Chapter 109 - มาเริ่มเล่นกันเถอะ(เปิดขายรอบพิเศษ)
Chapter 109 - มาเริ่มเล่นกันเถอะ
ตรงกลางสนาม...
เฉินเทียนเหยาก็รู้สึกตกใจกับเรื่องนี้ แต่ก็มันเพียงเล็กน้อย จากนั้นเขาก็เยาะเย้ย “แม้ว่าเจ้าจะมีอาวุธระดับ พระเจ้าอยู่ในมือเจ้า แต่เจ้าก็ยังไม่อาจหลบหนีความตายออกไปได้!”
ไม่ว่าสมบัติมนต์ขลังจะมีอำนาจแค่ไหน แต่มันก็ยากที่จะแสดงพลังออกมาได้เต็มที่สำหรับคนที่มีการบ่มเพาะที่อ่อนด้อยเป็นผู้ถือ.
ดื่มโลหิตเป็นดาบที่กดขี่มากที่สุดในโลก.
พลังของมันแข็งแกร่งอย่างมาก แต่การบ่มเพาะปราณเชี่ยวชาญ ขั้น 6 ของลั่วเทียน ทำให้มันยากที่จะแสดงพลังออกมาอย่างแท้จริง.
นี่เป็นสิ่งที่แม้แต่ดื่มโลหิตก็รู้เช่นกัน
ความแข็งแกร่งของเขาถูกจำกัดด้วยการบ่มเพาะที่ต่ำของลั่วเทียน หากการบ่มเพาะของลั่วเทียนเพิ่มขึ้นความแข็งแกร่งของเขาก็จะเพิ่มขึ้น!
ลั่วเทียนยิ้มและพูดอย่างสงบว่า “โอ้? จริงรึ? แล้วเจ้าจะรออะไร มาที่นี่และมากัดข้า!”
เฉินเทียนเหยาก็เปลี่ยนแปลงทันที กลิ่นอายของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างกระทันหัน เมื่อพลังปราณแผ่พุ่งออกมาจากตัวเขาราวกับน้ำพุไกเซอร์ขณะที่เขากำหมัดแน่น.
“ตูมมม~!”
พื้นที่รอบๆตัวเขาทำให้อากาศระเบิดออกมา.
ทันใดนั้น...
เฉินเทียนเหยากำลังเร่งพลังปราณในร่างกายของเขาให้พุ่งขึ้นไปถึงขีดสุด การโจมตีครั้งต่อไปของเขาจะไม่ให้ลั่วเทียนได้ยืนขึ้นมาอีกครั้ง.
เขาต้องตาย!
“ตายซะ!”
เมื่อเสียงของเขาจางลง เฉินเทียนเหยาก็ยิ่งเปล่งพลังปราณออกมาเป็นเส้นตรง ในสายตาของคนภายนอก กำปั้นทั้งคู่ของเขาราวกับสิ่งที่รวมพลังปราณทั้งหมดไว้ด้วยกัน.
การเผาผลาญพลังปราณ?
“นี่คือการโจมตีที่เป็นเอกลักษณ์ที่มีเฉพาะปราณเชียวชาญเท่านั้นที่มี!”
“ทำไมอาวุโสเฉินต้องสร้างภูเขาจากเนินเขาด้วย เขาต้องการใช้การโจมตีเหล่านั้นกับเศษขยะอย่าง ปราณเชียวชาญ ขั้น 6?”
“เขาอาจจะไม่ต้องการเสียหน้าอีกต่อไปและต้องการฆ่าลั่วเทียนอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็จะเริ่มต้นการสังหารหมู่ของคนทั้งเมืองได้.”
“ลองดูว่าไอ้เด็กดื้อด้านคนนี้จะเป็นอย่างไรต่อไป เขาจบสิ้นแล้ว.”
สาวกนิกายกำลังยิ้มแย้มและเยาะเย้ยอย่างภูมิใจ.
การโจมตีของเฉินเทียนเหยา สามารถทำให้ใครก็ตามที่โดนมันระเหยไปจนไม่เหลืออะไร ดังนั้นลั่วเทียนต้องตาย!
