ตอนที่ 350 เหรียญตราสีฟ้า (FREE)

"ใครก็ได้เข้ามาที!"

"ท่านฟาง มีคำสั่งอะไรงั้นรึ!"ทหารคนหนึ่งเดินเข้ามาในกระโจมทันที

"ตาม ถัง ซือเซิง มาที ข้ามีเรื่องจะคุยกับเขา" ฟาง เจิ้งจือ รีบเก็บจดหมายและซองหนังเข้าไปในกระเป๋าทีนที

"รับทราบ" ทหารพยักหน้าและออกจากกระโจมไป

ไม่นาน เถิง ซือเซิง ก็เดินเข้ามา บนตัวของเขาสวมชุดเกราะเช่นเดิม มือของเขาว่างเปล่าและไม่ได้ถืออาวุธใดๆอยู่

"ท่านฟาง เหตุผลที่ท่านเรียกข้ายามดึกดื่นคืออะไรงั้นหรือ?" เขามองไปยังแสงเทียนภายในกระโจมรวมถึงจานเนื้อและแก้วเหล้าที่วางอยู่บนโต๊ะ ท่าทีของเขาเต็มไปด้วยความสับสน

"ดื่ม" ฟาง เจิ้งจือ กล่าวอย่างธรรมดาๆ

"ดื่ม? เรื่องนี้ ... ท่านฟางอาจจะไม่รู้ ทหารหมาป่าเขี้ยวเงินห้ามดื่มเหล้าขณะที่ปฏิบัติภารกิจอยู่ " เถิง ซือเซิง ขมวดคิ้วและปฏิเสธ ฟาง เจิ้งจือ ในทันที

"ถ้าข้าบังคับให้เจ้าดื่มละ?" ฟาง เจิ้งจือ ชี้ไปที่แก้วเหล้า ราวกับเขาคาดเดาปฏิกริยาของ เถิง ซือเซิง ได้

"แค่ก แค่ก ...ข้าเกรงว่าคงไม่สามารถทำตามคำสั่งของท่านได้ งานของเราคือการปกป้องท่าน  สิ่งที่เราต้องทำคือมั่นใจว่าท่านจะปลอดภัย สำหรับเรื่องอื่นๆ ข้าเกรงว่าท่านฟางคงไม่สามารถบังคับพวกเราได้" เถิง ซือเซิง ยิ้มเบาๆพร้อมส่ายหน้า

"อย่างไรก็ตาม องค์หญิงบอกว่าข้าได้รับทหารหมาป่าเขาเงิน 500 นาย เช่นนั้นทำไมเจ้าถึงไม่ฟังคำสั่งของข้า?" ฟาง เจิ้งจือ พูดอย่างไม่เร่งรีบ

"ข้ารู้ แต่ข้าไม่สามารถปฏิบัติตามได้!"เถิง ซือเซิง ส่ายหัวอีกครั้ง

"ข้าเข้าใจ...แล้วเหตุผลที่เจ้าไม่ฟังคำสั่งของข้าละ?"

"ทหารหมาป่าเขาเงินทั้ง 3000 นาย ฟังเพียงองค์หญิง ฉาน ยู่ เท่านั้น สำหรับคำสั่งของคนอื่นพวกเราล้วนเพิกเฉย " เมื่อ เถิง ซือเซิง ได้ยิน เขาก็พูดออกมาด้วยความจริงจัง

"แล้วถ้าเป็นราชาของดินแดนภูเขาทางใต้ละ?" ฟาง เจิ้งจือ ถามกลับ

"เราไม่ฟัง!" เถิง ซือเซิง ตอบโดยไม่คิด

"พวกเจ้ามีพลังมากขนาดนั้น?งั้น... ข้าสงสัยว่าเจ้าจะฟังคำสั่งของนี่ไหม?"รอยยิ้มปรากฎบนใบหน้าของ ฟาง เจิ้งจือจากนั้นเขาก็เอาหินสีฟ้าวางไว้ด้านหน้า

มันคิอหินสีที่ทำมาจากวัสดุพิเศษ  มันเป็นหินหยก อย่างไรก็ตามมันเป็นหินหยกสีฟ้าออกเขียว ยิ่งไปกว่านั้นมันดูโปร่งใสเป็นอย่างมาก

ยิ่งไปกว่านั้นตรงกลางหิน มีคำหนึ่งสลักไว้

"ยู่!"

