ตอนที่ 12 โลกนี้นะไม่ได้สนใจหน้าตาเพียงอย่างเดียวหรอกนะ
สำหรับช่วงพักกลางวันที่เหลือนี้มิกะและชิอากิพาเซจิไปสำรวจโรงเรียน
โรงเรียนมัธยมปลายเซนต์ฮานะครอบคลุมไปด้วยพื้นที่กว้างขว้างและส่วนของโรงเรียนมัธยมต้นก็เหมือนกับส่วนของโรงเรียนมัธยมปลายด้วยเช่นกัน แต่ทั้งสองส่วนนี้ถูกแยกออกจากกันโดยส่วนใหญ่ นอกเหนือจากสิ่งอำนวยความสะดวกที่ใช้ร่วมกันบางส่วน
"ฮ่าๆ การที่จะได้เห็นเด็กผู้สาวม.ต้นที่อ่อนนุ่มและชุ่มฉ่ำเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องง่ายหรอกนะ แต่ถ้านายลองขอร้องฉันดูล่ะก็ บางทีฉันอาจจะบอกนายก็ได้นะว่า จะได้ว่าจะพบพวกเธอได้ยังไง!" ชิอากิฉีกยิ้มพูด
"หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว ชิอากิ พูดอะไรของเธอนะ ไอ้อ่อนนุ่มและชุ่มฉ่ำนะ... "
"ฟังดูน่าสนใจดีนิ แต่ตอนนี้ผมไม่คิดที่จะเป็นพวกโรคจิตหรอกนะ ดังนั้นทำไมเราไม่มาพูดถึงเรื่องนี้กันในภายหลังล่ะ" เซจิถูคาง
"ว่าไงนะ? เซนโจ? "
"ฮะ ผมแค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง"
เซจิรู้สึกว่าเมื่อเทียบกับมิกะ ชิอากิ ดูคุยได้ง่ายกว่าเล็กน้อย
มิกะ อุเอะฮาระยังคงพยายามหยุดระหว่างเพื่อนที่ซุกซนกับโอตาคุที่ค่อย ๆ ออกมาจากเปลือกนอกของเขา ดังนั้นเธอคิดว่ามันยากที่จะตามพวกเขาทัน
ขณะที่ชิอากิกำลังหยอกล้อกับมิกะอยู่ เซจิเองก็มองไปที่สนามโรงเรียน แล้วจู่ ๆ เขาก็สังเกตเห็นเด็กสาวตัวน้อยคนหนึ่งกำลังมองมาที่พวกเขาอยู่
เด็กผู้หญิงคนนั้นสวมเครื่องแบบนักเรียนมัธยมปลาย และเธอค่อนข้างตัวเล็ก แขนขาที่ดูบอบบาง เธอมีใบหน้าที่งดงามและมีดวงตาที่มีสองสี ตาซ้ายเป็นสีเขียว ในขณะที่ตาขวาของเธอเป็นสีฟ้า และเธอยังสวมหูแมวขนาดใหญ่ขณะที่มันแกว่งไปมาตามลมทำให้เซจิรู้สึกประทับใจ
เธอมองไปที่เซจิ และเซจิก็ไปที่เธอแบบตรงๆ
ทันใดนั้น เธอก็วิ่งหนีไปที่เงาของต้นไม้ใกล้ๆ ให้คลุมร่างตัวเองแล้วก็หายไปในทันที
"เธอเป็นนักเรียนชั้นปีที่หนึ่งเหรอ? แต่วิธีแต่งตัวของเธอมัน... "
นั่นคือเวลาที่เซจิได้ใช้ระหว่างพักกลางวัน
หลังจากคาบสุดท้ายในช่วงบ่าย ผู้ชายคนหนึ่งที่มีผมสีบลอนด์สั้นแหลมและซึ่งมีลักษณะเหมือนพวกคอสเพลล์เยอร์ของอนิเมะที่ดูเลือดร้อน กำลังเดินไปที่หน้าห้อง
"ตอนนี้ทุกคนคงรู้อยู่แล้ว ว่างานโรงเรียนจะจัดขึ้นตอนสิ้นเดือนนี้ ดังนั้นเราจึงควรตัดสินใจได้แล้วว่า หัวข้อไหนที่ชั้นเรียนของเราจะเลือกทำ"
ขณะที่เขากำลังพูด เซจิได้ถามนักเรียนคนหนึ่งข้างๆและได้รู้ว่าคนผมสีบลอนด์นั้นเป็นตัวแทนห้อง โคจิ โยชิฮาระ
