DMWS ตอนที่ 29 วางเเผนตอบโต้ [ฟรี]
ก้องงง
ครื่นนน
"ตรงนี้,ตรงนี้"
"พวกหน่วยพิเศษมาถึงกันยัง?"
"ระวัง!ตรงนั้นด้วยละ"
หลังจากที่เเจ็คสันพาเเมตต์กลับไปที่ห้องใต้ดินของเขาเเละทำการวางระเบิดท่าเรือเเห่งนี้หน่วยพิเศษของกรมตำรวจที่เป็นชุดปฏิบัติการลับสืบสวนเองก็ดำเนินการลงพื้นที่อย่างรวดเร็วเเต่ก็ไม่ได้คืบหน้ามากนัก
ฟุ่บบบ
ปั้งงง
พวกเขาส่งทีมกู้ภัยจากซากปรักหักพังมาด้วยเพื่อตรวจสอบสัญญาณชีวิตว่ามีคนรอดหรือไม่
"เฮ้พวก,เงียบๆ กันหน่อย ฉันกำลังใช้สมาธิ"หัวหน้าของทีมกู้ภัยกล่าวตอบออกมาดูเหมือนเขาจะได้ยินเสียงร้องบางอย่าง
ฟุ่บบ
วินาทีต่อมาเขาก็ได้ยินเสียงถี่ที่ชัดขึ้นทั้งยังเป็นเสียงอัตราการเต้นของหวัใจ
ตึก ตึก ตึก
ในที่สุดเขาก็จำสัมผัสได้ว่ามันอยู่ทางไหน
"เฮ้ยตรงนี้ โคโลญจ์ ส่งคนมาเร็ว ยังมีคนรอดชีวิต"ทันทีที่กำหนดตำเเหน่งของเสียงได้หัวหน้าทีมกล่าวเรียกกลุ่มกู้ภัยที่เป็นคนของเขาทันที
"มีอะไรครับ,หัวหน้า"โคโลญจ์ วิ่งมาพร้อมกับกลุ่มคนของเขาเชิงพร้อมปฏิบัติการด่วนอย่างรวดเร็ว
"ตรงนั้น,ตรงพื้นที่สามเหลี่ยมหัวมุมนั่น ช่วยรื้อซากที่ถล่มอย่างระวังฉันเหมือนจะได้ยินเสียงผู้รอดชีวิต"ภายใต้การถามของ โคโลญจ์ หัวหน้าทีมกู้ภัยกล่าวตอบพร้อมกับชี้ไปยังทิศทางของเสียง
ฟุ่บบ
จากนั้นโคโลญจ์ก็รีบสั่งการทีมของเขาในทันที
"ไปเอาตะขอเชือกมาช่วยกันเร็วเข้า!"
"ระวัง! ช้าช้า! "
"ขึ้นมาเเล้ว! เร็วเข้าออกเเรงอีกนิด"
ปั้งงง
หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมงของการขุดเจาะรื้อซากปรักหักพังอย่างะรวังทีมกู้ภัยก็เจอผู้รอดชีวิตในที่สุด
"เฮ้เพื่อน,นายโชคดีมาก นายปลอดภัยเเล้ว!?"ร่างกายของคนคนนึงถูกกลบฝังด้วยฝุ่นจำนวนมากหัวหน้าทีมวิ่งเข้ามาพร้อมกับช่วยเหลือเขาในทันที
"อั๊กกก ฉันไม่เป็นไร ช่วยฉันติดต่อนักสืบ เดนนี่ ที"สหายคนนั้นกล่าวออกมาอย่างรวดเร็ว
