ตอนที่ 500 ข้าไม่ขอออกความเห็น
หลิน ฮวงกระโดดจากหลังสายฟ้าและลอยลงใกล้กับจุดที่หลิน ซินหมดสติ
เขาสังเกตรอบๆ นอกจากปลอกกระสุนและเศษดาบ มันกลับไม่มีร่อยรอยการต่อสู้อะไร
จากนั้นเขาก็วิ่งไปหาหลิน ซิน มีเพียงเศษชิ้นส่วนปืนของหลิน ซินที่ถูกทิ้งไว้ข้างเธอและมันดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร
“ซิน เอ๋อร์ ซิน เอ๋อร์!”หลิน ฮวงตะโกนชื่อของหลิน ซินสองครั้งแต่ก็ยังคงไม่ตื่น เขากดไหล่หลิน ซิน ใส่พลังชีวิตเขาไปในร่างเธอและตรวจสอบเธออย่างละเอียด
อึดใจต่อมา เขาก็สามารถสัมผัสได้ถึงพลังชีวิตที่หลงเหลือในสมองหลิน ซิน จากนั้นเขาก็เปิดใช้งานพลังชีวิตเขาเพื่อลบมันจากสมองเธอ
หลังจากนั้นสักพัก ในที่สุดหลิน ซินก็ได้สติ
“พี่!”หลิน ซินตกตะลึงเมื่อเธอเห็นหลิน ฮวง จากนั้นก็มองรอบๆ“ผู้หญิงคนนั้นไปไหนแล้ว?”
“น้องกำลังพูดถึงคนที่โจมตีน้อง?”หลิน ฮวงถาม“เมื่อพี่มาถึง เธอก็หายไปแล้ว”
“อี้ หลี่และคนอื่น...”เมื่อหลิน ซินกำลังจะถามว่าอี้ หลี่และคนอื่นอยู่ไหน เธอก็ตระหนักว่าหลิน ฮวงกำลังจับจ้องมือขวาเธอ จากนั้นเธอก็สังเกตเห็นของสองชิ้นที่เธอกำลังถือไว้ในมือ“แหวนหัวใจจักรพรรดิของใครกัน?ทำไมมันถึงอยู่กับหนู?ไอกลมๆนี่คืออะไรกัน?”
จากนั้นหลิน ฮวงก็ยื่นมือเขาออกและหยิบข่ายมืดขึ้นมา ใส่พลังชีวิตลงไป เขาตรวจพบเพื่อนทั้ง4ของหลิน ซินในนั้น จากนั้นก็โยนมันให้เจ้าแดง
“มันคือข่ายมืดที่ผู้หญิงคนนั้นใช้จับเพื่อนน้อง เพื่อนน้องทุกคนอยู่ภายในนี้และปลอดภัยดี”หลิน ฮวงอธิบาย จากนั้นก็มองหลิน ซินด้วยสีหน้าจริงจังและถาม“ซินเอ๋อร์ น้องจำอะไรได้ไหม?”
“หนูจำได้แค่ว่าจู่ๆผู้หญิงในกระโปรงหนังคนนั้นก็ปรากฏตัวขึ้นและฆ่าผู้คุ้มกันเรา อี้ หลี่และคนอื่นถูกจับแต่หนูไม่ เธอบอกว่าร่างกายหนูพิเศษและอยากจับหนูไปทดลอง จากนั้นก็ชี้มาที่หน้าผากหนูและหนูก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย พี่มาที่นี่หลังหนูตื่นขึ้น”หลังหลิน ซินพูดจบ เธอก็หยิบเศษปืนข้างเธอขึ้นมา เธอพูดต่อทันที“พี่คะ ผู้หญิงคนนั้นบดขยี้GrayEagle17ที่พี่มอบให้หนู...”
