ตอนที่ 18 คลาส P.E.
นี่เป็นวันที่สองของเซจิหลังจากที่การย้ายมาเรียน และคลาสที่เขารอคอยมากที่สุดคือ P.E. ซึ่งเป็นคลาสสุดท้ายของวันนี้
เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้ทุกคนประหลาดใจในคลาส แม้ว่าเขาอาจจะทำแบบนั้นได้ ถ้าเขาพยายาม
หลังจากเล่นกับกัปตันทีมเทนนิสแล้ว เขาเข้าใจแล้วว่าความสามารถทางกายภาพของเขาไกลเกินกว่านักเรียนปกติมากและเขามีศักยภาพในการโดดเด่นในกีฬาทุกประเภท
ดังนั้นถ้าเขาไม่ต้องการที่จะโดดเด่น แล้วที่เขารอมันรอมันคืออะไรล่ะ?
แน่นอน มันคือการดูยังไงล่ะ!
ในตอนนี้ แม้ว่าสภาพอากาศจะหนาวเล็กน้อยทางโรงเรียนก็ยังไม่ได้ให้เปลี่ยนไปใช้ชุดเครื่องแบบของฤดูหนาว ดังนั้นคลาส P.E. ก็ยังคงใส่ชุดกีฬาของฤดูร้อนอยู่
ฮี่ ฮี่... มันน่าจะเข้าใจได้ง่ายใช่มั้ย หลังจากคำอธิบายพวกนี้
ในเกาะซากุระผู้หญิงที่มักสวมชุดอนิเมะจากโลกก่อนหน้าของเขาเหมือนกัน เช่น เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงบลูมเมอร์อยู่ข้างใต้!
แค่คิดถึงสาวๆ ทุกคนที่ใส่เสื้อพวกนี้ในคลาส P.E. ก็เพียงพอที่จะทำให้เลือดของเขาเดือดแล้ว!
การได้เห็นภาพ 3 มิติ ดังกล่าวเป็นจุดสูงสุดของความปรารถนาของสุภาพบุรุษ(โอตาคุ)ทุกคน
แม้มันจะเป็นบาปแต่ก็คงจะอ้างไม่ได้!
วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วและในที่สุดก็ถึงเวลาที่คลาสที่คาดหวังมาถึงอย่างกระตือรือร้น
เซจิเพิ่งรีบเปลี่ยนเสื้อไปด้วยความเร็วสูงสุดและเขากำลังรออยู่ที่บริเวณที่ออกกำลังกายก่อนใครเพื่อน
เมื่อพวกผู้หญิงเปลี่ยนเสื่อเสร็จแล้วและออกมาเป็นกลุ่มเล็กๆ เขาก็รู้สึกราวกับว่าเขากำลังขึ้นไปสู่สรวงสวรรค์...
คอเสื้อและแขนเสื้อสีขาวทั้งสองข้างที่น่ารัก
และหน้าอกขนาดต่างๆ ที่มีตั้งแต่ใหญ่ๆไปจนเกือบจะไม่มีอยู่
และไม่พูดถึงส่วนล่าง บริเวณก้นที่คล้ายกับลูกพีชที่ถูกปกคลุมกางเกงขาสั้นที่รัดแน่น [ประมาณ ร่องก้นมั่งครับ]
อา... รู้สึกดีจริงๆที่ได้มีชีวิตอยู่!
เซจิได้ทุ่มเทความพยายามอย่างมากกับการซ่อนความจริงที่ว่า เขาเกือบจะเข้าสู่นิพพานแล้ว
เรื่องนี้ถูกพูดถึงก่อนหน้านี้แล้วว่าเมื่อเปรียบเทียบกับโลกเดิมของเซจิแล้ว ผู้คนที่นี้นั้นดูดีกว่าปกติและโลกนี้มีองค์ประกอบบางอย่างที่คล้ายกับโลก 2 มิติ
สิ่งนี้ทำให้เซจิรู้สึกเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ข้างหน้าเขาเป็นเหมือนอนิเมะในชีวิตจริงซึ่งทำให้หัวใจเต้นเร็วรั่ว
เนื่องจากสายตาของเขากำลังจดจ่ออยู่ที่นั่น เขาจึงไม่ได้สังเกตเห็นว่ามีใครบางคนลอบกำลังลอบเข้ามาใกล้เขา
"ฮาราโนะคุง เลือดกำเดาออกหมดแล้ว!"
