DMWS ตอนที่ 37 ฐานลับ [ฟรี]
ครื่นนน
ปั้งงง
"มันอยู่นี่...!"
"ระวัง!"
ปั้งง ปั้งง ปั้งง
นิวยอร์ก,เงาร่าง 2 เงาเเถวย่านโรงงานในเเมนฮัตตัน ได้พุ่งผ่านฝ่าดงกระสุนปืนอย่างต่อเนื่อง พร้อมกับ เสียงโห่ร้องที่น่าสงสารตามระยะทาง ,ทั้งเสียงปืนเเละเสียงร้องเหล่านี้ยังคงดังขึ้นอย่างไม่หยุดพัก
ฟุ่บบบ
ฟู่ววว
ไม่นานพื้นที่โรงงานเเถวนี้ก็เงียบสงบลงเงาร่างสองเงาได้เดินออกมาจากสถานที่หน้าประตูอย่างรวดเร็วพร้อมกับกลมกลืนหายไปกับความมืดยามราตรี
ฟุ่บบ
สถานที่ห่างไกลจากพื้นที่ปฏิบัติการเงาร่างสองเงานั้นได้ปรากฏขึ้นภายใต้เเสงไฟสลัวบนถนน ทั้งสองเงาร่างนั้นสวมใส่เสื้อคลุมบิดบังตัวเองเเบบพิเศษ พวกเขาก็คือ,มิราจไนท์! เเละ เเดร์เดวิล!
ทั้ง 2 คนนี้เเท้จริงเเล้วคือ เเจ็คสัน เเละ เเมตต์ พวกเขาได้ร่วมมือกัน สืบเสาะหาพวกฐานคนของ เเก๊ง เจสเตอร์ เเละ ร่วมกันทำลาย พวกเขาจัดการคนไปมากกว่า 30 คน สัปดาห์นี้ ทั้ง 2 คนร่วมมือกันโจมตีพวกองค์กรอาชญากรรมหลายอย่าง ใน ถนน เฮลคิทเช่น ทั้งยังมีพวกอิทธิพลเเก๊งมาเฟีย อย่าง คิงพิน
"เเมตต์,คืนนี้ฉันจัดการได้มากกว่าคุณถึง 10 คน!"บนพื้นที่เเสงสลัวตรงถนน เเจ็คสัน กล่าวอย่างผ่อนคลาย ในครั้งนี้ เขาได้ทำผลงานดีกว่า เเมตต์
"ดูเหมือนพัฒนาการของนายจะทำให้ฉันประหลาดใจมากจริงจริง ฉันรู้สึกได้ถึงความเเข็งเเกร่งที่กำลังก่อตัวขึ้นภายในตัวของนาย"ได้ยินคำพูดของเเจ็คสัน เเมตต์ กล่าวตอบโดยไม่ใส่ใจ
"หืม?งั้นหรอกหรอ ฉันเองก็คิดว่าคุณเองก็เเข็งเเกร่งขึ้นมากเหมือนกัน"เเจ็คสันกล่าวตอบด้วยรอยยิ้ม
เเจ็คสันได้ฝึกฝน «วิถีมังกรทะยาน» จนถึงขั้นสมบูรณ์ ร่างกายของเขาดูเหมือนจะหยุดพัฒนาเเล้ว เขาจำเป็นจะต้องใช้เทคนิคการฝึกฝนระดับสูงมากขึ้น เเต่เขาก็คิดในใจว่า เทคนิค'วิถีมังกรทะยาน' นั้นสามารถส่งต่อให้กับ เเมตต์ได้หรือไม่เพราะด้วยพรสวรรค์การฝึกฝนของเเมตต์ย่อมเรียนรู้ได้อย่างไม่มีปัญหา
"อาจารย์ของนายเป็นใครงั้นหรอ? ฉันคิดว่าเขาจะต้องเเข็งเเกร่งอย่างไม่ต้องสงสัย"ด้วยวัยที่ยังเยาว์ของเเจ็๕สันทำให้ เเมตต์ รู้สึกสงสัยถึงพัฒนาการความเเข็งเเกร่งของ เเจ็คสัน ที่เติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว
"เฮ้,เรื่องนี้เป็นความลับ!"เเจ็คสันไม่ได้มีอาจารย์ฝึกสอนใดใด เขามีเพียงระบบที่เป็นคนคอยเเนะนำ
"เอ่อใช่,เเมตต์ ฉันได้ครุ่นคิดถึงปัญหาบางอย่างเมื่อเร็ว ๆ นี้"ทันใดนั้น เเจ็คสัน ก็กล่าวพูดขึ้น
