ตอนที่ 36 ผมเนี่ยล่ะฮาราโนะ ไม่ทราบว่าพวกคุณต้องการอะไร
"เขาเป็นผู้ชายจริงๆงั้นเหรอ?" ชิอากิกรอกตาของเธอมองดูไปที่โฮชิ "ทำไมฉันรู้สึกเหมือนว่า... กำลังพ่ายแพ้เลยล่ะ... "
นี้อย่ายอมรับความพ่ายแพ้แบบนี้ง่ายๆสิครับ เจ้าชายวากาบะ!
"ฉันคิดว่า... เขาดูเป็นผู้หญิงมากกว่าผู้หญิงทั่วไปซะอีก... " มิกะพึมพำกับตัวเอง
เฮ้ อย่าให้ความคิดของเธอมันผิดเพี้ยนเซ่ มิกะ!
การปรากฏตัวของโฮชิ อะมามิเป็นสิ่งที่ทำให้ทั้งสองสาวรู้สึกไม่สบายใจ
นี้เป็นหลักฐานได้ว่าการปรากฏตัวของโฮชินั้นเหมือนกับดักยังยังไงล่ะ
'โอเค สงบไว้' เซจิบังคับให้ตัวเองใจเย็นลง
เขาไม่อยากเจอคนแบบนี้ที่โรงเรียน เพราะเขาไม่ต้องการดึงดูดความสนใจแบบแปลกๆจากทุกคน แต่... เห็นทีว่าคงทำไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงได้แต่ยอมรับมันแทน
หรือเขาควรทำใจแข็งและไล่เขาไปดี?
ไม่ได้ นี้ไม่ใช่ทางเลือกที่ดีเพราะเซจิไม่ได้อยากเป็นคนเลวที่ทำร้ายความรู้สึกของเพื่อนของเขา เพียงเพราะความคิดของคนอื่น
ใช่ แม้ว่าเขาอาจจะน่ารำคาญ แต่โฮชิ อะมามิก็ยังคงเป็นเพื่อนของเขา ไม่ต้องพูดถึงเพื่อนโอตาคุเลยด้วย เป็นเรื่องยากมากที่จะมีมัน
"นายแค่โทรหาหรือส่งข้อความมาก่อนก็ได้นะ ถ้านายมีเรื่องที่จะพูดน่ะ" เซจิพูดขณะที่เขาเปิดกล่องอาหารกลางวันของตัวเอง
"ถึงแม้มันจะใช้ได้ก็เถอะครับ แต่ผมก็อยากจะเห็นหน้ารุ่นพี่ด้วยตัวของผมเอง... และผมยังจินตนาการไว้ด้วยว่าจะกินอะไรกับรุ่นพี่ที่โรงเรียนดี" โฮชิเอากล่องอาหารกลางวันออกมาด้วยคน
"ทำไม... มันรู้สึกเหมือนว่าฉันยังอยู่ที่ร้านขายขนมหวานเลยล่ะ?" เซจิถอนหายใจ "นอกจากนี้ฉันบอกแล้วใช่มั้ย นายก็รู้อยู่แล้ว ว่านายมีท่าทางและการแสดงออกแบบไหน และหยุดพูดอะไรแบบง่ายๆด้วย ไม่อย่างนั้นมันจะทำให้คนอื่นๆเข้าใจผิด และเราก็จะกลายเป็นอาหารของพวกโอตาคุแบบเราด้วย อย่างเช่น ที่ร้าน การที่ทุกคนมองนายแบบนั้น มันทำให้นายรู้สึกอึดอัดใช่หรือเปล่าล่ะ? "
"อืม... แม้ว่ามันจะรู้สึกแปลกๆอยู่หน่อย แต่ถ้าเป็นรุ่นพี่แล้วล่ะก็... " โฮชิมองไปที่เซจิ "ผมคิดว่า... ผมยอมรับมันได้ครับ... ผมไม่ได้รังเกียจเลย"
"ข้อรองละ อย่าไปยอมรับมันจะได้ไหม ให้ความสำคัญกับตัวเองมากกว่านี้หน่อยสิ ไอ้เวรนี้!" เซจิตอบกลับทันทีอีกครั้ง
"โอเคครับ~" โฮชิหัวเราะคิคิ เห็นได้ชัดว่าเขากำลังสนุกอยู่กับกับบทสนทนานี้อยู่
'รุ่นพี่ฮาราโนะ... เขาสุดยอดมากจริงๆ เขาพูดความในใจของเขาเสมอ และพูดในสิ่งที่เขาเชื่อว่าถูกต้อง... ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ชอบจากการถูกมองโดยผู้หญิงที่ชอบ BL เขาก็ใส่ใจมากเกี่ยวกับมิตรภาพระหว่างเขากับฉัน! เขาเป็น... เพื่อนและรุ่นพี่ที่ดีที่ยอดเยี่ยมเลย! '
ถ้าเซจิความสามารถมองเห็น่าความชื่นชอบของโฮชิต่อเขาได้ล่ะก็ เขาคงจะพบว่าบทสนทนานี้ทำให้โฮชิมีความรู้สึกชอบต่อเขามากขึ้นเรื่อยๆ และเขาก็คงจะมีความคิดที่จะไล่หมอนี้ออกไปแบบจริงๆจังๆ
แต่โชคร้ายสำหรับเขา โฮชิ อะมามิเป็น "เด็กผู้ชายที่น่ารัก" ไม่ใช่ "สาวสวย" ดังนั้นระบบจึงไม่ให้การแจ้งเตือนใดๆทั้งสิ้น !
