บทที่ 74 - ฉัน เทพพระเจ้า!? (7) [อ่านฟรีวันที่ 12/11/61]

บทที่ 74 - ฉัน เทพพระเจ้า!? (7)

[ติดคริติคอล!]

{ก๊าซซซซซซซซซซซซซ!}

ในขณะที่เสียงกรีดร้องของโอโรจิได้ดังออกมา การโจมตีของมันก็ได้รุนแรงยิ่งขึ้นไปเช่นเดียวกัน

มันได้สร้างทะเลเพลิงขึ้นโดยไม่ยอมหยุดซึ่งดูแล้วเหมือนกับมันจะต้องการทำให้ร่างกายของมันกลายเป็นทะเลเพลิงไปด้วย หัวทั้งเจ็ดของมันได้เล็งยิงกระสุนเวทย์เข้าใส่ยูอิลฮาน หางทั้งแปดของมันก็ได้เข้ามาล้อมเขาไว้เหมือนกับมันจะปิดกั้นทางถอยของเขา

[มันได้ใช้ร่างกายของมันมากยิ่งขึ้น] (ลิต้า)

ยูอิลฮานก็ยังเห็นด้วยกับความเห็นของลิต้า ในตอนนี้มันต่างไปจากตอนแรกที่ไม่รู้ในความต้องการของมันว่าต้องการทำลายโลกหรือว่ายูอิลฮาน แต่ว่าในตอนนี้มันได้เข้าใจในพลังของมันและเขาก็รู้สึกว่ามันเล็งเป้ามาที่เขา

"สูดดดด"

เขาได้ขยับตัวโดยไม่ลดความตรึงเครียดเลยสักนิด ถ่ายโอนน้ำหนัก ตามมาด้วยการฟื้นฟูเหนือมนุษย์ในทันทีที่ระยะเวลาของพลังเหนือมนุษย์หมดลงและดื่มบลัดดริ้งลงไปในทันทีที่เขาเมื่อยล้า

เขาได้คำนวนการโจมตีของโอโรจิจนสมองล้าและหยิบโล่ออกมาป้องกันมัน หลังจากที่โล่ทั้งหมดที่เขาได้เตรียมเอาไว้พังไปแล้ว เขาก็ได้ใช้ศพของมอนสเตอร์มาแทนมัน ยูอิลฮานได้เอาทุกๆอย่างออกมาสู้แล้ว

"ฮ่าห์"

[ติดคริติคอล!]

ชุดเกราะของยูอิลฮานได้ละลายลงไปและในเวลาเดียวกันเนื้อของเขาก็ถูกเผา น้ำพุเลือดได้ไหลออกมาจากร่างของโอโรจิ ในตอนนี้ได้มีการโจตีอย่างน้อยสองในสามของเขาที่ติดคริตอคอล และในตอนนี้มันก็มีหลายสิบรูเข้าไปแล้ว

"แต่ว่าทำไมไอเวรนี่มันไม่ตายไปล่ะ! ว๊ากกกกกก!"

{ก๊าซซซซซซซ}

โอโรจิก็บาดเจ็บหนักและเหนือบกับยูอิลฮาน แมลงวันที่ดูจะตายได้ตลอดเวลาไม่เพียงแค่ทนจนน่ารำคาญเท่านั้น แต่ว่ายังสร้างรูไว้บนร่างกายของมันจำนวนมาก เพราะแบบนี้มันจะไม่รำคาญได้ยังไงล่ะ

ในที่สุดแล้วมันก็ได้ตัดสินใจ

มันได้ยอมรับแล้วว่ามันจะต้องตายแน่หากว่ามันยังคงถือศักดิ์ศรีอยู่ และมันได้ตัดสินใจที่จะใช้พลังทั้งหมดของมันลบเขาให้หายไป

"หืออ"

ในตอนนี้ยูอิลฮานได้สังเกตุถึงการเปลื่ยนแปลงไป หาง ร่างกาย และหัวของมันได้ค่อยๆมีสีม่วงขึ้นมาและเขาก็ยังเห็นหัวทั้งเจ็ดของมันได้สั้นลงไปในขณะที่หางของมันได้ผอมและสั้นลงไป

นอกไปจากนี้หนามได้ยื่นออกมาจากหางของมันจนดูเหมือนกับมีดพิษ

"มันเปลื่ยนรูปแบบ?"

