DMWS ตอนที่ 78 ดร.คอนเนอร์ส เสียสติ [ฟรี]

ฟุ่บบ

 

มิราจไนท์ได้ปรากฏัวขึ้นในปัจจุบัน,เเน่นอนว่า สไปเดอร์เเมน-ปีเตอร์ รู้สึกปลอดภัยอย่างมากเขาไม่จำเป็นจะต้องหลบหนีอีกต่อไป เดิมที เป็นเพราะปีเตอร์ ประมาท ยีนของ ศาสตราจารย์ คอนเนอร์ส เกินไป

 

เห็นสภาพที่ดูสู้ไม่ดีของปีเตอร์ เเจ็คสัน นั่งลง พร้อมกับมองดูบาดเเผลของปีเตอร์

 

"อยู่เฉยเฉย"เห็นปีเตอร์ยกมือกุมหน้าออกอย่างเจ็บปวด เเจ็คสันกล่าวเตือนเล็กน้อย

 

เเคว๊กก

 

ปีเตอร์ตอนนี้ได้ถอดหมวกของตัวเองออกมาเผยให้เห็นรูปลักษณ์ของเขาไม่ใช่ว่าเขารู้ว่าเเจ็คสันรู้ตัวจริงของเขาเพียงเเต่ปีเตอร์ได้เเสดงความไว้ใจต่อเเจ็คสัน

 

"อ๊ากกก,นี่มันเจ็บเป็นบ้าเลย"ทันทีที่เปิดหมวกปีเตอร์ก็กรีดร้องออกมา

 

ไม่ใช่เพราะว่าปีเตอร์เปิดหมวกเเละเเผลเคลื่อนตัวเพียงเเต่เเจ็คสันได้ฉีกเสื้อผ้าของปีเตอร์เผยให้เห็นช่วงอกของเขา เเจ็คสันเหนรอยคราบเลือดยาวที่เป็นรออยของกรงเล็บ 3 รอย

 

"โชคดีที่มันเป็นบาดเเผลที่ไม่ลึกมากนัก"เเจ็คสันตรวจสอบบาดเเผลอย่างเงียบ ๆ เเม้ว่าเขาจะกังวล เเต่ด้วยศักยภาพร่างกายของสไปเดอร์เเมนเเผลเเค่นี้ย่อมไม่ทำให้ปีเตอร์ถึงตาย

 

"นี่ใช่ข่าวดีใช่มั้ย?"ปีเตอร์ที่กุมหน้าอกอย่างเจ็บปวด เขาอดที่จะหยอกล้อออกมาไม่ได้

 

"ใช่นี่เป็นข่าวดีเพียงเเต่นายต้องการใช้เวลาพักฟื้นสักหน่อย"เเจ็คสันกล่าวออกมาพร้อมกับหยิบน้ำยาสมานเเผลหยดเทลงใส่หน้าอกขอองปีเตอร์

 

ปุ๊~~~~

 

"หวืดดด~~"กระเเสพลังหนาวเย็นขุมนึงได้ไหลผ่านหน้าอกของปีเตอร์

 

หลังจากนั้นปีเตอร์ก็เริ่มรู้สึกว่าเเผลของเขาค่อย ๆ สมานตัวอย่างช้า ๆ ความเจ็บปวดค่อย ๆ เริ่มหายไปทีละน้อย

 

"เอาละนายพักผ่อนก่อนเถอะ ในสภาพต่อสู้ของพวกเราตอนนี้ยังคงไม่เพียบพร้อมจะรับมือกับกิ้งก่ายักษ์กลายพันธุ์ ตอนนี้เขาเองก็กลายเป็นระมัดระวังตัวมากขึ้น เราเพียงต้องใช้เวลาในการไตร่ตรอง"หลังจากช่วยเหลือปีเตอร์เสร็จ เเจ็คสันกล่าวอออกมา

 

"ผมไม่คิดเลยว่า ดร.คอนเนอร์ส จะกลายเป็นแบบนี้"ปีเตอร์มองไปยังทิศทางที่ ดร.คอนเนอร์ส หายไป เขารู้สึกกังวลเกี่ยวกับสถานการณ์ของ ดร.

