ตอนที่แล้วตอนที่ 308 เริ่มต้นการทดสอบ (FREE)
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 310 หัวใจแห่งเต๋า (FREE)

ตอนที่ 309 คำถามที่ไม่คาดคิด (FREE)


องค์จักรพรรดิมองไปยังผู้เข้าสอบด้วยความสนใจ

เขาเป็นองค์จักรพรรดิที่อายุน้อย  ถ้าเขาไม่ได้นั่งอยู่บนบัลลังก์ ตอนนี้เขาก็คงนั่งสอบอยู่เช่นกัน

"ปกครองอาณาจักร รักษาความสงบในรัฐบรรณาการ นี่คือเป้าหมายขององค์จักรพรรดิ ต่อให้จะแข็งแกร่งแค่ไหน แต่เขาก็ต้องการคนจำนวนมากที่จะทำให้เป้าหมายของข้าสำเร็จ  ข้าเสาะหาอัจฉิรยะจากทั่วทุกมุมอาณาจักร  และเนื่องจากยังขาดแคลนอยู่มาก ข้าจึงจัดการทดสอบระดับสภาเพื่อเสาหาผู้มีความสามรถ!"

องค์จักรพรรดิหยุดพูดด้วยความเจ็บปวด ความรู้สึกที่อาณาจักรนั้นขาดแคลนผู้มีความสามารถ

ฟาง เจิ้งจือ ตกตะลึง เป็นนักแสดงที่ดีช่างเป็นนักแสดงที่ยอดเยี่ยมอะไรเช่นนี้!

ชีวิตนั้นราวกับการแสดง

ผู้ได้รางวัลออสการ์ในโลกก่อนของเขายังต้องยอมแพ้การแสดงอันไร้ที่ติขององค์จักรพรรดิ

ในฐานะองค์จักรพรรดินั้นต้องสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับผู้เข้าสอบ

ผู้เข้าสอบระดับสภาล้วนผ่านการทดสอบแห่งเต๋ามาแล้วหลายครั้ง

ต่อให้ครั้งนี้จะเป็นการทดสอบสุดท้ายที่ต้องผ่านเรื่องต่างๆมากมาย องค์จักรพรรดิก็พร้อมที่จะฟัง

หลังจากนั้น...

มันเป็นกำแพง คนที่อยู่ด้านในนั้นลนลานและเกรงว่าจะไม่มีโอกาสที่สองหากทำพลาด

องค์จักรพรรดิต้องการทำลายกำแพงนี้  เขาต้องการให้ผู้เขาสอบทำข้อสอบอย่างใจเย็น

หลังจากองค์จักรพรรดิพูดเสร็จ ท่าทีของเหล่าผู้เข้าสอบมีท่าทีเปลี่ยนไป  ความลนลานของพวกเขาเปลี่ยนเป็นความตื่นเต้น

สภาขาดผู้มีความสามารถ?

ดี! พวกเราล้วนเป็นอัจฉริยะ

ผู้เข้าสอบทุกคนถูมือด้วยความตืนเต้น

องค์จักรพรรดิ พยักหน้าและเดินต่อ "ข้าคงพูดมากเกินไปแล้ว  พวกเจ้าร่ำเรียนอย่างขยันขันแข็งมาหลายปี  ทุกคนล้วนเป็นคนที่ฉลาด นี่คือเวลที่พวกเจ้าจะแสดงมันออกมา!"

ฟาง เจิ้งจือ เข้าใจในสิ่งที่องค์จักรพรรดิทำ

นี่เป็นการให้กำลังใจและชื่นชม

อย่างแรกเขาบอกว่าขาดผู้มีความสามารถและชื่นชมว่าพวกผู้เข้าสอบนั้นฉลาด  รวมถึงบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาที่ต้องแสดงมันออกมา

ผู้เข้าสอบทุกคนเริ่มหงุดหงิด  มันเหมือนกับพวกเขาได้รับยากระตุ้น  ถ้าไม่ใช่ว่าองค์จักรพรรดินั่งอยู่ละก็พวกเขาคงตะโกนออกมาแล้ว

"พวกข้าไม่มีทางยอมแพ้!"