ตาของ เถิง ซือเซิง จ้องอยู่บนหินก้อนนั้น  ท่าทีของเขาเปลี่ยนไปทันที เขาก้มหน้ากัดฟันแน่น

เขายกขาขึ้นมาข้างหนึ่งราวกับตัดสินใจบางอย่าง  อย่างไรก็ตาม ท่าทีของเขากลับมาสงบอีกครั้งหลังผ่านไปไม่นาน

อย่างไรก็ตาม ...

การแสดงออกของเขาที่มอง ฟาง เจิ้งจือ นั้นเต็มไปด้วยความตกใจอย่างมาก

โดยไม่ลังเลเขาเดินไปที่โต๊ะและหยิบขวดเหล้าขึ้นมาก่อนเทมันใส่ปาก

"อึก อึก!" เหล้าเข้าไปในท้องเขาจนหมด แต่หน้าของ เถิง ซือเซิง ไม่กลายเป็นสีแดงแม้แต่น้อย

ฟาง เจิ้งจือ ไม่ได้ใช้เวลาในค่ายขององค์หญิง ฉาน ยู่ มานานมากนัก เขาจึงไม่รู้ว่าคนของดินแดนภูเขาทางใต้นั้นคอแข็งขนาดนี้ เหล้าหนึ่งขวดทั้งหมด?

อย่างน้อยช่วยเหลือให้ข้าสักหน่อยได้ไหม!

เอาละ...

ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ต้องมางกกับเหล้าแค่ขวดหนึ่ง

"บอกภารกิจของเจ้ามา" ฟาง เจิ้งจือ ถามคำถามที่อยู่ในใจ

"ส่งท่านไปที่เมืองภูเขาเซียนอย่างปลอดภัย และส่งท่านให้ราชา เขาจะเป็นคนจัดการกับท่านเอง!" เถิง ซือเซิง ตอบโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

"นอกเหนือจากการมอบข้าให้ราชาแล้ว ข้าเชื่อว่ามีอย่างอื่นอีก?" ฟาง เจิ้งจือ พยักหน้า

"และจดหมาย!" ท่าทีของ เถิง ซือเซิง เปลี่ยนไปอีกครั้ง  จากนั้นเขาก็หยิบจดหมายออกมาจากกระเป๋าของตัวเอง บนนั้นเขียนว่า"สำหรับองค์ราชาเท่านั้น" ไว้เหมือนกับจดหมายที่ ฟาง เจิ้งจือ ได้รับมา

เมื่อ ฟาง เจิ้งจือ เห็นมัน เขาก็เข้าใจในทันที จดหมายในมือของเขาเป็นของปลอม  จดหมายในมือของ เถิง ซือเซิง เป็นของจริง

"เปิดสิ" ฟาง เจิ้งจือ ไม่มีความคิดที่จะเอาจดหมายมาจาก เถิง ซือเซิง

"เรื่องนี้ ... " เถิง ซือเซิง ค่อนข้างลังเล

"ข้าบอกให้เปิด"

"รับทราบ!"

เถิง ซือเซิง กัดฟัน เขาค่อยๆเปิดซองจดหมายและมอบแผ่นหนังสัตว์ให้ ฟาง เจิ้งจือ

ฟาง เจิ้งจือ รับมันและวางเอาไว้ด้านหน้า  รอยยิ้มปรากฎบนใบหน้าของเขาทันที

"ข้าเข้าใจแล้ว!" เมื่อ ฟาง เจิ้งจือ อ่านเนื่อหาเขาก็เข้าใจทั้งหมด ทำไมแม่ทัพทั้ง 20 คนถึงไม่มีใครพูดขัดองค์หญิง ฉาน ยู่

การส่งคนมา!

ก็เหมือนเป็นการมอบดาบด้วย!

