ตอนที่ 364 ไร้ยางอายได้ถึงขนาดนี้?! (FREE)

วู่ เฟิง รู้สึกเหมือนตอนนี้ตัวเองกำลังฝันร้ายอยู่ เขาไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย

"ฟาง เจิ้งจือ เจ้ากล้าทรยศอาณาจักรเซี่ย งั้นรึ!" วู่ เฟิง ตะโกนร้องออกมาด้วยความโกรธ เขายังคงเข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้เลยแม้แต่น้อย

ที่ข้างนอกบ้านหิน

ฟังเสียง วู่ เฟิง ที่ร้องตะโกนด้วยความหวาดกลัวออกมานั้น ฟาง เจิ้งจือ พลันปากกระตุกด้วยความไม่พอใจทันที

"ทำไมใครก็ตามที่เจอหน้าข้าล้วนพูดออกมาแบบเดียวกันหมด ? อย่าบอกนะว่าพวกเขาเห็นใบหน้าข้าแล้วเกิดอิจฉาขึ้นมา  แต่ข้าก็สงสัยจริงๆว่าส่วนไหนของใบหน้าข้ากันที่เหมือนคนที่จะทรยศอาณาจักร?"

ทหารหมาป่าเขาเงินพุ่งเข้าไปในห้องทันที

ด้วยความรวดเร็วหมาป่าอีกตัวพุ่งตามเข่าไปทันที  ไม่นานก็เป็นตัวที่ 3 ตัวที่ 4...

"ตูม!"

เสียงระเบิดดังก้อง

ห้องเริ่มเกิดรอยร้าวจากด้านใน เศษซากหินกระเด็นไปทั่วทุกทิศทาง ด้วยความรวดเร็วมีร่างหนึ่งพุ่งออกมาจากห้องที่พังทลาย ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยรอยขีดข่วน

แน่นอนว่านี่ไม่ใช่ประเด็นหลัก

ประเด็นหลักก็คือเขาเปลือยเปล่าอย่างสิ้นเชิง  แม้แต่กางเกงในเขาก็ไม่ได้สวม!

"ข..เขา ... ดูเหมือนจะไม่ได้ใส่เสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว !"

"รูปร่างของเขาก็ไม่ได้แย่นะ!"

"อืม ดูขาวเกินไปหน่อย  แตกต่างจากนักรบของดินแดนภูเขาทางใต้ที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้ออย่างสิ้นเชิง เขาคงเป็นได้แค่ของเล่นเท่านั้น!"

ด้านนอกบ้านหิน หญิงสาวชาวภูเขาทางใต้ในชุดกระโปรงหวายยืนจับกลุ่มกันอยู่ บางนางเอ้ามือป้องปากและซุบซิบกันอย่างสนุกสนาน  บางนางก็จ้องมองไปที่ร่างของ วู่ เฟิง อย่างกล้าหาญ

"ฟาง เจิ้งจือ ข้าจะฆ่าเจ้าซะ!" ใบหน้าของ วู่ เฟิง กลายเป็นสีแดงทันที  เขาไม่เคยคิดเลยแม้แต่น้อยว่า ฟาง เจิ้งจือ ถึงขนาดไปเรียกผู้หญิงมารวมตัวกันเพื่อดูการต่อสู้อยู่ด้านนอกบ้านหิน

นอกจากนี้ หัวหน้าถิ่นและเหล่าผู้อาวุโสต่างนั่งอยู่รอบๆบ้านหิน พวกเขาต่างมีรอยยิ้มจางๆประตับอยู่บนใบหน้า

เห็นได้ชัดว่ามีการเตรียมการไว้ทั้งหมด

จะเป็นไปได้ยังไงที่คนคนหนึ่ง ...

จะไร้ยางอายได้ถึงขนาดนี้!

