Chapter 105 - โกรธถึงขีดสุด(เปิดขายรอบพิเศษ)
Chapter 105 - โกรธถึงขีดสุด
เสียงคำรามนี้ทำให้ทั้งคฤหาสน์สั่นไหวอย่างรุนแรง
ภายในห้องโถงหลัก.
ลั่วเทียนเดินไปที่ทางเข้าห้องโถงพร้อมกับดวงตาที่หดเกร็งก่อนที่จะพูดว่า “บอกคำสั่งข้าออกไป: สาวกทุกคนต้องพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อหนี พวกเจ้าทุกคนต้องหาทางพยายามหนีออกไป ขณะที่ข้าออกไปถ่วงเวลาโดยที่ข้าจะถ่วงให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้.”
“หยุดพูดเรื่องไร้สาระและออกไป!”
หลังจากสั่งทุกคนแล้ว ลั่วเทียนก็คำรามออกมาว่า “ก้าวเงาวายุ!”
เหมือนกับเงาที่ถูกลมพัด เขาเร่งก้าวเดินไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้โดยไปที่หน้าทางเข้าหลัก.
“หัวหน้า!”
ฟางเล่ยตามมาโดยไม่ลังเล
ซ่งหยวนหนานก็หัวเราะเบาๆและพูดว่า“ชีวิตข้าได้ถูกตะกูลลั่วช่วยเอาไว้ ถ้าข้าหนีออกไปทั้งอย่างนี้ ข้าจะยังเป็นคนได้อย่างไร?”
ซ่งหยวนหนานเริ่มหัวเราะเสียงดัวและตะโกน“จะเกิดอะไรขึ้นถ้าข้าตาย? ไม่ใช่ว่าก่อนหน้านี้ข้าต้องตายไปแล้ว! วันนี้ตระกูลซ่งถูกทำลายคือวันที่ข้าได้ตายไปครั้งนึงแล้ว ครึ่งเดือนที่ผ่านมาที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ได้มันก็สุดพิเศษที่สุดแล้ว! วันนี้บิดากำลังจะได้สัมผัสกับการต่อสู้เป็นตายอีกครั้ง 555…”
ในเวลานั้น...
ทุกคนที่อยู่ในโถงหลักตามลั่วเทียนมาที่ทางเข้าตระกูลลั่ว.
ไม่ใช่เฉพาะเขาเท่านั้น
ที่ทางเข้าตระกูลลั่วไม่ได้มีแค่สาวกเท่านั้น แม้กระทั่งสาวกหลัก,สตรีและคนเตฒ่าคนแก่ก็มา.
นี่คือบ้านของพวกเขา ตระกูลลั่ว
แม้ว่าศัตรูจะแข็งแกร่งและกองกำลังของเขาก็มากมาย แต่พวกเขาก็ยังไม่ยอมงอเข่าของพวกเขา และพวกเขาจะไม่หนีไปโดยที่หุบหางไว้ที่หว่างขา เพราะที่แห่งนี้คือบ้านของพวกเขา.
นี่คือความแน่นแฟ้นของคำว่า ครอบครัว!
ทุกคนได้เห็นการกระทำของลั่วเทียนในเดือนที่ผ่านมา พวกเขาเชื่อถือลั่วเทียนอย่างเต็มที่และได้เห็นเขาเป็นผู้นำตระกูลอย่างแท้จริง.
ตอนนี้ตระกูลลั่วกำลังพบวิกฤติและลั่วเทียนต้องการทำทุกอย่างเพียงคนเดียว พวกเขาจะเห็นด้วยได้อย่างไร?
ลั่วเทียนเป็นเสาหลักของตระกูล ดังนั้นจึงไม่มีทางไหนที่พวกเขาจะให้ลั่วเทียนแบกรับมันคนเดียว ถ้าเขาตาย พวกเขาก็จะตายด้วยกัน!