ชิอากิและมิกะก็ได้สติของพวกเธอกลับมาหลังจากที่เซจิได้สงบลงและยอมรับเกี่ยวกับสถานการณ์นี้
ถึงอย่างนั้นภาพที่เซจิกำลังคุยกับเด็กผู้ชายที่งดงามนั้น เป็นเรื่องยากมากสำหรับพวกเธอที่จะกินต่อ...
"ชิอากิ... เป็นได้ไหม... ที่เซนโจจะชอบอะไรแบบนั้น?" จินตนาการของมิกะที่กำลังตะเลิดและทำให้ใบหน้าของเธอกลายเป็นสีขาวซีด
"ไม่... แต่ก็ดูใกล้เคียง- พวกเขาไม่ได้มีความสัมพันธ์กันแบบนั้นหรอก แต่... ฉันต้องบอกว่าภาพแบบนั้น... ค่อนข้างคลุมเครือและทำให้เข้าใจผิดได้ง่ายและน่าจะเป็นอาหารตาที่อร่อยสำหรับสาวๆ ด้วยเหมือนกัน" ชิอากิถอนหายใจลึกๆ
"ถ้านายต้องการเปลี่ยนท่าทางของนายล่ะก็ นายสามารถขอรุ่นพี่วากาบะให้ช่วยสอนนายได้ เธอเป็นเอซของชมรมละครเลยลน่ะ... "
ประโยคที่ชาญฉลาดของเซจิได้ทำให้ชิอากิได้เข้ามาร่วมในวงสนทนาของพวกเขา และเขาก็ทำให้มิกะได้เข้าร่วมการสนทนาของพวกเขาอีกด้วย
เมื่อเซจิที่คอยพูดเรื่องนี้ ก็ทำให้โฮชิเริ่มทำความคุ้นเคยกับชิอากิและมิกะ
ถึงแบบนั้น ความสงบนี้ก็ถูกทำลายลงในไม่ช้า
"เราพบเขาแล้วล่ะ ริออน"
"เราเจอเขาแล้วล่ะ โคโตมิ"
เสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาพร้อมกันกับเสียงอันไพเราะของคนสองคนที่ไม่คุ้นเคย
ทั้งสี่คนได้มองไปที่ร่างที่กำลังใกล้เข้ามา และทำให้ดวงตาของพวกพวกเขาเบิกกว้างอย่างประหลาดใจ
"ริออน โคโตมิ!?" โฮชิ อะมามินั้นดูตกใจมากจนทำให้ใบหน้าของเขาซีดจนน่ากลัว "ทำไมพี่ถึงได้มาอยู่ที่นี้ล่ะ!?"
"โคโตมิดูท่าทางของน้อยชายของเราสิ เขาดูตลกสุดๆเลยนะ !"
"ใช่ ริออน เขาดูคล้ายกับลูกสุนัขที่โดนแย่งอาหารไปเลยล่ะ!"
พี่สาวฝาแฝดที่เหมือนกันกำลังหัวเราะอย่างสนุกไปพร้อมๆกัน ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวระหว่างสองคนนี้คือพวกเธอไว้ผมทรงโพนี่เทล(ผมหางม้า)คนละข้าง แต่ส่วนอื่นๆก็เหมือนกันหมด ทั้งคู่มีคิ้วที่เรียวบาง ดวงตาสีฟ้าและริมฝีปากสีแดงอ่อนๆ พวกเธอทั้งสองคนสูงเพรียวและมีหน้าอกเรียวตึง(ใหญ่แบบเต็มไม้เต็มมือ+แน่น) ทุกๆส่วยของพวกเธอต่างก็สวยงามระดับที่สุดยอด และหากพวกเธอปรากฏตัวออกมาพร้อมกัน พวกเธอก็จะสามารถดึงดูดความสนใจของทุกคนด้วยรูปร่างที่ชั่วร้ายนั้น และใบหน้าที่สวยงามของพวกเธอ!
