ตอนที่ 336 หาได้ยากบนโลก (FREE)

"อย่างนั้นรึ?  แล้วพ่อแม่ของเจ้าอยู่ที่ไหนกัน?" องค์หญิงสับสนเล็กน้อย

"ทะเลทางเหนือของอาณาจักรเซี่ย"

"เหอะ ไร้สาระ ทำไมข้าต้องยอมให้เจ้ากลับไปด้วย? หยุดเพ้อเจ้อได้แล้ว กดตัวเขาลง!" องค์หญิงหงุดหงิดและเมิน ฟาง เจิ้งจือ ทันที

เขาคิดว่านางเป็นคนโง่หรือไงกัน?

"งั้นข้ามีความปรารถนาอื่น" ฟาง เจิ้งจือ พอคาดเดาได้ว่าเขาจะถูกปฎิเสธ  เขาไม่ได้โกรธ แต่กลับพูดอย่างสงบ

"พูด"

"ข้ายังบริสุทธิ์อยู่ ก่อนตายข้าอยากจะหาหญิงสาวสักคน "

"สวะ เจ้าไร้ยางอาย  ทำไมผู้หญิงของดินแดนภูเขาทางใต้ต้องยอมแลกชีวิตตัวเองเพื่อคนอย่างเจ้า? ฆ่าเขาซะ!" องค์หญิง ฉาน ยู่ ผงะไปเล็กน้อย  จากนั้นนางก็โกรธขึ้นมาจริงๆ

"รอสักครู่ถ้า ข้ายังมีอีกเรื่อง"

"ทำไมเจ้าถึงมีเรื่องไร้สาระมากมายให้พูดขนาดนี้?"่

"ข้อนี้ง่ายมาก ข้าต้องการรู้ว่าคนที่ข้าแพ้นั้นแข็งแกร่งมากแค่ไหน" ฟาง เจิ้งจือ กล่าวด้วยความจริงใจ

"แข็งกร่งขนาดไหน! ฮ่าฮ่า ... เอาล่ะข้าจะทำให้เจ้าสมปรารถนา  อิงตามระดับพลังของอาณาจักรเซี่ย ข้าอยู่ในระดับสะท้อนสวรรค์ขั้นสูงสุด อย่างไรก็ตามถ้าต้องเจอกับคนที่อยู่ในระดับอภินิหารขั้นต้น ข้าก็ไม่เกรงกลัว " ใบหน้าขององค์หญิงเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

"สะท้อนสวรรค์ขั้นสูงสุด ... " ฟาง เจิ้งจือ ขมวดคิ้ว เขาไม่คิดว่าองค์หญิงจะมีพลังมากขนาดนี้  เขาคงไม่สามารถจับตัวนางไปได้ง่ายๆ

ดูเหมือนว่าเขาต้องเปลี่ยนแผน

"เป็นยังไงละ? เจ้าตายได้หรือยัง?" องค์หญิงหัวเราะด้วยความยินดี

"ข้ายังคิดว่าสู้ได้อยู่" ฟาง เจิ้งจือ คิดสักพักและตัดสินใจพูดออกมา

"สู้? เจ้าอยากจะสู้?" องค์หญิงถามอย่างสับสน

"ขั้นแรก ข้าจะจัดการเจ้าและเอาชีวิตรอดไปให้ได้" ฟาง เจิ้งจือ ตอบ

"จัดการข้า? ฮ่าฮ่า ... เจ้าแพ้แล้วจะชนะข้าได้ยังไง?" องค์หญิงหัวเราะออกมาทันทีที่ได้ยิน

"การแข่งขันยังไม่จบ ทุกอย่างย่อมเป็นไปได้" ฟาง เจิ้งจือ แสดงความมั่นใจออกมา

"เอาล่ะวันนี้ข้าจะปล่อยให้เจ้าได้แพ้จนพอใจ!" องค์หญิงไม่ได้พูดอะไรต่อ นางเพียงหยิบธนูหวายไฟออกมา