ชิอากิยิ้มกว้าง ๆ ขณะที่เธอเอามือจับไหล่ของเซจิ
เซจิได้สติของตัวเองขึ้นมาและหันกลับไปมองเธอ
"ทำไมเธอ ถึงยังคงอยู่ในเครื่องแบบเด็กชายอยู่ล่ะ?"
"โอ้ นายรู้สึกผิดหวังงั้นเหรอ?" ชิอากิแลบลิ้นของเธอออกมาและทำท่าทางแบบเซ็กซี่ "ถ้านายต้องการที่จะเห็นฉันในชุดบลูมเมอร์ล่ะก็ ฉันจะสวมใส่มันก็ได้นะ ถ้านายมาที่บ้านฉัน ... "
"โอ้... ฟังเหมือนจะเป็นเซอร์วิสพิเศษบางอย่างสินะ -ลืมเรื่องนี้ไปเถอะ"
"เฮ้อ นี้ฉันได้ถูกปฏิเสธอีกแล้วเหรอเนี่ย —นี้ฉันมีไม่มีพรสวรรค์พอใช่มั้ย? ฉันอุตส่าห์จับมิกะให้ตกลงได้แล้วนะ? แน่นอนเธอจะยอมให้ดูชุดกีฬาของเธอก็ได้ แล้วที่บ้านฉันก็มีเสื้อผ้าตั้งเยอะด้วย! "
"อย่าขายเพื่อนเธอแบบนั้นเซ่!! แล้วที่บ้านของเธอนี้มันเป็นแบบไหนกันแน่เนี่ย?" เซจิตบมุกออกมาอย่างทันควัน
ชิอากิหัวเราะอย่างชั่วร้าย
"นายนี้เป็นคนที่แปลกจริงๆนะ ฮาราโนะคุง นายเคยเป็นโอตาคุเลวทรามมาก่อนไม่ใช่เหรอ? หลังจากที่กลายเป็นคนหล่อแบบนี้แล้ว ปกตินายก็ควรที่จะกลายเป็นเพลย์บอยแล้วสิ แต่นายก็ไม่ได้ปกปิดจุดแย่ๆของนายเลยนะ"
แม้ว่าเธอจะยิ้มออกมาแบบสบายๆ แต่ดวงตาของเธอกลับดูมีประกายที่จริงจังออกมา
"นายเป็นคนแบบไหนกันแน่ เซนโจ ฮาราโนะ?"
นี่อาจเป็นสิ่งที่เธออยากถามเมื่อวานนี้
หลังจากที่เธอพูดขึ้นก็มีตัวเลือกการสนทนาปรากฏขึ้นมา-
[A: ฉันก็คือฉันล่ะน่า- ช่วยอย่ามารบกวนฉันได้แล้ว]
[B: ผมไม่รู้เหมือนกัน ผมแค่สาบานไว้แล้วว่าจะเลิกไร้ประโยชน์แล้ว]
[C: ผมเป็นแค่โอตาคุเฉยๆเอง]
เซจิคิดเลือกอย่างรอบคอบก่อนที่จะตัดสินใจ
"ผมมันก็แค่โอตาคุ แม้ว่าผมจะเปลี่ยนตัวเอง และกลายเป็นคนที่ผมเป็นอยู่นี้ แต่ผมก็ยังคงเป็นโอตาคุอยู่ดี และผมก็สนุกกับการเป็นโอตาคุด้วย เมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้ งานอดิเรกของผมก็ไม่เปลี่ยนไปหรอก สิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปคือวิธีที่ผมจัดการกับสิ่งต่างๆและหลักการของผม ผมจะใช้จิตตานุภาพลังทั้งหมดของผมเพื่อทำตามหลักการใหม่ของผมและไม่ตกสู่ความชั่วร้ายเหมือนคนไร้ประโยชน์อีกอย่างที่ผมเคยเป็นมาก่อน"
หลังจากพูดจบ เซจิยิ้มอย่างจริงใจให้ชิอากิ
"สรุปคือ ถึงมันจะน้อยกว่าตอนที่ผมเป็นโอตาคุอยู่ก็ตาม"
* ติ้ง!* ค่าความชื่นชอบเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ!!!
ชิอากิหยุดยิ้มแบบสบายๆ ของเธอ
"แค่… นิดน้อย? มันไม่ใช่เรื่องปกติสำหรับคนทั่วไปที่เสี่ยงชีวิตของเขาเพื่อช่วยคนที่เขาเคยเรียกตัวเขาว่าน่ารังเกียจหรอกนะ ฉันไม่แม้แต่จะจินตนาการได้เลยว่านายผ่านอะไรมาจนเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้"
เซจิยิ้มและกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาถูกขัดจังหวะซะก่อนด้วยเสียงของผู้หญิงหนึ่ง
"ทำไมเธอถึงเดินเร็วนักล่ะมาก? รอฉันก่อน" มิกะ อุเอะฮาระเข้ามาหาพวกเขาในขณะที่กำลังบ่น
หลังจากที่เธอมาถึง เธอก็กับพบบรรยากาศอันแปลกประหลาดระหว่างเซจิและชิอากิ
"เออ... เกิดอะไรขึ้นเหรอ?"
