DMWS ตอนที่ 64 จุดเริ่มต้นของ สไปเดอร์-เเมน [ฟรี]

นิวยอร์ก ควีน,โรงเรียนมัธยมอิมพีเรียล

 

เพราะ เรื่อง ลุงของ ปีเตอร์ เมื่อ เร็ว ๆนี้ ทำให้เเจ็คสันต้องครุ่นคิดเเผนเพื่อใกล้ชิดปีเตอร์ให้มากขึ้นในตอนนี้ อีกทั้งเขายังมีเหตุผลที่ต้องการเฝ้าดูการเติบโตของสไปเดอร์-เเมนด้วย ทันทีที่เห็น ปีเตอร์ ที่ทางออกหน้าโรงเรียน เเจ็คสันวิ่งไปหาเขาทันที

 

"เฮ้! ปีเตอร์!"เเจ็คสันโผล่เข้าด้านหลังพร้อมกับยกมือจับไปที่ไหล่ของปีเตอร์ ตามการทักทายปกติ

 

"เฮ้! เเจ็คสัน!"ปีเตอร์ตอบกลับเเจ็คสันด้วยอารมณ์ที่หดหู่

 

เพราะการล้มเหลวของศาสตราจารย์คอนเนอร์สวันนั้นทำให้ ปีเตอร์ โดนเเมงมุมกัด เเละเขาก็รู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนเเปลงบางอย่างขึ้น ดูเหมือนว่าเขาจะมีพละกำลังที่มากกว่าเดิมทั้งยังมีสัมผัสที่เฉียบคมเมื่อครู่เขารู้อยู่ก่อนเเล้วว่า เเจ็คสัน จะเข้ามาตบไหล่เขา,มันทำให้เขาเกือบตอบโต้โดยอัตโนมัติ

 

"เกิดอะไรขึ้นปีเตอร์?นายดูค่อนข้างเเปลกไปนะ ? พวกเราเป็นเพื่อนกันหากนายมีอะไรกังวลใจสามารถปรึกษากับฉันได้"เเจ็คสัน รู้ว่า ปีเตอร์ กำลังสับสน ดังนั้น เเจ็คสันจึงตบไหล่ ปีเตอร์ ด้วยรอยยิ้ม เขาหวังจะช่วยเหลือปีเตอร์อย่างลับ ๆ เพื่อเฝ้าดูการเติบโตของปีเตอร์

 

"ฉันไม่เป็นไรหรอก เพียงเเต่ว่าเมื่อเร็ว ๆ นี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองนอนไม่ค่อยหลับก็เท่านั้น"ปีเตอร์รู้สึกขอบคุณจากใจ เพียงเเต่ว่าเขาไม่ต้องการให้เพื่อนของเขารู้สึกมองตัวเขาว่าเป็นพวกตัวประหลาดผิดมนุษย์

 

"เอาล่ะ ยังไงก็ดูเเลตัวเองด้วยละกัน"ตั้งเเต่ที่ ปีเตอร์ไม่เต็มใจที่จะบอกเขา เเจ็คสัน ก็ไม่ได้บังคับ

 

"เอ่อใช่ เเจ็คสัน,นายได้เจอทอมบ้างไหมช่วงนี้?"

 

"ช่วงนี้พวกเราสองคนก็ไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่"

 

"จริงสินะดูเหมือนว่าเราทุกคนจะค่อนข้างยุ่งกันนี่นา"

 

"นี่ก็เลิกเรียนเเล้วพวกเราไปเดินเล่นกันหน่อยไหม?"เเจ็คสันกล่าวชวน ปีเตอร์ ในทันที

 

"ฉันไม่ว่างหนะ ฉันจะต้องไปที่ห้องวิจัยเเละช่วย ดร.คอนเนอร์ส"ปีเตอร์ รู้สึก เเปลกใจ ที่เเจ็คสัน ดูเป็นห่วงเป็นใยเขา เเต่ ปีเตอร์ ต้องไปหา ดร.คอนเนอร์ส จริง ๆ เพราะ ดร.คอนเนอร์สมีการสรุปผลเพิ่มการทดลองกับเขาในวันนี้ เพื่อเริ่มเเนวคิดใหม่อีกครั้ง

 

เเจ็คสันรู้ว่า ปีเตอร์ กับ ดร.คอนเนอร์ส กับลังวิจัยเรื่องการฟื้นฟูสภาพร่างกาย ด้วย ยีน สกัด เพียงเเต่ว่าเขาเองก็ไม่ต้องการเตือนบอกปีเตอร์ว่า อีกไม่นาน ดร.คอนเนอร์ส จะกลายเป็นปีศาจกิ้งก่า ขนาดใหญ่