"เดี๋ยวก่อน!"ขณะที่องค์หญิงเตรียมจะยิง ฟาง เจิ้งจือ ก็พูดขัด

"เจ้ามีปัญหาอะไรกัน?" มือขององค์หญิงสั่นเล็กน้อย  นางเกือบจะปล่อยลูกศรออกไปแล้ว  โชคดีที่นางหยุดได้ทัน ไม่งั้นคงเสื่อมเสียเกียรติเป็นแน่

"ข้าต้องการจะยืนยันกฎกับเจ้า ผู้ชนะคือผู้ที่มีลูกศรบนเป้ามากที่สุดและแม่นยำที่สุดใช่หรือไม่?" ฟาง เจิ้งจือ ถาม

"แน่นอน" องค์หญิงตอบกลับอย่างชัดเจน

"แล้วคนที่ยิงธนูเสร็จก่อนจะได้รับสิทธิ์อะไร?"่

"สามารถได้รับลูกศรเพิ่มเติม"

"ท่านแน่ใจจริงๆงั้นหรือ?"่

"ข้าไม่มีทางกลับคำ!" องค์หญิง ฉาน ยู่ ตอบด้วยความอดทน  ชายคนนี้ช่างน่ารำคาญ ถ้าไม่มีทหารจำนวนมากอยู่ด้านหน้า นางคงฆ่า ฟาง เจิ้งจือ ทิ้งไปแล้ว

"ข้ายังมีคำถามอีก"

"ยังไม่จบอีกรึ?"่

"นี่เป็นคำถามสุดท้ายแล้ว"

"เอาล่ะๆ ถามมา"

"ข้าอยากรู้ว่าท่านจะทำยังไงกับข้า ถ้าข้าชนะ?"่

"เจ้าแพ้แล้ว ไม่มีโอกาสที่จะชนะ" องค์หญิงตอบกลับด้วยความดูถูก

"แล้วถ้าชนะละ?"่

"เอาล่ะถ้าเจ้าชนะ ข้าจะให้เจ้าเป็นอาจารย์ในดินแดนภูเขาทางใต้เลย" องค์หญิง ฉาน ยู่ คิดสักพักก่อนจะตอบออกมา

ในความเป็นจริงเมื่อนางเห็นความสามารถของ ฟาง เจิ้งจือ ในการท่องกฎแห่งเต๋านางก็คิดอยากให้เขามาเป็นอาจารย์แล้ว แต่เขาเป็นสายของอาณาจักรเซี่ย

ดังนั้นความคิดก็เป็นได้เพียงแค่ความคิด  ความจริงย่อมเป็นความจริง

"ข้าเป็นทหารส่วนตัวท่านได้ไหม?" ฟาง เจิ้งจือ ดูไม่ค่อยพ่อใจ

"ทหารคุ้มกันงั้นรึ?"องค์หญิง ฉาน ยู่ สับสน

"ใช่คอยติดตามและทำตามคำสั่งของท่าน" ฟาง เจิ้งจือ อธิบายอย่างอดทน

"ฮ่าฮ่า ...เอาละๆ ข้าจะตอบสนองความต้องการของเจ้า" องค์หญิงหัวเราะอยากขบขันอีกครั้ง  มันเป็นครั้งแรกที่นางเห็นคนคนหนึ่งที่จะพูดถึงตัวเองได้ต่ำต้อยขนาดนี้

นอกจากนี้เขาพูดเงื่อนไขต่างๆมากมาย

เห็นได้ชัดว่าเขามีพรสวรรค์

"องค์หญิงท่านทำแบบนี้ไม่ได้ คนคนนี้เป็นสายของอาณาจักรเซี่ย มันจะส่งผลต่อความปลอดภัยของท่าน!"" เมื่อแม่ทัพไถ่ได้ยิน เขาก็รีบพูดขัดขึ้นมาทันที

"ทำไม เจ้าคิดว่าข้าจะแพ้งั้นรึ?" ท่าทีขององค์หญิงดำทมึนขึ้นมาทันที

"ข้า ...ไม่กล้า!" เมื่อแม่ทัพไถ่เห็นเช่นนั้น หน้าผากของเขาถึงกับเหงื่อตก ความเด็ดขาดขององค์หญิงนั้นรู้กันดีในกองทัพ  ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งนาง

