The Dark King – Chapter 63 นักล่าผู้เป็นอมตะ? [อ่านฟรี]
คิ้วของไบรอันยกขึ้น เขาค่อยๆเดินไปที่ประตูช้าๆ จากนั้นก็เปิดประตูที่เต็มไปด้วยวัชพืชสีเขียวออกช้าๆ มันไม่ได้ล็อคเพียงแต่มีเสียงออกมาเล็กน้อยในตอนที่เขาเปิดมันออก ไบรอันเข้าไปในห้องนั้นและมองไปรอบๆ เขาเห็นลูกธนูที่เขายิงออกไปก่อนหน้านี้ปักอยู่บนโต๊ะไม้ภายในห้อง
เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ในตอนนี้เขาได้ยินเสียงของการเคลื่อนไหวเบาๆมาจากข้างนอกห้อง
ดวงตาของเขาเปร่งประกายขึ้น ทันใดนั้นเขาก็นำลูกธนูอีกดอกออกมาและยิงไปที่ผนังทันที มันใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งลมหายใจในการยิงธนูครั้งนี้ของเขา เสียงร้องของความเจ็บปวดเบาๆก็ดังมาจากผนังอีกด้านหนึ่ง
“ไอ้เด็กเวร!” ไบรอันหัวเราะออกมาเมื่อเขากล่าวขึ้น เขาเก็บธนูและชักมีดออกมา จากนั้นก็ก้าวเข้าไปในห้องอย่างช้าๆ เขาถีบประตูให้เปิดออก ประตูกระเด็นไปเพราะแรงเตะของเขาในตอนนี้ แสงอาทิตย์ที่ส่องผ่านมาจากภายนอกทำให้เขาเห็นทุกๆสิ่งในห้องได้อย่างชัดเจน สายตาของเขาจดจ้องไปที่โต๊ะสำนักงานที่อยู่ภายในห้องนี้ ลูกธนูของเขาได้ปักทะลุสีข้างของฟู่เทียนและปักเอาไว้กับโต๊ะนี่ ดูเหมือนว่าฟู่เทียนในตอนนี้จะเป็นกระต่ายน้อยที่พยายามหลบหนีหมาป่าอยู่
ดวงตาของไบรอันเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที ตอนนี้เขาดูบ้าคลั่งและกระหายเลือดอย่างยิ่ง เขามั่นใจในทักษะด้านธนูของตนเองเป็นอย่างมาก ธนูที่เขายิงออกไปนั้นสามารถเจาะผ่านชั้นหินได้อย่างสบายๆไม่ต้องพูดถึงชุดเกราะผ้าของพวกหน่วยค้นหาเลย
“ไอ้เด็กเวร! ดิ้นรนอีก! ดิ้นรนต่อไปอีกสิ! แกรู้สึกสิ้นหวังหรือยังในตอนนี้?” เขาเลียริมฝีปากของตนเองและก้าวเข้าไปหาฟู่เทียนอย่างช้าๆ เขาไม่ได้รีบร้อนและพร้อมที่จะมีความสุขกับช่วงเวลานี้
ฟู่เทียนเหงื่อตกทันทีและจ้องมองไปที่เขาด้วยท่าทีที่หวาดกลัว “อย่านะ! อย่านะ! อย่าเข้ามา!”
“ร้องสิ! ร้องออกมาอีก!” ดวงตาของไบรอันเปร่งประกายขึ้น “ฉันจะฆ่าแก! ฉันจะถลกหนังแกทั้งเป็น! ฉันจะเฉือนเนื้อแกออกมา!”
