บุตรอสูรบรรพกาล ตอนที่ 95 ขวาง

ตอนที่ 95

ขวาง

 

“เหม่ยหลิน พวกเราต้องไปแล้ว”อู๋หมิงพูดพลางมองเด็กสาวที่กำลังเดินเข้ามาใกล้บริเวณบ้านหลังนี้ นางคือเหม่ยฮวาน้องสาวของเหม่ยหลินนั่นเอง

“ท่านแม่ ข้า...”เหม่ยหลินลังเลอยู่พักหนึ่งก่อนจะยอมออกจากอ้อมกอดของมารดา นางอยากจะอยู่ต่ออีกสักพักแต่ท่าทางจะทำไม่ได้ มารดาของนางปิดเรื่องนี้เป็นความลับ อาจจะเพราะคำสั่งของหวงหลงหรือเพราะไม่อยากให้สามีใหม่ต้องลำบากใจ แต่ไม่ว่าจะสาเหตุใดเหม่ยหลินก็ต้องออกจากห้องนี้ไปก่อนที่เหม่ยฮวาจะเข้ามา

“ท่านแม่ อาการท่านเป็นอย่างไรบ้าง”เสียงหวานใสของเด็กสาววัยแรกแย้มทำให้มารดาของนางยิ้มออกมา ยามนี้ใบหน้าซูบเซียวของนางมีน้ำมีนวลมากกว่าแต่ก่อนมาก นั่นเพราะนางได้พบบุตรสาวที่ไม่คิดว่าจะได้พบอีกแล้ว ตอนที่นางถูกหวงหลงเรียกตัวไป นางก็ทราบอยู่แล้วว่านางเป็นได้แค่ตัวตนที่เอาไว้ใช้อุ้มท้องลูกของมันเท่านั้น ทันทีที่คลอดนางก็ถูกขับไล่ออกไปในทันที สิ่งเดียวที่นางทำได้มีเพียงทิ้งชื่อของบุตรสาวเอาไว้กับอสูรเลี้ยงหยวนหยวนเท่านั้น

“แม่ดีขึ้นแล้วจ่ะ”มารดาของเหม่ยฮวาตอบพลางยิ้มรับลูกสาวอย่างอ่อนหวาน แม้นางจะพยายามตัดเรื่องของหวงหลงออกไปและใช้ชีวิตกับสามีและลูกสาวอย่างเต็มที่ แต่ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีนางก็ไม่มีทางลืมบุตรสาวอีกคนที่นางคลอดออกมาได้เลย นางกังวลว่าบุตรสาวจะเป็นอย่างไร นางจะต้องอยู่กับเจ้าคนไร้หัวใจนั่นและต้องทนอยู่กับการทดลองบ้าๆของมัน ก่อนที่จะได้พบเหม่ยหลินนางไม่ทราบด้วยซ้ำว่าเหม่ยหลินยังมีชีวิตอยู่หรือไม่

“ท่าทางยาของท่านหมอจะได้ผลดี วันนี้ท่านแม่สีหน้าดีมากเลย”เหม่ยฮวายิ้มพลางมองใบหน้าของมารดา

หมับ...อยู่ๆมารดาของนางก็ดึงนางเข้าไปกอดเอาไว้แน่น

“ท่านแม่...”เหม่ยฮวางงไปชั่วครู่หนึ่งแต่ก็ยอมให้นางกอดเอาไว้ต่อไป

“เหม่ยฮวา วันนี้แม่มีความสุขจริงๆ”มารดาของเหม่ยฮวาว่าพลางปล่อยเหม่ยฮวาออกช้าๆ แม้จะยังงงๆอยู่แต่เห็นมารดาของตนมีความสุขนางก็ดีใจมากแล้ว

