Chapter 110 - วิชามังกรทะลวงสูญ(เปิดขายรอบพิเศษ)
Chapter 110 - วิชามังกรทะลวงสูญ
ความลับสุดยอดของดื่มโลหิต?!
ทันใดนั้นเอง...
มันเหมือนกับว่าลั่วเทียนคว้าฟางช่วยชีวิตท่ามกลางมหาสมุทร เขารู้สึกตื่นเต้นอย่างมากและพูด “ดื่มโลหิต ชีวิตของน้องชายคนนี้อยู่ในมือของท่านแล้ว.”
“ดี!”
“ทำตามทุกสิ่งที่ข้าพูด!” ดื่มโลหิตตะเบ็งเสียง.
ลั่วเทียนตอบทันที “ได้!”
ดื่มโลหิตหยุดชั่วคราวก่อนที่จะพูดว่า “ทักษะดาบนี้เรียกว่า มังกรทะลวงสูญ มันมีอำนาจทะลวงสวรรค์ทั้งเก้าและตัดหัวมังกรที่มีอายุกว่านับล้านล้านปีที่ความหยิ่งอย่างมากได้ง่ายๆ”
“ทักษะดาบได้เกิดขึ้นมาเพื่อที่จะตัวเองรอดพ้นจากยากลำบากทั้งหมด มันสามารถต่อต้านได้แม้แต่สวรรค์ ก่อนที่เจ้าจะตายและมีหัวใจที่เด็ดเดี่ยวที่อาจจะสามารถทำลายล้างได้ทุกสิ่ง ด้วยลมหายใจเฮือกสุดท้ายของเจ้า.”
“ยิ่งหัวใจของเจ้ามุ่งมั่นมากเท่าไรทักษะนี้ก็มีพลังมากขึ้นเท่านั้น พลังที่แข็งแกร่งมากมายนี้ได้ถูกถ่ายทอดลงไปที่ใบดาบทำให้เกิดทักษะนี้ขึ้นมา.”
“ร่างกายของเจ้าใกล้ที่จะพังทลายแล้วทำให้ทักษะดาบนี้แข็งแกร่งมากยิ่งขึ้นในสภาวะเช่นนี้.”
“แต่…”
“เมื่อเจ้าใช้วิชา มังกรทะลวงสูญ ความเจ็บปวดของเจ้าจะหายไปชั่วคราว แต่ในขณะเดียวกันเมื่อเจ้าสามารถฆ่าฝ่ายตรงข้ามได้ ความเจ็บปวดที่รุนแรงของเจ้าจะกลับมาอีกครั้ง ในหลายๆครั้งความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นมันมากยิ่งกว่าความตายและอาจฆ่าเจ้าได้ทุกเมื่อ ในระหว่างที่เจ้าใช้เจ้าต้องคิดให้รอบคอบ!”
ดื่มโลหิตพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมาก!
เพราะว่าเขาไม่ต้องการโกหกลั่วเทียน.
วิชามังกรทะลวงสูญมีพลังอย่างมาก แต่มันก็อันตรายอย่างยิ่ง ถ้าไม่ถึงจุดที่จะชีวิตใกล้ตกตาย เราก็ไม่ควรจะใช้มันเป็นอย่างยิ่ง!
ความเจ็บปวดที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตาย?
ลั่วเทียนไม่ลังเลและพูดว่า “ดื่มโลหิต เจ้าคิดว่าเรามีทางเลือกไหม?”
เรื่องจริง!
ชีวิตของลั่วเทียนไม่มีทางเลือก.
การโจมตีของเฉินเทียนเหยากำลังใกล้เข้ามา แม้ว่าเขาจะต้านทานในครั้งนี้ได้ แต่ครั้งต่อไปหล่ะ? เขาจะใช้อะไรต่อต้านมัน?
เมื่อเขาตาย ทุกคนในตระกูลก็ตาย นอกจากนี้ยังมีประชาชนทั่วไปนับหมื่นคนของเมืองภูเขาหยก มีเจ้าอ้วนเล่ยและยังชุนชุนที่เขาได้สัญญาว่าจะพาเธอไปหาแม่ของเธอ...
