HK ตอนที่ : 47

จินหยากาเด้น อาคารหลังที่ 7 ห้อง 720 ในห้องนอนของโอวหยางชาง

มือข้างขวาของชิเล่ย อยู่บนตำแหน่งที่ล่อแหลมมากบนตัวของโอวหยางชาง แม้ว่าดวงตายังคงของชิเล่ยยังปิดสนิทอยู่ ภายใต้จิตสำนึกของเขาจะสั่งให้เขาบีบมัน ดูเหมือนว่าจะสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่นุ่มนิ่ม ถึงจะกั้นไว้ด้วยเสื้อผ้าก็ตาม

โอวหยางชางค่อยๆเปิดเปลือกตาของเธอและดวงตาที่กำลังง่วงงุ่นอยู่ เธอรู้สึกถึงสัมผัสที่อ่อนนุ่มใต้คอของเธอ จากนั้นเธอจึงรู้สึกว่าหน้าอกของเธอถูกบีบอยู่ เมื่อเธอหันหน้าไปด้านข้างและเห็นชิเล่ยที่กำลังนอนอยู่ข้างๆเธอ โอวหยางชางก็กรีดร้องออกมา

"กริ๊ดดดด !!!!"

โอวหยางชางรีบผลักชิเล่ยให้ออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับกรีดร้องออกมาเสียงดัง ทำให้ชิเล่ยถูกปลุกขึ้นมา เขาลืมตาขึ้น พูดอย่างงัวเงียว่า "โอวหยาง เธอเห็นผีหรือไงห๊ะ? ทำไมไม่ปล่อยให้คนอื่นเขานอนหลับดีๆ?!"

"ชิเล่ย.....นาย นายมันไอ้คนชั่ว" โอวหยางชาง ตัวสั่นชี้นิ้วข้างขวาไปที่หน้าของชิเล่ย! บนใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความขับข้องใจ

ชิเล่ยสบัดหัวไล่อาการง่วงนอน จิตวิญญาณของเขาเริ่มที่จะตื่นขึ้นมา เขามองไปที่โอวหยางชาง มองลงไปที่เตียง แล้วมองไปรอบๆห้อง ทั่วผนังห้องถูกติดด้วยวอลล์เปเปอร์สีฟ้าอ่อน เมื่อเขาเห็นรอบๆห้องนี้โดยไม่ต้องคิดเลยว่าไม่ใช่ห้องนอนของเขา แต่เป็นห้องนอนของโอวหยางชาง!

"โอวหยาง ทั้งหมดนี่มันอะไรกัน? ฉันมานอนอยู่บนเตียงเธอได้ไง? เป็นไปได้มั้ยว่าเมื่อคืนเธอเมาแล้วลากฉันเข้ามาในห้องนอนของเธอ แล้วเธอทำอะไรกับฉันเนี่ย?"

ด้วยศิลปะความไร้ยางอายของชิเล่ย เขาได้บรรลุถึงขอบเขตที่ไม่มีใครไปถึงได้แล้ว!

โอวหยางชางได้ระเบิดความโกรธออกมา "ชิเล่ย! นายมันไอ้ชั่ว! มันชัดเจนอยู่แล้วว่านายใช้ประโยชน์ในตอนที่ฉันเมา แล้วแอบเข้ามาในห้องนอนของฉัน แล้วนายยังจะมาบอกว่าฉันไปทำมิดีมิร้ายนายอีกงั้นหรอ!"

ชิเล่ยเผยรอยยิ้มที่น่าอึดอัดใจ ทำใจสงบ และมองโอวหยางชางขึ้นลง "โอวหยาง เธอดูเสื้อผ้าของเธอสิมันยังเรียบร้อยอยู่และเสื้อผ้าของฉันก็ไม่ได้หลุดออกมาสักชิ้น นี่แสดงให้เห็นว่าเมื่อคืนระหว่างเราไม่ได้เกิดอะไรขึ้น .....ไม่สิ....อืม ฉันจะลืมเรื่องนี้ไปละกัน!"