เขาได้นึกขึ้นทันทีและจับหอกด้วยมือทั้งสองข้างด้วยความโกรธที่พุ่งขึ้นมา

"แกมันเป็นพวกบอสในเกมหรือไงกันหาาาา!? ทำไมแกถึงได้มีการเปลื่ยนรูปแบบด้วยเล่า!"

[ถึงคุณจะระบายออกมายังไงมันก็ไม่มีประโยชน์หรอกน่า!] (เอิลต้า)

"ถ้านี่มันเป็นช่วงที่สอง งั้นมันก็จะมีช่วงที่สามและช่วงสุดท้ายแน่!"

{ก๊าซซซซซซ!}

โอโรจิได้ส่งเสียงคำรามตอบกลับมา คมมีดที่หางของมันได้ลอยเข้ามาหาเขาราวกับว่ามันจะเจาะหัวใจของเขาและหลังจากนั้นร่างสีม่วงของมันได้เริ่มลุกเป็นไฟ

[อิลฮาน!]

ลิต้าได้ตะโกนออกมา แต่ว่ายูอิลฮานไม่มีเวลาได้ตอบแล้ว เขาทำได้แค่คิดว่าเขาต้องเจ็บปวดแน่

เขาได้กระโดดขึ้นในทันทีที่รู้ว่าเพลิงพุ่งออกมาแต่ถึงแม้แบบนั้นเขาก็หลบมันไม่ได้อย่างสมบูรณ์

"อ๊ากกกกกกกก!"

มันเจ็บ ถึงแม้ว่าเกราะของเขาจะรับเอาไว้แต่ว่ามันก็ไม่สามารถปิดกั้นความร้อนที่เหนือธรรมดาได้อย่างสมบูรณ์ เพลิงได้ผ่านช่องว่างของเกราะเข้ามาและทำให้ร่างกายของเขาเหมือนอยู่ในนรก เนื้อ กล้ามเนื้อ เลือดและกระดูกต่างก็ถูกเผาจนเกรียม ถ้าหากว่าเขาไม่ได้มีจิตใจที่ได้รับการขัดเกลาผ่านวันเวลามานับไม่ถ้วนเขาก็คงจะคงสติไว้ไม่ได้แล้ว

เพียงแค่หลังจากที่เขากระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้าได้หลายร้อยเมตรและหลบออกมาจากระยะของโอโรจิเท่านั้น เขาถึงได้ใช้การฟื้นฟูเหนือธรรมชาติในขณะที่ดื่มบลัดดริ้งลงไปอย่างบ้าคลั่ง

{ก๊าซซซซซซซซซ}

มันก็รู้ตัวแล้วเช่นกันว่ายูอิลฮานยังไม่ตาย ยังไงก็ตามมันไม่ได้ยิงกระสุนเวทย์เข้ามา ใช่แล้ว มันอาจจะเป็นไปได้ว่ามันล้มเลิกการใช้กระสุนเวทย์เพื่อเตรียมที่จะปล่อยเพลิงมาอีกครั้งหนึ่ง

ยังไงก็ตามมันก็ได้ยิงหางทั้งแปดที่ยืดยาวขึ้นใส่ยูอิลฮานเหมือนกระสุนปืนแทน ใบมีดที่อยู่ปลายห่างออกยังส่งออร่าที่ดูเป็นพิษสีม่วงออกมาด้วย

มันได้ชดเชยการทำแบบนี้ด้วยคอของมันที่สั้นลงแต่ว่าความยืดหยุ่นของหางมันก็ได้กลายเป็นเรื่องไร้สาระมากๆ มันเร็วยิ่งกว่ายูอิลฮานที่จะร่วงลงไป หางทั้งแปดได้พุ่งมาเหมือนกับกำลังแข่งกันเอง

ฉากๆนี้ได้เกิดขึ้นเหมือนกับมังกรที่ทะยานขึ้นฟ้า แต่สำหรับบยูอิลฮษนที่จะต้องเป็นคนถูกแทงในไม่ช้านี้มันเป็นฉากที่น่าหวาดหวั่นมาก

"ฮ่า!"

