ตอนที่ 22 สิ่งมีชีวิตในตำนาน
'เฮอ... ฉันหวังว่าฉันจะสามารถหลอกเธอได้นะ' เซจิถอนหายใจหลังจากคิดกับตัวเองในใจ
เขาควรจะรู้ว่าการออกไปทันทีหลังจากการแสดงจะไปกระตุ้นความสงสัยของชาวเน็ต เขาควรจะคิดถึงข้ออ้างก่อน แต่เขาได้แต่พูดนอกบทเท่านั้นเพราะเขาไม่เตรียมตัวมาก่อน
เขาหวังว่าปลาบินจะยอมรับข้ออ้างของเขา ถ้าเธอไม่ยอมรับมันและรู้สึกว่าเรื่องราวของเขานั้นไร้สาระเกินไป งั้นมันก็คงจะช่วยไม่ได้
เขาควรจะทิ้งการ [ร้องเพลง] และ [เต้น] ไปได้ไหม?
ดูเหมือนว่ามันจะน่าเสียดาย แม้ว่า... เขารู้สึกเจ็บปวดอย่างมากจากการขาดแต้ม และเขาก็รู้สึกอยากจะซื้อ [ไอเทม] มาและใช้มัน
'ลองดูสถานการณ์ต่ออีกซักหน่อยล่ะกัน'
...
เนื่องจากเซนโจ ฮาราโนะประสบความสำเร็จในการได้รับความร่วมมือจากร้านขายขนมหวานและได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์จึงได้รับประกันกิจกรรมของปี 1 ห้อง 5 ได้ นั่นหมายความว่าทุกคนจะสามารถเตรียมตัวได้อย่างอุ่นใจ
โคจิยกย่องความสามารถในการทำงานของเซจิต่อหน้าทุกคน ซึ่งทำให้ชื่อเสียงของเซจิดีขึ้นเล็กน้อยในชั้นเรียน
เฉพาะมิกะและชิอากิเท่านั้นที่รู้ราคาที่แท้จริงที่เซจิต้องจ่าย
"มันไม่ได้เป็นจริงซะหน่อย ถึงอย่างงั้นเธอสามารถพูดได้ว่าเป็นโอกาสที่หาได้ยากมากๆเพราะมีแฟนๆนับไม่ถ้วนที่จะเต็มใจที่จะจ่ายเงิน เพื่อที่จะได้เดตกับอาจารย์พีชในงานโรงเรียน!"
ระหว่างทานอาหารกลางวันเซจิก็กินข้าวกลางวันที่เขาเตรียมไว้พร้อมคุยกับสาวทั้งสองคน
คาซึฟุรุ โอกิรีบหนีไปแล้ว คงมีแต่พระเจ้าเท่านั้นที่รู้แหล่ะว่าเขาไปไหน
ชิ เขาคงจำเป็นจริงๆที่จะต้องฝึก... ไม่สิๆ โน้มน้าวให้เขาให้ได้
"แต่ว่า... " มิกะเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่หยุดทันที
"เธออยากจะบอกว่านั่นหมายความว่านายจะไม่สามารถไปเดตกับเธอในงานโรงเรียนได้ และเธอรู้สึกผิดหวัง สินะ" เหมือนอย่างเคย ชิอากิได้มองเพื่อนของเธอออกทะลุปรุโปร่ง
"มะ... ไม่ใช่สักหน่อย! มันเป็นแค่... งานโรงเรียนทีมีเพียงปีละครั้ง และ... มันควรจะผ่อนคลายและมีความสุขพร้อมกับเพื่อนๆสิ!" มิกะส่ายหัวปฏิเสธพร้อมใบหน้าที่แดงฉาน
"แล้วมันแตกต่างยังไง? มีเพื่อนเพียงกลุ่มเดียวที่จะไปกับเซจิก็คือเราสองคนใช่มั้ย? และนอกจากการไปช่วยออกร้านขายขนมหวานสำหรับชั้นเรียนของเราแล้ว ฉันยังต้องเตรียมตัวสำหรับละครเรื่องนี้ด้วย ดังนั้นฉันอาจจะไม่มีเวลาว่าง " ชิอากิยิ้มให้กับมิกะ
"เอ่อ... " มิกะคิดคำโต้แย้งที่เหมาะสมไม่ออก
"ผมเองก็ได้ได้บอกว่าผมจะไม่อยู่กับพวกเธอซะหน่อย" เซจิกระพริบ "พวกเธอจะมากับผมและอาจารย์ก็ได้ และเราสามารถไปเที่ยวงานโรงเรียนพร้อมกันได้ –แบบนี้ดีไหมล่ะ"
มิกะและชิอากิต่างก็พูดไม่ออก
"อืม ฉันคิดว่ามันก็จริงนะ มิกะ ฉันถามหน่อยว่าตอนนี้เธอรู้สึกไงบ้าง?"