"ผมจะรวบรวมความคิดจากนักเรียนบางคนแล้วกัน แล้วจะเขียนลงบนกระดาน ถ้ามีข้อเสนอแนะอื่นๆ ก็ออกมาข้างหน้าและพูดให้พวกเขาฟังในตอนนี้ หลังจากนั้นทุกคนจะตัดสินใจเลือกหัวข้อโดยการออกเสียงลงคะแนนกัน"
งานโรงเรียนงั้นเหรอ... นี่คงเป็นฉากคลาสสิกของพวกมังงะเกี่ยวกับชีวิตในโรงเรียนงั้นซินะ ความสนใจของเซจิถูกกระตุ้น ด้วยพวกเรื่องนี้
ตัวแทนห้องโยชิฮาระเขียนตัวเลือกต่างๆไว้บนกระดาน บ้านผีสิง , คาเฟ่ , ร้านขายขนมหวาน , เล่นละครที่โรงละครขนาดเล็ก ตัวเลือกทุกอย่างดูธรรมดาสำหรับเซจิ ขณะที่พวกเขานี้เป็นตัวเลือกที่เห็นได้ทั่วไปในงานโรงเรียนทุกที่
หลังจากที่เขียนตัวเลือกทั้งหมดที่เป็นไปได้แล้ว ทั้งชั้นเรียนองก็เริ่มมีชีวิตชีวาขึ้นมาและเริ่มที่จะเลือกกัน
และขณะที่พวกเขากำลังจะถึงข้อสรุปทำให้บรรยากาศรอบๆก็เงียบลง และก็มีเสียงที่ชัดเจนเกิดขึ้น
"ฮาราโนะคุง แม้ว่านายจะย้ายมาในวันนี้ แต่นายก็ไม่ควรอยู่เงียบๆในเวลาแบบนี้นะ ทำไมนายถึงไม่ให้ทุกคนรู้เกี่ยวกับความเห็นของนายเลยล่ะ? "
และคนที่พูดก็คือ คาซึฟุรุ โอกิ
เขาใช้ประโยชน์จากจังหวะเวลาที่เหมาะสม ทำให้ความสนใจของทุกคนก็มุ่งเน้นไปที่เซจิทันที
นี่เขาตั้งใจจะช่วยหรือจะทำร้ายเขากันแน่?
เซจิเหลือบมองไปที่ "เพื่อน" ของเขาและยิ้มให้
"แน่นอน หลังจากได้ยินการพูดคุยของทุกคนแล้ว ผมก็มีความคิดของผมด้วยเหมือนกัน" ใบหน้าของเซจิไม่ได้แสดงให้เห็นถึงความตื่นตระหนกหรือความกระวนกระวายใจ และพูดถึงความคิดของเขาอย่างฉับไว "ผมเชื่อว่าร้านขายขนมหวานน่าจะเป็นทางเลือกที่ดี นี่น่าจะเป็นอีกตัวเลือกหนึ่งที่นิยมมากขึ้น แต่นักเรียนส่วนใหญ่เชื่อว่ามันยากเกินไปที่จะทำพวกขนมหวาน เพราะขาดอุปกรณ์และส่วนผสม และตอนนี้ขณะที่มันเกิดขึ้น ผมเองก็มีวิธีการในการดูแลปัญหาเหล่านี้ด้วยเช่นกัน เนื่องจากผมเองก็กำลังทำงานอยู่ที่ร้านขายขนมหวานที่อร่อยมากอยู่ด้วย"
"เราสามารถรับของหวานจากที่นั่นแล้วมาขายให้กับลูกค้าของเราได้โดยตรงจากร้านค้า ผมสามารถดูแลเรื่องการเจรจาต่อรองราคาได้และผมเชื่อว่าจะได้รับส่วนลดสำหรับเรื่องนี้ นอกจากนี้เราควรที่จะทำให้ขนมแบบง่ายๆด้วยตัวเองได้และเป็นของเราเอง และเราจะเสริมความมั่นใจได้ถ้าทั้งสองฝ่ายทำขนมหวาน"
"นอกจากนี้ผมขอแนะนำให้เปลี่ยนร้านขายขนมหวานให้เป็นคอสเพลล์คาเฟ่ดีกว่า โดยมีธีมหลักเป็นอนิเมะที่ได้รับความนิยมสูงๆเมื่อเร็วๆนี้อย่าง "โฮลี่ แคนดี่ เกิร์ล (Honey Candy Girl)" ถ้าจำเป็นจริงๆ ผมก็สามารถติดต่อผู้สร้างอนิเมะเรื่องนี้ได้และขออนุญาตให้ใช้ลิขสิทธิ์เรื่องนี้ได้เช่นกัน..."
