ตอนที่ 483 แมลงนักล่า
หลิน ฮวงก้าวไปในประตูมิติ พลางจับตาดูภาพฉายของกลุ่มหลิน ซินเมื่อประตูกำลังปิด เขาสังเกตเห็นว่าจอภาพที่เต็มไปด้วยหมอกตอนนี้ดับไปแล้ว!เมื่อเขาก้าวออกจากประตูมิติ เขาก็ไม่อยู่ในสถาบันนักล่ายุทธ์อีกแต่เป็นเมืองเกรดB เมืองน้ำแข็งที่อยู่ห่างจากป่าหมอก4330กิโลเมตร
มันกำลังเป็นหน้าหนาวในเมืองน้ำแข็ง หลิน ฮวงผู้ที่สวมเพียงชุดบางๆกลายเป็นจุดสนใจของผู้คน เขาไม่สนใจอะไรขณะที่ฉายแผนที่ จากนั้นก็อัญเชิญสายฟ้าหลังยืนยันตำแหน่งเขาและมุ่งตรงไปป่าหมอก
“4330กิโลเมตรทางตะวันออกเฉียงใต้!”หลิน ฮวงกระโดดขึ้นหลังสายฟ้าและเริ่มบิน จอภาพที่ดับไปของกลุ่มหลิน ซินย่อมไม่ใช่เรื่องดี และเขาก็เป็นกังวล
แม้จะด้วยลมหนาวที่พัดพามาพร้อมกับหิมะเล็กน้อย หลิน ฮวงก็ยังไม่สนใจอาการหนาวสั่นของตัวเองขณะที่ให้สายฟ้าบินให้เร็วที่สุดเท่าที่มันจะทำได้ มันเป็นตอนประมาณตี5.20 และหมอกในป่าก็เริ่มจางหายไป สายฟ้าร่อนลงที่ใจกลางป่าหมอก หลิน ฮวงไม่รู้ว่าหลิน ซินอยู่ตรงไหน รวมถึงกลุ่มนักเรียนเขา
เมื่อร่อนลง หลิน ฮวงก็เรียกสายฟ้ากลับและอัญเชิญเจ้าแดง รูปลักษณ์ของเจ้าแดงแตกต่างจากก่อนหน้า มันไม่ได้ดูเหมือนเถาวัลย์อีก แต่มันกลับลอยในอากาศราวกับควันม่วง
“ฉันอยากให้แกมองหาหลิน ซินและพวกนักเรียน และตรวจสอบด้วยว่านี่เป็นฝีมือใคร”หลิน ฮวงสั่ง
“ขอรับ”เจ้าแดงกล่าว
“แกพูดได้แล้ว?”หลิน ฮวงตกตะลึง
“ขอรับ ข้าไม่มีเส้นเสียงก่อนหน้า ดังนั้นข้าจึงไม่อาจพูดได้ ตอนนี้ข้าก็ยังคงไม่มีมัน แต่ข้าสามารถพูดได้ผ่านการสั่นของร่างกาย”เจ้าแดงอธิบาย
“ค่อยพูดเรื่องนี้ต่อเมื่อเรามีเวลา ตอนนี้ทำสิ่งที่สำคัญก่อน!”หลิน ฮวงไม่อยากจมอยู่กับเรื่องนี้ เมื่อรู้ว่ามันเร่งด่วน เจ้าแดงจึงปลดปล่อยจุดแสงสีม่วงจำนวนมหาศาลซึ่งผสานเข้ากับหมอกและกระจายไปไกล
...
หวือ....
แมลงขนาดยักษ์ยาวสามเมตรกระพือปีกมันบางครั้งบนพื้น ร่างใหญ่ของมันมี6ขาและปีกคู่หนึ่ง มีขนดำหนาบนหลังมัน หัวครึ่งหน้ามันประกอบไปด้วยดวงตาจำนวนนับไม่ถ้วน มีอย่างน้อย1แสนดวง สิ่งที่แตกต่างจากการบินปกติคือด้านหลังมันกลับกำลังปล่อยฟองสีขาวคล้ายโฟมออกมา เมื่อดูใกล้ๆ มันมีลูกแมลงสีดำในฟองที่กำลังโตขึ้นอย่างรวดเร็ว ภายในไม่กี่วินาที ลูกแมลงก็ก่อตัวโดยสมบูรณ์ พวกมันกระแทกฟองด้วยเข็มบนปากและบินออกมา
เมื่อสัมผัสกับอากาศ ลูกแมลงก็โตขึ้น ในไม่ช้า พวกมันทั้งหมดก็ยาวกว่า30เซนติเมตร มีชายสองคนในชุดคลุมสีขาวกำลังยืนอยู่ข้างแม่แมลง แม้ทั้งคู่จะมีรอยสักไม้กางเขนสีเงินบนหน้าผาก วิธีการสักก็แตกต่างกันออกไป แต่ทว่า หากหลิน ฮวงเห็นพวกมัน เขาจะสามารถบอกได้ว่าพวกเขาคือพวกนักบุญและอยู่ในระดับสูง!