"แล้วเจ้ากังวลอะไร?" องค์หญิงกล่าวอย่างเย็นชา

"ใช่ แม่ทัพไถ่ กังวลอะไรอยู่งั้นรึ?" ฟาง เจิ้งจือ มองไปที่แม่ทัพไถ่  รอยยิ้มบางๆปรากฎขึ้นบนปากของเขา

"เจ้า ... เด็กสารเลว!  องค์หญิงข้าขอฆ่าชายคนนี้ด้วยตัวเอง!"เมื่อแม่ทัพไถ่เห็นรอยยิ้มบางๆของ ฟาง เจิ้งจือ เขาเริ่มโกรธอีกครั้ง

"ตามใจเจ้า!" องค์หญิงพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

"ขอบคุณ องค์หญิง!" แม่ทัพไถ่ปาดเหงื่อ และถอยกลับมา

ในทางกลับกัน แม่ทัพมู่ ปล่อยไหล่ของ ฟาง เจิ้งจือ ที่เขาจับอยู่ จากนั้นก็ถอยหลังไป  ใบหน้าของเขายังดูจริงจังและระมัดระวังตลอดเวลา

"องค์หญิงมาถึงก่อน ดังนั้นท่านควรเริ่มก่อน" ฟาง เจิ้งจือ ทำเป็นเจียมเนื้อเจียมตัว

"ฮ่าฮ่า ... เจ้าจะประจบข้าหรือไงกัน  ข้าไม่มีทางปล่อยเจ้าไปหรอก " องค์หญิงหัวเราะออกมาอีกครั้ง

จากนั้น นางก็ไม่คิดจะเสียเวลาอีก

ลูกศรส่องแสงออกมาก่อนจะพุ่งไปยังกลางเป้าอีกครั้ง

"เยี่ยมมาก! ทักษะการยิงธนูยอดเยี่ยมมาก องค์หญิง!"่

"เจ้าหญิงช่างแข็งแกร่ง!"่

"ทักษะการยิงธนูขององค์หญิงไม่มีใครในโลกนี้เทียบได้!"่

ทหารที่อยู่รอบๆต่างร้องตะโกนทันที  ในหัวใจพวกเขา องค์หญิงราวกับเทพธิดาในกองทัพ  ไม่เพียงแต่นางแข็งแกร่งเท่านั้น แต่นางยังงดงามเป็นอย่างมาก

ต่อให้นางจะโหดร้ายแค่ไหน

แต่นางก็ปฏิบัติกับคนของนางด้วยความเอาใจใส่จากก้นบึ้งของหัวใจ

นอกจากนี้ไม่เพียงแต่เพราะนางเป็นเชื่อพระวงศ์ นางถึงมายินอยู่จุดนี้ได้  แต่เป็นเพราะความสำเร็จของนางด้านการรบ  ในการต่อสู้หลายๆครั้ง นางยืนอยู่แนวหน้าและสามารถจัดการแม่ทัพฝ่ายศัตรูได้

นางสร้างชื่อเสียงมาด้วยตัวเอง

ทำให้พวกเขาสาบานว่าจะยอมมอบชีวิตให้นางแม้ตัวตาย

องค์หญิงดูเหมือนจะชินกับเหล่าทหารที่อยู่รอบๆ  ด้วยความลังเลเล็กน้อย ก่อนนางจะยกธนูขึ้นมาอีกครั้ง  ลูกศรสุดท้ายเข้ากลางเป้าอีกครั้ง

"องค์หญิงชนะแล้ว!"่

"ยินด้วยองค์หญิง!"่

ทุกคนโห่ร้องด้วยความยินดี แม่ทัพไถ่และแม่ทัพมู่ ที่ยืนอยู่ข้างๆ ฟาง เจิ้งจือ เริ่มแสดงความยินดีด้วย

