ตอนที่ 15 เขายิ้มได้แค่แบบแห้งๆเท่านั้น... นี้มันอะไรว่ะ
" ดะ-เดี๋ยวก่อน! "
เมื่อประธานพบจิตสังหารที่น่ากลัวซึ่งแผ่ออกจากชินะ เธอก็ตื่นตระหนกทันที
"ที่ฉันมาช้าระหว่างประชุมนี้ ชินะ ฉันมีเหตุผลที่ว่าทำไมถึงมาสายวันนี้อยู่นะ ลองดูสินี่ก่อน นี้เป็นผลมาจากการ 'ล่า' ของฉันในวันนี้ไง!"
เธอดึงเด็กผู้หญิงตัวเล็กคนหนึ่งยืนอยู่ข้างนอกห้องชมรมและยื่นเธอไว้ตรงหน้าทุกคน
"ดูซะ!"
ทุกคนนั้นต่างก็เงียบไปในทันที
"ว้าว!" หลังจากช่วงเวลาสั้นๆของความเงียบ ในห้องชมรมก็ส่งเสียงดังขึ้นด้วยความโกลาหลอีกครั้ง แต่ในคราวนี้พวกเขากำลังชื่นชมความงดงามต่างหาก
แม้กระทั่งเซจิเองก็ช็อกไปชั่วขณะ
เด็กผู้หญิงในชุดนักเรียนม.ต้น ที่ตัวเล็กกระทัดรัด เธอมีใบหน้าอันประณีตไร้สิว และผิวที่ขาวเนียนนุ่ม ผมของเธอเจ็ทสีดำและเนียนเรียบน่ารัก และผมที่ห้อยลงมาทั้งสองข้าง คิ้วของเธอบางและสง่างาม จมูกที่เล็กของเธอและละเอียดอ่อน ดวงตาที่ดูโตและแจ่มใสของเธอประกายด้วยแสงอ่อนๆ และริมฝีปากที่ดูชุ่มฉ่ำของเธอเป็นดังสีของผลเชอร์รี่... ในขณะที่เธอยืนอยู่ที่นั่นอย่างอายๆกับหนังสือบทกวีที่อยู่ในมือของเธอ ความงดงามของเธอนั้นไม่สามารถที่จะอธิบายออกมาได้
เธอเป็นคนที่สวยอยู่ในระดับซุปเปอร์ S เลยก็ว่าได้
ผู้หญิงคนนี้เป็นคนงดงามคนที่สองที่เซจิได้พบ ครั้งแรกนั่นประธานนักเรียนนัทสึยะ โยรุฮานะ
และถ้าความงดงามของนัทสึยะ โยรุฮานะสามารถอธิบายได้ว่าเป็นการผสมผสานกันของเสน่ห์ความเย้ายวนใจผสมกับความบริสุทธิ์แล้วล่ะก็ ความงดงามของผู้หญิงคนนี้ก็เปรียบได้กับความงามของพื้นหิมะที่ไม่เคยถูกแตะต้องมากก่อนและ —ความบริสุทธิ์ที่เป็นอิสระจากคนธรรมดา
เด็กผู้หญิงที่มีความงดงามพอที่จะเคลื่อนไหวได้ทั้งประเทศ และนั่นคือประเภทของผู้หญิงที่เธอเป็น
"ว้าว น่ารักมาก! เด็กม.ต้นเหรอค่ะ? ประธานไปเจอที่ไหนค่ะ?"
"เธอเหมือนตุ๊กตากระเบื้องเลย —สวยมาก! เธอเป็นใครกัน?"
มีเสียงตื่นเต้นมากมายที่เกิดขึ้นอีกครั้งในห้องชมรม
"ฮี่ ฮี่ ฉันสุดยอดอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง?" ประธานชมรมการละครยิ้มให้ตัวเองอย่างพึงพอใจขณะที่พูดขึ้น "ถึงแม้ว่าฉันยังไม่สามารถหาสิ่งมีชีวิตในตำนานได้ แต่ฉันก็ได้เจอกับเธอเข้าโดยบังเอิญ ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจที่จะจับเธอมาในทันที!"