เซจิอธิบายความคิดของเขาด้วยการชักนักความคิดที่มีการจัดการไว้แล้วเรียบร้อยอย่างดี
ในห้องเรียนตอนนี้ถูกปกคลุมไปด้วนความเงียบ มากพอที่คุณได้ยินเสียงปักหมุด
โอะ โอ้! ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้ระมัดระวัง และเผลอใช้เทคนิคการพูดจากการชีวิตที่แล้วของเขาในอดีตในฐานะคนของรัฐบาล นี้ไม่ทำให้พวกเขารู้สึกน่าเบื่อมากเกินไปใช่ไหม? เซจิรู้สึกอยากให้ตัวเองเหือดหายไปจังเลย
คาซึฟุรุ โอกิถอนหายใจเงียบๆในใจ
นั่นเป็นการแสดงที่ยอดเยี่ยมมาก! แม้ว่าเขาจะคาดหวังว่าบางอย่างจากระดับความยากนี้ มันคงจะไม่ยากเกินไปที่จะรับมือกับมัน แถมมันยัง...
*แปะ แปะ แปะ* เสียงปรบมือจากเพื่อนของเขา คาซึฟุรุ ปรบมือให้เขา
ไม่นานหลังจากนั้นผู้หญิงทุกคนเองก็เริ่มปรบมือและพวกผู้ชายเองก็เริ่มทำตามจังหวะและปรบมือให้
"ผมคิดว่าความคิดของฮาราโนะนั้นดีมากเลย" ตัวแทนห้องโยชิฮาระ ตกลงและมองไปที่ชั้นเรียนทั้งหมด "เราจะใช้ไอเดียของเขา ร้านคอสเพลย์คาเฟ่!"
ชั้นเรียนทั้งชั้นก็เริ่มพูดคุยกันดังๆอีกครั้ง และพวกหญิงเริ่มเห็นอย่างชัดเจนว่าได้อนุมัติสำหรับความคิดนี้แล้ว เพราะจากความรักของสาว ๆ และทำให้พวกผู้ชายเลยต้องเห็นด้วยอย่างช่วยไม่ได้
ส่วนใหญ่เป็นเพราะ "โฮลี่ แคนดี่ เกิร์ล " เป็นที่นิยมอย่างมากในปัจจุบันและถูกมองว่าเป็นหนึ่งในเครื่องหมายการค้าที่สร้างสรรค์ของเกาะซากุระ และเป็นที่รู้จักกันดีในหมู่วัยรุ่น
ชุดคอสตูมที่เซจิใส่ในงานแรกของเขา คือ มาสคอต จากอะนิเมะนี้แหล่ะ
ผู้จัดการร้านริกะ อะมามิมีส่วนเกี่ยวข้องกับคนแต่งอนิเมะเรื่องนี้ และคนแต่งเองก็ได้แรงบันดาลใจส่วนหนึ่งของอนิเมะเรื่องนี้มากจาก ริกะ อะมามิ!
นั่นเป็นเหตุผลที่เขามั่นใจว่าเขาจะได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์ผ่านทางผู้จัดการร้าน ถึงยังงั้นเพราะเป็นเพียงร้านขายขนมหวานชั่วคราวสำหรับงานโรงเรียน การผ่านอะไรที่ยุ่งยากทั้งหมดคงไม่จำเป็น
ในตอนท้าย เมื่อทั้งห้องผ่านการลงคะแนนไปที่ร้านคอสเพลย์คาเฟ่ทำให้ได้รับชนะอย่างขาดลอยกับตัวเลือกอื่นๆ ทั้งหมดดังนั้นหัวข้อของงานโรงเรียนของชั้นปี 1 ห้อง 5 จึงได้ถูกตัดสิน
"ตอนนี้การประชุมได้จบลงแล้ว เราได้ตัดสินใจเกี่ยวกับงานเฉพาะนี้สำหรับทุกคนในวันพรุ่งนี้ ตอนนี้ทุกคนสามารถไปกิจกรรมของชมรมตัวเองได้แล้ว" ตัวแทนห้องจบการพูดคุยในครั้งนี้
นักเรียนทุกคนลุกขึ้นและออกจากห้องกันอย่างช้าๆเป็นคู่ ๆ หรือกลุ่มเล็ก ๆ ขณะที่มิกะและชิอากิก็เดินเข้าไปหาเซจิ
"เซจิ นายกำลังจะไปทำงานเหรอ?"