"หืม เป็นยังไงละ?  เจ้ายอมรับความพ่ายแพ้ได้รึยัง?" องค์หญิงหัวเราะเบาๆ  จากนั้นก็จ้องมอง ฟาง เจิ้งจือ พร้อมกับยิ้มพราว

ถ้าเป็นครั้งอื่น นางไม่คิดจะหันไปมองคู่ต่อสู้ที่นางเอาชนะได้แม้แต่นิดเดียว  แต่ครั้งนี้ไม่รู้เพราะอะไร เมื่อนางชนะ ฟาง เจิ้งจือ

นางรู้สึกมีความสุขมาก

ราวกับได้กินอาหารแสนอร่อย

"ความเชื่อมั่นของข้ามาจากด้านนอก ไม่ใช่ด้านใน" ฟาง เจิ้งจือ ส่ายหัว

"เด็กน้อย เจ้าก็คงทำได้เพียงแค่เชื่อมั่นใช่ไหม?" แม่ทัพไถ่แดกดัน

"เจ้าหูหนวก?" ฟาง เจิ้งจือ ตอกกลับ

"เจ้าหมายความว่าอะไร?"่

"เจ้าไม่เข้าใจที่คนอื่นพูด ต่างจากคนหูหนวกตรงไหนกัน?"่

"เจ้า ... ข้าจะฆ่าเจ้าเสียตอนนี้"

"การแข่งขันยังไม่จบ เจ้ามัวแต่คิดอะไรกัน อย่าบอกนะว่าเจ้าอยากจะต่อต้านคำสั่งทหาร? องค์หญิง เขาต้องการก่อกบฏ!"ฟาง เจิ้งจือ ชูนิ้วกลางต่อหน้าพวกแม่ทัพอย่างหยาบคาย

"เจ้าเด็กน้อย ...เจ้ากล่าวหาข้าหรือ! ข้าภักดีต่อองค์หญิงอย่างแท้จริง ข้าไม่มีเจตนาจะกบฏอย่างแน่นอน!"แม่ทัพสะดุ้งด้วยความตกใจ ก่อนจะคุกเข่าที่พื้น เขาโกรธมาก เขาโกรธมากเสียจนจะกัดฟันให้แตกเป็นเสี่ยง อย่างไรก็ตามเขาสามารถยั้งตัวเองไว้ได้

"ลุกขึ้นเถอะ ข้าไม่ได้ตามืดบอด!"องค์หญิงตอบเบาๆแล้วโบกมือให้

รอยยิ้มเผยขึ้นที่มุมปากของ ฟาง เจิ้งจือ

ไม่ว่ายังไง เขาก็เป็นทูตแห่งดาบ เจ้าหน้าที่ระดับ 4 ของอาณาจักรเซี่ย ต่อให้เป็น ปิง หยาง แล้วยังไง? หรือจะเป็น รัฐมนตรีฝ่ายซ้ายยู่ ยี่ปิง? คนพวกนี้ไม่สามารถรังแกข้าได้แม้แต่นิดเดียว

เขาจะถูกแม่ทัพระดับล่างของภูเขาทางใต้รังแกได้ยังไงกัน?

แม้เขาต้องก้มหัวเมื่อเขามาที่นี่ แต่เพราะที่นี่เป็นขององค์หญิง ฉาน ยู่ ไม่ใช่ของแม่ทัพไถ่ ดังนั้นเขาอยู่เหนือวก่าแม่ทัพไถ่

"เจ้ากำลังรออะไรอยู่?"องค์หญิงเหลือบมอง ฟาง เจิ้งจือ ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข

"เอาล่ะ" ฟาง เจิ้งจือ พยักหน้า

จากนั้นเขาก็ดึงสายธนูไว้ในมือจนตึง ด้วยท่าทีที่เป็นมืออาชีพและเต็มไปด้วยความสุข ด้วยความเชี่ยวชาญในการล่าสัตว์บนภูเขาคังหลิง มันไม่ใช่เรื่องยาก

เมื่อองค์หญิงเห็นท่าทีของ ฟาง เจิ้งจือ ก็ประหลาดใจ

ผู้ที่รู้และเข้าใจด้านธนู จะให้ความสำคัญแม้แต่กับท่าทาง

แม้แต่นางเองก็ต้องฝึกตั้งท่ายิงมากว่า 3 ปี หลังจากนั้นนางก็ยิงเข้าทุกนัด

นางเห็นเงาตัวเองบนตัวของ ฟาง เจิ้งจือ

หรือพูดได้ว่าท่าทางของ ฟาง เจิ้งจือ มีความชำนาญเทียบเท่ากับนาง

นี่มันเป็นไปได้อย่างไร?