{ก๊าซซซซซซซซซ}

ยูอิลฮานได้ใช้การกระโดดซ้ำอีกครั้งกลางอากาศในขณะที่ล่วงลงเพื่อที่จะไปให้ไกลจากหางของมันให้มากเท่าที่จะเป็นไปได้

หางของมันก็ดูจะไม่คิดว่าจู่ๆเขาจะเปลื่ยนทิศทางอยู่กลางอากาศและทำให้มันแทงลมไปตามระเบียบ ยังไงก็ตามมันไม่ได้นานนักก่อนที่หางของมันจะกลับมาและโจมตียูอิลฮานอีกครั้ง

ที่ๆยูอิลฮานได้ลงมาก็คือหลังคาของอาคารที่พังลงไปไม่ไกลจากที่ที่เขาสู้อยู่ ในตอนนี้เขาได้ออกมาห่างจากที่แรกที่สู้อยู่ประมาณหนึ่งเพราะที่นั่นได้กลายเป็นทะเลเพลิงไปแล้ว เขารู้สึกหนาวแม้ว่าจะไม่มีลมก็ตามที

{ก๊าซซซซซซซซซซซซ!}

โอโรจิได้พุ่งเข้ามาหายูอิลฮานในทันที เพลิงได้ลุกขึ้นมาในที่ที่มันผ่านแต่ว่ามันไม่ได้เหมือนกับกระสุนเวทย์ทำให้ร่องรอยของเพลิงอยู่ได้ไม่นานนัก ในตอนนี้มันต่างไปจากตอนที่เขาได้ล้มเลิกที่จะสู้บนพื้นเพราะกระสุนเวทย์ของมันในตอนแรกแล้ว

ถึงแม้ว่าความเจ็บปวดที่เขาได้รู้สึกในขณะที่กำลังรักษาอยู่ ยูอิลฮานก็ได้แต่หัวเราะกับฉากๆนี้

ทำไมมันถึงได้ล้มเลิกการใช้กระสุนเวทย์ล่ะ? นั่นมันก็เพราะโอโรจิมันกลัวว่ายูอิลฮานจะไปปีนบนหลังของมันอีกยังไงล่ะ

มันเป็นเรื่องน่ารำคาญที่ได้มีบาดแผลมากขึ้นบนร่างของมัน มันก็เลยล้มเลิกที่จะใช้อาวุธที่ทรงพลังที่สุดของมัน แน่นอนว่าใบมีดที่หางของมันก็อันตรายเช่นกัน แต่ว่ามันก็ไม่มากเท่ากระสุนเวทย์ที่ทำลายพื้นที่รอบๆไปด้วย

"ในตอนนี้ฉันมีข้อได้เปรียบแล้ว"

ถ้างั้นแล้วการต่อสู้แบบไหนที่ยูอิลฮานจะทำบนพื้นล่ะ? นี้มันเป็นสิ่งที่ได้รับการพิสูจน์ไปหลากหลายครั้งแล้ว

[สกิลการฟื้นฟูเหนือธรรมชาติได้มาถึงเลเวล 30 ระยะการฟื้นฟุูร่างกายได้เพิ่มมากขึ้นและมีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้น]

บังเอิญที่ว่าร่างกายของเขาก็ได้ฟื้นคืนอย่างสมบูรณ์ในเวลาเดียวกันกับที่สกิลได้เพิ่มเลเวล ที่ด้านหลังของเขาที่ในก่อนหน้านี้มองเห็นได้แม้แต่กระดูกข้างในตอนนี้ได้ถูกปกคลุมไปด้วยผิวหนังแล้ว

ตอนนี้สิ่งที่เขากังวลก็คือว่าเกราะของเขาได้ละลายไปแล้ว แต่ว่านับจากนี้เขาไม่คิดว่าเขาจะถูกโจมตีอีกแล้ว

ยูอิลฮานได้ปรับท่าทางของเขา เขาได้จับหอกเอาไว้แน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้ ย่อเข่าลงไปและดึงแขนกลับไปด้านหลัง กล้ามเนื้อของเขาได้ตึงขึ้นมาดูเหมือนเขากำลังง้างสายธนูเอาไว้

{ก๊าซซซซซซซ!}

"ฮ่าห์!"