ลั่วเทียนได้รีดเร้นพลังแฝงของเขาและมองไปยังเบื้องหน้า จากนั้นเขาก็กล่าวเบาๆ “ข้าหวังว่าจะเป็นอย่างที่เจ้าพูด.”
ในเวลานั้น...
ลั่วเทียนคำรามในใจ “Level 2 Berserk!”
“ฮู่มมม~!”
พลังสี่เท่าระเบิดออกมาและความแข็งแกร่งของเขาก็พลุ่งพล่าน ลั่วเทียนควบรวมพลังทั้งหมดเพื่อป้องกันจิตสำนึกและทะเลปราณ ในเวลาเดียวกันเขาก็ได้ใช้พลังส่วนหนึ่งเพื่อเปิดใช้งานความสามารถของเกราะเลือดปีศาจ.
ตั้งแต่เริ่มต้น ลั่วเทียนไม่ได้ตั้งใจที่จะสู้.
ความแตกต่างของพวกเขาทั้งสองคือความต่างกันอย่างฟ้ากับเหว ไม่ใช่ว่าเขาจะชนะแม้ว่าเขาจะต้องต่อสู้กับสุดชีวิต.
ลั่วเทียนวางแผนป้องกันเต็มกำลัง!
ตราบเท่าที่เขาป้องกันการโจมตีของเฉินเทียนเหยาได้ก็ถือว่าเป็นชัยชนะของเขา.
แน่นอน...
การเปิดใช้งานความสามารถหลักของเกราะเลือดปีศาจไม่อาจป้องกันการโจมตีได้โดยปกติ แต่ลั่วเทียนก็ไม่ได้วางใจหญิงสาวคนนั้นอย่างเต็มที่.
ถ้าเขามีทางเลือก เขาก็จะไม่เลือกที่จะเชื่อใจเธอ.
จากนั้น...
ลั่วเทียนเตรียมพร้อมที่จะเปิดใช้ความสามารถหลักของเกราะเลือดปีศาจและไม่อยากใช้งานมันจริงๆ นี่เป็นใบรับประกันครั้งสุดท้ายของเขาและเขาจะไม่ใช้งานมันจริงๆเว้นแต่ว่าเขาไม่มีทางเลือก.
ยิ่งไปกว่านั้น...
เมื่อความสามารถหลักของเกราะเลือดปีศาจถูกเปิดใช้งาน คุณสมบัติในการป้องกันของมันจะกลับไปเริ่มต้นใหม่และกลายเป็นสมบัติมนต์ขลัง ระดับ 5.
ไม่มีทางที่ ระดับ ดังกล่าวจะป้องกันการโจมตีเพียงครั้งเดียวของปราณสุดยอดเชี่ยวชาญ!
“ทำไมเด็กนั่นไม่เคลื่อนไหว?”
“เขาวางแผนที่จะลอบโจมตีอีกรึ?”
“เขาประเมิณค่าตัวเองสูงไป เขารู้หรือไม่ว่าเขากำลังเผชิญหน้ากับใคร? อาวุโสของเราเป็นผู้เชี่ยวชาญที่อยู่ในจุดสุดยอดของปราณสุดยอดเชี่ยวชาญ แต่เด็กคนนี้กำลังคิดว่าเผชิญหน้ากับหวังหยวนไคว่อีก?”
“ข้าคิดว่าเขายอมแพ้และรอรับความตายของเขา”
สาวกนิกายกำลังคุยเรื่องนี้.
หัวใจของสมาชิกตระกูลลั่วรู้สึกราวขาดเลือดเมื่อพวกเขามองไปที่ลั่วเทียนโดยไม่กระพริบตา พวกเขาแทบจะลืมหายใจขณะนี้.
ในมุมมืด...
มีรอยยิ้มของสาวสวยที่อยู่ในชุดคลุมดำ.