เหตุผลเหล่านี้ทำให้ลั่วเทียนไม่อาจมีทางเลือกใดๆ.
เมื่อเผชิญหน้ากับเบฮีมอธขนาดใหญ่ที่เรียกว่านิกายเมฆครามเขาก็ไม่มีทางหนีรอดไปได้.
เนื่องจากมันเป็นกรณีนี้...
งั้นเขาก็สามารถใช้ชีวิตของเขาเพื่อต่อสู้และฆ่าฟันเพียงเท่านั้น เขาจะขุดหลุมเพื่อหาทางออกเหล่านั้นด้วยตัวเอง!
ถ้าเป็นเจ้า แล้วก็เจ้า ถ้าไม่ใช้เจ้า งั้นเจ้าก็คงไม่เคยที่จะถูกบังคับให้ทำมัน!(ประโยคนี้คุยกับผู้อ่านนะ)
แม่ง!
หัวใจของลั่วเทียนเต็มไปด้วยลมหายใจแห่งการสังหารเฮือกสุดท้ายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แม้กระทั่งดื่มโลหิตก็มีความสุขลับๆกับเรื่องนี้.
ด้วยลมหายใจที่หนักหน่วงราวกับพื้นดินก็ถูกสูบเข้าไป วิชามังกรทะลวงสูญจึงสำแดงพลังของมันได้มากขึ้น!
ทันทีหลังจาก...
ดื่มโลหิตก็เริ่มร่ายอะไรบางอย่างในใจของลั่วเทียน
มันไม่ช้าและไม่เร็ว.
ลั่วเทียนใช้มือจับดาบไว้แน่นขณะที่บังคับให้จิตใจสงบ ร่างกายของเขาห้อยไปด้านหน้าและหัวของเขาก็ตกลงการหายใจของเขาขาดห้วง ความผันผวนจากร่างกายของเขาหายไปราวกับว่าเขาตายและยังไม่ทรุดลงไป.
“เขาทำอะไร?”
“ท่าทางนั่นมันแปลกๆ? มันดูเหมือนว่าเขาตายแล้ว.”
“ข้าคิดจริงๆว่าเด็กคนนี้ป้องกันการโจมตีครั้งนี้ได้จริงๆ.”
“แม้ว่าเขาจะแข็งแกร่ง แต่ก็ไม่มีทางใดที่เขาจะต่อกรกับอาวุโสเฉินได้.”
หัวใจของทุกคนในตระกูลลั่วเต็มไปด้วยความเงียบราวกับความเงียบแห่งความตายที่อยู่ลึกลงไปในหุบเหว.
หลี่ซูเอ๋อร์ยังอยู่ในระหว่างการวิ่งออกไปราวกับชีวิตของเธอขึ้นอยู่กับมัน และกรีดร้องในใจ “ไม่ ไม่ ไม่! พี่ใหญ่ลั่วเทียน วิ่งเร็วๆเข้า! วิ่ง…!”
น่าเสียดาย...
ไม่มีใครให้ความสนใจกับเธอในตอนนี้และเธอก็ไม่สามารถป้องกันไม่ให้สิ่งต่างๆดำเนินต่อไปได้.
การโจมตีของเฉินเทียนเหยาก็ใกล้เข้ามาถึง!
หลิงหานซวงยังคงยืนอยู่ที่เดิมโดยไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ ดวงตาของเธอยังคงสงบและมีความเย็นชาเหมือนกันว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในดวงตาเหล่านั้นไม่เกี่ยวข้องกับเธอ.
ใจกลางลาน...
การโจมตีที่รุนแรงของเฉินเทียนเหยาทำให้ลมระเบิดขึ้นอย่างรุนแรง มีลมกรรโชกไปรอบๆบริเวณ จนกระทั่งมีภาพมังกรปรากฏขึ้นมาในลมเหล่านั้น.
