ตอนที่ 16 จริงๆแล้วฉันไม่ได้ชอบบทกวี
"เซจิ นายพูดอะไรกับเด็กผู้หญิงคนนั้นงั้นเหรอ?"
เมื่อเขามองกลับไปที่มิกะและชิอากิที่กำลังยืนอยู่ เซจิก็ตอบคำถามของพวกเธอทันที
"ผมแค่อยากจะถามชื่อและชั้นเรียนของเธอ เพื่อเริ่มต้นพูดคุยกับเธอนะ แต่ก็ล้มเหลว" เซจิยักไหล่
"นายล้มเหลวจริงๆเหรอ? ดูเหมือนว่านายจะทำได้ดีซะมากกว่า" ชิอากิกระพริบตาอย่างใสซื่อ "ดูลิมิกะก็เริ่มหึงแล้วล่ะ"
"ไม่ใช่สักหน่อย!" เป็นอีกครั้งที่มิกะตกเป็นเป้าหมายโดยไม่ได้ตั้งใจในการล้อของเพื่อนของเธอ แต่ใบหน้าของเธอแดงเล็กน้อย
"ฉันแค่... รู้สึกว่าเธอน่ารักจริงๆ แต่เธอก็เหมือนมีออร่าที่เย็นชาปกคลุมรอบๆเธอ ดูเหมือนว่ามันยากที่จะพูดกับเธอ ดังนั้นแล้วฉันรู้สึกประทับใจนายมาก ที่สามารถพูดคุยกับเธอได้อย่างง่ายดาย"
"ไม่หรอก มันก็ไม่ได้ง่ายซะทีเดียว" เซจิถอนหายใจเบาๆ "ผมแค่อยากจะทักทายเธอ แต่เธอก็ถามเรื่องบทกวีกลับทันทีสองบท.. ผมเกือบจะตอบไม่ได้แล้ว"
"แต่นั่นหมายความว่า นายก็ยังสามารถตอบได้ —สุดยอด!" ชิอากิยกนิ้วให้เขา "ในความคิดของฉันสำหรับผู้หญิงที่รักวรรณคดีตราบใดที่นายสามารถพูดคุยเกี่ยวกับหัวข้อที่เธอชื่นชอบได้ มันจะง่ายมากที่จะจับหัวใจของพวกเธอ ถ้านายพยายามอย่างจริงใจบางทีนายอาจจะได้เบอร์โทรศัพท์ของเธอด้วยก็ได้นะ! "
"ลืมไปเถอะ ผมไม่สามารถจัดการกับคนประเภทแบบเธอได้" เซจิยิ้มแบบแห้งออกมาก่อนที่จะรู้ว่าชิอากิกำลังจะพูดอะไร "ทำไมผมถึงต้องอยากได้เบอร์โทรศัพท์ของเด็กม.ต้นด้วยล่ะ! ชิอากิ ทำไมเธอถึงได้ดูมั่นใจนัก... หรือว่าเธอมักจะ... "
ท่าทางของชิอากิ วากาบะพลันแข็งกึ่กไปในทันที จากนั้นเธอก็ทำเป็นมองไปที่อื่นขณะที่ผิวปาก [สงสัยล่อเด็กม.ต้นบ่อยอะดิ]
เซจิและมิกะต่างพูดอะไรไม่ออกเมื่อได้เห็นปฏิกิริยาของชิอากิ
และน่าเสียดายที่ทั้งสองผู้นำของชมรมละครไม่สามารถโน้มน้าวให้ชิกะ คางุระเข้าร่วมได้
ในขณะที่ต้องยอมรับว่าชิกะ คางุระเป็นคนที่สวยจริงๆ บุคลิกของเธอไม่เหมาะที่จะอยู่บนเวทีดังนั้นประธานจึงต้องสูญเสียความพยายามของเธอในการจับชิกะในครั้งนี้
นิยะ ไซเงนจิดูเหมือนจะไม่ผิดหวังเลยทีเดียวแม้ว่าดูเหมือนว่าเธอจะได้รับความสุขที่สุดจากการล่าที่ดีในครั้งนี้
"เพื่อนสนิทของชิอากิ มิกะ อุเอะฮาระ และนักเรียนย้ายมาใหม่ เซนโจ ฮาราโนะ- พวกเธอสองคนสนใจที่จะเข้าร่วมกับชมรมการละครไหม!? "