เสียงตะโกนที่ผสานกันนี้เขาได้ขว้างหอกหนามออกไปซึ่งมันได้เจาะผ่านหางของโอโรจิอย่างง่ายดายก่อนที่จะฝังลึกเข้าไปในแผลที่ถูก pile bunker สร้างขึ้นในก่อนหน้านี้

เพลิงได้หดตัวลงไป เกล็ดได้แตกกระจาย หนังได้ขาดยุ่ย เนื้อได้ระเบิดเป็นชิ้นๆ เลือดได้ทะลักออกมา กล้ามเนื้อได้พังลงและกระดูกได้แตกหัก

[ ติดคริติคอล]

{ก๊าซซซซซซซซ!}

"ฟู่"

ยูอิลฮานได้ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าการโจมตีของเขาได้ผลและหอกหนามที่แทงร่างของโอโรจิอยู่ก็ได้ถูกเก็บกลับมาในกระเป๋าสะพายอย่างปลอดภัย

โอโรจิก็ดูเหมือนจะรู้ถึงข้อผิดพลาดของมันเองแล้วหลังจากการขว้างหอกของยูอิลฮาน แต่ว่าในตอนนี้มันก็สายเกินไปแล้วเนื่องจากว่ามันเปลื่ยนร่างกลับไปไม่ได้แล้ว

{ก๊าซซซซซซซซซซ}

"ฮ่าห์!"

โอโรจิได้พุ่งเข้ามา หางทั้งแปดของมันได้พุ่งเข้าหาเขาในมุมที่ต่างกันไปและใบมีดของมันก็ส่งออร่าที่อันตรายออกมา

ยังไงก็ตามแค่มันคมขึ้นนิดๆมันก็ไม่มีอะไรให้เขาต้องกลับมันเลย โอโรจิได้ควบคุมใบมีดเหล่านี้ซึ่งมันก็ไม่ได้เปลื่ยนสิ่งที่เป็นตั้งแต่ตนไป มันก็แค่เปลื่ยนรูปลักษณ์เท่านั้นเอง แต่ว่ารูปแบบการโจมตีมันก็ยังเหมือนเดิม ยูอิลฮานได้หลบหางทั้งหมดของมันโดยไม่ยากเย็นและขว้างหอกออกไปในระหว่างนั้น

[ติดคริติคอล!]

{ก๊าซซซซซซซซซซ!}

[ทำไมมันถึงได้ติดคริติคอลในทุกๆครั้งที่เขาขว้างหอกไปเลยล่ะ?] (ลิต้า)

[นี่มันแค่สมมติฐานของฉันนะ แต่ว่าไม่ใช่ว่าการป้องกันของมันได้ด้อยลงเพื่อแลกกับการที่ร่างกายของมันลุกไหม้งั้นหรอ?] (เอิลต้า)

ยูอิลฮานไม่สนใจของทูตสวรรค์ในตอนนี้ เขาก็แค่เก็บหอกกลับมาและขว้างออกไปอีกครั้ง หลบการโจมตีของห่าง หลบมันที่พุ่งเข้ามาซึ่งดูเหมือนจะทำให้โลกพังลงไปและปาหอกอีกครั้ง

คริติคอลได้เกิดขึ้นในทุกๆครั้งที่เขาขว้างหอก จากร่างที่เต็มไปด้วยเพลิงปกคลุมได้เต็มไปด้วยน้ำพุเลือดแล้ว

เสียงคำรามของมันได้ดังไปจนเหมือนจะถึงสวรรค์แต่ก็ไม่ได้ส่งผลอะไรกับยูอิลฮานเลย เขาเห็นเพียงแต่ว่าอาการบาดเจ็บของเหยื่อเท่านั้นเอง

มันไม่สำคัญเลยว่าร่างกายของเขาบาดเจ็บและเหนื่อยล้า เขาอาจจะคิดถึงมันหากว่ามีคนมาเสนอทางออกอื่นให้เขา แต่ว่านี่ไม่ใช่ว่าชะตากรรมของโลกอยู่ในมือเขาหรอกหรอ?