 

"เช่นนั้นก็ไว้เจอกัน"เเจ็คสัน กล่าวลา ปีเตอร์ ทันที

 

"หวังว่าการทดลองของพวกเขาจะประสบความสำเร็จนะ ฉันไม่อยากให้ปีศาจกิ้งก่า ถือกำเนิดขึ้นมาเลย จริงจริง"เเจ็คสันมองไปที่ ปีเตอร์ที่เดินจากไป เขากล่าวกระซิบกับตัวเอง

 

ออสคอร์ป ห้องทดลองของ ศาสตราจารย์ คอนเนอร์ส ปีเตอร์ เเละ ศาสตราจารย์คอนเนอร์ส กำลังทำการวิจัยเเละลดขั้นตอนอัตราการสลายตัวเเละลองสร้างแบบจำลองผ่านโปรเเกรม

 

"การทดลองล้มเหลว,เซลล์สภาพร่างกายของสัตว์ทดลองตาย"

 

"การทดลองล้มเหลว,เซลล์สภาพร่างกายของสัตว์ทดลองตาย"

 

"การทดลองล้มเหลว,เซลล์สภาพร่างกายของสัตว์ทดลองตาย"

 

พวกเขาทบทวนเเละเปลี่ยนค่าการเสื่อมสลายเพื่อหาค่าที่เหมาะสม ซึ่งเขาได้ทำมันซ้ำ ๆ หลายครั้ง ปัจจุบัน เวลาได้ล่วงเลยไปนาน พวกเขาก็ยังไม่เลิกทดสอบ เพราะงานชิ้นนี้ ดร.คอนเนอร์สให้ความหวังกับมันมากเขาได้ทุ่มเทให้กับงานมาถึง 20 ปี เต็ม เขาจะต้องค้นคว้าการวิจัยเพื่อให้ประสบความสำเร็จให้ได้ เพียงเเต่หลังจากเห็นค่าการทดลองที่ล้มเหลวตลอดทำให้ ดร.คอนเนอร์สเลือกที่จะเดินจากไป

 

"การทดลองประสบความสำเร็จ,เริ่มต้นฟื้นฟูสภาพการซ่อมเเซม"

 

ทันทีที่ได้ยินเสียงเช่นนั้น ดร.คอนเนอร์สหันศีรษะกลับมาอย่างรวดเร็ว การประมวลผลของคอมพิวเตอร์จำลองสถานการณ์นั้นได้ประสบความสำเร็จ หนูขาว 3 ขา ที่เป็นแบบจำลองกับตัวที่เพิ่งตายไป ขาของมันได้ถูกฟื้นฟูขึ้นเเละไม่ได้เเปลงสภาพกลายเป็นลักษณะอื่น"ศาสตราจารย์"ปีเตอร์ กล่าวเรียก ดร.คอนเนอร์สทันที

 

"นี่มันประสบความสำเร็จ! ประสบความสำเร็จเเล้วจริงจริงด้วย"ศาสตราจารย์คอนเนอร์สกล่าวออกมาอย่างดีใจหลังจากเห็นผลการทดสอบจากคอมพิวเตอร์

 

"ใช่ศาสตราจารย์ พวกเราทำสำเร็จ"

 

"ปีเตอร์,ฉันรู้สึกขอบคุณเธอจริงจริง"

 

ในที่สุด ดร.คอนเนอร์สก็กลับมายิ้มอีกครั้ง การทดสอบคราวนี้ประสบความสำเร็จ หลังจากช่วยเหลือดร.คอนเนอร์สเสร็จ ปีเตอร์ ก็ขอตัวกลับบ้านทันที เพียงเเต่ว่าเขาลืมไปว่าวันนี้ ลุงเบนของเขาได้บอกให้ไปรับป้าเมย์ กลับบ้านในตอนเย็น เเต่เพราะเขาได้ไปช่วย ดร.คอนเนอร์ส ทำให้เขาลืมเรื่องนี้ไปทั้งหมด

 

"ขอโทษป้าเเกเดี๋ยวนี้"หลังจากเห็นปีเตอร์กลับมา ลุง เบนกล่าวบอกอย่างโมโห

 

"ผมขอโทษ,ผมลืมเรื่องนี้ไปซะสนิทเลย"ภายใต้การกล่าวดุของ ลุง เบน ปีเตอร์ รีบกล่าวขอโทษทันที

 

"เเกปล่อยให้ป้าเเกรอในช่วงเย็นที่ถนนบล็อก 12 ตั้งหลายชั่วโมง ป้าเเกต้องนั่งรถไฟใต้ดินที่เปล่าเปลี่ยวเพื่อเดินทางกลับมาบ้าน เเกลืมเรื่องนี้ได้อย่างไร?"