"ไม่มีอะไรหรอก เราเพียงแค่ชื่นชมฉากพวกนี้อยู่ใช่มั้ย เซนโจ?" ชิอากิตบไปที่หน้าอกของเซจิ
มันไม่เหมือนกับก่อนหน้านี้ เธอไม่ได้เรียกเขาว่า "ฮาราโนะคุง" แต่เรียกเขาว่า "เซนโจ" แทน
"อ่า อืม เป็นทิวทัศน์ที่งดงามมาก" รอยยิ้มของเซจิเริ่มอ่อนโยนยิ่งขึ้น
"ฉาก ฉากอะไร?" มิกะมองไปรอบๆ ด้วยความท่าทีสับสน
ฉากที่ว่านี้คือ ฉากที่เซจิแอบดูที่ขาเรียวยาวสีขาวครีมของมิกะ
ชิอากิตบไปที่ไหล่ เซจิพร้อมกับรอยยิ้มที่ซุกซน 'ดังนั้นแล้ว นายคงจะเข้าใจสิ่งที่ฉันพูดถึงแล้วใช่มั้ย ฮี่ ฮี่ '
...
นักเรียนทุกคนได้มาถึงแล้ว แต่ครูประจำชั้นของพวกเขามาดูแลแทน แทนที่จะเป็นครูคนปกติของคลาส P.E.
"อาจารย์ซาซากิบอกว่าเขามีเรื่องที่ต้องทำในวันนี้ ดังนั้นครูจึงต้องมาแทนเขา" คุณครูที่พูดคือคุณครูประจำชั้นของเราเป็นผู้หญิงอายุ 29 ปี ชื่อ เคโกะ ซาโต้
และด้วยเหตุนี้คลาส P.E. จึงได้เริ่มต้นขึ้น
เซจิกำลังลังเลว่าเขาควรจะทำให้ดูเก่งในชั้นเรียนดีหรือไม่ และดึงดูดความสนใจของทุกคน
จริงๆแล้วเขาไม่ได้ชอบเป็นจุดสนใจหรอก แต่ถึงยังงั้นเขาสามารถเพิ่มแต้มกับพวกผู้หญิงเป็นจำนวนมากที่มีต่อเขาในชมรมเทนนิสเมื่อวานนี้ได้ ดังนั้นเขาจึงเป็นการปลดล็อคตัวเลือกใหม่ๆ ในระบบของเขา ถ้าเขาเพิ่มคะแนนความชื่นชอบของผู้หญิงได้มากขึ้นเขาก็มีโอกาสที่จะได้รับตัวเลือกใหม่ๆ อีกครั้ง
หลังจากพิจารณาเรื่องนี้แล้วเขาก็ตัดสินใจที่จะไม่ทำมัน
เขาเพิ่งจะค้นพบตัวเลือกที่เพิ่งปลดล็อกได้เมื่อไม่นานมานี้และเขายังไม่ได้ใช้ประโยชน์จากมันได้อย่างเต็มที่เลย ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องที่โง่เกินไปที่จะต้องการมากขึ้น นอกจากนี้เขาจะรู้สึกไม่สบายใจที่ทำอะไรที่มันขัดต่อธรรมชาติของเขา สุดท้าย พวกเด็กผู้ชายในชั้นเรียนของเขามีความรู้สึกเชิงลบเกี่ยวกับเขาอยู่แล้ว ถ้าเขายังยืนนิ่งอยู่อาจเกิดอะไรแปลกๆเกิดขึ้นก็ได้ใช่ไหม?