“จริงสิ..ท่านแม่วันนี้พี่เทียนเหวินกลับมาแล้วล่ะ”เหม่ยฮวาว่าพลางยิ้มออกมา

“งั้นเหรอ เขาหายไปไหนมาตั้งหลายวัน”มารดาของเหม่ยฮวาถามพลางมองบุตรสาวอย่างอ่อนโยน เทียนเหวิน มาที่นี่เมื่อหลายเดือนก่อน วันที่มันมาที่ร้าน มันเอาแต่จ้องเหม่ยฮวาไม่วางตาทำเอานางกับสามีขำกันเสียยกใหญ่ น่าเสียดายที่เหม่ยฮวายังเด็กไปเสียหน่อย เลยไม่ทราบจุดประสงค์ที่แท้จริงของเทียนเหวิน นางกับมันเลยยังเป็นแค่ลูกค้าขาประจำกับลูกเจ้าของร้านเท่านั้น

“เห็นพี่เทียนเหวินบอกว่าไปทำธุระที่เมืองอื่นมา แต่วันนี้เขากลับมากับคนกลุ่มใหญ่เลยนะ จริงสิในกลุ่มของพี่เทียนเหวินข้าเห็นผู้หญิงคนนึงล่ะ นางหน้าตาเหมือนท่านแม่มากเลย”ได้ยินเช่นนั้นมารดาของเหม่ยฮวาก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย จะว่าไปก่อนที่เหม่ยหลินจะเข้ามาเทียนเหวินก็เข้ามาถามไถ่อาการของนางก่อนนี่นา หรือว่าจะเป็นเทียนเหวินที่พาเหม่ยหลินมาหานาง.....

เป็นไปไม่ได้ ตลอดนับสิบปีที่ผ่านมานางไม่เคยเจอเหม่ยหลินเลยสักครั้ง เป็นไปได้ว่าหวงหลงคงจงใจปิดเรื่องที่นางเป็นมารดาของเหม่ยหลินเอาไว้ หรือแม้กระทั่งจงใจไม่ให้เหม่ยหลินเดินทางมายังเขตนครแก้วผลึกเป็นแน่ แถมเมืองร้อยอสูรยังห่างจากที่นี่มาก เทียนเหวินที่เป็นพ่อค้าธรรมดาไม่น่าจะมีความสามารถขนาดนั้น แต่การที่เหม่ยหลินเดินทางมาพร้อมกับเทียนเหวินก็ทำให้นางค่อยข้างจะข้องใจ หรือว่าเทียนเหวินจะพบนางระหว่างทางแล้วพานางมาที่นี่กัน....

“เหม่ยฮวา พี่เทียนเหวินพึ่งกลับมาจากเดินทาง ถ้าเขามาที่ร้านก็ช่วยต้อนรับเขาหน่อยนะลูก”มารดาของเหม่ยฮวาว่าพลางยิ้มอย่างอ่อนโยน ไม่ว่าจะด้วยสาเหตุใดแต่ดูเหมือนเทียนเหวินจะช่วยให้นางได้พบเหม่ยหลิน อย่างน้อยนางก็จะเอาใจช่วยมันเรื่องเหม่ยฮวาก็แล้วกัน เพียงแต่เรื่องของมันกับเหม่ยฮวาจะเป็นเช่นไรต่อก็ขึ้นอยู่กับมันและเหม่ยฮวาแล้ว

ตูม!! ขณะสองแม่ลูกกำลังพูดคุยกันอยู่ เสียงดังกึกก้องก็ดังมาจากหน้าเมืองพร้อมแผ่นดินไหวที่ทำเอาคนทั้งเมืองพากันออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น

“ในที่สุดก็ตามทันเสียที”เสียงของหวงหลงดังมาจากท้องฟ้าพร้อมร่างของมันที่ยืนอยู่บนหลังของวิหคเพลิงตัวใหญ่มหึมาที่ทำเอาแสงส้มแดงจากตัวมันสาดใส่บ้านเรือนไปทั้งเมือง

“หวงหลง..”ทันทีที่เห็นว่าผู้มาเป็นใคร องครักษ์ทั้งสองขององค์ชายอู๋เทียนเหวินก็ออกมารับหน้าทันที

“โฮกกกก”แทบจะทันทีที่ทั้งสองออกมา ร่างของพยัคฆ์เมฆาสีขาวก็พุ่งเข้ามาใส่ร่างของพวกมัน พริบตานั้นพวกมันก็ถูกหมอกสีขาวปกคลุมเอาไว้ไม่ให้ขยับเขยื้อน

