The Dark King – Chapter 43 มอนสเตอร์ [อ่านฟรี]

The Dark King – Chapter 43 มอนสเตอร์

 

“มีใครอยู่ที่นี่ไหม?” เมสันและคนอื่นๆมองไปทั่วทั้งถนนและเห็นซากปรักหักพังที่ปลกคลุมไปด้วยพืชพันธุ์ โครงสร้างของอาคารแตกต่างจากเดิมอย่างสิ้นเชิง แต่จากร่องรอยของซากปรักหักพังเหล่านี้ทำให้รู้ว่าส่วนใหญ่เป็นอาคารที่อยู่อาศัยที่เหลืออยู่

 

“เอาหล่ะ” สก๊อตมองขึ้นไปที่ซากปรักหักพังโดยรอบและออกเดินต่อ “บรรพบุรุษของพวกเราอาศัยอยู่ในสถานที่แห่งนี้จนกระทั่งภัยพิบัติได้ทำลายมันลง ทำให้กลายเป็นที่รกร้างในขณะนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่ทำขึ้นและสร้างโดยบรรพบุรุษของเรา หน้าที่ของพวกเราคือนำสิ่งเหล่านี้กลับไปที่สมาคม”

 

“สถานที่ที่บรรพบุรุษเคยอาศัยอยู่ … …” เมสันอุทานออกมาด้วยความตื่นเต้นหลังจากที่เขาได้ยินคำพูดของสก๊อต ทุกๆคนต่างมองไปรอบๆด้วยความอยากรู้อยากเห็น

 

ฟู่เทียนเห็นแผนที่บนหนังแกะในมือของสก๊อต เขาเหลือบมองแผนที่และเห็นเส้นทางคดเคี้ยวที่วาดอยู่บนนั้น ตรงกลางของแผนที่มีรูปสี่เหลี่ยมจตุรัสขนาดใหญ่ ‘กำแพงยักษ์แห่งซิลเวีย’ถูกเขียนลงในแผนที่ใกล้กับมัน ด้านนอกกำแพงยักษ์มีเส้นโค้งเป็นวงกลมที่ผิดปกติซึ่งมีเครื่องหมายตัวเลขกำกับอยู่บนพวกมัน

 

“ศูนย์ หนึ่ง … ...” ฟู่เทียนกวาดสายตาดู เขาเห็นตัวเลขเหล่านี้ถูกเขียนซ้ำในสถานที่ต่างๆ ที่นี่คือ ‘เขตศูนย์’ และมีที่อื่นที่ระบุเหมือนกัน ตัวเลขมีถึงเจ็ด แต่ละพื้นที่ถูกย้อมด้วยสีที่ต่างกัน แผนที่ดูเหมือนกับเป็นสายรุ้ง

 

สก๊อตเห็นฟู่เทียนกำลังดูแผนที่ “นี่คือแผนที่กำแพงยักษ์ของหน่วยค้นหา” พื้นที่ด้านนอกจะแบ่งตามกลุ่มตามระดับความเจริญและทำเครื่องหมายตัวเลขและสี ตัวอย่างเช่นสมาคมเมลลอนของพวกเราพื้นที่จะเป็นสีแดงเลือด สีเขียวและสีเหลืองที่เห็นอยู่ใกล้พื้นที่ของเราเป็นของคนอื่น พื้นที่สีเขียวเป็นของกองกำลังทหาร ในขณะที่สีเหลืองหมายถึงพื้นที่ของสมาคมหัวเฉิง แต่ละกลุ่มจะส่งนักล่าของตนล่วงหน้าไปกวาดล้างพื้นที่ก่อนส่งหน่วยค้นหาออกไป”

 

ฟู่เทียนพยักหน้าเล็กน้อยเมื่อเขาเข้าใจถึงความหมายของวงกลมและสีต่างๆ ศูนย์ถึงเจ็ดหมายถึงกองกำลังทหารและสมาคมทั้งเจ็ด ฟู่เทียนถามต่อ “สีเทาที่อยู่นอกสุดคืออะไรครับ?”

