ตอนที่ 30 ความเป็นผู้หญิงของนายมันอยู่ที่ระดับสุดยอดแล้ว
เซจิสูดลมหายใจเข้าไปด้วยความโล่งอก ในขณะที่เขาเฝ้าดูกลุ่มคนใหญ่ๆ กลุ่มสุดท้ายที่ออกจากร้านไป ตอนนี้เวลาเร่งด่วนของทางร้านตอนนี้ได้สิ้นสุดลงแล้ว
แม้ว่าเขาจะไม่เหนื่อยล้าทางร่างกาย แต่การที่ต้องตั้งใจทำงานเป็นเวลานานทำให้เขารู้สึกดีมาก
วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่ปกติของการทำงานในร้านขายขนมหวาน แม้ว่าวันนี้เป็นจะมีประสบการณ์ที่แตกต่างเล็กน้อยเพราะพนักงานใหม่ก็ตาม
โฮชิ อะมามิ
หลานชายของผู้จัดการร้านซึ่งเป็นเด็กผู้ชายที่ดูไม่เหมือนเด็กผู้ชายสักเท่าไร เขาเป็นหนึ่งในพวก "ผู้ชายที่ดูน่ารัก"
ถ้าไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าเซจิเพิ่งได้ยินเกี่ยวกับเขาจากผู้จัดการร้านมาก่อนหน้านี้แล้ว เซจิต้องเข้าใจผิดว่าเขาเป็นผู้หญิงแน่นอน
มีลูกค้าจำนวนมากที่เข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นผู้หญิงในชุดของผู้ชายด้วยเหมือนกัน ลูกค้าบางคนแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับวิธีที่ร้านของพวกเราว่าจ้างพนังงานหญิงมาทำงาน แม้ว่าเธอจะค่อนข้างมือใหม่ก็ตาม...
เมื่อเซจิได้บอกความจริงไป ก็ยังมีลูกค้าบางคนตกใจน่าดูเมื่อรู้ความจริง และบางคนรู้สึกตื่นเต้นกับมันมากเมื่อได้ยินความจริงนี้ และดวงตาของพวกเขาก็ส่องประกายด้วยแสงที่ไม่อาจอธิบายได้
โดยปกติแล้ว เซจิมักจะเป็นแหล่งดึงดูดที่ใหญ่ที่สุดของร้าน แต่วันนี้โฮชิ อะมามิก็ยังสามารถดึงดูดความสนใจได้เป็นอย่างมากด้วยเหมือนกัน ถึงแบบนั้นก็ยังมีลูกค้าหญิงที่คิดรู้เพศที่แท้จริงของโฮชิก็ยังคงมองไปมาระหว่างเซจิกับโฮชิด้วยแววตาที่เปล่งประกาย
แม้ว่าเซจิจะไม่เต็มใจที่จะยอมรับมัน... แต่ลูกค้าผู้หญิงพวกนี้อาจจะเป็นอย่างนั้นจริงๆก็ได้
เซจิไม่อยากเป็นศัตรูกับสาวโอตาคุ ตั้งแต่ที่เขาเป็นโอตาคุ ตัวเขาเองก็ไม่ได้สนใจเรื่องแนวรักร่วมเพศแต่อย่างใด แต่เขาก็ยังคงรู้สึกอึดอัดอยู่ดีที่เขากลายเป็นเป้าหมายของเหล่าสาวๆโอตาคุที่เป็นแฟน BL [boy love (ชายรักชาย)]
เขาพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อหลีกเลี่ยงเรื่องนี้ที่อยู่ในใจ
สำหรับโฮชิ อะมามิ... เซจิรู้สึกเหมือนโฮชิก็ไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย แต่รูปร่างหน้าตาของเขานั้นเหมือนกับผู้หญิงมากเกินไป... ไม่มีทางไหนเลยที่จะสามารถอธิบายได้ ถ้าให้เขาลองแต่งตัวในชุดของผู้หญิงดูล่ะก็ เขาจะกลายเป็นกับดักที่สมบูรณ์แบบสุดๆ!