เขารู้ว่าทุกๆสิ่งจะจบลงไปแน่หากว่าเขาฆ่ามันไม่ได้และเพราะแบบนี้ทำให้จิตวิญญาณในการต่อสู้ของเขามีแต่เพิ่มขึ้นเท่านั้น ร่างกายที่อ่อนแอของเขาที่ทนมาได้จนถึงตอนนี้ก็เพราะการช่วยจากบลัดดริ้งและการฟื้นฟูเหนือมนุษย์

ในเวลาเดียวกันตระกูลเทพสายฟ้าก็ได้มาถึงแล้ว พวกเขาได้มึนงงเมื่อได้เห็นยูอิลฮานหลบหลีกการโจมตีที่อันตรายและน่าหวาดหวั่นของโอโรจิด้วยระยะที่แค่ปลายขนเฉียดกันและเขาก็ยังขว้างหอกไปทำลายผิวหนังและกระดูกของมัน

"ไม่มีทางน่า"

เมื่อเขาได้เห็นฉากๆนี้เขาถึงขนาดที่ปฏิเสธในความเป็นจริงตรงหน้า มันไม่ใช่ว่าเขาอยากให้ยูอิลฮานตาย แต่ยังไงก็ตามอย่างน้อยเขาคิดว่าสถานการณ์มันน่าจะลำบากกว่านี้

นี่มันไม่ใช่มอนสเตอร์คลาส 4 หรอกหรอ? มันควรจะไม่มีใครบนโลกที่สามารถจะสู้กับมันได้เพียงลำพังสิ

"มะ มนุษย์บโลก มนุษย์บนโลกทำได้ยังไง... นี่มันเป็นไปไม่ได้"

"แต่ว่าเขาคือมนุษย์"

"อาวุธ เขาต้องมีอาวุธพิเศษแน่"

การแก้ปัญหาของคังฮาจินที่ได้ปฏิเสธความจริงได้ทำให้ความจริงยิ่งผิดไปแต่ว่าคนอื่นๆก็ไม่สนใจเขาเลยสักนิด

หัวหน้าตระกูลคังมิเรย์ได้ขบฟันแน่เมื่อเห็นยูอิลฮานต่อสู้กับโอโรจิบนพื้นอย่างทัดเทียม

"เราจะช่วยเขากำจัดโอโรจิ"

"ไม่"

"ใช่แล้ว"

คังมิเรย์ได้ประกาศออกมาและกินโพชั่นสีน้ำเงินลงไปเล็กน้อยก่อนที่จะยกคทาขึ้นมา

"ยังไงความสนใจของโอโรจิก็โดนเขาดึงไว้แล้ว พวกเราจำเป็นก็แค่โจมตีมันอย่างระมัดระวังเท่านั้นเอง"

"ดูเหมือนว่าฉันควรจะปกป้องเธอด้วยการที่เอาชีวิตไปเสี่ยงนะ"

"นายูนาเธอช่วยเขาเหมืออนที่เธอพูดเอาไว้เลย"

"ได้เลย ฉันมาที่นี่เพื่อทำแบบนั้น"

"เยี่ยม ฝากด้วยล่ะ"

หลังจากสั่งการเสร็จสิ้นแล้วคังมิเรย์ก็ได้เริ่มร่ายเวทย์ของเธอ นายูนาได้บัฟเพิ่มในพลังเวทย์ของเธอด้วยก่อนที่จะหันไปหายูอิลฮาน

แผ่นดินที่กำลังลุกไหม้ โอโรจิที่มีสีม่วงดูเหมือนกับมอนสเตอร์ที่มาทำลายมนุษยชาตและยูอิลฮานที่ป้องกันมันไว้เพียงลำพังบนพื้น

สิ่งนี้ดูเหมือนเกราะได้ถูกละลายไปจนดูไม่ได้แล้ว และหอกในมือของเขาก็ยังทื่อไปเล็กน้อยหลังจากที่ผ่านเพลิงไปหลายต่อหลายครั้ง เพียงแค่มองไปที่ของทั้งสองอย่างนี้มันก็มากพอแล้วที่จะทำให้เธอจินตนาการถึงการต่อสู้ที่น่ากลัวจนถึงตอนนี้ออกมาได้

มันเป็นเรื่องน่าแปลกใจมากๆที่ไม่ได้มีอากาศบาดเจ็บใดๆเลยปรากฏบนร่างของเขา แต่ถึงแม้จะไม่มีอาการบาดเจ็บเขาก็น่าจะล้ามากแล้ว