"อย่ามาถามฉันสิ!"
มิกะตอนนี้เหมือนลูกแมวขี้เซาที่กำลังโกรธอยู่
ตามปกติ เซจิจะละเว้นสถานการณ์พวกนี้ เขามีความสัมพันธ์ที่ละเอียดอ่อนกับมิกะ ในขณะนี้และตราบใดที่มิกะไม่ได้สารภาพกับเขาอย่างจริงจัง เขายังคงชอบแกล้งทำเป็นไม่รู้ และเขายังเป็นเพื่อนกับชิอากิด้วย
เพื่อที่จะเปลี่ยนหัวข้อ เซจิก็จำอะไรได้บ้าง
"ใช่แล้ว ชิอากิวันนั้นตอนที่เราไปสังเกตการณ์ที่ชมรมละคร "สิ่งในตำนาน" ที่เราเคยได้ยินมานั้นคืออะไรเหรอ? ผมอยากรู้แต่ดันลืมถาม"
"โอ้ นั่นนะเหรอ?" ชิอากิกะพริบตา "จริงๆแล้วนั่นเป็นตำนานที่โรงเรียนของเรา –หญิงสาวม.ต้นลึกลับที่ปรากฏขึ้นเป็นครั้งคราว เห็นได้ชัดว่าเธอน่ารักมากสุดๆและมีตาสองสีที่ชอบสวมหูแมว"
"โอ้?" เซจิรู้สึกประหลาดใจในทันที
คำอธิบายดังกล่าวฟังดูคุ้นๆนะ
"สิ่งที่แปลกคือไม่มีผู้หญิงในโรงเรียนม.ต้นที่มีตาสองสี ไม่พูดถึงคนที่ชอบสวมหูแมว แม้ว่าเธอจะใส่คอนแทคเลนส์และหูแมวเฉพาะเมื่อเธอออกไปสนุกสนาน ถึงอย่างนั้นแม้ว่าจะมีคนที่เคยค้นหาเธอที่โรงเรียนม.ต้นแล้วก็ตาม พวกเขายังคงหาเธอไม่เจอ!" ชิอากิเล่าออกมาราวกับว่ามันเป็นตำนานเมือง "นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผู้หญิงคนนี้จึงกลายเป็นตำนานโรงเรียนของเราที่รู้จักกันในชื่อ" สาวม.ต้นที่มีตาสองสีและสวมหูแมว" ถึงแม้ว่ามันจะขาดไปอีกเล็กน้อยพอที่จะกลายเป็นหนึ่งในเจ็ดสิ่งมหัศจรรย์ของโรงเรียนของเราก็ตาม"
"ฉันเคยได้ยินเกี่ยวกับตำนานนี้ด้วยเหมือนกัน... ตามที่รุ่นพี่ของฉันในชมรมเทนนิส มันก็เริ่มขึ้นเฉพาะในปีนี้ ในหมู่นักเรียนที่เข้ามาใหม่นะ" มิกะพูดเสริม
"ถูกต้องประธานชมรมละครของเรามีความสนใจในตำนานนี้มากและต้องการจับสิ่งมีชีวิตนี้จริงๆ หลังจากได้ฟังเรื่องราวนี้แล้ว แต่ก็เหมือนกับที่นายได้เห็นมาก่อนหน้านี้ เธอก็ล้มเหลวทุกครั้ง"
‘พวกเขากำลังหาเด็กหญิงคนนี้อย่างกับตามจับโปเกมอนในตำนานยังงั้นแหล่ะ!’ เซจิพูดไม่ออก