ข้างๆเธอคือหลี่ซูเอ๋อร์ด้วยท่าทีที่ร้อนใจอยู่เต็มใบหน้าของเธอ จากนั้นเธอก็พูดกับตัวเอง “พี่สาวซวง พี่สาวซวง เร็วๆเข้า รีบเคลื่อนไหว ข้าสัญญาที่ให้ไว้กับท่านและจะทำตามสัญญา.”
หลิงหานซวงไม่ได้เคลื่อนไหวและตอบเบาๆ “ข้อตกลงกับเจ้าคือลั่วเทียนต้องห้ามเคลื่อนไหวและทนการโจมตีนั้นหนึ่งครั้ง.”
หลีซูเอ๋อร์มีหน้าตาอมทุกข์.
มีแสงแว่บผ่านเข้ามาในประกายตาของชุนชุน ขณะที่เธอหัวเราคิกคัก จากนั้นเธอก็ดึงชายผ้าของหลี่ซูเอ๋อร์และพูดว่า“ไม่ต้องกังวลพี่ซูเอ๋อร์ แน่นอนว่าพี่ใหญ่สามารถป้องกันการโจมตีคราวนี้ได้.”
หลี่ซูเอ๋อร์ก้มมองลงไปที่ชุนชุน“เอ่อ พี่ใหญ่จะไม่เป็นไร”
กลางลาน...
การโจมตีของเฉินเทียนเหยาเกิดระรอกคลื่นราวกับสึนามิและพลังปราณของเขาก็กรรโชกราวกับพายุที่เกรี๊ยวกราด.
สายตาของลั่วเทียนจ้องไปอย่างจริงจังขณะที่ยืนนิ่ง จากนั้นเขาก็หัวเราะขึ้นไปบนอากาศและตะโกร “เข้ามาหาข้า!”
มันเป็นเหมือนกับตอนที่เขารับมือกับหวังหยวนไคว่.
เขามองเฉินเทียนเหยาต่ำไป?
ราวกับว่าเฉินเทียนเหยาได้รับการดูถูกที่ร้ายแรงที่สุดในชีวิตเขาคำรามออกมา “ไอ้สุนัขสารเลว บอดาคนนี้จะขยี้วิญญาณของเจ้า!”
เมื่อเสียงหยุดลง...
เฉินเทียนเหยาก็โจมตีออกมา.
หัวใจของลั่วเทียนสงบลงในขณะนี้ราวกับไม่ได้ยินเสียงอะไรอีก ตอนนี้กำปั้นของเฉินเทียนเหยาถูกปล่อยออกมา เขายังไม่ได้ใช้ความสามารถหลักของเกราะเลือดปีศาจ.
เหตุผลไม่มีอย่างไรอื่น เนื่องจากเขาไม่ได้ไว้ใจหลิงฮานซวง!
นอกจากนี้...
ลั่วเทียนรู้ว่าเขาสามารถต้านทานกำปั้นนี้ได้.
“ตูม~...”
“ตูม~...”
เสียงดังคล้ายกับฟ้าถล่ม ก้อนกรอดและเศษดินกระจายไปทั่วทุกที่ ขณะที่พลังกระจายออกไปด้านนอก สมาชิกตระกูลลั่วจำนวนมากหวาดผวาจากคลื่นเหล่านั้น.
หน้าอกของลั่วเทียนราวกับจะขาดเป็นสองส่วน อวัยวะภายในของเขากรีดร้องอย่างไม่หยุดยั้ง ขณะที่เสื้อผ้าของเขากระจัดกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย บาดแผลนับไม่ถ้วนปราฏกอยู่บนหน้าอกของเขา ไม่นานเลือดก็กระเซ็นออกจากบาดแผลเหล่านั้น.
ในขณะเดียวกัน...
เกราะเลือดปีศาจของลั่วเทียนก็จางหายไปราวกับไม่อาจต้านทานได้อีกต่อไป!
ความเจ็บปวดอย่างยิ่งยวดได้แพร่กระจายบนหน้าอกของลั่วเทียนไปยังส่วนที่เหลือของร่างกาย มันเหมือนกับว่ากระดูกทุกชิ้นของเขากำลังแตกละเอียด ความเจ็บปวดรุนแรงเป็นอย่างมากและไม่อาจอธิบายเป็นคำพูดได้.
