DMWS ตอนที่ 62 หลบหนีเเละห้องทดลอง [ฟรี]
อาคารเเห่งนี้พังทลายลงไปหลายส่วนเเมตต์ที่รับรู้ได้ถึงสถานการณ์ที่ยากลำบากเขาเร่งรีบอพยพคนหลบหนีอย่างรวดเร็ว
"เฮ้ย,ไอ้ผีเวร"เเจ็คสันที่กำลังคลานขึ้นลุกจากพื้นเขาได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากมุมของอาคาร
ต้นตอของเสียงนั้นก็คือ เวด วิลสัน ชายที่ต้องการเงินเพื่อไปรักษาโรคมะเร็ง,เเต่สิ่งที่เเจ็คสันเห็นตอนนี้ทำให้เขารู้สึกตื่นตะลึงเพราะ เวดได้ถือแบก ขีปนาวุธ RPG บนไหล่ของเขา การปรากฏตัวขึ้นของเวดพร้อมกับอาวุธที่น่าเกรงขามเช่นนี้ทำให้ เฮาส์ลีย์ มีการเปลี่ยนเเปลงออกมาเล็กน้อย
"เฮ้,นายไม่เป็นไรใช่มั้ย?"เวดที่ถือแบก RPG อยู่เขากล่าวถามเเจ็คสันออกมา
เเจ็คสันลุกขึ้นยืนได้สำเร็จเขาปัดฝุ่นออกจากชุดตัวเองเล็กน้อยก่อนที่จะกล่าวตอบ"ฉันไม่เป็นไร,ดูเหมือนว่าคุณจะมาได้ทันเวลาพอดีไม่คิดว่าจะพกไอ้นั่นมาด้วย"เเจ็คสันกล่าวพร้อมจ้องมองไปที่ปลายท่อ RPG
"เอ่อ,ฉันได้มันมาระหว่างทางหนะ"อาวุธในมือของเขามาจากเศษเหลือการใช้งานของ ทีม เบอร์เซิร์ก ที่ตกตายไป เวสกล่าวบอกเเจ็คสัน
"ตอนนี้คุณถอยไปก่อน,ฉันจะจัดการไอ้หมอนี่เอง การระเบิดใช้งานอาวุธที่มีประสิทธิภาพร้ายเเรงในพื้นที่เช่นนี้ไม่ค่อยเหมาะนัก"เห็นเวดยกท่อ RPG เตรียมจะยิงเเจ็คสันกล่าวออกมา นอกจากนี้ เขาไม่รู้ว่า ร่างกายของ เเวมไพร์ จะต้านรับ RPG ได้หรือไม่ เเต่เห็นได้ชัดว่ามันเเข็งเเกร่งกว่าร่างกายของมนุษย์กลายพันธุ์มากนัก
ครื่นนนน
อาคารเเห่งนี้สั่นไหวอย่างรุนเเรงเพราะผลกระทบจากการโจมตีต่าง ๆ
"ดูเหมือนว่าในอนาคตฉันจะต้องรีบฝึกฝนฝีมือให้เเข็งเเกร่งมากขึ้นกว่านี้"เเจ็คสันกล่าวครุ่นคิดในใจ
ฟุ่บบ
ระเบิดควันได้ถูกใช้ออกมาเเจ็คสันได้เฝ้าคอยหาจังหวะโอกาสเขายกดาบขึ้นเพื่อเตรียมจะจู่โจมศัตรู
ฟ้าววว
เเจ็คสันได้พุ่งตัวออกไปพร้อมกับง้างฟันดาบเข้าไปที่ร่างกายของ เฮาส์ลีย์ โดยใช้ม่านควันบังตา
เพร้งง
"อั๊ก,ฉันไม่คิดเลยว่าร่างกายของเเวมไพร์จะเเข็งเเกร่งขนาดนี้ นอกจากนี้นี่มันใช่เเวมไพร์เเน่หรอ มันเหมือนร่างกายของมนุษย์หมาป่า?"เห็นได้ชัดว่าร่างกายของ เฮาส์ลีย์ ไม่ใช่ร่างกายธรรมดาทั้งยังมีขนขึ้นรุงรัง
เพร้งง
คมดาบของเเจ็คสันที่กระทบเข้ากับหน้าอกของ เฮาส์ลีย์ ดูเหมือนว่ามันจะไม่สามารถสร้างบาดเเผลให้ เฮาส์ลีย์ ได้เเม้เเต่น้อย ทั้งยังไม่มีเเม้เเต่รอยขีดข่วน