 

"ผ่อนคลายเถอะพวกเราจะหาวิธีเเก้ปัญหาเรื่องนี้ให้ได้"เห็นปีเตอร์กล่าวกังวล เเจ็คสันปลอบเขาเล็กน้อย เเน่นอนว่า ดร.คอนเนอร์ส เป็นศาสตราจารย์ ที่ปีเตอร์ ชื่นชอบ เขาจะรู้สึกเช่นนี้ก็ไม่เเปลก

 

"อืม..."เห็นมือที่จับบนไหล่ของเขา ปีเตอร์ กล่าวออกมา หลายวันมานี้ มิราจไนท์ กับ สไปเดอร์เเมนได้อยู่ด้วยกันบ่อย ๆ

 

"บางครั้งคุณก็คล้ายกับเพื่อนที่ดีของผมคนนึง"ปีเตอร์รู้สึกสงสัยใบหน้าภายใต้หน้ากากอันนั้นเขาได้พูดึ้นอย่างกระทันหัน

 

การที่พวกเขาอยู่ด้วยกันบ่อยครั้งทั้งยังความสนิทสนมที่เพิ่มขึ้นทำให้ ปีเตอร์ สงสัย เเจ็คสัน

 

"จริงหรอ?ฉันควรจะมีความสุข?เพื่อนของนายคนนั้นคงเป็นคนที่ดีเอามากมาก"เเจ็คสันเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย

 

จริงจริง เเจ็คสัน ก็รู้สึกซึ้งใจเล็กน้อย ที่ปีเตอร์ กล่าวเช่นนี้

 

เเม้ปีเตอร์จะคาดเดาสถานะของเขาต่าง ๆ นา ๆ เเจ็คสันก็ยังไม่คิดจะวางเเผนเปิดเผยตัวในตอนนี้"เเม้ว่ามันจะคล้ายกันเเต่มันก็ดูเหมือนมีบางจุดที่ต่างกันอยู่ เพื่อนของฉันเป็นคนฉลาด เเต่เขากลับไม่ได้มีความเเข็งเเกร่งแบบคุณ"ปีเตอร์ กล่าวพูดขึ้น

 

"เเล้วยังไต่อ?"เเจ็คสันกล่าวถามเล็กน้อย

 

"เขาชื่นชอบทำตัวเป็นฮีโร่เพียงเเต่ว่าตอนนี้เขาได้งานใหม่ทำเเล้ว เขาเพิ่งเป็นผู้สื่อข่าวเมื่อไม่นานมานี้"เห็นเเผลที่ค่อยสมานตัวอย่างช้า ๆ ปีเตอร์ กล่าวตอบ เเจ็คสัน

 

"งั้นเขาก็เเค่คนธรรมดาคนนึง?"เเจ็คสันตอบกลับ

 

"ไม่ไม่...ผมไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนเรียบง่ายธรรมดาแบบนั้น เเต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนก็คือ เขาคือเพื่อนของผม"ปีเตอร์ กล่าวพูดถึงเเจ็คสัน เพื่อนที่ดีที่สุดของเขา เหมือนกับ เเฮร์รี่

 

ปีเตอร์นั้นเคยมุ่งหวังจะทำความดีโดยการไล่กำจัดพวกโจรชั่วร้ายบนท้องถนน ต้นเหตุก็มาจากเหตุการณ์ที่ลุงของเขาพบเจอ ท้ายที่สุดเขาก็ได้มาลงเอยกับทีมของ มิราจไนท์ เขาเชื่อเสมอว่าหากกำจัดอิทธิพลใต้ดินเหล่านี้ไปได้ นิวยอร์กเเห่งนี้จะกลายเป็นสถานที่ที่สดใสกว่าเดิมมาก