ผู้เฒ่าทุกคน,ผู้หญิง,เด็กและแม้แต่คนพิการก็ได้จับอาวุธทุกอย่างที่จะหาได้ บางคนถือจอบ บางคนถือไม้ และบางคนก็ถือตระกล้าที่เอาไว้ใช้ตัดอึ เหมือนกับกระแสน้ำทุกสายที่มาบรรจบที่ทางเข้าหลัก.
สวรรค์สั่นไหว!
ลั่วเทียนหันไปมองทุกกลุ่มและร่างกายของเขาก็เกร็ง พร้อมกับพูดด้วยความโศกเศร้าออกมาว่า “ทำไมพวกเจ้ายังตามข้าไปหาความตายอีก?”
“ผู้นำ ตระกูลลั่วกำลังเผชิญวิกฤติ เราจะเผชิญด้วยกัน.”
“หัวหน้า คนพวกนี้ไม่ใช่สาวกนิกายเมฆครามงั้นหรอ? พวกเขามีอะไรดี? นิกายที่สถุนและถ่อย ที่ดีแต่ฆ่าคนอย่าซูซางเฟย มันไม่ใช่นิกายที่ดี.”
“งั้นเราก็ออกไปสู้กับพวกมัน!”
ลั่วเทียนเข้าใจสถานการณ์ของตระกูลลั่วได้อย่างชัดเจน มีโอกาสสูงที่พวกเขาจะตายกันทั้งตระกูล!
ที่ทางเข้าหลักตระกูลลั่วซึ่งตอนนี้เป็นซากประตูเนื่องจากถูกทำลายจากสาวกนิกายที่อยู่ด้านนอก พร้อมทั้งความรู้สึกที่หยิ่งยโสและเย็นชากันทุกคน.
เมื่อเห็นว่าทั้งตระกูลลั่วได้ออกมาราวกับน้ำทะเล สาวกนิกายได้ประหลาดใจก่อนที่จะกลายมาเป็นเยาะเย้ยพร้อมกับเหยียดหยาม.
“พี่ชาย ท่านเห็นไหมว่าพวกเขาถือไม้พาย? 5555…”
“ดูที่นั่น มีกระทั่งคนที่ไม่มีขา!”
“บัดซบ พวกเขาทั้งหมดก็เหมือนกับตะเกียบ! ที่นี่อาจจะเป็นศูนย์รวมขยะก็ได้?”
“น่าสนุกดี 555…”
มีเสียงหัวเราะเยาะและดูหมิ่นอย่างต่อเนื่อง
คนเหล่านี้มองมาที่เมืองภูเขาหยกอย่างไม่ใส่ใจ แม้ว่าเหล่าสาวกนิกายบางคนจะมาจากเมืองเล็กๆแบบนี้ แต่พวกเขาก็เปลี่ยนไปหลังจากที่เข้านิกาย.
ความคิดเหล่านี้คล้ายคนในเมืองมองไปที่พวกบ้านนอก.
ความรังเกียจของพวกเขารู้สึกได้ออกมาจากใจ!
ซูเม่ยสังเกตเห็นลั่วเทียนและพูดทันที“อาวุโสเฉิง นั่นคือลั่วเทียน คนที่ฆ่าพี่ชาย,เฉินหวู่และเฉินซ่ง.”
ตาของเฉินเทียนเหยาหรี่ลงและขบกรามแน่นจนเกิดเสียง จานนั้นเขาก็ก้าวออกไปพร้อมกับกระทืบพื้น.
“วู่มมม~...”
เกิดรอบเท้าของเขาและมีมวลพลังงานสีขาวที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า พลังงานสีขาวที่รุนแรงกระจายออกมาจนเกิดเสียง ก่อนที่ร่างของเขาจะพุ่งขึ้นไปกลางอากาศ.
ทันใดนั้น...
เสียงคำรามก็ดังก้องออกมา “ลั่วเทียนคืนชีวิตลูกชายข้ามา!”