"ดูเหมือนว่าความสามารถของฉันในตอนนี้จะไม่สามารถต่อกรกับคนคนนี้ได้! ต้องรีบช่วยผู้บริสุทธิ์ออกไปให้หมดโดยเร็วที่สุด"เห็นว่าการโจมตีของเขาไม่ได้ผล เเจ็คสัน กระโดดถอยกลับทันที
ในเวลานี้ความเเข็งเเกร่งของเเจ็คสันไม่สามารถต่อกรกับเเวมไพร์กลายพันธุ์ได้ ทั้งเเวมไพร์ตัวนี้ยังไม่ใช่เเวมไพร์ธรรมดา เเจ็คสัน เชื่อว่าเขาจะต้องถ่วงเวลาให้นานที่สุดเเละรีบถอยร่นกลับไป
"คิดจะหนี?อย่าได้หวัง"เฮาส์ลีย์ กล่าวออกมา หลังจากเห็น เเจ็คสัน เหมือนครุ่นคิดวางเเผนบางอย่าง
โฮกกก
เสียงคำรามที่บาดเเก้วหูของ เฮาส์ลีย์ นั้นทำให้ เเจ็คสัน ถูกกดดัน ตอนนี้ เขาไม่สามารถต่อกรกับเเวมไพร์กระหายเลือดตนนี้ได้ เขาได้อาศัยการใช้เฟรมเบรดในมือของเขาต้านรับการโจมตีของศัตรู
ปั้งง
"เวด,ฉันต้องการความช่วยเหลือ"เเจ็คสันถูกตีส่งลอยไปไกลอีกครั้ง ตอนนี้เขาเรียกร้องขอกำลังสนับสนุน ตอนนี้เขาได้เสียสัญลักษณ์เเห่งการป้องกันไป 3 อันเเล้ว
เฮาส์ลีย์ เดินเข้ามาใกล้ที่เบื้องหน้าของ เเจ็คสัน เขาไม่ปล่อยให้เเจ็คสันได้มีโอกาสพักหายใจ
ปั้งง
การปะทะของ เฮาส์ลีย์ เเละ เเจ็คสันนั้น ได้สร้างความเสียหายครั้งใหญ่กับพื้นที่อาคาร เเจ็คสัน เองก็ไม่ได้โง่ เขารู้ว่าศัตรูเเข็งเเกร่งเกินไป เขาพยายามเลี่ยงการเผชิญหน้าเเม้จะเป็นเพียงเสี้ยววินาทีก็ตาม
ครื่นนน
บึ้มมม
"ทำไมร่างกายของมันถึงเเข็งอย่างนี้?"ดาบของเเจ็คสันไม่สามารถฟันเฉือนเลือดเนื้อของ เฮาส์ลีย์ ได้ เเจ็คสัน กล่าวตำหนิตัวเอง เเละ เริ่มทำการหลบหนี
ฟุ่บบบ
เฮาส์ลีย์ เองก็รีบพุ่งตามเเจ็คสันไป เห็นได้ชัดว่า ศัตรูของเขา ได้บาดเจ็บรุนเเรง มันเป็นโอกาสของเขาที่จะได้ล้างเเค้น
"เฮ้,ไอ้ผีเวรเอานี่ไปกินซะ!"เมื่อเห็น เฮาส์ลีย์ ที่อยู่ห่างจากตำเเหน่งของ เเจ็คสัน เวด ยกท่อ RPG เเละกดยิงออกไปทันที
ปั้งงง
ลูก RPG ได้เข้ากระทบกับร่างกายของ เฮาส์ลีย์ อย่างจริงจัง การระเบิดขึ้นครั้งนี้ทำให้พื้นที่อาคารเริ่มเเตกร้าวหลายส่วน
บึ้มมม
ครื่นนน
"รีบถอยเร็ว,อาคารกำลังจะถล่ม"เเจ็คสันที่บาดเจ็บสาหัสเขาตะโกนบอกกล่าวเวดให้รีบหลบหนีออกไป
ส่วน เเดร์เดวิล เขาได้สนับสนุนเหล่าผู้บริสุทธิ์ให้หลบหนีออกไปได้เเล้ว ดังนั้น ตอนนี้ เขากำลังเผชิญหน้ากับ เเก๊ง เจสเตอร์ อยู่ที่ข้างนอก เพียงเเต่ว่าห่างไม่ไกลจากตัวคฤหาสน์ดูเหมือนเสียงไซเรนกำลังดังเเละชัดเจนมากขึ้น
หวิ๋ววว