หัวของมังกรที่มีท่าทีดุร้ายเมื่อมันปรากฏออกมาราวกับว่ามันต้องการเหยียบย่ำทุกสิ่งที่อยู่ในเส้นทางของมัน.
เฉินเทียนเหยาสังเกตเห็นหัวของลั่วเทียนห้อยลงมาเหมือนกับว่าเขาหลับและดาบขนาดใหญ่ในมือของเขาก็เงียบสงบ แม้กระทั่งกลิ่นคาวเลือดที่แผ่ออกมาในตอนแรกก็หายไปราวกับว่ามันเป็นเศษเหล็กขนาดใหญ่ในคราวนี้.
มันกำลังดูถูกข้าอีกครั้ง?!
เปลวเพลิงในอดีตในใจของเฉินเทียนเหยาได้ถูกจุดขึ้นอีกครั้ง ขณะที่เขากัดฟันและคำรามออกมา “บิดาอยากจะรู้เหลือเกินว่าเจ้าจะป้องกันได้อีกกี่ครั้ง!”
“ตายซะ!”
หมัดทั้งคู่ของเขาได้กระแทกเข้าไปยังแผลเดิมที่หน้าอกของลั่วเทียนอีกครั้ง.
ในเวลานั้น...
มังกรสายลมก็คำรามออกมาก่อนที่ร่างอันใหญ่โตของมันจะกระโจนลงมา.
ท้องฟ้ามืดและเมืองภูเขาหยกก็ถูกปกคลุมไปด้วยกลิ่นอายแห่งความตาย หมัดนี้เห็นได้ชัดว่าแข็งแกร่งกว่าก่อนหน้าอย่างมาก!
ร่างกายของลั่วเทียนยังคงไม่เคลื่อนไหว.
เสียงของดื่มโลหิตยังคงพูดอะไรบางอย่างในใจของลั่วเทียน.
“ใช้งานความสามารถหลัก!”
ลั่วเทียนคิดขึ้นมาก่อนที่เขาจะมาปรากฏอยู่ในโลกแห่งการสังหารของดื่มโลหิตด้วยตัวเอง.
“บูมม~...”
“บูมม~...”
เสียงกระหึ่มทำให้ท้องฟ้าสับสนวุ่นวาย สนามรมที่ตอนนี้กลายเป็นซากปรักหักพัง แต่ลั่วเทียนก็ไม่ได้เคลื่อนไหว ไม่มีการแสดงออกที่เปลี่ยนไปก่อนหน้านี้ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น.
อีกด้าน หัวใจของเฉินเทียนเหยาก็ตกใจอย่างมาก.
หมัดของเขาได้เข้ากระแทกลงบนอกของลั่วเทียน แต่ทำไมเขาถึงได้รู้สึกว่ามีชั้นแสงบางๆคอยป้องกันการโจมตีของเขา?
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเขาไม่อาจเข้าใจได้ว่าทำไมลั่วเทียนถึงไม่ได้รับผลกระทบอะไรเลย นี่เป็นผลที่ทำให้เขาไม่อาจยอมรับได้.
หลิวซางเฟยและเหอจางก๋ง ทั้งสองก็กลายเป็นแข็งค้าง
สมบัติระดับจิตวิญญาณ!
แน่นอนว่ามันเป็นสมบัติระดับวิญญาณ!
หัวใจของพวกเขาเริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่งด้วยความโลภ พวกเขาไม่คิดเลยว่าเมืองที่ห่างไกลอย่างนี้จะสมบัติระดับวิญญาณ! นี่เป็นสิ่งที่ไม่คาดคิด!
“5555…”
“เจ้านายต้องไม่ตาย เจ้านายยังคงมีอำนาจ!”
“เด็กคนนี้กำลังทำอะไร?”
“นี่มันไม่น่าเชื่อ.”
“ข้ากำลังเป็นสักขีพยายามงั้นหรอ? ปราณเชียวชาญขั้น 6 ได้รับการโจมตีสองครั้งจากปราณสุดยอดเชียวชาญ ขั้นสูงสุด? ข้าอยากจะหัวเราะนัก!”