ในตอนนี้เขาเห็นสีหน้าของฟู่เทียนที่หวาดกลัวมากขึ้นเรื่อยๆ แต่เมื่อไบรอันเดินเข้าไปใกล้เขาในระยะประมาณ 5 เมตรสีหน้าที่หวาดกลัวของฟู่เทียนก็หายไปทันที กลับกันสีหน้าของเขานั้นมีความมุ่งมั่นแสดงออกมา จิตสังหารอันแรงกล้าของฟู่เทียนถูกปลดปล่อยออกมาทันทีและปามีดสั้นที่ซ่อนอยู่บริเวณหน้าอกใต้แขนของเขาออกไป
ไบรอันตกตะลึงไปเพราะการโจมตีอย่างกะทันหันครั้งนี้ แต่เขาก็ยังสามารถรับมือได้เพราะประสบการณ์ที่ผ่านความเป็นความตายมานับไม่ถ้วนจากการเป็นนักล่าของเขา เขารีบยกมีดของตนเองขึ้นมาป้องกันด้วยสัญชาตญาณทันที
ไบรอันได้เห็นว่าลูกธนูที่เขายิงออกไปก่อนหน้านี้นั้นไม่ได้โดนตัวฟู่เทียนเลยแม้แต่น้อย กลับกันฟู่เทียนหนีบลูกธนูเอาไว้ที่รักแร้ของเขา ทำให้ ไบรอันคิดว่าการโจมตีของเขานั้นสำเร็จ
“ไอ้เด็กเวร!” ไบรอันโกรธเป็นอย่างยิ่งในตอนนี้ เขารู้สึกโกรธเพราะการโจมตีของฟู่เทียนแต่นั่นก็ยังไม่เท่ากลับที่เขารู้สึกโง่ที่ไปติดกับดักของหน่วยค้นหาคนหนึ่ง แต่เขาก็ยังมั่นใจว่าไม่มีทางที่ฟู่เทียนจะรอดพ้นเงื้อมมือของตนเองไปได้ในวันนี้และสงบสติได้ในทันที “ฉันจะตัดหัวแกออกมา! ควักลูกตาของแก! ไอ้เด็กเวร!”เขาตะโกนออกไป
แต่ฟู่เทียนไม่ได้มีท่าทีตื่นตระหนกแต่อย่างใดแม้การโจมตีของเขาจะไม่ได้ผล เขาเริ่มใช้คีย์บอร์ด หน้าจอLCD แก้วน้ำ กรอบรูป แจกันดอกไม้ และของอื่นๆที่อยู่ในห้องนี้ขว้างปาไปหาไบรอัน
แม้ว่าของพวกนี้จะไม่สามารถทำให้ไบรอันบาดเจ็บได้แต่ก็ยังสามารถช่วยถ่วงเวลาไว้ได้
ไบรอันตระหนักได้ถึงความตั้งใจของฟู่เทีย อย่างไรก็ตามเขาก็ยืนรับการโจมตีของฟู่เทียนเอาไว้เพื่อเฝ้ามองในตอนที่เหยื่อของตนเองนั้นสิ้นหวังมากที่สุด เขาชอบช่วงเวลานี้เป็นอย่างยิ่ง เขาไม่แม้แต่ยกมือของตนเองขึ้นมาป้องกันสิ่งที่กำลังลอยเข้ามาหา แม้แต่พวกแก้วน้ำหรือแจกันดอกไม้ก็ไม่สามารถทำอันตรายเขาได้เพราะชุดเกราะพิเศษของนักล่าที่เขาสวมใส่อยู่
ในตอนนี้ฟู่เทียนได้โยนผ้าจำนวนมากไปหาไบรอัน
เสื้อผ้าพวกนี้อยู่บนโต๊ะพร้อมกับสิ่งต่างๆ ดูเหมือนว่าฟู่เทียนจะโยนทุกๆสิ่งที่เขาคว้าได้ไปหาไบรอัน
ปัง! ไบรอันเตะของชิ้นหนึ่งที่แอบหลบซ่อนมาพร้อมกับผ้าพวกนี้ทันที “ไอ้เด็กเวร! ฉันวางแผนเรื่องนี้มาโดยตลอด แกคิดว่าฉันจะตกหลุมพรางของแกเป็นครั้งที่ 2 หรอ? ทุกสิ่งในที่นี่เต็มไปด้วยคราบฝุ่นผงและตะไคร่น้ำแต่ผ้านี้ดูสะอาด แกซ่อนอะไรไว้ข้างใน?”
ม่านตาของฟู่เทียนหดตัวลงทันที เขาประเมินทักษะการสังเกตของพวกนักล่าต่ำเกินไป ร่างกายที่แข็งแกร่งนั้นเป็นเพียงหนึ่งในคุณสมบัติของพวกนักล่าเท่านั้น สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่าคือคือประสบการณ์การต่อสู้ในชีวิตจริงของพวกเขา บางทีการล่าพวกมอนสเตอร์อาจทำให้พวกเขานั้นได้รับรู้ถึงวิธีการรับมือกับกับดักมากมาย เพราะพวกเขาได้ใช้เวลาอยู่กับกับดักรูปแบบต่างๆมามากมาย
“ฉันประเมินเขาต่ำไป” ฟู่เทียนมองตรงไปที่เขาด้วยความเย็นชา
ไบรอันหัวเราะออกมา “แกคิดว่าจะสามารถฆ่านักล่าได้จริงๆหรอ? เพราะไอ้เด็กเวรทั้ง 3 ตัวนั้นหนีไปแล้วจึงเหลือแกคนเดียวที่ต้องรองรับอารมณ์ของฉัน!”