โอวหยางชางที่ได้ยินเธอพูดเสียงเย็นออกมา "เพียงแค่ลืม? แต่นายกลับนอนอยู่บนเตียงของฉันเมื่อคืนนี้และนอกจากนี้มือของนายก็ ก็... " ตอนนี้ใบหน้าของโอวหยางชางกลายเป็นแดงก่ำ เสียงเบาลงอย่างเห็นได้ชัด

ชิเล่ยได้เผยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมา "มือของฉัน? โอวหยาง เธอต้องการให้ฉันรับผิดชอบไหม?" ชิเล่ยใช้นิ้วชี้ของมือขวาของเขายกคางของโอวหยางชางขึ้นมา มองดูโอวหยางชางที่ปกติจะหนักแน่นและเด็ดเดี่ยว บนใบหน้าที่งดงาม "สาวน้อย มองดูใบหน้าสวยๆของเธอตอนนี้สิมันทำให้เธอน่าค้นหามาก ถ้าเธอต้องการให้ฉันรับผิดชอบ ฉันก็จะรับผิดชอบ!"

ด้วยความไร้ยางอายของชิเล่ย ทำให้โอวหยางชางพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง ตั้งแต่เขาเปิดปากพูดออกมาแล้ว จากนั้นโอวหยางชางพูดด้วยใบหน้าที่จริงจังว่า: "ชิเล่ย นายมันไอ้คนฉวยโอกาส ออกไปจากห้องของฉันได้แล้ว!"

ชิเล่ยหัวเราะยิ้มมองที่โอวหยางชางอีกครั้งนึง แล้วจากนั้นก็หันหลังกลับเดินออกจากห้องไปกลับไปที่ห้องของเขา

ในห้องนอนของโอวหยางชาง เธองอเข่าแล้วกอดขาไว้และเอาศีรษะของเธอซุกไปที่ต้นขา แล้วค่อยๆคิดถึงทุกอย่างที่เกี่ยวกับชิเล่ยทั้งหมด บางครั้งก็อ่อนโยน บางครั้งก็ลังเล และแม้บางครั้งก็ช่วยอะไรไม่ได้ สุดท้ายโอวหยางชางก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ ลุกออกจากเตียงและเตรียมตัวไปที่สถานีตำรวจเพื่อไปทำงาน

ชิเล่ยเดินกลับเข้ามาในห้องนอนของเขาแล้วปิดประตู ยกมือขวาของเขาขึ้นมา 'อ่า เริ่มต้นด้วยการจับนมมังกร' สิ่งที่ทำลงไปนี้

มารดามันเถอะ นี่มันไร้ยางอายเกินไปแล้ว!

ชิเล่ยรู้สึกตื่นตัวอย่างมากในเวลานั้น!

สัตว์ร้ายในตัวของชิเล่ยตื่นขึ้นมาในเวลานั้นจริงๆ แม้แต่คนดีๆ มือขวาของเขากำลังสัมผัสที่อ่อนนุ่มอยู่จะอดใจไม่ให้บีบได้จริงๆงั้นหรอ? ถ้าไม่บีบ คนๆนั้นจะเป็นผู้ชายอยู่ไหม?

"ฮิฮิ สาวน้อยโอวหยางนี่ คุ้มค่าจริงๆกับการออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ อ่า มันมีความยืดหยุ่นมาก!"

ชิเล่ยเปิดเวิร์คสเตชั่กราฟิกขึ้นมา ก็เจออีเมลจำนวนมากจากอัฟฟรา แต่เมื่อมองดูเวลาตอนนี้ก็คือ 8 โมงแล้ว ชิเล่ยก็เลยเตรียมตัวไปมหาลัยเพื่อเข้าชั้นเรียน!

หลังจากที่ชิเล่ยหวีผมและล้างหน้าก็เดินออกจากห้องนอนและพบว่าโอวหยางชาง หายากมากที่เธอไม่ไปทำงาน เขาเคาะประตูและพูดว่า "โอวหยาง ผมไปเรียนก่อนนะ!"

ไม่รอการตอบสนองจากโอวหยางชาง ชิเล่ยเดินไปที่ประตูหน้าแล้วสวมรองเท้าแตะเดินออกไป หลังออกมาจากจินหยากาเด้นแล้ว ชิเล่ยก็ล้วงโทรศัพท์ออกมา กดโทรออกหาซันเฟิง

"ฮัลโหล? พี่เฟิง ผมขอโทษด้วยครับที่เมื่อวานนี้ไม่ได้เอาเงินไปให้" ชิเล่ยไม่รอให้ซันเฟิงพูดเขาอธิบายต่อ "พีเฟิง พี่คงไม่รู้ว่าเมื่อวานนี้ ที่ธนาคาร ICBC เขตชวนฮู ถูกปล้น!"