“บ้าเอ้ยพยัคฆ์เมฆา”องครักษ์อีกคนเห็นพยัคฆ์เมฆาเข้ามาล้อมพวกมันเอาไว้จึงถอยออกมาเพื่อหาจังหวะโจมตี

ตูม! อยู่ๆสีข้างของมันก็โดนกระแทกจากวัตถุสีดำขนาดใหญ่ แต่เพราะมันเป็นผู้ฝึกฝนพลังวิญญาณระดับเทียนเซียนมันเลยไม่ได้รับบาดเจ็บมาก

“มาเล่นกันหน่อยเถอะ”เต่าสีดำตัวใหญ่พูดออกมา แต่เสียงของมันกลับเป็นเสียงของหญิงสาวเสียอย่างนั้น

“ชิ...”องครักษ์ทั้งสองกัดฟันแน่นพลางส่งเสียงรอดไรฟันออกมา แม้พวกมันจะอยู่ระดับเทียนเซียน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกมันจะจัดการอสูรทั้ง 4 ของหวงหลงได้ง่ายๆ ท่าทางอาวุโสเทียนหมิงที่เฝ้าอยู่นอกเมืองจะยังติดพันกับอสูรตนที่ 4 มังกรฟ้าอย่างแน่นอน

“เจ้าสินะที่เป็นคนพาเหม่ยหลินออกมา”หวงหลงว่าพลางมองมาทางอู๋เทียนเหวิน

“เป็นข้าเองที่พาเหม่ยหลินออกมา”ไป๋จูเหวินเห็นหวงหลงจะคาดโทษเทียนเหวินมันเลยออกมารับแทนเพราะคนที่ลักพาตัวเหม่ยหลินจริงๆคือตัวมันต่างหาก

“เจ้า...”หวงหลงมองไป๋จูเหวินอยู่พักหนึ่ง ดูจากสร้อยคอที่ใส่แล้วมันเป็นหน่วยสำรวจ มิน่าเล่าถึงสามารถผ่านการป้องกันของเมืองร้อยอสูรได้ หากเป็นหน่วยสำรวจที่ต้องมีความสามารถหลบเร้นกายจากอสูรอยู่แล้ว มันก็คงสามารถหลบสายตาของเหล่าอสูรได้ไม่ยาก

“เจ้าพาลูกสาวข้าหนีออกมาเพื่ออะไร”หวงหลงถามพลางกระโดดลงมาจากหลังของวิหคเพลิง ก่อนที่มันจะกลายร่างกลับไปเป็นมนุษย์อีกครั้ง มันคือพี่จูเชวี่ย ที่เคยพาไป๋จูเหวินเข้าไปในห้องของเหม่ยหลินนั่นเอง

“ข้าเพียงพานางมาหามารดาของนางเท่านั้น”ไป๋จูเหวินว่าพลางเดินมายืนขวางเหม่ยหลินเอาไว้

“มารดา....จริงสิเมืองนี้เป็นเมืองที่ข้าส่งนางมานี่นา”หวงหลงพึมพำพลางมองไปรอบๆ มันเอาแต่ตามรอยมาเลยไม่ได้สังเกตุเลยว่าเมืองที่มันมาถึงเป็นเมืองที่มันทิ้งเหล่าหญิงสาวที่มันนำมาอุ้มท้องเอาไว้

“ท่านพ่อ ทำไมท่านถึงไม่บอกข้าว่าท่านแม่ยังมีชีวิตอยู่”เหม่ยหลินถามพลางมองหวงหลงนิ่ง นางไม่เคยทราบมาก่อนเลยว่ามารดาของนางยังมีชีวิตอยู่จนเทียนเหวินมาบอกนาง

“มันไม่ใช่แม่ของเจ้า มันเป็นเพียงคนที่อุ้มท้องเจ้าเท่านั้น”หวงหลงส่ายหน้าพลางเดินเข้ามาหาเหม่ยหลิน แต่ไป๋จูเหวินก็เข้ามาขวางเอาไว้

