ตอนที่ 14 วันนี้ใส่ลายลูกไม้สีดำเหรอ?
ระหว่างทางไปที่ชมรมละคร เซจิแอบตรวจสอบระบบของเขาดู
ในเมนูใหม่ [การกระทำ] มีหลายตัวเลือก ได้แก่ [เขียนไดอารี่], [เล่นบาสเก็ตบอล], [ร้องเพลง], [เต้น], [วาดภาพ] และ [ทำงาน] แต่ละประเภทจำเป็นต้องมีค่าสถานะเป็นเกณฑ์เบื้องต้น อย่างเช่น ตัวเลือก [เขียนไดอารี่] เขาจำเป็นต้องมีค่าสถานะความรู้ 15 ขึ้นไป
และจากคำอธิบายของระบบ ถ้าเขาเลือกตัวเลือกจากพวกนี้เขาจะได้รับค่าการกระทำ
ค่าการกระทำของเขาเอาไปใช้ในเมนู [ไอเทม] ซึ่งเขาสามารถแลกเปลี่ยนกับของที่มีประโยชน์ได้ ตัวอย่าง เช่นมี [การ์ดเพิ่มค่าความชื่นชอบ] ซึ่งสามารถใช้กับเด็กผู้หญิงได้ นี้แต่ชื่อตัวอย่างนะ มันจะเพิ่มค่าความชื่นชอบเป็นสองเท่า และใช้ได้แค่หนึ่งวัน
ตัวเลือกอีกอย่างหนึ่งก็คือ [การ์ดเพิ่มความสามารถทางกายภาพ กระตุ้นการพุ่งชนและการเคลื่อนไหว] ซึ่งเป็นตัวเลือกความสามารถเปิดได้เฉพาะเจาะจงมากขึ้นสำหรับเขาได้ในประเภท [ความสามารถทางกายภาพ] รวมทั้งทำให้เขาได้รับโบนัสกิจกรรมใดๆในประเภทกรีฑา...
หลังจากใช้เวลาสั้นๆกับระบบของเขาแล้ว เซจิก็รู้สึกตื่นเต้นมาก เขารู้สึกเหมือนฟังก์ชั่นของระบบของเขาดีกว่าเดิมขึ้นมาก!
ถึงแม้ว่าเขาแทบจะหยุดตัวเองไม่ได้ที่จะลองเล่นระบบการเพิ่มเลเวล (leveled-up) แต่เขาก็ยังต้องไปเยี่ยมชมชมรมละคร
ชมรมละครมีห้องเรียนขนาดใหญ่เป็นห้องชมรม
"ผมคิดว่าเขาจะใช้หอประชุมสำหรับกิจกรรมชมรมของเธอซะอีก"
"หอประชุมไม่ได้รับอนุญาตให้นำไปใช้เพื่ออะไรทั้งสิ้นนะ และนอกเหนือจากนั้นเราก็ไม่ได้แสดงที่นั่นที่เดียวเท่านั่นนะ"
"แล้วพวกเธอแสดงกันที่ไหนละ?"
"ด้านนอกไง แน่นอน เราไปแสดงให้นักเรียนชั้นประถมศึกษาและอนุบาลดู รวมทั้งไปแสดงให้พวกผู้สูงอายุในชุมชนของเราดูด้วยเป็นบางครั้ง และเราเองก็มีการแลกเปลี่ยนกับโรงเรียนอื่นๆด้วยเช่นกัน"
"อืม งั้นเหรอ…"
ขณะที่พวกเขาคุยกัน ทั้งสามคนก็เข้าไปในชมรมละครแล้ว
* วากาบะ! * จู่ๆก็มีหนังสือเล่มใหญ่พุ่งเข้ามาที่ชิอากิ
ในพริบตานั้น เซจิก็เครื่องที่มาข้างหน้าชิอากิและเอื้อมมือออกไปจับหนังสือด้วยเสียงดัง "ตุบ"
"เอ๊ะ?"
"หือ?"
เมื่อเขาได้สติ เซจิก็รู้สึกประหลาดใจอย่างฉับพลันเมื่อเห็นปฏิกิริยาตอบโต้ที่เหนือมนุษย์ของตัวเอง แม้กระทั่งชิอากิซึ่งถูกเขาปกป้องไว้ มีผู้หญิงคนหนึ่งที่โยนหนังสือเล่มหนานี้ใส่ และนักเรียนทั้งหมดที่เห็นฉากนี้ทั้งหมดก็ตกตะลึงเลยทีเดียว
หลังจากผ่านความเงียบหลายวินาที ทั้งห้องชมรมกลับมีเสียงระเบิดคุยกันออกมา
"ว้าว!" มีคนตะโกนออกมาด้วยความประหลาดใจ
"เท่สุดๆ! ใครเนี่ย? "
"นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่หนังสือของรองประธานชมรมละครถูกกันเอาไว้ได้นะ!"