ด้วยสายตาของเธอเป็นประกาย นิยะ ไซเงนจิถามคำถามกับทั้งสองผู้สังเกตการณ์โดยตรง
"ฉันอยู่ชมรมเทนนิสแล้ว... "
"ผมยังต้องการตรวจสอบสโมสรอื่นๆอีก แต่ก็ยังไม่ได้ตัดสินใจ"
"การแสดงเป็นเรื่องสนุกจริงๆนะ! ทำไมพวกเธอไม่ลองแต่งชุดกูก่อนละ? ฉันแน่ใจว่าพวกเธอต้องชอบมันแน่! " ไซเงนจิดูกระตือรือร้นและพยายามที่จะล่อให้ทั้งสองคนเข้าร่วม
* ตุบ! * รองประธานที่ไม่เห็นด้วยกับการหลอกลวงนักเรียนด้วยวิธีนี้ ทำให้เธอขว้างหนังสือเล่มนี้อีกครั้ง
"เรากำลังจะเริ่มกิจกรรมในชมรมของเรา เชิญดูตามสบายนะ" ชินะ ชิโฮะยิ้มเป็นมิตรให้กับทั้งสองคนก่อนที่จะถอนหายใจ " ยังไงซะ ฉันรบกวนพวกเธอช่วยดูแลเด็กผู้หญิงคนนี้ที่ยัยบ้านี้ลากเข้ามาได้หรือเปล่า? เธอดูเหมือนจะเย็นชากับเรา และเธอไม่ยอมบอกชื่อของเธอด้วย บางทีเธออาจจะโกรธเราก็ได้... "
"ไม่หรอกครับ... พวกคุณไม่ผ่านการทดสอบของเธอต่างหาก" เซจิตอบกลับไปโดยอัตโนมัติ
"หืม?" ชินะดูสับสน
"ผมลองพูดคุยกับเธอเล็กน้อย... จากมุมมองของผม ผมไม่คิดว่าเธอเกลียดพวกคุณและไม่สนใจเธอถูกลากมาที่นี่...เธออาจจะออกไปโดยอัตโนมัติเมื่อถึงเวลาแล้ว"
"โอ้... " ชินะพยักหน้าอย่างไม่แน่ใจว่าจะเชื่อเขาหรือไม่ดี
"ฮาราโนคุง นายรู้ชื่อเธอแล้วงั้นเหรอ?" นิยะค่อนข้างอย่างรู้
เซจิพยักหน้า
"สุดยอด! ได้โปรดบอก ชื่อและนามสกุลของเธอให้กับฉันทีเถอะ!" นิยะหันหน้าเข้าหาเซจิอย่างฉับพลัน นัยน์ตาสีฟ้าของเธอก็ประกายระยิบระยับออกมาอย่างคาดหวัง
การกระทำของเธอคล้ายกับสาวสวยคนหนึ่งที่มีผมสีดำยาวและยาวจากอนิเมะเรื่อง Hyouka (ปริศนาความทรงจำ) เพียงแต่การกระทำเธอขาดเพียงแค่คำว่า "ชั้นสงสัยนะคะ! ชั้นอยากรู้จังเลย!" (จำคำไม่ได้ละ เปิดเน็ตดูไม่ได้อีก ไม่รู้ว่าถูกไหมนะ)
เธอเข้ามาใกล้มากพอที่จะทำให้เซจิได้กลิ่นหอมจากตัวเธอ และทำให้เขาก้าวถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว
"ชื่อของเธอ ... เออ... แม้ว่าผมต้องการจะบอกคุณจริงๆก็เถอะ แต่ผมว่าก็ไม่ควรทำ"
"อย่าทำอย่างงี้สิ บอกฉันหน่อยสิ! " นิยะบังคับตัวเองเข้าใกล้อีกครั้ง
* ตู๊บ! * รองประธานาธิบดีได้ยับยั้งนิยะไว้อีกครั้ง
"ถ้าเขาไม่ต้องการบอกชื่อของเธอ เราเองก็ไม่ควรถามอีกต่อไปนะค่ะ" ชินะลากประธานไปโดยดึงคอเสื้อของเธอ "เราช่วยให้คุณดูแลเด็กคนนั้นทีได้มั้ย?"