"เเดร์เดวิล,พวกเราต้องถอยเเล้ว!"เเจ็คสันเเละเวดที่พุ่งหลบหนีออกมาจากตัวของคฤหาสน์ตอนนี้เขาไม่ได้สนใจกลุ่มเเก๊งเจสเตอร์ที่อยู่ข้างนอก
ทันทีที่ได้ยินเสียงกล่าวเรียกของ เเจ็คสัน เเมตต์ ก็รีบจัดการศัตรูข้างหน้าเเละพยายามหลบหนีออกมา วันนี้เขาได้เผชิญหน้ากับศัตรูมากมายมันได้ช่วยสั่งสมประสบการณ์ใหม่ ๆ ให้กับเขา
ตึก ตึก
ทั้ง 3 คนรีบหลบหนีออกจากพื้นที่ตรงนี้ในทันที,เพียงเเต่ว่าเสียงกระสุนปืนก็ได้ไล่ตามมาข้างหลัง ดูเหมือนจะมีการยิงปะทะกันเกิดขึ้น
"พวกตำรวจ NYPD มาถึงเเล้ว พวกเราต้องรีบเเล้ว"เเจ็คสันกล่าวออกมาอีกครั้ง
"อืม,เพียงเเต่ว่าฉันรู้สึกประหลาดใจจริง ๆ ในฐานะที่เป็นนักสู้เเห่งโชคชะตา ฉันนับถือความกล้าหาญเเละขอบคุณความช่วยเหลือในวันนี้"เเมตต์กล่าวพยักหน้าชื่นชม
"หืม,ตอนนี้ฉันก็ลงเรือลำเดียวกับพวกนายเเล้ว นอกจากนี้บางทีฉันคิดว่าฉันสมควรได้รับรางวัลเพิ่มขึ้น?"เวด ยิ้มมุมปากตอบกลับเบา ๆ
"เรื่องนี้คุณไม่จำเป็นต้องกังวล"เห็นเวดกล่าวเรียกร้อง เเจ็คสัน ยิ้มออกมา เเม้ตอนนี้ เวด จะยังไม่กลายเป็น เดดพลู เเต่เขาก็ถือเป็นคนที่มีความสามารถคนนึง
ฟุ้บบ
ในขณะเดียวกัน หลังจากที่ ทั้ง สามคนหลบหนีไปได้สำเร็จ ตำรวจก็เข้าปิดกั้นคฤหาสน์เเห่งนี้ไว้ทั้งหมด ทั้งสามคนนั้นรีบตรงไปที่จุดซ่อนรถเพื่อที่จะออกจากที่นี่โดยเร็ว
เเจ็คสัน,เเมตต์ เเละ เวด พวกเขาได้หลบหนีออกจาก ครอบครัว เเฟรงเกนสไตน์สำเร็จ,ในนิวยอร์ก อีกทางด้านนึง การทดลองทางชีววิทยาก็กำลังเริ่มต้นขึ้นที่ออสคอร์ปห้องทดลองลับ
ปีเตอร์กำลังจ้องมองไปที่เป้าหมายที่เป็นตัวอย่างสาธิตในการทดสอบครั้งนี้ : ลักษณะสัตว์ทดลอง หนูสีขาว สภาพของหนูสีขาวได้ถูกกระตุ้นจนมีสภาพที่ดีมากมาก หนูสีขาวเเรกนั้นมีเพียง 3 ขา เเต่หลังจากที่ฉีดยีนกระตุ้นเข้าไปขาที่สูญเสียของมัน 1 ขานั้นก็ได้งอกกลับมาเหมือนเดิมภายใน 3 นาที
"ศาสตราจารย์ คอนนอร์ส ดูการเปลี่ยนเเปลงของห่วงโซ่ยีนนี่สิครับมันดูเสถียรมาก ดูเหมือนว่าพวกเราจะประสบความสำเร็จในการทดลอง!"ปีเตอร์จ้องมองไปที่กราฟเเสดงผลที่มั่นคง เขาตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้น การทดลองในปัจจุบันของพวกเขาได้ประสบความสำเร็จเเละมีผลลัพธ์ที่ค่อนข้างน่าภูมิใจด้วยการทดลองที่ประสบความสำเร็จของเขาครั้งนี้จะสามารถช่วยชีวิตผู้คนได้นับไม่ถ้วน