“ไม่เป็นไร พี่จะหากระบอกใหม่มาให้น้อง”หลิน ฮวงสัญญากับเธอแต่เขาก็ยังสงสัย
สิ่งที่เขาสามารถมองเห็นผ่านจอภาพของเจ้าแดงคล้ายกับสิ่งที่หลิน ซินเล่า หลังจากที่ผู้หญิงในกระโปรงหนังชี้มาที่หน้าผากหลิน ซิน ลำแสงสีขาวก็เข้าปกคลุมจอภาพและกินเวลาไม่กี่วินาทีก่อนจะกลับเป็นปกติ ไม่นานหลังจากนั้น มันก็มีเพียงหลิน ซินที่หมดสติและผู้หญิงคนนั้นก็หายไป หลิน ฮวงได้ถามเจ้าแดงและมันก็เห็นเหมือนเขา
หลิน ฮวงรู้สึกแปลกๆเพราะเขาสงสัยว่าทำไมข่ายมืดและแหวนหัวใจจักรพรรดิถึงมาอยู่ในมือหลิน ซิน
ข่ายมืดเป็นของผู้หญิงกระโปรงหนังและมันก็มีความเป็นไปได้สูงว่าแหวนหัวใจจักรพรรดิต้องเป็นของเธอเช่นกัน มีเงื่อนไขแค่สองข้อเท่านั้นที่ทำให้แหวนหัวใจจักรพรรดิอยู่ในมือคนอื่น มันเป็นเพราะเจ้าของมอบมันให้คนอื่นอย่างเต็มใจหรือเจ้าของได้ตายไปแล้ว
หลิน ฮวงไม่คิดว่าสมาชิกนักบุญจะมอบมันให้หลิน ซิน ดังนั้น โอกาสที่ผู้หญิงคนนั้นจะถูกฆ่าไปแล้วจึงสูงมาก สำหรับคนที่ฆ่าผู้หญิงคนนั้นและศพของเธออยู่ไหน หลิน ฮวงไม่อาจหาคำตอบได้
อย่างไรก็ตาม เขาสามารถยืนยันได้ว่าคนที่ยื่นมือมาช่วยต้องไม่มีเจตนาร้ายต่อหลิน ซิน
“เสี่ยว เฮย แกคิดยังไงเกี่ยวกับเรื่องนี้?”เขาไม่มีทางเลือกนอกจากถามเสี่ยว เฮย
“มันไม่เกี่ยวอะไรกับระบบ ดังนั้น ข้าจึงไม่ขอออกความเห็น”
หลิน ฮวงพูดไม่ออกเมื่อได้ยินคำตอบของเสี่ยว เฮย
“หรือสถาบันนักล่ายุทธ์จะจ้างคนอื่นมาช่วย?”หลิน ฮวงรู้สึกว่าความเป็นไปได้ข้อนี้ค่อนข้างสูง
หลิน ฮวงไม่ได้สนใจกับสิ่งที่ผู้หญิงกระโปรงหนังบอกว่าหลิน ซินไม่อาจเก็บไว้ในข่ายมืดได้เพราะบางคนที่มีเลือดพิเศษจะมีภูมิต้านทานต่อสมบัติ
ตั้งแต่วันแรกที่หลิน ฮวงเดินทางมายังโลกนี้ การผสานความทรงจำเขาก็มีเพียง98%เท่านั้น ความทรงจำเขาไม่เคยเพิ่มขึ้นเลยนับแต่นั้น เขาไม่อาจจำทุกสิ่งเกี่ยวกับที่หลิน ซินเคยประสบและสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอก่อนหน้านั้นได้เลย
ในความเป็นจริง เขารู้สึกว่ามันมีความเป็นไปได้สูงพอสมควรที่ว่าหลิน ซินจะไม่ใช่น้องสาวแท้ๆเขา เขาไม่มีหลักฐานและมันเป็นแค่สัญชาตญาณ แต่ทว่า เขาไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติมเกี่ยวกับมันเพราะพวกเขาอยู่ด้วยกันมาหลายปีแล้ว มันไม่แตกต่างกันมากว่าเธอจะเป็นน้องสาวแท้ๆหรือไม่ก็ตาม
“พี่คะ เกิดอะไรขึ้นกับพี่?”หลิน ซินโบกมือต่อหน้าหลิน ฮวงเพราะเธอเห็นว่าหลิน ฮวงกำลังเหม่อ
“พี่ไม่เป็นไร น้องบาดเจ็บไหม?”จากนั้นหลิน ฮวงก็ถามเมื่อได้สติ
“ไม่ หนูไม่เป็นไร ผู้หญิงคนนั้นอยากจับเราแต่เธอไม่ได้ทำร้ายอะไรเรา”หลิน ซินส่ายหัว
“ดีแล้ว ป่านี้กำลังถูกโจมตีโดยพวกนักบุญ พวกเขาอยากจับพวกน้องกลับไปเป็นเครื่องบูชา นักเรียนหลายคนยังไม่ถูกช่วย ไปนั่งบนหลังสายฟ้าก่อน มันจะปกป้องน้องเอง พี่ต้องไปช่วยนักเรียนคนอื่น”หลิน ฮวงธิบาย
“สมาชิกนักบุญ?ไม่ใช่ว่ามีสัญลักษณ์ของพวกนอกรีตบนคอ?”หลิน ซินถามอย่างอยากรู้
“สมาชิกนักบุญกำลังปลอมตัวเป็นพวกนอกรีต พี่จะอธิบายให้น้องฟังทีหลัง”หลิน ฮวงอุ้มหลิน ซินและกระโดดขึ้นสูงกว่าร้อยเมตร
สายฟ้ากระพือปีกมันและรับร่างทั้งคู่ จากนั้นก็มุ่งหน้าไปเป้าหมายถัดไป
...