เซจิพยักหน้า
แล้วชมรมละครก็เริ่มทำกิจกรรมของพวกเขา
เซจิและมิกะระมัดระวังไม่ให้รบกวนสมาชิกในขณะที่พวกเขาสำรวจห้องชมรม
"ชุดพวกนี้ดูเหมือนทำเป็นพิเศษเลยสินะ"
"ฉากหลังและอุปกรณ์ฉากต่างเองก็น่าประทับใจมากเหมือนกัน ดูเหมือนว่าความคิดนี้จะถูกนำมาใส่ไว้ในงานออกแบบของพวกเขาด้วยนะ "
บรรยากาศในห้องชมรมได้สร้างความประทับใจให้กับพวกเขาอย่างมาก —แม้ว่ามันจะดูไม่เป็นระเบียบและสับสนวุ่นวายก่อนหน้านี้ก็ตาม ขณะที่พวกเขาเริ่มทำกิจกรรมของชมรมอย่างเป็นทางการ พวกเขาก็กลายเป็นคนที่ดูจริงจังทำให้พวกเขาดูสมเป็นชมรมใหญ่ๆ
เซจิและมิกะรู้สึกได้รับผลกระทบจากท่าทางของพวกเขาโดยไม่รู้ตัว และพวกเขาก็เริ่มรู้สึกไม่ดีเกี่ยวความว่างที่กำลังเป็นอยู่เลย พวกเขาดูไม่เข้ากับกับบรรยากาศของชมรมเลย
"มันต่างจากชมรมเทนนิสเลย... " มิกะถอนหายใจ
"เธอคิดว่าดีกว่าที่นี่งั้นเหรอ? แล้วเกี่ยวกับการเปลี่ยนชมรมล่ะ?" เซจิพูด
"ฉัน... หวังว่าชมรมของเราจะจริงจังกว่านิดหน่อย แต่ถ้าพวกเขาทั้งหมดอย่างจริงจังเหมือนชมรมของวากาบะ ก็คงจะดีเหมือนกัน... "
แม้ว่ามันจะดูไร้ค่าถ้าหากพวกเขาจริงจังไม่พอ และมันจะดูกดดันมากเกินไปถ้าทุกคนดูจริงจัง เซจิเข้าใจมิกะ เนื่องจากเป็นสิ่งที่นักเรียนหลายคนคิด แม้ว่าจะเป็นความขัดแย้งกันเองก็ตาม
"เซนโจ นายล่ะ? นายอยากจะเข้าร่วมชมรมละครไหม?"
"อืม ผมแค่สนใจการแสดงเล็กน้อยนะ และชมรมของวากาบะเองที่ดูเหมือนจะมีชีวิตชีวาด้วย แต่ผมก็ยังคงต้องไปทำงานอยู่ ดังนั้นมันอาจจะเป็นไปไม่ได้ที่ผมจะได้มีส่วนร่วมในกิจกรรมของชมรมอย่างจริงจังเท่าที่ผมต้องการ" เซจิยักไหล่
"อย่างงั้นนี้เอง... "
ทั้งสองคนสังเกตการณ์อีกระยะหนึ่งก่อนที่มิกะจะเหลือบไปมองเด็กผู้หญิงม.ต้นที่กำลังอ่านหนังสือของเธออย่างเงียบๆ
เซจิมองไปที่เธอและพูดคุยกับมิกะ
"ผมคิดว่าเราสังเกตมากพอแล้ว –งั้นเราชวนเธอออกไปด้วยกันดีไหม"
มิกะพยักหน้าตกลง
เซจิเดินกลับไปหา ชิกะ คางุระอีกครั้ง
"คางุระ ถ้าเธอไม่ได้ตั้งใจที่จะเข้าร่วมกับชมรมนี้ เธออยากที่จะออกไปกับพวกเราไหม? อย่าไปยุ่งกับกิจกรรมของพวกเขาเลย"
ชิกะ คางุระยกศีรษะของเธอขึ้นมาและเหลือบมองไปที่คนข้างหน้าของเธอก่อนที่เธอจะปิดหนังสือบทกวีของเธอและลุกขึ้นยืน
เธอเชื่อฟังแปลกๆแฮะ... เซจิเกาไปที่หน้าของตัวเอง
เขาแสดงกับมิกะว่าพวกเขาควรจะออกไปตอนนี้ และพวกเขาก็บอกลากับวากาบะและคนอื่นๆ ขณะที่พวกเขาออกจากชมรมละครด้วยกัน
"เซนโจ ฮาราโนะ นายต้องการอะไรจากฉันอีกงั้นเหรอ?"
เมื่อพวกเขามาถึงสนามฝึก ชิกะ คางุระก็ถามคำถามออกมาโดยทันที
"เออ... ไม่หรอก ที่จริงเธอสามารถไปได้ทุกที่ที่เธอต้องการ" เซจิมองลึกเข้าไปในดวงตาของของผู้หญิงที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวนี้และมีออร่าที่เย็นชาปกคลุมและพูดว่า "แม้ว่าผมจะไม่ได้มาจากชมรมละครก็เถอะ แต่ผมก็ยังอยากจะขอโทษในนามของพวกเขาสำหรับการสละเวลาของเธอ ประธานคนนั้น... ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นคนแปลกๆหน่อย แต่เธอก็เป็นคนที่ใจดีนะ"
"ฉันรู้" ชิกะ คางุระตอบอย่างแผ่วเบาๆ ขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นไปมองดวงอาทิตย์ที่สาดส่องลงมา "รูปลักษณ์นั้นบางทีอาจเป็นแค่ของปลอม การกระทำก็เป็นแค่การแสดง และคุณอาจจะไม่ได้เห็นอะไรนอกจากการหลอกลวง มีเฉพาะหัวใจที่ท่านั้นที่เป็นจริง"
"...บทกวีของเทย์เลอร์?"
"ไม่ นั่นของลียวน"
'จากจีน... ไม่สิ บทกวีของฮ่าเค๋อซืองั้นเหรอ?' เซจิกระพริบตา
"จริงๆแล้วผมก็ไม่ค่อยรู้เรื่องบทกวีมากนัก ก่อนหน้านี้ผมโชคดีมาก ที่ผมสามารถตอบบทกวีของเธอได้ก็เท่านั้นเอง" เขาบอกกับหญิงสาวคนนี้อย่างตรงไปตรงมา
คางุระเงียบไป
"ผมขอโทษถ้าเธอรู้สึกว่าผมหลอกเธอ" เซจิยิ้มให้แบบแห้งๆ "แต่ผมก็ไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไรหรอกนะ ถ้าเธอไม่สนใจความจริงที่ว่าฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับบทกวี เราก็ยังสามารถเป็นเพื่อนได้"
เธอเงียบอีกครั้ง
เขาคาดลองคะเนเกี่ยวกับวิธีนี้ เซจิไม่คิดจะละเลยหรือปฏิเสธเพราะนี้เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเขา
"ฉันไม่ต้องการเพื่อน" เธอพูดด้วยเสียงอ่อนนุ่มของเธอ "ฉัน... ไม่ได้ชอบบทกวีอะไรทั้งนั้น"
อีกครั้งคำพูดของเธอเป็นเหมือนฟองอากาศที่หายไปในสายลม
"โอ้ ... " เซจิรู้สึกประหลาดใจ
ก่อนที่เขาจะสามารถคิดได้ว่าเธอหมายถึงอะไร เธอก็ได้จากไปแล้ว
เซจิและมิกะไม่ได้พูดอะไรและมองดูภาพเงาของเธอหายไปอย่างเงียบเชียบ
"เธอ... ค่อนข้างจะผิดปกติสินะ" นั่นคือความเห็นของมิกะ
"อืม... " เซจิก็กังวลเรื่องเธอมาก แต่เห็นได้ชัดว่าเธออยากจะอยู่ด้วยตัวเองดังนั้นเขาจึงไม่สามารถไล่ตามเธอได้
'เธอไม่ต้องการเพื่อนๆ... นี่อาจจะมองว่าเป็นเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะของวัยนี้ แต่เธอหมายความว่าไงว่าตอนที่เธอบอกว่าเธอไม่ได้ชอบบทกวี?' เซจิครุ่นคิกเกี่ยวกับคำพูดของเธอ แต่ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจที่จะยอมแพ้
ยังไงซะ เขาเองก็ไม่ค่อยได้พบกับเธอบ่อยนัก เพราะเธอเป็นนักเรียนม.ต้น
"เซจิ นายยังต้องการดูชมรมอื่นๆอีกไหม?"
"โอ้ พอแล้วล่ะสำหรับวันนี้ ตอนนี้ผมอยากกลับบ้านแล้วล่ะ แล้วเธอล่ะ?"
"ฉันเองก็จะกลับบ้านเหมือนกันกับนายเหมือนกัน"
ขณะที่เขาออกจากโรงเรียนพร้อมกับมิกะ เซจิก็ไม่ได้คิดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ จิตใจของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวังเกี่ยวกับตัวเลือกในระบบใหม่ของเขา!