 

"เบน คุณไม่จำเป็นต้องดุหลานขนาดนั้นหรอกฉันสามารถกลับบ้านเองได้"

 

"คุณเองก็เถอะ ปกป้องเขามากเกินไป!"

 

ลุงเบนเป็นญาติที่รับเลี้ยงดูเขาตั้งเเต่พ่อของเขาตายจากไป โดยปกติเขาให้ความเคารพลุงเบนมาก เพียงเเต่ว่าด้วยความรู้สึกทางอารมณ์ที่เปลี่ยนเเปลงของเขาทำให้ ปีเตอร์ ตัดสินใจ วิ่งออกจากบ้านทันทีเพราะไม่อยากรับฟังเรื่องราวอะไรอีก ลุงเบน เองก็ออกไปตามปีเตอร์ทันทีเพียงเเต่ว่าเขาไม่สามารถตามปีเตอร์ได้ทัน

 

"เฮ้!หยุด!ใครก็ได้ช่วยปิดทางไอ้หมอนั้นให้หน่อย"จากมุมนึงที่ไม่ไกลเจ้าของร้านคนนึงวิ่งออกมาพร้อมกับร้องตะโกนไปยังบนถนน

 

"เฮ้! ทำไมนายไม่หยุดหมอนั่นไว้"เจ้าของร้านวิ่งตามออกมาเขาเห็น ปีเตอร์ ที่อยู่ใกล้ทางออกไม่ได้พยายามปิดกั้นขโมยที่เขาต้องการให้ช่วยจับ

 

"เรื่องนี้ไม่ใช่กงการอะไรของฉันหนิ?"ปีเตอร์กล่าวอย่างไม่ใส่ใจ เขาไม่ได้อยากจะช่วยเหลือเเม้เเต่น้อย เขาหมุนหันศีรษะกลับไปพร้อมกับดื่มนมอย่างสบายใจ

 

"เฮ้,ใครก็ได้ช่วยหยุดหมอนั่นที"เห็นปีเตอร์ไม่ได้ทำการช่วยเหลือ เจ้าของร้านเองก็วิ่งตามไปทันที

 

โจรคนนี้ได้ขโมยเงินที่ร้านไป เจ้าของร้านนั้นได้วิ่งตามไปไม่นาน จนเผอิญไปพบกับลุงของปีเตอร์ เขาได้ช่วยจับขโมยคนนี้พร้อมกับพยายามหยุดขโมยคนนี้เอาไว้

 

"เฮ้,ไอ้เเก่ปล่อยฉันซะไม่งั้นฉันจะยิงเเกนะโว้ย"

 

โจรคนนั้นที่เห็นลุงเบนเข้ามาหยุดตัวเองเขาได้หยิบปืนออกมาหวังจะใช้ขู่เพียงเเต่ว่าลุงเบนเองก็พยายามต่อสู้ดิ้นรนเเย่งปืนกับโจรคนนี้

 

ปั้งง

 

บนพื้นที่เเสงสลัวตรงถนน เสียงปืนได้ดังขึ้นอย่างกระทันหัน ปีเตอร์ ที่เดินห่างออกไปไม่ไกลเองก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้นด้วยความรู้สึกสังหรณ์ใจที่ไม่ดีทำให้เขาตัดสินใจมุ่งหน้าไปยังต้นเหตุของเสียงปืน

 

"เสียงปืน?"เเจ็คสันที่ออกสำรวจตรงพื้นที่ถนนเขาได้ยินเสียงปืนดังขึ้น

 

คืนนี้เเจ็คสันได้ออกมาตรวจสอบสถานการณ์ของลุงปีเตอร์เขาว่าจะเฝ้าระวังติดตามปีเตอร์ในช่วงนี้ เเต่หลังจากเขาไปที่บ้านปีเตอร์เขากลับไม่เห็นปีเตอร์ ,ปีเตอร์ได้ออกจากบ้าน ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจออกมาสำรวจรอบ ๆบริเวณนี้เเทน

 

เเจ็คสันได้พุ่งเข้าจับโจรคนนั้นเเละอัดให้นอนลงกองกับพื้นทันที

 

เสียงปืนที่ดังขึ้นนั้นกระสุนปืนได้ถูกยิงไปโดนชายเเก่คนนึง ชายเเก่คนนี้ก็คือ ลุงเบน ลุงของปีเตอร์ เขาถูกกระสุนยิงที่ช่วงท้อง เเม้ว่าจะบาดเจ็บหนัก เเต่สถานการณ์ในตอนนี้ก็ยังพอมีหวังจะช่วยเหลือได้ทัน