"สุดยอดเลย เหมือนกับฉากในหนังเลย!"
แล้วทันใดนั้นก็มีคนหนึ่งเริ่มปรบมือ
เซจิรู้สึกอึดอัดใจจริงๆ เขามองกลับไปที่วากาบะเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่สิ่งที่เขาเห็นก็คือ เจ้าชายทอมบอยที่อยู่ในชุดผู้ชายกำลังหน้าแดงเล็กน้อย
"ตอนนี้ ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมมิกะถึงตกหลุมรักนาย... " ชิอากิพูดด้วยเสียงกระซิบ
"ห๊ะ?" เซจิไม่ได้ยินเธอพูดไม่ชัด
"ไม่มีอะไรหรอก แต่ปฏิกิริยาตอบโต้ของนายเองก็สุดยอดไปเลยนะ"
ชิอากิเอาหนังสือเล่มนี้จากมือของเซจิด้วยท่าทางร่าเริงและเดินตรงไปยังผู้หญิงที่มทรงผมหางม้าสีน้ำตาลซึ่งมีคิ้วสีอ่อนๆและดวงตาสีเหลืองอ่อนที่ยังคงตะลึงกับเหตุการณ์เมื่อกี้อยู่
"ไง ยัยรองประธานชั่วร้าย สุดยอดการโจมตีของเธอถูกป้องกันได้แล้ว —รู้สึกเป็นยังไงบ้างล่ะ?"
"นี้เธอว่าอะไรน่ะ! นี้เธอเรียกมันว่าสุดยอดการโจมตีงั้นเหรอ!?" ผู้หญิงผมหางม้าตอบกลับไปแบบไม่รู้ตัวขณะที่เธอหยิบหนังสือกลับไป "ทำไมเธอมาช้าจัง ชิอากิ วากาบะ เราแล้วบอกว่าเรากำลังจะหารือเกี่ยวกับเรื่องที่จะแสดงในงานโรงเรียนของเราในวันนี้น่ะ!"
"เธอตัดสิ้นใจเรื่องนี้เลยก็ได้ ไม่สำคัญหรอกว่าจะเป็นบทหรือตัวละครอะไร —ฉัน เจ้าชายวาคาบะ จะแสดงเพื่อพวกคุณทุกคนเอง" ชิอากิยิ้มอย่างยั่วยวนขณะที่เธอเดินไปหาไปยังผู้หญิงผมหางม้าและค่อยๆยกคางของเธอขึ้น
ใบหน้าของผู้หญิงผมหางม้าเริ่มแดงขึ้น แต่แล้วท่าทางของเธอก็เปลี่ยนไปเป็นเข้มงวดในทันที และเธอได้ปัดมือของชิอากิทิ้งไปด้วยความโกรธ
"อย่ามาอวดดี ยัยปีหนึ่ง ฉันยอมรับว่าเธอเก่งในเรื่องการแสดงก็จริง แต่หนทางมันยังอีกยาวไกล!"
ไม่ว่าคุณจะคิดเกี่ยวกับคำเหล่านั้นยังไง มันก็เป็นคำพูดที่ฟังดูค่อนข้างหยิ่ง
ชิอากิยักไหล่เมิน
"พวกเธอยังหาข้อสรุปกันไม่ได้อีกเหรอ? แล้วประธานชมรมไปอยู่ที่ไหนแล้ว?"
