ตอนที่ 29 คนที่สมบูรณ์แบบ
ในช่วงเวลา 9:00 น. ถึง 12:00 น. เช้าวันเสาร์เป็นศึกที่ยากลำบากของพนักงานของร้านขายขนมหวาน ดีไวท์ เทซท
ในช่วงสุดสัปดาห์นี้มักจะมีลูกค้าจำนวนมากมาอยู่ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ว่าผู้จัดการร้านริกะ อามามิจะได้จัดสินค้าชุดใหม่ๆมาในทุกวันเสาร์นี้ ดังนั้นพวกขนมเก่าๆที่ใกล้จะหมดอายุก็จะถูกลดราคาลงชั่วคราวด้วยเหมือนกัน ดังนั้นตอนนี้ทางร้านค้าจึงจะเต็มไปด้วยลูกค้าจำนวนมาก เว้นเสียแต่ว่าจะมีบางปัจจัยที่ไม่สามารถควบคุมได้ อย่างเช่นสภาพอากาศที่เลวร้ายเข้ามาแทรกแซง
ดังนั้นเช้าวันเสาร์นี้ที่สดใสที่มีแสงแดดอ่อนๆและอากาศที่เย็นสดชื้นนี้ เป็นสภาพอากาศที่สมบูรณ์สำหรับเดินไปเที่ยวนอกบ้าน ดังนั้นจึงเดาได้เลยว่ามันจะกลายเป็นสมรภูมิที่รุนแรงแค่ไหน
"นี้ ลูกค้าโต๊ะ 6 รอนานแล้วนะ!"
"ขนมหวานของโต๊ะ 8 ยังไม่ได้อีกเหรอ!?"
"โต๊ะ 1 ต้องการผ้าเช็ดปาก- รีบเอาไปเติมเร็ว!"
"ลูกค้าโต๊ะ 10 กินอาหารเสร็จแล้ว รีบไปเอาจานมาล้างเร็ว!"
"ลูกค้าของโต๊ะ 5 ทำน้ำหก– รีบไปหาผ้ามาเช็ดเร็วเข้า!"
...
โฮชิ อะมามิที่ยังคงได้ฟังคำสั่งมาแบบต่อเนื่องอย่างไม่หยุดหย่อนผ่านชุดหูฟังของร้านค้า
ที่ร้านดูผิวเผินจะเป็นระเบียบเรียบร้อย และลูกค้าที่เข้าคิวนานจะถูกบริการเพื่อความสะดวกสบายในการรอ และพนักงานจะมีหน้าที่หลากหลายอย่าง เช่น การรับออลเดอร์ของลูกค้า เช็ดโต๊ะ และล้างจาน ในขณะเดียวกัน พนักงานเก็บเงินจะต้องยิ้มอย่างสุภาพเพื่อทักทายลูกค้าอย่างอบอุ่น...
แต่พนักงานร้านพวกนี้สามารถที่จะรู้จังหวะได้อย่างรวดเร็ว เพราะคำสั่งที่ออกมาจากในชุดหูฟังของพวกเขา และภาระงานของทุกคนเองก็มีขีดจำกัด !
มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่เตรียมขนมเค้กได้ไม่หยุดพัก และผู้ให้คำสั่ง(เซิฟเวอร์)ต่างก็ยุ่งอยู่กับงาน โดยที่ลูกค้าไม่ได้สังเกตเห็น มันอยู่ในขอบเขตที่ถ้ามีอะไรสักอย่างเกิดขึ้น ทั้งร้านค้าตกเข้าสู่ความสับสนวุ่นวายทั้งหมดทันที
โฮชิรู้ว่าเป็นคนที่มาใหม่นั้นไม่จำเป็นต้องทำผลงานยอดเยี่ยมตั้งแต่วันแรก ตราบเท่าที่เขาไม่ได้เพิ่มภาระให้กับพนักงานคนอื่นๆ ก็เป็นที่ยอมรับได้
แต่นี้มันเป็นเรื่องที่ยากมาก!