ประมาณ7โมง20นาที หลิน ฮวง สองคณบดีและเหล่าอาจารย์แห่งสถาบันนักล่ายุทธ์ก็ได้รวมตัวกันที่ป่าหมอก
“ก่อนอื่นฉันต้องขอขอบคุณ ทุกคนจากสถาบันนักล่ายุทธ์ และฉันยังต้องขอขอบคุณอาจารย์ทุกคนที่เข้าร่วมปฏิบัติการครั้งนี้ นักเรียนใหม่3000คนของเราได้ถูกช่วยไว้แล้ว!ทางเราต้องขอขอบคุณอาจารย์หลิน ฮวงเป็นอย่างยิ่ง เขาสามารถช่วยนักเรียนกว่าครึ่งได้เพียงลำพัง สมาชิกนักบุญกว่าร้อยถูกฆ่า รวมถึงนักบุญอาวุโส แม้หนึ่งในผู้อาวุโสและสมาชิกหลักจะหลบหนีไปได้ เราก็ยังถือว่าประสบความสำเร็จ!”
หลิน ฮวงณู้ว่ามีเพียงนักบุญอาวุโส วู่ ฟางที่หนีไปได้ ศพของผู้หยิงที่จับหลิน ซินและคนอื่นไม่อาจพบ ดังนั้น สถาบันนักล่ายุทธ์จึงคาดว่าเธอคงหนีไปแล้ว แต่ทว่า หลิน ฮวงรู้สึกว่ามันไม่น่าจะเป็นยังงั้น
หลิน ฮวงได้สังเกตทั้ง30คนจากกองหนุนสถาบันนักล่ายุทธ์ ทั้งหมดล้วนเป็นเพลิงม่วงหรือเพลิงทอง เขาไม่คิดว่าคนเหล่านี้จะสามารถฆ่าผู้หญิงกระโปรงหนังได้
เจ้าแดงไม่อาจแกะรอยของวู่ ฟางได้ราวกับว่าเขาได้หายตัวไปจากป่า นี่เป็นข้อเท็จจริงแม้ว่ามิติจะถูกปิดกั้น เขาหายตัวไปอย่างแปลกประหลาดโดยไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้
หลิน ฮวงรู้สึกว่ามันแปลก เขาสงสัยว่าวู่ ฟางคงถูกฆ่าหรือจับไปโดยบุคคลลี้ลับที่ช่วยหลิน ซินเอาไว้
เนื่องจากนักบุญอาวุโสทั้งคู่ที่เป็นผู้นำหายตัวไป สมาชิกนักบุญจึงไม่ได้รับการแจ้งเตือนให้ถอยและมิติของป่ายังถูกปิดกั้น ผู้บุกรุกทั้ง100คนจึงถูกกองหนุนจากสถาบันนักล่ายุทธ์เข้ากวาดล้างในเวลาไม่ถึงสองชั่วโมง หลิน ฮวง ไป่ และตัวตลกคือคนที่ฆ่ามากที่สุด เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็น หลิน ฮวงจึงไม่ได้ปลดปล่อยชาโคลออกมา
หลังจากแสดงความขอบคุณ หวัง ซือจุนก็เปิดใช้งานประตูมิติและฝูงชนก็เข้าไป
“ขอบคุณที่เธอมาที่นี่นะ”หวัง ซือจุนเดินไปหาหลิน ฮวงและตบไหล่เขา แต่ทว่า เขากลับไม่ได้ดูผ่อนคลาย
“เราเสียอาจารย์ไปกี่คนครับ?”หลิน ฮวงถาม
“628”หวัง ซือจุนกล่าวอย่างช่วยไม่ได้“ผู้คุ้มกันส่วนใหญ่ตาย มีไม่ถึง50คนที่รอดจากการโจมตี มีกลุ่มอาจารย์อาสาสมัครกว่า80คนที่ตาย”
“เราไม่อาจปล่อยให้การเสียสละของพวกเขาต้องสูญเปล่า”หลิน ฮวงมองหวัง ซือจุนด้วยสีหน้าจริงจัง
“ฉันได้แจ้งรัฐบาลกลางและสมาคมนักล่าเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว รัฐบาลกลางจะจัดการมัน บางทีมันอาจเกิดการกวาดล้างครั้งใหญ่ในเขต7!พวกมันจะต้องชดใช้กับสิ่งที่พวกมันทำลงไป!”หวัง ซือจุนพยักหน้า