ขณะทีนางกำลังคิด ฟาง เจิ้งจือ ก็ยิงศรออกไป เสียงของอากาศที่ถูกตัดผ่านแผ่ออกมา มันดูไม่เลวเลยทีเดียว

แต่สุดแล้วก็เป็นแค่การยิงที่ดาดดื่น

มันไม่น่าประทับใจมากนัก

ลูกศรพุ่งผ่านอากาศอย่างงดงาม จากนั้นก้ปักสู่เป้าไม้อย่างรวดเร็ว

ปากของนางยิ้มโค้งเล็กน้อย นางรู้สึกว่านางประเมิณ ฟาง เจิ้งจือ สูงเกินไป วิชาเมื่อครู่เป็นแค่สิ่งที่เอาไว้โชว์เท่านั้น  แต่อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้แย่มากนัก

อย่างไรก็ตามในเรื่องของพลังยังขาดอยู่มาก

ไม่ต้องพูดถึงผู้คนเลย

แม้แต่สัตว์ร้ายธรรมดาก็ยังไม่สามารถฆ่าได้

"เสียเวลาจริ... " องค์หญิงพูดได้ไม่เต็มเสียงก่อนที่รอยยิ้มของนางจะแข็งค้าง นางยืนแข็งทื่อ

ธนูหวายเพลิงของนางตกลงสู่พื้นทันที

ทั้งองค์หญิง เหล่าทหารหมาป่า และแม่ทัพทั้งสองต่างตกตะลึง

พวกเขาหันมองไปรอบๆ

"เป็นไปได้อย่างไร?"่

"ทำไมเป็นเช่นนั้นได้?"่

"นี่ ... เป็นไปไม่ได้!"่

ต่างคนต่างค่อยๆเปล่งเสียงออกมา

โดยเฉพาะแม่ทัพไถ่ที่ตอนนี้ตกตะลึงไปอย่างสิ้นเชิง

เขาได้พิจารณาถึงความเป็นไปได้หลายอย่าง ฟาง เจิ้งจือ อาจจะแค่โชคดีที่ยิงเข้ากลางเป้า

อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยคาดคิด

ลูกศรของ ฟาง เจิ้งจือ ยิงผ่ากลางลูกศรขององค์หญิงฉาน ยู่!

"แกร้ก!"หลังจากมีเสียงที่คมชัดดังขึ้นลูกศรขนสีขาวก็แตกออกทันที และร่วงลงสู่พื้นราวกับเกล็ดหิมะ

ตอนนั้นเองทั้งโลกแทบจะเงียบสนิท

สายลมเย็นพัดเข้าหาพวกเขา ราวกับลมอันเยือกเย็นกระแทกใส่ อย่างไรก็ตามไม่มีใครให้ความสำคัญกับสิ่งนั้น เพราะหัวใจของพวกเขาก็เหมือนถูกแช่แข็งไปแล้ว

ลูกศรธรรมดา ธนูธรรมดา พลังก็แสนธรรมดา แต่ผลลัพธ์กลับเหนือคาด

"เรื่องบังเอิญ มันจะต้องเป็นบังเอิญ!" แม่ทัพไถ่รีบกล่าวอ้าง เขาไม่มีทางเชื่อว่าจะมีคนทำแบบนั้นได้

เมื่อเทียบกับการยิงเข้ากลางเป้า ...

ระดับของการยิงธนูแบบนี้นั้นต้องมากกว่าร้อยหรือเป็นพันเท่า!

เพจหลัก : Double gate TH