ฟู่เทียนหัวเราะออกมาและกล่าวว่า “ฉันประเมินความโง่ของแกต่ำเกินไป ไอ้โง่เอ๊ย!” จากนั้นเขาก็กระโดดออกมาจากด้านหลังของโต๊ะทันที
ไบรอันรู้สึกสับสนกับการกระทำของเขา จากนั้นเขาก็ได้กลิ่นไหม้ของกระดาษ สายตาของเขามองไปที่ใต้โต๊ะที่มีหลอดอะไรบางอย่างตั้งอยู่ กลิ่นที่เหมือนกับอะไรบางอย่างกำลังไหม้ลอยออกมา
ตู้ม!…
การระเบิดครั้งใหญ่พุ่งเข้ามาปะทะกับเขาทันที
เสียงระเบิดที่ดังกึกก้องได้สั่นสะเทือนไปทางห้องนี้ หลอดไฟที่อยู่บนเพดานได้ร่วงหล่นลงมา
แม้ว่าฟู่เทียนจะหลบหนีออกมาก่อนแต่เขาก็ยังได้รับแรงระเบิดที่ตามหลังมา เขารู้สึกได้ว่าร่างกายของตนเองนั้นกระเด็นออกไปไกล เขาชนเข้ากับอะไรบางอย่างและกระเด็นไปที่พื้น ความเจ็บปวดกระจายไปทั่วร่างกายของเขาขณะที่หูของเขานั้นก็ยังคงอื้ออยู่ในตอนนี้ ในตอนนี้ความเจ็บปวดที่ไม่อาจจินตนาการได้เกิดขึ้นกับเขา
เขาพยายามที่จะลืมตาขึ้น เขารู้สึกวิงเวียนศีรษะอย่างยิ่งในตอนนี้ เขากัดฟันและใช้มือทั้งสองข้างตบไปที่ใบหน้าของตนเอง
หลังจากที่ตบลงไปสองสามครั้งความวิงเวียนที่เกิดขึ้นนั้นก็ได้เบาบางลงไป เขาพยายามที่จะยืนขึ้นและมองไปที่การระเบิดที่เกิดขึ้นนี้
เขาได้ดึงดูดความสนใจของนักล่าคนนี้มาไว้ที่ตนเองเพื่อที่จะทำให้ความสนใจที่มีต่อแท่งระเบิดของเขานั้นน้อยที่สุด เขาใช้ผ้าที่พบในห้องนั้นเป็นตัวจุดชนวนของระเบิด แต่ปัญหาคือทั้งผ้าและกระดาษที่อยู่ในห้องนั้นต่างเต็มไปด้วยฝุ่น นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาจุดชนวนได้ช้ามากๆแม้ว่าเขาจะใช้มีดตัดผ้าออกเป็นเส้นๆ ด้วยการเผาไหม้ที่ช้ามากๆนี้ทำให้เขาต้องใช้ทั้งผ้าและกระดาษเพื่อที่จะปกปิดแท่งระเบิดของเขาเอาไว้ตั้งแต่แรก
ยิ่งไปกว่านั้นเขายังยอมนำตัวเองเข้าไปเสี่ยง แม้ว่าความรุนแรงของระเบิดนี้จะมากพอแต่ถ้าหากนักล่าคนนี้ตระหนักได้ถึงมันก่อนเขาจะไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมากนะ ดังนั้นเขาจึงต้องใช้ตัวเองเป็นเหยื่อล่อ
ถ้าหากว่าเศษผ้าที่เขาใช้นั้นเผาไหม้เร็วกว่าที่เขาคิด เขาก็จะเป็นคนแรกที่จะต้องตายเพราะแรงระเบิดครั้งนี้
ถ้าหากว่าเขาหนีออกมาไม่ทันก็คงต้องตายไปทั้งสองคน
นี่คือความเสี่ยงครั้งใหญ่ที่มีชีวิตของเขาเป็นเดิมพัน แต่เขาไม่มีทางเลือกจึงต้องทำแบบนี้
ฟู่เทียนรู้สึกเหนื่อยล้าอย่างยิ่ง เขาพิงไปที่ผนังและสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เขาคว้าเศษผ้าที่อยู่ใกล้ๆกำแพงเอาไว้ เขาแกะปมของผ้าออกและข้างในเป็นลูกแก้วสีน้ำเงินจำนวนมาก เขายิ้มออกมาในตอนนี้แต่ทันใดนั้นเองก็มีสิ่งที่ทำให้เขาต้องตกตะลึง
นักล่าคนนั้นกำลังยืนขึ้นอย่างช้าๆ แขนขวาของเขาได้หายไปเพราะการระเบิดที่เกิดขึ้น เลือดจำนวนมากไหลออกมา เขาจับมีดของตนเองไว้ที่มือซ้ายขณะที่มองไปที่ฟู่เทียนด้วยความโกรธเกรี้ยว
เขายัง … … ไม่ตาย?
