกัน
"นี้เธอยังคงคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงพักกลางวันนี้อีกงั้นเหรอ?" ชิอากิถามเพื่อนสนิทของเธอ
มิกะมองไปที่ชิอากิและพยักหน้า
"ฉันรู้ว่าเธอต้องช็อกมากแน่ กับการมองเห็นด้านที่ไม่คุ้นเคยของคนที่เธอชอบนะ" ชิอากิยิ้มแล้วพูดว่า "มันน่ากลัวมากก็จริง แค่ยืนอยู่ข้างๆเขาก็รู้สึกได้ถึงอารมณ์ที่เยือกเย็นของเขาแล้ว... ฉันคิดว่าฉันคงจะฉี่ราดแน่ หากมีคนมาพูดดูถูกแบบนั้นกับฉันนะ"
ท่าทางของมิกะดูแข็งทื่ออีกครั้ง
"พะ... พูดอะไรของเธอนะ!?" เมื่อได้ยินว่าเพื่อนของเธอใช้คำพูดที่น่าอายแบบนี้ก็ทำให้ใบหน้าของเธอแดงขึ้นมาทันที
"ฉันแค่พูดความจริงก็เท่านั้นเอง เธอมั่นใจเหรอว่าเธอจะไม่ฉี่ราดใส่ตัวเองนะ?"
"ฉะ... ฉันไม่รู้! หยุดพูดเรื่องนี้ได้แล้วนะ!" มิกะหน้าแดงขณะที่โกรธเพื่อนของเธอ
มันควรจะเป็นหัวข้อที่จริงจังสิ แต่เพื่อนสาวทอมบอยคนนี้ก็ทำลายบรรยากาศด้วยคำพูดที่น่าอายของเธอ
ใช่แล้ว นั่นแหล่ะคือเป้าหมายของชิอากิที่ได้เริ่มพูดขึ้น
"ผ่อนคลายหน่อยสิ ไม่จำเป็นต้องจริงจังมากนักหรอก ถึงแม้ฉันจะบอกว่า มันอาจจะไม่ง่ายสำหรับเธอที่จะยอมรับเพราะฉากนั้นก่อนหน้านี้ก็ทำให้รู้สึกประทับใจมากเหมือนกัน" ชิอากิยักไหล่ "แต่... ฉันรู้สึกเหมือนเซนโจ... เซจิ ฮารุตะมีจุดมุ่งหมายเพื่อพิสูจน์ว่าเขาเป็นคนธรรมดาหลังจากนั้น เขาเคยสมบูรณ์แบบก่อนหน้านี้จนถึงจุดที่... ฉันคิดว่าเขาเป็นคนแปลกเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะดูน่ากลัวนิดหน่อยก็ตาม อย่างน้อยฉันเองก็ยังคงรู้สึกว่าชีวิตของเขาก็ดูมีชีวิชีวาขึ้นมาหน่อยละนะ"
"ชิอากิ..."
"มิกะ ผู้คนนะมักจะมีความผิดของพวกเขาอยู่เสมอ รวมทั้งคนที่เธอชอบด้วย บางทีอาจจะบอกได้ว่ามันต้องใช้เวลานานที่จะเห็นความผิดของพวกเขา ซึ่งมันก็เป็นเรื่องที่น่าตกใจอยู่แล้ว" ชิอากิหัวเราะเบาๆ "นอกจากนี้ ถ้าเธอยังคิดลึกมากเกินไปถึงความผิดของเขา... ที่จริงมันก็อาจจะไม่ได้ผิดมากขนาดนั้นก็ได้"
"โอ้?" มิกะกระพริบตา
"คิดให้ดีเกี่ยวกับสิ่งที่เขาเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ดูสิ ถ้าสาวฝาแฝดพวกนั้นคล้ายกับอดีตของเขาแล้ว เมื่อตอนที่เขาโกรธและดูถูกพวกเธอ แสดงว่าเขาเองก็โกรธและดูถูกตัวเขาสมัยก่อนด้วยใช่มั้ยล่ะ?"
ชิอากิเหลือบไปมองที่เพื่อนของเธอ
"แบบเดียวกับที่เธอเคยทำกับเขามาก่อนเหมือนกันใช่ไหม"
"เอ่อ... " มิกะรู้สึกตกใจ