ก่อนที่เสียงของเขาจะหายไป เฉินเทียนเหยาก็ปล่อยหมัดไปด้านหน้า
มวลอากาศถูกบีบอัดและมีแรงระเบิดลุกลามออกมา พลังที่ออกมารุนแรงอย่างมาก มันอยู่ในระดับจุดสูงสุดของปราณสุดยอดเชียวชาญ และมันน่ากลัวจนลั่วเทียนไม่อาจตอบโต้ได้เลย.
สาวกได้เข้ามาป้องกันรอบๆตัวเขาอย่างไม่รู้ตัว
“ปัง~!”
หมัดได้กระแทกไปที่หน้าอกของลั่วเทียน.
อวัยวะภายในที่อยู่ตรงหน้าอกของเขาเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสราวกับว่าโลกกำลังสิ้นสุดทั้งจิตใจและจิตใต้สำนึกจากผลกระทบ ลั่วเทียนคล้ายกับกระสุนปืนที่ลอยออกจากกระบอกปืนไปหลาย 10 เมตรก่อนที่จะชนกำแพง กำแพงเป็นรูและมีรอยแตกร้าวกระจายไปทั่ว.
เพียงอึดใจเดียว...
ส่วนของกำแพงก็ทรุดลงและร่วงลงมาก่อนที่จะกลายเป็นซากกำแพง
เจ็บ!
โครตเจ็บ เจ็บฉิบหาย!
หมัดที่กระทบลั่วเทียนนี้ มีพลังมากเกินไป!
มีความแตกต่างกันมาก จนทำให้เขารู้สึกปั่นป่วน เปลวไฟของความโกรธก็ลุดโชนออกมาทันทีขณะที่ได้ยินเสียงออกมาจากร่องฟันที่เขากัดจนแน่น ตอนนี้เขาโกรธมาก! มันเป็นช่วงเวลาที่เขาได้ยินเสียงหัวใจของเขา…
“หัวหน้า!”
“ผู้นำ!”
“พี่ใหญ่ลั่วเทียน…”
ความแข็งแกร่งของเฉินเทียนเหยาอยู่ในระดับสุดยอดกว่าปราณสุดยอดเชี่ยวชาญทั่วๆไป ไม่มีใครตอบสนองได้จนกระทั่งผนังทรุดลง พวกเขาทุกคนรู้สึกเหมือนหัวใจจะกระดอนขึ้นมาลำคอ ก่อนที่พวกเขาจะวิ่งกรูกันไปหาลั่วเทียน.
“ฮึ่ม!”
“การฆ่าแกด้วยหมัดนี้ มันยังเบาไป.” เฉินเทียนเหยามั่นใจในตัวเอง ดังนั้นเขาจึงใช้พลังเพียง 80%ของความแข็งแกร่งในหมัดนี้ นี่เพียงพอที่ฆ่าลั่วเทียที่อยู่ปราณเชียวชาญขึ้น 6 อย่างเหลือเฟือ.
หลังจากนั้นทันที...
ความโกรธของเฉินเทียนเหยาก็ยังไม่ได้ลดลง เขาตะโกน“สาวกนิกายทั้งหดมฟัง!ฆ่าทุกคนในตระกูลลั่วให้ข้า! ฆ่าพวกเขาทั้งหมดและเผาพวกเขาทั้งหมด! ข้าต้องการให้เมืองภูเขาหยกถูกฝังไปพร้อมกับลูกชายของข้า! มันต้องไม่เหลือแม้กระทั่งต้นหญ้าสักใบ ข้าจะไม่ปล่อยให้พวกมันเติบโตได้อีกครั้ง!”
กลิ่นอายสังหาร มันเป็นกลิ่นอายสังหารที่แทรงพลัง!(กลิ่นอายกับจิตไม่เหมือนกันนะ)
ความเจ็บปวดจากการสูญเสียลูกชายของเขา ทำให้เขาเป็นบ้าไปโดยสิ่นเชิง! เขาเป็นใคร?
เขาเป็นอาวุโสของนิกายเมฆคราม!
เขามีอำนาจเหนือทุกคนในเมืองภูเขาหยกเล็กๆแห่งนี้ การทำลายเมืองเล็กๆถือว่าไม่มีอะไรมากสำหรับเขาเพียงแค่โบกมือเพียงครั้งเดียว.