'จับ... เธอคิดว่านี่เป็นมอนเตอร์ฮันเตอร์หรือโปเกมอนเทรนเนอร์อยู่หรือไง' เมื่อเขาได้ยินคำพูดของประธานก็ทำให้เซจิพูดไม่ออก
รองประธานชินะ ชิโฮะ มองไปที่เด็กผู้หญิงสาวสวยคนนั้นในปัจจุบันอย่างไร้อารมณ์และจากนั้นก็ลงเอยด้วยการถอนหายใจ
"ประธาน…"
"สรรเสริญฉันมาได้เลย รองประธาน! ด้วยวิธีนี้ชมรมของเราจะ ... "
"กี่ครั้งแล้วที่ฉันบอกให้คุณหยุดลักพาตัวรุ่นน้องของเราได้แล้ว!"
การโจมตีด้วยหนังสือที่แม่นยำและทรงพลังเกิดขึ้นอีกครั้งในอากา มันทิ้งร่องรอยไว้ข้างหลังราวกับว่ามันเป็นดาบ!
และแล้ว นิยะ ไซเงนจิ ประธานชมรมการละครถูกประหารโดยรองประธานในโทษฐานที่ลักพาเด็กสาวม.ต้นคนนี้มา...
…..
ผมล้อเล่น
ประธานคนนี้เป็นดูจริงจังค่อนข้างมาก เมื่อเธอเข้ารับตำแหน่งประธานในปีแรกของเธอ ชมรมละครก็มีคนน้อยจนตกอยู่ในอันตรายซึ่งอาจจะถูกยุบได้ ในเวลาเพียงหนึ่งปีเธอได้ฟื้นคืนชีพให้ชมรมอีกครั้ง! และหลังจากผ่านไปอีกหนึ่งปี- กล่าวคือประธานตอนนี้อยู่ปีสามแล้วและตอนนี้ชมรมการละครเป็นหนึ่งในสิบสโมสรที่ใหญ่ที่สุดในโรงเรียนมัธยมปลายเซนต์ฮานะ
บางทีมันอาจจะเป็นไปได้ที่จะทำให้ภาพยนตร์ออกมาจากประสบการณ์ทั้งหมด ถ้าเธอที่เป็นตัวละครหลัก มันคงจะมีการสร้างเป็นอนิเมะ 24 ตอนหรือละครทีวีก็สามารถสร้างมันได้ เทียบกับนักเรียนปกติแล้ว ประสบการณ์ชีวิตของประธานคนนี้ก็ไม่ธรรมดาเลย
และประธานชมรมในตำนานคนนี้มีนิสัยเสียเพียงอย่างเดียวคือการลักพาตัวบุคคลภายนอกที่ไม่รู้ราว... ไม่สิ ค้นหานักเรียนที่มีพรสวรรค์และพาพวกเขาเข้ามาที่ชมรมละคร!
"เกี่ยวกับเรื่องนี้ ประมาณหนึ่งในสามของสมาชิกชมรมถูกพามาที่นี่โดยเธอ รวมทั้งฉันด้วย" ชิอากิ วากาบะยิ้มขณะที่เธออธิบายสถานการณ์ให้กับเซจิฟัง "ตอนแรกฉันตั้งใจจะเช็คทุกชมรมก่อน แต่พอมาได้ครึ่งทางประธานชมรมก็พบกับฉันและเธอจับฉันและลากฉันมาที่นี้เหมือนกับเด็กผู้หญิงคนนี้ อืม ที่จริงเพราะฉันรู้สึกสนใจการแสดงขึ้นมานิดหน่อยนะ และที่นี่เองก็ดูเป็นที่ที่น่าสนุกอีกด้วย ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจที่จะเข้าร่วมกับพวกเธอนะ"
'ไอ้นั้นคงหมายถึงสิ่งที่เรียกว่า "ล่า" และ "จับ" สินะ ดูเหมือนว่าประธานกำลังค้นหาสมาชิกใหม่ๆในรูปแบบของเกมที่คล้ายๆกับโปกม่อนในชีวิตจริงสินะ!' เซจิคิดกับตัวเองในขณะที่เขาเฝ้าดูประธานชมรมถูกบังคับให้ต้องนั่งอยู่ในมุมห้องและได้รับการเทศนาจากรองประธานชินะซึ่งคล้ายกับพายุคะนอง
"เมื่อก่อนฉันเคยได้ยินชิอากิพูดเรื่องนี้มาก่อน แต่ฉันคิดว่าเธอล้อเล่นซะอีก... " มิกะ อุเอะฮาระพูดด้วยความไม่เชื่อ "ทำอย่างนั้นแล้ว... เธอไม่ถูกลงโทษงั้นหรือ?"