แต่...
ลั่วเทียนกัดฟันและอดทนต่อทุกสิ่ง!
หน้าของเขาซีดราวกับขี้เถ้า.
ตาของเขาแดงกล่ำไปด้วยเลือดและความเจ็บปวดทำให้ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยว.
“555…”
“555…”
ลั่วเทียนเริ่มหัวเราะด้วยท่าทางวิปลาศและพูดว่า “เจ้าหมาจิ้งจอกเฒ่า ดูเหมือนว่าการโจมตีที่เจ้าเตรียมมาอย่างดี ยังไม่อาจฆ่าข้าได้…”
หลังจากนั้น...
ลั่วเทียนมองไปที่มุมหนึ่งและพูดว่า“หลิงฮานซวง บิดารับการโจมตีโดยไม่เคลื่อนไหวแล้ว ถึงเวลาที่เจ้าจะปรากฏตัวแล้ว?”
หลิงฮานซวงไม่เคลื่อนไหว.
“แม่ง!”ลั่วเทียนสถบออกมาทันที
หลี่ซูเอ๋อร์ยังคงรบเร้าเธอ แต่เธอไม่เคลื่อนไหว.
ตอนที่การโจมตีของเฉินเทียนเหยาเข้ามา บนใลหน้าของเธอมีความสุขน้อยๆในกับภาพในสายตาของเธอ จากนั้นเธอก็ยืนยิ่งและไม่ได้สนใจการรบเร้าของหลี่ซูเอ๋อร์.
เมื่อเห็นว่าหลิงฮานซวงไม่ตอบสนอง หลี่ซูเอ๋อร์ก็ดึงหยกม่วงทองออกมาก่อนที่จะวิ่งออกไปเหมือนกับว่าชีวิตของเธอขึ้นอยู่กับมัน...
หลิงฮานซวงจงใจทำ?
มันเกิดอะไรขึ้นบนโลกใบนี้?
ลั่วเทียนไม่มีเงื่อนงำ!
ทั้งหมดที่เขารู้คือเขาถูกเล่นงาน เล่นงานอย่างราบคาบโดยผู้หญิง ถ้าเข้ารอดไปได้ เขาจะให้เธอจ่ายนับหมื่นเท่า!
เฉินเทียนเหยามีท่าทางน่าเกลียดจริงๆบนใบหน้าของเขา หมัดที่โจมตีด้วยพลังทั้งหมดแต่ลั่วเทียนยังไม่ตาย!
เขาโกรธ และ โกรธมาก!
มีท่าทีที่คาดหวังปรากฏขึ้นในดวงตาของหลิวซางเฟยและดวงตาของเหอจางก๋งขณะที่มีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าของเขา.
“บิดาได้แสดงให้เจ้าเห็นแล้วว่าสามารถป้องกันโดยไม่เคลื่อนไหว!”
ร่างกายของเฉินเทียนเหยาสั่นอย่างบ้าคลั่ง.
ใบหน้าของลั่วเทียนก็หมองราวกับคนตาย ขณะที่ความคิดแล่นเต็มหัวของเขา.
ดื่มโลหิตรู้ว่าลั่วเทียนถูกเล่นงานเข้าแล้วและความเงียบในใจของเขาก็ทำให้เขากังวลจากนั้นก็ถามอย่างรวดเร็ว “นี่ไอ้เหลือขอ เจ้าสามารถป้องกันการโจมตีของเขาได้อีกครั้งไหม?”
ลั่วเทียนยิ้มอย่างขมขื่น“งั้าถ้าข้าป้องกันได้หล่ะ? ครั้งที่สาม ครั้งที่สี่…”
ดื่มโลหิตตะโกนด้วยความโกรธ “เจ้าเพียงตอบว่าป้องกันได้อีกครั้งหรือไม่?!”
“ทำได้!”
“ดี ถ้างั้นฟังให้ดี ข้าจะบอกเจ้าให้ถึงความลึกลับของดื่มโลหิตนี้…”