 

"ดูเหมือนว่านายคงจะชื่นชอบเพื่อนคนนั้นจริงจริง เเล้วนายมีความเห็นอย่างไรกับสถานการณ์ตอนนี้ละ?"เห็นการเเสดงออกของปีเตอร์ เเจ็คสัน กล่าวเปลี่ยนเรื่อง

 

"ผมคิดว่าอาชีพฮีโร่ก็ไม่ได้น่าเบื่อนัก ผมรู้ว่า คุณก็คิดงั้น มิราจไนท์ เพียงเเต่ว่า เเม้ว่าคุณจะทำสิ่งดีดีมากมาย เเต่สื่อของเมืองนิวยอร์ก หรือ กรมตำรวจ ก็ไม่ได้เเสดงความขอบคุณต่อเราเรื่องที่เราช่วยพวกเขา"ปีเตอร์ ส่ายศีรษะเบา ๆ

 

"สบายใจเถอะ,สักวันพวกเราจะทำให้พวกเขารับรู้ว่าเเท้จริงเเล้วพวกเขานั้นคิดผิด"เเจ็คสันตระหนักถึงความสำคัญของความคิดเเต่ละบุคคล

 

"อืม,ตราบเท่าที่เรายังคงพยายามต่อไป"ปีเตอร์ พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของ เเจ็คสัน

 

หืม

 

"เเล้วกระเป๋าเป้สะพายหลังของนาย?"เห็นปีเตอร์ลุกขึ้น เเจ็คสัน กล่าวถามอย่างสงสัย เพราะปกติ ปีเตอร์ ได้ใช้มันในการเก็บเสื้อผ้าหรือพกติดตัวเขา

 

"ผมได้เเอบมันไว้ตรงที่เกิดเหตุเเละเเอบติดกล้องบนผนัง โชคไม่ดีที่การต่อสู้นั้นเกิดขึ้นรวดเร็วเกินไปทำให้ผมไม่มีเวลากลับไปกู้คืน"ปีเตอร์ชี้ไปยังที่เกิดเหตุ

 

"อืม,นายรออยู่นี่ ฉันจะรีบไปรีบกลับ"ปีเตอร์ที่ยืนผิงผนัง เเจ็คสันได้กล่าวพร้อมกับไปยังทิศทางที่ปีเตอร์ชี้เมื่อครู่ เขาใช้เวลาน้อยกว่าหนึ่งนาทีในการไปเเละกลับ ในมือของเขากลับมาพร้อมกับกระเป๋าเป้สะพายเเต่เขากลับไม่เจอกล้อง

 

"ดูเหมือนว่ากล้องของนายจะถูกกิ้งก่ายักษ์นั่นเอาไป ข้างในกล้องมีสิ่งสำคัญหรือไม่?"เเจ็คสันยื่นกระเป๋าเปให้ ปีเตอร์ เขาเชื่อว่า ดร. คอนเนอร์ส คงเอากล้องของปีเตอร์ไป

 

"ไม่สำคัญหรอก เพียงเเต่ว่าบางที ดร.คอนเนอร์ส อาจจะรู้เเล้วว่าตอนนี้ฉันเป็นใคร เขาอาจจะไปหาฉันถึงที่ โรงเรียน มิราจไนท์,พวกเราจะต้องใส่ใจกับสถานการณ์ในโรงเรียนในช่วง 2 วันนี้"เห็นกล้องถูกนำไป ปีเตอร์ กล่าวพูดขึ้น

 

"เอาละเข้าใจเเล้ว ตอนนี้พวกเรากลับกันก่อนเถอะ เกี่ยวกับ กิ้งก่า ยักษ์พวกเราค่อยวางเเผนรับมือมันอีกที"หลังจากคืนกระเป๋าปีเตอร์เสร็จ เเจ็คสัน ก็กล่าวออกมา

 