ซันเฟิงกระแอมขัดจังหวะของชิเล่ยแล้วค่อยๆพูดว่า "หิน ฉันหาเงินได้แล้ว เมื่อวานนี้ฉันรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น"

ชิเล่ยได้ยินเสียงของซินเฟิง และรู้ว่าเขาเข้าใจผิด กลัวว่าซันเฟิงจะคิดว่าเขาไม่ต้องการคืนเงินให้ ก่อนที่ที่จะได้กลับมาเกิดใหม่ ชิเล่ยได้รับงานจำนวนมากจากซันเฟิง อาจกล่าวได้ว่าค่าใช้จ่ายในการใช้ชีวิตของชิเล่ย มาจากซันเฟิง ดังนั้นชิเล่ยจึงหวงแหนมิตรภาพระหว่างเขากับซันเฟิงอย่างมาก

"พี่เฟิง พี่เป็นพี่ชายที่ดีที่สุดของผม มารดามันเถอะ พี่ต้องไม่เชื่อผมแน่? เมื่อวานนี้ที่ผมได้ไปธนาคาร ICBC ผมกำลังยืนต่อแถวเพื่อถอนเงิน 10,000 หยวน เพื่อไปให้พี่ ใครจะไปคิดละว่าผมต้องมาเจอกับคนร้ายอาวุธครบมือในตำนานมาปล้นธนาคารและผมยังเป็นตัวประกันที่โชคร้ายที่สุดอีกด้วย!"

ซันเฟิงประหลาดใจชั่วครู่แล้วถามอย่างรวดเร็วว่า "ข่าวในทีวีบอกว่าตัวประกันเป็นนักศึกษาจากมหาลัยชวนกิ่ง เป็นนาย? หิน นายเป็นอะไรหรือเปล่า?"

ชิเล่ยหัวเราะพูดด้วยรอยยิ้มว่า"พี่เฟิง ผมมีบางอย่างที่ต้องทำ แล้วผมค่อยโทรหาพี่ทีหลัง?" ชิเล่ยอธิบายง่ายๆเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดและในที่สุดก็พูดว่า "พี่เฟิง เที่ยงนี้ เดี๋ยวผมแวะเข้าไปร้านพี่นะ!"

การแสดงออกของซันเฟิงเต็มไปด้วยความขอโทษ เขารีบพูดว่า "หิน ปัญหาของฉันแก้ไขได้แล้ว สะดวกเมื่อไหร่ค่อยมาหาฉันก็ได้"

ชิเล่ยคิดจากเขตชวนฮูไปเขตชิเกา ทุกครั้งที่ไปต้องใช้เวลาสองถึงสามชั่วโมง เนื่องจากตอนนี้ซันเฟิงยังไม่จำเป็นต้องใช้เงินในตอนนี้  ชิเล่ยก็ขี้เกียจเกินไปที่จะนั่งรถไป "พี่เฟิง วันนี้ผมยุ่งมาก งั้นตอนสิ้นเดือน ผมค่อยเอาเงินไปให้พี่ละกัน!"

ทั้งสองคุยกันอีกสองสามคำ แล้วจึงค่อยวางสายไป

เช้านี้ เวลา 8:00 น. ในฟอรั่มของมหาวิทยาลัยชวนกิ่ง ก็มีโพสมากมายปรากฏขึ้นมา เกี่ยวกับธนาคาร ICB ที่ถูกปล้นและได้จับนักศึกษาของมหาลัยชวนกิ่งไปเป็นตัวประกัน โพสเขียนถึงข้อมูลประจำตัวของนักศึกษามหาลัยชวนกิ่งที่ถูกจับเป็นตัวประกัน ซึ่งทางการได้ปิดเป็นความลับไว้ ในขณะที่โพสต์ในฟอรั่มดังกล่าว ได้ระบุถึงตัวตนของตัวประกันที่ถูกจับในเหตุการณ์ปล้นธนาคาร ICBC