 

“ที่นี่คือสถานที่ที่นักล่ายังไม่ได้เข้าไป” สก๊อตพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “พวกเราไม่สามารถเข้าไปในพื้นที่สีเทาได้ มันอันตรายอย่างมาก แม้แต่นักล่ายังตายถ้าเข้าไปคนเดียว”

 

“อันตราย?” ฟู่เทียนอยากรู้อยากเห็นจึงถามว่า “แหล่งที่มาของสิ่งที่อันตรายคืออะไรครับ?”

 

“มอนสเตอร์” สก๊อตกระซิบ

 

หัวใจของฟู่เทียนเต้นระรัว มอนสเตอร์?

 

ขณะนี้พวกเขาเดินทางมาถึงมุมถนน มีไฟจราจรซึ่งล้มพังทลายอยู่บนถนน ทุกสิ่งทุกอย่างถูกปกคลุมไปด้วยพืชพันธุ์และล้อมรอบไปด้วยเถาวัล

 

“พื้นที่เขต 8 อยู่ตรงหน้าพวกเราแล้ว” สก๊อตมองไปที่มุมของถนน บริเวณนี้มีพืชปกคลุมน้อยเมื่อเทียบกับที่อื่นๆ บริเวณใกล้ใจกลางเมือง มีรอยแตกบนถนนเนื่องมากจากแผ่นดินไหว

 

“จากนี้ไปทุกคนจะต้องตื่นตัวตลอดเวลา!” ในตอนนี้สก๊อตดูสง่างามมากขณะดึงมีดสั้นออกจากเอว “นักล่าได้เคลียร์พื้นที่เฉพาะเขต 8 พวกเราจะแบ่งออกเป็นสองกลุ่มเพื่อเข้าไปในภูมิภาคนี้” แม้ว่าจะมีทรัพยากรให้เก็บเกี่ยวเยอะมาก แต่ก็มีโอกาสที่เราจะได้พบกับมอนสเตอร์ที่ไม่ได้ถูกกำจัดหลงเหลืออยู่ มีสติและพยายามอย่าให้ถูกโจมตีจากมอนสเตอร์ไม่งั้นพวกนายอาจจะติดเชื้อ”

 

ฟู่เทียนและคนอื่นๆที่ยังไม่คุ้นเคยกับเรื่องนี้รู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย พวกเขาดึงอาวุธของตนขึ้นมาเหมือนที่กับสก๊อตทำก่อนหน้านี้ ทุกคนระมัดระวังตัวและพยายามสอดส่องสายตาไปยังสภาพแว้ดล้อมรอบๆตนเอง

 

ขณะที่สก๊อตเดินกลางถนน ฟู่เทียนเห็นป้ายสัญญาณข้างถนนที่ทำจากไม้ บนป้ายเป็นสีแดงเลือดและมีเลข “8” เขียนกำกับ เป็นสัญลักษณ์บ่งบอกว่าพื้นที่นี้อยู่ภายใต้การควบคุมของสมาคมเมลลอน

 

ฟู่เทียนเล็งเห็นก้อนพืชสีเขียวขนาดใหญ่ที่ปกคลุมวัตถุบางอย่างอยู่อีกฟากหนึ่งของถนนที่ไกลออกไปจากพวกเขา จากรูปร่างของวัตุถุฟู่เทียนเดาว่าน่าจะเป็นรถที่ถูกทิ้ง

 

เขารู้สึกตื่นเต้นที่เห็น ถ้ามีรถก็ต้องมีเครื่องปั่นไฟแน่ๆ เป็นธรรมดาในช่วงสามร้อยปีที่ผ่านมาเนื่องจากผลกระทบจากรังสีอัลตราไวโอเลต ฝน และการสึกกร่อนพวกมันส่วนใหญ่จึงกลายเป็นแค่เศษโลหะ แต่ยังมีโอกาสที่เขาจะหาชิ้นส่วนที่ยังสามารถใช้การได้ และอาจจะมีเครื่องกำเนิดไฟฟ้าที่ได้รับการเก็บรักษาอย่างดีที่ชั้นใต้ดินของบ้านบางหลังอีกด้วย

 