เขาไม่เคยคิดเลยว่า ผู้ออกคำสั่งจะต้องให้ความสำคัญกับรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ และเรื่องที่เขามีประสบการณ์การทำงานมาก่อนก็เป็นศูนย์
ตัวอย่างเช่น พนักงานรับออลเดอร์จะต้องรับมือกับลูกค้าที่มีบุคลิกและความคิดที่แตกต่างกัน หรือไม่อย่างนั้นเขาก็จะเสี่ยงต่อการทำผิดต่อลูกค้าโดยไม่ได้ตั้งใจ ลูกค้าบางมักคนลังเลและใช้นานในการตัดสินใจว่าจะสั่งอะไร ในขณะที่บางคนพูดเร็วจนเกินไปจนทำให้เขียนออลเดอร์ได้ยาก
โดยสรุป โฮชิรู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังยืนอยู่พื้นน้ำแข็งที่เปราะบาง และไม่มีรุ่นพี่คนไหนเลยที่จะช่วยสอนเขา
จะทำยังไงดี? จะทำยังไงดี?
เมื่อน้าของเขา ริกะ อามามิสังเกตเห็นถึงความสับสนของเขา เธอก็ได้พูดออมาให้เขาประโยคเดียว
"ให้ความสนใจกับฮาราโนะคุงก็พอ แค่ทำตามเขาที่เขาบอกก็เท่านั้น"
"รุ่นพี่ฮาราโนะ... " โฮชิจำประโยคนี้ไว้ขึ้นใจและหาดูรูปของเขา
เซนโจ ฮาราโนะมีท่าทางที่ดูสดใส ในขณะที่เขายืนอยู่ภายในสนามรบของร้าน
"นี้คือออลเดอร์ของโต๊ะที่ 3 และ 15"
"นี้ จานที่ฉันล้างแล้ว จากโต๊ะที่ 10 และ 12"
"ลูกค้าของโต๊ะ 7 มีคะแนนสะสมที่ใช้แลกกับเค้กฟรีด้วย เตรียมตัวไปจดเอาไว้ด้วยละ"
"นี้เป็นของหวานของโต๊ะ 8 กับ 9"
ทุกประโยคที่เขาพูดใส่ชุดหูฟังนั้น ฟังดูน่าเชื่อถือและมั่นคง มันช่วยตอบโต้กับบรรยากาศที่กระวนกระวายใจพวกนี้ได้ เขาเป็นเหมือนทหารเก่งกาจและยังคงอดทนต่อศัตรูด้านหน้าของเขา
ภายในร้านค้า เขาเป็นผู้ออกคำสั่งที่ทำงานได้อย่างรวดเร็วและมีประสิทธิภาพมากที่สุด เขาสามารถจัดการออลเดอร์ของลูกค้าได้อย่างรวดเร็ว และล้างจานที่เหลืออยู่ได้อย่างรวดเร็ว และส่งขนมหวานที่แสนอร่อยไว้ที่โต๊ะของลูกค้าได้อย่างรวดเร็ว
ในขณะที่ทำทุกอย่างนี้ เขาไม่ได้แสดงร่องรอยของความเมื่อยล้าออกมาเลย แต่กลับมีเพียงรอยยิ้มที่อ่อนโยนอยู่บนใบหน้าของเขาเท่านั้น
ลูกค้าทุกคนได้เห็นเฉพาะท่าทางที่สงบและใจเย็น เพียงแค่นี้ก็สามารถทำให้ผู้หญิงจำนวนมากกลายมาเป็นแฟนคลับของเขาได้แล้ว
สำหรับพนักงานคนอื่นๆในร้าน ก็มีส่วนหนึ่งที่พวกเขาชื่นชมอย่างมากและเชื่อถือในตัวเขา!
ตราบใดที่ฮาราโนะสามารถทำได้ พวกเขาเองก็สามารถทำมันมันได้อย่างแน่นอนโดยไม่ต้องกังวล เขาสามารถทำงานได้สูงกว่ามาตรฐานโดนทั่วไปในร้าน ได้ดีกว่าคนอื่นๆเสียอีก!
ทันใดนั้นจู่ๆก็มีเสียงร้องไห้ดังขึ้นมาจากข้างในร้าน
เธอเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่โต๊ะ 2 เธอเริ่มร้องไห้อย่างกะทันหันด้วยเหตุผลอะไรบางอย่างที่ไม่แน่ชัด แม่ของเธอเองก็พยายามทำให้เธอสงบลง แต่ความพยายามของเธอก็ไม่เป็นผล
เสียงร้องไห้ดังก้องอยู่ทั่วทั้งร้าน และมันก็ดึงดูดความสนใจจากทุกคนอีกด้วย
นี้มันหายนะชัดๆ!