เขารอดจากการโจมตีของระเบิดครั้งนี้เพราะหลบอยู่ภายนอกระยะการโจมตีเพียงเเต่ได้รับลูกหลงเล็กน้อยเขาเป็นนักสืบที่ชื่อว่า สตีฟ หรือก็คือคนขององค์กรตำรวจ NYPD เขาได้ทำการเเฝงตัวเข้าไปสืบคนของพวกเเก๊งเจสเตอร์เพื่อรวบรวมพยานหลักฐานเพื่อเอาผิดพวกเเก๊งเจสเตอร์
ในระหว่างที่สตีฟทำการสืบสวนอย่างลับ ๆ เเจ็คสัน ก็ปรากฏตัวขึ้นเเละจัดการเเก๊งเจสเตอร์ ภายใต้การเคลื่อนไหวของเเจ็คสัน ทำให้ สตีฟ รู้สึกตกใจในฐานะฮีโร่คนนั้นที่ปรากฏขึ้น ดังนั้นเขาจึงต้องการเฝ้าติดตามเเละตรวจสอบเบื้องหลังของฮีโร่คนนั้น เเต่เพราะพลาดท่าจากการระเบิดเขาเกือบจะต้องถูกฝังภายใต้พื้นที่เเห่งนีเสียเเล้ว
"เฮ้เพื่อนนายโชคดีมากที่รอดมาได้ ไม่คาดคิดว่าพวกเเก๊งเจสเตอร์จะมีพวกกลายพันธุ์ ดูเหมือนว่าองค์กรของมันจะมีต้นตอบางอย่างที่น่ากังวลเสียเเล้ว"หลังจากฟังเพื่อนของเขาที่รอดชีวิตมาจากการเเฝงตัวหัวหน้าทีมกล่าวออกมาอย่างระวัง
"ใช่,ฉันจะต้องรีบจัดทำรายงานโดยเร็ว"สตีฟกล่าวออกมา เเก๊งเจสเตอร์ เป็นองค์กรอาชญากรรมที่ร้ายเเรง ทั้งยังมีพวกกลายพันธุ์หนุนหลัง หากไม่ได้ฮีโร่คนนั้นเข้ามาช่วยกำจัดในคืนนี้ สตีฟเกรงว่า หน้าที่สายลับของเขาจะต้องลำบากอย่างเเน่นอน
เเจ็คสันได้ระเบิดที่เเห่งนั้นโดยหารู้ไม่ว่าในกลุ่มคนของพวกเเก๊งเจสเตอร์มีสายลับที่ปะปนมาเพื่อสืบข้อมูลอยู่
ตอนนี้เขานอนพักอยู่บนโซฟา อาการของเขาได้บรรเทาลงมาก สารพิษในร่างกายก็ได้รับการขับออกไปจนหมด
"อั๊กกก,ทำไมมันยังปวดอยู่เลย"เเจ็คสันยกตัวขึ้นเล็กน้อยเขารู้สึกเจ็บปวดจากอาการเหนื่อยล้า
เเม้ว่าสารพิษจะถูกขับออกจากร่างกาย เเต่มันก็ไม่ได้ช่วยฟื้นกำลังของเขา เพราะเเคลร์นั้นกังวลมากเกินไป ถึงฉีดเซรุ่มรักษาพิษให้เขาเพียงครึ่งนึง ทำให้ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนเรี่ยวเเรงยังไม่กลับมา
"หืม,ฉันลืมไปว่าฉันได้นอนพักอยู่ที่ห้องใต้ดินของเเมตต์"เเจ็คสันกล่าวสำรวจอย่างระวังหลังจากนั้นเขาก็จำเหตุการณ์ทั้งหมดได้