สก๊อตกระซิบว่า “พืชสีเขียวเหล่านี้ปกคลุมวัสดุขนาดใหญ่บางชนิด เมื่อพวกเรากลับมาจะต้องคิดหาวิธีเอาพวกมันกลับไป ในตอนนี้สิ่งแรกที่ต้องทำคือหาที่ปักหลักที่จะใช้ชีวิตต่อไปในอีกสิบวัน ดังนั้นเราควรสร้างแค้มป์ที่พักขึ้นมาและแยกกันเพื่อค้นหาวัสดุ”

 

พวกเขาเดินผ่านรถที่ถูกปกคลุมด้วยพืชพรรณ โดยที่ไม่ทันสังเกตเห็นมือที่แห้งเหี่ยวและซีดเซียวที่ยื่นออกมาจากหน้าต่างรถ มันกำลังกระเสือกกระสนเพื่อที่จะจับกลุ่มคนที่กำลังเดินผ่านไป

 

…

 

…

 

ที่ปลายทางของถนนบริเวณทางแยก สก๊อตเงยหน้าขึ้นมองและเลือกอาคารสามชั้นที่ดูสมบูรณ์แบบ

“อาคารนี้น่าจะดี ไปเก็บกวาดสถานที่นี้กัน” เขาเดินตรงไปที่อาคาร

 

“กรี๊ด!” เสียงกรีดร้องของผู้หญิงดังมาจากข้างหลัง เธอชี้ไปที่พื้นใกล้กับตัวอาคารด้วยท่าทีที่หวาดผวา “ละ… เลือด!” เธอตกใจกลัวและตัวสั่นเทา

 

ทุกคนมองไปยังกองเลือดที่อยู่บนพื้น แม้ว่าเลือดจะแห้งแล้วแต่สีของมันยังคงชัดเจนอยู่

 

ฟู่เทียนนึกถึงพูดของสก๊อตเกี่ยวกับมอนสเตอร์ เขาจับที่เอวของเขาซึ่งเหน็บดินปืนเอาไว้อยู่

 

เด็กคนอื่นๆตกอยู่ในอาการหวาดกลัวเมื่อได้เห็นกองเลือดบนพื้น

 

สก๊อตขมวดคิ้ว “พวกเธอจะเอะอะโวยวายทำไมกัน?  ฉันเคยบอกไว้แล้วนี่ว่ามีมอนสเตอร์อยู่ที่นี่ และก็ถูกฆ่าโดยนักล่าไปแล้ว พวกเธอคาดหวังว่าเขาจะทำความสะอาดหลังจากกำจัดมันด้วยหรอ? ไม่ต้องตกใจเราจะเจออะไรแบบนี้อีกเยอะ ฉันหละเกลียดการทำงานกับพวกเด็กใหม่จริงๆ!”

 

มีอาซึ่งอยู่ข้างๆเขาผลักประตูเข้าไป ประตูทำมาจากแก้วแต่มันก็พังไปแล้ว สถานที่แห่งนี้ดูเหมือนจะเป็นร้านค้า พืชพันธุ์แพร่กระจายตามจุดต่างๆภายในอาคาร

 

ฟู่เทียนตามหลังสก๊อตเข้าไป มีฝุ่นเกาะอยู่หนาแน่นในทุกๆที่

 

สก๊อตหยิบมีดสั้นขึ้นมาเคาะกระจกบนเคาน์เตอร์ที่ถูกปกคลุมด้วยพืช ดวงตาของเขาเบิกกว้าง ทันทีที่ด้ามมีดกระแทกกระจกแตก เขาคว้าเครื่องประดับที่อยู่ข้างในออกมา เขาเช็ดฝุ่นบนเครื่องประดับด้วยผ้า แสงสีทองประกายส่องออกมา มีสีหน้าประหลาดใจบนใบหน้าของเขา

 

ฟู่เทียนมองอย่างเงียบๆ เขารู้ว่าสก๊อตจะได้รับค่าส่วนแบ่งเพิ่มเติมจากเครื่องประดับที่เขาหยิบขึ้นมา

 

พวกขุนนางทุกคนหลงไหลในทอง  โดยเฉพาะอย่างยิ่งเครื่องประดับที่หายากพวกนี้