มันคงจะเป็นการดีที่จะรักษาความสัมพันธ์กับทุกคนในชั้นเรียนให้สมดุล
หลังจากคลาสเรียนเริ่มขึ้นแล้ว กิจกรรมอย่างแรกคือการอุ่นร่างกายด้วยกันสองคน เซจิเลือก คาซึฟุรุ โอกิทันที โดยไม่ให้เขามีโอกาสที่จะปฏิเสธเพื่อหลีกเลี่ยงอันตรายที่จะอยู่คนเดียวเมื่อสิ้นสุดการจับคู่
การแสดงออกของ คาซึฟุรุ ดูน่ากลัวมาก แต่เขายอมรับได้ แค่ว่าเขาควรทำอะไรบ้างในฐานะ "เพื่อน" ของเซจิ
หลังจากการอุ่นร่างกายแล้วก็เป็นการวิ่งระยะไกล เป็นกิจกรรมปกติสำหรับครูที่มาสอนแทน
เซจิวิ่งอยู่ช่วงกลางๆของแถวในเวลาที่วิ่งทั้งหมด
เอาจริงๆ นี่เป็นครั้งแรกสำหรับเขา ในขณะที่เขาผ่านประสบการณ์ที่ยากลำบากซึ่งตอนนี้มันทำได้ง่ายกว่าทุกคนที่เล่นกีฬาซะอีก
หลังจากผ่านไปได้ซักพัก พวกผู้ชายส่วนใหญ่ก็เริ่มหายใจหนักขึ้น แต่เขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลย เขาสามารถแกล้งทำเป็นหายใจหนักได้ขณะวิ่ง และเมื่อใกล้ถึงแล้วเขาบังคับให้ลดความเร็วในการวิ่งเพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองกลายเป็นผู้นำของกลุ่ม นอกจากนี้เขายังต้องเลียนแบบอาการหอบหืดของทุกคนและเขาก็ต้องพยายามทำตัวเหนื่อยล้าแบบธรรมดาด้วย การการทำทั้งหมดนี้เกือบจะอธิบายว่าเป็นการกระทำที่น่าสังเวช
เมื่อผู้ชายทั้งสองคนวิ่งจนจบ แต่ก็ยังมีผู้หญิงบ้างคนที่วิ่งอยู่ คนที่อยู่ท้ายที่สุดก็คือผู้หญิงที่อ้วนที่สุดในชั้นเรียน
เธอไม่ได้อ้วนเท่าที่เซจิเคยเป็น แต่เมื่อเทียบกับเด็กผู้หญิงคนอื่นๆ ในชั้นเรียน เธอเองก็น่าสนใจน้อยที่สุด
เธอแทบจะไม่หายใจไม่ออก ขณะที่เธอหมุนศีรษะไปรอบๆ ทำให้ผมของเธอกระเซอะกระเซิง เหงื่อและน้ำลายไหลของเธอกระเด็นออกไปก็ทุกที่ -แน่นอนมันไม่ได้เป็นภาพที่ดูสวยเลย
"อี้-นั้น มิยาโมโตะนิ... เธอยังคงดูน่าเกียจเหมือนเดิมเลย..."
"ดูท่าวิ่งของเธอสิ น่ากลัวชะมัด- ทำไมเธอถึงยังไม่ยอมแพ้อีกล่ะ?"
"เฮ้ เธอพยายามอย่างดีที่สุดแล้วนะ! อย่าพูดแบบนั้นสิ!"
พวกผู้ชายเองก็กำลังซุบซิบกันอยู่
เซจิขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ
ทันใดนั้นผู้หญิงอ้วนคนนั้นก็พลิกตัวและตกลงไปด้วยเสียงกระหึ่มซึ่ง ซึ่งทำให้ฝุ่นละอองกระจายไปทั่วทุกแห่ง
"มิยาโมโตะ?" พวกผู้หญิงคนอื่นๆ ที่ยังไม่เสร็จจากการวิ่งหันไปรอบๆ และทันทีที่ไปตรวจสอบเธอ ก็วิตกกังวล
ครูประจำชั้นยังวิ่งไปร่วมกับผู้หญิงคนอื่น ๆ
หลังจากนั้นไม่นาน เสียงของครูของซาโตก็ดังว่า"มิยาโมโตได้รับบาดเจ็บที่เท้า ให้ผู้ชายคนหนึ่งเข้ามารับเธอและพาเธอไปที่โรงพยาบาลที!"
"อะไรน่ะ?"