โพสต์จำนวนมากได้ระบุเอกลักษณ์ของชิเล่ย รวมทั้งข้อมูลตั้งแต่วันเกิดจนถึงสถานการณ์ในครอบครัว ประวัติการศึกษาไปจนถึงปัจจุบัน ข้อมูลทุกชนิดมีรายละเอียดมากและได้เรียกข้อมูลภายในของหน่วยงานที่เกี่ยวข้องอย่างละเอียดออกมาเพิ่มเติมอีกด้วย

หลิงหยูโม่ที่อยู่ในห้องเรียนในขณะนี้แล้ว ยังไม่ทราบถึงเรื่องนี้ จนเมื่อมู่ชวงได้โทรมาหาเธอและถามหลิงหยูโม่ว่ารู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับชิเล่ยหรือยัง

หลังจากทราบเรื่องแล้ว หลิงหยูโม่ก็กลายเป็นกระวนกระวายทันทีและตะโกนเรียกชื่อของลิไคออกมาในห้องเรียน

"ลิไค เมื่อวานนี้ชิเล่ยได้กลับไปที่ห้องไหม?"

ลิไคไม่รู้เรื่องที่ชิเล่ยซวยถูกจับไปเป็นตัวประกัน เขาจึงมองไปที่หลิงหยูโม่ด้วยความอึดอัด อีกด้านก็เป็นลูกพี่ของเขา อีกด้านก็เป็นหญิงของลูกพี่ จะให้เขาพูดยังไงดี? เขายังคิดเลยด้วยซ้ำว่าชิเล่ยแอบหนีออกไปเที่ยวข้างนอกทั้งวัน!

ใบหน้าของหลิงหยูโม่ก็ยิ่งแย่ลง "ลิไค พูดความจริงมา!"

พลัมน้อยเต็มไปด้วยความขมขื่น ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพูดอย่างระมัดระวังว่า ชิเล่ยไม่ได้กลับไปที่ห้องเมื่อวานนี้ จากนั้นเขาก็ร่ำร้องในใจว่า 'พี่ใหญ่หิน พี่ใหญ่หิน พี่จะมาตำหนิฉันไม่ได้นะ พี่ไปหาวิธีอธิบานให้พี่สะไภ้เข้าเองละกันนะ!'

หลิงหยูโม่ที่ถือโทรศัพท์อยู่ ก็เบอร์ของชิเล่ยแล้วโทรออก เธอคิดไว้แล้วว่าต้องโทรไม่ติด แต่ไม่ได้คาดหวังว่าจะถูกรับสายทันที

ชิเล่ยรับสายจากหลิงหยูโม่ ยิ้มแล้วพูดว่า "เสี่ยวโม่? เกิดอะไรขึ้น? คิดถึงฉัน?"

หลิงหยูโม่กัดริมฝีปากและถามว่า "พิสดารหินนายอยู่ที่ไหน?"

"ฉันอยู่ถนนด้านหลัง กำลังเดินไปมหาลัย!" ชิเล่ยไม่ได้รับรู้เลยว่าอารมณ์ของหลิงหยูโม่ตอนนี้ไม่ถูกต้อง "เสี่ยวโม่ เธอกินข้าวเช้าหรือยัง? ถ้ายังเดี๋ยวฉันซื้อจากถนนด้านหลังไปให้เอาไหม?"

หลิงหยูโม่ร้องไห้ออกมา "พิสดารหิน เมื่อวานนี้ที่ธนาคาร ICBC ถูกปล้น นายถูกจับไปเป็นตัวประกัน เป็นนายใช่ไหม?"

ตอนนี้หัวใจของชิเล่ยเต้นกระหน่ำอย่างรุนแรง หรือว่ารู้จากตำรวจ ตัวตนของที่เป็นตัวประกันต้องเป็นความลับสิ ส่วนสถานีโทรทัศน์หนังสือพิมพ์และนิตยสารก็ไม่รู้ถึงตัวตนของชิเล่ย แล้วหลิงหยูโม่รู้ได้อย่างไร?