"โอ้ ผมเองก็อยากจะทำความรู้จักกับชมรมต่างๆที่โรงเรียนก่อนนะ" เซจิยิ้มให้ "กระผมขออนุญาตให้คุณสองทั้งคนช่วยกลับมาเป็นไกด์นำเที่ยวอีกครั้งได้มั้ยครับ?"
และคำตอบที่เขาได้รับก็คือ "แน่นอน"
เซจิยังอยากจะลากคาซึฟุรุเพื่อไปพร้อมกับพวกเขา แต่คนคนๆนั้นได้ใช้หน้าที่สภานักเรียนเป็นข้ออ้างในหนีเอาตัวรอดอีกครั้ง
ยังมีโอกาสมากมายที่จะฝึกให้เขาในอนาคตได้... ไม่สิ บางทีเขาควรจะพูดเพื่อเพิ่มความประทับใจของคาซึฟุรุที่มีต่อเขาแทน
ขณะที่มิกะและชิอากินำทาง ทั้งสามคนก็เดินไปที่ชมรมเทนนิสเป็นที่แรก เพราะนี้ก็เป็นชมรมที่มิกะเป็นสมาชิก
"ชมรมเทนนิสของโรงเรียนของเราค่อนข้างอ่อนอยู่บ้าง พวกเราไม่มีทักษะที่จะแข่งขันในระดับประเทศได้เลย... โดยปกติแล้ว เราจะใช้มันเพื่อผ่อนคลายและเล่นสนุกแทน"มิกะเอ่ยปากบอกเซจิเกี่ยวกับชมรมของเธอเอง "ฉันแค่เล่นเพื่อความสนุกก็เท่านั้นเอง"
"เธอบอกว่าเธอเป็นแค่นักกีฬาที่เล่นแบบสบายๆใช่ไหม แต่เธอเป็นคนที่เล่นที่ดีที่สุดเป็นอันดับสองในชมรมเลย จริงๆแล้วเธอก็ลงงานแข่งเยอะมากเลยทีเดียวนิ" ชิอากิเผยความลับของมิกะอีกครั้ง
"ปะ... เปล่านะ ฉัน... ฉันแค่เล่นตามจังหวะของตัวเองก็เท่านั้นเอง!" ใบหน้าของมิกะเริ่มแดงขึ้นเล็กน้อย
"เก่งเป็นอันดับสองงั้นเหรอ ... งั้นที่เยี่ยมยอดที่สุดคงเป็นกัปตันทีมชมรมเทนนิสใช่ไหม?" เซจิถาม
มิกะพยักหน้า
"กัปตันเป็นที่แข็งแกร่งที่สุดแล้ว- เขาเกือบจะไปถึงทีมชาติในปีนี้แล้ว"
ชื่อของกัปตันทีมชมรมเทนนิส คือ ฮิเดะยะ ไอซาวะ
เขาเป็นผู้ชายที่ดูดีอยู่เหนือกว่าเฉลี่ยที่สูงกว่าค่าเฉลี่ยทั่วไป เขาเป็นคนที่มีผมสีเขียวอ่อน ในความเป็นจริงแม้ว่าเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาไม่ใช่การที่เดินทางไปสู่ทีมชาติ แต่เขากลับมุ่งความสนใจไปที่เด็กสาวที่สวยที่สุดในชมรมเทนนิสอย่าง มิกะ อุเอะฮาระ แทน
ก่อนหน้านี้เขาได้ยินข่าวลือว่าพวกอันธพาลของโรงเรียนกำลังเล็งไปที่มิกะอยู่ เขาก็ไม่ได้มีความสุขเลย แต่นั่นก็เป็นทั้งหมด เขาขาดความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับพวกอันธพาลของโรงเรียนต่างหาก
แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างที่ไม่ทราบแน่ชัด พวกอันธพาลของโรงเรียนได้รับการสั่งสอนอย่างหนักจากประธานนักเรียน และทำให้พวกมันต้องออกจากโรงเรียนไปอย่างลึกลับ
ไอซาวะรู้สึกว่าเขายังคงมีโอกาสอยู่!