ฟาง เจิ้งจือ ไม่ชอบพวกเขา  องค์จักรพรรดิมีเรื่องอื่นให้ต้องกังวลมากมาย  เขาไม่คิดจะใช้คำพูดกับคนพวกนี้มั่วๆ

คำพูดของเขานั้นช่วยจุดไฟให้คนพวกนี้  พวกเขากระตือรือร้นอย่างง่ายดาย

องค์จักรพรรดิช่างทรงพลังและมีความสามารถด้านการแสดงอันสูงส่ง

ฟาง เจิ้งจือ รู้ว่าการแสดงขององค์จักรพรรดิจะสิ้นสุดลงแล้ว ข้อสอบกำลังถูกเปิดเผย

องค์จักรพรรดิมองท่าทีของผู้เข้าสอบ เขาพยักหน้าด้วยความพอใจและหันไปมองทิศใต้

"กล่าวกันว่าทิศเหนือพวกเรามีพวกคนเถื่อน  ทางใต้มีดินแดนภูเขาทางตะวันตกเป็นทะเลอันกว้างใหญ่  ถึงกระนั้นสิ่งที่ข้ากังวลมากสุดคือเผ่าปีศาจ  มันทำให้ข้ากินไม่ได้นอนไม่หลับ  พูดกันว่าชัยชนะที่สูงส่งที่สุดไมใช่ที่สนามรบ บรรดาผู้ทีมีกลยุทธ์อันชาญฉลาดไม่จำเป็นต้องรบ บรรดานักรบผู้ยิ่งใหญ่มักจะเรียนรู้จากความผิดพลาด"

"ในฐานะจักรพรรดิ การกินอยู่ของประชาชนเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด  ข้าต้องมั่นใจว่าเขาจะมีชีวิตที่สงบสุขและมั่งมี"

"ผู้บัญชาการที่ดีจะชนะโดยไม่ต้องยกดาบ ทางเลือกที่ดีต่อไปคือการเจรจา  หลังจากนั้นก็ตามมาด้วยการสู้รบในที่แจ้ง กลยุทธ์ที่เลวร้ายที่สุดคือการล้อมเมือง ข้าหวังว่าพวกเจ้าจะสามารถให้กลยุทธ์ที่สามารถปราบปรามความขัดแย้งในเขตชานเมืองและเป็นประโยชน์ต่ออาณาจักรได้มากที่สุด!"

น้ำตาไหลออกมาจากตาขององค์จักรพรรดิ

มันทำให้ผู้คนที่มองรู้สึกเจ็บปวด

อย่างไรก็ตามผู้เข้าสอบทุกคนล้วนตกตะลึง

เช่นเดียวกันผู้เข้าสอบทุกคนอยากจะร้องไห้ออกมา อย่างไรก็ตามเหตุผลนั้นแตกต่างจากองค์จักรพรรดิ  พวกเขาอยากจะร้องไห้!

2 ปี!

พวกเขาได้ใช้เวลาทุ่มเทศึกษาประวัติศาสตร์และภูมิศาสตร์ของอาณาจักร  พวกเขาให้ความสำคัญกับการพัฒนาเมืองและเรื่องน้ำ

ผู้เข้าสอบบางคนลงไปพื้นที่จริงเพื่อเข้าใจความเจ็บปวดของเหล่าชาวบ้าน

พวกเขาทำทุกอย่างเพื่อวันนี้

ที่สำคัญพวกเขาได้ศึกษาเกี่ยวกับโครงสร้างพื้นฐาน พวกเขาได้เรียนรู้วิชาที่เปลี่ยนให้แม่น้ำกลายเป็นทะเลสาบ ...

แต่ตอนนี้?

นี่เป็นคำถามเกี่ยวกับยุทธศาสตร์ทางทหารอย่างชัดเจน  นอกจากนี้องค์จักรพรรดิยังแสดงความชัดเจนออกมาว่าไม่ต้องการการต่อสู้

ที่สำคัญกว่าเขาต้องการนโยบายที่จะบรรเทาปัญหาในชนบทและเป็นประโยชน์ต่ออาณาจักร!

ไม่ใช่เรื่องการส่งน้ำทะเลมาที่แม่น้ำ? วิธีการสร้างอ่างเก็บน้ำ? ท่านไม่เห็นความแห้งแล้งในช่วงสองปีที่ผ่านมาหรือ? ทำไมท่านถึงถามเรื่องวิธีป้องกันชายแดน?  คำตอบที่พวกเราเตรียมมาทั้งหมด?!

ผู้เข้าสอบทุกคนต่างน้ำตาไหลออกมา

2 ปีที่เตรียมมาหายไปในทันทีหลังจากฟังองค์จักรพรรดิพูดเสร็จ สิ่งที่พวกเขาเตรียมมาแทบไม่มีประโยชน์

ไม่มีพวกเขาสักคนที่มีอารมณ์ทำข้อสอบ ...

ท่านแม่ข้าอยากกลับบ้านแล้ว!

หัวใจของเหล่าผู้เข้าสอบล้วนแตกสลาย พวกเขาอ้อนวอนให้องค์จักรพรรดิทดสอบพวกเขาเกี่ยวกับเรื่องน้ำ

องค์จักรพรรดิมองไปที่ผู้เข้าสอบด้วยความตกใจ  หรือเพราะคำพูดก่อนหน้านี้ของเขาจะซาบซึ้งมาก

ทำไมพวกเขาถึงน้ำตาแตกเช่นนี้?