"ในปีแรกประธานมีการอภิปรายให้กับทางคณะกรรมการวินัยนักเรียนแล้ว และเธอได้รับชัยชนะจากการอภิปรายซึ่งหมายความว่าตราบใดที่ไม่มีการร้องเรียนอย่างเป็นทางการ คณะกรรมการวินัยนักเรียนจะไม่รบกวนการทำงานของเธอ"
เฮ้ ไงพวกเขาถึงเชื่อข้อมูลของเธอล่ะเนี่ย!
เซจิและมิกะหันไปมองกันเองอย่างช้าๆก่อนที่พวกเขาจะเหลือบมองไปที่ชิอากิ วากาบะที่กำลังยิ้มกว้างๆอยู่ ในที่สุดพวกเขาก็มองไปรอบๆ ห้องชมรมที่สมาชิกคนอื่นๆ ที่กำลังดูฉากนี้อยู่แล้วยอมรับมัน... สิ่งที่พวกเขาทำได้ก็คือยิ้มแห้งๆ?
'รอยยิ้มนี้ มันอะไรว่ะเนี่ย?!!! '
'มันไม่ได้เกือบที่จะอยู่ในระดับของความผิดปกติแล้ว! ' และเธอได้อภิปรายยังไงให้กับพวกคณะกรรมการรักษาวินัยของนักเรียน แล้วชนะได้เนี่ย!
'มีอะไรผิดปกติกับคณะกรรมการวินัยของโรงเรียนแห่งนี้กันหรือไง!? พวกเขาอภิปรายสู้กับนักเรียนปีหนึ่งไม้ได้ แล้วแพ้อย่างน่าสมเพชเนี่ยนะ!? โลกนี้มันอะไรกัน!! " ภายในใจของเซจิกำลังสันหาคำอธิบายเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เป็นเหมือนฝนห่าใหญ่ที่ตกลงมาอย่างไม่หยุดยั้ง
"ชิอากิ... ก่อนหน้านี้ฉันเคยคิดว่าเธอเป็นพวกที่มีเอกลักษณ์เฉพาะและหัวดื้อ แต่ตอนนี้... ฉันแล้วรู้ว่าฉันผิดเอง ฉันขอโทษนะ" มุมมองของมิกะในตอนนี้ได้รับความกระทบกระเทือนอย่างมาก
เดี๋ยวสิครับ อย่ายอมแพ้เรื่องสามัญสำนึกแบบนั้นง่ายๆสิครับ คุณอุเอะฮาระ!
เซจิลูบไปที่ริมฝีปากของเขาที่กำลังกระตุกอย่างไม่สามารถควบคุมได้ และเขาหันกลับไปมองอีกด้านหนึ่งของห้องชมรม
เด็กผู้หญิงม.ต้นที่ถูกนำตัวมาที่นี่โดยประธานกำลังนั่งเงียบๆ อยู่บนเก้าอี้ข้างหน้าต่างและอ่านบทกวีที่เธอนพมาเงียบๆ
สายลมที่กระโชกพัดเข้ามาและสายลมอ่อนๆ ทำให้เส้นผมไม่กี่เส้นขอเธอลอยขึ้นมา
หากถ่ายภาพฉากในตอนนี้ได้ล่ะก็คงเพียงพอที่จะเข้าร่วมการประกวดภาพถ่ายได้เลย
ประธานที่พาเธอมาที่นี่กำลังโดนเทศนาอยู่และบางทีสมาชิกในชมรมคนอื่นๆ ก็รู้สึกประหลาดใจมากที่มีกลิ่นอายแห่งความบริสุทธิ์จากเธอ จนไม่มีใครกล้าไปพูดคุยกับเธอ
เซจิคิดสักพักก่อนที่เขาจะเดินเข้าไป
"สวัสดี"
หญิงสาวไม่ตอบสนองต่อคำทักทายของเขา
เซจิเกาหน้าและย่อตัวเองลงตรงหน้าเด็กผู้หญิงคนนี้ และจ้องมองตรงๆ
"ผมเซนโจ ฮาราโนะ นักเรียนปีหนึ่งที่เพิ่งย้ายมาวันนี้ ตอนนี้ผมกำลังสังเกตการณ์งานของชมรมละครอยู่ เธออยู่ชั้นไหนงั้นเหรอ? ถ้าไม่รบกวน ช่วยบอกชื่อของหน่อยได้หรือเปล่า?"