"ท่านฟาง ตอนนี้ท่านก็รู้ภารกิจพวกเราแล้ว ท่านน่าจะรู้จุดประสงค์ในการเดินทางครั้งนี้ด้วย แม้ท่านจะมีเหรียญตราขององค์หญิงในมือ แต่พวกเราได้รับคำสั่งโดยตรงมาจากองค์หญิง ดังนั้นพวกเราต้องส่งท่านให้กับราชา!"เถิง ซือเซิง รอให้ ฟาง เจิ้งจือ อ่านเนื้อหาจนหมด ก่อนที่เขาจะพูดขึ้นมา

"ข้ารู้ อย่างไรก็ตามองค์หญิง ไม่ได้บอกเวลาที่ชัดเจนว่าเราควรไปถึงตอนไหนใช่ไหม? หน้าของ ฟาง เจิ้งจือ ปรากฎรอยยิ้มขึ้นมาจางๆ

"เรื่องนี้...แน่นอนว่าไม่!" เถิง ซือเซิง คิดสักพักและตอบกลับมา

"ดังนั้นก่อนที่จะไปถึงเมืองภูเขาเซียน เจ้าต้องฟังคำสั่งข้า ข้าพูดถูกไหม?"" ฟาง เจิ้งจือ มอง เถิง ซือเซิง เขาไม่สามารถปิดบังรอยยิ้มบนใบหน้าไว้ได้

"ใช่!"

"ถ้าข้าสั่งให้เจ้ากลับไปตอนนี้ละ?"

"เป็นไปได้  อย่างไรก็ตาม ต่อให้ท่านพาพวกเราไปที่อาณาจักรเซี่ย พวกเราก็จะทำคำสั่งขององค์หญิงให้สำเร็จ ไม่อย่างนั้นท่านก็ต้องฆ่าพวกเราให้หมด" เถิง ซือเซิง ตอบด้วยความมั่นใจ

นี่เป็นครั้งที่สองที่ ฟาง เจิ้งจือ ได้ยินคำพูดนี้ในดินแดนภูเขาทางใต้ ครั้งแรกคือตอนที่เขาถูกจับ  คราวนี้มาจาก เถิง ซือเซิง

ดินแดนภูเขาทางใต้...

เป็นดินแดนของนักรบอย่างแท้จริง!

ฟาง เจิ้งจือ ถอนหายใจ  อย่างไรก็ตาม เรื่องที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือการรักษาชีวิตของตัวเองไว้

"งั้นถ่ายทอดคำสั่งของข้า พรุ่งนี้เช้าพวกเราจะเดินทางกลับ!"

"รับทราบ!"เถิง ซือเซิง กัดฟัน  เขามองไปที่หินที่วางอยู่บนโต๊ะ แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีคัดค้านใดๆ

"เอาเหล้ามาให้ข้า2-3ขวด จากนั้นก็มานั่งกินอะไรเป็นเพื่อนข้าหน่อย"

"รับทราบ!"เถิง ซือเซิง กัดฟันอีกครั้ง  อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้ออกจากกระโจมในทันที  แต่เขาจ้องเขม็งไปที่ ฟาง เจิ้งจือ ปากของเขาเปิดและปิดราวกับว่าเขาต้องการจะพูดบางอย่างออกมา แต่เขาก็ไม่ได้พูด

"ดูเหมือนว่าเจ้าจะมีคำถาม?" ฟาง เจิ้งจือ มองไปที่ เถิง ซือเซิง พร้อมกับยิ้มออกมาอย่างลึกลับ

"ข้าไม่เข้าใจ!"เมื่อ เถิง ซือเซิง พูด เขาปล่อยบรรยากาศอันทรงพลังออกมาราวกับสัตว์ร้ายที่พร้อมกระโจนใส่เหยื่อตลอดเวลา

"เจ้าไม่เข้าใจว่าทำไมข้าถึงมีเหรียญตราขององค์หญิง?" ฟาง เจิ้งจือ มองไปที่ เถิง ซือเซิง อย่างไม่สะทกสะท้านกับบรรยากาศที่ เถิง ซือเซิง ปล่อยออกมาแม้แต่น้อย

"ใช่"

"ถ้าข้าบอกว่าองค์หญิงเป็นคนมอบมันกับข้าให้ตัวเอง?"