"ฝาแฝดทั้งคู่สวยมสุดๆเลย... " ดวงตาของมิกะเริ่มเบิกกว้างอีกครั้ง
"พวกเธอคือ... 'คู่แม่มด' ในตำนานของพวกปีสองอย่างงั้นเหรอ... " ชิอากิพึมพำกับตัวเอง
'นี้ นี้ ทำไมมันฟังดูไม่เหมือนกับชื่อเล่นของพวกจูนิเบียวเลยล่ะ?' เซจิเอียงศีรษะของเขาด้วยความสงสัย
พวกเธอเป็นฝาแฝดกันจริงๆ เหมือนกับที่โฮชิบอกเขา
แต่ถึงอย่างนั้น... รอยยิ้มของพวกเธอก็ดูค่อนข้างน่าอึดอัดตามที่โฮชิพูดบอกเลยอีกด้วย
"คู่แม่มด?" เขาเหลือบไปถามชิอากิ
"พวกเธอเป็นฝาแฝดในตำนานจากม.ปลายปีสอง มีคนบอกว่าไว้ว่าพวกเธอมีทั้งความงดงาม และสติปัญญา และพวกเธอเองก็ชอบที่จะเล่นตลกกับความรู้สึกของพวกผู้ชายนับไม่ถ้วน... ถึงจะเป็นแค่ข่าวลือ แต่เอาตรงๆฉันก็ไม่ได้รู้อะไรเหมือนกัน "ชิอากิกระซิบบอกกับเขา
"เธอเคยเจอพวกเธอมาก่อนหรือเปล่า"
"ไม่ ฉันเคยแต่ได้ยินเกี่ยวกับพวกเธอเท่านั้น"
"แล้วเธอคิดยังไงหลังจากที่ได้เจอพวกเธอล่ะ?"
"ฉันคิดว่า ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมพวกเธอถึงได้มีชื่อเล่นแบบนั้นและข่าวลือแบบนั้นต่างๆรอบตัวพวกเธอนะ"
ฝาแฝดพวกนั้นค่อนข้างสวย แต่ก็มีบางอย่างที่ดูไม่มั่นคงเกี่ยวกับทั้งคู่
ชิอากิและเซจิพูดกันอย่างเงียบๆ ในเรื่องนี้
โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับมิกะที่ค่อนข้างไร้เดียงสา
"ทำไมพวกพี่ถึงมาอยู่ที่นี้ล่ะ!?" โฮชิถามพี่สาวของเขาอย่างระมัดระวัง
"น้องชายที่น่าตลกของเรากำลังถามคำถามที่ตลกเหมือนกันเลยล่ะ" ริออนเริ่มพูด
"นี้เป็นเขตของโรงเรียนม.ปลายและพวกเราก็เป็นนักเรียนม.ปลายปีสองด้วย" โคโตมิพูดต่อ
"เราสามารถไปได้ทุกที่ที่เราต้องการในโรงเรียนม.ปลายแห่งนี้" ริออนพูดต่อ
"แต่สำหรับน้องขายที่น่ารักของเรา... " โคโตมิเริ่มพูดขึ้นเรื่องใหม่
"ทำไมนายถึงได้มาอยู่ที่นี้กันล่ะ?" พวกเธอพูดพร้อมๆกัน
ทั้งคู่ได้แบ่งกันพูดคนละประโยค และประโยคสุดท้ายก็ได้ถูกพูดขึ้นพร้อมกันอย่างพร้อมเพียง เสียงของพวกเธอนั้นเข้ากันอย่างลงตัวกับอีกคน แม้แต่ท่าทางเพียงเล็กๆน้อยๆ อย่างการเอานิ้วชี้ของพวกเธอไปแตะไว้ที่ริมฝีปากของพวกเธอเองก็เหมือนกัน
การกระทำที่พร้อมกันของพวกเธอทั้งสองนั้นได้กลายเป็นความงดงามที่สวยงามแบบแปลกๆ
"เออ... " โฮชิ อะมามิกระพริบตาของเขาและกำลังจะถอยออกห่างตามนิสัยของเขา แต่เขาก็คิดได้ว่าคนที่ค่อยช่วยเหลือเขา กำลังยืนอยู่ข้างๆ จึงทำให้เขามีความกล้าหาญเพิ่มขึ้นอย่างมากในตัวเขา
"ผมแค่มาที่นี้... เพื่อมาหาเพื่อนก็เท่านั้นเอง!" เขาลุกขึ้นยืนและพูดตอบกลับไป "พี่สาว ถ้าพวกคุณต้องการพูดกับผมล่ะก็ ขอโทษด้วย แต่ตอนนี้ผมไม่ว่าง... ถ้าพวกคุณมาแค่เดินเล่นละก็ เชิญตามสบาย!"