หลังจากผ่านไปหลายวินาทีเด็กสาวคนนั้นก็ตอบกลับมาว่า
"คนโง่เป็นคนโง่ไม่ใช่เพราะความโง่เขลา แต่เป็นเพราะตัวเขาเองนั้นขาดความรู้" เสียงที่อ่อนโยนและนุ่มนวลตอบกลับมาอย่างชัดเจนและสงบต่อคำถามของเขา
'ห๊ะ?' เซจิกระพริบตาด้วยความสับสน
ขณะที่เขาพยายามจะเข้าใจความหมายของประโยคของผู้หญิงคนนี้ ก็ตัวเลือกการสนทนาปรากฏขึ้น-
[A: เธอกำลังพูดถึงอะไร? เธอกำลังดูถูกฉันหรือเปล่า?]
[B: ขอโทษ ผมไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร]
[C: คนฉลาดฉลาดไม่ใช่เพราะความรู้ของพวกเขา แต่เพราะความปรารถนาของพวกเขาที่จะอยากรู้]
ตัวเลือก C ดูเหมือนจะเป็นปรัชญา ดังนั้นจึงต้องเป็นตัวเลือกที่ถูกต้อง
"คนฉลาดฉลาดไม่ใช่เพราะความรู้ของพวกเขา แต่เพราะความปรารถนาของพวกเขาที่จะอยากรู้"เซจิพูดตอบเบาๆ
* ติ้ง! * [คะแนนความชอบเพิ่มขึ้น!]
คิ้วของหญิงสาวโค้งขึ้นและในที่สุดเธอก็เอาดวงตางดงามออกจากหนังสือของเธอและจดจ่ออยู่กับการมองหน้าของเซจิ
"คุณเคยอ่านบทกวีของเทย์เลอร์มาก่อนใช่มั้ย?"
"เออ... ใช่... ก็นิดหน่อย" เซจิคิดกับตัวเองว่าใครคือเทย์เลอร์ แล้วเทย์เลอร์มันคือใคร? หลังจากทำเก็กพูดก่อนหน้านี้ และคงพูดไม่ได้ว่าเขาไม่รู้จักเทย์เลอร์!
"ระยะทางระหว่างคุณกับฉันคืออะไร อันดับแรกคุณต้องถามตัวเองว่าระยะทางระหว่างหัวใจของเรานั้นคืออะไร"
อีกแล้ว!?
ตอนนี้ไม่มีตัวเลือกการสนทนาปรากฏขึ้นเหมือนปกติ
'มาหน่อย ระบบจ๋า ช่วยฉันด้วยย!' เซจิร้องเรียกไอ้ระบบเวรที่ไม่มีประโยชน์นี้ขึ้น
เซจิแตกเหงื่อเย็นออกมา แต่ทันใดนั้นเขาก็มีแรงบันดาลใจเกิดขึ้นอย่างฉับพลัน
"ระยะไกลที่สุดระหว่างเรา...ก็คือตอนที่ฉันอยู่ตรงหน้าคุณ แต่คุณไม่เข้าใจ... ว่าฉันรักคุณ"
'พูดได้โคตรน่าอายเลย!' เซจิคิด เขาคัดลอกเฉพาะสิ่งที่เขาเคยอ่านบนอินเทอร์เน็ตมาก่อนในชีวิตก่อนหน้านี้ แต่เขาไม่รู้ว่าโลกนี้มีวลีเดียวกันหรือไม่
หลังจากได้ยินคำตอบของเขา ดวงตาสีน้ำตาลของหญิงสาวนั้นเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย
"นั่นไม่ใช่บทกวีของเทย์เลอร์... แต่... มัน... เพราะมากๆเลย"
เธอปิดหนังสือบทกวีของเธอ
"คางุระ..."
"หืม?"