"เป็นไปไม่ได้!" เถิง ซือเซิง มั่นใจ

"ไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้  ข้ามั่นใจว่าเจ้ารู้ว่าตั้งแต่ดึกเมื่อวาน ข้าถูกคุมอยู่ในกระโจมตลอดเวลา ข้าย่อมไม่มีโอกาสขโมยมันแน่นอน ต่อให้ข้าอยากขโมย..ข้าก็ทำไม่ได้? ยิ่งไปกวานั้น15นาทีที่แล้ว ข้าไม่รู้แม้แต่ว่าเหรียญตราขององค์หญิงนั้นมีหน้าตาเป็นยังไง?" ฟาง เจิ้งจือ ตอบอย่างสบายๆ

"ทำไมองค์หญิงถึงมอบมันให้ท่าน?" บรรยากาศอันทรงพลังหายไปทันที

"เรื่องนี้ข้าไม่รู้  แต่ข้าบอกเจ้าได้ว่าข้าไม่ได้ขโมยมันมา"

"จริงๆแล้วท่านเป็นใครกันแน่?  การที่ท่านเอาชนะแม่ทัพไถ่ รวมถึงครอบครองดาบที่ทรงพลังเช่นนั้น ไม่มีทางเป็นสายธรรมดาๆของอาณาจักรเซี่ยแน่นอน" เถิง ซือเซิง ในที่สุดก็ถามคำถามที่ค้างคาใจออกมา

"ใช่ ข้าไม่ได้เป็นสาย จริงๆแล้วข้าไม่ได้เข้าร่วมกับกองทัพด้วยซ้ำ" ฟาง เจิ้งจือ ตอบอย่างรวดเร็ว

"งั้นท่านเป็น...?" เถิง ซือเซิง มอง ฟาง เจิ้งจือ

"ฟาง เจิ้งจือ?!"

"ฟาง เจิ้งจือ ไหน?"

"ฑูตแห่งดาบ เจ้าหน้าที่ระดับ4ของอาณาจักรเซี่ย ผู้ชนะทั้งสองด้านในการทดสอบระดับจักรพรรดิ และเป็นผู้ชนะในการทดสอบด้านปัญญาในการทดสอบระดับสภา!"

"ท่าน... เป็น ฟาง เจิ้งจือ ที่เสมอในการทดสอบด้านปัญญากับ หนานกง เฮา อย่างนั้นหรือ?"ในที่สุดท่าทีของ เถิง ซือเซิง ในที่สุดก็เปลี่ยนไป

"เจ้ามีคำถามอีกหรือไม่?" ฟาง เจิ้งจือ ยิ้มเบาๆ  เขาไม่ได้โอ้อวดบ่อยนัก  อย่างไรก็ตาม ชื่อเสียงเหล่านี้เป็นของเขา  มันจะเป็นอะไรถ้าจำนำเรื่องพวกนี้มาพูดเพื่อโอ้อวดบ้าง?

"ไม่มีอีกแล้ว  ข้าเข้าใจแล้ว" เถิง ซือเซิง ส่ายหัว

"เข้าใจอะไร?"

"เข้าใจแล้วว่าท่านไม่ได้ขโมยมา และเข้าใจว่าทำไมองค์หญิงถึงมอบเหรียญตราสีฟ้าให้ท่าน" เถิง ซือเซิง เหลือบมองไปยังหินที่วางบนโต๊ะอีกครั้งและพูดออกมาด้วยความมั่นใจ

"เจ้าเข้าใจจริงรึ?"

"ใช่"

"งั้น ก็ไปเอาเหล้ามา" ฟาง เจิ้งจือ โบกมือ

"ตามที่ท่านสั่ง!่"เถิง ซือเซิง ก้มหัวให้ ฟาง เจิ้งจือ ด้วยความเคารพ จากนั้นก็ค่อยๆหันหลังเดินออกจากกระโจมไป่

เมื่อ ฟาง เจิ้งจือ ได้ยิน

ตามที่ท่านสั่ง?

ทัศนคติของเจ้าช่างเปลี่ยนเร็วเหลือเกิน...

แต่ ต่อให้เจ้าเข้าใจ แต่ตัวข้าเองก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี

องค์หญิงได้บอกความลับสำคัญทางทหารให้กับเขา มอบเหรียญตราสีฟ้าให้กับเขา จากนั้นก็ให้เขาควบคุมกองกำลังทหารหมาป่าเขาเงิน 500 นายให้กับเขา

แต่…

เหตุผลของนางคืออะไร?

นางต้องการให้ข้าทำอะไร?

ฟาง เจิ้งจือ ยังไม่เข้าใจเรื่องนี้ อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเห็น เถิง ซือเซิง ถือถังเหล้าเข้ามาอีก 2ถัง เขาก็รู้ว่าคืนนี้เขาไม่มีทางจะรู้ความจริงได้อีกแล้ว

เพจหลัก : Double gate TH