มันเป็นผลลัพธ์ที่เขาไม่ได้คาดหวังไว้

เขาแปลกใจที่มีหลายคนไฟในตัวลุกโชนด้วยคำพูดของเขา

องค์จักรพรรดิมีความสุขที่ผลลัพธ์เป็นแบบนี้ เขาเริ่มสร้างฉากสุดท้าย

"ทุกคนคำถามในวันนีต้องใช้ความคิดและความรู้เป็นอย่างมาก ระมัดระวังในการเขียนลงไปให้ดี!" องค์จักรพรรดิพูดต่อ

ฟาง เจิ้งจือ รู้ว่าองค์จักรพรรดิเป็นคนตั้งกฎ

เขาต้องการให้ผู้เข้าสอบวิเคราะห์คำถามอย่างรอบคอบ  ต้องการให้พวกเขายกตัวอย่างจากประวัติศาสตร์  สิ่งที่เขียนในกระดาษต้องอ้างอิงจากความเป็นจริง

องค์จักรพรรดิได้บอกความต้องการของเขาแล้ว นั่นหมายความว่าไม่มีคำถามที่2หรือ3อีก

ผู้เข้าสอบทุกคนต่างหมดเรี่ยวแรง

พวกเขาหวังให้องค์จักรพรรดิออกข้อสอบอีกข้อ!

ตอนนี้สิ่งที่พวกเขามีมันช่าง....

ไม่มีประโยชน์แม้แต่น้อย!

องค์จักรพรรดิไมได้แสดงท่าทีว่ามีคำถามอื่นอีก เขานั่งลงบนบัลลังก็และไม่พูดอะไรอีก เขาหยิบถ้วยชาขึ้นมา ขณะที่ผู้เข้าสอบเริ่มขีดเขียน

   ...

นี่คือปลายฤดูใบไม้ร่วงและมีใบเมเปิ้ลร่วงโรยทั่วทะเลสาบ

เศษเรือที่พังลอยอยู่กลางทะเลสาบ มีรอยดาบอยู่บนนั้น  แต่ละรอบนั้นลึกอย่างเห็นได้ชัด  ถ้าไม่ใช่ว่าปัญหาเรื่องการสร้างเรือ น่าจะเป็นบางอย่างที่แข็งแกร่งได้แบ่งเรือลำนี้ออกเป็นสองส่วน

บนเรือมีหญิงสองคนสวมชุดสีเขียว

ทันใดนั้นอีกสองร่างปรากฎที่มุมทะเลสาบ

คนหนึ่งสวมชุดสีดำลมพักหมวกคลุมออกทำให้เห็นใบหน้าอันขาวซีด

ถ้า ฟาง เจิ้งจือ เห็นต้องจำได้แน่นอน

"นายหญิงอยู่ไหนกัน?" ดวงตาของ ไป่ ซิง มองไปที่เรือ

"หัวหน้าดินแดน นายหญิงปลอดภัยดี ตอนนี้นางพักอยู่ที่เมือง  นายหญิงได้สั่งว่าให้ท่านไปที่ดินแดนภูเขาทางใต้ทันที!"

"มันเกี่ยวกันยังไง พาข้าไปหานายหญิง!"

"ข้าเกรงว่าคงไม่ได้!"

"เจ้าอยากตายงั้นรึ?"

"ถ้าท่านจะทำเช่นนั้นก็ทำเลย แต่มันจะทำให้ทุกอย่างแย่ลง"

"นาย ... นายหญิงบาดเจ็บ?"

"ข้าบอกแล้วว่านางปลอดภัยดี ข้าขอให้ท่านกลับไปที่ดินแดนภูเขาทางใต้ นายหญิงบอกว่าจะไปพบท่านที่นั่น"

"นายหญิงจะไปที่ดินแดนภูเขาทางใต้?"

"ใช่"

"ข้าเข้าใจแล้ว แล้วตอนนี้ หนานกง เฮา อยู่ที่ไหน?"

"เมืองเหยียน!"

"เมืองเหยียน?"

"ถูกตัอง  เขาเข้าร่วมการทดสอบระดับสภา มีคนบอกมาว่าการทดสอบต่อสู้จะจัดขึ้นที่ดินแดนภูเขาทางใต้เจ้าสามารถรอเจอเขาได้ที่นั่น"

"อย่างงั้นรึ? ดี! ดีมาก!  ข้าจะจัดการเขาเอง!" ไป่ ซิง จากไปโดยไม่ลังเล

   ...