อย่างที่คาดไว้ โลกใบนี้ที่มีองค์ประกอบคล้ายๆกับแบบ 2 มิติจริงๆด้วย... แม้กระทั่งตัวละครแบบนี้ก็มีอยู่ในชีวิตจริงๆได้
เซจิไม่แน่ใจว่าโฮชิสังเกตเห็นการรักษาระยะห่างที่พิเศษนี้ของเขาจากพนักงานคนอื่นๆหรือเปล่า มันเป็นเพราะสถานะของเขาซึ่งเป็นหลานชายของผู้จัดการร้าน และรูปร่างหน้าตาของเขา ตั้งแต่เซจิได้สังเกตเห็นความอึดอัดใจของโฮชิ เซจิก็ไม่ได้เว้นระยะห่างของเขาซึ่งแตกต่างจากคนอื่นๆ
ในที่สุดก็มีช่วงพักสั้นๆในเวลางานของพวกเขา เซจิก็เริ่มพูดคุยกับโฮชิ
"นี้ ได้ลองทำงานอย่างหนักแล้วรู้สึกเป็นยังไงบ้างล่ะ?"
"อ่า... รุ่นพี่ฮาราโนะ!" โฮชิที่เพิ่งเสร็จการนำถาดของหวานไปวางที่โต๊ะ และยิ้มให้กับเซจิ "รุ่นพี่เองก็ได้ทำงานอย่างหนักเหมือนกันนะครับ ผะ... ผมสบายมาก ผมเริ่มที่คุ้นเคยกับมันแล้ว แม้ว่าจะเหนื่อยนิดหน่อยก็ตาม!"
เขายกมือขึ้นและกำกำปั้นไว้ข้างหน้าในท่าทางที่เหมือนแมว เมื่อพูดเสร็จแล้ว
'ถ้าทำแบบนั้น คนอื่นๆก็จะคิดว่านายเป็นผู้หญิงจริงๆกันพอดีสิ!' เซจิพูดขึ้นข้างในใจ
"เอาล่ะสิ่งที่สำคัญที่สุดคือการรอยยิ้มและความกระตือรือร้น ถ้ามีอะไรที่นายไม่เข้าใจเกี่ยวกับการทำงาน นายสามารถถามฉันหรือคนอื่นๆได้เหมือนกัน"
"ครับ... เข้าใจแล้วครับ เออ... รุ่นพี่... ที่จริงผมมีคำถาม -ผมจะขอถามได้มั้ยครับ?"
"แน่นอน"
หลังจากได้ยินคำยืนยันของเซจิแล้ว โฮชิก็หยิบเอากระดาษโน้ตและปากกาขนาดเล็กออกมาก่อนที่เขาจะถามคำถามเกี่ยวกับรายละเอียดเล็กๆน้อยๆในการทำงาน ขณะที่เขาจดบันทึกอย่างจริงจัง
เซจิได้รับอิทธิพลจากท่าทางที่จริงจังของโฮชิ ทำให้เขาได้ตอบคำถามแต่ละข้ออย่างละเอียด
ผู้ชายที่หน้าสวยกำลังคุยกับผู้ชายที่ดูหล่อเหลา– ฉากที่ทั้งสองคนยืนเคียงข้างกันนั้น มันราวกับภาพวาดที่ลูกค้าหญิงบางคนรู้สึกเหมือนว่ามันเป็นโชคที่ดีสำหรับพวกเธอที่ได้เข้ามาในร้านแห่งนี้!
"ผู้ชายสองคนนั้นดูเหมาะกันมากเลย!"
"รุ่นพี่อ่อนโยนและดูเท่กับรุ่นน้องที่สวยและน่ารักน่าปกป้อง... สวรรค์นี้มันงดงามเกินกว่าจะมองได้แล้ว!"
"แม้ว่าจะเป็นเพียงแค่อาหารตา สิ่งนี้ก็ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าได้กินขนมหวานที่พิเศษแล้ว!"
แววตาของหญิงสาวพวกนั้นดูหิวกระหายสุดๆจนเหมือนว่าพวกเธอพยายามจะกลืนกินพวกเขาลงไป
ขณะพวกเขาพูดคุยกันอย่างกระตือรือร้นกัน ก็ได้ยินเสียงกล้องถ่ายรูปจากมือถืออย่างชัดเจน
ดูเหมือนว่าร้านขายขนมหวานของ ดีไวท์ เทซท จะได้รับความนิยมมากขึ้นกว่าที่เคย... นี้ไม่ได้เป็นสิ่งที่ขาดไม่ถึงกับผู้จัดการร้าน ริกะ อามามิแต่อย่างใด ซึ่งที่มุมปากของเธอได้ยกขึ้น ขณะที่เธอมีท่าทางที่แสดงบอกว่า "สำเร็จ"
ขอเพิ่มโบนัสให้กับฮาราโนะคุงและหลานชายที่น่ารักของฉันด้วยละกันนะ ฮ่าๆๆๆ!
ขณะที่คุยกันเพียงชั่วครู่แล้ว เซจิและโฮชิก็ต้องกลับไปต้อนรับลูกค้าอีกครั้ง
ด้วยคำแนะนำจากรุ่นพี่ฮาราโนะและพนักงานคนอื่นๆ โฮชิรู้สึกเหมือนกับว่าเขาเริ่มคุ้นเคยกับงานแล้ว และเขาก็ไม่รู้สึกกังวลเมื่อเทียบกับตอนที่เขาเริ่มทำงานเมื่อเช้านี้แล้ว
ถึงอย่างงั้นก็มีเรื่องที่ไม่คาดฝัน มักเกิดขึ้นยามเมื่อคุณปล่อยปะละเลยมันไป
ขณะที่โฮชิได้นำขนมหวานสองชุดมาวางไว้ที่โต๊ะ และจู่ๆก็มีเด็กวิ่งออกมาซึ่งทำให้เขาตกใจจนลื่นล้ม ในตอนนั้นในขนมที่เขาถือมาด้วยก็ลอยขึ้นไปในอากาศ!
'อะ... บ้าเอ้ย!'
เขาทำพลาด!
ขณะที่เขากำลังคร่ำครวญถึงความซุ่มซ่ามของตัวเอง ร่างกายของเขาก็ตกลงมาเหมือนกับใบไม้ร่วงและจากนั้นเขาก็ถูกหยุดโดยอะไรบางอย่าง และมือขนาดใหญ่ทั้งสองข้างได้ใช้ถาดของเขาเอาไปรับวางเรียงซ้อนกันกับถาดที่กำลังร่วงลงมากลางอากาศทำเกิดให้เสียงดัง "ฟุบ" ขนมทั้งหมดรวมถึงถาดที่กำลังจะร่วงลงมายังคงไม่ตกไปที่พื้น!
สิ่งทั้งหมดนี้เกิดขึ้นโดยใช้เวลาไม่ถึงวินาทีด้วยซ้ำและทำให้หลายๆคนได้เห็นมัน
เมื่อโฮชิ อะมามิได้สะดุดล้มลงไปข้างหลัง เซนโจ ฮาราโนะที่อยู่ใกล้ๆ ก็รีบวิ่งไปที่ด้านข้างและใช้หน้าอกเพื่อรองรับเขาไม่ให้เขาล้มลง รวมทั้งรับขนมหวานที่กำลังร่วงลงมาได้สำเร็จด้วยการตอบสนองที่น่าทึ่ง!
มันเป็นฉากที่เหมือนกับในหนังแบบสุดๆ
ลูกค้าและพนักงานทุกคนที่ได้เห็นฉากนี้ก็ตกตะลึง ก่อนที่พวกเขาจะยกย่องเขาด้วยความรู้สึกชื่นชม
"มีคนที่ทำอย่างนี้ได้จริงๆด้วยงั้นเหรอเนี่ย?"
"ฉันเองก็เคยเห็นพวกนี้ในหนังมาก่อน... แต่ฉันไม่เคยคิดเลยว่าฉันจะได้เห็นใครบางคนที่ทำแบบนี้ได้ในชีวิตจริง!"
"ไม่มีอะไรที่งดงามไปกว่านี้อีกแล้ว!"
*แปะ แปะ แปะ... * ลูกค้าบางคนได้ลุกขึ้นมาปรบมือ
"อะมามิ นายไม่เป็นไรใชไหม?"