[มนุษย์คนนั้นคือสัตว์ประหลาด เขาเป็นสัตว์ประหลาดที่ทัดเทียมกับโอโรจิ] (เฟร์ต้า)

"ฉันรู้แล้วเฟร์ต้า"

เมื่อเห็นยูอิลฮานยืนหยัดสู้กับมอนสเตอร์กลายพันธ์คลาส 4 เพียงลำพังเฟร์ต้าก็ดูจะกลัวเล็กน้อยถึงแม้ว่าเธอจะมีความภาคภูมิใจในฐานะสิ่งมีชีวิตชั้นสูงก็ตาม ยังไงก็ตามนายูนาได้ยิ้มออกมาเล็กน้อยและตอบกลับไป

"นั่นมันยิ่งทำให้สนุกมากยิ่งขึ้นไงล่ะ"

นายูนาได้ยกมือทั้งสองข้างของเธอโดยไม่ลังเลใจ และเธอได้นำพลังศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมดที่เธอยังไม่ได้ใช้มาจนถึงตอนนี้ออกมาใช้ ฉากที่ตัวเธอได้ปกคลุมด้วยออร่าสีชมพูมันทำให้ผู้คนต้องสงสัยว่าเธออยู่ในคลาส 2 จริงๆหรือป่าว

แผ่นดินได้สั่นสะเทือน แม้แต่มานาที่คลั่งอยู่ในอากาศก็ไม่สามารถจะเอาชนะในพลังนี้และถูกดูดเข้าไปหาเธอ คังมิเรย์ที่เตรียมจะร่ายเวทย์และคังฮาจินที่ป้องกันด้านหน้าอยู่ หรือแม้กระทั่งโอโรจิที่กำลังโจมตียูอิลฮานก็ยังหันมาสนใจเธอ

มีแค่ยูอิลฮานที่เป็นเป้าหมายของพลังศักดิ์สิทธิ์เท่านั้นที่ยังขว้างหอกของใส่โอโรจิในตอนที่มันฟุ้งซ่าน

และเวทย์ของนายูนาก็เสร็จสิ้น

"มอบพลังให้กับฮีโร่ที่พยายามจะช่วยโลกเอาไว้ให้เอาชนะความชั่วร้าย!"

ร่างกายที่บาดเจ็บและเหนื่อยล้าของยูอิลฮานได้อุ่นขึ้นราวกับว่าเขาได้อาบน้ำพุร้อน

[ในเวลา 5 นาที พลังชีวิตและพลังเวทย์จะได้รับการฟื้นฟูเพิ่มขึ้น 300% พลังโจมตีเพิ่มขึ้น 70% และความเสียหายคริติคอลเพิ่มขึ้น 50% เมื่อต่อสู้กับศัตรูที่มีเวลา 100 หรือเลเวลมากกว่าคุณ]

ข้อความนี้ได้ปรากฏขึ้นบนม่านตาของยูอิลฮษนทันที ทันใดนั้นพลังที่มหาศาลก็เพิ่มขึ้นมา

ยูอิลฮานรู้ได้ในทันทีเลยว่าทำไมถึงได้มีทูตสวรรค์อยู่ติดกับนายูน่า เธอเป็นสัตว์ประหลาดไปแล้ว คำว่า 'เธอคือความหวังของโลก' หรือ 'เธอจะช่วยมนุษยชาติ' ไม่ใช่เรื่องเกินเลยไปเลยสักนิด

แน่นอนว่าการร่ายเวทย์ของนายูนาสมบูรณ์แบบ เรื่องการที่ต้องสู้กับอะไรที่มีเลเวลมากกว่าร้อยมันเป็นเงื่อนไขที่ดูไรสาระมากๆ แต่สำหรับตอนนี้มันไม่ใช่ปัญหาแล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะเลเวลอัพมาหลายต่อหลายครั้งแต่เขาก็ยังอยู่แค่คลาสสอง (<100) และศัตรูของเขาคือมนอสเตอร์คลาส 4 อย่างแน่นอน (>100)

{ก๊าซซซซซซซซซ!}

ยังไงก็ตามโอโรจิดูเหมือนจะไม่ชอบความหวังของโลกนายูนา หางทั้งแปดของมันที่พยายามจะแทงยูอิลฮานมาตลอดได้เปลื่ยนเป้าไปเล็งนายูนา!