ท่าทางของสาวผมหางม้าเริ่มหมองคล้ำขึ้น
"ฉันพนันเลยว่าต้องไป 'ล่า' ลูกเจี๊ยบอีกแล้วใช่มั้ย? ฉันหมายความว่า เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว เธอบอกว่าไม่จำเป็นต้องรีบเตรียมตัวสำหรับงานโรงเรียน เธอบอกว่าเธอต้องการจับสิ่งที่เรียกว่า 'สิ่งมีชีวิตในตำนาน' เป็นอันดับแรก ฉันคิดว่าเธออาจจะไม่ได้มาห้องชมรมวันนี้ก็ได้" ชิอากิยิ้มด้วยท่าทาหยั่งรู้
"อ๊ากกก!! ยัยประธานบ้า! เธอกำลังจะทำอะไรกับกิจกรรมปีหนึ่งที่สำคัญนี้ด้วย!!"ผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะโกรธถึงขีดสุดแล้วและเธอเองก็ตะโกนด้วยพลังทั้งหมดที่เธอมี —ซึ่งดูเหมือนว่าเธอกำลังจะแปลงร่างอยู่เลย
เซจิและมิกะที่สังเกตเรื่องนี้แสดงท่าทางที่คลุมเครือออกมา
"อย่าไปใส่ใจเธอเลย – เธอมักเป็นแบบนี้เสมอล่ะ" ชิอากิโบกมืออย่างลวกๆให้กับเพื่อนทั้งสองของเธอ
"ยังไงซะ ทั้งสองคนนี้เป็นใครกันน่ะ?" ผู้หญิงหางม้ากลับมาสงบลงอีกครั้ง
"นี่เพื่อนสนิทของฉัน มิกะ อุเอะฮาระและนี่ เซนโจ ฮาราโนะ แฟนหนุ่มของเธอที่เพิ่งย้ายมาที่โรงเรียนของเรา ทั้งคู่มาที่นี้เพื่อสังเกตการเราน่ะ!"
"ขะ... เขาไม่ได้เป็นแฟนของฉันซะหน่อย! ชิอากิ หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว!" ใบหน้าของมิกะเริ่มแดงขึ้นอีกครั้ง
"นี่คือรองประธานชมรมละคร ชินะ ชิโฮะ " ชิอากิพูดอย่างไม่สนใจความหยิ่งของรองประธานชมรม "คนอื่นๆมักเรียกเธอว่า ‘หน้ากากปีศาจ’ชินะ นะ... "
"หน้ากากปีศาจบ้านอะไรของเธอ!?" แล้วเธอก็ถูกตีด้วยหนังสือเล่มนั้นอีกครั้ง!
"ฮ่าๆ พวกเธอนี้... เข้ากันได้ดีจริงๆ" เซจิยิ้มเล็กน้อย
"เชิญนายสังเกตการเราได้ตามต้องการเลยนะ ฉันเองก็ต้องขออภัยสำหรับสำหรับพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมของสมาชิกบ้านี้ด้วย แต่ชมรมละครของเราส่วนใหญ่มีแต่คนปกติ ดังนั้นโปรดอย่าเข้าใจผิด" รองประธานชิโฮะมีแสดงออกที่จริงจังบนใบหน้าของเธอขณะที่เธออธิบาย
'ไม่ทั้งหมด นี้แสดงว่ายอมรับว่าสมาชิกบางคนไม่ปกติงั้นเหรอ?' เซจิคิดกับตัวเอง
"ฮาราโนะคุง นายเป็นนักเรียนที่ย้ายมาใหม่สินะ นายเคยอยู่ชมรมอะไรมาก่อนหน้านี้งั้นเหรอ?" ดวงตาของชินะ สว่างไสวด้วยความอยากรู้
"โอ้... ผมไม่เคยเข้าชมรมอะไรมาก่อนเลยครับ"
"จะเป็นไปได้ยังไง? ร่างกายของนายมีรูปร่างที่ยอดเยี่ยมมากและปฏิกิริยาตอบสนองของนายเองก็เป็นเลิศด้วยเช่นกัน ฉันจะเชื่อเลยนะถ้านายจะบอกว่านายเป็นเอสของชมรมกีฬาซักที่นะ"
"ผมแค่ออกกำลังกายทุกวันเป็นประจำก็เท่านั้นเอง... " เซจิเกาหน้าและเริ่มรู้สึกอึดอัด
ชินะ ชิโฮะเห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อเขา แต่เธอไม่ได้กดดันเขาอีก
"นายดูดีมาก ชมรมการละครของเรายินดีที่จะต้อนรับตลอดเวลา นอกจากนี้ มิกะ อุเอะฮาระ ฉันเคยได้ยินเรื่องของเธอจาก วากาบะมาก่อนแล้ว"
"คะ... ค่ะ"
"ถ้าเธอต้องการสังเกตการ ตราบเท่าที่เธอไม่ไปรบกวนสมาชิกขอคนอื่นๆ เธอสามารถทำทุกอย่างที่เธอต้องการได้ ตอนนี้ฉันขอเวลาไปจัดการยัยบ้านี้ก่อนไม่กี่นาที —คงไม่เป็นไรใช่ไหม? "
"ไม่! ฉันไม่อยากโดนเทศแล้ว ช่วยฉันด้วย มิกะ-"
"เงียบน่า!"