"อ่า... ครับ ผมสบายดี... " โฮชิลุกขึ้นยืนและได้สติของเขาทันที "ขะ... ขอบคุณมากครับ รุ่นพี่"
"อืม... ไปเอาขนมหวานมาเปลี่ยนใหม่แทนของพวกนี้ด้วย เราไม่สามารถบริการมันให้แก่ลูกค้าได้ และก็ระวังอย่าให้ลื่นล้มอีกล่ะ" เซจิพูดสั่ง
"ครับ... " ใบหน้าของโฮชิแดงขึ้นเล็กน้อยขณะที่เขาหยิบถาดขึ้นและเดินออกไป
ลูกค้าหญิงบางคนแอบเพิ่มไปให้กับความเร่าร้อนในสายตาของพวกเธอ
"นี้ เธอเห็นไหม!?"
"อืม อืม มันเยี่ยมยอดสุดๆ... "
"ฉันไม่สามารถดูภาพนี้ได้อีกต่อไปแล้วนะ บ้าจริง!"
พวกเธอทั้งหมดต่างคิดกับตัวเองว่าต้องการให้ขอความขอบคุณกับพระเจ้า ที่ได้แสดงให้เห็นฉากที่งดงามนี้เพื่อให้มันได้แกะสลักลงไปในความทรงจำของพวกเธอ!
'ฉันปลอดภัยเพราะรุ่นพี่ฮาราโนะ... แม้กระทั่งว่าเขาก็สามารถที่จะป้องกันกับเรื่องแบบนี้ได้ด้วย... เขานี้มันสุดยอดมากจริงๆ!' โฮชิยิ่งประทับใจในตัวเซจิมากขึ้นกว่าแต่ก่อน
เขาแอบอยากที่จะได้ความเท่แบบนั้นซัก 10% จากรุ่นพี่ฮาราโนะบ้าง
แต่มันก็คงจะยาก
รูปร่างของรุ่นพี่ทั้งแข็งแรงและดูดี มันตรงกันข้ามกับเขาที่ดูตัวเล็กและเปราะบางเลย
แล้วเขาควรทำยังไงดี? แม้ว่าเขาจะไม่สามารถเป็นเหมือนรุ่นพี่ได้ แต่เขาก็อยากจะพัฒนาตนเองให้ดีขึ้นอย่างน้อยที่สุด
...
ในที่สุดก็ถึงเวลาพักของพวกเขา
เซจิรู้สึกถึงสายตาที่จ้องมามากขึ้นกว่าปกติกับตัวเขาในวันนี้ ซึ่งทำให้เขารู้สึกอึดอัดเล็กน้อย...
ขณะที่เขากำลังพักผ่อนอยู่ในห้องด้านหลัง เขาก็สังเกตเห็นว่าโฮชิ อะมามิได้ติดสอยห้อยตามมาด้วยเหมือนกัน
"อะมามิ นายก็อยากพักผ่อนด้วยเหมือนกันงั้นเหรอ?"
"ครับ รุ่นพี่"
"โอ้ งั้นเรามากินข้าวกลางวันด้วยกันเถอะ"
ที่ร้านตอนนี้ ได้ให้พนักงานกินข้าวกลางวันแบบง่ายๆและรสชาติมันก็ไม่เลวนัก
พวกเขานั่งตรงข้ามกันในพื้นที่ที่เหลืออยู่ของห้องพักพนักงาน
เซจิดื่มน้ำและเริ่มกิน ขณะที่มองไปที่เด็กหนุ่มหน้าสวยข้างหน้า
เซจิก้มหน้าลงและไม่ขยับตะเกียบ
"มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ อะมามิ?"
"รุ่นพี่... " โฮชิค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาและมองตรงไปที่เซจิ ขณะที่ดวงตาของเขาส่องประกายขึ้นมา "จริงๆแล้ว... ผม... ต้องการคุณครับ!"
*แค๊กๆ!*
เซจิสำลักอาหาร ขณะที่เคี้ยวไปได้ครึ่งคำ
"เอ่อ รุ่นพี่!?"
"นี้นายพูดอะไรออกมา!! โง่รึเปล่า!!"