 

"เป็นไรมั้ย?"เเจ็คสันพุ่งออกไปดูลุงคนนั้นเเละกล่าวถามด้วยเสียงเบา ๆ

 

"ฉันไม่เป็นไร"เห็นรูปลักษณ์ที่ปิดบังตัวของ เเจ็คสัน ลุงเบนที่ถูกยิง ตอบกลับเล็กน้อย

 

"เอาล่ะอีกไม่นานตำรวจก็จะมาที่นี่ ฉันควรรีบไปเเล้ว"หลังจากพิจารณาสภาพของลุงเบนที่ไม่ได้เป็นอันตรายถึงชีวิต เเจ็คสันพยักหน้าในทันที

 

ก่อนเเจ็คสันจะจากไป เขาได้จัดการไม่ให้โจรคนนั้นสามารถหลบหนีได้ หลังจากนั้นเขาก็จากไป ,ไม่กี่วินาทีต่อมา ปีเตอร์ ก็วิ่งมาถึงที่เกิดเหตุ เขาได้เห็น เงาร่าง ของเเจ็คสัน ที่หายไปได้ไม่นาน

 

"ลุงเบน"ปีเตอร์กล่าวขึ้นพร้อมกับก้มลงไปดูสภาพลุงของเขา

 

เขากุมมือของลุงเบนเเน่นด้วยความเป็นห่วง

 

"ลุงเบน!,ลุงบาดเจ็บ"ปีเตอร์กล่าวออกมาด้วยท่าทีน่าสงสาร

 

เห็นโจรที่นอนกองอยู่กับพื้นนั้น ปีเตอร์ จำได้ว่า นี่คือโจรที่ปล้นร้านสะดวกซื้อเมื่อครู่ เเละเป็นคนที่เขาปล่อยผ่านให้หลบหนีออกไป

 

"ผมขอโทษ ลุงเบน!ผมไม่ควรวิ่งหนีออกมาจากบ้านแบบนั้น ผมขอโทษ"ปีเตอร์กล่าวรู้สึกเสียใจอย่างมาก

 

"ปีเตอร์,ลุงไม่เป็นไร เพราะได้เพื่อนฮีโร่หลานคนที่หลานพูดถึงบ่อย ๆ คนนั้นช่วยเอาไว้"ลุงเบนกล่าวตอบปีเตอร์ที่กำลังรู้สึกผิด

 

เเน่นอนว่า ลุงเบน ไม่ได้เป็นเเฟนคลับของ เเจ็คสัน,เขาไม่รู้ว่า เเจ็คสัน ใช้ชื่อฮีโร่ว่า มิราจไนท์ เขาไม่รู้จัก คนคนนี้ เพียงเเต่ว่าเขารู้ว่าฮีโร่คนนี้เป็นฮีโร่ที่หลานของเขาชื่นชอบเมื่อเร็วๆนี้

 

"มิราจไนท์?"ได้ยินคำพูดของ ลุงเบน ปีเตอร์ กล่าวพูดชื่อขึ้นออกมาอย่างลอย ๆ เมื่อครู่เขาก็เห็นเงาร่างที่เพิ่งหายจากไปได้ไม่นาน ด้วยการเปลี่ยนเเปลงสภาพของเขาในตอนนี้ทำให้เขามีวิสัยทัศน์ที่เฉียบคมมากขึ้น

 

"ควรจะเป็นเขา"ลุงเบนพยักหน้าเล็กน้อย ดูเหมือนว่า ฮีโร่คนนี้ที่คอยพิทักษ์ถนนเเละจัดการเหล่าคนชั่วนั้นจะเป็นเรื่องจริง

 

หวิววว

 

หลังจากนั้นห้านาทีบนถนนก็ปรากฏเสียงไซเรนขึ้นดูเหมือนว่าจะมีบางคนโทรเเจ้งเจ้าหน้าที่ตำรวจไป ปีเตอร์ได้ส่งลุงเขาขึ้นรถพยาบาล เเละ ไปให้ปากคำกับตำรวจ หลังจากพาลุงเบนทำเเผลเสร็จพวกเขาก็ได้กลับบ้านไปพร้อมกัน เเละเรื่องนี้ทำให้ปีเตอร์ ฉุดคิดไอเดียบางอย่างขึ้นมาเพื่อไม่ให้เหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นอีกเขาจะต้องช่วยลดอาชญากรรมที่เกิดขึ้นบนท้องถนน