แน่นอนว่านี่ก็อยู่ในการคำนวนของยูอิลฮานแล้ว เขาไม่มีทางจะปล่อยให้เธอตายหลังจากที่เธอบัฟให้เขาแน่ ยูอิลฮานได้พุ่งตัวออกไปไล่ตามหางทันทีและเหวี่ยงหอกของเขา ในตอนที่เขาทำแบบนี้กล้ามเนื้อแขนของเขาก็พองขึ้นจนถึงขีดสุด

"ฮ่าาาาห์!"

การโจมตีด้วยหอกของเขาได้มีพละกำพลังที่มหาศาลมากจนถึงขีดสุดและในนเวลาเดียวกันมันก็คมจนน่ากลัว ถึงแม้ว่าหอกหนามจะได้ทื่อลงไปเล็กน้อยแล้วบ้าง แต่ว่าคนใช้มันก็คือผู้เชี่ยวชาญในเทคนิคหอกนะ

และเพราะแบบนี้สิ่งที่เกิดขึ้นได้เรียกว่าปาฏิหาริย์

[ติดคริติคอล!]

ได้มีแสงกระพริบผ่านอากาศและหางหนึ่งในแปดหางของโอโรจิได้ถูกตัดขาดอย่างไม่น่าเชื่อ หลังจากนั้นกระเป๋าสะพายของเขาก็ได้เก็บมันไปในทันที ในตอนนี้ยูอิลฮานได้มีทั้งหัวและหางของมันแล้ว

{ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซ}

[ว้าว เขาตัดมันได้จริงๆ] (ลิต้า)

ลิต้าได้พึมพัมออกมาอย่างงุนงน แม้แต่ยูอิลฮานก็ไม่คิดเลยว่าเขาจะตัดมันได้และมึนไปเล็กน้อย ในขณะเดียวกันโอโรจิก็กลิ้งไปมาด้วยความเจ็บปวด คนที่ได้เห็นฉากๆนี้ก็มึนงงไปเช่นกัน

"ใช่แล้ว ฮีโร่ควรจะทำแบบนี้ได้เป็นอย่างน้อย!"

มีเพียงแค่นายูนาเท่านั้นเองที่หยักหน้าอย่างพึงพอใจ

{ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซ}

เสียงกรีดร้องของโอโรจิได้ดังสนั่นไปทั่วและหลังจากนั้นพลังมันก็ได้ไหลไปตามพื้นดินอย่างบ้าคลั่ง

จากพื้นคอนกรีตที่หนาแน่นและปูนซีเมนต์ได้ถูกปกคลุมด้วยหนามองุ่นสีม่วง ในทุกๆครั้งที่มันกรีดร้องหนามองุ่นจะเติบโตหนาขึ้นและพุ่งออกมา

"เวรเอ้ย"

"หัวหน้าไม่เป็นไรนะ!?"

คังมิเรย์ไม่ได้ตอบกลับไป มันดูเหมือนว่าเธอจะร่ายเวทย์อยู่ถึงแม้ว่าจะเธอจะถูกปกคลุมด้วยหนามองุ่น ไม่สิ บางทีมันอาจจะไม่มีอะไรที่อยู่ในสายตาเธอเลย

เพราะแบบนี้สมาชิกทั้งหมดที่มีคังฮาจินนำก็ทำได้แต่ถอนหายใจในขณะที่พวกเขาได้พยายามป้องกันหนามองุ่นให้นายูนากับคังมิเรย์

[ยูอิลฮาน!] (เอิลต้า)

"ยังน่า"

ชั้นหนามนับสิบได้ลอยเข้ามาเพื่อหยุดเข้า แต่ยังไงก็ตามยูอิลฮานก็ไม่ได้กระโดดหลบเลย เขาได้เลือกที่จะตัดพวกมันทิ้งไปด้วยหอกในขณะที่วิ่งไปข้างหน้าแทน เขาได้อดทนกับหนามบางอันที่มาแทงร่างกายและดื่มบลัดดริ้ง พร้อมฟื้นฟูบาดแผลด้วยการฟื้นฟูเหนือมนุษย์ไปด้วย

[ฉันคิดวาในการต่อสู้นี้คุณได้ดื่มมันไปกว่า 50 ลิตแล้ว] (ลิต้า)

"เธออยากดื่มด้วยปะ?"

