ตอนที่ 11 ได้โปรดเป็นเพื่อนกับผมด้วย!
หญิงหน้าหล่อที่ชอบใส่เสื้อของผู้ชาย ชิอากิ วากาบะ เป็นเอสของชมรมละคร ดังนั้นเธอจึงมีชื่อเสียงมากในวงการนี้
ด้วยแรงกดดันที่ของเธอ ผู้หญิงที่พูดซุบซิบอยู่ทำเหมือนไม่เต็มที่จะจากไปจนเหลือแค่ ชิอากิ, มิกะ และ เซจิที่ยังคงอยู่
"เซนโจ ฮาราโนะ... ไม่เลวนี่สำหรับชื่อปลอม แต่ฉันคิดว่าชื่อเดิมของนายฟังดูดีกว่า" ชิอากิพูดด้วยเสียงต่ำและยิ้มให้เขา เธอรู้เรื่องชื่อจริงของเซจิและสถานการณ์ผ่านของเพื่อนสนิทของเธอมิกะ อุเอะฮาระ
เซจิยิ้มแล้วเกาหน้า
หลังจากได้พบกับเพื่อนสนิทของเธอที่มิกะเคยเล่าให้เขาฟังในที่สุดเขาก็เข้าใจบางอย่างที่มิกะเคยพูดไว้
ทำไมคนผมสีบลอนด์ถึงหมายตามิกะ? เพราะนอกเหนือจากความโดดเด่นและความน่าดึงดูดใจของเธอแล้ว ยังมีความจริงที่ว่าคนผมบลอนด์ดูเหมือนจะเคยได้ยินข่าวลือและเกิดความเข้าใจผิดขึ้น
แล้วปัญหาต่อไปคือต้นเหตุของข่าวลือพวกนี้ ยังงั้นทำไมพวกมันกระจายออกไปในตอนแรกล่ะ?
มิกะเชื่อว่าเป็นเพราะเธอมีเพื่อนที่ยอดเยี่ยมและมีพรสวรรค์ เนื่องจากเพื่อนของเธอเป็นที่นิยมอย่างมากกับกลุ่มนักเรียนหญิงบางคนทำให้มิกะกลายเป็นเป้าหมายของความอิจฉา เนื่องจากเธอใกล้ชิดกับชิอากิมากเกินไป
"มันช่วยไม่ได้ล่ะนะ ก็ชิอากินะสวยจริงๆและมีเสน่ห์ที่เป็นเอกลักษณ์ ทำให้ผู้หญิงหลายๆคนแอบหลงรักเธอ... " นั้นคือสิ่งที่มิกะบอกกับเขาขณะที่ยิ้มแห้งๆออกมา
ในฐานะที่หนึ่งในเพื่อนที่สนิทที่สุดของเจ้าชายทอมบอยผู้มากพรสวรรค์ ทำให้มิกะกลายเป็นเป้าหมายของข่าวลือที่เลวร้ายจากความหึงหวง
สังคมในโรงเรียนนี้ค่อนข้างง่ายกว่าสังคมผู้ใหญ่ แต่ความไม่พอใจบางอย่างก็ยังไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้
"ฮาราโนคุง นายดื่มเหล้าได้หรือเปล่า?"
"หือ?" เซจิกระพริบตา "ผมยังไม่บรรลุนิติภาวะเลย และผมคิดว่าเธอก็คงเหมือนกันสินะ"
"เอาน่า —ในฐานะที่เป็นเพื่อนสนิทของมิกะ ฉันอยากดื่มกับฮีโร่ที่ช่วยเธอไว้นี้!" ชิอากิยิ้มและเลียริมฝีปากของเธอ "มีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มากมายที่บ้านของฉันเลยนะ นายควรจะมามากกว่านะ!"
การกระทำเล็กๆของเธอควบคู่กับคำพูดของเธอทำให้เธอดูค่อนข้างน่ากลัว
เซจิยกคิ้วขึ้นและกำลังจะตอบกลับไป แต่เขาก็ถูกขัดจังหวะอย่างกะทันหัน
"ไม่เด็ดขาด, เซ... เอ่อ เซนโจ ฮาราโนะดื่มแอลกอฮอล์ไม่ได้!" มิกะขัดจังหวะการสนทนา "เธอก็เหมือนกัน ชิอากิฉันพูดหลายครั้งแล้วนะ เธอควรจะหยุดดื่มเหล้าได้แล้ว!"