หลังจากที่ถูกเล็งโดยพวกอันธพาลของโรงเรียน ทำให้เขาตกอยู่ภายใต้ประสบการณ์ที่น่ากลัว ถ้าเขาเอาใจใส่เธอในช่วงเวลานั้น และเลือกเวลาที่จะสารภาพกับเธอ เขาคิดว่าเขาควรที่จะทำให้เธอกลายเป็นแฟนของเขาได้
แต่สถานการณ์นี้มันแตกต่างจากที่เขาคาดการณ์ไว้ มิกะไม่ได้รู้สึกเหมือนว่ากำลังรู้สึกท้อแท้ในระหว่างกิจกรรมชมรมเลย และเธอก็ปฏิบัติต่อเขาห่างไกลกว่าแต่ก่อน ทำให้เขารู้สึกเหมือนความพยายามก่อนหน้านี้ของเขามันสูญเปล่า?
วันนี้เมื่อเขาได้เห็นมิกะ อุเอะฮาระนำเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ดูหล่อเหลามากจนทำให้รู้สึกเจ็บช้ำในใจขณะเดินรอบไปที่โรงเรียน เขาก็ได้เข้าใจ
เซนโจ ฮาราโนะนักเรียนปีที่ 1 ชั้น 5 คงคุ้นเคยกับ มิกะ อุเอะฮาระก่อนที่จะย้ายมาที่นี่สินะ
ผู้หญิงทุกคนในชมรมเทนนิสได้มีประกายในดวงตาของพวกเธอ หลังจากได้เห็นชายหนุ่มหล่อเหลาคนนี้!
และผู้ชายทั้งหมดรวมทั้งไอซาวะก็รู้สึกกดดันอย่างไม่น่าเชื่อ
เป็นครั้งแรกที่ผู้ชายทุกคนรู้สึกว่าพวกเขามีศัตรูร่วมกัน และเมื่อมิกะ อุเอะฮาระยืมไม้เทนนิสและยืมให้ผู้ชายคนนั้นด้วย เพื่อที่จะได้เล่นตัวต่อตัวกับเขา ทำให้ความเป็นศัตรูของพวกเขาพุ่งถึงจุดสูงสุด!
ทำไมเหมือนมีฉากไอดอลในละครทีวีแบบนี้ เกิดขึ้นที่ชมรมของพวกเขาด้วย!?
สมาชิกหญิงทุกคนกำลังใช้โทรศัพท์มือถือของพวกเธอเพื่อถ่ายฉากนี้ และทำให้ผู้ชายทุกคนรู้สึกโกรธอย่างรุนแรง ผู้หญิงเหล่านั้นมักชอบแสดงท่าทางที่ไม่สามารถแตะต้องได้ แต่ตอนนี้พวกเธอทุกคนดูตื่นเต้นกับเรื่องนี้มาก
โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับ มิกะ อุเอะฮาระที่กำลังฝึกซ้อมกับมันอยู่ แววตาของเธอ ท่าทางและการแสดงออกของเธอดูเหมือนจะสดใสร่าเริงตลอดเวลา แม้แต่คนโง่ก็บอกได้ว่าเธอมีความรู้สึกอะไรบางอย่างกับนักเรียนใหม่นั้นแน่!
ผู้หญิงคนอื่นๆในชมรมที่ไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนในสนามเทนนิส แต่ตอนนี้เหมือนกับว่าพวกเธอกำลังจะยั่วยวนตัวเองแบบเปิดเผย และพยายามที่จะดึงดูดความสนใจของผู้ชายคนนั้นให้ได้...
อะไรว่ะอีตัวพวกนี้!
จิตใจของ ไอซาวะเต็มไปด้วยความโกรธอย่างถึงขีดสุด มันเหมือนกับว่าเขาได้เห็นโลกที่แท้จริงและเห็นความโหดร้ายของชะตากรรมนี้
ไม่!
เขาปฏิเสธที่จะยอมหรือยอมรับมัน
ใครสนใจว่าผู้ชายคนนั้นเป็นคนที่หล่อที่สุดของซูเปอร์โมเดลกัน?
เขาจะใช้ความสามารถของเขาที่เกือบจะเพียงพอที่จะเข้าไปเล่นกับคนระดับชาติ เพื่อให้คนทั่วโลกได้รู้ว่า โลกนี้ไม่ได้มีเพียงแค่หน้าตาอย่างเดียวเท่านั้น!
"ฮาราโนะคุง นายคงอาจจะเล่นได้ไม่เต็มที่ถ้าเล่นกับผู้หญิงสินะ" ไอซาวะมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา ในขณะที่เขาเดินเข้าไปหาพวกเขา "จังหวะเท้าของนายสวยดีนิ (footwork) ผมคิดว่านายน่าจะมีพรสวรรค์มากทีเดียว ทำไมไม่มาลองซ้อมกับผมดูหน่อยล่ะ?"