เขาคว้าจับไปที่ใบหน้าของตัวเองเเละกล่าวขึ้นอย่างโล่งใจ"ดูเหมืนอว่าเเคลร์จะไม่ได้พยายามถอดหน้ากากของฉัน"
ในคืนที่ผ่านมานั้นเเจ็คสันได้ทิ้งตัวลงนอนในห้องใต้ดินของเเมตต์หลังจากรักษาบาดเเผลเขาก็เกิดอาการอ่อนล้าจากการปฏิบัติภารกิจ ที่ด้านข้างเเมตต์นั้นมีเเคลร์นอนเฝ้าอยู่ดูเหมือนว่าเธอเองก็เพลียมากกับคืนที่ผ่านมา
"ระบบ!ระบบ! คุณรีบออกมาหาฉันเดี๋ยวนี้เลยเรามีเรื่องต้องคุยกัน"ทันทีที่จดจำเหตุการณ์เมื่อคืนได้เเจ็คสันตะโกนขึ้นในใจ
"มีอะไรหรือไม่?"ระบบกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่ใส่ใจ
"ยังจะมีอะไรอีกงั้นหรอ?เมื่อคืนฉันถูกพิษเล่นงานเข้าทำไมคุณไม่กล่าวเตือนฉัน?หากไม่ได้เเคลร์เป็นคนบอกว่าฉันถูกพิษเล่นงานฉันอาจจะถูกฆ่าตายโดยพิษไปเเล้ว?"เเจ็คสันกล่าวออกมาอย่างโกรธเคือง
"เหตุผลที่ฉันไม่เตือนคุณเพราะมันไม่จำเป็น,เเม้ว่าคุณจะไม่ได้รับยาเเก้พิษ ด้วยศักยภาพร่างกายปัจจุบันของคุณก็เพียงพอเเล้วที่จะทำการต่อต้านพิษระดับต่ำเช่นนี้ในร่างได้สบายเพียงเเต่มันต้องใช้เวลาหลายวันเพียงเท่านั้น"ระบบกล่าวตอบอย่างไม่เเยเเส
เเจ็คสันกลายเป็นใบ้กินทันที"คุณนี่มัน...."
อึ้กกก
ทันทีที่เเจ็คสันกับระบบกำลังทะเลาะกันเเมตต์ได้ส่งเสียงร้องออกมาเล็กน้อยดูเหมือนว่าเขากำลังจะตื่นขึ้นในตอนนี้
"หืม?"เเมตต์ได้ตื่นขึ้นมาเขาลุกขึ้นมันทำให้เขาได้ปลุกเเคลร์ให้ตื่นด้วย
อ๊าาา
"เเมตต์! คุณฟื้นเเล้ว!"เเคลร์กล่าวถามขึ้นอย่างประหลาดใจ
"ฉันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?"เเมตต์ตื่นขึ้นมาเขาเหมือนจะได้ยินเสียงของเเจ็คสันเมื่อครู่นี้
"เอ่อคือ..."
"ธรรมชาติเป็นฉันที่ช่วยคุณออกมา"ไม่ต้องรอให้เเคลร์กล่าวตอบเเจ็คสันกล่าวขึ้นอย่างหมดกังวล
"..."หลังจากได้ยินเสียงของเเจ็คสัน เเคลร์ เองก็หันไปยังทิศทางนั้นอย่างรีบร้อน
"ดูเหมือนว่าเเมตต์คุณเองก็รู้ว่าฉันอยู่ภายในห้องนี้ด้วย"เเจ็คสันกล่าวถามออกไปเห็นได้ชัดว่าเเมตต์สัมผัสได้ว่าตนเองก็อยู่ในห้องนี้ด้วย
"......"