แม้ว่าโฮชิ อะมามิจะไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน แต่เขาเข้าใจดีว่านี้เป็นเรื่องที่เลวร้ายมากสำหรับร้าน
บรรยากาศของร้านค้าทั้งหมดเต็มไปด้วยเสียงร้องไห้ของเธอ และลูกค้าเองก็รู้ว่ามันยากที่จะลิ้มลองรสชาติของขนมหวานของพวกเขา แม้ว่าการร้องไห้ของเธอก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับร้านค้า และมันเองก็เป็นเพียงเรื่องปกติของมนุษย์เท่านั้น
แต่ถ้านี้ไม่ถูกดูแล ความนิยมทางร้านจะลดลงอย่างหนัก!
แม้แต่แม่ของเธอก็ไม่สามารถทำให้ลูกของเธอนั้นหยุดร้องไห้ได้ ดังนั้นแล้วพวกเขาจะไปทำอะไรได้!?
"นี้ มีเด็กกำลังร้องไห้อยู่!"
"ฮาราโนะคุง!"
"ผมเองครับ"
มีเพียงสามประโยคเท่านั้นที่บอกกับชุดหูฟังนี้
โฮชิเห็นรุ่นพี่ฮาราโนะที่เสร็จจากการเสริฟ์ขนมที่เขาถือมาพร้อมถาดในมือแล้ว ก่อนที่เขาจะเดินมุ่งหน้าไปที่โต๊ะ 2
"ขะ... ขอโทษด้วยนะค่ะ เธอ... "
หญิงสาวซึ่งน่าจะเป็นแม่ ดูเหมือนว่าเธอเองก็คงจะไม่มีประสบการณ์มากมายกับการดูแลเรื่องเด็กร้องไห้ ซึ่งดูเหมือนว่าเธอเองก็ต้องการความช่วยเหลือ และเมื่อเธอเห็นว่าฮาราโนะเดินเข้ามา เธอก็รู้ว่าเธอนั้นทำให้ทางร้านวุ่นวาย เธอจึงท่าทางที่อึดอัดใจออกมา
เซจิยิ้มอย่างอ่อนโยนไปที่หญิงสาวคนนั้น
"ลูกสาวของคุณนี้น่ารักจริงๆนะครับ เธอชื่อว่าอะไรงั้นเหรอ?"
"ฮารูนะค่ะ... " เมื่อเธอเห็นรอยยิ้มของผู้ให้คำสั่ง(เซิฟเวอร์)ที่หล่อเหลาคนนั้น ยิ้มมาให้เธออย่างอ่อนโยน มันก็ทำให้หญิงสาวคนนั้นดูกระวนกระวายเล็กน้อย และทำให้ใบหน้าของเธอนั้นก็แดงขึ้นอีกด้วย
"ฮารูนะ... เป็นชื่อที่ดีนะครับ"
เซจิคุกเข่าลงตรงหน้าโต๊ะและหันหน้าไปยังเด็กสาวที่ร้องไห้
"ฮารูนะจัง มองมาที่ผมหน่อย!"
เซกิยกมือขึ้นและทำท่าเคลื่อนไหวมือแบบแปลกๆ เพื่อดึงดูดความสนใจของเธอ
"ถ้ามีเสียงร้องไห้เกิดขึ้น คุณวิญญาณวิเศษจะไม่มาเอาได้นะ... ดังนั้นแล้วฮารูนะจัง หนูคิดว่าจะไม่ได้ร้องไห้ออกมาได้หรือเปล่า? " (คิดชื่อดีๆไม่ออก)
ท่าทางที่อ่อนโยนของเขาบวกกับหัวข้อที่น่าสนใจและรอยยิ้มที่อบอุ่น ทำให้เด็กสาวที่กำลังร้องไห้ค่อยๆเปิดตาของเธอออกมาและก็หยุดร้องไห้
"เอาล่ะ! ฮารูนะจังที่น่ากลัว – คุณวิญญาณวิเศษจะไม่มาหานะ ถ้าหนูไม่ยอมหยุดร้องไห้ และทำตัวน่ารักๆ... "
เซจิยิ้มขึ้น ขณะที่เขารีบทำบางอย่างกับมือของเขา
และจู่ๆก็มีแท่งช็อคโกแลตที่ตกแต่งอย่างประณีต ที่เป็นรูปร่างของตัวละครจากอนิเมะปรากฏขึ้นในมือของเขา!