แม้โทนเสียงของเขาจะฟังดูปกติ แต่มันก็เต็มไปเปรี่ยมไปด้วยพลัง และไม่มีเศษเสี้ยวของความกลัวอยู่เลย
ถึงอย่างนั้นสำหรับฝาแฝด นี้เป็นเรื่องที่ผิดปกติอย่างมาก
สุนัขตัวน้อยของพวกเธอที่มีบุคลิกที่อ่อนแอ ขี้ขลาด และอ่อนน้อม- สุนัขที่อยู่ภายใต้การควบคุมของพวกเธอตลอดเวลา - กล้าที่จะมีท่าทางแบบนี้ต่อพวกเธอ!
แปลก- มันแปลกเกินกว่าปกติแล้ว
น่าสนใจ- นี้มันน่าสนใจสุดๆ
แม้ว่า ริออน อะมามิ และ โคโตมิ อะมามิ จะรู้สึกเหมือนว่าสุนัขตัวน้อยของพวกเธอกำลังเห่าใส่พวกเธอ พวกเธอก็ยังคงเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์แบบนี้
นั่นเป็นเพราะพวกเธอได้พบกับคนที่สมควรแก่การความสนใจของพวกเธอแล้ว นักเรียนคนที่ได้ทำให้เรื่องผิดปกตินี้เกิดขึ้น
"ชิอากิ วากาบะ เอซปีหนึ่งของชมรมการละคร"
"มิกะ อุเอะฮาระ ปีหนึ่ง ชมรมเทนนิส แม้ว่าเธอเพิ่งจะลาออกไปแล้วก็ตาม"
พวกเธอได้เดินผ่านสุนัขของพวกเธอและมองไปที่คนที่อยู่ข้างหลังเขา ขณะที่พวกเธอหัวเราะแบบคึกคัก และเรียกชื่อของทั้งสองของผู้ที่อยู่ข้างหลังเขาคนนั้น
"เราไม่ได้อยู่ที่นี้เพื่อเจอนาย"
"เราอยู่ที่นี้เพื่อ... เจอนักเรียนที่ย้ายมาใหม่ในตำนาน ผู้ทำลายชมรมผู้ที่กล้าหาญไปท้าขยะอย่างชมรมเทนนิสและบาสเกตบอลต่างหาก เซนโจ ฮาราโนะ"
พวกเธอได้เชื่อมคำพูดของพวกเธออย่างสมบูรณ์แบบขึ้นอีกครั้ง เมื่อพวกเธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูตลกขบขัน
เซจิขมวดคิ้วเล็กน้อย
แม้น้ำเสียงของพวกเธอจะดูค่อนข้างจะน่าฟัง แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างที่มองไม่เห็น เขารู้สึกได้ถึงความเป็นปฏิปักษ์ต่อฝาแฝดพวกนี้อย่างมาก!
มันไม่ได้เป็นเพราะเนื้อหาในคำพูดของพวกเธอที่ฟังดูไม่น่าพอใจ
มันเป็นอะไรบางอย่างเกี่ยวข้องกับเขา... บางสิ่งบางอย่างที่ซ่อนตัวอยู่ในตัวของฝาแฝดเพวกนี้ ซึ่งเป็นแหล่งกำเนิดความเกลียดชังของเขา
"พวกคุณมาที่นี้เพื่อหาผมงั้นเหรอ แม้ว่าผมจะไม่รู้ว่าทำไม แต่กรุณาช่วยอย่าใช้วิธีพูดโง่ๆแบบนั้นกับผมอีกได้หรือเปล่า?"
เขาก้าวออกไปข้างหน้าโฮชิ
"ผมได้ยินที่อะมามิบอกผมแล้วเกี่ยวกับพวกคุณทั้งสองคน... ที่พี่สาวแสนสวยของเขามีปัญหาทางจิต แล้วไม่ทราบว่าคู่แม่มดมีธุระอะไรกับผมอย่างงั้นเหรอครับ"