"นายน้อยวู่ แข็งแกร่งจริงๆ  อันดับที่ 3 บนทำเนียบมังกรดาวรุ่ง? ถ้าข้าไม่ได้เตรียมการเป็นอย่างดี จะจัดการเจ้าภายในครั้งเดียวได้ยังไงกัน?" ฟาง เจิ้งจือ อธิบายอย่างอดทนขณะที่ใบหน้าของเขาก็มีรอยยิ้มประดับอยู่เช่นกัน

เขาเกรงว่า วู่ เฟิง จะไม่เข้าใจถึงปัญหาที่ตัวเขาได้เจอมา

วู่ เฟิง เต็มไปด้วยความโกรธจนปากของเขาสั่นสะท้าน

นิ้วโป้งของเขาได้หักลงเพราะหมัดที่กำอย่างแน่นของเขา  อย่างไรก็ตามเขาก็ไม่ได้มีเวลามาโต้เถียงกับ ฟาง เจิ้งจือ มากนัก เพราะเขาพบว่านอกจากผู้หญิงชาวดินแดนภูเขาทางใต้แล้วนั้น

มีทหารหมาป่าเขาเงินอีกประมาณ 200-300 คนที่ด้านนอกของบ้านหิน

"ทำไมถึงเป็นแบบนี้?! ทำไมถึงมีหมาป่าเขาเงินมากขนาดนี้?  ไม่ใช่ว่าดินแดนภูเขาทางใต้ มีหมาป่าเขาเงินเพียง 3000 ตัวเท่านั้นหรอกหรือ?  แต่ที่นี่... กลับมีอย่างน้อย 500 ตัว!" วู่ เฟิง ไม่สามารถทำความเข้าใจได้

หมาป่าเขาเงินนั้นเป็นของดินแดนภูเขาทางใต้ แต่ทำไมทั้ง 500 ตัวที่อยู่ที่นี่ถึงฟังคำสั่งของ ฟาง เจิ้งจือ?

ถ้าให้นึกถึงความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวที่เขาคิดออก มันคือเรื่องบังเอิญ  แต่จำนวนมากถึง 500 ตัว?  ไม่ว่าจะมองยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญเลยแม้แต่น้อย

"ขอแบบมีชีวิตอยู่นะ!" ฟาง เจิ้งจือ โบกมือสั่ง

"รับทราบ!" เถิง ซือเซิง ยอมรับคำสั่งทันที

"ฟาง เจิ้งจือ นี่มันไม่ยุติธรรม ถ้าเจ้ากล้ามาสู้ตัวต่อตัวกับข้า!  ข้าไม่กลัวเจ้าหรอก!" วู่ เฟิง เลือกที่จะเมินเสียงคำรามต่ำๆรอบๆตัวเขา

เพราะเขาไม่สามารถใช้ได้แม้แต่วิชาที่เขาเชี่ยวชาญมากที่สุด!

การที่เขาจะต้องมาถูกจัดการแบบนี้มันน่าหดหู่ไม่น้อย อย่างน้อยที่สุด วู่ เฟิง ก็ต้องการขลุ่ยหยกคืน เพื่อแสดงให้เห็นถึงพลังที่แท้จริงของเขาก่อนจะถูกจัดการ

"ใจเย็น เจ้ายังมีโอกาสอยู่" ฟาง เจิ้งจือ พูดปลอบโยน

"โอกาส? ข้า ...เฮือก!" วู่ เฟิง ยังพูดไม่ทันจบ  หมาป่าเขาเงินตัวหนึ่งได้ลอบโจมตีจากด้านหลังของเขา  เขาอันแหลมคมสามารถฉีกขาดอากาศได้พุ่งเข้ามาใกล้

วู่ เฟิง สามารถผลบได้

อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถโต้เถียงกับ ฟาง เจิ้งจือ พร้อมกับหลบไปด้วยได้

แน่นอน...

หลังจากหลบการโจมตีนี่ได้ เขาก็ไม่มีทางที่จะสนใจเรื่องอีกแล้ว  เพราะหลังจากนั้นก็มีหมาป่าเขาเงินโห่ร้องต่อกันเป็นทอดๆรอบๆตัวเขา

"บรู๋วว, บรู๋วว... "เสียงร้องอันโหยหวนดังไปทั่วถิ่นฐานราชสีห์คำราม

ในเวลาเดียงกันบนถนนสายหลักของถิ่นฐานราชสีห์คำราม มีเสาขนาดใหญ่ต้นหนึ่งที่ทำมาจากหินปรากฎขึ้นมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ มันขัดขวางการเดินทางของเหล่าทหารที่เดินทางเข้ามาในถิ่นฐานราชสีห์คำราม

วู่ เฟิง นั้นยังคงมีใจที่จะสู้ต่อไป

อย่างไรก็ตามเขาไม่แข็งแกร่งในตอนนี้  หลังจากสูญเสียขลุ่ยหยกไป มันก็ไม่ได้มีความแตกต่างระหว่างตัวเขากับคนที่อยู่ในระดับสะท้อนสวรรค์ขั้นสูงมากนัก  ข้อแตกต่างมีเพียงวิชาและการเคลื่อนที่ตอนนี้ที่เขาใช้ดูแย่มากๆ

อย่างไรก็ตาม...