"ชื่อของฉันคือคางุระ... ชิกะ คางุระ (Shika Kagura)"
เสียงของเธอนั้นนุ่มนวลและอ่อนโยนและยังมีความเย็นชาเล็กน้อย แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่ทำให้ทุกคนรู้สึกไม่สบายใจ —เหมือนในวันที่หิมะมีแดดออก
"ชิกะ คางุระ... ใช่มั้ย?" เซจิเกาใบหน้าตัวเองอีกครั้ง "มันเป็นชื่อที่เพราะมากเลย"
หญิงสาวมองมาตรงๆที่ใบหน้าของเขา
"เซนโจ ฮาราโนะ... คุณต้องการอะไร?"
"เอ๊ะ?" เซจิกระพริบอย่างกะทันหัน "เปล่า... ผมไม่ต้องการให้เธอทำอะไรเลย นั่นเพราะผมได้ยินมาว่าเธอถูกพามาที่นี่แบบไม่เต็มใจนะ ดังนั้นผมจึงคิดว่าเธออาจจะรู้สึกอึดอัดก็ได้"
ชิกะ คางุระเอียงศีรษะเล็กน้อย
"คุณคิดว่าฉันอาจจะอึดอัด ดังนั้นนั่นคือเหตุผลที่คุณมาถามชื่อของฉันใช่มั้ย?"
"อืม…"
"คนแปลกๆ"
'แปลกจริงๆเหรอ?' เซจิรู้สึกเหนื่อย มันเป็นเรื่องยากที่จะพูดคุยกับผู้หญิงคนนี้ ความยาวคลื่นของพวกเขาก็ไม่สามารถเข้ากันได้! (ความคิดไม่ตรงกัน)
"ผมคิดว่าถ้ามีคนพูดคุยกับเธอด้วยมันจะช่วยให้เธอสงบลง... แต่ดูเหมือนว่าผมอาจจะทำให้รำคาญแทนนะ -เธอเองก็สงบอยู่ก่อนแล้วด้วย"
เขาไม่ชำนาญในการติดต่อกับผู้หญิงที่สนใจวรรณกรรม และหลังจากที่เขายืนยันว่าเธอไม่รู้สึกกระวนกระวายหรือรู้สึกอึดอัดที่นี่แล้ว เขาก็เตรียมพร้อมที่จะถอยกลับออกไป
บางทีบางคนอาจคิดว่ารูปแบบที่ยากต่อการเข้าถึงรวมกับความงามระดับ S ทำให้เธออาจดูสมเป็นเทพธิดา แต่เซจิไม่ค่อยสนใจ ถ้าแม้การสนทนาปกติก็เป็นเรื่องยากแล้ว ลืมเกี่ยวกับเรื่องนี้ไปได้เลย
ชิกะ คางุระเงียบไม่กี่วินาที
"คุณ... พยายามที่จะปลอบฉันเหรอ?"
"ก็คงงั้น"
"อืม... " ชิกะ คางุระ พยักหน้า "เซนโจ ฮาราโนะ... เป็นคนดี"
เธอรู้สึกประทับใจที่เขาเป็นคนดีงั้นเหรอ?
เซจิไม่เข้าใจว่าเขาควรจะตอบอย่างไร โชคดีที่ในขณะที่เขากำลังคิดถึงคำพูดถัดไปของเขา เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา
เมื่อหันไปรอบๆ เขาเห็นว่าเป็น ชินะ ชิโฮะ ตามด้วย นิยะ ไซเงนจิที่ดูกำลังลายตา
ในที่สุดใครบางคนมาที่นี่เพื่อช่วยเหลือเขาแล้ว! เมื่อเห็นทั้งคู่เซจิก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกในใจ
"พวกเขาเป็นประธานและรองประธานชมรมละคร ถ้าเธอสนใจสถานที่นี้ทำไมเธอลองคุยกับพวกเขาดูละ?"
ขณะที่เขาพูดอย่างนี้ เขาก็โบกมือให้ลาและเดินออกไป
ชิกะ คางุระ เฝ้าดูเขาที่กำลังเดินออกจากไป
"เขาดูเหมือน... ค่อนข้างจะพิเศษ... "
คำพูดเบาๆ ของเธอจางหายไปในสายลม
ในที่สุดเธอก็เลิกจ้องมองตัวของเขาซะที