ภายในพระราชวัง

หลังจากดื่มน้ำชาแล้ว องค์จักรพรรดิก็มอง หนานกง เฮา เงียบๆ

"หนานกง เฮา ของขวัญที่เจ้าให้ข้าค่อนข้างสำคัญ... " นัยน์ตาขององค์แฝงในบางอย่าง

เขามองไปที่ใบเมเปิ้ลที่ขอบเสื้อของ หนานกง เฮา  ท่าทีของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา  เพียงแค่ถอนหายใจเบาๆ

ผู้เข้าสอบคนอื่นไม่ได้สังเกตุท่าทีกับองค์จักรพรรดิ พวกเขาสนใจแต่กระดาษคำตอบของตัวเอง

องค์จักรพรรดิได้พูดเกี่ยวกับการปกครอง ความมั่นคงของรัฐบรรณาการ

มันต่างจากที่พวกเขาคาดคิดมาก

มีปัญหาแล้ว

พวกเขาไม่ได้เตรียมเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้มา พวกเขาจะทำอะไรได้ตอนนี้?

ผู้เข้าสอบรู้กลยุทธ์ทางทหารบ้าง  แต่อย่างไรก็ตามในกระดาษคำตอบต้องมีความชัดเจนและละเอียด

สิ่งที่สำคัญไม่ใช่การเรียบเรียงคำพูดอย่างสวยงาม

ต่คือมุมมองและคุณค่าของสิ่งที่เขียนลงไป

องค์จักรพรรดิต้องการรักษาเสถียรภาพของรัฐบรรณาการ  มีหลายวิธีในการทำเช่นนั้น  เขาสามารถแต่งงานกับเจ้าหญิงและควบคุมอาณาจักรนี้ได้ทันที เขาจะมอบของขวัญและเหรียญตราแสดงความเป็นมิตรภาพ ยกที่ดินหรือตำแหน่งให้ หรือสุดท้าย...ประกาศสงคราม ...

แต่ตอนนี้...

อาณาจักรกำลังมีสงคราม?

เห็นได้ชัดว่าไม่

ไม่มีสงครามจริงๆ ไม่มีหลักฐานแม้แต่น้อย หากไม่มีตัวอย่างมันก็ยากที่จะเขียน

นโยบายเกี่ยวกับคนเถื่อนทางเหนือก็มีแค่เรื่องการแข่งขันและดินแดนต่างๆ ภูเขาทางใต้เองก็เช่นกันและยังมีพวกปีศาจอีก

จักรพรรดิได้คาดหวังให้พวกเขาเขียนบทความออกมายังไงกัน?

ผู้เข้าสอบต่างขุ่นเคืองใจ มือแต่ละคนสั่นเทาไม่ยอมอยู่นิ่ง หลายคนไม่สามารถเขียนออกมาได้แม้แต่น้อย

อย่างไรก็ตาม ก็มีส่วนน้อยที่มีการเตรียมมา

วู่ เฟิง เป็น 1 ในนั้น ท่าทีของเขามีแต่ความมั่นใจ

สิ่งต่างๆล้วนมีคำใบ้ อย่างไรก็ตามต้องมีการสังเกตุถึงร่องรอยพวกนั้นถึงจะรู้ได้ วู่ เฟิง คิดเสมอว่าตัวเองเป็นคนช่างสังเกตุ

คนส่วนมากมักจะไม่ได้สังเกตุอะไร องค์จักรพรรดิมองไปทางใต้ก่อนจะบอกคำถาม

แต่ วู่ เฟิง สังเกตถึงมัน

ยิ่งไปกว่านั้น ...

วู่ เฟิง ได้ตรวจสอบว่าการทดสอบต่อสู้ที่จัดขึ้นที่ภูเขาทางใต้

เพื่อจะจัดการทดสอบระดับสภาขึ้นที่นั้น ...

"ข้าคิดว่ามีปัญหาที่ภูเขาทางใต้" แววตาของ วู่ เฟิง เป็นประกาย

ภูเขาทางใต้ได้รับการปกป้องจากอาณาจักรอยู่เสมอ

มันคือการป้องกันปีศาจ  ดังนั้นปีศาจไม่สามารถโจมตีเข้ามาอย่างรุนแรงได้

นโยบายคือต้องการวิธีที่จะรักษาดินแดนภูเขาทางใต้ไว้กับอาณาจักรให้ได้!

แววตาของ วู่ เฟิง เยความตื่นเต้นเมื่อหยิบปากกา เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเริ่มเขียน

เขาตั้งหน้าตั้งตาเขียนมัน ...

ตอนนั้นเองเสียงก็ดังขึ้น

" อย่ายอมแพ้ แค่ลงมือทำ!"

วู่ เฟิง ตัวลอยขึ้นมาทันที มือเขาสั่นและหมึกจากปากกาหยดลงบนกระดาษเล็กน้อย ...

เพจหลัก : Double gate TH

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด