ตอนที่ 236 เอาชนะ

ตอนที่ 236 เอาชนะ

จือโบจ้องมองด้วยความตื่นตะลึง นางกัดริมฝีปากไว้แน่น

ทั้งสองแสดงเจตนาอย่างชัดเจนว่าต้องกำจัดฝ่ายตรงข้าม โดยต้องการบดขยี้กระดูกของฝ่ายให้กลายเป็นปุยผง และสับร่างกายของฝ่ายตรงข้ามเป็นชิ้นๆ เมื่อสักครู่พวกเขาได้ต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตาย การต่อสู้ของพวกเขาร้อนระอุดั่งเปลวเพลิง โดยไร้ซึ่งความปราณี แต่เมื่อช่วงสุดท้ายที่สำคัญ พวกเขาต่างเปิดเผยความแข็งแกร่งที่สูงสุด และยังกล่าวตักเตือนฝ่ายตรงข้าม

บุรุษหนุ่ม .ช่างแปลกประหลาดยิ่งนัก

ในฐานะที่เป็นสตรีนางหนึ่ง และยังเป็นสตรีที่มีความคิดที่ลึกซึ้ง จือโบจะไม่ทราบได้อย่างไร ว่าเหล่าบุรุษมีความหยิ่งยะโสมากกว่าสตรี ในบางเวลา แม้ว่าพวกเขาจะตาย ก็ไม่ยอมทิ้งศักดิ์ศรีและความหยิ่งยะโสของพวกเขา !

ความหย่ิงยะโสของหวู่เฉิงหยี่ ทำให้เขามีความมั่นใจว่าจะสามารถกำจัดหยางไค่ ดังนั้นจึงไม่ต้องกังวลว่าการต่อสู้ในครั้งนี้จะส่งผลกระทบอะไรต่อเขา

ความหยิ่งยะโสของหยางไค่ ทำให้เขาไม่ยอมที่จะเอาเปรียบหวู่เฉิงหยี่ ดังนั้นเขาจึงได้กล่าวตักเตือน

สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นการต่อสู้ของบุรุษ !

สตรี ...ไม่มีทางเข้าใจ

ภายใต้การห่อหุ้มของกลิ่นอายแห่งกระบี่กว่า 2000 เล่ม หวู่เฉิงหยี่เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง

ในตอนนี้ สีหน้าของเขาแปรเปลี่ยนอย่างประหลาด สีหน้าที่เคร่งขรึมเต็มไปด้วยความสง่างาม ราวกับว่าเขาไม่ได้ปลดปล่อยกระบวนท่าแห่งกระบี่ แต่เป็นการปลดปล่อยชีวิตของเขา

กระบี่ยาวเคลื่อนไหว ปลายกระบี่มีแสงสว่างประกายขึ้น

กลิ่นอายแห่งกระบี่ที่กดทับท้องฟ้าทำลายปฐพีได้ส่งเสียงร้องออกมาในเวลาเดียวกัน มันดังสนั่นอย่างไม่หยุด และพุ่งเฉือนห้วงอากาศออกไปตามเจตนารมณ์ของผู้สั่งการ

กลิ่นอายแห่งกระบี่กว่า 2000 เล่ม ได้หายไปเกือบครึ่ง มันเหลือเพียง 1000 เล่มเท่านั้น หลังจากนั้น มันได้หายไปครึ่งหนึ่ง เหลือเพียง 500 เล่ม

กลิ่นอายแห่งกระบี่300 เล่ม 200 เล่ม 100 เล่ม 90 เล่ม ..

เสียงถอนหายใจที่อ่อนล้าดังมาจากปากของหวู่เฉิงหยี่ มันเต็มไปด้วยความเสียใจและไร้ซึ่งเรี่ยวแรง

หลังจากที่ถอนหายใจ สีหน้าของหวู่เฉิงหยี่ได้แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ เขาได้ปลดปล่อยความอดทนของตนเองออกมาอีกครั้ง

กระบี่ยาวตวัดออกไป กลิ่นอายแห่งกระบี่ 90 เล่มที่ครอบคลุมท้องฟ้าได้พุ่งโจมตีไปที่หยางไค่ !!

หมื่นกระบี่เก้าดวงดารา !

เคล็ดวิชาที่ไม่เปิดเผยแก่คนภายนอก ต้องเป็นคนที่มีพรสวรรรค์หรือมีความสามารถในสำนักถึงจะสามารถฝึกฝนมันได้ ศิษย์ในรุ่นของหวู่เฉิงหยี่ มีเพียงเขาคนเดียวที่เคยฝึกฝน มันเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเหล่าผู้อาวุโสคาดหวังกับอนาคตของเขามากแค่ไหน !

หากฝึกฝนเคล็ดวิชานีี้จนมันสามารถครอบคลุมขอบเขตบริเวณขนาดใหญ่ หมื่นกระบี่เก้าดวงดารา จะสามารถทำลายปฐพีและเฉือนตัดฟากฟ้า มันเป็นกระบี่ที่สามารถแปรเปลี่ยนหุบเขาที่สูงเสียดฟ้า แต่ว่าในตอนนี้พลังความแข็งแกร่งของหวู่เฉิงหยี่ไม่เพียงพอ เขาใช้พลังลมปราณของเขาจนหมด ก็สามารถก่อกำเนิดกลิ่นอายแห่งกระบี่เพียง 2000 เล่มเท่านั้น สุดท้ายเขาได้หลอมรวมมันเป็นกระบี่เพียง 90 เล่มเท่านั้น

แม้จะเป็นเช่นนี้ มันก็เต็มไปด้วยพลังแห่งการโจมตีและทำลายล้างที่มากมายมหาศาล

ดวงตาของจือโบสั่นเทา แม้ว่านางจะอยู่ห่างจากพวกเขาถึง 200 จ้าง ก็สามารถสัมผัสได้ถึงเจตนาแห่งการโจมตีจนมันแทรกซึมเข้าสู่กระดูกของนาง ราวกับว่าอากาศรอบบริเวณได้แปรเปลี่ยนเป็นใบมีดที่แหลมคม มันได้เฉือนผิวหนังของนาง ก่อให้เกิดความรู้สึกที่เจ็บปวดไปทั่วร่างกาย

กระบี่ของเขาในตอนนี้ ...เกิดกว่าการทนรับและการเข้าใจของนาง

หากในตอนแรกหวู่เฉิงหยี่ใช้กระบี่ในตอนนี้โจมตีนางตั้งแต่แรก ร่างกายของนางคงฉีกเป็นเสี่ยงๆอย่างแน่นอน

นางจ้องมองไปที่หยางไค่ด้วยความหวาดกลัว นางไม่รู้ว่าความแข็งแกร่งของหยางไค่จะสามารถทนรับต่อการโจมตีในครั้งนี้ได้หรือไม่

ตรงนั้น เงาร่างของหยางไค่ถูกกลิ่นอายที่ดำมืดห่อหุ้มร่างกายจนหมดสิ้น โดยไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเขา ภายใต้ความดำมืด เผยให้เห็นเพียงดวงตาที่แดงก่ำที่ประกายด้วยความชั่วร้ายอย่างน่าหวาดกลัว และมันยังเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งและความนิ่งสงบ

ความขัดแย้งที่หลอมรวมกัน แปลกประหลาดอย่างสุดขีด

หยางไค่เผชิญหน้ากับกลิ่นอายแห่งกระบี่ที่โจมตีเข้ามา โดยไม่ได้หลบหนี เขากุมกระชับกระบี่มารโลหิตในมือไว้แน่น และใช้พลังความแข็งแกร่งทั้งหมดพุ่งฟันมันออกไป พลังแห่งความชั่วร้ายที่ถูกกระบี่มารโลหิตดูดซับได้พุ่งโจมตีออกไปเช่นกัน

ระลอกคลื่นที่ทำให้จิตใจของผู้ที่พบเห็นหวาดกลัว แพร่กระจายออกมาโดยที่มีหยางไค่เป็นศูนย์กลาง ราวกับว่าพื้นดินรอบบริเวณถูกม้วนเข้ามา เศษหินดินทรายต่างลอยบินอย่างน่าหวาดกลัว

แต่ว่า กระบี่มารโลหิตที่พุ่งโจมตีออกไป ไร้ซึ่งกลิ่นอายแห่งกระบี่ ไร้ซึ่งแสงประกายแห่งกระบี่ ไม่มีอะไรสักอย่าง

ความน่าประหลาดของกระบี่มารโลหิตสร้างความสงสัยให้แก่จือโบอย่างยิ่ง

หลังจากที่พุ่งฟันกระบี่มารโลหิตออกไป หยางไค่ได้ยืนหยัดร่างกายจนนิ่งตรง มุมปากเผยให้เห็นรอยยิ้ม เขายกมือขึนและนำกระบี่ที่แดงกำวางไว้บนหัวไหล่ของเขา

รอยยิ้มของเขา เต็มไปด้วยความเชื่อมั่น

ม่านตาของหวู่เฉิงหยี่หดลง แม้ว่าเขาจะมองไม่เห็นการโจมตี แต่ว่าจิตใจส่วนลึกของเขาสั่นไหวอย่างรุนแรง เพราะมันเป็นสัญญานการกวักเรียกของความตาย

ชั่วพริบตา กลิ่นอายแห่งกระบี่ทั้งหมด 90 เล่มได้ลอยบินไปยังด้านหน้าของหยางไค่ แต่ในกลางอากาศนั้น กลับปรากฅฏหลุมดำที่มีขนาดเท่าถ้วยข้าวอย่างฉับพลัน

ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นค่อนข้างประหลาด ราวกับว่าน้ำหมึก 1 หยด ที่หยดลงในกระดาษอย่างไม่ได้ตั้งใจ

แต่หลุมดำนั้นได้แพร่กระจายออกไปรอบบริเวณอย่างฉับพลัน ราวกับว่ามันมีพลังในการดูดซึมทุกสิ่งทุกอย่าง เมื่อแสงประกายสีดำผ่านไป ดวงตาของจือโบมืดในลง เขามองไม่เห็นอะไรสักอย่าง

ภายใต้ความมืด พู่วพู่วพู่ว !! เสียงแห่งกระโจมตีได้ดังขึ้น ราวกับว่ามีใครบางคนถูกแทงด้วยกระบี่

จิตใจของจือโบสั่นเทา เพราะเสียงที่นางได้ยินมาจากตำแหน่งทิศทางของหยางไค่ ยังมิทันที่นางจะกรีดร้องด้วยเสียงแห่งความตกใจ เสียงที่อึมครึมจากลำคอของหวู่เฉิงหยี่ได้ดังขึ้น

ผืนฟ้าผืนปฐพีได้กลับมาสงบเหมือนเช่นเคย

หลังจากนั้นไม่นาน จือโบจึงรู้สึกว่ามีแสงสว่างที่ปรากฏขึ้น ทุกสิ่งทุกอย่างตรงหน้าได้ปรากฏขึ้นอีกครั้ง

เมื่อจ้องมองออกไป ผืนฟ้าและผืนปฐพีสว่างใส ตะวันได้ลับขอบฟ้า ท้องฟ้าเต็มไปด้วยแสงสีแดง ทำให้ผืนปฐพีถูกย้อมเป็นสีแดงราวกับโลหิต

ทรวงอกของนางปรากฏเสียงที่เต้นของหัวใจที่รุนแรง จือโบจ้องมองไปที่หยางไค่ ซึ่งพบว่าเขายังอยู่ที่เดิม เสื้อผ้าในร่างกายถูกทำลายจนมันฉีกขาดเป็นชิ้นๆ เผยให้เห็นความกำยำของร่างกาย

ร่างกายของเขาไม่ถือว่ากำยำ แต่เมื่อจ้องมองออกไปมันกลับเต็มไปด้วยพละกำลังที่มากมายที่พร้อมจะระเบิดออกมาทุกเวลา ด้านหน้าและด้านหลังของเขา ปรากฏรอยแดงที่เพิ่มขึ้น ระยะเวลาเพียง 1 ลมหายใจ โลหิตสีแดงสดได้พุ่งทะลักออกมาจากรอยแดงเหล่านั้น

มันเป็นบาดแผลจากการถูกแทงด้วยกลิ่นอายแห่งกระบี่

แพ้แล้ว ? จือโบอ้าปากค้างด้วยความตกใจ ดวงตาประกายด้วยความไม่เชื่อ บุรุษหนุ่มที่ยิ่งใหญ่ดั่งอสูรกายที่พลิกฟ้า พ่ายแพ้แล้ว ?

นางจ้องมองไปที่หวู่เฉิงหยี่อีกครั้ง เขายืนนิ่งอยู่ในตำแหน่งเดิมของตนเองเช่นเดิม ราวกับว่าเขาไม่เคยเคลื่อนไหวร่างกายวของเขา ร่างกายของเขาเหยียดตรง ราวกับท่อนไม้ที่แข็งทื่อ ดวงตาประกายด้วยความไม่เชื่องและการไม่ถูกกำราบ

กระบี่ของเขายังอยู่ตรงหน้าของเขา เมื่อสายลมอ่อนพัดผ่าน มันได้พัดเสื่อของเขาอย่างแผ่วเบา

รอยแดงแห่งหนึ่งได้ปรากฏบนทรวงอกองเขา และเริ่มแผ่ขยายไปเรื่อยๆ

ปากของเขากระตุกไปมา มันยากเย็นที่เขาจะกล่าวบางอย่างออกมา แต่ไม่ว่าไม่อย่างไร เขาก็กล่าวออกมามันได้ โดยมันได้แข็งทื่อยู่บนใบหน้าของเขา

ดวงตาที่ประกายด้วยความไม่เชื่องและความไม่ถูกกำราบได้พลันหายไป มันได้ว่างเปล่าราวกับหลุมลึกที่ไร้ซึ่งสิ่งใด

ไร้โอกาสในการมีชีิวิต !

จือโบตะโกนออกมาด้วยความตื่นตกใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยความซับซ้อน

มันเป็นจุดจบที่พวกเขาทั้งสองถึงแก่ความตาย ?