เขาต้องการฆ่า เขาต้องการทำให้เมืองภูเขาหยกกลายเป็นเมืองแห่งความตาย!
ในเวลาสั้น เมืองทั้งเมืองก็อยู่ในสภาวะวิกฤติ!
“หยุดก่อน!”
ทันใดนั้นก็มีเสียงดังออกมา
จากซากกำแพง ลั่วเทียนตบฝุ่นออกจากร่างกายของเขาเบาๆและค่อยๆลุกขึ้นยืน ทีละก้าวที่เขาเดินออกมาทำให้ซากกำแพงยุบตัว ใบหน้าของเขาซีดเล็กน้อย แต่เขาก็ยังมีการแสดงออกที่สงบอยู่บนใบหน้าของเขา.
“เขายังไม่ตาย?!”
“เขายังมีชีวิตอยู่อีก?!”
“เด็กคนนี้ต้านทานความแข็งแกร่งของผู้อาวุโสตรงๆได้? มันเกิดอะไรขึ้น?”
การแสดงออกของทุกคนดูผิดเพี้ยนและน่าเกลียดเหมือนพวกเขาพึ่งกินแมลงวันมา แม้ว่าพวกเขาจะภูมิใจที่เป็นสาวกนิกายเมฆคราม เขาก็ยังคงไม่อาจต้านทานหมัดของเฉินเทียนเหยาได้.
การแสดงออกของเฉินเทียนเหยากลายเป็นน่าเกลียดอย่างมาก เปลวไฟแห่งความโกรธปะทุขึ้นมาภายในตัวของเขา คล้ายกับมีคนราดน้ำมันลงไปทำให้มันโหมกระพือและระเบิดขึ้นมาจากภายในใจของเขาไปจนถึงความคิดและสติของเขาออกมาทั้งหมด “นี่เป็นเรื่องเหลวไหล!”
ลั่วเทียนเดินไปข้างหน้าและกระพริบตาที่เต็มไปด้วยจิตสังหาร เขาตะโกน“ลูกชายของเจ้าถูกข้าฆ่าตาย หลายชายของเจ้าก็ด้วย และสุนัขจากนิกายเมฆครามจำนวนหนึ่ง รวมทั้งซูซางเฟยก็ถูกข้าฆ่านั่นเป็นเพราะพวกมันรนหาที่ตาย!”
“ฆ่าคนโดยไม่รู้สึกอะไร นั่นคือเหตุผลที่พวกมันสมควรตาย!”
“ข้าหัวเราะต่อหน้าพวกเจ้านิกายเมฆคราม พวกเขาเรียกตัวเองว่าผู้ปกครองในรัศมีล้านกิโลเมตร พวกเจ้าทุกคนก็เหมือนกับหมาที่กินขี้! พวกเจ้าคิดว่าขี้มันร้อนเกินไปเลยเดินไปรอบๆ พร้อมกับมีการแสดงออกว่าทุกคนอ่อนด้อยกว่าเจ้างั้นรึ? มารดาเถอะ เจ้าพวกสารเลว พวกเจ้าไม่มีความเจ็บปวดใดๆเลยรึ! 555...นี่มันเป็นเรื่องตลกที่สุด!”
โกรธ ความโกรธเริ่มมากขึ้น มากขึ้น และเพิ่มขึ้นไปจนทะลุถึงสวรรค์.
ทุกคนจากนิกายเมฆครามก็โกรธเป็นอย่างมาก พวกเขามองไปที่ลั่วเทียนอย่างเย็นชา มีความตั้งใจฆ่าที่พวกเขาแผ่ออกมาจากกลิ่นอายของเขา.
ลั่วเทียนวางแผนจะทำอะไรงั้นรึ?
ไม่มีใครรู้ ยกเว้นคนที่ไม่ได้เด่นในมุมมืด มีแสงวิบวับในประกายตาของคนที่อยู่ในเสื้อคลุมดำพร้อมกับการแสดงออกที่เย็นชา.