มีการถกเถียงกันเกิดขึ้น.
เฉินเทียนเหยามีหน้าตาที่หน้าเกลียดบนใบหน้าของเขา หลังจากที่โจมตีด้วยพลังทั้งหมดของเขา พลังปราณของเขาแทบจะหายไปครึ่งนึงเลยทีเดียว แต่อย่างไรก็ตาม เขาไม่อาจฆ่าลั่วเทียนได้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาไม่อาจยอมรับได้.
ดวงตาของเขาเริ่มเปลี่ยนไปขณะที่เขาเริ่มผลักดันพลังปราณออกจากตัวเขา คราวนี้เฉินเทียนเหยาวิ่งเข้ามาเบื้องหน้าอีกครั้ง เขาไม่ได้มุ่งเป้าไปที่หน้าอกของลั่วเทียนอีกต่อไป แต่เขามุ่งหน้าไปที่ประตูชีวิตของฃั่งเทียน! (บริเวณตันเทียน)
ลั่วเทียนเพิ่งจะผ่านพ้นอันตรายมาหมาดๆแต่ก็ยังต้องพบเจออีกครั้ง.
หัวใจของหลี่ซูเอ๋อร์แทบไม่อาจจัดการกับมันได้อีกต่อไป หยาดน้ำตาของเธอร่วงลงมาราวกับหยดฝนขณะที่เธอกลอกตามมองบนเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา แต่ก็ไม่มีอะไรที่เธอสามารถทำได้และความรู้สึกนั้นทำให้เธอหายใจติดขัด.
“บูมมม~...”
เฉินเทียนเหยาโจมตีออกไปอีกครั้ง...
ความเร็วของมัน รวดเร็วเป็นอย่างมาก!
ร่างกายของลั่วเทียนยังคงนิ่งและหัวใจของผู้คนก็เริ่มรู้สึกว่าขึ้นมาเต้นบนคอของพวกเขา.
ทันใดนั้น...
คิ้วของลั่วเทียนก็ขมวดเล็กน้อยขณะที่ดาบดื่มโลหิตที่อยู่ในมือเขาเริ่มเปล่งประกายออกมา ใบดาบเริ่มเปล่งเสียงที่ดูเหมือนจะทะลวงไปทั้งสวรรค์ชั้นเก้า...
ฟางเล่ยเริ่มยิ้ม “เจ้านายเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว!”
ก่อนที่เจ้าอ้วนกำลังพูดอะไรอีก ดวงตาของลั่วเทียนก็ลืมขึ้นและมุมปากของเขาก็เริ่มยกยิ้มอย่างเย็นชา ขณะที่ใบดาบเริ่มเปล่งแสงสีแดงเลือด.
เพียงสักพักก็มีแสงกระพริบขึ้นไปบนท้องฟ้า.
ความเจ็บปวดที่อยู่ภายในเริ่มหายไปอย่างสิ้นเชิง.
เท้าขวาของเขาก้าวออกไปเล็กน้อยและมีควันสีขาวพัดออกมาจากร่างดัง "ฟึบ~" ลั่วเทียนยกดาบขึ้นไปบนฟ้าและแสงสีแดงก็เริ่มกระจายออกไปเต็มท้องฟ้า.
ท้องฟ้าสีฟ้าถูกย้อมจนกลายเป็นสีแดง!
ผืนดินเริ่มแตกระแหง!
ในขณะนี้ลั่วเทียนรู้สึกราวกับว่าเขาเป็นพระเจ้าที่ครอบครองทุกอย่าง พระเจ้าแห่งการสังหารที่ขึ้นมาจากนรกที่ลึกสุดหยั่ง เขาสามารถฉีกกระชากสวรรค์และมังกรที่อันเป็นตำนานเหล่านั้นที่อยู่บนสวรรค์ได้เป็นชิ้นๆกว่า 18,000 ชิ้น!
“วิชามังกรทะลวงสูญ กระบวนท่าแรก!”
“ขจัดสวรรค์!”
“ผ่าเขาซะ…”