เขาไม่มีทางที่จะใช้วิชาที่แข็งแกร่งที่สุดของตัวเองออกมาได้ เต๋าแห่งท่วงทำนอง

เขาไม่สามารถแม้แต่ผิวปากต่อนหน้าหญิงสาวชาวภูเขาทางใต้ได้ ทั้งๆที่ร่างกายตัวเองเปลือยเปล่า!

พูดถึงเรื่องร่างกายอันเปลือยเปล่า

มันเป็นความเจ็บปวดที่ วู่ เฟิง รู้สึกมากที่สุดในตอนนี้  ในฐานะผู้ชายแล้วนั้น ไม่ว่ายังไงก็ตามเขาไม่มีทางมีสมาธิทำอะไรทั้งๆที่ร่างกายของตัวเองเปลือยเปล่าอยู่

ฟาง เจิ้งจือ เหลือบมอง วู่ เฟิง ที่มีท่าทีอึกอักอยู่ เขาพยายามปกปิดร่างกายของตัวเอง ฟาง เจิ้งจือ พลันส่ายหัวเล็กน้อย  เขาเด็กเกินไป  ถ้าเป็นตัว ฟาง เจิ้งจือ เองนั้น

เขาคงไม่สนใจเรื่องอื่น ความสำคัญอันดับหนึ่งของเขาคือต้องมีชีวิตรอดไปให้ได้!

หืม...

การฝึกฝนด้านจิตใจของเขานั้นอ่อนแอเกินไป!

ไม่มีขลุ่ยหยกและเสื้อผ้าปกคลุมร่างกายแล้วนั้น วู่ เฟิง ไม่สามารถรับมือ หมาป่าเขาเงินได้นานนัก ไม่นานเขาก็ถูกกดร่างลงกับพื้นโดยพวกหมาป่า

หลังจากนั้นเขาก็ถูกจับมัดโดยโซ่เหล็ก

"ฟาง เจิ้งจือ ข้าไม่มีทางยอมรับเรื่องนี้เด็ดขาด!"

"น่าเสียดายที่เจ้ายังต้องถูกตัดออกจาการทดสอบอยู่ดี" ฟาง เจิ้งจือ ตอบอย่างช่วยไม่ได้

"อ๊าก!" วู่ เฟิง ก้มหัวลงด้วยความโกรธและร้องคำรามออกมาอย่างโหยหวน  เขากระอักเลือดออกมาจากปาก รวมถึงเลือดที่ไหลออกมาจากบาดแผลบนหน้าอก

...

ในห้องใต้ดิน

วู่ เฟิง ตื่นขึ้นด้วยความขุ่นเคือง  จากนั้นเขาก็สังเกตุเห็นอีกร่างหนึ่งที่ดูทรมานไม่แพ้เขา ร่างนั้นถูกมัดไว้ด้วยโซ่เหล็กเช่นเดียวกัน

"เฉิน...เฉิน เฟยยู่?!" ความตกใจของเขานั้นมากกว่าตอนที่เห็นหน้า ฟาง เจิ้งจือ เสียอีก  เพราะสิ่งที่เขาคิดไว้คือ ฟาง เจิ้งจือ ได้ฉวยโอกาสตอนที่ เฉิน เฟยยู่ ยกทัพไปที่ถิ่นฐานเหยียน เยว่ และ ฉือ ซุน ลอบโจมตีถิ่นฐานราชสีห์คำราม

"เห้อ ... " เฉิน เฟยยู่ หันไปมอง วู่ เฟิง พร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง

"เจ้ามาทำอะไรที่นี่?" วู่ เฟิง ถามคำถามที่ค้างคาอยู่ในใจ

"เหตุผลเดียวกับที่เจ้ามาอยู่ที่นี่แหละ อย่างไรก็ตาม ...ข้ามาที่นี่ก่อนเจ้าเล็กน้อยเมื่อคืนที่แล้ว "เฉิน เฟยยู่ พูดออกมาด้วยความรู้สึกราวกับตัวเองไม่ได้รับความยุติธรรมแม้แต่น้อย

ช่วงชีวิตก่อนหน้านี้ของเขา ไม่มีตอนไหนที่น่าเศร้าไปกว่านี้แล้ว

"คืนที่แล้ว? อย่าบอกข้านะว่าเจ้า ... " ท่าทีของ วู่ เฟิง เปลี่ยนไปอีกครั้ง

"ตอนแรกข้าตั้งใจจะสู้แบบตัวต่อตัวกับเจ้า โชคร้ายที่อยู่ดีๆ ฟาง เจิ้งจือ ก็โผล่มา" หัวใจของ เฉิน เฟยยู่ รู้สึกเจ็บปวดอีกครั้งเมื่อนึกถึงตอนที่ ฟาง เจิ้งจือ จับตัวเขา

"นายน้อยวู่ นายน้อยเฉิน ยานี้แม่ทัพฟางเตรียมเป็นพิเศษให้กับพวกท่านทั้ง2  นอกจากนี้แม่ทัพฟางได้แนะนำมาว่าให้ปล่อยตัวพวกท่านทั้ง2 หลังจากที่ข่าวว่าท่านทั้ง 2 ถูกตัดออกจากการทดสอบถูกส่งออกไปแล้ว"

ทันใดนั้นประตูห้องใต้ดินก็ถูกเปิดออก

แม่ทัพหวังที่สวมชุดเกราะเดินเข้ามาด้านใน  จากนั้นเขาก็หยิบขวดยา 2 ขวดพร้อมกับวางจาน 2 ใบที่เต็มไปด้วยผลไม้เอาไว้

"เจ้า!  เมื่อกี้เจ้าพูดอะไรออกมากัน? แม่ทัพฟาง?! นั่นหมายความว่า้จา ... " ดวงตาของ วู่ เฟิง เบิกกว้างทันที  แน่นอนเขารู้ว่าคนที่อยู่ด้านหน้าเป็นใคร  แม่ทัพหวังที่เขาเชื่อใจที่สุดในกองทัพ

"นายน้อยวู่ ท่านไม่ควรพูดเรื่องนี้  จากกฎของการทดสอบ พวกเราจะกลายเป็นของคนที่กำจัดท่านออกจากการทดสอบได้" แม่ทัพหวัง พยักหน้า

"แต่ ... ฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้เข้าร่วมการทดสอบด้านการต่อสู้ ในการแบ่งทัพที่เมืองหลวง เขามาไม่ทันเวลา ดังนั้นพวกเจ้าไม่เห็นจำเป็นต้องทำตามเขา!"แน่นอนว่า วู่ เฟิง รู้กฎของการทดสอบ  อย่างไรก็ตามเขายังเชื่อว่า ฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้ถือเป็นผู้เข้าร่วมการทดสอบ

"ไม่ ท่านเข้าใจผิด แม้ ฟาง เจิ้งจือ จะมาไม่ทันเวลาในตอนที่เริ่มแบ่งกองกำลังทหารก็ตาม องค์จักรพรรดิก็ไม่ได้เอาชื่อ ฟาง เจิ้งจือ ออกจากรายชื่อผู้เข้าร่วมการทดสอบ  ดังนั้นยังถือว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งในการทดสอบอยู่!"

"ไม่ได้เอาชื่อ ฟาง เจิ้งจือ ออก?!"่

"นายน้อยทั้ง 2 โปรดประทับลายนิ้วมือของพวกท่านไว้บนนี้ จากนั้นข้าจะปล่อยตัวพวกท่านไป!" แม่ทัพหวังหยิบกระดาษสีเขียวเข้มออกมาจากกระเป๋าขณะที่พูด

"ใช่ มันเป็นเวลาที่ข้าควรจะประทับลายนิ้วมือ ... " วู่ เฟิง มองไปยังกระดาษสีเขียวด้านหน้า แสประกายในตาของเขาพลันดับลงทันที  โดยไม่ลังเลเขากดนิ้วลงไปบนกระดาษแผ่นสีเขียว

ทันทีที่เขากดนิ้วลงไป มีแสงจางๆส่องออกมาจากกระดาษ

วู่ เฟิง มองไปยังแสงที่ส่องออกมาด้วยความปวดร้าว  เพราะเขารู้ว่าตอนนี้ เป็นเวลาที่เขาต้องออกจากการทดสอบจริงๆแล้ว...

เพจหลัก : Double gate TH