"สิ่งมีชีวิตในตำนาน... เอ่อ เด็กผู้หญิงนั้น ฉันคิดว่าฉันเคยเห็นเธอมาก่อนนะ" เซจิพูดอย่างลังเลใจ
"จริงๆงั้นเหรอ!? ตอนไหน?" มิกะและชิอากิรู้สึกประหลาดใจ
"ในวันแรกที่ผมย้ายที่นี่ ผมบังเอิญเห็นเธอหลังจากกินข้าวกลางวันในตอนที่พวกเธอพาผมไปเที่ยวชมบริเวณโรงเรียน" เซจินึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ "เหมือนกับที่เธออธิบาย ผมเห็นสาวน่ารักๆคนหนึ่งที่สวมหูแมวและทีตาสองสี... เธอสวมเครื่องแบบนักเรียนม.ปลายและตัวเล็กและดูกระทัดรัดเหมือนกับนักเรียนปีหนึ่ง... แต่เธอก็รีบหนีไปอย่างรวดเร็วอย่างกับว่าเธอหายตัวไปทันที"
"ทำไมถึงไม่บอกพวกเราตอนนั้น!?"
"เธอหายตัวไปก่อนที่ผมจะบอกเธอได้ทันนิ ผมคิดว่าเธอเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาที่ชอบใส่ชุดคอสเพลย์ก็เท่านั้น"
"มันเป็นเรื่องธรรมดาหรือไง ที่มีเด็กผู้หญิงม.ต้นชอบแต่งชุดคอสเพลย์เนี่ยยย!" ชิอากิตอบกลับไปอย่างจริงจัง "งือ ทำไมฉันถึงไม่ได้เห็นเธอกัน -ฉันต้องการที่จะเห็นสิ่งมีชีวิตในตำนานนะ!" เธอยกศีรษะขึ้นสู่ท้องฟ้าด้วยท่าทางที่เต็มไปด้วยความเสียใจ
"ชิอากิชอบแมวนะ... " มิกะอธิบาย
"อืม" เซจิพยักหน้าอย่างเข้าใจ
ทั้งสองคนก็สังเกตเห็นทอมบอยในชุดเสื้อนักเรียนชายที่กำลังหมกมุ่นอยู่ในวังวนแห่งความเสียใจ
หลังจบชั้นเรียนตอนบ่าย
เซจิก็กำลังจะกลับบ้านพร้อมกับมิกะ เขาก็ได้รับโทรศัพท์จากนัทสึยะ โยรุฮานะ
"ฮาราโนะคุง นายสามารถที่จะมาที่ห้องสภานักเรียนตอนนี้ได้ไหม? มีบางอย่างสำคัญที่ชั้นจะต้องพูดกับนายนะ"
หลังจากสับสนชั่วขณะ เซจิก็ตอบตกลง
"มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ เซนโจ?" มิกะและชิอากิเข้ามาถาม
"ประธานต้องการให้ผมไปที่ห้องสภานักเรียนตอนนี้นะ... แต่ถึงอย่างงั้น แล้วมันอยู่ไหนล่ะ?"
มิกะและชิอากิมองไปที่กันอย่างงุ่มง่าม
"โอ้ ใช่แล้ว สภานักเรียน... " ก่อนที่พวกเขาจะพูดอะไรก็ได้ เซจิคิดถึงใครบางคนก่อน
"เลขานุการโอกิ!"
คาซึฟุรุ โอกิรู้สึกฉับพลันวิ่งลงกระดูกสันหลังของเขาขณะที่เขากำลังออกจากชั้นเรียน และสัญชาตญาณบอกให้เขาเพิ่มความเร็วในการเดินของเขาให้ไวขึ้น แต่ก็มือที่มีขนาดใหญ่ติดแน่นลงบนไหล่ของเขาก่อนซะแล้ว
"ไม่จำเป็นที่จะต้องเดินให้เร็วขึ้นหรอกนะ พี่ชาย!"
"ฉันไม่ใช่พี่ชายของนาย!" ปากของโอกิกระตุกขึ้นอย่างรุนแรง
"หือ... มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ ฮาราโนะคุง?"
"จริงๆแล้วผมเพิ่งได้รับโทรศัพท์จากประธานนะ –เธอต้องการให้ผมไปที่ห้องประชุมสภานักเรียน แต่ผมสงสัยว่านายจะพาผมไปที่นั่นได้ไหม... " เซจิยิ้มออกมา
"แต่ตอนนี้ฉันจะกำลังกลับบ้านแล้ว... "
"โอ้ นายต้องไปที่ห้องประชุมสภานักเรียนก่อนเสมอไปเพื่อทำงาน แต่ตอนที่ผมต้องการใครบางคนที่จะพาผมไป แต่ตอนนี้นายอยากกลับบ้านไปงั้นเหรอ? นายพยายามที่จะทำให้ทุกอย่างเป็นเรื่องยากสำหรับผมใช่ไหม!?" เซจิยังคงมีรอยยิ้มยู่และยิ้มกว้างขึ้นพร้อมกับจองมองมาด้วยสายตาที่แหลมคม "ผมรู้สึกผิดหวังกับเพื่อนของผมจัง... บางทีผมอาจจะต้องบ่นเกี่ยวกับเรื่องนี้เมื่อผมพบกับประธานก็ได้...
การแสดงออกของ คาซึฟุรุ โอกิเปลี่ยนไปเมื่อได้ยินเรื่องนี้
"โอเค ฉันจะพานายไปเอง... "
"ให้มันได้อย่างนั้น... โอ้ ตายแล้ว ผมนี้แย่จริงๆ ถ้าหากนายมีอะไรบ้างอย่างที่จำเป็นต้องกลับบ้านจริงๆแล้วละก็ ไปเถอะ ผมสามารถหาวิธีไปของผมได้ และอาจจะไม่บ่นเรื่องนี้กับประธานก็ได้"
"...ไม่ ฉันไม่มีอะไรสำคัญทั้งนั้น" โอกิปรับแว่นของเขาอย่างหมดหนทาง
ก่อนที่เขาจะตามคาซึฟุรุ โอกิไป เซจิได้ลามิกะและชิอากิก่อนที่จะพาเธอจะออกจากห้องไป
ระหว่างทางเซจิกำลังพยายามคุยกัน แต่คาซึฟุรุทำเป็นไม่สนใจความพยายามทั้งหมดของเขา
ห้องประชุมสภานักเรียนอยู่ในอาคารอีกหลังหนึ่งที่มีประตูไม้หนาแน่นและมีกลิ่นอายของพลังอำนาจแผ่ออกมา
"ที่นี่ล่ะ"
"โอ้ ขอบคุณมาก ตอนนี้นายก็ว่างแล้ว จะกลับบ้านไปตอนนี้ก็ได้นะ" เซจิโบกมือลาอย่างร่าเริง
คาซึฟุรุกระพริบตาของเขา และเขาก็หยุดทันทีหลังจากคิดบางอย่างได้
"ทำไมประธานต้องการพบนาย?" เขาหันกลับไปและถาม
"อา, ในที่สุดนายก็ถามงั้นเหรอ – ผมคิดว่านายอาจจะไม่สนใจ" เซจิยิ้ม "เอาจริงๆ ผมไม่รู้หรอก แต่มันก็อาจไม่ใช่สิ่งที่นายต้องอิจฉาเกี่ยวกับมัน ดั้งนั้นแล้วผ่อนคลายหน่อยนะคุณเลขานุการ"