"ไม่เอาล่ะ ฉันไม่อยากแบกมินาโมโตะนี้"
"นายคงถูกเธอทับจนแบบแน่นอนล่ะ ฮ่าๆ"
เซจิยิ่งขมวดคิ้วของเขาลึกขึ้นไปอีก
เขาไม่อยากได้ยินเสียงหัวเราะของพวกนี้อีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงเดินออกไปที่ข้างหน้าทุกคน
ทันใดนั้นสายตาของทุกคนก็มารวมตัวกันที่เขา
"โอ้ ได้เวลาพระเอกออกโรงแล้ว" ชิอากิพูดเงียบๆ และชื่นชมเขา แต่ไม่มีใครได้ยินเธอนอกเหนือจากมิกะที่ยืนอยู่ข้างชิอากิ
ขณะที่ทุกคนจ้องมองไปที่เซจิที่เดินตรงไปยังกลุ่มของผู้หญิงที่กำลังยืนอยู่เหนือมิยาโมโตะ
"ฮาราโนะคุง ฉันขอให้เธอช่วยได้ไหม?" ครูซาโต้แสดงออกอย่างเป็นกังวล และเมื่อเธอสังเกตเห็นว่าเป็นนักเรียนที่ย้ายมาใหม่ที่มาอาสา สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย
"ไม่มีปัญหาครับ" เซจิยิ้มให้เธอและผู้หญิงอื่นๆ ทั้งหมด
จากนั้นเขาก็เดินไปหาหญิงสาวที่กำลังร้องไห้ออกมาและอุ้มเธอขึ้นมา ตรงกันข้ามกับความคาดหวังของคนอื่นๆ เขาไม่ได้พาเธอขึ้นไปที่หลังของเขา...
แต่พาเธอไป ในท่าอุ้มเจ้าหญิง!
"คุณมิยาโมโตะ ใช่มั้ย? นี่เป็นครั้งแรกที่ผมพูดกับคุณเลยนะ" เซจิยิ้มให้กับสาวที่กำลังตกตะลึงในอ้อมแขนของเขา "รอสักครู่ – รถพยาบาลส่วนตัวของคุณกำลังจะพาคุณไปที่ห้องพยาบาลในทันทีแล้ว"
จากนั้นเขาก็เริ่มวิ่งไปในขณะที่อุ้มเธอ
"ว้าว!"
"สุดยอด ท่าอุ้มเจ้าหญิงล่ะ!"
"นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันได้เห็นท่าอุ้มหญิงในชีวิตจริง และเขาเองก็สามารถวิ่งไปได้ตอนที่ทำมันด้วย!"
"ฮาราโนะคุงเท่มาก และเขาเองก็แข็งแรงมากด้วย!"
ผู้หญิงทุกคนมักตกหลุมรักคนที่กล้าหาญเสมอ
อีกทั้งพวกผู้ชายทุกคนมีการแสดงออกที่ไม่เชื่อบนใบหน้าของพวกเขา
"ไม่มีทาง! ทำยังกับมิยาโมโตะน้ำหนักเบาๆ?" ผู้ชายคนหนึ่งร้องตะโกนประหลาดใจ
ในความจริง ผู้ชายเกือบทั้งหมดกำลังคิดอย่างนั้นกับตัวเองและกำลังเปรียบเทียบกำลังของตัวเองกับเซจิอยู่ ไม่นานหลังจากนั้นพวกเขาทั้งหมดได้รู้ว่าพวกเขาไม่สามารถทำสิ่งที่ เซจิทำได้เลย
"ฮาราโนะคุงเท่มาก เขาอาสาที่จะพาเธอไปด้วยล่ะ!"
"ฉันคิดว่าฉันหลงรักเขาซะแล้ว -ฉันต้องการให้เขาทำอย่างนั้นกับฉันบ้าง!"
"ฉันด้วย ฉันด้วย! ฉันเองก็อยากให้เขาทำอย่างงั้นเหมือนกัน!"
เด็กผู้หญิงทั้งสองยังคงพูดออกมาไม่หยุดหย่อน แม้แต่ใบหน้าของคุณครูเองก็แดงเล็กน้อย
บรรยากาศของผู้ชายในตอนนี้นั้นเงียบงัน
นี้รวมถึงคาซึฟุรุ โอกิที่มีการแสดงออกเป็นที่น่ากลัวอยู่ด้วย
เขาต้องการที่จะก้าวออกไปและช่วยเธอเพราะเป็นโอกาสที่ดีในที่จะใช้เพิ่มเชื่อชื่อเสียงของเขา แต่เขาเพิ่งใช้แรงไปกับการวิ่งก่อนหน้านี้ ดังนั้นเขาจึงลังเลใจว่าถ้าเขาพยายามจะแบกเธอไว้ มันจะล้มเหลวแทน เขาอาจจะหน้าแตกเลยก็ได้
เขาไม่อาจจินตนาการได้ว่า เซนโจ ฮาราโนะ ยังคงมีความแข็งแกร่งที่เหลืออยู่
'เสียเวลาจริงๆ... ' คาซึฟุรุ โอกิคิดอย่างไม่เต็มใจกับตัวเอง