"หืม?อะไรงั้นหรอ?"ได้ยิน เเจ็คสัน กล่าวพูดขึ้น เเมตต์ กล่าวถามต่อทันที
"ฉันคิดว่าเราควรสร้างฐานกองกำลังส่วนตัวของพวกเรา,ที่ไม่ใช่บ้านหรือครอบครัว เเน่นอนว่าการร่วมมือกันเเต่ละครั้งของเรานั้นได้เคลื่อนไหวอย่างยากลำบาก ทั้งศัตรูที่เราจัดการเองก็ยังคงเพิ่มกองกำลังเเละเเข็งเเกร่งขึ้นเรื่้อย ๆ เราเองก็จะต้องเตรียมพร้อมจัดเตรียมอุปกรณ์ของเรา ฮีโร่ เองก็ควรจะมีฐานลับที่คอยสนับสนุนด้านความพร้อมเเต่เรายังไม่มีของที่ว่านี่เลย"เเจ็คสัน กล่าวพูดขึ้นอย่างจริงจัง
"ฉันเกือบลืมไปว่านายยังคงเป็นวัยรุ่นที่ยังอยู่อาศัยกับพ่อเเม่อยู่!"ได้ยิน เเจ็คสัน พูดเช่นนั้น เเมตต์ หัวเราะออกมาทันที
ความเเข็งเเกร่งของ เเจ็คสัน ทำให้ เเมตต์ รู้สึกได้ถึงความน่ากลัวจากเขาก็จริง เเต่ ความน่ากลัวเหล่านี้ ก็ยังมีต้นตอมาจาก เด็กวัยรุ่นที่อยู่ชั้นมัธยมศึกษา เพียงเท่านั้น เขาเกือบลืมข้อเท็จจริงนี้ไป มันต่างจากเเมตต์ ที่อยู่อาศัยที่ห้องใต้ดินที่เป็นที่พักของตัวเอง
"เช่นนั้น"
"ฉันเองก็ต้องการย้ายออกไปเพื่ออาศัยอยู่คนเดียวเเต่อย่างน้อยก็ต้องรอให้ฉันมีงานที่มั่นคงเสียก่อน!"เเจ็คสัน ยิ้มอย่างเขินอาย การอาศัยอยู่กับพ่อเเม่นั้นทำให้สถานะฮีโร่ของเขาค่อนข้างลำบาก การออกจากบ้านในตอนช่วงเย็นเองก็ยังมีเวลาจำกัด
"นายพูดถูก! เราควรมีฐานลับเพื่อเตรียมความพร้อมมันจะช่วยให้เราจัดเตรียมเเผนการลงมือครั้งต่อไปได้ง่ายขึ้น!"ได้ยินคำตอบเช่นนั้นของเเจ็คสัน เเมตต์ กล่าวสนับสนุนข้อเสนอของ เเจ็คสันทันที
"คุณพอจะมีสถานที่ที่เหมาะสมเเนะนำบ้างไหม?ฉันเองก็ไม่ค่อยรู้เกี่ยวกับสถานการณ์ของพวกสถานที่ในนิวยอร์กมากนัก"ได้ยินเเมตต์กล่าวสนับสนุน เเจ็คสัน กล่าวถามอีกครั้ง
"เเน่นอนว่าย่อมมีสถานที่ที่เหมาะสม ทั้งยังเป็นความลับไม่ถูกเปิดเผยง่าย พื้นที่เองก็มีขนาดค่อนข้างใหญ่มันสามารถใช้เป็นฐานลับของเราได้"เเมตต์กล่าวตอบ เขารู้สถานที่ที่เหมาะสมในนิวยอร์กที่เหมาะจะทำเป็นฐานลับ
"ฮ่า,เช่นนั้นก็ดีเท่านี้เราก็มีฐานลับเป็นของตัวเอง เเล้วสถานที่ที่ว่านั้นเป็นแบบไหนละ?"เเจ็คสันกล่าวถามอย่างตื่นเต้น
"อืม,สถานที่ที่ว่านั้น เป็นสถานที่ที่ฉันคุ้นเคย มันเป็นเรื่องเมื่อตอนที่ฉันยังไม่ประสบอุบัติเหตุฉันเองก็ไม่ได้มีเวลาไปยังสถานที่เเห่งนั้นเลยมันเป็นเหมืองเหล็กที่ถูกทิ้งร้าง"
ตึก ตึก ตึก
ฟุ่บบ!
หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมงบนถนนที่ค่อนข้างชำรุด เเมตต์ ได้หยุดรถลงที่ข้างถนน สถานที่เเถวนี้ค่อนข้างไร้ผู้คนสัญจร
ด้านข้างถนนเป็นพื้นที่ยาวกว่า 100 เมตรทั้งยังมีวัชพืชที่ขึ้นสูงเห็นได้ชัดว่าไม่มีใครผ่านมานานหลายปี ได้เห็นภาพเบื้องหน้าเช่นนี้ ทำให้ เสียงของเเจ็คสัน กล่าวอย่างตื่นเต้น
"ฮ่าฮ่า,เพียงเเค่ที่อยู่ของฐานลับก็ค่อนข้างลึกลับเเล้ว"หลังจากนั้นพวกเขาก็เดินเข้าไปในพื้นที่เเห่งนั้นมันเป็นรูปากทางเข้าที่ค่อนข้างโทรม
สถานที่ที่เเมตต์พาเเจ็คสันมานั้น ,เเจ็คสันค่อนข้างถูกใจ เพราะสถานที่นี้เป็นสถานที่หลบภัยการโจมตีทางอากาศจากสมัยก่อนมันค่อนข้างทรุดโทรมเเต่ก็มีทางเชื่อมไปยังพื้นที่อีกหลายทางเห็นได้ชัดว่ามันถูกทิ้งร้างในนิวยอร์กได้หลายปีเเล้ว ที่นี่ตั้งอยู่ริมเเม่น้ำตรงถนน มีตำเเหน่งที่ค่อนข้างไม่สะดุดตาเหมาะสำหรับใช้เป็นฐานลับที่สมบูรณ์แบบ
"เป็นไง?"เเมตต์กล่าวถามเเจ็คสัน
"อืม,ตัดสินใจเเล้วฉันเลือกที่นี่เเหละ ไม่มีสถานที่ไหนจะมีความสมบูรณ์พร้อมไปมากกว่านี้เเล้ว?"หลังจากสังเกตุการณ์พื้นที่ใต้ดิน เเจ็คสัน กล่าวพูดขึ้นอย่างจริงจัง
"ใช่เเล้วไม่มีสถานที่ไหนเหมาะไปกว่าที่นี่จริงจริง"เเมตต์กล่าวตอบ
"เอาเป็นว่า..เราเลือกที่นี่เป็นฐานลับของพวกเรา เพียงเเต่มันต้องใช้เวลาการจัดระเบียบ ค่อย ๆ เป็นค่อยไป จนสามารถสร้างที่นี่เป็นฐานทัพหลักได้สำเร็จ"เเจ็คสัน กล่าวอย่างพึงพอใจ เขาต้องการใช้ที่นี่เป็นฐานลับอเนกประสงค์ที่คอยสนับสนุนเขา
"ตัดสินใจได้ดี,เพียงเเต่หากจะเริ่มวันนี้ก็เกรงว่าคงไม่ทัน พรุ่งนี้ นายไม่ไปโรงเรียนงั้นหรอ?"ได้ยินเเจ็คสันกล่าวอย่างกระตือรือร้น เเมตต์ กล่าวถามเตือนเขา
"จริงสิ,งั้นไว้ค่อยครั้งหน้าเเล้วกัน ฉันเองก็จะต้องเตรียมพร้อมนำของบางอย่างมาช่วยสนับสนุนที่นี่เพื่อให้มันกลายเป็นฐานทัพหลักที่สำคัญในอนาคต"เเจ็คสัน กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างดีใจ
"อืม,ฉันเห็นด้วย"
วันรุ่งขึ้น,โรงเรียน มัธยมอิมพีเรียล
"เฮ้,เเจ็คสัน หน้าตาของนายทำไมดูมีความสุข เจอเรื่องอะไรดีดีมางั้นหรอ?"ปีเตอร์ที่เข้าชั้นเรียนมาเห็นใบหน้าอมยิ้มที่ไม่ขาดสายของ เเจ็คสัน เขาอดที่จะกล่าวถามไม่ได้
"จริงสิ,นายไม่ได้ดูข่าวเมื่อไม่นานมานี้งั้นหรอ?ฉันได้ถูกถ่ายติดบนโทรทัศน์ด้วยนายเห็นไหม"เห็นปีกล่าวถามเช่นนี้ เเจ็คสันกล่าวตอบทันที
"หึ่ม,ดูนายสิอวดใหญ่เลยนะ! ผู้สื่อข่าวหนุ่มที่ได้สัมภาษณ์เลขาส่วนตัวของ โทนี่ สตาร์ก ไม่คาดคิดเลยว่านายจะโชคดีขนาดนี้!"มองเห็นท่าทีที่พอใจของ เเจ็คสัน ปีเตอร์ กล่าวอย่างอิจฉา