คาซึฟุรุ โอกิยังคงเงียบอยู่พักหนึ่งก่อนที่เขาจะเดินออกไป
เซจิรีบสั่นกระดิ่ง
ประตูเปิดออกเองโดยอัตโนมัติหลังจากผ่านไปสักพัก
"นี่เป็นประตูอัตโนมัติงั้นเหรอ... " เขาเดินเข้าไปในห้องสังเกตสภาพแวดล้อมของที่นี้
ห้องนี้เต็มไปด้วยบรรยากาศที่เหมาะกับห้องทำงาน
ลิ้นชักเก็บเอกสารและตู้เก็บของต่างๆเรียงรายอยู่บนผนังและมีโต๊ะขนาดใหญ่อยู่ตรงกลางห้อง บนโต๊ะมีคอมพิวเตอร์หลายเครื่องพร้อมกับสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นเครื่องพิมพ์และสแกนเนอร์ ในขณะที่มีเพียงเก้าอี้หนังแท้จำนวนหนึ่งวางอยู่รอบโต๊ะ
มีอีกโต๊ะที่มีขนาดใหญ่วางอยู่ข้างหน้าต่าง มีจอคอมพิวเตอร์ กองเอกสารที่ถูกจัดไว้เป็นอย่างดี ชุดน้ำชาและโคดาชิ วางอยู่บนนั้น... และประธานสภานักเรียนนัทสึยะ โยรุฮานะนั่งบนเก้าอี้หมุนข้างหลังโต๊ะ
"ยินดีต้อนรับสู่ห้องสภานักเรียนนะ ฮาราโนะคุง" นัทสึยะยืนขึ้นและกล่าวออกมา
"นายต้องการชาหรือกาแฟ?"
"เออ... มันไม่จำเป็นหรอกครับ ผมกลัวว่าประธานจะเทชาหรือกาแฟใสแก้วส่วนตัวของประธานให้ผมมากกว่า" เซจิพูดครึ่งจริงครึ่งตลก
นัทสึยะยิ้มบางๆ
"นายไม่ได้ดูเหมือนจะกลัวจริงๆเลยนะ... เอาชา ดีไหม?" เธอหยิบกาต้มน้ำไฟฟ้าขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะกลมขนาดเล็กและเทใส่ถ้วยชาร้อน
ด้วยรูปลักษณ์ของเธอแม้แต่ภาพการเทชาของเธอก็เป็นสิ่งหนึ่งที่คนทั่วไปจะชื่นชอบ
'การมองเห็นสิ่งสวยงามอย่างเธอ ก็คงจะเป็นหนึ่งในข้อดีที่พิเศษในการเข้าร่วมสภานักเรียนสินะ' เซจิคิดขณะที่ดูฉากนี้
"เอานี่"
"ขอบคุณครับ"
เซจิได้รับชามาและลองจิบดู แล้วพบว่าอุณหภูมินั้นสมบูรณ์แบบมากและรสชาก็ค่อนข้างแรง แม้คนธรรมดาแบบเขาจะไม่เข้าใจอะไรเกี่ยวกับพวกชา แต่ก็บอกได้ว่าชานี้เป็นชาคุณภาพสูง
"ชั้นขอโทษที่ขอให้นายมาที่นี่ในช่วงเวลาสั้นๆแบบนี้นะ แต่นี้เป็นเรื่องที่สำคัญอย่างมาก... "
"มันเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเรื่องก่อนหน้าหรือเปล่าครับ?"
"ใช่... และไม่... " ใบหน้าของนัทสึยะดูจริงจังขณะที่เธอมองตรงไปที่เซจิ
"ทาคาโอะ ยามาโมโตะหายไปนะ"
"...แล้วใครล่ะนั่น!?"