"เอ่อ..มิราจไนท์?ทำไมนายถึงไม่ลังเลที่จะบุกไปช่วยฉัน?"ไม่ต้องรอให้เเคลร์กล่าวถามเเมตต์ที่พึ่งตื่นขึ้นกล่าวถามอย่างรวดเร็ว
"เรื่องนี้?นั่นเป็นเพราะคุณได้เข้าไปพัวพันกับอันตรายก็เพราะตอบร้องคำขอของฉันที่ให้ช่วยสืบพวกเเก๊งเจสเตอร์ เป็นธรรมชาติที่ฉันจะต้องรับผิดชอบในการช่วยเหลือคุณออกมา"เเจ็คสันกล่าวอย่างจริงจัง
"เเมตต์ ฉันได้โทรไปบอกเรื่องทั้งหมดให้ มิราจไนท์ ฟัง สองวันที่คุณหายตัวไป รู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงนายมากเเค่ไหน"เเคลร์กล่าวขึ้นอย่างกังวล
"ฉันรู้,เเต่พวกเเก๊งเจสเตอร์ มีพวกกลายพันธุ์ เป็นธรรมดาที่ฉันจะไม่ยอมให้ยอมให้คุณเข้ามาเกี่ยวด้วย ดังนั้นฉันจึงทิ้งเบอร์ติดต่อของ มิราจไนท์เอาไว้เพื่อให้คุณปลอดภัยเเต่ไม่คิดว่าคุณจะโทรไปขอร้องเขา"ได้ยินคำพูดของเเคลร์ เเมตต์ กล่าวตอบในทันที เป็นเพราะพวกกลายพันธุ์เหล่านั้นเเข็งเเกร่งเกินไป ทั้งเขายังไม่ต้องการดึง เเคลร์ให้มาพัวพันกับพวกเเก๊งเจสเตอร์
"อะไรกัน?คุณไม่เชื่อมั่นในความเเข็งเเกร่งของฉันงั้นหรอ?"ได้ยินคำพูดของ เเมตต์ เเจ็คสัน กล่าวถามทันที
"ไม่ใช่ว่าฉันไม่เชื่อมั่นในความเเข็งเเกร่งของนาย เเต่เพราะฉันกลัวว่าในมุมของนาย ฉันที่ถูกจับกุมจะเป็นภาระเพื่อต่อรองเเละทำให้นายเสียเปรียบในการต่อสู้"เเมตต์กล่าวอธิบายถึงสถานการณ์ที่เขาคิดโดยรวม เขาไม่คิดเลยว่า เเจ็คสัน จะสามารถช่วยเหลือเขาออกมาจากเเก๊งเจสเตอร์ได้
"เเต่ดูเหมือนฉันจะประเมินนายต่ำไป นายคงเผชิญหน้ากับมนุษย์กลายพันธุ์ 2 ตัว เเละจัดการมันได้?"เเมตต์ กล่าวถามอย่างสนใจ เดิมทีตามการประเมินของเขาเเจ็คสันไม่สมควรเป็นคู่มือของพวกมนุษย์กลายพันธุ์พวกนั้นได้
"หึ่มมม?เพราะต้องช่วยเหลือคุณออกมาให้ได้ดังนั้นฉันจึงต้องสูญเสียจำนวนมาก"เเจ็คสันเชิดหน้าตอบ พร้อมกับกล่าวถามอาการบาดเจ็บของเเมตต์ว่าดีขึ้นหรือยัง
"ขอบคุณ"ตั้งเเต่ที่ได้ยินคำตอบเช่นนั้นของเเจ็คสัน เเมตต์ ไม่ได้สาวความต่อ เขากล่าวขอบคุณด้วยความจริงใจ
"ไม่จำเป็นมันเป็นความรับผิดชอบของฉันอยู่เเล้ว"เเจ็คสันโบกมือเชิงห้ามปราม
"เอ่อใช่,คุณถูกจับโดยพวกเเก๊งเจสเตอร์ได้อย่างไร เล่ามาให้ฉันฟังเลยนะ?"เเม้ว่าสถานการณ์นี้จะไม่ค่อยน่าเล่ามากนัก เเต่ เเจ็คสัน ก็อดที่จะอยากรู้ไม่ได้
"อืม,เป็นฉันที่พบเจอมนุษย์กลายพันธุ์ทั้ง 2 คนนั้น,ฉันได้ข่าวว่าพวกเเก๊งเจสเตอร์กำลังลอบทำธุรกรรมบางอย่างที่สำคัญ เเต่เเท้จริงเเล้วนั่นเป็นเเผนของพวกเขาเพื่อล่อพวกเราออกมา"เเมตต์กล่าวตอบคำถามของเเจ็คสัน