"เสี่ยวโม่ เธอรู็ได้ไง?" ชิเล่ยเงียบสักครู่และถามกลับ

เสียงของหลิงหยูโม่สะอื้น "พิสดารหิน นาย....นาย.....ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

ชิเล่ยพูดปลอบว่า "เสี่ยวโม่ ฉันไม่เป็นอะไร เธอไม่ต้องเป็นห่วง เธอไม่รู้หรอว่าไม่มีใครทำอะไรพิสดารหินคนนี้ได้?

"พิสดารหินฉันเกลียดนาย คนอื่นเขาเป็นห่วงนายแทบตาย นายยังมีอารมณ์มาตลกอีก!" หลิงหยูโม่ถูกทำให้ทั้งโกรธและหัวเราะโดยชิเล่ยถือว่าเขาประสบความสำเร็จ แล้วพูดต่อว่า "พิสดารหิน อยู่ๆในฟอรั่มของมหาลัยก็มีโพสต์มากมายขึ้นมาเกี่ยวกับเรื่องของนาย"

"โอ้? เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น?" ชิเล่ยคิดสักครู่ว่าในมหาลัยเขาดูเหมือนจะไม่มีศัตรูถูกไหม? เพราะเขาโดดเรียนออกจะบ่อย ใครจะตั้งตนมาเป็นศัตรูกับเขากัน!

"เสี่ยวโม่ เธอช่วยลาให้ฉันอีกวันนะ ฉันจะกลับไปที่ห้องเพื่อตรวจสอบดู!"

หลังจากวางสาย ชิเล่ยกินอาหารที่ถนนด้านหลังอย่างเร่งรีบ แล้วกลับไปที่หอพักปริญาเอก

เข้าไปฟอรั่มของมหาลัยชวนกิ่ง โพสในหน้าแรกเกือบทั้งหมดเป็นเรื่องเกี่ยวกับโจรปล้นธนาคาร ICBC และเรื่องที่ชิเล่ยถูกจับไปเป็นตัวประกัน

ชิเล่ยสุ่มเปิดโพสต์ชึ้นมาสักอัน ในโพสต์มีข้อมูลเกี่ยวกับชิเล่ย มีรายละเอียดมาก เกือบจะมากกว่าที่ชิเลยรู้ตัวเองอีก ตัวอย่างเช่นในโพสต์อธิบายไว้เฉพาะว่า แม้ชิเล่ยจะเป็นเด็กกำพร้า แต่ยังมีลุงจริงๆคนหนึ่งซึ่งพวกเขาแยกกันอยู่ไม่ยุ่งเรื่องของกันและกันนานแล้ว

ข้อมูลนี้ ชิเล่ยไม่ได้เพื่อนคนไหนเลย คนที่รู้ก็มีน้อยมาก ยกเว้นกรมประชาสงเคราะห์!

เมื่อชิเล่ยยังเด็ก เขาต้องการความช่วยเหลือจากกรมประชาสงเคราะห์ และบันทึกความสัมพันธ์ที่ไม่ดีของเขากับลุงเขาอยู่ในบันทึกของกรมประชาสงเคราะห์

เขาสุ่มเลือกโพสต์หลายอันอ่าน ชิเล่ยสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ถ้าบุคคลที่โพสต์เปิดเผยข้อมูลของชิเล่ยเพียงอย่างเดียว บางทีชิเล่ยอาจจะไม่โกรธ แต่ในโพสต์ มันเหน็บแนมชิเล่ยกลายๆ ว่าเขาเป็นเด็กกำพร้า นั่นจึงทำให้ชิเล่ยโกรธมาก

ชิเล่ยล็อกอินเข้าสู่เซิร์ฟเวอร์ของมหาลัยชวนกิ่ง และใช้ซุปเปอร์แอคเค้าท์ เพื่อตรวจหาที่อยู่ IP ที่ลงชื่อเข้าใช้ของบุคคลที่เป็นคนโพสต์ข่าวพวกนี้ แม้ว่าบัญชีที่ทำการโพสต์ส่วนใหญ่จะเป็นของผู้ใช้ที่ลงทะเบียนใหม่แล้ว แต่ชิเล่ยก็ไม่ได้ยอมแพ้และด้วยความมุ่งมั่นที่จะหามือมืดที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้

'อย่าให้ฉันรู้นะว่านายเป็นใคร มิฉะนั้นนายเสียใจกับการกระทำที่ทำลงไป!'