ยูอิลฮานได้เล่นมุกออกไปและเหวี่ยงหอกของเขา นี่อาจจะเป็นเพราะบัฟของนายูนาด้วยแต่ว่ามันมีเวลาแค่ห้านาที เขาได้มีพลังในการตัดหางของโอโรจิ ความจริงที่น่าโอโรจิได้ขว้างทางยูอิลฮานด้วยหนามก็เพราะว่ามันรู้แล้วว่ายูอิลฮานเป็นภัยต่อชีวิตของมัน

มันอาจจะรู้ด้วยว่าพลังนี้ไม่ได้จะอยู่กับยูอิลฮานนานนัก หนามองุ่นนี้มีแค่เพื่อดึงเวลาเอาไว้ทำนั้น สิ่งที่น่าหงุดหงิดคือยูอิลฮานไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำแบบนี้

ยังไงก็ตามถึงแบบนั้น

"ฉันชนะได้" ยูอิลฮานได้พึมพัมออกมาเมื่อมองไปที่ตระกูลสายฟ้า

แน่นอนว่าเขาก็จะต่อสู้เสี่ยงชีวิตต่อไปต่อให้อยู่เพียงลำพัง แต่ว่าต้องขอบคุณที่คนพวกนี้ปรากฏตัวทำให้เขาได้เห็นถึงชัยชนะได้อย่างชัดเจน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเวทย์ที่คังมิเรย์กำลังร่ายอยู่ในตอนนี้

มานาที่เข้มข้นที่ไม่สมกับในคลาสสองได้รวมไปที่ตัวของเธอ ระดับมานานี้มันเป็นอันตรายต่อโอโรจิได้เต็มไปด้วยบาดแผลจากการสู้กับยูอิลฮาน

{กรรรรรรรรรรร}

"แกคิดว่าแกกำลังทำอะไรอยู่กัน?"

ปลายทางของยูอิลฮานที่มุ่งตรงไปคือโอโรจิอย่างแน่นอน เหมือนกับที่มันโจมตีนายูนาในครั้งที่แล้ว ยูอิลฮานมั่นใจเลยว่ามันจะโจมตีไปที่คังมิเรย์และเพื่อะป้องกันแบบนั้น เขาได้วางแผนจะเอาตัวเองภัยคุกคามที่ใหญ่ที่สุดไปอยู่เบื้องหน้ามัน

[กรรรรรรรรรรรรร!]

เถาวัลหนามได้ถูกตัดออกไปจนหมดแล้ว หอกของยูอิลฮานได้เปิดเส้นทางและเขาได้กันและกระแทงหางของกำลังเข้าไปหาคังมิเรย์

"ให้ตายสิ"

แค่การป้องกันมันในครั้งนี้ทำให้กล้ามเนื้อและกระดูกของเขาแตกพังไป แต่ว่าไม่นานนักมันก็ฟื้นตัวกลับมาดังเดิม นี่ต้องขอบคุณเวทย์จากนายูนาที่ทำให้สกิลการฟื้นฟูเหนือมนุษย์เพิ่มผลอย่างมาก

ความเจ็บปวดคือหลักฐานของชีวิต หากเขายังไม่ตายเขาก็ต้องทนกำมัน ดีล่ะ อย่างน้อยในตอนนี้ก็ยังมีเวลาอีก 4 นาทีสำหรับเวทย์ของนายูนา

เขาจะต้องฆ่ามันในช่วงเวลานี้ให้ได้ ถ้าคังมิเรย์ร่ายเวทย์เสร็จก่อนมันก็จะเป็นไปไดด้

{ก๊าซซซซซซซซซซซซซ!}

ยังไงก็ตามทันทีที่เขาคิดแบบนั้น สิ่งที่เขาคิดเอาไว้แต่ไม่ต้องการให้เกิดขึ้นก็มาถึง

ร่างกายของโอโรจิได้เริ่มเปลื่ยนไปอีกครั้งหนึ่ง

มันก็ยังรู้ได้ด้วยว่านี้มันคือช่วงสุดท้ายแล้ว นี่คือการตัดสินระหว่างมนุษย์กับมอนสเตอร์แล้ว