"เออ?" โฮชิได้รู้ถึงความไม่เหมาะสมในคำพูดก่อนหน้านี้ และทำให้ใบหน้าของเขารู้สึกร้อนขึ้นมาทันที
"เออ... คือ ไม่ใช่ครับ มันไม่ใช่ครับ ไม่ใช่ครับ!" เขาลุกขึ้นยืนด้วยใบหน้าที่แดงสนิทและทุบลงบนโต๊ะอย่างไม่ตั้งใจจนทำให้น้ำหกลงบนโต๊ะ
"อ๊ะ! ขอโทษครับ!"
"โอเค พอได้แล้ว หยุดก่อน!"
เมื่อเซจิตำหนิเขา โฮชิก็ตัวแข็งทื่อทันที
"สงบลงไว้ก่อน... ฉันจะเอาผ้ามาเช็ดให้เอง" เซจิถอนหายใจ
"เออ... ขอโทษครับ... " โฮชิก้มหัวลงด้วยความขอโทษ
หลายนาทีต่อมา หลังจากที่โต๊ะเช็ดจนสะอาดแล้วพวกเขานั่งลงอีกครั้ง
"รุ่นพี่..."
"ฉันรู้ว่านายอาจจะพูดผิด และนายดูเหมือนนายจะไม่ใช่พวก... "
"ผมไม่ใช่พวกแบบนั้นครับ!" โฮชิส่ายหน้าปฎิเสธอย่างรุนแรง
"งั้นนายหมายความว่าอะไร?" เซจิเริ่มกินอีกครั้ง
"คือผมจะบอกว่าผมต้องการ... ที่จะกลายเป็นคนอย่างรุ่นพี่" โฮชิพูดด้วยเสียงที่เบา "รุ่นพี่... เป็นคนที่ดูแข็งแรงและสามารถทำทุกอย่างได้เป็นอย่างดี แต่ผม... "
เขากลืนน้ำลายของเขาลงไปและบอกเขาเกี่ยวกับสิ่งที่เขาเพิ่งประสบกับหัวใจของเขามา
"ถ้าผู้หญิงคนนั้นชอบผู้ชายที่ดูแข็งแรง... มันก็ไม่จะแปลกที่เธอจะปฏิเสธนาย" เซจิพูดออกมาดังๆ
* ฉึก! * โฮชิรู้สึกเหมือนเพิ่งถูกแทงด้วยมีด
"ความสูงของนายก็ต่ำกว่าปกติ ร่างกายของนายก็ดูอ้อนแอ้น ใบหน้าของนายก็ดูสวย นายก็ยังขาดท่าทางที่ดูแมน และเสียงของนายก็อ่อนแอ บวกกับท่าทางทั่วไปของนายก็ทำให้นายดูเหมือนกับเป็นผู้หญิงซะมากกว่า... ความเป็นผู้หญิงของนายมันอยู่ในระดับสุดยอดแล้ว และความเป็นผู้ชายของนายมันน้อยกว่านั้นอีก 100 เท่า " เซจิพูดอย่างไม่ลดละพร้อมกับการโจมตีที่รุนแรงของเขา
* ฉึก! * โฮชิได้รับความทุกข์ทรมานจากคำพูดพวกนี้อีกครั้งหนึ่ง
"ฉันรู้สึกเหมือนผู้หญิงคนนั้นบอกว่านายไม่แข็งแรงพอสินะ เธออาจจะพูดอ้อมคอมไปก็ได้ ฉันคิดว่าบางทีเธออาจรู้สึกว่าเธออยู่กับนายแล้ว นายอาจจะไม่เป็นได้แฟนที่เหมือนผู้ชายแต่เป็นแฟนสาวแทน ไม่เพียงแค่นั้นแต่บางทีเธออาจจะคิดว่านายเป็นผู้หญิงมากกว่าที่เธอเป็นอีกก็ได้! " เซจิปิดฉากด้วยคำพูดที่ทิ่มแทงหัวใจอย่างถึงที่สุด
*ฉึก! ฉึก! ฉึก!*
โฮชิรู้สึกเหมือนว่าตอนนี้เขาถูกแทงจนรูพรุนไปทั่ว ขณะที่เขาทรุดตัวลงบนโต๊ะ