"ฉันรู้!ฉันรู้! พวกเราต้องประสบความสำเร็จอย่างเเน่นอน"เปรียบเทียบกับความตื่นเต้นของ ปีเตอร์ ดร.คอสนอร์สจ้องมองไปที่สัตว์ตัวอย่างทดลอง เขาได้ฝากความหวังไว้กับงานวิจัยนี้เพราะเขาได้ลงเเรงเเละทุนมามากกว่า 20 ปี ทั้งผลสำเร็จครั้งนี้ยังอาจจะสามารถช่วยเเขนที่พิการของเขาข้างนึงให้งอกเงยกลับมาได้อีกด้วย
ตื๊ดดด
ในขณะที่ ปีเตอร์ เเละ ดร.คอนนอร์ส กำลังดีใจ กราฟเเสดงผลข้อมูลบนจอก็ดังขึ้นดูเหมือนว่าจะมีปัญหาบางอย่างเกิดขึ้นกับสัตว์ทดลองหนูสีขาว
"เกิดอะไรขึ้น?"ดร.คอนนอร์สที่ยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อครู่ที่ผ่านมา เขากลายเป็นเคร่งเครียดทันที งานชิ้นนี้เขาได้วิจัยร่วมกว่า 20 ปี หากต้องมาล้มเหลวครั้งนี้อีกครั้งเขาเเทบจะไม่สามารถที่จะตัดใจยอมรับได้
"ศาสตราจารย์!ร่างกายของสัตว์ทดลองมัน"หลังจากที่ ดร.คอนนอร์ส กำลังตรวจสอบปัญหา ปีเตอร์ ก็ตะโกนบอกให้รีบดู สัตว์ทดลอง หนูสีขาวทันที
"เเคว๊กกก"ร่างกายของหนูสีขาวถูกกระตุ้นด้วยความผิดปกติตอนนี้มันกลายเป็นดุร้ายอย่างมาก
ปีเตอร์ เเละ ดร.คอนนอร์ส สังเกตุการเปลี่ยนเเปลง ทั้งขาที่เพิ่งถูกฟื้นฟู รวมถึง เล็บที่งอกยาวผิดปกติ อีกทั้งร่างกายสีขาวของมันก็ได้เปลี่ยนเเปลงไปบางอย่าง ร่างกายของหนูสีขาวเหมือนมีกล้ามเนื้อเพิ่มขึ้นโครงกระดูกได้รับการขยายตัว ขนสีขาวนั้นได้ถูกเเทนที่ด้วยเกล็ด ก่อนตัวของมันจะเปลี่ยนเป็นสีเขียวเหมือนกับ กิ้งก่า
ติ๊ดดด
ติ๊ดดด
หนูสีขาวได้ถูกเปลี่ยนสภาพไปเป็นบางสิ่งที่ไม่ใช่เค้าโครงเดิม ดูเหมือนว่าการทดลองครั้งนี้ก็ล้มเหลวอีกตามเคย
"ไม่,เป็นไปไม่ได้ ต้องมีอะไรผิดพลาด เเน่เเน่"เมื่อเห็นการเปลี่ยนเเปลงด้วยตาของตัวเอง ดร.คอนนอร์ส ไม่สามารถทำใจยอมรับได้ เขาตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง
"ศาสตราจารย์ คอนนอร์ส เเม้ว่าการทดลองครั้งนี้จะล้มเหลว เเต่เราก็รับรู้ว่ามันมีโอกาสที่จะเป็นไปได้ เหลือเพียงเเค่เราต้องค้นคว้าเกี่ยวกับข้อผิดพลาดเพิ่มเติม"เห็น ดร.คอนนอร์ส เเสดงอาการอย่างผิดหวัง ปีเตอร์ ยกมือขึ้นจับไปที่ไหล่ของเขาเพื่อพูดปลอบ
ฟุ่บบ
เพียงเเต่ว่า ดร.คอนนอร์สไม่สามารถทำใจยอมรับได้ เขารีบวิ่งออกจากห้องทดลองไปในทันที ปีเตอร์ที่เห็นเช่นนั้น เขาตัดใจทันที พร้อมกับเก็บข้อมูลการทดลองของวันนี้เพื่อเตรียมตัวกลับ เเม้การทดสอบครั้งนี้จะล้มเหลว เเต่ก็มีความก้าวหน้าในผลการทดลองมากขึ้น