“จูเชวี่ย จับมันเอาไว้”หวงหลงมองไป๋จูเหวินด้วยสายตาดูหมื่น ในสายตามันไป๋จูเหวินเป็นเพียงเด็กเหลือขอที่บังอาจมายุ่งกับบุตรสาวของมันเท่านั้น

“มะ..ไม่เจ้าค่ะ”อยู่ๆจูเชวี่ยก็ปฏิเสธมันออกมาทั้งที่ปกติอสูรทั้ง 4 ปฏิบัติตามคำสั่งของมันอย่างสื่อสัตว์แท้ๆ

“อะไรนะ”หวงหลงขมวดคิ้ว

“ข้าไม่อาจทำร้ายคุณชายท่านนี้ได้”จูเชวี่ยตอบพลางก้มหน้านิ่ง นางทำตามคำสั่งหวงหลงทุกอย่าง แต่นางกลับไม่สามารถแม้แต่จะคิดทำร้ายไป๋จูเหวินได้เลย

“เจ้ากล้าขัดคำสั่งข้างั้นเหรอ”หวงหลงว่าพลางจ้องมองจูเชวี่ยอย่างกินเลือดกินเนื้อ ทำเอานางตัวสั่นอย่างเห็นได้ชัด นากเป็นอสูรระดับตำนานก็จริง แต่นางก็อ่อนด้อยกว่าหวงหลงที่เป็นระดับเทียนเซียนที่เทียบเท่าได้กับอสูรระดับมายา

“ขออภัยนายท่าน ข้าทำไม่ได้จริงๆ”จูเชวี่ยหลั่งน้ำตาออกมาพลางหลบสายตาของหวงหลง นางไม่ทราบว่าทำไม แต่นางทำร้ายไป๋จูเหวินไม่ได้

“ไป๋หู่ เสวียนอู่ ฆ่าเจ้าหนุ่มนี่ซะ”หวงหลงสั่งพลางมองอสูรอีก 2 ตนที่พัวพันกับองครักษ์ขององค์ชายอู่เทียนเหวินอยู่

“ขอรับ”ไป๋หู่เป็นตนแรกที่เอ่ยรับคำ มันพุ่งวาบเข้าใส่ไป๋จูเหวินทันที แต่อยู่ๆหมอกสีขาวของไป๋หู่ก็สลายหายไปเหลือแต่ตัวของมันที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าไป๋จูเหวิน

“ข้าทำไม่ได้”คำตอบของไป๋หู่ที่มักจะชื่นชอบการฆ่าฟันอยู่เสมอทำเอาหวงหลงงุนงงหนักเข้าไปอีก

“ข้า..”แม้แต่เสวียนอู่ก็ไม่อาจคิดจะโจมตีไป๋จูเหวินได้ พวกมันรู้สึกว่าหากโจมตีไปพวกมันจะต้องรู้สึกผิดไปตลอดกาลอย่างแน่นอน

“พวกเจ้ามันไร้ประโยชน์”หวงหลงกัดฟันแน่นพลางปล่อยไปเซียนออกมา เจ้าเด็กเหลือขอที่พึ่งระดับหลอมรวมนภานี่มันอะไรกัน อสูรของมัน 3 ตนไม่ยอมโจมตีมันเลยแม้แต่ตนเดียว

“นายท่าน โปรดยั้งมือ”อยู่ๆเหล่าอสูรก็พากันเข้ามาห้ามหวงหลงเอาไว้ สร้างความงุนงงให้กับมันอย่างมาก

“พวกเจ้า เป็นบ้าอะไรกัน”หวงหลงขมวดคิ้วพลางมองเหล่าอสูรทั้ง 3 ที่พากันคืนร่างมนุษย์เข้ามาขวางมันกับไป๋จูเหวินเอาไว้