ฮึอึ ... ทันใดนั้น เสียงไอที่แหบแห้งดังมาจากทิศทางของหยางไค่ จือหันหน้าจ้องมอง ซึ่งพบว่าที่กำกระบี่มารโลหิต ร่างกายโอนเอนไปมา

หญิงงาม ... หยางไค่หันหน้าจ้องมองนางด้วยความยากลำบาก มุมปากยังเต็มไปด้วยรอยยิ้ม : เจ้าเข้ามรพยุงข้าได้ไหม ?

เจ้าเด็กบ้ายังไม่ตาย! จือโบขนฟันไว้แน่น ดวงตากรอกไปมา นางครุ่นคิดสักครู่ แล้วจึงค่อยๆเดินเข้าไป

ระยะห่าง 100 จ้าง จือโบใช้เวลาเดินเข้าไปเกือบ 20 ลมหายใจ

นางจ้องมองหยางไค่ด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน หัวใจสั่นไหวอย่างยิ่ง

หากฆ่าในสถานที่แห่งนี้ ..

หลังจากวันนี้คงไม่ต้องกังวลถึงตราประทับแห่งความเป็นนายที่อยู่ในร่างกายของตนเอง

แต่เมื่อครุ่นคิดถึงการดำรงอยู่ในสถานที่แห่งนั้น บุรุษตรงหน้าที่ออกหน้าแทนนาง ช่วยเหลือนางจากศิษย์พี่ทั้งสองและยังช่วยชีวิตนางในขณะที่ถูกล้อมด้วยสัตว์อสูร ทำให้จือโบไม่สามารถลงมือได้ นอกจากนั้น ในครั้งนี้หากไม่เป็นเพราะเขา ตนเองคงหนีไม่พ้นจากรงเล็บที่โหดเหี้ยมของหวู่เฉิงหยี่

เมื่อคิดคำนวน เขาได้ช่วยชีวิตตนเองถึง 2 ครั้ง

อ๊า ปวดศีรษะ .

เก็บสิ่งของชิ้นนั้นให้แก่ข้า ! หยางไค่สูดลมหายใจ

ความคิดของจือโบถูกตัดขาด นางก้มหน้าลงมอง พบว่าพื้นดินมีถุงผ้าเล็ก นางก้มลงเก็บมันและยืนให้แก่หยางไค่และกล่าวด้วยสีหน้าที่ประหลาดใจ : มันคืออะไร ?

ไมีมีอะไร เป็นเพียงสมบัติวิเศษเท่านั้น หยางไค่หัวเราะอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเปิดถุงผ้าของตนเองและเก็บมันลงไป จากนั้นจึงดึงจือโบอย่างไม่เกรงใจ โดยได้วางแขนข้างหนึ่งไว้บนไหล่ของนาง น้ำหนักกว่าครึ่งของเขาได้ทิ้งลงไปที่ร่างกายของนาง

ไปยังตำแหน่งของหวู่เฉิงหยี่ ! หยางไค่กล่าวออกคำสั่ง

จือโบชำเลืองมองหยางไค่ แต่นางก็ทำตายความต้องการต้องการของหยางไค่ในการเดินไปยังทิศทางตำแหน่งของหวู่เฉิงหยี่

เมื่อมาถึงด้านหน้าของหวู่เฉิงหยี่ หยางไค่ยื่นมือเข้าไปสัมผัสกับทรวงอกของเขา ในที่สุดเขาก็พบขวดยาขวดหนึ่ง ในขวดยาบรรจุหยดวารีกว่าครึ่ง

ฮ่าฮ่า !! หยางไค่หัวเราะอย่างมีความสุข การคาดเดาของตนเองไม่ผิด ร่างกายของหวู่เฉิงหยี่มีหยดวารีเปลวเพลิง และยังมีจำนวนที่มากกว่าจี่เจียนซินสักอีก

มันคืออะไรอีก ? จือโบจ้องมองหยางไค่ แม้จะทราบดีว่ามัีนต้องเป็นของล้ำค่า แต่นางไม่ยอมที่จะลดศักดิ์ศรีเพื่ออ้อนวอน

ข้าจะกล่าวบอกแก้เจ้าในภายหลัง หยางไค่หัวเราะ หาสถานที่ปลอดภัย ข้าขอฟื้นฟูอาการบาดเจ็บเสียก่อน !

ในป่าลึก มีหลุมลึกที่เกิดจากการทรุดตัวของผืนดิน หยางไค่นั่งขัดสมาธิอยู่ในนั้น

การต่อสู้ในครั้งนี้กับหวู่เฉิงหยี่ เขาได้รรับบาดเจ็บเพียงน้อยนิด แต่ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล มันไม่ได้เกิดจากการโจมตีด้วยกลิ่นอายแห่งกระบี่ของหวู่เฉิงหยี่

แต่มันเป็นเจตนาแห่งการโจมตีของกระบี่ !