"เหล้านี้นะหนึ่งในความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตนายเลยนะ นายไม่ควรพลาดนะ ลองดูสักหน่อยสิ!" ชิอากิยิ้มอย่างยั่วยวน "และถ้านายเมาแล้ว นายก็สามารถทำสิ่งที่น่าสนใจมากกว่านี้ได้น่า"
"เรื่องน่าสนใจอะไรของเธอนะ!" มิกะปฏิเสธเธออย่างรุนแรง "ไม่ก็คือไม่ แอลกอฮอล์เป็นสิ่งที่ไม่ดีสำหรับเธอนะ"
"อืม ก็ได้" ชิอากิคอตกไปในทันที
"ถ้าเป็นน้ำผลไม้ล่ะก็ไม่เป็นไร" เซจิยิ้มแล้วพูด "ถ้าเธอมีเวลาว่าง เธอสามารถมาที่ร้านผมทำงานอยู่ได้ —มีขนมหวานอร่อยๆอยู่เพียบเลยนะ"
เขาเปลี่ยนหัวข้อการสนทนาไปอย่างชำนาญ จนทำให้พวกเขาเริ่มพูดคุยเกี่ยวกับมัน
สาวสวยผมเปีย, เจ้าชายทอมบอยและเด็กหนุ่มรูปงามเหมือนกับไอดอล... ทั้งสามคนคุยกันอย่างมีความสุขราวกับว่ามันเป็นฉากที่เกิดขึ้นเหมือนในละคร
อย่างไรก็ตามฉากที่สวยงามดังกล่าวก็ได้ทำร้ายใครบางคนเข้า
อย่าง คาซึฟุรุ โอกิ
เมื่อได้เห็นฉากนี้ทำให้มีความรู้สึกที่หดหู่ในใจของเขาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ มิกะ อุเอะฮาระนั้นไม่ใช่เรื่องพิเศษ แต่ชิอากิ วากาบะ เธอเป็นผู้หญิงที่รู้จักกันดีและเป็นที่นิยมในโรงเรียน จนแม้แต่นัทสึยะ โยรุฮานะเองก็ชื่นชมความสามารถของเธอ
เขาพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะได้เป็นเพื่อนกับชิอากิ วากาบะ มาก่อน แต่เธอก็ใช้วิธีการที่ชำนาญเพื่อปฏิเสธเขาอย่างสุภาพ
และตอนนี้ เซนโจ ฮาราโนะกำลังคุยกับเธอราวกับว่าพวกเขาเป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่กัน
มันทำให้เขาไม่สามารถแม้แต่จะลุกขึ้นได้!
แต่สิ่งที่เขาควรจะทำล่ะ?
แม้ว่าความคิดที่ดำมืดบางอย่างเกิดขึ้นในใจของคาซึฟุรุ โอกิ แต่เขาก็ดันพวกมันออกไปอย่างมั่นคง
ทุกครั้ง เขามักจะเอาชนะฝ่ายตรงข้ามของเขาจากด้านหน้าเสมอ ไม่ว่าจะเป็นรูปลักษณ์ ความสง่างาม ผลการเรียนหรือกีฬาเขาก็จะเอาชนะพวกนั้นอย่างเป็นยุติธรรม และเขาไม่เคยโกงหรือใช้เทคนิคสกปรกใดๆ เลย
เขาเชื่อในความเป็นเลิศของตัวเอง นอกเหนือจากภูมิหลังของครอบครัวของเขา ความสามารถทุกอย่างที่เขามีคืออยู่ในระดับท็อป!
ถ้าตัดสินด้วยภาพลักษณ์ของเขา เซนโจ ฮาราโนะ ดูเหมือนศัตรูที่แข็งแกร่ง
แต่แล้วยังไงล่ะ? เขา คาซึฟุรุ โอกิก็สามารถเอาชนะเขาได้เหมือนกับคนอื่นๆทั้งหมดอยู่ดี!
...
ในช่วงชั้นเรียนทุกเช้า นอกเหนือจากการพูดคุยกับมิกิและ ชิอากิ เซจิเริ่มคุ้นเคยกับเพื่อนร่วมชั้นบางคนแล้ว
แต่เขาก็ทำได้แค่ยิ้มแห้งๆ ด้วยความจริงที่ว่ามีเพียงฝ่ายเดียวที่ให้ความสำคัญกับเขาอย่างอบอุ่นคือพวกเด็กผู้หญิง ในความเป็นจริงไม่มีเด็กผู้ชายคนไหนที่มาพูดคุยกับเขาอย่างจริงจังเลย และถ้าเขาพยายามพูดคุยกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งการตอบสนองที่เขาได้รับก็คือการไม่แยแสอย่างชัดเจน
ดูเหมือนว่าการที่หน้าตาดีเกินไปเองก็มีข้อเสียเหมือนกัน
แล้วเขาควรทำยังไงเกี่ยวกับเรื่องนี้ดีล่ะ?