หลังจากใช้หนังสือเล่มนั้นเพื่อหยุดชิอากิที่กำลังร้องอยู่ ชินะได้ลากชิอากิไปทางด้านหนึ่งของห้องชมรม ขณะที่เซจิและมิกะได้แต่เพียงมองดู
"เธอ... เหมือนกับพวกทหารชั้นผู้ใหญ่ดูแข็งแรงดีจังเลยนะ"
"ฉันเคยได้ยินเกี่ยวกับเธอจากชิอากิมาก่อน แม้ว่าเธอจะเข้มงวดสุดๆ แต่เธอก็เป็นรุ่นพี่ที่ดี และเธอก็เป็นนักแสดงหญิงที่ยอดเยี่ยมด้วย แถมเธอยังปฏิบัติกับรุ่นน้องของเธออย่างดี และงานของชมรมละครทั้งหมดส่วนใหญ่ถูกจัดการโดยเธอ"
"รองประธานที่แสนเข้มงวดแต่อ่อนโยน... แล้วประธาน... "
ก่อนที่เขาจะคุยกันเสร็จประตูห้องชมรมก็ถูกเปิดออกอย่างรุนแรง
"ทุกๆคน! ประธานของพวกเธอกลับมาอย่างมีชัยแล้ว... โอ้!"
ก่อนที่หญิงสาวที่เปิดประตูจะพูดจบ ก็มีหนังสือเล่มหนึ่งบินไปทางเธอที่ความเร็วดังสายฟ้าฟาดและโดนไปที่หัวของเธอ!
หลังจากที่หนังสือเล่มกระเดนออกมาจากเป้าหมายแล้ว เซจิก็จับมันอีกครั้ง
และทุกคนก็เฝ้าดู ผู้หญิงตัวสูงมีท่าทางที่มึงงงก่อนที่เธอจะทรุดตัวลงสู่พื้นอย่างช้าๆ
"ท่าโจมตีขั้นสุดยอดของหน้ากากปีศาจ... ดูเหมือนพลังจะเพิ่มขึ้นอีกแล้ว... "
"ประ-ธาน-ค่ะ"
ร่างกายทั้งหมดของชินะ ชิโฮะดูเหมือนจะอบอวลไปด้วยความโกรธ ขณะที่เธอก้าวไปหาผู้หญิงที่สูงคนนั้นและคำพูดของเธอก็ดูเหมือนว่าจะเต็มไปด้วยคำบ่นที่ไม่สามารถบรรยายออกมาได้เป็นจำนวนมาก
"ก่อนที่ฉันจะตัดสินโทษของคุณ คุณมีเรื่องอะไรจะพูดไหมค่ะ?"
ประธานส่งเสียงครวญครางเล็กน้อยก่อนที่จะพูดว่า "ชินะ สำหรับเธอ... ที่กลายเป็นปีศาจไป... มันเป็นความผิดทั้งหมดของฉันเอง... ดังนั้น.... ถึงแม้... ถึงแม้ว่าฉันจะตายด้วยมือของเธอ... ฉันก็ยังคง... รักเธอนะ!"
ผู้หญิงตัวสูงสูงคนนั้นดูเหมือนจะมีตำแหน่งอันทรงเกียรติเป็นประธานชมรมละคร ประธานคนนั้นลุกขึ้นและมองไปข้างหน้าด้วยน้ำตาในขณะที่เธอถอนหายใจอย่างมีเสน่ห์
แม้ว่าเธอจะตัวสูง แต่เธอก็มีรูปร่างที่เปรียบได้กับนางแบบของซูเปอร์โมเดล ผมสีส้มที่สั้นของเธอหยิกตามธรรมชาติและเธอมีขนตาหนา จมูกโด่งและดวงตาที่ลึกลับและลึกซึ่งสีฟ้า เธอมีความงามราวกับพวกเลือดผสม
ท่าทางและการแสดงออกของเธอ... ถึงแม้ว่าสถานการณ์นี้จะดูน่าขัน แต่การแสดงที่เต็มไปด้วยพลังของเธอก็ทำให้มีการเคลื่อนไหวที่ยอดเยี่ยมเช่นกัน
แต่น่าเสียดายที่คำพูดถัดไปของเธอได้ทำลายบรรยากาศเหล่านี้ลง
"เอ๊ะ วันนี้เธอใส่ลายลูกไม้สีดำงั้นเหรอ?"
ฉากนี้ทำให้ทุกคนตัวแข็งไปหมด
ทุกคนรู้อย่างรวดเร็วว่าศีรษะของประธานได้อยู่ใต้กระโปรงของรองประธานชิโฮะแล้ว...
ชินะ ชิโฮะค่อยๆเปิดเผยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยเจตนามุ่งร้ายอย่างรุนแรง
"ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะฆ่าเธอซะ และนี้คือโทษของเธอ"