"เป็นเช่นนี้นี่เอง,ดูเหมือนว่าฉันจะต้องลงมือเเก้เเค้นพวกมันหน่อยเเล้ว,ฉันไม่เชื่อว่าทุกครั้งที่พวกมันลงมือจะสามารถส่งพวกมนุษย์กลายพันธุ์มาสมทบได้ตลอด"เเจ็คสันกล่าวออกมาเขาได้สูญเสียคะเเนนหลายเเต้มจุดเพื่อเผชิญหน้ากับมนุษย์กลายพันธุ์พวกนี้
"เเน่นอนว่าเราต้องมีเเผนสำรองเพื่อตอบโต้"เเมตต์กล่าวขึ้น
"เอ่อ..มันจะดีกว่าหากคุณเงียบหายไปเลย,ด้วยสถานะของคุณนั้นฉันคิดว่ามันจะทำให้พวกเขาตื่นตัวได้"หลังจากพูดถึงเรื่องนี้ เเจ็คสัน กล่าวถามขึ้นอย่างกังวลสถานะของเเมตต์ดูเหมือนจะไม่ปลอดภัยอีกต่อไป
"นายคิดว่าหลังจากพวกเขาจับฉันได้ยังจะมาสนใจสถานะของฉัน?ในสายตาของพวกเขาฉันเป็นเเค่คนที่เสียชีวิตไปเเล้ว"
"เพราะฉะนั้นตัวตนที่เสียชีวิตอย่างฉันสามารถที่จะดำเนินการตอบโต้พวกเขาในที่ลับได้อย่างไม่มีปัญหา"เเมตต์กล่าวหัวเราะเยาะออกมา
"คุณเชื่อแบบนั้น?"เเจ็คสันเองก็ยังคงกล่าวถามอย่างกังวล
"หรือว่านายกังวล?เช่นนั้นเรามาลองวางเดิมพันกันไหมละ?"
"เอ่อ...ก็ได้"
"มันจะดีกว่าหากเราหาวิธีรับมือพวกเเก๊งเจสเตอร์ร่วมกัน พวกเขามีมนุษย์กลายพันธุ์คอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง การรับมือกับพวกเขาเกรงว่าจะไม่ได้ง่ายดายเสียเเล้ว"เเมตต์กล่าวตอบหลังจากเห็นว่าเเจ็คสันท้ายที่สุดก็ยอมจำนน
"เช่นนั้นเราคงต้องหารือเรื่องเเผนการกันอย่างรอบคอบ"
หลังจากนั้นเเจ็คสันเเละเเมตต์ก็ได้หารือเรื่องการรับมือกับพวกเเก๊งเจสเตอร์โดยมีเเคลร์คอยให้การสนับสนุนอย่างเตรียมกาเเฟเเละบางครั้งก็ออกความเห็น
เพราะนี่เป็นห้องใต้ดินที่มืดทึบดังนั้นเเสงเเดดจากข้างนอกจึงสาดส่องเข้ามาเพียงเเค่เเสงสลัว
"เอ่อ,นี่กี่โมงเเล้ว?"เมื่อเห็นเเสงเเดดเริ่มส่องขึ้น เเจ็คสัน กล่าวถามในทันที
"เกือบจะ 6 โมงเช้าเเล้ว"เเคลร์มองนาฬิกาเเละกล่าวตอบ
อ๊าาา
"ทำอย่างไรดี?ฉันต้องรีบกลับบ้าน!วันนี้มีนัดสัมภาษณ์อีกด้วย"ได้ยินว่าเกือบจะ 6 โมง เเจ็คสันดีดตัวขึ้นจากโซฟาทันที
เเมตต์"...."ดูเหมือนว่าเขาเกือบจะลืมไปว่าเเจ็คสันเป็นนักเรียนมัธยมปลาย
เเคลร์"...."เธอไม่รู้ว่าฮีโร่คนนี้เองก็มีนัดสัมภาษณ์ด้วย
"ฉันจะให้เเคลร์ไปส่งนายฉันคิดว่ามันน่าจะทันก่อน 7 โมงเช้า"
"อืม,เร็วเข้าฉันไม่มีเวลาเเล้ว"
หลังจากนั้นหลายนาทีเเจ็คสันก็ขึ้นรถของเเคลร์มุ่งหน้าไปยังควีนส์