และแล้วก็ถึงเวลาพักเที่ยง และขณะที่เซจิกำลังคิดถึงปัญหาของเขาและลุกขึ้นยืนจากที่นั่ง เขาสังเกตเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งที่มีผมสีน้ำตาลใส่แว่นตาและใบหน้าอันละเอียดอ่อนกำลังเดินอยู่
"สวัสดี, ฮาราโนะ"
"สวัสดี"
"ผมเป็นเลขานุการสภานักเรียน คาซึฟุรุ โอกิและ ประธานโยรุฮานะสั่งให้ผมดูแลคุณเป็นพิเศษ หลังจากที่คุณย้ายมาที่นี่"คาซึฟุรุขยับแว่นตาของเขาขึ้น "หลังจากภาคเช้าในชั้นเรียนของวันนี้ คุณรู้สึกว่าคุณกำลังมีปัญหาอะไรอยู่หรือเปล่า? ถ้าคุณรู้สึกว่าคุณไม่เข้าใจในบทเรียน หรือถ้ามีปัญหาอื่นๆ ผมก็ยินดีที่จะช่วยเหลือคุณ"
เซจิที่มองดูไปที่ชายหนุ่มที่ดูหล่อเหลามากกว่าค่าเฉลี่ย ซึ่งมีตัวตนภาพลักษณ์เป็นนักเรียนที่ดูยอดเยี่ยม
"มะ... มีอะไรงั้นเหรอ?" คาซึฟุรุรู้สึกอึดอัดใจที่ถูกจ้องมองแบบนี้
"นายจะช่วยผมใช่ไหมถ้าหากผมมีปัญหา?" มุมปากของเซจิยกขึ้น
"เออ... ใช่ ถ้าผมสามารถช่วยได้" คาซึฟุรุพยักหน้า นับตั้งแต่ที่ประธานได้ร้องขอมา อย่างน้อยเขาก็จะดูดีแม้เพียงแค่ผิวเผิน
เซจิก็ก้าวมาข้างหน้าและคว้ามือของเขาขึ้นอย่างฉับพลัน
"ได้โปรดเป็นเพื่อนกับผมด้วย!"
ประโยคนี้ดังกังวานออกมาอย่างชัดเจนไปทั่วทั้งห้องเรียน
นักเรียนรอบข้างหันศีรษะไปดูด้วยวามแปลกใจบนใบหน้าของพวกเขา
มิกะซึ่งกำลังเดินทางไปทางพวกเขา ก็ราวกับถูกแช่แข็ง และแม้ชิอากิก็ตะลึงเช่นกัน
ทั้งห้องเรียนนั้นตกลงไปสู่ความเงียบที่ชั่วขณะ
หลังจากช่วงเวลานั้น เขาตอบกลับไปความสับสน "ฮะ?"
...
บริเวณลานโรงเรียน
คาซึฟุรุปรับแว่นตาอีกครั้งและพยายามจัดระเบียบความคิดของเขา แต่เขาพบว่าสมองเหมือนยังทำงานไม่ถูกต้อง
ด้านหน้าของเขาคือเซนโจ ฮาราโนะที่ดูร่าเริงอยู่ มิกะ อุเอะฮาระที่กำลังตกใจและ ชิอากิ วากาบะที่กำลังยิ้มอย่างมีเลศนัย
คนทั้งสี่ได้นำอาหารกลางวันของตัวเองมากินด้วยกันกับคนอื่นๆ พวกเขาดูเหมือนฉากที่ดูสมบูรณ์ระหว่างนักเรียนชายสองคนและนักเรียนหญิงสองคนขณะกำลังรับประทานอาหารกลางวันด้วยกัน
"คุณฮาราโนะ..."
"นายสามารถเรียกผมว่า ฮาราโนะเฉยๆก็ได้หรือแม้จะเรียกแค่ เซนโจ ก็ได้ ผมเองก็จะเรียกนายว่า คาซึฟุรุ เหมือนกันนะ พี่ชาย"
'ใครเป็นพี่นายกัน' ใบหน้าของ คาซึฟุรุ โอกิดูกระเซอะกระเซิงและเขาเองก็เกือบจะพูดออกมาดังๆ จนแทบจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้
"พี่ชาย ผมคิดว่าผมคิดว่าจะไม่สามารถทำให้มีเพื่อนผู้ชายได้แล้วนะ ผมดีใจที่ผมได้พบกับคนที่เป็นมิตรอย่างคุณ พี่คาซึฟุรุ นี่ เป็นสัญลักษณ์แห่งมิตรภาพของเรา ผมจะให้พริกเขียวนี้กับนาย จากข้าวกลางวันของผมนะ"
"ฉันเกลียดพวกนี้!" คาซึฟุรุไม่ใช่คนที่ไม่ชอบกินผัก แต่เขาคิดว่าพริกเขียวเป็นตัวแทนของปีศาจดังนั้นเขาจึงปฏิเสธมันโดยไม่รู้ตัว
เดี๋ยวก่อน แล้วตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องที่สำคัญที่สุดใช่ไหม?