เกี่ยวกับ ดร.คอนเนอร์ส เเน่นอนว่า เเจ็คสัน รู้การเคลื่อนไหวของเขา ตั้งเเต่ที่เขาได้รับกล้องของปีเตอร์ไป เขาก็ควรจะรับรู้ตัวจริงของปีเตอร์เเล้ว เขาคงจะไปสร้างปัญหาให้กับปีเตอร์ถึงที่โรงเรียน เมื่อเร็ว ๆนี้ พวกเขาเพิ่งได้จัดการปัญหาอย่างครอบครัวเเฟรงเกนสไตน์ไป ยังมีอิทธิพลใต้ดินอื่นมากมายที่เป็นภัยต่อนิวยอร์ก เขาไม่มีเวลามามัวเล่นกับ กิ้งก่ายักษ์ นี่นานนัก

 

"ฉันจะต้องหาวิธีที่ทำให้ ดร. คอนเนอร์ส กลับมาเป็นเหมือนเดิม"

 

หลังจากนั้นเเจ็คสันก็พาปีเตอร์ออกจากใต้ดินท่อระบายน้ำพวกเขาได้กลับไปยังฐานลับเพื่อหารือเกี่ยวกับการรับมือเรื่องนี้อีกครั้ง

 

ฟุ่บบ

 

ก๊าชชช

 

เซลล์ยีนการเปลี่ยนเเปลงของกิ้งก่ายักษ์ได้ทยอยสลายหายไป

 

ดร.คอนเนอร์สได้เดินทางกลับห้องทดลองลับในใต้ดินของเขาออีกครั้ง ตอนนี้เขาได้กลับสู่สภาพปกติที่เเขนขวาหายไป

 

ตอนนี้เขากำลังทดลองบางอย่างเพื่อที่จะเพิ่มสมรรถภาพยีนกลายพันธุ์เเละรูปแบบต่าง ๆ ให้ดีขึ้น นอกจากนี้ เขายังคงกังวลมากขึ้นกว่าเดิม ดูเหมือนอารมณ์ของเขาจะรุนเเรงเล็กน้อย

 

ฟุ่บ

 

ดร.คอนเนอร์ส จ้อองมองไปที่กล้องที่ด้านหลังเขียนชื่อปีเตอร์เอาไว้

 

ปั้ง

 

ดร. คอนเนอร์ส ได้ทำลายเเละโยนกล้องนั้นทิ้งไปทันที

 

"ปีเตอร์ ปาร์คเกอร์!"

 

"สไปเดอร์-เเมน"

 

"ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเเก!"

 

"ฉันจะไม่รู้สึกเหงา,ไม่รู้สึกโดดเดี่ยว ฉันจะเเพร่ขยายสายพันธุ์ของฉันเพื่อส่งเสริมการวิวัฒนาการของมนุษย์!"

 

"ฉันจะเปลี่ยนทุกคนให้กลายเป็นพรรคพวกของฉัน"

 

"เเกไม่สามารถเอาชนะฉันได้?ฉันรู้จุดเเข็งของเเกดี"

 

"ฉันจะช่วยเหลือการวิวัฒนาการพวกเขา!ฉันจะไม่ยอมให้เเกขัดขวางเเผนการของฉัน....ปีเตอร์ ปาร์คเกอร์!"

 

ดูเหมือนว่า ดร.คอนเนอร์ส ตอนนี้จะมีอาการปัญหาทางจิต เขากล่าวพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น เขาต้องหาทางกำจัด เพื่อน สไปเดอร์-เเมน คนนี้

 

เพียงเเต่ว่าในขณะที่ ดร.คอนเนอร์ส กำลังระบายอารมณ์อยู่ เขาเหมือนได้ยินบางอย่างจากทางด้านหลังของเขา,เขาได้มองหันกลับไปกลับไม่พอสิ่งใด ผิดปกติ มันเป็นพื้นที่ความว่างเปล่า