"สงสัยฉันคงจะโชคดีจริงจริงนั้นเเหละ"เเจ็คสันยิ้มออกมาเเม้ว่านี่จะไม่ใช่เจตนาที่เเท้จริงของเขาก็ตาม
ในขณะที่ เเจ็คสัน,ปีเตอร์ กับกำลังพูดคุยกัน เเฮร์รี่ ที่ไม่มาโรงเรียนหลายวันก็ปรากฏตัวขึ้น
"เฮ้,เเฮร์รี่ ฉันไม่เห็นนายมาโรงเรียนเมื่อเรียนช่วงนี้ เกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ?"เมื่อเห็นเเฮร์รี่เข้าห้องเรียนมา ปีเตอร์ กล่าวถามออกไป เเน่นอนว่าช่วงนี้ ปีเตอร์ เองก็ได้ไปที่ ออสคอร์ป บ่อย ๆ เขาไปเรียนรู้กับ ศาสตราจารย์ด้านชีววิทยา เมื่อเร็วๆนี้ เลยไม่ค่อยได้เจอ เเฮร์รี่ สำหรับ เเจ็คสัน เอง เขาก็มัวเเต่ยุ่งกับภารกิจเควสหลัก
"เฮ้,เเฮร์รี่ ในที่สุดนายก็มาเรียน"เเจ็คสัน กล่าวทักทาย เเฮร์รี่ เขารู้ว่า เเฮร์รี่ ค่อนข้างยุ่งเรื่องงานในบริษัท ออสคอร์ป คอร์ปอเรชั่น
เพราะในฐานะนายน้อยของออสคอร์ป เขามีหน้าที่ที่จะต้องสานต่อธุรกิจดังนั้นเขาจึงค่อนข้างยุ่งอย่างมาก
"อืม,พอดีช่วงนี้ฉันติดธุระบางอย่างที่บริษัทนิดหน่อย ไม่มีอะไรมาก"เเฮร์รี่ กล่าวตอบ ช่วงนี้ เเรงกดดันที่บริษัทของเขาค่อนข้างใหญ่มาก มันจะดีกว่าหากไม่ทำให้เพื่อน ๆ ของเขาเป็นห่วง
ปีเตอร์นั้นไม่ได้ใคร่สงสัยอะไร ด้วยอุดมคติของเขา เขาย่อมไม่อาจประมาณได้ว่าการเเข่งขันทางธุรกิจของบริษัทยักษ์ใหญ่นั้น รุนเเรงขนาดไหน
"ถ้ามีอะไรที่พวกเราช่วยได้ก็บอกนะ เเม้ว่าพวกเราจะไม่สามารถช่วยนายได้ เเต่ก็ยังสามารถให้คำปรึกษาที่อาจจะพอเป็นประโยชน์ได้บ้าง"เเจ็คสันกล่าวตอบ เเน่นอนว่า หากเป็นเรื่องที่เขาช่วยได้เขาก็จะช่วย
"ฉันรู้,ขอบคุณนะ จริงสิ เมื่อไม่กี่วันก่อน ฉันเห็นนายที่ทางเข้าโรงเเรม ริสเบิร์ก ด้วยนิ"เเฮร์รี่ กล่าวถาม เเจ็คสันอย่างรวดเร็ว
"อ๋อใช่,ฉันไปทำหน้าที่เป็นผู้สื่อข่าวหนะฉันเองก็อยากเข้าไปทักทายนายเเต่คนก็ค่อนข้างเยอะมาก"
"อ่า,เเต่ฉันเองก็ได้ยินบทสัมภาษณ์ที่น่าสนใจของนายด้วยนะ ฉันไม่คิดเลยว่านายจะกล้าใช้บทพูดนั่นเป็นหัวข้อสัมภาษณ์"เเฮร์รี่ที่ได้ยินบทสัมภาษณ์ที่ เเจ็คสัน ถาม กับ มิส เป็ปเปอร์ วันนั้นเขาอดที่จะยิ้มไม่ได้
"เฮ้,บทสัมภาษณ์อะไรงั้นหรอ?"
หลังจากนั้นทั้งสามคนก็พูดคุยกันระหว่างรอเวลาเข้าเรียน จนไม่นานทอมก็มาถึงโรงเรียนเเละเข้าร่วมบทสนทนาในที่สุด การพูดคุยของพวกเขาได้สร้างเสียงหัวเราะเเละสนุกสนานอย่างมาก เเจ็คสันเชื่อว่า ไม่มีอะไรที่น่าจดจำไปกว่ามิตรภาพของเขากับเพื่อนทั้ง 3 คนอีกเเล้ว