"ไม่ต้องกังวลรสชาติของมันดีมากจริงๆ เพราะพริกเขียวนี้ทำขึ้นเป็นพิเศษ มันถูกปรุงโดยคุณเจ้าของบ้านที่อ่อนโยนและงดงามของผมเลยนะ" เซจิยังยิ้มอยู่
"เซนโจ!" มิกะแทบจะไม่สามารถทนได้อีกต่อไป "เลิกจู้จี้จุกจิกได้แล้ว!"
"เป็นเป็นความเห็นส่วนตัวของเธองั้นเหรอ?" ชิอากิเหลือบมองไปที่เพื่อนของเธอ
คาซึฟุรุ รู้สึกเบื่อหน่ายกับทุกอย่างนี้
"ฮาราโนะ นายคิดจะทำอะไรกันแน่?" เขาถอนหายใจและมองเข้าไปในตาของเซจิ
"ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหล่ะ" เซจิหยุดรอยยิ้มที่ซุกซนของเขาไว้ และแกล้งทำเป็นพูดเบาๆ "ตามที่ผมเคยบอก ก่อนหน้านี้ผมต้องการให้นายเป็นเพื่อนของผม"
"…ทำไม?"
"นี้ยังไม่ชัดเจนอีกงั้นเหรอ —มันเป็นเรื่องค่อนข้างยากสำหรับผมที่จะพูดคุยกับผู้ชายคนอื่นๆ" เซจิบอกต้นเหตุของปัญหาอย่างตรงไปตรงมา "พวกเขาแค่อิจฉาหรือไม่ก็ไม่สามารถทนยืนมองผมได้ —ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ผมมีปัญหาในการเข้ากับพวกเขา ดังนั้นผมจึงต้องการหินที่แข็งแกร่งพอที่จะเหยียบข้าม และนาย เลขานุการสภานักเรียน เห็นได้ชัดว่าเป็นนักเรียนที่เป็นที่นิยมและยอดเยี่ยม นายเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดของผม คาซึฟุรุ โอกิคุง"
การเปิดเผยแรงจุงใจของเซจินั้นอยู่ไกลเกินไปกว่าที่อีกสามคนคิด ทำให้พวกเขาตกใจมาก
ต้องใช้เวลาซักพักเพื่อให้ คาซึฟุรุ โอกิ ฟื้นสติเขาได้
"นายกำลังบอกว่า... นายกำลังจะใช้ประโยชน์จากฉันงั้นเหรอ?"
"ถูกต้องบางส่วน แต่, ใช่ ผมต้องการที่จะเป็นเพื่อนกับนาย —แต่นั้นที่ไม่ได้ของปลอมเลย" เซจิยิ้มอีกครั้งและให้ไข่เจียวจากกล่องอาหารกลางวันของตัวเอง "นายจะยอมรับเพื่อนใหม่ของนายหรือเปล่า คุณเลขานุการสภานักเรียน โอกิ?"
"แล้วจะทำยังไงถ้าฉันปฏิเสธ?" คาซึฟุรุ จ้องมองที่ เซจิ โดยตรง
"อืม ก็ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่สำหรับผม อย่างมาก ผมแค่ทำท่าผิดหวังต่อหน้าเพื่อนร่วมชั้นทุกคนของเรา และผมอาจจะบอกกับประธานโยรุฮานะเกี่ยวกับความผิดหวังของผมด้วยเหมือน" เซจิยักไหล่ของเขาอย่างช่วยไม่ได้
ใบหน้าของ คาซึฟุรุ โอกิก็กระตุกขึ้นมา
เขาสามารถจินตนาการถึงสิ่งที่เกิดขึ้นจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ได้และหากเขาปฏิเสธ เซนโจ ฮาราโนะและหากเซนโจ ฮาราโนะพูดเกินจริงในชั้นเรียน เรื่องนี้ก็จะกลายเป็นปัญหาใหญ่และในท้ายที่สุดก็จะทำให้สถานะของเขาเสียไป
ไม่นี้ยังไม่พูดถึงยังมีประธาน โยรุฮานะอีก...