"ว้าว -" เด็กผู้หญิงคนนั้นแสดงท่าทางที่ประหลาดใจที่ช็อกโกแลตที่มีรูปร่างคล้ายกับตัวละครจากอนิเมะที่ดูเหมือนกับว่ามันปรากฏออกมาจากอากาศที่ว่างเปล่า
"ดูนี้สิ นี้เป็นของขวัญของหนูจากคุณวิญญาณวิเศษนะ เพราะว่าฮารูนะจังเป็นเด็กดียังไงล่ะ!"
เซจิส่งช็อกโกแลตรูปตัวละครจากอนิเมะให้กับเด็กผู้หญิงตัวเล็กคนนี้
ดวงตาของเธอนั้นประกายไปด้วยความสว่างสดใส และความตื่นเต้น ขณะที่เธอหยิบช็อกโกแลตนั้นด้วยมือเล็กๆของเธอและดูมันด้วยความกลัว
"เอาล่ะ ฮารุนะจัง ผมจำได้ว่าเธอไม่ควรที่จะร้องไห้นะ เพราะว่าคุณวิญญาณวิเศษนั้นไม่ชอบเสียงร้องไห้ ถ้าเธอยังร้องไห้อยู่ตลอดเวลาพวกเขาจะออกห่างจากเธอนะ"เซจิพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล" แต่ถ้าฮารูนะจังยิ้มบ่อยๆพวกเขาจะมาหาเธอบ่อยๆเหมือนกัน - คุณแม่ของเธอเองก็สามารถยืนยันเรื่องนี้ได้ด้วยเหมือนกันใช่ไหมครับ... "
จากนั้นเซจิก็ส่งขยิบตาของเขาบอกกับเธอว่า เธอควรจะเห็นด้วยกับเขา ในขณะที่เขาพูดแบบนี้ขึ้น
"โอะ... โอะ อืม ใช่แล้วล่ะจ๊ะ ฮารุนะ... " หญิงสาวคนนี้กำลังสนใจไปที่เซจิมากจนเกินไป จนในที่สุดเธอก็ได้สติและตอบเห็นด้วยกับสิ่งที่เขาพูดกับลูกสาวของเธออย่างอ่อนโยน ขณะที่เธอมองไปที่เซจิด้วยความรู้สึกขอบคุณ
เด็กสาวคนนั้นได้หยุดร้องไห้ลงแล้ว และแทนที่ด้วยบรรยากาศที่ดูสนุกสนานกันระหว่างแม่กับลูกสาวอีกครั้ง นี้ดูเหมือนกับว่าทางร้านค้าได้รับชัยชนะจากการต่อสู้ของพวกเขาแล้ว
"ยอดเยี่ยม!"
"สมกับเป็นฮาราโนะ!"
"เท่เกินไปแล้ว! เขาหล่อมากจนฉันรู้สึกเหมือนจะตกหลุมรักเขาเข้าซะแล้ว บ้าเอ๊ย!"
"รุ่นพี่ทานากะ... จากนี้ไปผมขอให้คุณช่วยอยู่ห่างๆจากผมในอนาคตได้หรือเปล่าครับ?"
ที่ช่องสื่อสารของพวกเขาก็เปลี่ยนไปเป็นเรื่องที่น่าสนใจทันที
หลังจากที่โฮชิ อะมามิได้เห็นและฟังเหตุการณ์นี้ ก็ทำให้เขารู้สึกเคารพเซนโจ ฮาราโนะมากกว่าคนอื่นๆที่เขาเคยเคารพนับถือมากด้วยซะอีก
หัวใจที่งดงามของเด็กหนุ่มคนนี้เต็มไปด้วยความตื่นเต้น ในขณะที่เขาสังเกตเห็นรอยยิ้มของเซจิที่กำลังทำงานต่อ
"รุ่นพี่สุดยอด..."
เขาคือคนที่สมบูรณ์แบบ!
หัวใจของโฮชิ อะมามิตอนนี้นั้น เต็มไปด้วยคำพูดสรรเสริญมากมายนับไม่ถ้วน
--------------------------
ตอนแรกจะใช้คำว่า โลลิ แทนอ่ะนะ แต่กลัว หมีตื่น