“มียุงบันทึกภาพเพียง600ตัว และแกก็ปล่อยแมลงนักล่าไปเกือบ2000ตัว มันจำเป็น?”ชายที่ดูเหมือนคนวัย30มองชายหนุ่มข้างเขาอย่างไร้อารมณ์ ชายหนุ่มมีผมสีแดงและดวงตาสีเขียวซึ่งไม่เหมือนมนุษย์ เขาหันมามองและแสยะยิ้มเมื่อได้ยินคู่หูเขากล่าวเช่นนั้น
“ยังไงเราก็อยู่ที่นี่กันแล้ว ก็สนุกกันหน่อย มันไม่ใช่ทุกวันที่เราจะได้ปล่อยให้ตัวแม่ออกมาบิน ให้เธอได้สนุกกับเหยื่อหน่อย”ชายผมแดงเลียริมฝีปากหลังพูด
“อย่ามองฉันด้วยใบหน้าน่ารังเกียจนั่น ฉันกลัวว่าฉันอาจเผลอตัดหัวแกไป”ชายคนนั้นมีกลิ่นอายน่าสะพรึงกลัว
“โอ้ อย่าทำหน้าดุไปหน่อยเลยลุง....”ดวงตาของชายผมแดงหรี่แคบลง
ทันใดนั้น ชายผมแดงก็รู้สึกหายใจไม่ออกราวกับมีมือเหล็กกำลังบีบคอเขา ร่างเขากำลังลอยขึ้นเหนือพื้น
“หากพูดกับฉันแบบนั้นอีกครั้ง ฉันจะฆ่าแก!”ชายคนนั้นยังคงไร้อารมณ์ แต่ชายผมแดงสามารถบอกได้ว่าเขาไม่ได้ล้อเล่น
“ฉันขอโทษ มันจะไม่เกิดขึ้นอีกครั้ง”ชายผมแดงยกมืออย่างไร้เดียงสาขณะยิ้ม
ชายคนนั้นค่อยๆปล่อยเขาลงและเขยิบออกห่าง ดูเหมือนจะไม่อยากติดต่อกับชายหนุ่ม
“ฉันก็แค่ล้อเล่น ทำไมลุงถึงต้องโกรธขนาดนั้น?”ชายผมแดงลูบคอเขา
“อีกนานแค่ไหนกว่าจะจบ?”ชายคนนั้นถาม
“ตอนนี้ หมอกกำลังจางหายไป แม้เราจะมีสัญญาณของแมลงนักล่า แต่มันก็ยังได้รับผลกระทบ เมื่อดูจากความคืบหน้า มันอาจใช้เวลาเกือบชั่วโมง”ชายผมแดงอธิบาย
“สถาบันนักล่ายุทธ์กำลังมา เตือนพวกมันให้ระวัง”ชายคนนั้นสั่ง
“เราได้ปิดป่าไปแล้ว ไม่มีประตูมิติใดจะสามารถเข้ามาได้ เมืองเกรดCที่ใกล้สุดอยู่ห่างไปกว่า2000กิโลเมตร ลั่ว หมิงไม่อยู่แถวนี้ ดังนั้น ด้วยความเร็วของสองคณบดี พวกมันต้องใช้เวลาประมาณชั่วโมงเพื่อมาที่นี่ คนอื่นที่บินมาด้วยมอนสเตอร์จะใช้เวลากว่าสองชั่วโมง ตราบเท่าที่ฉันขัดขวางสองคณบดีไว้ เราจะสามารถจับทุกคนได้ตามเวลา และการมาของพวกมันก็จะไร้ประโยชน์”
“พวกมันคือเครื่องบูชาต่อพระองค์ เราไม่อาจทำผิดพลาดได้ จงอย่าประมาท”ชายคนนั้นเตือน
“ไม่ต้องห่วง นี่คือครั้งแรกที่ฉันร่วมมือกับลุง ฉันจะไม่ทำพลาดอย่างแน่นอน”ชายผมแดงเลิกคิ้วขึ้น
“ลุง ลุงจะพิจารณาฉันให้เป็นคู่หูตลอดไปไหม?”
“ไม่ ฉันชอบฉายเดี่ยว”ชายคนนั้นปฏิเสธทันที
“เห้อ .....”
ปล.ฟรีเน้อ ตอนสั้น