ในขณะที่เขายังคงคิดถึงเรื่องนี้ คาซึฟุรุ ก็พบว่าเขาไม่มีทางเลือกอื่น
"นาย... นายค่อนข้างร้ายกาจมากทีเดียว" ในที่สุดเขาก็มองไปที่ เซจิ และพูดอย่างเย็นชาว่า "ตามที่นายต้องการ ฉันจะเป็นเพื่อนกับนายเอง แต่เราก็ยังไม่ได้เป็นเพื่อนกัน"
คำพูดของเขาเห็นได้ชัดว่าขัดแย้งกับตัวเอง แต่ก็เข้าใจได้เช่นกันและเซจิก็เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดถึง
"ถ้างั้นผมจะถือว่านายเป็นเพื่อนของผมแล้ว และผมมั่นใจว่านายจะเปลี่ยนความคิดของนายใหม่แน่" เขาเอื้อมมือออกไปด้วยรอยยิ้ม
คาซึฟุรุ โอกิมองไปที่มือของเขาเป็นเวลาหลายวินาทีก่อนที่เขาจะค่อยๆเหยียดมือออกและจับมือของเซจิ เบา ๆ
มิกะ อุเอะฮาระ ซึ่งเป็นผู้ชมทั้งฉากนี้ยังคงตกใจอยู่ ในขณะที่ตาของชิอากิ วากาบะสว่างไสวด้วยแสงไม่อาจอธิบายได้
ขณะที่คาซึฟุรุกินอาหารกลางวันเขาก็ช่วยไม่ได้ที่รู้สึกว่าเขาถูกดึงเข้าไปในกับดักแปลกๆเข้าแล้ว... แต่ก็ยังยอมรับได้
มาแสดงให้ฉันเห็นแบบนี้ที่จริงแล้วนายเป็นใครกันแน่ เซนโจ ฮาราโนะ
หลังจากรับประทานอาหารกลางวัน คาซึฟุรุใช้ข้ออ้างในหน้าที่สภานักเรียนแวะทิ้งพวกเขาไว้
หลังจากที่เธอเฝ้าดูเลขานุการสภานักเรียน มิกะ อุเอะฮาระ หันไปทาง เซจิ ด้วยการแสดงออกที่ต้องการขอคำอธิบาย
"จริงๆแล้วมันค่อนข้างง่าย ผมแค่ไม่ต้องการที่จะถูกทิ้งไว้ข้างหลังโดยผู้ชายทุกคนในชั้นเรียน ดังนั้นผมจึงใช้ประโยชน์จากเลขานุการสภานักเรียนก็เท่านั้นเอง" เซจิบอกความตั้งใจของเขาแก่เธออย่างจริงจัง
ความสัมพันธ์ส่วนตัวในโรงเรียนอาจกลายเป็นเรื่องใหญ่หรือเรื่องเล็ก เขามาโรงเรียนเพื่อที่จะสนุกกับชีวิตประจำวันไม่ใช่ที่จะกลายเป็นหมาป่าเดียวดาย ดังนั้นแม้ว่าวิธีการของเขาจะเป็นแบบเอาแต่ใจก็ตาม แต่เขาก็ต้องมั่นใจว่าตัวเองต้องอยู่ในโรงเรียนได้ก่อน
มิกะ อุเอะฮาระพยักหน้าอย่างรู้ครึ่งไม่รู้ครึ่ง
"นั่นมัน... ฉลาดมาก" ชิอากิ วากาบะยิ้มขณะที่เธอประเมินเขา "ฉันคิดว่านายจะพบว่าตัวเองกำลังตกที่นั่งลำบากมาก... ถ้ามันกลายเป็นแบบนั้น มิกะ และฉันก็จะอยู่เคียงข้างนายเอง แต่ตอนนี้นายสามารถที่จะผ่านมันไปได้ด้วยตัวนายเองแล้ว —เยี่ยมมาก"
ถึงแม้ว่าแผนนี้ค่อนข้างจะโกงนิดหน่อย
แต่เพื่อที่จะสามารถมองเห็นธรรมชาติที่แท้จริงของนักเรียนที่ยอดเยี่ยมที่กำลังสวมหน้ากากและใช้ประโยชน์จากมันได้สำเร็จ เซจิก็ต้องมีพรสวรรค์อย่างแน่นอน
เซนโจ ฮาราโนะ... ไม่ เซจิ ฮารุตะไม่ใช่คนธรรมดาเลยจริงๆ