“ข้าไม่ทราบ แต่นายท่านได้โปรดอย่าทำร้ายคุณชายเลย”จูเชวี่ยว่าพลางเม้มริมฝีปากแน่น

“พวกท่านถอยไปเถอะ”ไป๋จูเหวินว่าพลางจับบ่าของจูเชวี่ยเบาๆ

“แต่ว่า คุณชาย.... นายท่านอยู่ระดับเทียนเซียน แค่ลงมือเบาๆคุฯชายก็....”จูเชวี่ยมีท่าทีเป็นห่วงไป๋จูเหวินอย่างชัดเจน แม้แต่ไป๋หู่ที่ไม่เคยแสดงท่าทีเป็นห่วงใครยังแสดงความเป็นห่วงออกมาทางสีหน้าอย่างเด่นชัด ทำเอาทั้งหวงหลงทั้งเหม่ยหลินต่างงงไปตามๆกัน

“ท่านหัวหน้า ข้าเป็นคนพอเหม่ยหลินออกมาเอง”ไป๋จูเหวินว่าพลางเดินออกมายืนข้างหน้า

“หึ...”หวงหลงส่งเสียงดูถูกออกมาพลางยกมือขื้น เพียงฝ่ามือเดียวมันก็สามารถฆ่ามนุษย์ระดับหลอมรวมนภาได้ง่ายๆ แน่นอนว่ามันไม่มีทางปล่อยให้คนที่มายุ่งกับบุตรสาวของมันรอดไปได้แน่ๆ

ผั๊ว!! หวงหลงซัดฝ่ามือใส่อกของไป๋จูเหวินเข้าอย่างจัง พลังระดับนี้ แม้แต่ระดับก่อกำเนิดพลังเซียนยังตายคามือมันได้ง่ายๆ

“พี่ไป๋”เหม่ยหลินสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นบิดาของนางซัดไป๋จูเหวินเข้าเต็มแรง นางไม่คิดว่าบิดาของนางจะลงมือหนักเช่นนี้ ถึงอย่างไรไป๋จูเหวินก็เป็นคนของกลุ่มนักล่าอสูรนะ

“แคกๆ..ข้าไม่เป็นไร”ไป๋จูเหวินที่โดนซัดฝ่ามือเข้าไปกระอีกเลือดออกมา แต่มันก็ยังไม่ตาย ฝ่ามือของระดับเทียนเซียนนั้นรุนแรงอย่างมาก เพียงซัดฝ่ามือธรรดมาไม่ได้เพิ่มทักษะวิชาต่อสู้ลงไปยังรุนแรงขนาดนี้ หากไม่มีเสื้อที่ทำจากใยแมงมุมของมารดามันช่วยปกป้องเอาไว้ แม้แต่ไป๋จูเหวินเองก็ไม่ทราบว่าจะรอกได้หรือไม่

“ดื้อด้านจริงๆ”หวงหลงว่าพลางเดินเข้ามาหมายจะซักอีกฝ่ามือ แต่คราวนี้ไป๋จูเหวินไม่ได้ยืนรับอีกต่อไปแล้ว มันฉวยดึงฝ่ามือขึ้นมารับพร้อมใช้ทักษะหิมะละลายกลางนภาเพื่อต้านรับเอาไว้

“อัก..”ไป๋จูเหวินกระอักเลือดออกมาอีกครั้งพร้อมกุมแขนขวาของมันเอาไว้แน่น แขนของมันหักแถมพลังโจมตียังส่งไปถึงอวัยวะภายในอีกต่างหาก

“ท่านพ่อ ได้โปรดอย่าทำร้ายปี่ไป๋เลย”เหม่ยหลินเห็นเช่นนั้นก็ทนไม่ไหวเข้ามาขวางพ่อของนางเอาไว้

“หลีกไป”หวงหลงว่าพลางดันร่างของเหม่ยหลินออกไป สำหรับมันแล้วเหม่ยหลินไม่ใช่บุตรสาวที่รัก แต่เป็นผลงานชิ้นเอก มันไม่สนว่าเหม่ยหลินคิดอย่างไร และไม่สนว่าเหม่ยหลินจะเสียใจหรือไม่ สิ่งเดียวที่สำคัญกับมันคือเหม่ยหลินต้องแข็งแกร่งขึ้นต่อให้ต้องใช้วิธีชั่วร้ายแค่ไหนก็ตาม